(στοιχεία από το site: www.kivotostoukosmou.org)
Η Κιβωτός μεριμνά για παιδιά που βίωναν καθημερινά την εγκατάλειψη, το ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας,την Ακαδημία Πλάτωνος. Ιδρύθηκε το 1998 από τον εικοσιεξάχρονο τότε πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με σκοπό να αποτελέσει μια εστία φροντίδας, συμπαράστασης και ελπίδας για το μέλλον των παιδιών αυτών, της άλλης Αθήνας.
Η Κιβωτός συγκεντρώνει σήμερα περίπου 180 παιδιά, από βρέφη έως δεκαοκτώ ετών, σε μια πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική κοινότητα που ανθεί και μεγαλουργεί με την αγάπη του Χριστού.Τα 150 Ελληνόπουλα, μαζί με τα παιδιά από χώρες όπως η Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ουκρανία, Ρωσία, Καζακστάν, Γκάνα, Αφγανιστάν και το Ιράκ,βιώνουν όλα μαζί αρμονικά τη στοργή και την ειρήνη της Κιβωτού που τους ανακουφίζει από τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστειες , την εξαθλίωση,την εκμετάλλευση και την αγραμματoσύνη.
Εκτός των εθελοντών που φροντίζουν ανιδιοτελώς τις βασικές ανάγκες των παιδιών όπως σίτιση, ένδυση ψυχαγωγία, περίθαλψη,σxολική ένταξη, άλλοι εθελοντές τα διδάσκουν αφιλοκερδώς φροντιστηριακά μαθήματα , άλλοι τους παρέχουν επαγγελματική κατάρτιση, και όλοι, μαζί με την αγάπη των δωρητών και την αδιάκοπη φροντίδα και προσευχή του πατρός Αντωνίου, συμβάλλουν στην κοινωνική τους ένταξη και καταξίωση.
Παρά τις σοβαρότατες ελλείψεις της Κιβωτού σε μέσα, υποδομές και πόρους, το έργο της είναι σημαντικό και έχει αναγνωρισθεί με εθνικές και παγκόσμιες διακρίσεις. Η Κιβωτός βραβεύτηκε στην Παλαιά Βουλή το Νοέμβριο του 2003 από τον τότε πρόεδρο τηε Δημοκρατίας κ Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο ως μία από τις καλύτερες οργανώσεις για τη μέριμνα του παιδιού στην Ελλάδα. To Ευρωπαικό παρατηρητήριο ενάντια στο Ρατσισμό και την Ξενοφοβία επέλεξε την Κιβωτό ως το "Φωτεινότερο παράδειγμα ενάντια στο Ρατσισμό και την Ξενοφοβία στην Ελλάδα" για το έτος 2003 . Το Δεκέμβριο του 2004 η Κιβωτός βραβεύτηκε από την UNESCO για το έργο της.
Τέλος, και πιο πρόσφατα, στις 5 Δεκεμβρίου 2005, η Κιβωτός βραβεύτηκε στο Προεδρικό Μέγαρο από τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ Κάρολο Παπούλια, ξανά ως μία από τις καλύτερες οργανώσεις στην Ελλάδα πάνω στη μέριμνα του παιδιού. Σας προσκαλούμε να επισκεφθείτε την Κιβωτό για να γνωρίσετε τα παιδιά μας, τους εθελοντές μας, το περιβάλλον μας, και το ελπιδοφόρο όραμα του αγώνα μας.
«Από το παράθυρό μου έβλεπα νέα παιδιά εγκαταλειμμένα, μπλεγμένα στα ναρκωτικά και την εξαθλίωση. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τα βοηθήσω. Στην αρχή ήταν μια παρέα εφήβων. Πλησίασα και ζήτησα να παίξουμε έναν αγώνα μπάσκετ. Σήμερα στην Κιβωτό έρχονται 187 παιδιά όλων των ηλικιών. Η πόρτα μας γι΄ αυτά θα είναι πάντοτε ανοιχτή».
O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου είναι εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Κολωνού. Η περιοχή είναι, από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν πολλές συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει, όπως λέει. Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους".
«Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας είναι η αγάπη και σε αυτή βασιζόμαστε», λέει γεμάτος ικανοποίηση.
Η Κιβωτός ιδρύθηκε το 1998 από τον 26άχρονο τότε Ιερέα, που διαπιστώνοντας τις πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης των παιδιών θέλησε να βοηθήσει με σκοπό να ανατρέψει και να βελτιώσει αυτήν την άσχημη κατάσταση και να αποτελέσει η Κιβωτός μία εστία φροντίδας συμπαράστασης και ελπίδας για το μέλλον αυτών των παιδιών της "άλλης" Αθήνας.
Διεύθυνση: Ζηνοδώρου 3 & Καλλικλέους Κολωνός – Αθήνα
www.kivotostoukosmou.org (για περισσότερες πληροφορίες)
Τέτοιες προσπάθειες αξίζει να προβάλλονται και να υποστηρίζονται.Τελικά υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για τους άλλους και κυρίως για τα παιδιά.Μόνο χαρά και αισιοδοξία μπορεί να σε γεμίσει μια τέτοια διαπίστωση.
Προχθές Τρίτη 17 Φεβρουαρίου, στους Πρωταγωνιστές με τον Σταύρο Θεοδωράκη, είχε ένα αφιέρωμα- ρεπορτάζ γυρισμένο στην Κούβα. Δεν το είδα προχθές, αλλά το είδα σήμερα. Πάλι καλά που έχω τον αποκωδικοποιητή και βλέπω ό, τι δεν μπορώ να δω εκείνη την ώρα που προβάλλονται. Γενικά κοιμάμαι πολύ νωρίτερα από ό, τι παλιά που πήγαινε 5 και 6 το πρωί να κοιμηθώ, αλλά ξυπνάω την νύχτα και μετά δεν ξανακοιμάμαι… Τέλος πάντων…
Έλεγα λοιπόν ότι προβλήθηκε ένα αφιέρωμα από το ταξίδι του δημοσιογράφου στην Κούβα. Είδα το τρέιλερ και δεν αντιστάθηκα να το δω! Πάντα ονειρευόμουνα- και ακόμα ονειρεύομαι- κάποτε να επισκεφτώ την Κούβα, αλλά και άλλες χώρες στη Λατινική Αμερική, όπως την Αργεντινή. Πιστεύω κάποια στιγμή να το πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης πήγε λοιπόν εκεί ένα μήνα πριν. Από ό, τι είδα όλοι φορούσαν καλοκαιρινά, σημάδι ότι είχε ζέστη. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την άνοδο στην εξουσία του Φιντελ Κάστρο. Στην Αβάνα υπήρχαν σε εξέλιξη εορτασμοί στους δρόμους, με συμμετοχή νέων αλλά και μεγαλυτέρων σε ηλικία. Κεφάτες γιορτές με χορό και τραγούδι. Κάποιοι ντόπιοι μίλησαν για τη ζωή τους στο νησί.
Ύστερα ο φακός της εκπομπής περιηγήθηκε στους δρόμους της Αβάνας, με τα κίτρινα κοκό- ταξί, με τις τρείς ρόδες, έδειξε την περιοχή όπου οι ντόπιοι συνωστίζονται στην ουρά για το πιο νόστιμο παγωτό της Κούβας, το οποίο πληρώνουν σχετικά φτηνά σε αντίθεση με τους τουρίστες που το απολαμβάνουν πληρώνοντας το αντίστοιχο ποσό σε πέσσος των 3 ευρώ, που αντιστοιχεί στο 1/3 του μέσου μισθού στην Κούβα. Δηλαδή ο μέσος μισθός στην Κούβα είναι 255 πέσσος, δηλαδή 9 ευρώ… Μεταξύ μας αυτό μην το ακούσουν οι πολιτικοί μας και θελήσουν να το ακολουθήσουν! Χαχαχα!
Στην συνέχεια, ο δημοσιογράφος επισκέφτηκε το σπίτι ενός κουβανού που μιλούσε αρκετά καλά τα Ελληνικά, τα είχε μάθει σε μαθήματα στην εκκλησία. Ο νεαρός ζούσε με την οικογένεια του, συνολικά 7 άτομα, σε 50 τετραγωνικά.
Γενικά υπάρχει πολύ φτώχεια στην Κούβα, αλλά οι άνθρωποι είναι ζεστοί και κεφάτοι, δεν ξεχνάνε ποτέ να χαμογελάνε, σε αντίθεση με τους ανθρώπους στην Δυτική κοινωνία της αφθονίας που έχουν τα πάντα αλλά δεν τα χαίρονται, βουτηγμένοι στα χρέη και στην ανασφάλεια. Εκεί παρά τη φτώχεια και τον διαμοιρασμό των ειδών πρώτης ανάγκης με δελτίο, υπάρχει υποστήριξη του κράτους για ομάδες όπως οι ανύπαντρες μητέρες, και γενικά οι γυναίκες έχουν ελευθερίες που πχ δεν υπάρχουν σε Ασιατικές κοινωνίες, όπου η ζωή της γυναίκας είναι κατώτερη από του άντρα και εξαρτάται απόλυτα από αυτόν.
Η γεωργία όπως και αρκετοί τομείς της παραγωγής ελέγχονται από το κράτος, όπως ελέγχεται και το Ίντερνετ. Τα ταξίδια προς το εξωτερικό δεν επιτρέπονται και το νησί μοιάζει απομονωμένο. Στους δρόμους οι ντόπιοι κάνουν άφοβα auto- stop για να πάνε στον προορισμό τους κάτι που εδώ στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη μας φαίνεται εξωπραγματικό τα τελευταία χρόνια. Σε απόσταση μόνο 120 χλμ από την πρωτεύουσα του νησιού, Αβάνα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν την έχουν επισκεφτεί ποτέ.
Οι Κουβανοί είναι παθιασμένοι με το μπέιζμπολ, όπως και οι Αμερικανοί.
Η εκπομπή επισκέφτηκε και το Τρινιδαδ με τα παλιά κτίρια και τις συνήθειες των περασμένων χρόνων, την φημισμένη βιβλιοθήκη του και τα πολυκαταστήματα που διαφέρουν τόσο από τον όρο πολυκατάστημα όπως τον ξέρουμε εμείς.
Στην Κούβα ανθεί επίσης η παραοικονομία, εξαιτίας της μεγάλης φτώχειας αρκετοί ανοίγουν μαγαζιά χωρίς άδεια, για να καταφέρουν να ζήσουν την οικογένεια τους.
Η Κούβα είναι μια χώρα φτωχών αλλά αξιοπρεπών ανθρώπων, που χαμογελάνε και ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Γλεντάνε και χορεύουν, πίνοντας ρούμι και καπνίζοντας τα φημισμένα πούρα που φτιάχνονται εκεί, στην Αβάνα. Παντού υπάρχει η εικόνα του Τσε Γκεβάρα. Άφησε το σημάδι του στη ζωή του τόπου και στη ζωή του κόσμου όλου με την δράση του, τη δύναμη του χαρακτήρα και της θέλησης του. Γι ‘αυτό και δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να ζει μέχρι τώρα… Τέτοιοι άνθρωποι πάντα ενοχλούν, είναι γροθιά στο στομάχι της εκάστοτε εξουσίας…
Hasta siempre Comandante
Aprendimos a quererte
desde la histórica altura
donde el sol de tu bravura
le puso cerco a la muerte.
Estribillo:
Aquí se queda la clara,
la entrañable transparencia,
de tu querida presencia
Comandante Che Guevara.
Tu mano gloriosa y fuerte
sobre la historia dispara
cuando todo Santa Clara
se despierta para verte.
Estribillo
Vienes quemando la brisa
con soles de primavera
para plantar la bandera
con la luz de tu sonrisa.
Estribillo
Tu amor revolucionario
te conduce a nueva empresa
donde esperan la firmeza
de tu brazo libertario.
Estribillo
Seguiremos adelante
como junto a ti seguimos
y con Fidel te decimos:
!Hasta siempre, Comandante!
Estribillo
video | |
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Βρήκα ένα πολύ ωραίο site που είναι γεμάτο τόσο όμορφες και τρυφερές φωτογραφίες με ζωάκια.
Για όποιον ενδιαφέρεται: www.cuteoverload.com
Για ζωόφιλους και μη.Πως μπορεί να μην σου λέει κάτι μια τέτοια εικόνα;Τα ζώα έχουν τις περισσότερες φορές περισσότερα αισθήματα από εμάς,τους λογικούς(υποτίθεται) ανθρώπους,που τα θεωρούμε κατώτερα.
Μακάρι και στη ζωή μας,την ανθρώπινη ζωή,στα παιδάκια να χαρίζονταν τέτοιες αγκαλιές και όχι κακία,πόλεμοι,πείνα,φτώχεια,και παραβατικές συμπεριφορές όπως τον τελευταίο καιρό,που κάθε μέρα έχουμε και νέα κακοποίηση ανηλίκων.Πόσο τέρας μπορεί να είναι ένας ''άνθρωπος'';Όσο περισσότερο μπορεί...Ο άνθρωπος είναι ''προικισμένος'' με τα χειρότερα ένστικτα καταστροφής και αυτοκαταστροφής...
Καλά λέω ότι ''Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο την τελευταία μέρα,όταν είχε δημιουργήσει όλα τα υπόλοιπα,και επειδή είχε κουραστεί,τον έκανε όλο ατέλειες''.Έφτιαξε ένα δημιούργημα που θα καταστρέψει την τέλεια αρμονία που υπάρχει στη φύση.Στη φύση δεν υπάρχει κάτι να μην λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο.Υπάρχει αρμονία.Μια αλυσίδα ενωμένη,που λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο και έρχεται ο άνθρωπος να κόψει,για το κέρδος τις περισσότερες φορές,αλλά και από τα δολοφονικά ένστικτα που έχει.Γιατί ''χόμπι'' όπως το κυνήγι,πως αλλιώς να χαρακτηριστούν;Τι ευχαρίστηση υπάρχει στο να σκοτώνεις ένα αθώο πουλάκι που δεν σε έβλαψε,και δεν θα σου προσφέρει και τίποτα ο θάνατος του;Παλιά οι άνθρωποι,οι προιστορικοί αλλά και αργότερα,σκότωναν για να φάνε.Τώρα που τα έχουμε όλα;Ποιος ο λόγος;
Πόσο τέρας μπορεί να 'ναι κάποιος;
Για να εκμεταλεύεται αθώες παιδικές ψυχούλες;
Για να στερεί τη ζωή στο συνάνθρωπο του,που δεν γνώριζε μέχρι χθές;Θες να κλέψεις,εντάξει-όχι ότι είναι καλό σαν πράξη-αλλά γιατί να σηκώσεις το όπλο και να στερήσεις τη ζωή στον άλλο;Γιατί να κλείσεις το σπίτι του,να βυθίσεις στο πένθος μια οικογένεια;
Για να εκμεταλλεύεται την ανάγκη κάποιου για μια καλύτερη ζωή και να του ζητάει τεράστια ποσά ή να τον εξωθεί στην πορνεία ή στο έγκλημα.
Για να μην σταματάει τους πολέμους και να αφήνει πίσω αθώα θύματα.
Για να σκοτώνει ανυπεράσπιστα ζωάκια.
Για να τα βασανίζει με σκοπό να εκτελέσουν το νούμερο τους στο τσίρκο.
Για να προσκυνάει το χρήμα.
Γιατί αυτή είναι η αιτία όλων των δεινών.Από εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα.Σε αυτό το ζωγραφισμένο παλιόχαρτο.Που κάνει τον έναν να θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου.Όσο πιο πολλά τα μηδενικά που έχει ζωγραφισμένα,τόσο πιο πολλή έχθρα δημιουργεί.Τόσο περισσότερη κακία,μίσος,αλαζονεία.Κάποιοι θα πουλούσαν και τη μάνα τους για το παλιόχαρτο με τα μηδενικά.
Αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα.Πάντα θα υπάρχουν και οι άνθρωποι,με τη σωστή έννοια της λέξης.Αυτοί που δεν θέλουν μόνο να πάρουν αλλά και να δωσουν.Που νοιάζονται για τους άλλους.Μπορεί να είναι σταγόνα στον ωκεανό,αλλά υπάρχουν.Αλλιώς,η ζωή θα ήταν αβίωτη...
Δεν μας ανήκει τίποτα-Π.Κατσιμίχας,Μ.Ξυδούς(cd:Μέχρι να πάρεις παγωτό,σε βρίσκει ο χειμώνας)
Δεν μας ανήκει τίποτα
είναι όλα δανεικά απ'τα παιδιά μας.
Ich weib,einmal,es wird ein wunder geschehen.
Nur belehrt von der wirklichkeit
konnen wir die wirklichkeit anderm.
We own nothing.Nothing belongs to us
This planet has been entrusted to us by our children
and we are obliged to return it to them unharmed.
Standing on a precipice,beneath a crimson moon
in front of me an ocean spreads,that once was azure blue
and I raise my head and stare into the blackness up above
even if there was a god
he 'd be shedding acid tears of love.
Eran tres(vivo el dia con sus hachas)
Eran dos(Alas rastreras de plata)
Era uno
Era ninguno(Se quedo desnuda el agua).
(στη διπλανή στήλη με τα links,για όποιον θέλει,υπάρχουν links για όσα ανέφερα,και άλλα χρήσιμα,πχ actionaid-είμαι και ανάδοχος-και για δικαιώματα ζώων.)
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αυτές τις μέρες που είμαι στο σπίτι οι ώρες περνουν βασανιστικά αργά...Προσπαθώ να επινοήσω διάφορες δουλειές,και ανοίγω δουλειές που απαιτούν πολλές ώρες για να γίνουν,αλλά και πάλι...Η βαρεμάρα πάει σύννεφο...
Περιμένω πως και πως να αναρρώσω να μπορώ να πηγαίνω καμιά βολτίτσα...Αναγκάζομαι να κοιμηθώ το μεσημέρι για να περάσει η ώρα,όχι ότι δεν νυστάζω βέβαια.Την νύχτα κοιμάμαι μέχρι τις 4 ή 5,μετά ξυπνάω και δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ.Αν και 2-3 μέρες τώρα έχω κάνει βελτίωση,κοιμάμαι μέχρι 8-9 το πρωί.Πρωτοφανές.
Οπότε επειδή πάσχω από βαρεμάρα αυτόν τον καιρό,έχω το ακαταλόγιστο!χαχαχα!
Γι'αυτό σκαρώνω ποστάκια(πως λέμε τοστάκια,καμία σχέση),για να περάσει η ώρα.Ποστάκια με λίγο από όλα.Για τα παθήματά μου.Ε,ας κουτσομπολέψουμε και λίγο,δεν κάνει κακό πότε-πότε.Χαχα!Μερικοί είναι τόσο παρατράγουδα που ακόμα και να τους κουτσομπολέψεις είναι σαν να τους παινεύεις,είναι ακόμα χειρότεροι κι από αυτά που θα πεις.Στην πολυκατοικία που μένω πχ,είναι όλοι...Ένας κι ένας...Περιπτώσεις...Του γιατρού.
Το μεσημέρι, λες και σεληνιάζονται(αν και μεσημέρι) όλοι εδώ στη γειτονιά και στην πολυκατοικία.Κάθε μεσημέρι παίζεις κορώνα-γράμματα αν θα ησυχάσουν να κοιμηθείς.
Πρώτα-πρώτα ο ενοχλητικός διπλανός μου.Αυτός είναι περίπτωση,για να αναφερθώ στα κατορθώματά του θέλω ένα post ολόκληρο.Κατορθώματα που στοχεύουν στην εξόντωση μου.Αυτός και που αναπνέει,που λέει ο λόγος,με θόρυβο το κάνει.Είναι που είναι χάρτινοι οι τοίχοι,είναι και αυτός ενοχλητικός.Οχι απλά ενοχλητικός,στη λέξη ενόχληση στο λεξικό το όνομά του γράφει για παράδειγμα.Δουλεύει με βάρδιες και όταν εγώ το μεσημέρι θέλω να ξαπλώσω,αυτός έχει ξυπνήσει φρέσκος φρέσκος και βάζει την τηλεόραση δυνατά.Προφανώς δεν έχει ανακαλύψει το κουμπί που χαμηλώνει η φωνή.Ασε την πόρτα του που την κοπανάει ό,τι ώρα να 'ναι και κλειδώνει με θόρυβο,ακόμα και στις 3 τη νύχτα,τη βρύση που κάνει σαν να σαλπάρει το καράβι,τη γρίλια που κατεβάζει στις 5 το πρωί με τέτοια λύσσα σαν να θέλει να γκρεμίσει την πολυκατοικία,και τις τόσες άλλες αισχρές συμπεριφορές,που επειδή είμαι καλό κορίτσι(χαχαχα,ας πούμε και καμιά βλακεία να περάσει η ώρα) δεν μπορώ να κατονομάσω.Αν προσθέσεις και το στερεοφωνικό του(ο Θεός να το κάνει...) μου έρχεται εμένα να κάνω (στερεο)-φονικό...Έφτασα στο σημείο να του ρίχνω γραπτές παρατηρήσεις κάτω από την πόρτα.Ενα διάστημα το έβαζε πρωί-απόγευμα,και του λέω:"σαν αντιβίωση".Ένα διάστημα χτύπαγα τον τοίχο,διάλυσα μια θήκη γυαλιών και τοτηλεκοντρολ,το έχω κολλήσει ναμην πέφτουν οι μπαταρίες.Ερχόταν η μάνα μου και τον βρίζαμε παρέα.Τα μάτια μου είχαν κάνει σακούλες-να τις πάρεις για ψώνια-δεν είχα κοιμηθεί πολύ καιρό.
Και να θες να ακούσεις τι λέει-μιλάει τόσο δυνατά,σαν να κρατάει μικρόφωνο-πρέπει να περνάνε υπότιτλοι για να καταλάβεις.Σαν να μιλάει άλλη γλώσσα.Δεν καταλαβαίνω την τυφλα μου.Εμένα και τον πατέρα μου όταν μας βλέπει στο δρόμο,αλλάζει κατεύθυνση,μετά από την 123.478 παρατήρηση που του έχουμε κάνει.Οι γονείς μου είναι πάνω και τον ακούνε.Εγώ δίπλα του,ζω ένα δράμα.
Με τον πατέρα μου τον έχουμε ονομάσει "ελα ρε".Αυτή είναι η πρώτη φράση που λέει πάντα στο τηλέφωνο και η μόνη που καταλάβαίνουμε.Μετά μόνο με υπότιτλους.Τσαν-τσουν.Βλαχιά.
Δίπλα από τη μάνα μου μένουν άλλα παρατράγουδα.Έχουν μια γιαγιά,μάνα του,που δεν περπατάει,και την σηκώνουν σέρνοντας την καρέκλα.Όλη μέρα παίζουν καρεκλομαχίες.Σέρνουν τις καρέκλες.Αυτόν δεν τον συμπαθώ καθόλου,το ίδιο και οι γονείς μου.Έχει ένα στόμα...Ο αχόρταγος...Όλο βρίζει τη μάνα του.Δεν ντρέπεται,γριά γυναίκα...
Μέχρι πέρυσι η μάνα μου ήταν διαχειρίστρια,όλοι την είχαν βρει βολική επειδή είναι ευγενική, και κάθε τρεις και λίγο της χτυπούσαν το κουδούνι,"γιατί δεν ανάψατε κάνει κρύο,κρυώνουμε".
Τώρα διαχειριστής είναι αυτός απέναντι απ'τη μάνα μου.Αυτός λείπει όλη μέρα.Η γυναίκα του δεν ξέρει να ανάψει το καλοριφέρ.Όλη την προηγούμενη εβδομάδα που η θερμοκρασία εφτανε 19-20 βαθμούς,το καλοριφέρ άναβε μεσημέρι-βράδυ.Αυτές τις μέρες που η θερμοκρασία έπεσε απότομα,το μεσημέρι δεν το ανάβει και περιμένουμε να πάει 8 η ώρα το βράδυ.Μόνο παλτό δεν έχουμε φορέσει.Την προηγούμενη εβδομάδα καθόμασταν με κοντομάνικο,σου ερχόταν λιποθυμία από τη ζέστη,και τώρα καθόμαστε με μπλούζα,ζακέτα,εχθές φόραγα και γάντια κάποια στιγμή.
Κοινή λογική θέλει.Στους 19 βαθμούς ΔΕΝ χρειάζεται καλοριφέρ,στους 9 βαθμούς χρειάζεται.Ελεος δηλαδή!
Αλλά όλοι αυτοί που χτυπάγαν κουδούνι συνέχεια στη μάνα μου και την συγχύζαν,τώρα δεν βγάζουν άχνα...Για τέτοια άτομα μιλάμε.Θρασύδειλα.Τώρα τρέμουν.Δεν τους παίρνει.
Τόσα χρόνια εδώ μέσα δεν ήξερα πως λειτουργεί το ζεστό στο κλιματιστικό,και το έμαθα τον τελευταίο μήνα.Να έχεις καλοριφέρ και να καις κλιματιστικό.Μια χαρά!
Αλλιώς,τώρα που είμαι σπίτι είμαι συνέχεια μόνη.Ευτυχώς εχθές ήρθε μια φίλη μου καθίσαμε λίγο,μου έκανε παρεούλα.Βαρέθηκα μόνη αλλά δεν έρχεται κανείς...Ενδιαφέρονται για μένα...Δεν μπορώ να πω...Που κοντεύει να μου σαλεψει από τη βαρεμάρα και τη μοναξιά.
Στο τέλος θα βγω στο μπαλκόνι να πετάω στάμνες στους περαστικούς,σαν την Βασιλειάδου στην "Θεία από το Σικάγο" για να ανέβει κάποιος πάνω να μου κάνει παρέα,να μιλήσω με κάποιον.Από τις πιο μοναχικές περιόδους της ζωής μου.
Βγαίνω ελάχιστα από το σπίτι.Δεν έχω και πολλά μέρη να πάω,δεν έχω και πολλές δουλειές να κάνω.Κουράζομαι πολύ εύκολα,ακόμα είμαι εξαντλημένη.
Ακόμα και να σερφάρω στο ίντερνετ,βαριέμαι.
Στο myspace είχα δυο ΠΜ,ένας από τη Νιγηρία και ένας Αμερικάνος,που θέλανε να με παντρευτούν!Δεν κάνω πλάκα!Ο Νιγηριανός μάλιστα,έγραφε Hi I am ..., can I marry you?Σαν να μου έλεγε ''να περάσω το απόγευμα να πάμε για καφέ;"Μιλάμε για μεγάλη ξεφτίλα...Πρέπει να παντρευτεί εμένα για να έρθει στην Ελλάδα να πουλάει cd;Προς Θεού,δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους,ίσα-ίσα μπορώ να πω ότι από τα εκατομύρια των μεταναστών οι πιο συμπαθείς μου είναι οι Αφρικάνοι.Αλλά είπαμε να ''περνάς στο ψητό'' οχι κι έτσι όμως...Αυτός το παράψησε...Ο άλλος ο Αμερικάνος ήταν κι ομορφούλης.Μήπως να έλεγα ''ναι'';Χαχαχα!Βέβαια,ανελιπώς...Η λέξη ''γάμος'' με κάνει να βγάζω σπυριά και γραμμένη να την δω,και ακόμα κι αν επρόκειτο για Ελληνα και να μείνω εδω.Πάντως αν νομίζετε ότι κάνω πλάκα,δεν κάνω,επρόκειτο για πραγματικά μηνύματα.Όλα αυτά που λέω σήμερα είναι πραγματικά γεγονότα,άσχετα αν τα διακωμωδώ γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να τσιρίξω.Είναι πολύ χειρότερα από όσο περιγράφω...
Αυτές τις μέρες που κάθομαι,κάνω πολύ ταβανοθεραπεία,δηλαδή βαθυστόχαστες σκέψεις.Κατάλαβα ότι τελικά δεν ξέρουμε ούτε τον ίδιο τον εαυτό μας πόσο μάλλον τους άλλους.Άνθρωποι που δεν περίμενες ότι θα σε προδώσουν,το κάνουν με ευκολία,χωρίς κανένα προφανή λόγο.Άνθρωποι που θα περίμενες μια διαφορετική συμπεριφορά,χαντακώνουν κάτι που μπορεί για σένα να είχε μεγάλη σημασία.Από εκεί που κάτι είχε μεγάλη σημασία,κινδυνεύει να καταποντιστεί...
Σίγουρα δεν καταλαβαίνετε τι λέω,αλλά θα πω εν καιρώ...
Συμβαίνουν πολλά που με έχουν στεναχωρήσει...
Πολλές φορές όμως κάποιος που ξέρεις λίγο,που δεν έχει κανένα συμφέρον,χωρίς εμφανή λόγο,σου δείχνει συμπάθεια,σε κάνει να νιώθεις ο πιο σημαντικός άνθρωπος.Χωρίς καμία προσπάθεια.Με λίγες λέξεις,με ένα βλέμμα,με ένα χαμόγελο,με την έκφραση του προσώπου του όταν σε βλέπει.
Και τον ονομάζω Άγγελο.Κι ας είναι άλλο το όνομα του.
Γιατί καταφέρνει να ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο στα αγέλαστα μάτια μου.
Φωτογραφίζεται-πιο σωστά-το χαμόγελο.χιχι!Λόγω δουλειάς!
Και τα μάτια μου έστω για λίγες στιγμές χαμογελούν.Καλό είναι!Από το τίποτα.Μια χαρά!
Οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο άλλωστε.Γι'αυτό είναι όμορφες.Αν κρατούσαν πολύ,θα ήταν ρουτίνα...
Τραγουδάκι;Απλά τέλειο...Απολαύστε το...
Αφιερωμένο... Σε δυο όμορφα καστανά μάτια...
video | |
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Στα γενέθλια της η Α, κάθισε και έφτιαξε τρουφάκια για περίπου 100 άτομα και τα πήγε σε ένα τεράστιο κουτί. Όλοι φάγανε και της ζητούσαν τη συνταγή.
Ένα μήνα αργότερα η Α πήγε διακοπές και από εκεί ακόμα πήρε τηλέφωνο τα φιλαράκια της. Τους είχε αφήσει και κάτι cd όσο θα έλειπε. Μιλάμε για απόλυτη εμπιστοσύνη. Στον Φ περισσότερο που ήταν αδελφή ψυχή. Όχι πονηρά φυσικά, δεν τον είδε ποτέ πονηρά, αλλά ταιριάζανε απόλυτα οι απόψεις τους, όπως συμβαίνει όταν ένας δίδυμος συναντήσει έναν υδροχόο.
Κάποια στιγμή έφυγε το φιλαράκι της Α, ο Χ, για τον στρατό. Η Α ήταν απαρηγόρητη που έφυγε ο κολλητός της και άλλαξε θέση. Χωνόταν μες τα cd και δούλευε. Έχασε την παρέα που έκανε διάλλειμα. Η φίλη της η Ρ, δεν έκανε διαλλείματα πολλά.
Όταν ο Χ έπαιρνε άδειες, πήγαινε και έβλεπε την παλιοπαρέα της δουλειάς. Μόνο η Α συνήθως το ήξερε και κάνανε ολόκληρη συνωμοσία. Όλοι αγαπούσαν τον Χ. Αξιαγάπητο παιδί, αν και η Α πάντα τον συμβούλευε, σαν μεγαλύτερη και εκείνος την σεβόταν και την άκουγε. Ο Χ και η Α ήταν σαν αδέλφια, μοναχοπαίδια και οι δυο με πολλά κοινά.
Δεν ανέφερα και τα παιδιά από τον έλεγχο, που κοίταζαν αυτά που είχανε, ήδη δουλευτεί, για λάθη. Ο Β, ο Κ, ο Θ, ο συνονόματος του Θ, η Ν, ο Π, ο Σ, και άλλοι. Βασικά εκεί μέσα ήταν χωρισμένοι όλοι σε 4 ομάδες. Η εταιρία ήταν 24 ώρες/24ωρο ανοιχτή, κάποιοι πήγαιναν νύχτα και δούλευαν, το ζήτησαν οι ίδιοι. Τους πετύχαινε η Α το πρωί που σχολάγανε.
Από τα παιδιά από τον έλεγχο, με 2 είχα καλύτερη σχέση, τον Β και τον Κ. Όλως τυχαίως και οι δύο δίδυμοι! Με τον Κ γελάγανε και είχε γίνει ανέκδοτο ότι η Α έγραφε λάθος πάντα την ημερομηνία και ψαχνόταν ο Κ και κάθε μέρα την ρώταγε τι ημερομηνία έχουμε. Ρίχνανε πολύ γέλιο.
Εννοείται αλλάζανε και cd και ο Κ της είχε γράψει ένα cd ,όπως και ένας άλλος φίλος, ο Γ που του είχε κολλήσει το παρατσούκλι ‘’κάθαρμα’’ για αστείο, και ο Η της είχε γράψει ένα cd με ρέγγε τραγούδια, που ήξερε ότι ακούω. Τότε η Α δεν είχε υπολογιστή.
Κάποια φάση κάναμε και μια εκδήλωση, γιόρταζε ή είχε γενέθλια, δεν θυμάμαι the big boss, η κυρία Ε. Πήγανε σχεδόν όλοι, σε ένα ρακάδικο στο Π. Φάληρο και περάσανε τέλεια! Μετά συνέχισαν σε ένα σκυλάδικο από αυτά που απεχθάνεται η Α ,αλλά με αυτή την παρέα πέρασε τέλεια, και μετά φύγανε, με το αυτοκίνητο του Η, η Α, μαζί με την Ε, την Λ, και την κυρία Χ, την προισταμένη (όχι την καλή Χ, την καλή μας Χ, που ήταν πιο θορυβώδης από μας). Πήγαμε στο Κουκάκι, στο σπίτι του Ν, ενός πολύ συμπαθητικού νεαρού στην ηλικία της Α. Καθίσαμε μέχρι τα ξημερώματα, για την ακρίβεια μέχρι 8 το πρωί.
Αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα… Ενάμιση χρόνο κράτησε όλο αυτό. Το έργο το πήρε προφανώς άλλη εταιρία και μείναμε όλοι με την ανάμνηση, αλλά και άνεργοι... Οι περισσότεροι κρατήσαμε φιλία. Άλλοι βρεθήκαμε σε άλλες δουλειές παρόμοιες. Αλλά όσες φορές συναντιόμαστε συμφωνούμε όλοι ότι δεν θα ξαναυπάρξει καμία καλύτερη δουλειά από αυτή, που συνδύαζε όλα σε λογικές δόσεις. Και δουλειά και χαλάρωση και διάλλειμα και όλα.
Από τότε όλες οι δουλειές που έχω κάνει είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Στο σουπερ μάρκετ το 2007 έμεινα 3 μήνες και ήμουνα σε ΟΛΑ τα πόστα. Παντού. Αν ήταν δυνατόν να ήμουνα και ταυτόχρονα θα τους βόλευε απίστευτα. Εκεί μέσα μόνο η μπάλα του φυλακισμένου στο πόδι μας έλειπε. Εκεί έμαθα νέες λέξεις πχ δώρο, επίδομα, αλλά ξέχασα τη λέξη διάλειμμα. Δεν κάναμε ούτε μισό λεπτό διάλειμμα. 8 ώρες ασταμάτητου τρεξίματος. Ξυπνούσα 4.30 το πρωί για να είμαι 6.30 στην Κηφισιά.Χάλια... Το απόγευμα όπως πάντα μου άρεσε περισσότερο.
Αυτές είναι σε γενικές γραμμές, πολύ σύντομα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η λέξη ‘’σύντομα’’. Για να εξιστορήσω πλήρως τις περιπέτειες μου θέλω τουλάχιστον 10 post.
Κι η ιστορία συνεχίζεται...
Εξακολουθώ άνεργη.Μετά από πεντάμηνη εργασία,πέρυσι,στο ερευνητικό πρόγραμμα,η μόνη που κάπως πλησίαζε σε αυτά που σπούδαζα.
Να αναρρώσω και μετά βλέπουμε...Που θα με βγάλει ο δρόμος...Μήπως και φύγω από τον καταραμένο τόπο.Αλλά το υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι σε άλλη ηλίθια δουλειά δεν ξαναβρίσκομαι.Δεν μου ταιριάζουν οι δουλειές στασιμότητας,σε ένα γραφείο 8 ώρες,κάνοντας την ίδια και την ίδια δουλειά.Βαριέμαι εύκολα.Όλα τα πράγματα.Βαριέμαι τα πάντα.Την ρουτίνα.Θέλω αλλαγή.Ανήσυχη,δεν μπορώ να καθίσω ούτε για πέντε λεπτά.Εκνευρίζομαι.Θέλω κάτι δημιουργικό.Ξέρω ότι θα έρθει η ώρα να το πετύχω.Που θα πάει...Να κάνω μια δουλειά που δεν θα είναι επαναλαμβανόμενη,αλλά δημιουργική.Αφού άλλωστε πιάνουν τα χέρια μου.Έχω πολλά σχέδια για το μέλλον.Τα χρήματα να τα υλοποιήσω,λείπουν.
"Τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε", που λένε κι οι φίλοι μου...
Άρα...Κάποτε όταν θέλεις κάτι πολύ,το πετυχαίνεις.
Γιατί "Αντί να γκρινιάζεις για το σκοτάδι,άναψε ένα κερί".
(φωτογραφία άσχετη,ακόμα ένα κολάζ που έκανα,αυτή τη φορά με Ελληνικά νησιά,που λατρεύω,αν και εκτός την Αθήνα και ειδικότερα το Γαλάτσι,όλα τα υπόλοιπα μέρη τα λατρεύω.)
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Από καιρό είχα στο μυαλό μου διάφορα post και περίμενα την ευκαιρία να τα γράψω. Αυτή η ευκαιρία δόθηκε, από τυχαία γεγονότα, ίσως και όχι τυχαία δηλαδή. Αν και αυτοί που θα ήθελα να το αφιερώσω αυτό το post δεν διαβάζουν… Ήθελα να το αφιερώσω σε όλους αυτούς- κυρίως μεγαλύτερων ηλικιών- που είναι δύσπιστοι σε ό, τι αφορά το ίντερνετ, κυρίως από άγνοια ή λάθος πληροφόρηση. Πολλές φορές και στην τηλεόραση είναι εύκολη λύση να κατηγορούν κάτι έξω από εκείνους, για να δείξουν την ανεπάρκεια τους. Το θεωρούν επικίνδυνο και πηγή όλων των δεινών. Εντάξει, δεν μπορούμε πια να δαιμονοποιούμε και τα πάντα!
Η σωστή και η λάθος χρήση κάνει το κάθετι. Ένα μαχαίρι μπορεί να μας κόψει, αν το χρησιμοποιήσουμε λάθος, αλλά κόβει και το ψωμί ή αλλοίφουμε βούτυρο στο ψωμί. Δεν φταίει το μαχαίρι αν μας κόψει το χέρι αλλά εμείς που ήμασταν απρόσεκτοι. Όπου πας γυρεύοντας πληρώνεις και τις συνέπειες.
Το δέχομαι ότι υπάρχουν κίνδυνοι, όπως σε κάθετι που δεν χρησιμοποιείται σωστά. Αν πχ εγώ( που δεν το κάνω ποτέ, παράδειγμα το φέρνω) μπω σε ένα chat και συνομιλώ με διάφορους που δεν ξέρω, το σίγουρο είναι ότι θα ακούσω ένα σωρό ανωμαλίες και όχι μόνο. Δεν εμπιστεύομαι τέτοιες τακτικές με τίποτα. Εδώ δεν εμπιστεύομαι ανθρώπους που ξέρω ,θα εμπιστευτώ αγνώστους;
Αλλά πχ στο facebook που όλοι το κατηγορούν- μεταξύ τους κι εγώ το κατηγορούσα μέχρι που γράφτηκα, ποτέ μην λες ποτέ τελικά- έτυχε να βρω ανθρώπους που είχα να μιλήσω χρόνια, όχι επειδή είχαμε τσακωθεί ή κάτι τέτοιο, αλλά επειδή η ζωή συνήθως αποφασίζει και σε χωρίζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι συγκυρίες. Μια αμέλεια, ένα τηλέφωνο που δεν έγινε, οι δουλειές, μια μετακόμιση, μια αλλαγή τηλεφώνου, η αίσθηση ότι ενοχλείς και επεμβαίνεις στο χρόνο του άλλου. Οτιδήποτε. Δεν σημαίνει ότι ήθελες να γίνει, κι όμως έγινε. Δεν θεωρώ απρόσωπο όλο αυτό. Με τίποτα. Στη λίστα μου είναι όλοι γνωστοί μου, με κάποιους συναντιόμαστε τακτικά, κάποιοι έχω να τους δω καιρό, με κάποιους δουλεύαμε παλιά μαζί, και με άλλους ήμασταν παλιοί φίλοι. Βρήκα και παλιές μου συμμαθήτριες. Περισσότερο μιλάω έτσι, παρά με φίλους και φίλες που δεν έχουν πχ e-mail. Κυρίως επειδή είμαι διακριτική και δεν μ'αρέσει να επεμβαίνω στη ζωή των άλλων, να γίνομαι τσιμπούρι με συνεχή μηνύματα ή τηλέφωνα, την ώρα που μπορεί να έχουν δουλειά ή να ξεκουράζονται.
Και μετά από αυτή την μεγάλη εισαγωγή, θα σας πω μια ιστοριούλα… Όμορφη όσο συνέβαινε… Για λίγο καιρό. Αλλά οι εμπλεκόμενοι την θυμούνται. Τα συζητάμε τις λίγες φορές που βλεπόμαστε. Γεννήθηκαν φιλίες και συμπάθειες και αν και πέρασαν ήδη 5 χρόνια, όταν ο ένας δει τον άλλο, πάντα είναι πολύ ευχάριστο. Συναντηθήκαμε σε δουλειά. Σε μια εταιρία που ξεκινήσαμε σχεδόν όλοι μαζί και σταματήσαμε όλοι μαζί, μια και η εταιρία έκλεισε. Και όπως συμβαίνει στις συμβάσεις έργου, ο εργαζόμενος είναι τελείως ακάλυπτος στα πάντα, το μόνο του δικαίωμα είναι ο μισθός-τα ποσοστά για την ακρίβεια, δεν υπήρχε μισθός. Έφτασα 30 χρονών για να μάθω τι σημαίνει επίδομα ή δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα. Ήταν μια έννοια που ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας. Συνέβαινε γενικά στον κόσμο αλλά σε ένα άλλο, μακρινό σύμπαν από το δικό μου. Όπως και η λέξη μισθός, σταθερός μισθός, ήταν άγνωστες έννοιες. Ως τώρα όλες οι δουλειές μου ήταν στο ίδιο στυλ με αυτή που αναφέρω, εκτός το σουπερ μαρκετ.Ποσοστά. Που αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για 8ωρο, όλο το μήνα έπαιρνα-στο τσακιρ κέφι- 350-400 ευρώ. Έτυχε να πάρω και 200. Επαναλαμβάνω για 8 ωρο, πενθήμερο και για δουλειά σχεδόν ασταμάτητη, με λίγα διαλείμματα.
Για όσους νομίζουν ότι η δουλειά που κάνουν δεν αποδίδει… Ε, λοιπόν, πάντα υπάρχουν και χειρότερα...Να λέτε να υπάρχει δουλειά. Και καλά, εγώ έχω μόνο τον εαυτό μου, άλλοι κάνανε αυτή τη δουλειά και είχαν οικογένεια…Ήδη 3 φίλοι μου ήδη είναι απολυμένοι αυτή τη στιγμή...
Αλλά να πω την αλήθεια προτιμούσα να έχω έστω κάτι την τσέπη, έστω και λίγο, παρά τίποτα. Πήγα και σε χειρότερες δουλειές- telemarketing. Γενικά όλη η Αθήνα πιστεύω ,κάθε γειτονιά και κάθε περιοχή, έστω 5-10 εταιρίες ή μαγαζιά έχουν το βιογραφικό μου. Σε ΟΛΕΣ τις περιοχές της Αθήνας και σε κάποιες και του Πειραιά. Πασίγνωστη έχω γίνει. Χώρια σε πόσες γραπτές κοροιδίες του ΑΣΕΠ πήρα μέρος. Φυσικά προτίμησαν τους αποφοίτους λυκείου. Ποιον θα προτιμήσουν; Τους πτυχιούχους ΑΕΙ; Μην τρελαθούμε και τελείως! Αυτά που λέω δεν τα λέω στον αέρα, για όποιον το νομίζει. Τίποτα δεν λέω στον αέρα. Πέρα ότι βλέπω τη χιουμοριστική τους πλευρά. Υπάρχουν στοιχεία.
Τέλος πάντων. Ήδη είπα πολλά.
Η ιστοριούλα μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα σε υπαρκτά πρόσωπα, ΔΕΝ είναι συμπτωματική! Χαχα!! Για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω ονόματα παρά αρχικά.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι, η Α, που από μικρή έλεγε διάφορες βλακείες του στυλ, δεν θα πάω λύκειο, μετά δεν θα πάω πανεπιστήμιο, αλλά τελικά πέρασε στο πανεπιστήμιο και μάλιστα με την πρώτη, γιατί ήταν η μοναδική που πήγε και έγραψε εξετάσεις χωρίς άγχος και έγραψε πολύ καλά και στα 4 μαθήματα, στα δύο μάλιστα έγραψε 19! Αυτό λοιπόν το κορίτσι μετά από 5 χρόνια, πήρε το πτυχίο. Μετά άρχισε η Οδύσσεια. Πάντως ήξερε ότι σημασία έχει το ταξίδι. Τότε δηλαδή δεν το ήξερε, αλλά της το έμαθε η ζωή το μάθημα αυτό. Μετά το 156.798 χαστούκι, ε, δεν μπορεί, το έχεις μάθει το μάθημα σου απέξω κι ανακατωτά.
Ο ξάδελφος της ήταν με μια κοπέλα- γυναίκα του τώρα- που είχε βρει μια άσχετη δουλειά, σε μια εταιρία. Εκεί στην εταιρία, μπαίνανε όλοι με τον εξής τρόπο: Όταν ζητούσαν υπαλλήλους, το λέγανε στους ήδη υπάρχοντες για να το πούνε σε γνωστούς τους, ήταν εσωτερική αναζήτηση,δεν βάζανε αγγελία. Έτσι η Ι το είπε και στην Α. Αυτό το κάνανε γιατί αν βάζανε αγγελία δεν υπήρχε περίπτωση να σταυρώσουν όχι έναν υπάλληλο, κάτι χειρότερο.Δεν θα πήγαινε κανείς, αν δεν ήξερε τι επικρατεί εκεί μέσα. Θα κάνανε μόνοι τους τη δουλειά. Γιατί αυτή η δουλειά ήταν ό, τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Από χιλιάδες πλευρές που θέλω σελίδες ολόκληρες να αναλύσω, οπότε δεν γίνεται. Επιπλέον υπήρχε ένα πλαφόν που αν το έπιανες, έφευγες με συνοπτικές διαδικασίες. Φυσικά το έπιασε η Α. Εννοείται χωρίς αποζημίωση, αν σας γεννήθηκε η απορία, τα αυτονόητα να μην τα λέμε. Η λέξη αποζημίωση μου ηχούσε σαν λέξη ξένης γλώσσας,Κινέζικα,Γιαπωνέζικα, κάτι τέτοιο.
Η δουλειά αυτή καθ’ αυτή ,δεν ήταν δύσκολη. Καταχωρούσε η Α όπως όλοι, στοιχεία στον Η/Υ. Ανάθεση δημόσιου έργου- του ΙΚΑ συγκεκριμένα- σε ιδιωτικές εταιρίες. Μια χαρά σαν δουλειά, αν πληρώνανε και σωστά. Αλλά το περιβάλλον ήταν αίσχος.
Η προισταμένη- κατά κάποιο τρόπο, είναι λίγο περίπλοκο και αυτό για να εξηγήσω σύντομα- μίλησε σε κάποιους που τελείωσαν από εκεί, για ένα καινούριο έργο. Έτσι βρέθηκε η Α σε αυτή τη δουλειά που τα άλλαξε όλα…
Ιανουάριος του 2003.
Σε άλλο κτίριο. Πολυπληθής ομάδα. Νέα δεδομένα.
Ήταν η μόνη περίοδος της ζωής της Α που ξυπνούσε αδιαμαρτύρητα και βρισκόταν στη δουλειά από τις 7.30!! Που άλλες φορές ο οργανισμός της αντιδρά στο σκεπτικό όχι να ξυπνήσει, αλλά στο συνδυασμό ξυπνάω πρωί πρωί και μπαίνω στις απαίσιες συγκοινωνίες. Εκεί η Α όπως και οι τουλάχιστον 100 συνάδελφοι πήγαιναν με κέφι, σαν να πηγαίνουν εκδρομή. Το περιβάλλον ήταν τόσο φιλικό που της άρεσε να καθίσει και 12 ώρες. Εκείνη την εποχή δούλευε αδιαμαρτύρητα και άκοπα 12 ώρες. Νέες φιλίες γεννήθηκαν. Φίλοι κολλητοί που λέγανε τα πάντα με την Α. Κάποιοι εξακολουθούν να είναι φίλοι. Η Ρ, ο Χ, η Β, ο Δ παλιότερα. Αλλά και τώρα που συναντιόμαστε, είναι πολύ ευχάριστο.
Κάναμε ακριβώς την ίδια δουλειά, αλλά με λίγο διαφορετικό αντικείμενο.Γι'αυτό η Α είναι εξοικειωμένη με τους Η/Υ και έχει μάθει όσα ξέρει. Από την εμπειρία γράφει και γρήγορα.
Η υπεύθυνη, η Χ, ήταν ένα από τα καλύτερα άτομα που είχε γνωρίσει ποτέ η Α. Απίστευτη διδυμίνα, με γέλιο χαρακτηριστικό, ήταν φίλη, όχι προισταμένη, άλλωστε της μιλάγανε στον ενικό και κάνανε αστεία μαζί της. Ξαναδουλεύανε μέχρι πέρυσι μαζί η Α με την Χ, για έναν μήνα που πήγε η Α σε μια άλλη παρόμοια, αλλά ηλίθια δουλειά.
Στην αποθήκη, δίπλα, ήταν κάποια παλικάρια. Μας ανεφοδιάζανε με κούτες που περιείχαν τους φακέλους που δουλεύαμε. Ήταν ο Φ (η μεγάλη της συμπάθεια, ένας υδροχόος που πιάνανε συζητήσεις που κρατούσαν ώρες όσο και οι δυο κάνανε δίπλα δίπλα δουλειά) ,ο Η, ο συνονόματος του Η, ο Σ, ο Κ, ο Σ, ο Α (που έφυγε αργότερα, βρήκε άλλη δουλειά), και ο κύριος Σ, ο οποίος πείραζε τον μικρό Η λέγοντας το αμίμητο: ‘’θα ανέβεις στο ποντίκι και τα πόδια σου δεν θα φτάνουν κάτω’’, αλλά ο μικρός δεν θύμωνε.
Κάθε μέρα η Α έφερνε στη δουλειά ένα ατομικό discman και μια θήκη cd που με τον καιρό μόνο ατομικά δεν ήταν. Όλοι ακούγανε στα δικά τους discman από τα cd της Α. Αλλά και εκείνη δανειζόταν από τα δικά τους. Γιατί ένα από τα καλά αυτών των δουλειών,εκτός φυσικά ότι είναι ελαστικά τα ωράρια και δεν σε κατσαδιάζουν αν αργήσεις λίγο-και πολύ, για να είμαστε ακριβείς- είναι ότι μπορείς να δουλεύεις με μουσική. Όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά ενθαρρύνεται μπορώ να πω, για να μην ενοχλείς τους άλλους.
Σε αυτή τη δουλειά, έκανε η Α τεράστια διαλλείματα. Στο κτίριο μέσα υπήρχε και ένα τυροπιτάδικο πάνω και πηγαίνανε όλοι εκεί να φάμε ή για καφέ. Κάποιες φορές έπαιρνε η Α βιβλίο και έλυνε ασκήσεις αρμονίας, που έκανε τότε στο ωδείο.
Κι όμως παρά τα διαλείμματα, όταν καθόταν στη θέση της, ήταν ξεκούραστη και έβγαζε τεράστιο όγκο δουλειάς. Με την Χ, ήταν το ανέκδοτό τους. ‘’Που είναι η Α; Πάλι διάλλειμα;’’ Και δώστου γέλια!
(η ιστορία συνεχίζεται στο επόμενο post, με ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες).
ΥΓ1:η φωτογραφία άσχετη, απλά έφτιαξα κάτι κολάζ σήμερα και μου άρεσαν πολύ.Η αγαπημένη Ιταλία.
ΥΓ2:τόνισα τα αρχικά για να φαίνονται.
-Το γραφείο που δουλεύετε έχει 400 φορές περισσότερα βακτήρια από μια τουαλέτα.
-Το άθροισμα των αντιθέτων πλευρών ενός ζαριού είναι πάντα 7.
-Ένα μωρό καμηλοπάρδαλης πέφτει από ύψος δυόμισι μέτρων μόλις γεννιέται.
-Οι επιστήμονες λένε ότι όσο πιο πολύ ονειρευεσαι, τόσο μεγαλύτερο είναι το I.Q σου.
-Κατά μέσο όρο η ανθρώπινη μύτη πιάνει μέχρι και 50.000 διαφορετικές μυρωδιές
-Οι μύγες μπορούν να πετάξουν και με την όπισθεν.
-Το ημερολόγιο επαναλαμβάνεται κάθε 400 χρόνια.
-Η χειραψία εξαπλώθηκε ως χειρονομία τον Μεσαίωνα, ώστε οι άνθρωποι που συναντιούνται να δείχνουν ότι δεν είναι οπλισμένοι.
-Το 67% των Ελλήνων πιστεύουν ότι η ζωή τους έπειτα από 20 χρόνια θα είναι χειρότερη από σήμερα. Αυτό μας κατατάσσει στη 2η θέση στην Ευρώπη, στους πιο απαισιόδοξους, μετά τους Γερμανούς(68%).
-Το αλφάβητο της γλώσσας της Χαβάης έχει μόνο 12 γράμματα.
-οι χιμπατζήδες και τα δελφίνια είναι τα μόνα ζώα που αναγνωρίζουν το είδωλό τους στον καθρέπτη.
-οι γάτες μπορούν να βγάλουν 100 διαφορετικούς ήχους. Οι σκύλοι μόνο 10.
-κάθε άνθρωπος έχει την ίδια μέρα γενέθλια με τουλάχιστον 9 εκατομμύρια άτομα.
-άνθρωποι και χιμπατζήδες είναι γενετικά ταυτόσημοι κατά 98,4%.
-1/3 των ανδρών δεν πλένει τα χέρια του όταν βγαίνει από την τουαλέτα. Το ποσοστό στις γυναίκες είναι 12%.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΛΟΓΙΑ
-Αντί να γκρινιάζεις για το σκοτάδι, άναψε ένα κερί. Κομφούκιος
-Αν θες να δεις τι πιστεύει ο Θεός για τα λεφτά, απλά κοίτα σε ποιους ανθρώπους τα έχει δώσει. Ντόροθυ Πάρκερ (Αμερικανίδα ποιήτρια και συγγραφέας)
-Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Μάνος Χατζιδάκις
-Άκου δυο, λέγε το ένα. Τούρκικη παροιμία
-Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς ,με χαρακτηρίζουν άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με χαρακτηρίζουν κουμουνιστή. Dom Helda Camara
-Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του. Λέων Τολστόι
-Κοιτούσα το σκύλο μου και σκεφτόμουνα ''αν ήσουν εξυπνότερος θα μου έλεγες τι σκέφτεσαι''. Κι εκείνος με κοιτούσε σαν να μου έλεγε ''αν ήσουν εξυπνότερος, δεν θα χρειαζόταν να το κάνω''. Φρέντ Γιουνγκλάους-Αμερικανός πιλότος.
-Αν νομίζεις ότι τα σκυλιά δεν μπορούν να μετρήσουν, δοκίμασε να βάλεις τρία μπισκότα στην τσέπη σου και να τους δώσεις μόνο τα δύο. Φιλ Παστορέτ-Αμερικανός συγγραφέας.
ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΣΕ ΤΟΙΧΟΥΣ
-Ξυπνήστε, είναι η ώρα να ταίσετε τις τράπεζες.
-Αν τα λάθη διδάσκουν, έχω μια καταπληκτική μόρφωση.
-Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα;
-Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους.
-Μόνο τα καλά κορίτσια κρατούν ημερολόγιο. Τα κακά δεν έχουν χρόνο.
-Τα πτυχία copies κτώνται.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΣΤΕΙΑ
-Σαν τη μονόπολη έχει καταντήσει η ζωή μας. Στο ένα τετραγωνάκι, πληρώνεις νέους φόρους, στο άλλο ακριβαίνει το πετρέλαιο, στο τρίτο ανατιμώνται όλα τα προιόντα. Μανούλα, θα μου φέρνεις τσιγάρα στη φυλακή;
ΥΓ.Σήμερα έχει και τραγούδι.2 τραγούδια.
29 χρόνια πέρασαν...Το τραγούδι έγινε φτωχότερο...
37 χρόνια πριν,άλλο ένα κενό αναντικατάστατο...
1.Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...
Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;
2.Τα ζηλιάρικά σου μάτια μ' έχουνε τρελάνει
δε λογάριασα παλάτια σκλάβο μ' έχουν κάνει
Μαραζώνω σαν το κεράκι λιώνω
με παιδεύεις γιατί δεν μ' αγαπάς
Σε αγάπησα στ' αλήθεια και για 'σένα κλαίγω
έχω φλόγα μες στα στήθια άκου που στο λέω
σ' αγναντεύω, σε λατρεύω
μην κακιώνεις γιατί θα τρελαθώ
Είναι κρίμα να μ' αφήνεις μόνος μου να λιώνω
μαύρη συντροφιά μου δίνεις μοναχά τον πόνο
η ματιά σου η άσπλαχνη καρδιά σου
μου 'χει πάρει το δόλιο μου μυαλό
ΥΓ2: Αν υπήρχε τέτοιος πεζόδρομος στην Αθήνα,πόσο πιο ωραία θα ήταν,να κάνουμε τις βόλτες μας,χωρίς αυτοκίνητα να μας τρελαίνουν...Εδώ και να θες να περπατήσεις...Πεζός στην Αθήνα είναι το πιο επικίνδυνο σπορ.Εκτός από σύντομο ανέκδοτο.
Και μετά...Ξύπνησα...
- Στείλε Σχόλιο
*(κείμενο γραμμένο από μια άγνωστη κοπέλα,το διάβασα σε ένα περιοδικό και το παραθέτω χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα).
Σε λίγες μέρες φεύγω πάλι.Μη με ρωτάς πότε θα επιστρέψω,μαμά.Ανάλογα με το πως θα πάω στην εξεταστική.Μπορεί το καλοκαίρι,μπορεί νωρίτερα.Αλλά θέλω να επιστρέψω σύντομα.Γιατί θέλω να αλλάξει κάτι όταν γυρίσω.
Έφτασα στην Ελλάδα στις 7 Δεκεμβρίου και η Αθήνα καιγόταν.Όταν άκουσα τι είχε γίνει,δεν μπορούσα να το πιστέψω.Τις επόμενες μέρες κατέβηκα κι εγώ στις διαδηλώσει με τους φίλους μου-ήταν όλοι οργανωμένοι με τα πανεπιστήμια τους και ανακατεύονταν με τους μαθητές.Στην αρχή φωνάζαμε συνθήματα μόνο για τον Αλέξανδρο,αλλά σιγά σιγά,όσο περνούσαν οι μέρες και η ένταση-αντί να κοπάσει-κορυφωνόταν,τα συνθήματα γίνονταν όλο και πιο σύνθετα.Ο κόσμος φώναζε για τη διαφθορά,την ακρίβεια,την κατάσταση στην παιδεία,την υγεία,ακόμα και για τις περσινές φωτιές.
Διάβαζα συνέχεια ξένο τύπο εκείνες τις μέρες,όλοι μιλούσαν για ένα ντόμινο οργής που ξεδιπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη,αλλά οι Ευρωπαίοι φώναζαν κυρίως για την οικονομική κρίση,ενώ εμείς εδώ δεν ξέραμε για τι να φωνάξουμε πρώτα.
Προσπαθούσα να εξηγήσω την κατάσταση στα e-mail που αντάλλαζα με τους φίλους μου από το πανεπιστήμιο,που με ρωτούσαν αν είμαι καλά και αν αλήθεια έχουν γίνει όλα αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση,κι έπιανα τον εαυτό μου να ντρέπεται.Τόσο καιρό τους συστηνόμουν ως Ευρωπαία και τώρα μάθαιναν ότι στη χώρα μου δεν υπάρχει κράτος,αστυνομία,παιδεία,ασφάλεια-υπάρχει μόνο αυθαρεσία,ατιμωρησία,διαφθορά και χάος.Και ένας λαός εξαθλιωμένος και εξοργισμένος.Ανήκα κι εγώ σ' αυτόν το λαό και φώναζα κι εγώ μαζί τους ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο.Αλλά δεν το πολυπίστευα.
Πηγαίναμε στις πορείες εκείνες τις μέρες και παρκάραμε με τους φίλους μου τα αυτοκίνητα μας πάνω στα πεζοδρόμια.Εγώ θα παρκάρω.Παίρναμε το μετρό και ορμούσαμε στα βαγόνια χωρίς να περιμένουμε να βγουν πρώτα αυτοί που ήταν μέσα.Εγώ θα μπω.Φωνάζαμε για τις αθλιότητες που δεν σταματάει να μας σερβίρει η Ελλάδα σήμερα-κι είχαμε δίκιο.Φωνάζαμε για την τριτοκοσμική κατάσταση όπου έχει φτάσει η χώρα-αλλά όλοι κάνουμε καθημερινά παραβάσεις και μετά βρίσκουμε ένα φίλο,ενα συνάδελφο,ένα γείτονα που θα μας βοηθήσει να μην αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες.Εγώ θα βρω τρόπο να την γλιτώσω.
The Greek way,το ξέρουν ακόμη και οι φίλοι μου από το πανεπιστήμιο αυτό,Αμερικανοί,Ολλανδοί,Γάλλοι,και μου το λένε πειρακτικά κάθε φορά που βλέπουν έναν Έλληνα φοιτητή να εμφανίζεται από το πουθενά,να παρακάμπτει την ουρά και να εξυπηρετείται πρώτος στη βιβλιοθήκη.Να τα καταφέρνει.Εγώ θα τα καταφέρω.
Όπως εσύ,μαμά,που κατεβάζεις τα σκουπίδια σου όταν κάνουν απεργία οι σκουπιδιάρηδες,ακόμη και όταν όλο το τετράγωνο σαπίζει και μαζεύονται ποντίκια.Εγώ θα κρατήσω το σπίτι μου καθαρό.
Όπως οι φίλοι μου που επιταχύνουν όταν βλέπουν πορτοκαλί φανάρι και στο επόμενο σταματούν πάνω στη διάβαση,αναγκάζοντας τους πεζούς να κάνουν ζιγκ ζαγκ για να διασχίσουν το δρόμο.Εγώ θα φτάσω πιο γρήγορα.
Όπως εκείνος που χάραξε "ΘΡΥΛΟΣ" στο ολοκαίνουριο ξύλινο τραπέζι στην αίθουσα ιστορίας στο πανεπιστήμιο μου,ενώ εγώ ευχόμουν οι άλλοι φοιτητές να περάσουν τη λέξη για Ρώσικα,που μοιάζουν.Εγώ θα γράφω ο,τι θέλω,όπου θέλω.
Όπως εγώ που μένω σιωπηλή όταν η αγενής υπάλληλος μιλάει σε ένα μεγάλο κύριο στον ενικό,που δεν παραπονιέμαι στον οδηγό ταξί όταν σταματάει κάθε τρια μέτρα για να πάρει άλλον πελάτη,όταν καπνίζει χωρίς να με ρωτήσει,όταν πρέπει να ουρλιάξω για να με ακούσει πάνω από τη μουσική στη διαπασών.Γιατί Εγώ θα κατέβω σε λίγο.
Και τώρα ρώτησε με τι σχέση έχουν όλα αυτά.Ρώτησε με τι σχέση έχει αυτός που αδειάζει το τασάκι του στην άσφαλτο με τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού από την αστυνομία.Τι σχέση έχει μια χώρα που βρίσκεται υπό διάλυση με τους πολίτες που κάνουν σε αναλογία οποια αυθαιρεσία μπορούν,όπως ακριβώς η εκάστοτε κυβέρνηση τους.
Γι'αυτό βιάζομαι να γυρίσω,μαμά.Γιατί μόλις συνειδητοποίησα στα εικοσι δυο μου,ότι είμαι γεμάτη παράπονα,κι εγώ και οι φίλοι μου και τα αδέλφια και οι γονείς μας,αλλά δεν συνειδητοποιούμε την πιο απλή αρχή του σύμπαντος:δράση-αντίδραση.Ότι αν θέλεις να πάρεις,πρέπει να δώσεις.Ότι το μερίδιο που σου αναλογεί είναι μεγάλο.Ότι δεν είσαι μόνο θύμα.Και ότι οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη,αλλά αν ο καθένας αναπτύξει μια στοιχειώδη κοινωνική ευθύνη,αν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος του αλλά μέλος ενός συνόλου,μόνο τότε υπάρχει ελπίδα.
Δεν με νοιάζει τι θα κάνουν οι άλλοι,μαμά.Δεν θα περιμένω.Θα κάνω την αρχή Εγώ.-
ΥΓ1:Τα συμπεράσματα δικά σας.
ΥΓ2:Τα δικά μου;Αν υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτή την κοπέλα-που της δίνω,χωρίς να την ξέρω,χιλια συγχαρητήρια-τότε αυτή η χώρα,αυτή η κοινωνία θα μπορούσε να πάει μπροστά.Οι αλλαγές πρώτα από μέσα μας ξεκινάνε.Γινόμαστε το παράδειγμα εμείς και ακολουθούν κι οι άλλοι.Με το να μην είμαστε αυτό που κοροιδεύουμε.
ΥΓ3:Η λέξη "εγώ" δεν είναι τυχαία τονισμένη.Σαν λαός η λέξη ''εγώ'' είναι η μόνη λέξη που μας χαρακτηρίζει.Την προσκυνάμε.Την θεοποιούμε.
Ν
Ο
Σ
Ο
Κ
Ο
Μ
Ε
Ι
Ο
Ιδιωτικό ή δημόσιο,σύγχρονο ή παλιό,καθαρό ή όχι.
Με μια λέξη:Τρομακτικό.
Ακόμα και για μια μέρα.Για μια απλή επέμβαση.
Ορός,βελόνες,χειρουργείο.Αντιβίωση,οξυγόνο.
Πόνος.Φόβος.
Γιατρός,χειρούργος,νοσοκόμες,ράμματα.
Τώρα;
Όλα σε μια σειρά.Όλα μια χαρά.Με μακροχρόνια προοπτική να γίνουν και καλύτερα.Όσο καλύτερα μπορούν να γίνουν σε αυτόν τον τόπο που μέρα με τη μέρα μας σκοτώνει αργά αργά και βασανιστικά.Όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.Εντάξει,κι εγώ είμαι αισιόδοξη,αλλά όταν νιώθω το οξυγόνο να λιγοστεύει δίπλα μου και μέσα μου...Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σε έναν τέτοιο μίζερο τόπο;Από ένα σημείο και πέρα,λυπάμαι,αλλά παύει να είναι αισιόδοξος και είναι χαζοχαρούμενος.
Αλλά θα έρθει κι η στιγμή που θα είμαι εγώ αυτή που θα γελάω.Τελευταία.Με αυτούς που τώρα νομίζουν ότι με λύγισαν,ότι πάτησαν πάνω μου με την κοροίδια και την ανεπάρκεια της ύπαρξής τους,την ηλιθιότητα και την κακία τους.Όλους αυτούς τους ρατσιστές που κοιτάνε τη βιτρίνα της ύπαρξης χωρίς να δίνουν ευκαιρία να δείξεις τα δώρα που κρύβει στο βάθος.Θα είμαι ανελέητη με όλα αυτά τα ανθρωπόμορφα όντα.Δεν θα χαριστώ.Σε όλους αυτούς.Αν και για τη δημιουργία ενός τέρατος,το χεράκι έχουν βάλει προγενέστερες γενιές,γονιών,παππούδων,σε συνδυασμό με πρότυπα της κοινωνίας.Αλλά δεν αναγνωρίζω ελαφρυντικά.Όσοι δηλαδή φέρονται σωστά,τις ίδιες παραστάσεις δεν έχουν;Τα ίδια ηλίθια πρότυπα;Γιατί φέρονται σωστά;
Θα είμαι ανελέητη με όλες τις κομπλεξικές υπάρξεις που συνάντησα ή θα συναντήσω στο δρόμο μου.Τελεία και παύλα.-
Με όσους αξίζει να πορεύομαι δίπλα,θα το κάνω.Ξεκαθαρίζει σιγά σιγά το τοπίο μέσα μου,με ποιους αξίζει να πορεύομαι.Ποτέ δεν ήταν πιο ξεκάθαρο.
Και όταν φύγω και αν φύγω...Αυτοί θα είναι πάντα δίπλα μου.
Λέω ''αν'' γιατί δεν θα έχει γυρισμό μετά.Θα είναι δύσκολα.
Να 'ναι καλά οι άχρηστοι που είναι υπεύθυνοι για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες μας και ένα απλό ταξίδι 5,30 ωρών είναι Γολγοθάς,τη στιγμή που το ταξίδι από την Ανκόνα στην Πάτρα των 22 ωρών είναι παιχνιδάκι.Γιατί όταν ταξιδεύεις με ένα καράβι που ο ένας είναι πάνω στον άλλο,με κανίβαλους συνεπιβάτες που φωνάζουν μες το αυτί σου,κακομαθημένα πιτσιρίκια που τρέχουν στους διαδρόμους, λογικό είναι να φτάνεις στο νησί και να είσαι κουρέλι.Σε πλήρη αντίθεση με το άνετο ταξίδι των 22 ωρών,σε ένα μισοάδειο ή μισογεμάτο(όπως θέλετε) καράβι,με όλες τις ανέσεις,ησυχία,καμπίνα να ξαπλώσεις,και σαλόνια όπου κάθεσαι όπου θέλεις χωρις να έχεις τον άλλο κολλητά σου,να σε κοιτάει μες το στόμα τι λες,με τη γνωστή ''κατινιά'' και αδιακρισία που διακρίνει το μεγαλύτερο μέρος των Βλαχό-νεόπλουτων Νεοελλήνων.
Αυτά από μένα.
Απλώνεται μια νέα αρχή.
Ουράνιο τόξο μετά από 32 χρόνια συνεχών καταιγίδων.
Αυτή τη φορά θα είμαι η νικήτρια.Θα είμαι ανελέητη.Σκληρή.Γιατί δεν ήμουνα σκληρή,με έκαναν όσα έζησα.Ένας ατέλειωτος κατάλογος απαράδεκτων συμπεριφορών.
Τραγουδάκι δεν έχει σήμερα.
Η φωτογραφία από το νοσοκομείο που μοιάζει πιο πολύ με ξενοδοχείο από την καθαριότητα.Ποιο είναι;Τι εγχείρηση έκανα;Α,μην ρωτάτε.Πάντως προτιμώ να στερηθώ κάπου αλλού αλλά για την υγεία να δώσω χρήματα από το να πάω στα απαράδεκτα κολαστήρια του ΕΣΥ,που μπαίνεις όρθιος και βγαίνεις ξάπλα και περιμένεις για το πιο απλό χειρουργείο σε λίστα 3 και 4 μήνες.Αν είχα πάει σε δημόσιο πριν 10 χρόνια που είχα κάνει την εγχείρηση χολής,μπορεί να μην σας μιλούσα σήμερα,αν χρειαζόταν να περιμένω 3-4 μήνες στην ατέλειωτη λίστα αναμονής...
ΥΓ1:Καλό μήνα σας είπα;ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!
ΥΓ2:Από δω και πέρα οι μήνες μου θα είναι καλοί.Δεν επιτρέπω τίποτα λιγότερο για τον χιλιοταλαιπωρημένο μου εαυτό που κάποια στιγμή θα χαμογελάσει.Και όταν χαμογελάσω θα χαμογελάσω αναδρομικά για όλα τα χρόνια που με καταδικάσαν στη μιζέρια όλοι αυτοί που θα γευτούν τα ''δόντια'' μου,γνωστοί,''φίλοι'',άγνωστοι,μέλλοντες γνωστοί κ.ο.κ.
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες