Να ‘μαι και πάλι.. Μπροστά στην οθόνη, να περάσει η ώρα.. Ο χρόνος εδώ απεριόριστος, μια και δεν δουλεύω, αλλά πιστεύω ότι και να δούλευα, πάλι θα είχα πολύ χρόνο, όλα δίπλα είναι, η δουλειά πόση απόσταση θα είχε; Θα έφευγα για να πάω 15 λεπτά νωρίτερα, ενώ στην Αθήνα φεύγεις 2 ώρες νωρίτερα..

Βυθισμένη ως συνήθως σε σκέψεις, όπως πχ πως θα μεταφέρω με το ΚΤΕΛ- και θα αλλάξουμε και 2-3, αυτό είναι το χειρότερο- ρυζόχαρτο μήκους  5 μέτρων, τυλιγμένο ρολό.. Παρεπιπτόντως  αν  κάποιος έχει κάποια καλή ιδέα, καλοδεχούμενη. Υπάρχουν και οι θήκες για τα σχέδια, αλλά δεν νομίζω ότι θα χωράει.

Τέλειωσα τη δουλειά που είχα αναλάβει, το σχέδιο, πήγε πολύ καλά,  και θα πάμε να το παραδώσω  στη Γουμένισσα, στο Κιλκίς. Χαίρομαι, γιατί θα έχει ένα μικρό άτυπο πανηγύρι, εκείνες τις μέρες, σε λιγότερο από ένα μήνα. Πάντως θα είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε κόσμο και να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα.

Εξακολουθώ να είμαι βυθισμένη στις σκέψεις που γίνονται όλο και πιο βαθυστόχαστες.

Σκεφτόμουνα να συγκρίνω τη ζωή μου εδώ με τη ζωή μου στην Αθήνα.

Αφορμή της σκέψης αυτής ήταν ένα άρθρο που είδα σε ένα περιοδικό, σε μια από τις Κυριακάτικες εφημερίδες, και έλεγε για τη Νέα Σμύρνη, το μόνο μέρος στην Αθήνα που έμεινα τόσο λίγο-ούτε χρόνο, γύρω στους 10 μήνες- αλλά την λάτρεψα όσο καμία άλλη.. Είναι και το μόνο μέρος στην Αθήνα που νοσταλγώ τόσο πολύ..

Ξύπνησαν μνήμες μέσα μου.. Όχι κάτι το πονηρό ή ιδιαίτερο, αλλά μνήμες από στιγμές μιας καθημερινότητας που ήταν φωτεινή.. Όχι ότι εδώ τα πράγματα, στην Κατερίνη, δεν είναι όμορφα ή φωτεινά.. Μια χαρά είναι όλα. Αλλά το μυαλό παίζει παιχνίδια κι εγώ σαν τις γιαγιάδες,  έχω αναμνήσεις..

Έβαλα λοιπόν και σκέφτηκα και σύγκρινα την Αθήνα με την Κατερίνη. Καλά, δεν τίθεται θέμα ποια κερδίζει.. Αγαπώ την Κατερίνη, είναι όμορφη πόλη.. Μου χάρισε πράγματα που δεν το πίστευα ότι θα βρω.. Όχι ακριβώς η πόλη, αλλά ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου και μπήκε απροσδόκητα στη ζωή μου.

Ξεκινάω λοιπόν τη σύγκριση. Στο τέλος θα δούμε τη βαθμολογία και το σκόρ. Είπα για να έχει σασπένς, να βάζω βαθμούς, σαν να ήταν ομάδες που σκοράρουν. Σαν προπό ένα πράγμα..

1.ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Χρειάζεται και ρώτημα γιατί κερδίζει η Κατερίνη; Όλα τα έχω σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι. Το ίδιο πρωινό προλαβαίνω να πάω στην τράπεζα, στο ταχυδρομείο, στον φούρνο, στον μανάβη, στο σουπερ μαρκετ και να έρθω μια λογική ώρα για να βάλω φαγητό. Στην Αθήνα  για όλα αυτά θα έπρεπε να φάω ολόκληρο πρωινό. Οι αποστάσεις εδώ είναι εκμηδενισμένες και ό,τι και να κάνεις, γυρίζεις γρήγορα πίσω.

2.ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Από άποψη ευγένειας καθαρά. Δεν έχω πάει σε καμία υπηρεσία όπου υπάλληλος θα μιλήσει απαίσια. Αντίθετα, στην Αθήνα, σπάνια πήγα σε υπηρεσία όπου υπάλληλος θα μιλήσει ευγενικά. Πήγα στο δημαρχείο, στο ΚΕΠ, στο ΙΚΑ, στην ΔΟΥ, στον ΟΑΕΔ, και η συμπεριφορά όλων ήταν άψογη. Στην Αθήνα η τελευταία μου εμπειρία με ένα ΚΕΠ λίγο πριν μετακομίσω Κατερίνη και χρειαζόμουν μια σφραγίδα και υπογραφή για κάτι, ήταν τραυματική, ένας που μου μίλησε με τρομερή αγένεια, λες και του ζήτησα λεφτά..

3. ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ(ξανά): Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2.Από άποψη κόσμου, αυτή τη φορά.  Κάποιες φορές όμως τείνει να είναι Χ, γιατί εδώ υπάρχουν όλα από μια φορά, πχ ένα ταχυδρομείο για όλη την πόλη.. Στις περισσότερες συνήθως τελειώνεις γρήγορα. Αλλά κάποιες φορές έχει τόσο πολύ κόσμο, που σου έρχεται να φύγεις.. Το καλό είναι ότι όλη αυτή η καθυστέρηση αντισταθμίζεται με το γεγονός ότι μόλις τελειώσεις, σε 5-10 λεπτά είσαι σπίτι. Υπηρεσίες με φρικτή ουρά είναι το ΚΕΠ, το ταχυδρομείο (μια φορά είχα 80 άτομα μπροστά από μένα, είναι με νούμερο), το ΙΚΑ(στην ανανέωση βιβλιαρίων είχαμε 120 άτομα πριν από μας).

4.ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Ακόμα και τώρα που ζούμε με το επίδομα ανεργίας του Στέλιου, μας περισσεύουν και έχουμε και στην άκρη, θεωρητικά, αν χρειαστούμε. Βέβαια ακόμα είναι και χειμώνας και οι βόλτες μας περιορισμένες, οι επιλογές εδώ περιορισμένες. Πάντως ακόμα και στο σουπερ μαρκετ με την ίδια τιμή που θα έπαιρνα στην Αθηνα 10 πράγματα, εδώ παίρνω 12-13. Οι τιμές στα περισσότερα είδη χαμηλότερες. Ειδικά ο Μασούτης έχει πολλές προσφορές και έχει και το σύστημα με τους πόντους, στους 200 ψωνίζεις 6 ευρώ τσάμπα. Τους συμπληρώνεις εύκολα, σχεδόν τα περισσότερα είδη έχουν πόντο.

5.ΚΟΣΤΟΣ ΣΤΕΓΑΣΗΣ(Ενοικίου):Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Στην τιμή που εδώ νοικιάζεις 3αρι ή 4αρι, στην Αθήνα παίρνεις γκαρσονιέρα. Τα σπίτια εδώ είναι μεγάλα και σε πολύ καλές τιμές. Βρίσκεις με 300 ευρώ ενοίκιο σπίτια σχετικά καινούρια, όχι πάνω από δεκαετία, 85-90 τετραγωνικών. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα, αλλά έχω δει και καλύτερες προσφορές. Συχνά εξευτελιστικές τιμές, κάνεις το σταυρό σου.

6.ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 1. Να και κάτι στο οποίο υπερτερεί η Αθήνα. Εδώ οι επιλογές είναι λίγες. Καφετέριες, ταβέρνες, πιτσαρίες, μπουγατσάδικα, ένα σινεμά.  Δεν υπάρχει η ποικιλία της Αθήνας. Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί και τόσο, έχω κορεστεί τόσα χρόνια στην Αθήνα, πήγα στα πάντα.. Μόνο οι συναυλιακοί χώροι, κλειστοί ή ανοιχτοί, μπορώ να θεωρήσω ότι θα μου λείπουν και κάποιο θέατρο.

7.ΚΑΥΣΑΕΡΙΟ-ΘΟΡΥΒΟΣ: Αθήνα- Κατερίνη σημειώσατε 2. Ο Θόρυβος ,ακόμα και για μας που από την μπροστινή μεριά του σπιτιού έχουμε λεωφόρο, είναι ελάχιστος. Όσο για καυσαέριο; Στην Αθήνα όταν λουζόμουνα, το νερό έβγαινε μαύρο, εδώ τα μαλλιά μου άρχισαν να φτιάχνουν, να λαδώνουν και να πέφτουν λιγότερο και να είναι πιο καθαρά, να μην θέλουν αυστηρά κάθε μέρα λούσιμο.

8.ΚΑΙΡΟΣ: Αθήνα- Κατερίνη σημειώσατε 1. Να κι άλλο ένα που δεν μου αρέσει εδώ. Πολλές βροχές, πολύ υγρασία και περισσότερη συννεφιά. Το κρύο δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Αλλά λαχταρώ τις λιακάδες και μέχρι τώρα είναι περιορισμένες.

9.ΑΓΟΡΑ( κοινώς μαγαζιά):  Αθήνα- Κατερίνη σημειώσατε 1. Στην Αθήνα το μόνο εξτρα πλεονέκτημα που υπάρχει ,είναι τα πολυκαταστήματα που μπαίνεις και ψάχνεις  με τις ώρες. Εδώ υπάρχει μια τεράστια αγορά όπου βρίσκεις τα πάντα, αλλά λείπει ένα μαγαζί να μπεις και να ξεχαστείς, πχ με cd, βιβλία.

10.ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 1. Λογικό, όσο πιο κλειστή η κοινωνία, σε ξέρουν όλοι και αρχίζουν οι γνωστές εξυπνάδες.

11. ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε  1. Κανονικά θα έλεγα Χ ,γιατί και στην Αθήνα ως άνεργη ξεκίνησα για εδώ, αλλά σίγουρα είναι λίγο πιο εύκολο να βρεις, έστω και μια χαζή, κακοπληρωμένη δουλειά που την κάνεις μόνο και μόνο για το χαρτζιλίκι, στην Αθήνα, παρά εδώ που το κριτήριο για να σε πάρουν σε μια δουλειά είναι να ξέρεις τον μπατζανάκη του ξαδέλφου της πρώτης ξαδέλφης του γαμπρού του αφεντικού( δηλαδή???χαχαχα!!) Αγγελίες για Πιερία ούτε στη Χρυσή ευκαιρία Βορείου Ελλάδας δεν θα δεις πάνω από 2-3.

12. ΠΑΡΕΕΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 1. Οι παρέες μου εξακολουθούν να είναι στην Αθήνα και εγώ εξακολουθώ μόνη τόσους μήνες, χωρίς καμία φίλη.. Έχω τον Στέλιο, αλλά πότε- πότε θέλεις να χαζογελάσεις και να σχολιάσεις με μια φίλη σου.. Ο μόνος που μας κάνει παρέα είναι ένας φίλος του Στέλιου, έρχεται και στο σπίτι, αλλά κάθονται και μιλάνε για ποδοσφαιρικά κι εγώ βαριέμαι.  Βγήκαμε και με μια παρέα, στη γιορτή ενός άλλου φίλου του, ο οποίος όμως μένει μακριά, καθηγητής διορισμένος αλλού.. Έχω γνωρίσει και τις αδελφές  1-2 φίλων του, η μια μένει όμως  Θεσ/ κη και με την άλλη δεν έχουμε πολλές επαφές, αν και την συμπαθώ. Είναι και θέμα συγκυριών. Σκέψου δηλαδή να μην ήμουν και κοινωνική και να καθόμουνα να περιμένω την επιφώτιση, να μου μιλήσουν οι άλλοι..

13.ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Χρειάζεται και ρώτημα; Η διάθεση μου είναι πολύ πιο ανεβασμένη, λόγω του ότι βρήκα έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει. Επίσης ζω χωρίς άγχος, όσο αυτό είναι δυνατό. Οι περιπτώσεις ανθρώπων που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, είναι σχεδόν μηδενικές, σε λεωφορεία μπαίνω από σπάνια ως καθόλου κι αν μπούμε για να πάμε στον ΟΑΕΔ, στο ΙΚΑ, (που είναι τα πιο απομακρυσμένα σημεία στην πόλη)  δεν είναι γεμάτο, ούτε σε σπρώχνουν, ούτε σε πατάνε, τις δουλειές μου τις τελειώνω όλες σε ένα πρωινό, ακόμα και ουρές να υπάρχουν κάπου περιμένουν όλοι με υπομονή ούτε κοιτάνε να χωθούν να σου πάρουν τη θέση, ούτε βρίζονται μεταξύ τους, όπου έχω ψωνίσει οι περισσότεροι ήταν ευγενέστατοι, πας παντού με τα πόδια, κάτι το οποίο αποτελεί και γυμναστική εκτός των άλλων. Είμαι πολύ καλύτερα εδώ, από όλες τις απόψεις.

Για να δούμε, το πιάσαμε το 13αρι; Όχι.. Έπιασα 7 στα 13…Αλλά τα θετικά είναι σαφώς περισσότερα και πιο σημαντικά. Είναι πχ πολυ πιο σημαντικό να ζεις με λιγότερο άγχος και μια πιο οικονομική ζωή παρά να έχεις θέατρα, σινεμά και μαγαζιά που μόνο περνάς απέξω λόγω έλειψης χρημάτων και χρόνου. Άρα εδώ είναι σαφώς καλύτερα.

Χρειάζεται χρόνος ακόμα, για να ομαλοποιηθούν και τα υπόλοιπα.. Ακόμα δεν είμαι εδώ ούτε ένα χρόνο.. Θα βελτιωθούν κι άλλο τα πράγματα, είμαι σίγουρη και αισιόδοξη!!

Αυτό που πάντα ζητούσα- να φύγω από την Αθήνα- έγινε και μάλιστα με καλύτερες προυποθέσεις!! Στο όνειρό μου έφευγα μόνη, ενώ εδώ, έφυγα με παρέα, και μάλιστα την καλύτερη!! Έναν άνθρωπο που με αγαπάει και με καταλαβαίνει και από αυτή την άποψη, το έπιασα το 13αρι!!

ΥΓ: Στη φωτογραφία ο αιωνόβιος πλάτανος στο πάρκο που είναι εκεί τόσα πολλά χρόνια που σίγουρα μπορείς να πεις ότι η πόλη χτίστηκε γύρω από αυτόν! Πρέπει να πας μακριά να τον βγάλεις φωτογραφία, δεν τον πιάνει ολόκληρο από κοντά ειναι πανύψηλος!

Να ‘μαι κι εγω.. Σαν τα χιόνια.. Αυτά που τελικά έπεσαν αλλά δεν στρογγυλοκάθισαν στους δρόμους.. Τουλάχιστον εδώ, σήμερα περίμενα, όταν άνοιξα το παράθυρο το πρωί ότι θα δω τον δρόμο λευκό αλλά τελικά ο δρόμος ήταν μια χαρά..

Καλύτερα.. Ποτέ δεν συμπαθούσα τα χιόνια.. Είναι κάτι ξένο για μένα.. Δεν είχα ποτέ χωριό, να πηγαίνω, σε κανένα βουνό χιονισμένο- όπως άκουγα και ακούω από φίλες και φίλους, που πάνε στα χωριά τους τα τριήμερα, Χριστούγεννα, Πάσχα, και είναι μες το χιόνι κάποιες φορές- και το χιόνι ήταν κάτι που έβλεπα σπάνια στην Αθήνα, τουλάχιστον μικρή. Τα τελευταία χρόνια χιονίζει πολύ συχνά στην Αθήνα, παλιά σπάνια χιόνιζε. Ποτέ δεν αγάπησα το χιόνι και ό, τι και να λένε, και όσοι να το λένε, δεν αλλάζω γνώμη, δεν θα πω ποτέ ‘’αχ πόσο λατρεύω το χιόνι’’. Εντάξει, τώρα που μένω Βόρεια Ελλάδα, θα το ανεχτώ, είναι πιο πιθανό εδώ να χιονίσει, όχι μόνο τώρα, αλλά και γενικότερα, αλλά δεν θα κάνουμε και κολλητή παρέα, μην φανταστείτε,  άντε μια καλημέρα να πούμε, ως εκεί. Κολλητηλίκια πολλά δεν θα έχουμε.

Η πλάκα είναι ότι αν πεις πως δεν σ’ αρέσει το χιόνι σε κοιτάνε με ένα ύφος σαν να είχες πει ‘’ έχω-σκοτώσει-έναν-άνθρωπο-και-το-πτώμα-το-έκρυψα-στην-ντουλάπα’’. Δεν το πιστεύουν. Τι να πω.. Μπορώ να πω κάτι; Αν κάτι έχω μάθει στη ζωή- αν θεωρήσω ότι έχω μάθει κάποια πράγματα εμπειρικά, γιατί θεωρώ ότι ακόμα έχω να μάθω πάρα πολλά,’’ εν οίδα ότι ουδέν οίδα’’, όπως έλεγε κι ο Σωκράτης- είναι να σέβομαι και να δέχομαι τις διαφορετικές απόψεις και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Μπορώ να καταλάβω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, και αυτό είναι η μαγεία. Τι νόημα θα είχε να ήμασταν όλοι ίδιοι; Θα είχαμε βαρεθεί την τόσο αρμονική τελειότητα, όπου θα ζούσαμε άκοπα, πάνω στο συννεφάκι, χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς κανένα νόημα να παλέψεις για κάτι καλύτερο. Μια βαρεμάρα δηλαδή.

Από την άλλη, σίγουρα θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα, σε πολλά θέματα. Αυτό βέβαια στην Ελληνική πραγματικότητα είναι και λίγο ουτοπία. Εδώ τα πράγματα δεν αλλάζουν ή μάλλον αλλάζουν όπως συμφέρει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που καθορίζουν τις εξελίξεις. Λίγοι απολαμβάνουν και οι πολλοί αγκομαχούν. Πως λέμε ‘’άλλους η ζωή τους έπλασε κι άλλους τους ε***** ‘’   ή επίσης  ‘’η ζωή είναι ένα αγγούρι, άλλος το τρώει και δροσίζεται κι άλλος το τρώει και ζορίζεται’’…   Ο νοών νοείτο…

Ως συνήθως ξέφυγα από το θέμα.. Ποιο θέμα; Μόλις θυμήθηκα ότι δεν έχω θέμα. Βαρεμάρα έχω, αυτές τις μέρες που δεν βγαίνω έξω, όχι μόνο λόγω κρύου, αλλά και λόγω κρυολογήματος.

Γενικά ο προηγούμενος μήνας μπήκε ολίγον τι στραβά..

Ξεκίνησα με μια φαρυγγίτιδα. Δεν μίλαγα καθόλου σχεδόν, ό, τι ήθελα έγραφα σημείωμα στον Στέλιο.

Πέρασε η φαρυγγίτιδα και ξαφνικά, μια Τετάρτη βράδυ, άρχισε ένας πονόδοντος, στην αρχή υποφερτός, αλλά όσο πέρναγε η ώρα, λες και με τρυπούσαν μες το στόμα με το τρυπανάκι που ανοίγεις τρύπες στον τοίχο για να στερεώσεις πχ ράφια. Όσο περνούσαν οι ώρες, χτυπιόμουνα στους τοίχους, στην καρέκλα πάνω, κοπανιόμουνα, ξερίζωνα τα μαλλιά μου, έκλαιγα, ούρλιαζα. Σαν σκηνή από αρχαία τραγωδία..

Όσα παυσίπονα- αναλγητικά πήρα, κανένα δεν μου έκανε τίποτα. Μόλις το έπαιρνα, έκανε να μου περάσει πάνω από μια ώρα, σταμάταγε ο πόνος κανένα μισάωρο και ξανά προς τη δόξα τραβούσε.. Κόντευα να σαλτάρω μιλάμε..

Πήρα τηλέφωνο την οδοντίατρο μου στην Αθήνα. Τελικά πήρα και αντιβίωση η οποία-μαντέψτε- επίσης δεν μου έκανε τίποτα. Σιγά μην πέρναγε ο πόνος. Όσο πέρναγαν οι ώρες κόντευα να κάνω χαρακίρι.

Η οδοντίατρος μου έδωσε το τηλέφωνο ενός ειδικού οδοντιάτρου- ενδοδοντιστή- που ειδικεύεται στις απονευρώσεις. Το ξέραμε ότι το δόντι θέλει απονεύρωση, δεν είχε περάσει ούτε μήνας που με είδε η οδοντίατρος και μου το είπε, αλλά τότε δεν μπορούσα να κάτσω να το κάνω, κι εκείνη μου είπε ότι αν μου το ξεκινούσε θα χρειαζόταν να πάω πολλές φορές. Γι’ αυτό μου σύστησε τον συνάδελφο της που θα μου το τέλειωνε σε μια, το πολύ ,δυο επισκέψεις.

Έκλεισα ραντεβού λοιπόν για Δευτέρα. Ήρθαν και με πήραν οι γονείς μου από δω, γιατί φοβόμουνα να μπω σε λεωφορείο και  μάλιστα μόνη μου-ο Στέλιος δεν μπορούσε να κατέβει, είχε κάποιες υποχρεώσεις εδώ που δεν μπορούσαν να αναβληθούν και κάποιες συνεντεύξεις για δουλειά, τις επόμενες μέρες-μην με πιάσει πόνος. Τι θα έλεγα στον οδηγό αν με έπιανε; Πες ότι με έπιανε στο κομμάτι μετά τα Τέμπη ως τη Λαμία, δεν υπάρχει μέρος να σταματήσει  ούτε για δείγμα, μόνο κάποια παρκινγκ που έχουν και τουαλέτες-πεντακάθαρες παρεπιπτόντως, όπως διαπίστωσα όταν κατεβαίναμε με τους γονείς μου-στα οποία δεν χωράει το πούλμαν.. Τι θα έκανα; Θα κοπανιόμουνα και θα με κοιτάζανε όλοι χωρίς να ξέρουν γιατί.. Θα νόμιζαν ότι έχω επιληψία.

Έτσι πήγα στον ειδικό ενδοδοντιστή, ο οποίος αποδείχτηκε σωτήρας για μένα.. Όντως σε 2 επισκέψεις μου έκανε την απονεύρωση, δεν πόνεσα καθόλου, το μόνο που ήταν ενοχλητικό ήταν οι γεύσεις και οι μυρωδιές από το χαλασμένο δόντι, οι οποίες μου έφερναν αναγούλα. Ήταν πολύ δύσκολο δόντι και όχι μόνο επειδή ήταν το μέσα μέσα της πάνω σειράς, αλλά επειδή ένας φρονιμίτης που δεν έχει βγει και είναι εσωτερικά, εσωτερικά και υπόγεια έτρωγε τη μια από τις ρίζες του δοντιού και την είχε αφήσει μισή. Γιαυτό είχα τόσο τραγικό πόνο και γιαυτό η οδοντίατρος δεν μπορούσε να έχει προβλέψει-παρά μόνο αν είχε μαντικές ικανότητες- ότι εκεί πίσω υπάρχει εσωτερικός φρονιμίτης που βλάπτει το ήδη χαλασμένο δόντι που θέλει απονεύρωση.

Τέλος καλό, όλα καλά.

Στην Αθήνα κάθισα λίγο κι αυτό περισσότερο για λόγους ασφαλείας, μην με πιάσει τίποτα πάλι, με το δόντι. Το σφράγισα κιόλας και όλα καλά. Τώρα μένει να μπει θήκη, αλλά δεν είναι επείγον.

Από την περασμένη εβδομάδα, την Παρασκευή, ο Στέλιος δεν ήταν τόσο καλά, το άρπαξε το κρυολόγημα. Προχθές είχε και πυρετό, έψηνες αυγό πάνω του, έφτασε 38,7. Ως δια μαγείας, τη μια μέρα είχε τόσο πυρετό και την επόμενη δεν είχε καθόλου. Συνήλθε εκείνος και αρρώστησα εγώ. Κομμένη είμαι, πυρετό δεν έχω, κάτι δέκατα, έφτασα μέχρι 37,5, ψιλοβραχνιασμένη και ψιλομπουκωμένη είμαι, αλλά νιώθω ατονία. Εντομεταξύ δεν έχουμε ψωνίσει και άρχισαν οι ελλείψεις σε πράγματα, κυρίως μη φαγώσιμα.

Επίσης ένα περίεργο πράγμα… Μήπως σέρνεται επιδημία στις οικιακές συσκευές; Γιατί σαν να έχουν συνεννοηθεί ένα πράμα, κατά σειρά παρουσίασαν πρόβλημα η κουζίνα, το πλυντήριο πιάτων και το ψυγείο. Ο φούρνος της κουζίνας έχει πίσω μια χαράδρα, ολόκληρη τρύπα. Ο μάστορας είπε ή θα αλλάχτει ή αν μείνει, θα ζήσει 1-2 χρόνια και μετά θα θέλει αλλαγή, μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε τον φούρνο χωρίς φόβο. Πάλι καλά.. Σιγά μην αλλάζω φούρνο, 1ον δεν είμαι ιδιοκτήτρια εδώ αλλά ενοικιάστρια και 2ον δεν τον χάλασα εγώ μέσα σε 8 μήνες, αυτή είναι ζημιά χρόνων. Δεν με νοιάζει τα λεφτά, είναι το γαμώτο της υπόθεσης, άλλος να φταίει και άλλος να πληρώνει και μάλιστα στην περίπτωση αυτή που οι ιδιοκτήτες δεν είναι και τίποτα φτωχούληδες. Συνταξιούχος είναι αυτός, σχετικά νέος, λίγο μεγαλύτερος από τον πατέρα μου, αλλά παίρνει  σύνταξη μεγάλη.Αφού κόντευε να φτάσει στον ανώτατο βαθμό στο πυροσβεστικό σώμα, παρατρίχα δεν έγινε αρχηγός σώματος, οπότε καταλαβαίνετε. Και μάλιστα του έχω μια τρομερή συμπάθεια, δεν το συζητώ, άλλο πράγμα..(μπλιαξ). Ούτε ο Στέλιος τον πολυσυμπαθεί, αλλά η κόρη τους έχει βαπτίσει την αδελφή του Στέλιου και δυστυχώς τους τρώμε στη μάπα συχνά.. Η γυναίκα του είναι πιο καλή σε γενικές γραμμές, αλλά εκείνο το μεσημέρι με το φούρνο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, κρατήθηκα με το ζόρι να μην την βρίσω, μου ανέβασε την πίεση στο 20. Έχε χάρη που σέβομαι τον γιό τους, που έχει πρόβλημα το παλικάρι, με ειδικές ανάγκες, και το σπίτι είναι δικό του υποτίθεται, γιαυτό το νοικιάζουν και δεν το πουλάνε. Γιαυτό και κρατάω ένα επίπεδο, γιατί δεν φταίει αυτό το παιδί, ο οποίος μάλιστα αγαπάει πολύ τον Στέλιο, έρχεται και του χτυπάει αν μάθει κανένα νέο, από το δήμο κλπ, γιατί δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία, κλητήρας, τους κάνει εξωτερικές δουλειές.

Το πλυντήριο πιάτων μάλλον κόλλησε τη γρίπη που είχε η κουζίνα, και μου βγάζει τα ποτήρια και τις κούπες με λεκέδες.. Όταν τελειώσει το απορρυπαντικό του θα το αλλάξω και βλέπουμε.

Το ψυγείο εχθές έκανε κάτι κουλό..

Έφτιαξα μια λαγάνα σπιτική συνταγή, επειδή δεν θα βγαίναμε έξω που είμαστε άρρωστοι, να αγοράσουμε. Περίσσεψε λίγη ζύμη. Λέω  ΄΄ δεν την κάνω πιτσάκια να τα βάλω κατάψυξη να τα φτιάξουμε άλλη μέρα;’’ Έτσι και έκανα, βγήκαν 2 πιτσάκια μικρά ,ένα βράδυ θα τα φτιάξουμε, ό, τι πρέπει είναι.

Βγάζω το ζαμπόν απ’ το ψυγείο και τι βλέπω? Πέτρα, λες και ήταν κατάψυξη.. Κοιτάζω και τα υπόλοιπα μέσα, το τυρί στην τυριέρα έτσι και το τρώγαμε στο κεφάλι θα μας το άνοιγε, η φέτα είχε γίνει σαν τούβλο μες τη συσκευασία της, και όλα ήταν παγωμένα και υγρά. Χαμήλωσα το ψυγείο στο 1, και βλέπουμε.

Αλλιώς εδώ, τα ίδια.. Στο ψάξιμο για δουλειά. Έχω αναλάβει μια δουλειά στο σπίτι. Φτιάχνω ένα σχέδιο, μεγάλου μεγέθους, 5 μέτρα επί 1,15 μ. περίπου, το οποίο φυσικά δουλεύω τμηματικά. Θα προσαρμοστεί στο τέμπλο ενός ναού, σε ένα μοναστήρι στη Γουμένισσα του Κιλκίς. Θα πάμε να το επισκεπτούμε για να δώσω το σχέδιο στο παλικάρι που μου έδωσε τη δουλειά, ο οποίος είναι δόκιμος μοναχός, μόλις 31 χρονών. Το εκκλησάκι είναι ακόμα γιαπί, χτίζεται, και χαίρομαι πολύ που θα έχει το τέμπλο τη δική μου πινελιά, έστω και ξυλόγλυπτο. Δεν θα είναι ζωγραφιά, η ζωγραφιά θα είναι η βάση για να σκαλιστεί το ξύλο. Είναι κάτι ευχάριστο για μένα, όπως και η επικοινωνία με το παλικάρι. Μου έχει στείλει και ένα βιβλίο με σοφίες του γέροντα Παίσιου. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά διαδικτυακά, μου δίνει κατευθύνσεις για το σχέδιο, αφού κι ο Στέλιος τον συμπαθεί πολύ και με ρωτάει τι κάνει, αν μου έστειλε μήνυμα. Θα πάμε στο μοναστήρι εκτός απροόπτου, πρώτα ο θεός, τελευταία εβδομάδα χαιρετισμών, τη βουβή, που δεν έχει χαιρετισμούς. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Και γρίπης, θα προσθέσω εγώ.

Αυτά λοιπόν τα νέα. Πάω να φτιάξω μια τυρόπιτα, μια συνταγή που βρήκα στο ίντερνετ, χωρίς φύλλο, γιατί δεν ξέρω τι γίνεται με το ψυγείο, φοβάμαι ότι έχουν αρχίσει και ξεπαγώνουν αυτά που είχαν γίνει πέτρα. Σαν να έχω δυο καταψύξεις..

Ciao raggazi!!!

ΥΓ: η φωτογραφία άσχετη απλά είχα γελάσει πολύ και το τράβηξα με το κινητό, τη προηγούμενη φορά που ήμουνα Αθήνα. Πάντως αν έψαχνα σπίτι, δεν θα το νοίκιαζα αυτό ακόμα και τσάμπα να μου το έδινε! Μόνο και μόνο για την ανορθογραφία γιατί αυτή ποιος ξέρει τι άτομα κρύβει από πίσω..