Καλως ήρθα ξανά πίσω!!Χρόνια πολλά σε όλους!Χρόνια πολλά και σε όσους γιόρταζαν όσες μέρες έλειπα.

Πέρασα ένα υπέροχο Πάσχα στη Ζάκυνθο.Νομίζω το καλύτερο που έχω περάσει την τελευταία δεκαετία.Οσο ήμουνα μικρή,περνούσαμε το Πάσχα συνήθως με τα ξαδέλφια μου,που ήταν και εκείνα μικρά τότε,αλλά όλα έχουν αλλάξει από τότε...Τα ξαδέλφια μου έχουν παντρευτεί,ο θείος μου δεν ζει,και όλοι σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε,όχι σκόπιμα,αλλά γιατί έτσι μας κάνει η ζωή,χρόνο με το χρόνο να κλεινόμαστε στον εαυτό μας...

Φέτος λοιπόν,εκτός ότι πήγα σε υπέροχα μέρη,περισσότερο από όλα με ευχαρίστησε το γεγονός ότι πέρασα αυτές τις μέρες,με μια μεγάλη παρέα ανθρώπων από διάφορα μέρη της Ελλάδας.Κυρίως από Ζάκυνθο,συγγενείς της φίλης μου.Από Αθήνα,συγγενείς και φίλοι του γαμπρού.Από Κρήτη,συγγενείς του πατέρα της φίλης μου,που είναι από τα Χανιά.Από Λευκάδα,φίλες της κοπέλας από την εποχή που δίδασκε εκεί.Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι με ένα κοινό γνώρισμα.Ηταν όλοι απίστευτα ζεστοί και φιλικοί άνθρωποι και δεν σε έκαναν ούτε λεπτό να νιώσεις ανεπιθύμητος ή ξένος.

Ο καιρός λίγο μας τα χάλασε...Ηταν η πρώτη φορά που θυμάμαι να κάνω Ανάσταση με καταιγίδα!Πήγαμε στην εκκλησία με τις ομπρέλες και μέχρι να πει το Χριστός Ανέστη,έριχνε καταρρακτωδώς.

Όλες τις μέρες,μια βροχή,μια ήλιος,σε εναλλαγή.Το πιο αστείο της υπόθεσης ήταν ότι ανάμεσα στα χωριά,που μπορεί να είχαν απόσταση 4-5 χιλιόμετρα,στο ένα χωριό έβρεχε και στο άλλο δεν είχε ρίξει ούτε ψιχάλα!Σε ένα χωριό που πήγαμε εκδρομούλα,έριξε χαλάζι!Επεφτε σε σχήμα καρυδιού με θόρυβο πάνω στο αυτοκίνητο.Μόλις έβγαινα να φωτογραφήσω,συνήθως προλάβαινα να τραβήξω 2-3 φωτογραφίες και άρχιζε να ψιχαλίζει.

Αλλά ήταν τέλεια!!Στεναχωρήθηκα απίστευτα που έφυγα.Εκεί τουλάχιστον μπορείς να περπατήσεις.Χόρτασα βόλτα,στις πλατείες και τα φαρδιά πεζοδρόμια της πόλης.Τράβηξα 160 φωτογραφίες,με μια δεύτερη ματιά,έσβησα κάποιες και είναι γύρω στις 125.

Ο γάμος ήταν από τους πιο ωραίους που έχω πάει ποτέ.Την νύφη την συνοδεύσαν στην εκκλησία με τα πόδια,με κιθάρες και μαντολίνα,τραγουδώντας καντάδες.Η ίδια η νύφη ήταν μια κούκλα!!Διακριτικά βαμμένη και σε αντίθεση με άλλες νύφες,με ελέυθερα τα μαλλιά,και ελαφρώς κατσαρωμένα.Δεν μου αρέσει το συνήθειο που έχουν όλες οι νύφες να κάνουν κάτι τυπικά χτενίσματα και να δείχνουν 10 χρόνια μεγαλύτερες,ούτε το συνήθειο να βάφουν το μαλλί πριν το γάμο.Η φίλη μου έχει κατάμαυρο μαλλί,15 χρόνια που την ξέρω,δεν το έχει βάψει ποτέ,είναι της ίδιας φιλοσοφίας με μένα,ότι το φυσικό είναι το καλύτερο.Και ο γαμπρός ήταν πολύ καλός,ούτε γραβάτα φόραγε.Και πολύ καλό παλικάρι,τώρα τον γνώρισα,μόνο φωτογραφία μου τον είχε δείξει πριν 2 χρόνια η φίλη μου.

Γενικά όλες τις μέρες δεν κοιμηθήκαμε μια μέρα νωρίς.Από γλέντι σε γλέντι.Ανάσταση σε ταβέρνα,Δευτέρα μετά το γάμο γλέντι.Μόνο την Κυριακή κοιμηθήκαμε λίγο νωρίτερα,είχαμε φάει όλοι μαζί,το μεσημέρι όμως.

Οσο για φαγητό;Δοκιμάσαμε πολλά ντόπια φαγητά,αλλά και Κρητικά,φάγαμε-προς μεγάλη μου απογοήτευση,επειδή δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα-πολλά κρέατα.Εγώ έτρωγα σαν σπουργίτι,κυρίως τυριά,πατάτες,και κρέας μόνο αν ήταν ψητό.Αρνί ούτε κατα διάνοια.Αηδιάζω μόνο στη σκέψη.

Τα όμορφα τελειώσαν εχθές...Τώρα τι γίνεται...Ακόμα δεν ήρθα σήμερα και ξύπνησα με πονοκέφαλο.Γιατί να μην με ξεχάσουν εκεί;Καταλάθος-επίτηδες;Να μην ξανάρθω Αθήνα...

Αυτές τις μέρες,μεταξύ άλλων,σκέφτηκα και κάποια πράγματα.Τελικά αποφάσισα να ξαναδώσω ΑΣΕΠ για τους καθηγητές,κι ας παρουν ΜΟΝΟ 20 άτομα.Αξίζει τον κόπο.Αν είμαι κι εγώ μες τους 20;Θα μου άρεσε πολύ να διδάσκω και επίσης είναι ένας σίγουρος τρόπος να φύγω από την μισητή μου Αθήνα.Αλλιώς,σκέφτηκα ότι όπου βρω δουλειά,με την νέα χρονιά πρώτα ο Θεός,να είμαστε καλά,να δώσω και στον διαγωνισμό,αν δεν περάσω,θα ψάξω να βρω δουλειά,οπουδήποτε,και όπου βρω,θα πάω,όχι απαραίτητα στη Νάξο.Και σε άλλο νησί να ήταν μια χαρά,εκτός από 2-3 που δεν θα πήγαινα  και να με πληρώναν εκατομύρια(πχ Μυκονο,Πάρο,Σπέτσες,Κέα).Σε όλα τα άλλα,μια χαρά πάω.Στη Χαλκίδα επίσης θα μου άρεσε.Ακόμα και στη Ζάκυνθο να έβρισκα,καλά θα ήταν.Θα ήμουνα και με τη Βάλια,την φίλη μου.Αυτό που έχω καταλάβει όλα αυτά τα 15 χρόνια είναι ότι είναι η μόνη μου αληθινή φίλη,μαζί με την δασκάλα μου.Οι μόνες αληθινές φίλες που έχω.Ποτέ δεν χαθήκαμε,πάντα επικοινωνούσαμε,με γράμματα,κάρτες,τηλέφωνα,μηνύματα,και όταν ερχόταν Αθήνα,ήμουνα από τους πρώτους που συναντούσε.Εχουμε 9 χρόνια που τελειώσαμε την Πάντειο,αλλά δεν πέρασε πάνω από 6μηνο να μην έχουμε μιλήσει έστω μια φορά.Εδώ έχω "φίλες" στην Αθήνα και κάνω 5 και 6 μήνες να τις δω ή να μιλήσω που μένουν στα 2-3 χλμ,όχι τόσο μακριά.Τα εισαγωγικά στη λέξη φίλες δεν τα έβαλα τυχαία.Εχω πικραθεί πολύ με τέτοιες "φίλες".Γιαυτό είχα γράψει εκείνο το θυμωμένο post πριν φύγω...Εκείνη η κοπέλα,που επαιρνε η μπάλα κυρίως,δεν μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα...Με θυμώνει ο λόγος.Θεωρώ ΘΑΝΑΣΙΜΟ αμάρτημα την τσιγκουνιά και το να βάζεις τα χρήματα πάνω από τους ανθρώπους...Τέλος πάντων,δεν θέλω να "θάβω"ανθρώπους που δεν είναι μπροστά,γιατί αν αρχίσω να λέω...Θα ξεχυθεί όλο το δηλητήριο.Εχω πολύ θυμώσει με αυτό το άτομο,επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και δεν είμαι η μόνη που έχει παράπονο,αλλά και οι άλλες κοινές μας φίλες συνέχεια παραπονιούνται ότι αδιαφορεί εντελώς.

Η φιλία είναι ΙΕΡΗ λέξη.Δεν μπορείς να πουλας τους φίλους σου επειδή στοιχίζουν τα τηλέφωνα,δεν έχεις κάρτα στο κινητό,δουλεύεις όλη μέρα,ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μπορεί να συμβαίνει.ΟΛΟΙ έχουν έστω 5 λεπτά ξεκούρασης,με το να στείλεις ένα μήνυμα δεν χάλασε ο κόσμος.Για όλους ισχύει αυτό.Κανένας δεν πρέπει να το κάνει αυτό.Κάποιοι άνθρωποι που διάλεξαν να είναι δίπλα μας και μας τιμάνε με την παρουσία τους,σημαίνει ότι το κάνουν συνειδητά γιατί μας αγαπάνε.Δεν πουλάμε τους φίλους μας για ΚΑΝΕΝΑ λόγο.Εκτός αν κάνουν κάτι που μας βλάπτει.Ο μόνος λόγος που μπορώ να δεχτώ.Είμαι επίσης τελείως κατα με την τακτική κάποιων μόλις γνωρίσουν το άλλο τους μισό να κάνουν πέρα τις παρέες τους.Αν κάτι στραβώσει;Μένεις μόνος μετα...

Η φιλία είναι ιερή περισσότερο ίσως κι απ'τον έρωτα.Ο έρωτας πολλές φορές πληγώνει.Ο φίλος,αν είναι ας πουμε σαν την φίλη μου την Βάλια,θα είναι μια ζωή δίπλα σου.Ο έρωτας κάποτε μπορεί να ξεθυμάνει προς το ταίρι σου,και από τις δυο πλευρές,δεν φταίει ποτέ ένας,αλλά φυσικά δεν είναι και απόλυτο ότι ο έρωτας θα ξεθυμάνει.Μπορεί και να ζήσει αιώνια,σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις.Είναι στο χαρακτήρα κάποιου.Εγώ ας πουμε,αν ερωτευτώ,και αξίζει ο άνθρωπος αυτός την αγάπη μου,θα είμαι ΠΑΝΤΑ εκεί.Ας πούμε όμως,ότι μέχρι στιγμής,δεν βρέθηκε ο άντρας να με πείσει ότι αξίζει να είμαι πάντα εκεί.Αλλά μπορεί να βρεθεί ανα πάσα στιγμή,μπορεί να περιμένει κάπου,σε μια γωνία να περάσω,αλλά να έχω ακόμα δρόμο ως εκεί,να στέκεται στην πλατεία και εγώ να είμαι στο απέναντι πεζοδρόμιο,αλλά να περνάνε συνέχεια αυτοκίνητα,να μην έχει φανάρι, και να με εμποδίζουν να περάσω,να τον συναντήσω.Οταν όμως περάσω και τον συναντήσω...Θα είμαι πάντα εκεί.Με όλες τις αισθήσεις.Και δεν εννοώ απαραίτητα με τις επίσημες ευλογίες.Ο γάμος είναι κάτι τυπικό.Το ουσιαστικό είναι η ανθρώπινη επικοινωνία.Σε αυτή πιστεύω.Οχι στον γάμο.Μια κοινωνική σύμβαση είναι απλά.Οχι ότι κατακρίνω όσους τον πιστεύουν.Απλά δεν μου ταιριάζει εμένα.Δεν το κατακρίνω,αλλά αν υπάρχει αγάπη...Ολα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

Δεν θα πω άλλα.Είπα ήδη πολλά.Πρωτότυπο.

Μόλις γύρισα,ήρθε και η ώρα για δουλειά.Μεθαύριο θα ξεκινήσω,θα πάω για εκπαίδευση.Να και κάτι καλό...Φέτος δεν έχω δουλέψει ούτε μια μέρα.

Αυτά λοιπόν προς το παρόν.Τα λέμε σύντομα.Με περισσότερες φωτογραφίες.

Εδώ:Η πόλη της Ζακύνθου από την Μπόχαλη,το μπαλκόνι της Ζακύνθου,ένα μικρό τουριστικό χωριουδάκι,περίπου 2χλμ προς τα πάνω.

για ένα χαρούμενο Πάσχα,με υγεία,και χαμόγελο,καλή παρέα,καλό φαγητό(με μέτρο γιατί καραδοκεί και η χοληστερίνη),καλό κρασί και κουβεντούλα.Τι άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος;Ευτυχώς που υπάρχουν και οι γιορτές και μας βγάζουν εκτός προγράμματος και ρουτίνας,αλλιώς όλες οι μέρες θα ήταν ίδιες.Είναι και μια καλή ευκαιρία να βρίσκονται οι άνθρωποι και να περνάνε όμορφα.

Η Ανάσταση του Κυρίου να φέρει και στις καρδιές μας,στις ζωές όλων των ανθρώπων, αυτά που έχουμε χάσει,το χαμόγελο,την ψυχική ηρεμία,το ενδιαφέρον και το σεβασμό για το συνάνθρωπο-το φίλο-τον αδελφό,να πάψουν οι έχθρες και τα "μαχαιρώματα",την χαμένη μας ευαισθησία που μας κάνει να είμαστε αδιάφοροι για όσα συμβαίνουν γύρω μας και να τα έχουμε σαν δεδομένα.Τίποτα δεν είναι δεδομένο από όσα άσχημα συμβαίνουν,αν εμείς αφήσουμε την ασφάλεια του σπιτιού μας και προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε.Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες,δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές, όπως λέει και το άσμα,πολύ σοφά.

Είπα λοιπόν να σας ευχηθώ σήμερα γιατί το Σάββατο φεύγω για τη Ζάκυνθο,αύριο θα έχω ετοιμασίες,δεν θα προλάβω.Οσο σκέφτομαι πόσα πράγματα θα κουβαλήσω,με πιάνει πανικός!!Γιατί γενικά όταν πάω διακοπές δεν παίρνω πολλά πράγματα μαζί,αλλά αυτό γίνεται επειδή είναι καλοκαίρι και τα ρούχα είναι ελαφριά,και τα στολίδια και τα καλλυντικά από ελάχιστα ως καθόλου.Στα νησιά δεν κυκλοφορείς με την τουαλέτα σου,κάτι απλό φοράς.Αυτή τη φορά όμως είναι ο γάμος,οπότε θα έχω τα καλά μου ρούχα,τα καλά μου παπούτσια,και πάνω από όλα την καλή μου διάθεση που θα δω τη φίλη μου μετά από δυο χρόνια και μου έχει λείψει απίστευτα!!Είναι φοβερή κοπέλα,από τους πιο θετικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους που ξέρω,δεν έχει πει κακό λόγο για κανέναν ποτέ.Θα περάσουμε ξεγνοιαστα με τους συγγενείς της.Τα ξαδελφάκια της που έχω να δω δέκα χρόνια,τα είχα αφήσει να πηγαίνουν δημοτικό-γυμνάσιο και τώρα πάνε λύκειο-πανεπιστήμιο.Πως περνάνε τα χρόνια...

Βαριέμαι λίγο να ετοιμάσω τη βαλίτσα...Ευτυχως έχω κατάλογο,έχω έναν μόνιμο κατάλογο και απλά τον προσαρμόζω ανάλογα την εποχή,πχ τώρα θα σβήσω την ...εξάρτυση της θαλάσσης.Ετσι δεν ξεχνάω τίποτα.Λέμε τώρα.Πάντα κάτι ξεχνάω.Αλλά τουλάχιστον τα πιο χρήσιμα τα θυμάμαι.Επίσης,ευτυχώς που θα πάμε με αυτοκίνητο...Αλλιως θα καταλήγαμε αρσιβαρίστες!!Χωρίς ντόπινγκ,θα σηκώναμε 50 κιλά!!

Θα κλείσω μελωδικά.Εστω και με τους στίχους ενός τραγουδιού που το έβλεπα σε βίντεο εχθές στο youtube.Σας γράφω το link γιατί είμαι άσχετη,δεν νομίζω ότι θα το καταφέρω να το βάλω να παίζει εδώ.Θα το προσπαθήσω όμως την επόμενη εβδομάδα,να μάθω να βάζω βίντεο.Ανοιξτε το και θα με θυμηθείτε...Οσοι τον έχουν δει live,καταλαβαίνουν.  [https://www.youtube.com/watch?v=4F5fEfO0CcM]

ΠΑΝΤΑ ΘΛΙΜΜΕΝΗ

Πάντα θλιμμένη, πάντα θλιμμένη χαραυγή
Αμάν χαραυγή,
Πάντα θλιμμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει
ʼντες αμάν για μένα ξημερώνει

Γιατί την ώρα, γιατί την ώρα που ξυπνώ
Αμάν που ξυπνώ,
Γιατί την ώρα που ξυπνώ, κάθε χαρά τελειώνει
ʼντες αμάν κάθε χαρά τελειώνει

Πάντα με το παρά, πάντα με το παράπονο
Αμάν παράπονο,
Πάντα με το παράπονο, τ' αχείλι μου ανοίγει
Παράπονο τ' αχείλι μου ανοίγει

Γιατί είναι, γιατί είναι η πίκρα μου πολλή,
Αμάν πολλή,
Γιατί είναι η πίκρα μου πολλή
και η χαρά μου λίγη

Γιάννης Χαρούλης.Όποτε τον ακούω να τραγουδάει,είμαι σίγουρη ότι το Ελληνικό τραγούδι έχει ελπίδα σωτηρίας,όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά,που στα 26 τους χρόνια,διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο,να κάνουν επιτυχία με το ταλέντο τους και όχι με τις δημόσιες σχέσεις,τα σκάνδαλα και τους λοιπούς τρόπους που διαλέγουν οι ατάλαντοι και δυστυχώς αυτοί καταλήγουν να κάνουν επιτυχία.Ως γνωστόν,οι φελλοί επιπλέουν...

ΥΓ--->το Πάσχα να είναι πολύχρωμο και χαρούμενο σαν το αυγουλάκι που χρωματίζει ο Τουίτι.

Διάβασα αυτό το καταπληκτικό βιβλίο,αφού πρώτα είχα δει την εξίσου καταπληκτική ταινία πριν από αρκετό καιρό.

Είχα δει την ταινία,όταν είχε βγεί στις αίθουσες,ένα μεσημέρι Κυριακής,πριν από δυο μήνες,αν θυμάμαι καλά.Εκείνο το μεσημέρι ξεκίνησε επεισοδιακά,ήμουνα ξενυχτισμένη από το Σάββατο,είχα κοιμηθεί ελάχιστα,άργησα να φύγω από το σπίτι,περίμενα μισή ώρα το λεωφορείο,έστησα τη φίλη μου που με περίμενε για την ταινία,τελικά της είπα να με περιμένει μέσα,και παραδόξως όταν έφτασα δεν είχε ξεκινήσει η ταινία.

Τι να κάνω...Έχω καλές προθέσεις να μην αργώ...Αλλά αν κάτι στραβώσει απ'την αρχή,μετά όλα το ακολουθούν...

Η πλάκα είναι ότι δεν θυμόμουνα ποια ταινία μου είχε πει η φίλη μου ότι θα δούμε και περίμενα να δούμε άλλη ταινία,όταν έκανε διάλλειμα την ρώτησα με απορία πως λέγεται η ταινία.Καλά,εγώ όπως πάντα εκτός τόπου και χρόνου.Βασικά ήταν η πρεμιέρα της ταινίας στις αίθουσες και ήταν ειδική προβολή,είχαμε πάει με προσκλήσεις,κέρδισε η φίλη μου σε διαγωνισμό,με SMS από ραδιοφωνικό σταθμό,και ξέρει ότι πάντα είμαι η μόνη από τις φίλες της που ακολουθώ σε θέατρα,σινεμά,συναυλίες.Πέρυσι είχαμε πάει σε 4-5 θέατρα με τον ίδιο τρόπο,πότε κέρδιζα εγώ,πότε εκείνη.Φέτος δεν ακούω πολύ ραδιόφωνο,ούτε και εκείνη,και δεν έχουμε πάει πουθενά,λόγω αφραγκίας.Αναζητούμε χορηγό!!Γιατί η τσέπη μας...Τρύπια.

Για να μην πολυλογώ(πρωτότυπο) έμεινα ενθουσιασμένη απ'την ταινία,συγκινήθηκα πολύ.Αλλά και τεχνικά η ταινία ήταν άψογη,είχε κάτι απίστευτα πλάνα.Όποιος την έχει δει,καταλαβαίνει τι λέω.Απόλυτα προσεγμένη και στη μικρολεπτομέρεια της.

Μια ερωτική ιστορία...Ένας έρωτας που έμελλε να μείνει μισός...

Ο Ρόμπι και η Σεσίλια.Παιδικοί φίλοι.Ερωτευμένοι μεταξύ τους.Δεν τολμούσαν να το ομολογήσουν ούτε στον εαυτό τους.Όταν πια φανέρωσαν τα αισθήματά τους,ήταν πολύ αργά...Οι εξελίξεις ραγδαίες...Ένα λάθος και ένα ψέμα,της μικρής αδελφής της Σεσίλια,έστειλε στην φυλακή τον αθώο Ρόμπι,για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει.Ακόμα και ένα δεκατριάχρονο φαινομενικά αθώο κορίτσι,μπορεί να καταδικάσει έναν άνθρωπο...Από πείσμα και εκδίκηση,για μια αγάπη που ένιωσε να γεννιέται στο εφηβικό μυαλό της.

Από εκεί και πέρα αρχίζει ο Γολγοθάς για το παλικάρι.Η φρίκη του πολέμου.

Το ερωτευμένο ζευγάρι δεν ξαναήταν ποτέ μαζί,παρά μόνο μισή ώρα σε ένα καφέ.Δεν είχαν ποτέ μια δική τους ώρα,παρά μόνο λίγες στιγμές σε μια βιβλιοθήκη,πριν μια πενταετία,πριν γκρεμιστούν όλα...

Η δεκαοκτάχρονη πια Βριώνη,έχοντας καταλάβει την καταστροφή που είχε φέρει στη ζωή των δυο ανθρώπων που αγαπούσε,προσπαθούσε να εξιλεωθεί για το κακό που έκανε.Αρχικά με το να γίνει νοσοκόμα και να βοηθάει τους τραυματίες του πολέμου.

Στη συνέχεια,πετυχημένη πια συγγραφέας,γράφει το βιβλίο Εξιλέωση προσπαθώντας πάνω από όλα να συγχωρήσει η ίδια τον εαυτό της.Τελικά ήταν η πιο δυστυχισμένη από όλους...Εζησε περισσότερο,έφτασε σε μεγάλη ηλικία και κουβαλούσε αυτό το βάρος όλη τη ζωή της...

Στο βιβλίο όπως πάντα η ιστορία είναι με περισσότερες λεπτομέρειες από την ταινία.Εξίσου καταπληκτικό το βιβλίο.Πάντα μου αρέσει περισσότερο να διαβάζω μια ιστορία παρά να την βλέπω,ακριβώς για αυτό το λόγο,ότι ξετιλύγεται το νήμα της ιστορίας με περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με την ταινία.Αυτή τη φορά όμως επειδή είχα δει πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο,φανταζόμουνα τα πρόσωπα της ταινίας και τα ταυτιζα με τους ήρωες.

Τι υπέροχο το ζευγάρι των πρωταγωνιστών...Χωρίς να είναι οι πιο όμορφοι ηθοποιοί που υπάρχουν,αντικειμενικά-γιατί εμένα ας πούμε μου αρέσουν πολύ περισσότερο από άλλους που θεωρούνται ωραίοι και εμένα μ'αφήνουν αδιάφορη-έχουν κάτι τόσο ξεχωριστό που τραβάει το βλέμμα σου.Ο νεαρός πολύ όμορφος...Αλλά κι η κοπέλα.Νομίζω οι συγκεκριμένοι ρόλοι ήταν σαν να γράφτηκαν για αυτούς,ότι με άλλους ηθοποιούς δεν θα μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία.

Αλλά πέρα και πάνω από όλα αυτά,η ταινία και το βιβλίο,είχαν βαθύ νόημα...Πως μπορεί ένα ψέμα να καταστρέψει τη ζωή δυο ανθρώπων,και τελικά αυτός που το είπε να είναι ο πιο δυστυχισμένος...Επίσης όπως συμβαίνει στη ζωή,ο αθώος να κατηγορείται και ο πραγματικά ένοχος να περνάει μια ονειρική ζωή.Ο πραγματικά ένοχος της ταινίας,στο τέλος παντρεύτηκε την ξαδέλφη των κοριτσιών...Την ίδια αυτή ανήλικη κοπέλα που στάθηκε η αφορμή των όσων ακολούθησαν...Παντρεύτηκε αυτόν που...Τι να πει κανείς...Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...Με τι κουράγιο παντρεύτηκε ΑΥΤΟΝ τον άνθρωπο;Από έξω κύριος,για τους γύρω κι από μέσα...Λέρα.Τον κοιτάς και λερώνεσαι.

Τώρα που θα βγει και το DVD απ'την ταινία,αν δεν έχει ήδη βγει,την προτείνω ανεπιφύλακτα.Και το βιβλίο,για όσους διαβάζουν.Ας πούμε εγώ,προτιμώ να διαβάσω μια ιστορία,παρά να την δω.Με μεταφέρει περισσότερο εντός της ιστορίας,με ταξιδεύει περισσότερο,μου ξυπνάει την φαντασία μου.Μαγικό ταξίδι,για μένα,το διάβασμα...

είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε...

Για να συμπληρώσω το στίχο.

Εκλεισα και το δικό μου μαγαζάκι. 

Είναι στιγμές που όλα είναι ένα κουβάρι μέσα μου.Οι σκέψεις δεν βγάζουν πουθενά.Οι προσπάθειες να καταλάβω κάποια πράγματα,ναυαγούν στο παρθενικό τους ταξίδι,σαν άλλος Τιτανικός.Μπλέχτηκα για άλλη μια φορά.

Συσωρεύω μέσα μου τόνους ερωτήσεων.Αναπάντητων.Κι όσο ξέρω ότι δεν υπάρχει απάντηση,συσωρεύω τόνους θυμού.Φταίει κι αυτή η δεύτερη εφηβεία που περνάω,και με κάνει να αμφισβητώ τους πάντες και τα πάντα.

Αλλά αυτή τη φορά,δεν θα χαριστώ σε κανέναν.Δεν μεγάλωνα 30 χρόνια την Αυγή για να την πεθάνει κανένας.

Σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ.Τραγουδώ δυνατά.

Αγαπώ πολύ τον εαυτό μου,όχι με την εγωιστική έννοια των περισσοτέρων,που αγαπούν μόνο τον εαυτό τους,αλλά αγαπώ τον εαυτό μου,όπως όλοι πρέπει να κάνουν το ίδιο για τον δικό τους εαυτό.Τα έχουμε βρει,κάνουμε παρέα.

Εχω πολλές απορίες.

Για ποιο λόγο όταν έχεις σωστή συμπεριφορά,δεν θίγεις κανέναν,δεν βλάπτεις κανέναν,μοιράζεις απλόχερα χαμόγελα,αυτό που εισπράτεις είναι μόνο το ψέμα;

Για ποιο λόγο όταν όλη τη ζωή σου έστρεφες το μαχαίρι στον εαυτό σου αντί στους άλλους,εκείνοι σε αντίστοιχη περίπτωση,σπευδουν να το στρέψουν πάνω σου;

Για ποιο λόγο όλοι έχουν την απαίτηση όταν σε έχουν ξεγράψει,με άλλοθι χιλιάδες δικαιολογίες,όταν σε ξαναθυμηθούν εσύ να είσαι εκεί και να τους περιμένεις;

Για ποιο λόγο εσύ ενώ πάντα  βρίσκεις χρόνο για να τους θυμάσαι όλους,όλοι οι υπόλοιποι μόνιμα πνίγονται στη δουλειά τόσο που δεν μπορούν ούτε ένα μήνυμα στο κινητό,δυο λεπτών υπόθεση,να στείλουν;Έστω ένα mail,έστω ένα τηλεφώνημα δυο λεπτών.Τόσος κόπος πια;Σε περιόδους που δούλευα πολύ,δεν ήμουνα πάντα άνεργη,έχει τύχει να δουλεύω 12ωρα,και πάλι δεν ξέχνούσα κανέναν.

Για ποιο λόγο πολλές φορές νιώθεις ότι δεν επικοινωνείς με κανέναν ζωντανό οργανισμό που έχει δυο πόδια;Προτιμώ τις γάτες μου,ασύγκριτα,και την κιθάρα μου...Πολλές φορές νιώθω ότι είναι οι μόνες που με καταλαβαίνουν.

Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που κανένας δεν θα φοβόταν να κοιτάξει τον άλλο στα μάτια και να του πει με ειλικρίνεια:Συγνώμη,δεν μου κάνεις.Μην περιμένεις από μένα τίποτα.Αλλά ψάχνω εγώ και άλλα έχεις εσύ....

Πόσο θα το εκτιμούσα!!!!Προτιμώ ασύγκριτα να μου το πει κάποιος κατάμουτρα:Κορίτσι μου,δεν σε γουστάρω...

Θα το εκτιμούσα ασύγκριτα,από το να το δείχνει με πλάγιους τρόπους,φτηνούς,κατά κανόνα...

Ενα όχι θα με πείραζε δεν λέω

μα δεν θα με έκανε νύχτες να κλαίω...

Που λέει κι η Αρβανιτάκη συνεχίζοντας πολύ σοφά.

Το όχι που 'φτιαξες με το κεφάλι σου

μαλλιά,χείλη,μετωπο και μάτια

το όχι αυτό,το όχι αυτό

μ'εκανε χίλια κομμάτια...

ΣΟΦΟ τραγούδι.Σαν εθνικό μου ύμνο το έχω.

Το οχι θέλω με λέξεις να το ακούω.

Μισώ τις δεύτερες σκέψεις.Μισώ τις κουβέντες που γίνονται για να γίνουν.Μισώ τις ευγενικές κουβέντες που είναι αυτό ακριβώς,μόνο ευγενικές,του στυλ δεν γουστάρω κάποιον αλλά δεν του το λέω,ε,να μην το παίξω καλός κι ευγενικός;Αστην στην πλάνη της,δεν μπορεί να καταλάβει ότι την αποφεύγω;Πρέπει να της το πω;Ωχ,δεν μπορώ!Πως να αφήσω το βόλεμα μου;

Δεν είμαι υπερβολική.Συγνώμη για την ειρωνεία,αλλά ξέρω πως έχω δίκιο.Και αυτό είναι που με θυμώνει.Πόσο λιγότερο πληγώνει η αλήθεια...Πόσο πληγώνει το ψέμα...Να αφήνεις στον άλλο ελπίδες που εσύ ο ίδιος αποσύρεις.Δεν υπάρχει πιο απάνθρωπο πράγμα...Να παίζεις με την ψυχική διάθεση του άλλου...Το στυλ άλλα λέω,άλλα κάνω κι άλλα εννοώ.Απλά δεν το δέχομαι.Οπως είμαι ξεκάθαρη,θέλω να είναι και οι άλλοι απέναντι μου.

Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που οι φίλοι θα ήταν Φίλοι με το Φ κεφαλαίο.Κοντά στις χαρούμενες και τις δύσκολες στιγμές.Αντ'αυτού,όλες αυτές μόνη τις περνώ...

Θα ΄θελα να ζω σε έναν κόσμο που η επικοινωνία δεν θα ήταν Γολγοθάς...Τόσο πια δύσκολο είναι να αφήσουν όλοι το τεράστιο εγώ τους, το βόλεμα και τις δικαιολογίες;Την κρίσιμη στιγμή που μένουν μόνοι,τα λεφτά,τα σπίτια,τα αυτοκίνητα, και όλα αυτά που κυνηγούν δουλευόντας σαν σκλάβοι,αυτά θα καθίσουν να τους ακούσουν;Αν με τον τρόπο τους διώχνουν όσους τους αγαπούν από δίπλα τους...

Βαρέθηκα να είμαι δεδομένη για όλους,να τους δικαιολογώ,και να ρίχνω νερό στο κρασί μου. Μα,δεν πίνω κρασί,νερό πίνω τόσο καιρό...Τόσο πολύ που τους δικαιολογούσα όλους.

Είμαι σε φάση θυμού και αμφισβήτησης.Οταν θα έρθει η ώρα,όλοι θα λάβουν τις απαντήσεις τους και τη θέση που τους αναλογεί,στη ζωή μου.Άλλα ψέματα,άλλες δικαιολογίες,και άλλες δεύτερες σκέψεις,απλά,δεν ανέχομαι στη ζωή μου.

Και για όσους απορούν για το ξέσπασμα...Κάποια στιγμή φορτώνεις τόσα πολλά που γεμίζεις μέχρι πάνω...Εγώ δεν είμαι ντοπαρισμένη να σηκώσω 500 κιλά.Η Αυγή που έκανε υπομονή εις βάρος της,δεν υπάρχει πια.Δεν θα με πεθάνει κανείς.Κι όποιος πιστεύει ότι υπάρχει Καιάδας και σπέυδει να ρίξει μέσα όποιον δεν μοιάζει σαν προβατάκι με τους υπόλοιπους,συγνώμη,δεν θα πάρω.Μόνο πεθάμένη θα συμβιβαστώ και θα λέω όσα θέλει να ακούσει ο άλλος,και θα χαιδεύω τα αυτιά. Ετσι,αφού δεν έχω νέα ευχάριστα να πω,καλύτερα μην πω κανένα. Για να παραφράσω τον Νιόνιο.

Η νέα Αυγή ανατέλει.Και το όνομα μου δεν το δηλώνει;Μια νέα μέρα,μια νέα εποχή έρχεται,όπου θα περάσουν όλοι από τεστ...Οπως το βλέπω όμως αυτή τη στιγμή...Ολοι μετεξεταστέοι μένουν...Εκτός από 2-3 άτομα.Οι άλλοι...Λυπάμαι.Δεν μάθανε τίποτα.Μηδέν πήραν στο σχολείο της ζωής.

Όταν με το καλό φύγω από την Αθήνα,θα έχω κλείσει όλους τους λογαριασμούς.Θα θυμάμαι τα 30 χρόνια εδώ,σαν ένα κακόγουστο αστείο στην αρχή.Μετά ο χρόνος θα απαλύνει και θα στρογγυλεύσει τις γωνίες και θα θυμάμαι τις στιγμές που πέρασα όμορφα.

Δεν μπορώ να πω,υπήρχαν στιγμές που η χαρά μέτρησε επι 10.Υπέροχες στιγμές!!

Αυτές θα κρατήσω στη βαλίτσα της φυγής.Οι παλιοί λογαριασμοί θα έχουν κλείσει.Με απόλυτη ειλικρίνεια.Οπως πάντα.

Η απόλυτη ειλικρίνεια δεν είναι σκληρότητα.Σκληρότητα είναι να αφήνεις τον άλλο να ελπίζει σε έναν ψεύτικο κόσμο που εσύ του έδωσες δικαίωμα να ελπίζει και την κρίσιμη στιγμή να τραβάς το χαλί κάτω απ'τα πόδια του.

Ελπίζω ότι η βαλίτσα φυγής θα ετοιμαστεί μέσα στο 2008,στους επόμενους μήνες.

Ολα είναι ένας κύκλος.Κλείνει ο ένας,ανοίγει ο άλλος.Ο δικός μου έκλεισε.Οσο τα όνειρά μου έχουν τσαλαπατηθεί από τον κάθε τυχαίο...Επιλογή δεν υπάρχει...Ούτε γυρισμός...

Γιαυτό για όλους αυτούς που με έφτασαν σε αυτή την κατάσταση,θα τους πω,ότι κατά βάθος τους λυπάμαι...Κι ας μην το ξέρουν,κι ας μην διαβάζουν αυτές τις γραμμές τώρα,κι ας είναι αλλού.Αυτοί είναι οι δυστυχισμένοι,που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δώρο απ'το περιτύλιγμα.Ας μείνουν με το περιτύλιγμα.Να τυλίξουν το κενό της ύπαρξης τους.

Αλλά επειδή θέλω να κλείσω μουσικά,θα κλείσω με ένα υπέροχο τραγούδι.

Στο επανειδείν...

Επιλεκτικά.

Με όσους ψάξουν μέσα τους να βρουν τι θέλω να πω με όλα αυτά που λέω με οργή σήμερα.Με όσους καταλάβουν και παραδεχτούν τα λάθη προς τρίτους(δεν εννοώ εμένα,ακόμα και προς φίλους τους που εγώ δεν ξέρω).Πρώτοι από όλους πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.Ολοι.

Τώρα δεν ξέρω πότε θα ξαναμπώ,πότε θα ξαναγράψω στο blog,όπως δεν ξέρω και πολλά άλλα πράγματα αυτή τη στιγμή.Θα δείξει.Για όλα.

Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου

σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή

τα συνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου

βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.

Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν

στον άλλο κόσμο που γυρνούν και δεν πεθαίνουν(2)

Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες

τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό

στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες

με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.

Δεν είμαι εδώ για αυτούς που με ζητάνε

είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε(2)

Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια

και τρώνε το κασέρι με ψωμί

στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια

χάρτινα χρόνια,χάρτινη ζωή.

Δεν είμαι εγώ αυτός που κυνηγάτε

λάθος η πόρτα κι ο αριθμός,μη με ρωτάτε(2)

Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου

παραμονεύει ο θάνατος κρυφά

μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου

μη με γυρίζεις πίσω στα στενά.

Αυτά που θέλω να σου πω δεν θα θυμάσαι

κλείνεις τα μάτια μα το ξέρω δεν κοιμάσαι(2)

Δυο υπέροχες φωνές...Θανάσης Γκαιφύλλιας,Μαρίζα Κωχ...

Καθόλου,μα καθόλου τυχαία η επιλογή τραγουδιού...

Προς σκέψη και προβληματισμό... 

Ενα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες κρατώ στην ψυχή μου.Ανθισμένες.Ήρθε για τα καλά η άνοιξη πια,όσο κι αν θέλουν να με πείσουν ότι ακόμα ο χειμώνας είναι εδώ.Σε κάποιες ψυχές ίσως ο χειμώνας να είναι μόνιμος.Στη δική μου η άνοιξη διαρκεί περισσότερο.Πλάι στο καλοκαίρι,πλαι στο φθινόπωρο.Με μπουκέτα από κίτρινες μαργαρίτες στα χέρια.Από τη γλάστρα στο μπαλκόνι μου,που θα ανθίζει απέναντι από το κόκκινο γεράνι,που έχει βαφτεί κόκκινο από το αίμα της ψυχής μου που στάζει,όταν βλέπω την ασχήμια αντί την ομορφιά της ζωής που περίμενα.

Μήνες τώρα οι αλλαγές στη ζωή μου έχουν έρθει.Αύγουστος θα ήταν ακόμα.Ακόμα ζέστη.Γύρω και εντός μου.Από τότε αρχίζω να μετράω τις αλλαγές.Σαν να πέρασε μια καλή νεράιδα με μαγικό ραβδάκι και να αποφάσισε ότι έχω δακρύσει περισσότερο από όσο αξίζω,ότι έχω προδωθεί περισσότερο από όσο έχω προδώσει,ότι έχω αγαπήσει περισσότερο από όσο έχω αγαπηθεί.Με μια κίνηση άρχισε να σκορπίζει σποράκια αλλαγής που τώρα αρχίζουν να ανθίζουν,λόγω άνοιξης.

Ομως δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε και να περιμένουμε μόνο να ανθίζουν τα σποράκια της αλλαγής.Αν δεν ποτίζουμε το χώμα,αν δεν καθαρίζουμε τα αγριόχορτα,αν δεν προετοιμάζουμε το έδαφος,κανένας σπόρος δεν ανθίζει.Οι αρχαίοι σωστά τα 'λέγαν.Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Δεν περιμένεις το θαύμα.Προετοιμάζεις το έδαφος για να έρθει.Γιατί αν έρθει και χτυπήσει την πόρτα αλλά εσύ λείπεις;Μια φορά θα έρθει.Να έχεις τα μάτια της καρδιάς ανοιχτά.Θα σε βρει εκείνο,αν τα έχεις ανοιχτά.Τα μάτια της καρδιάς,βοηθάνε να ανθίσουν οι σπόροι της αγάπης.

Sowing the seeds of love, όπως έλεγε ένα παλιότερο τραγούδι.

Οι σκέψεις μου κουβάρι και η άκρη χαμένη.Οι αλλαγές χτυπήσαν την πόρτα.Εκεί ήμουνα.Με βρήκαν.Όλες μαζί ήρθαν.Κάθισαν στο δωμάτιο,περιμέναν να τις φιλέψω κάτι.

Θα σε φιλέψω στεναγμέ,τα όχι σου να γίνουν ναι, όπως λέει ένα άλλο αγαπημένο μου τραγούδι.

Αυτό που κάνω,να μιλάω με στίχους,μου θύμισε μια παλιά συνάδελφο και φίλη,που τώρα έχουμε χαθεί,το πόσο την εκνεύριζε...Θα μιλήσεις ποτέ σοβαρά;Ολο με στίχους θα απαντάς; μου έλεγε,και να σκεφτείς ότι κι εκείνη τραγουδούσε σε ένα γκρουπάκι.

Πόσα θυμάμαι και πόσα ξεχνάω...Σε συρτάρια κλειδώνω αναμνήσεις...Καλύτερα να θυμάσαι κάτι κι ας μην είναι τόσο ευχάριστο παρά να μην υπάρχει τίποτα να θυμάσαι.Αυτό θα έδειχνε την πορεία της ζωής σου.Σαν ευθεία γραμμή,τόσο τέλεια,τόσο μέσα σε γυάλα...Προτιμώ ασύγκριτα τις ατέλειες,τις καμπύλες,τις διακεκομένες γραμμές,τις ανηφόρες.

Τα ποδήλατα μας όπως τα όνειρα μας,ξέρουν από ανηφοριές...Ποδήλατο μπορεί να μην διαθέτω,όνειρα όμως...Θα φτάναν να μοιράσω σε 10 ανθρώπους...Ατέλειωτα.Από τις λίγες φορές που νιώθω δυνατή και ότι είμαι σε καλό δρόμο να τα φτάσω.

Δεν θέλω να πικραίνεσαι,τις Κυριακές τα βράδια,χωρίς αυτή τη σκοτεινιά,τα χρόνια μένουν άδεια... Ατέλειωτα σκοτεινά μονοπάτια πέρασα,για να φτάσω στο σήμερα,να νιώθω δυνατή.Επρεπε πρώτα να νιώσω πλήρως αποδυναμωμένη για να περάσω απέναντι.

Οι αλλαγές λοιπόν κυρίως εντός μου.Κυρίως μέσα σε μένα.Εκτός μου δεν άλλαξαν και πολλά.Μάλλον προσθετικά έδρασε ο χρόνος,όχι αλλάζοντας.Προσθέτοντας εμπειρίες,πρόσωπα,στιγμές.Οι αλλαγές θα συνεχιστούν.Εντός,εκτός και γύρω.

Οσα είναι στο χέρι μου μπορώ και τα χειρίζομαι.Οσα εμπλέκονται και άλλοι...Εκεί το κουβάρι μπλέκεται κι ο γόρδιος δεσμός που μοιάζει άλυτος,ζητάει λύση.Πάντα ήμουνα της άποψης ότι ο γόρδιος δεσμός κόβεται,δεν λύνεται.Μια κι έξω.Μάταιος κόπος να αλλάξεις τους άλλους.Όσο και να το προσπαθείς,δεν μπορείς να το πετύχεις.

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,μόνο τρόπο να κοιτάνε...Ποια μάτια θέλω να αλλάξουν τρόπο οπτικής γωνίας;Δεν ξέρω ούτε κι εγώ...Οσο κι αν ψάχνω,ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές με τριγυρίζουν.Οποιος είναι καλός δεν σημαίνει πως είναι και κατάλληλος, μου λέει η σοφή Μάρω, η δασκάλα μου και όπως πάντα έχει δίκιο.Πάντα ξεκινάω από το θετικό προς το αρνητικό.Ξεκινάω με το σκεπτικό ότι κάποιος που γνωρίζω είναι καλός.Και για φίλους αναφέρομαι,το κάποιος είναι γενικό,μπορεί να είναι και κάποια.Ξεκινάω με το σκεπτικό,ότι είναι καλός.Αφήνω περιθώριο να τον γνωρίσω και να με γνωρίσει.Σιγά σιγά καταλαβαίνω και βλέπω αν όντως είναι καλός.Πολλές φορές απογοητεύομαι και βλέπω ότι έλπιζα για κάτι που από την αρχή ήταν μάταιο.Αλλά και πάλι,όσο και να σπάω τα μούτρα μου,δεν ξεκινάω από το σκεπτικό ότι κάποιος είναι κακός.

Και το κίτρινο μπουκέτο κιτρίνισε και τα χέρια μου.Από τον ιδρώτα και την τριβή τόσο καιρό...Σε ποιον να χαρίσω τα δώρα της ψυχής μου...Κανείς δεν τα θέλει και τα γυρνάει πίσω...Προτιμάει τα φανταχτερά πακέτα των άλλων κοριτσιών,από το ταπεινό πακετάκι που κρατώ.Το δικό μου περιέχει,αγάπη,ελπίδα,χαμόγελο.Τα φανταχτερά πακέτα που χτυπάνε στο μάτι,μέσα είναι άδεια.Μόνο απ'εξω υπάρχει ομορφιά.Μέσα;Κούφια.Τίποτα.Αέρας κοπανιστός.

Αλλά Εκείνος, ο κάθε Εκείνος,πάντα το φανταχτερό πακετάκι θα λαχταρά.

Και οι κίτρινες μαργαρίτες θα κιτρινίζουν τα χέρια μου.

Και θα κοιτάζω τα νέα μπουμπούκια που σε λίγο θα ανθίσουν.

Μια νέα ελπίδα θα φέρουν.

Εναν λόγο ύπαρξης...

Εχθές το βράδυ άρχισα να ακούω σιγά-σιγά τα τραγούδια του διαγωνισμού τραγουδιού.Δεν άκουσα πολλά,περίπου 20.

Από αυτή την πρώτη ακρόαση έχω να πω ότι θα είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο 5 τραγούδια,τα περισσότερα μου άρεσαν πολύ,για να μην πω όλα.Κάποια είναι τόσο όμορφα που αν κάποιος έλεγε αύριο τα ηχογραφούμε για να κυκλοφορήσουν στα δισκοπωλεία,ήταν έτοιμα τραγούδια,για να ακουστούν και να συγκινήσουν.

Πραγματικά πιστεύω ότι όλα τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.

Εχω ένα τετραδιάκι και σημειώνω ποια άκουσα και έχω εφεύρει κι έναν τρόπο για να θυμάμαι ποια μου άρεσαν περισσότερο.Τα βαθμολογώ με αστέρια.Από ένα έως πέντε.Υπάρχουν και 1/2 αστέρια.Ενα τραγούδι με 3 και 1/2 αστέρια μου άρεσε πιο πολύ από ένα με 3 αστέρια.Δικός μου τρόπος γιατί είναι πολλά και θέλω να τα ακούσω όλα και μετά να διαλέξω.

Άκουσα κι ένα που μου άρεσε τόσο πολύ,που λέω ότι αν ήταν ένα ήδη γνωστό τραγούδι,σε κάποιο cd κάποιου γνωστού τραγουδιστή,θα ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι.Μου έκανε εντύπωση επίσης ότι μου αρέσαν τραγούδια από κατηγορίες μουσικής που δεν ακούω καθόλου.

Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά.Εύχομαι καλή επιτυχία!!!Και στο musicheaven αξίζουν συγχαρητήρια που δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να προβάλουν τη μουσική τους.Έχουμε πολλά ταλέντα εδώ μέσα όπως διαπίστωσα!!!

Ελπίζω στον επόμενο διαγωνισμό-να είμαστε καλά-να στείλω και ένα δικό μου τραγούδι.Υπάρχουν κάποια σχεδόν έτοιμα,με μια δεύτερη ματιά και μια μικρή παρέμβαση μου,θα ήταν έτοιμα.Στον επόμενο διαγωνισμό,θέλω να πιστεύω ότι θα καθιερωθεί ο θεσμός αυτός.

Είναι ωραίο να γίνονται τέτοιες προσπάθειες.Γιατί που αλλού θα μπορούσαν να προβληθούν όμορφα τραγούδια;Στην τηλεόραση και τα reality;Εκεί  στην τηλεόραση έχω την εντύπωση ότι είναι ο κάδος σκουπιδιών της μουσικής,όλα τα μουσικά σκουπίδια μαζεμένα,να μοιραστούν στους πολλούς.Άκοπα,ακούραστα.Αναμασημένη τροφή.

Η καλή μουσική απαιτεί ψάξιμο.Συχνά χρειάζεται να φύγεις απ'το βόλεμα του καναπέ,της καρέκλας,και να ψάξεις για τραγούδια-διαμαντάκια,σε μπαρ,σε μουσικές σκηνές,σε πλατείες,οπουδήποτε μπορεί να συναντήσεις παλιούς και νέους καλλιτέχνες που έχουν να προσφέρουν και προσπαθούν να προσφέρουν στη μουσική.Δεν συμφωνώ με την γενίκευση ότι η μουσική πάει απ'το κακό στο χειρότερο.Πάντα δίπλα στο κακό ανθίζει το καλό,άλλωστε το κάθετι από το αντίθετο του ορίζεται.Αν δεν υπήρχαν τα χαζοτράγουδα πως θα ξεχωρίζαν τα όμορφα τραγούδια;Υπάρχουν πολύ καλές προσπάθειες απλά γίνονται από καλλιτέχνες που συνειδητά δεν τους αρέσει να προβάλλουν τον εαυτό τους,και να τον περιφέρουν από κανάλι σε κανάλι,αλλά διαλέγουν να προβάλουν τη δουλειά τους,να γράφουν όμορφα τραγούδια,να τα προβάλουν σε συναυλίες,να επικοινωνούν με τον κόσμο σε μια ουσιαστική βάση,μέσω της μουσικής που είναι μια γλώσσα επικοινωνίας παγκόσμια και κοινά αποδεκτή.

Ολοι αυτοί οι καλλιτέχνες αθόρυβα,με διακριτικότητα,βάζουν το λιθαράκι τους στο μουσικό οικοδόμημα.Εμείς θα πρέπει να τους ανακαλύψουμε σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι και να αντισταθούμε στην δικτατορία της κακογουστιάς,του κιτς,και της αταλαντοσύνης.

Εύχομαι σε όλα τα παιδιά και πάλι καλή επιτυχία και να είναι αυτό ένα σκαλοπάτι για να προβάλουν τα τραγούδια τους και να βάλουν ένα λιθαράκι στο μουσικό οικοδόμημα,με το ταλέντο τους,κυκλοφορώντας τα σε cd!!!

(φωτογραφία:Τα τύμπανα ηχούν.Η μεγάλη ώρα έφτασε.And the winner is............MUSIC. Από τέτοιες προσπάθειες η μουσική είναι η μεγάλη νικήτρια)

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτά τα δυο ονόματα στο παραμύθι,με εμπνέουν να τα γράφω στα Αγγλικά.Ελπίζω να μην τα σκότωσα!!

Επιτέλους κατάφερα να κατέβω Αθήνα και να πάω το ήδη έτοιμο παραμυθάκι,στο βιβλιοδετείο.Για όσους δεν το ξέρουν-το έχω ξαναπεί κι άλλες φορές σε προηγούμενα post-είχα κάνει ένα σεμινάριο για εικονογράφηση παραμυθιού,στο οποίο στήσαμε όλο το παραμύθι απ'την αρχή,ζωγραφίζοντας τις 5 βασικές του εικόνες και όσες δευτερεύουσες θέλαμε.Ζωγράφισα 10 εικόνες.Οταν τέλειωσε το σεμινάριο,τέλειωσα κι εγώ κάποιες λεπτομέρειες στις εικόνες,έγραψα τις 12 σελίδες του παραμυθιού,το ήδη υπάρχον κείμενο δηλαδή,και το πήγα σε ένα μαγαζί εδώ στη γειτονιά μου,να το σκανάρουν και να το φτιάξουν σε γυαλιστερό χαρτί,γιατί στο σπίτι δεν μπορούσα να το κάνω,ούτε έχω γυαλιστερό χαρτί,αλλά το βασικότερο είναι ότι το σκανερ μου δέχεται μόνο διαστάσεις Α4 και οι 5 από τις 10 εικόνες ήταν Α3.Στο μαγαζί τα προσαρμόσαν όλα στο Α4,με ελάχιστη διαφορά στα χρώματα.

Αύριο(ή μάλλον σήμερα,έχουμε περάσει τα μεσάνυχτα)θα πάω εκεί που έκανα το σεμινάριο,να δω και τη δασκάλα που είχα,που τώρα διδάσκει άλλους(δεν λέω παιδιά,γιατί τα σεμινάρια απευθύνονται κυρίως σε ενηλίκους).

Για να δούμε τις εντυπώσεις όλων στο εργαστήρι...

Πάντως είμαι ευχαριστημένη,και με τον εαυτό μου για τη δουλειά που έκανα,και με τη δουλειά στο φωτοτυπικό κέντρο που απόδωσε σχεδόν τέλεια τα χρώματα,και με εκείνον που έκανε την βιβλιοδεσία,πραγματικά καλλιτεχνική.Αλλωστε σημασία έχει όταν καταπιανόμαστε με διάφορα πράγματα να μας γεμίζουν,να ασχολούμαστε με την ψυχή μας και όχι για να περάσουμε την ώρα μας.Η ζωγραφική είναι μια μεγάλη αγάπη για μένα την οποία οφείλω να ομολογήσω έχω λίγο εγκαταλείψει τώρα τελευταία.Δυστυχώς έχω εγκαταλείψει και την κιθάρα,αλλά η σχέση με την κιθάρα είναι η πιο δυνατή,με περιμένει εκεί υπομονετικά να την τροφοδοτήσω νότες.Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν την εγκατέλειψα επειδή το ήθελα,αλλά επειδή με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας και την αφωνία που με καταδίκασαν να υιοθετήσω,με έκαναν να μην παίζω και να μην τραγουδάω.Ήδη όμως άρχισα να συνέρχομαι με την φαρμακευτική αγωγή και θέλω να πιστεύω μες την εβδομάδα θα ξαναπαίξω.

Προσπάθησα να φωτογραφήσω το εξώφυλλο του παραμυθιού,αλλά δεν πέτυχε και πολύ η φωτογραφία,γιατί το εξώφυλλο είναι από γυαλιστερό χαρτί,και όσο κι αν άλλαξα οπτική γωνία,γυάλιζε.Αν και κακή λήψη,μια ιδέα μπορείς να πάρεις για τους δυο ήρωες έστω.Το παραμυθάκι Χάνσελ και Γκρέτελ πιστεύω είναι λίγο-πολύ γνωστό,με τα δυο αδελφάκια που τα άφησε η μητριά στο δάσος,με την κακιά μάγισσα και το ζαχαρόσπιτο.

Σε όλα τα παραμύθια,αν το έχετε προσέξει,υπάρχει μια μητριά,και μια κακιά μάγισσα.Αλλά στο τέλος θριαμβεύει το καλό,ενάντια στο κακό...Σε αντίθεση με τη ζωή που συνήθως οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν και οι κακοί πιάνουν τις θέσεις κύρους για να ρυθμίζουν τις ζωές των υπολοίπων και να τους καταδικάζουν σε δυστυχία,από το κόμπλεξ που κουβαλάνε,της κακίας και της μιζέριας.

Εγώ όμως θα συμφωνήσω με το σημείωμα που έγραψε ο Πασχαλίδης στον πρώτο του δίσκο ότι το πιο όμορφο παραμύθι είναι κείνο με το λυπημένο τέλος.Είναι το μόνο παραμύθι που σε βάζει σε πειρασμό να το πιστέψεις.

Συνήθως οι πιο όμορφες στιγμές,οι πιο όμορφες ιστορίες,δεν είναι αυτές που λήγουν πιο γρήγορα και αφήνουν τα περισσότερα τραύματα;Γιαυτό αυτά τα παραμύθια είναι αληθινά.Τα μόνα αληθινά.Ολα τα όμορφα πράγματα κρατούν λίγο.

Θα ήταν όμορφο οι ιστορίες στη ζωή να έχουν happy end,έστω και μετά από άπειρες δυσκολίες και εμπόδια,αλλά δεν έχουν.Ισως για αυτό τις πιστεύουμε,σαν άλλα παραμύθια με λυπημένο τέλος.Μάλλον θα πρέπει να ζούμε το παραμύθι για όσο κρατήσει,γιατί δυστυχώς στη ζωή όλα έχουν ημερομηνία τέλους-λήξης.Nothing lasts forever but the earth and sky.

Αλλά ακριβώς επειδή είμαι αισιόδοξη,παρά τα όσα μου έχουν συμβεί στη ζωή μου που άλλους θα τους είχαν κάνει γκρινιάρηδες και απαισιόδοξους,πιστεύω στους ανθρώπους,δεν μπορώ να δεχτώ και να τους βάλω όλους σε ένα τσουβάλι που θα γράφει απ'έξω διάφορα κοσμητικά επίθετα,όπως,άχρηστοι,ανίκανοι,ανεύθυνοι,ευθυνόφοβοι,επιπόλαιοι,αλήτες,φιγουρατζήδες,

ξερόλες,μαμόθρεφτα,ηλίθιοι,αγενείς,άπιστοι,προδότες,αχάριστοι,διπρόσωποι.

Κι αυτό γιατί έχω γνωρίσει και ανθρώπους που μου έχουν σταθεί και συνεχίζουν να το κάνουν,έστω κι αν είναι ελάχιστοι.Δεν έχει σημασία.Σημασία έχει ότι υπάρχουν και άνθρωποι ευγενικοί,υπεύθυνοι,με ενδιαφέρον για τους άλλους και για το σύνολο,φιλικοί,πρόθυμοι να σε βοηθήσουν,περήφανοι,χαμογελαστοί και ευχάριστοι.

Αυτοί με κάνουν να θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος.Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω.Ολοι κρύβουμε έναν άγγελο κι έναν δαίμονα μέσα μας.Ο σκοπός είναι να αποκοιμίζουμε τον δεύτερο και να εμφανίζουμε τον πρώτο.Το μόνο σίγουρο ότι η ζωή είναι όμορφη.Εστω και χωρίς Happy end.Σημασία έχει η διαδρομή.

Πριν λίγο γύρισα από μια όμορφη βραδιά,που ξεκίνησε αρχικά,από το Μετς,στο μάθημα της ηχοληψίας για να καταλήξει στον Νεο Κόσμο(όχι στον Αλλο Κόσμο) σε μια μουσική παράσταση δυο καλών φίλων.Ο Γιώργος κι ο Αλέξανδρος.Ο Αλέξανδρος κι ο Γιώργος.Για την δισκογραφία Κίτρινα ποδήλατα.Δυο καλοί μου φίλοι,και δυο αγαπημένα αδέλφια,παρά την διαφορά των 6 χρόνων.Τους ενώνει η μουσική,γιατί σαν χαρακτήρες η μέρα με τη νύχτα.

Γνωριζόμαστε τα τελευταία 6 χρόνια,και έχω πολύ όμορφα πράγματα να θυμάμαι από τις στιγμές που έχουμε περάσει σε live αλλά και εκτός.

Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 6 cd,ένα από αυτά περιέχει την μουσική μιας ταινίας που είχε πάει στο φεστιβαλ Θεσσαλονίκης πριν 2-3 χρόνια με τίτλο Μη φεύγεις. Το τελευταίο live cd+Dvd,το είχαν ηχογραφήσει πέρυσι σε μια συναυλία στο club Fuzz, τα έσοδα της οποίας,όπως και τα έσοδα από το cd,απ'την πώληση, είναι για ένα σύλλογο,τον σύλλογο Φλόγα ,με παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες.

Πέρασα όμορφα απόψε...Με καλή παρέα πήγα,με καλή παρέα βρέθηκα εκεί,και με τα παιδιά είχα καιρό να μιλήσω,αποφεύγω και να τηλεφωνήσω ακόμα γιατί ξέρω ή σε πρόβα θα τους πετύχω,ή στο studio,ή στο δρόμο.Επικοινωνούμε με e-mail περισσότερο,με τον Αλέξανδρο,του στέλνω κάτι αρκουδάκια,γατάκια,σκυλάκια,σε  φωτογραφίες, στα γενέθλια και τη γιορτή του και γελάει.Το δωράκι μου,το μπρελοκ-αρκουδάκι με το όνομα του,το έχει ακόμα στην θήκη της κιθάρας,εδώ και 5 χρόνια...Με ενημερώνει και για τα ταξίδια του,μου έλεγε ο μικρός Αλέξανδρος πήγε Γιάννενα,Θεσσαλονίκη,Πτολεμαίδα.

Η μουσική είναι τρόπος ζωής για εκείνους.Το ταλέντο δεν τους λείπει,δουλευουν πολύ,θα τα πάνε μια χαρά.

Οι συνεργασίες τους αυτό δείχνουν.Λ.Μαχαιρίτσας,Δ.Τσακνής,Ο.Περίδης,Μ.Στόκας,Οναρ,Φ.Πλιάτσικας,Β.Καζούλης,

Ν.Ζιώγαλας,Δ.Ολυμπίου,Γλυκερία,Τ.Τσανακλίδου,Γ.Ανδρεάτος(οι 3 τελευταίοι μόνο δισκογραφικά).

Με τον καιρό φτιάχτηκε κι ένα φόρουμ όπου συζητάμε παιδιά που ακούμε την μουσική τους,είμαστε φίλοι των παιδιών,και συναντιόμαστε στις συναυλίες.Με κάποια παιδιά,με μια κοπέλα συγκεκριμένα,κάνω παρέα και εκτός συναυλιών.Ετσι όταν ξέρω ότι υπάρχει προγραμματισμένο live ξέρω ότι είναι μια αφορμή για συνάντηση με παιδιά που χάνεσαι γιατί η ζωή είναι έτσι στην Αθήνα,μας τρώει το τρέξιμο και το άγχος.Αλλά οι συναυλίες είναι ό,τι καλύτερο.Μια οικογένεια έχουμε γίνει!!

Ηθελα από καιρό να κάνω ένα post-το έχω αναφέρει ξανά σε προηγούμενο- για αυτούς τους δυο ανθρώπους που με τιμάνε με την παρουσία τους στη ζωή μου...Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα.Εχουμε έρθει πολύ κοντά όλα αυτά τα χρόνια,μοιραζόμαστε απόψεις,τους λέω κι εγώ τη γνώμη μου για πολλά θέματα,συνήθως είμαι η πρώτη που ρωτάνε μετά το live για θέματα ήχου,πως ακουγόταν,αν υπήρχε κάτι να μην ακουγόταν καλά,αν έπρεπε να διορθώσουν κάτι.Ο Αλέξανδρος μου είχε πει Τη δική σου τη γνώμη την μετράω περισσότερο από όλων των άλλων εδώ μέσα,γιατί μας ξέρεις τόσα χρόνια,έρχεσαι,ενδιαφέρεσαι,και ξέρεις κι από μουσική. Ετσι ακριβώς είναι όπως τα λέει.Εχουμε κοινό κώδικα επικοινωνίας με το παλικάρι.Από πάνω απ'τη σκηνή με χαιρετάει,μου χαμογελάει,την ώρα που παίζει.Με αυτό το παιδί,από το πρώτο λεπτό που γνωριστήκαμε κολλήσαμε,ένα απίστευτο πράγμα,δεν μου συμβαίνει συχνά.Ηταν παιδάκι τότε,18 στα 19.Σαν μεγάλη του αδελφή.Ο αδελφός του είναι συνομίληκος μου και τον πειράζω ότι θα του δώσουν σύνταξη στο μαθηματικό.Συνέχεια τους πειράζω.

Αλλά συνήθως όποιον,όποια ή όποιους πειράζω περισσότερο,αγαπάω και περισσότερο.Τι κλόουν θα ήμουνα αν δεν δούλευα τον κόσμο;Το αστείο πρώτα μου έρχεται στο μυαλό και το ...σοβαρό ακολουθεί τελευταίο και καταιδρωμένο.Πολλές φορές γελάω μόνη στο δρόμο,σκαρώνοντας πλάκες να κάνω σε φίλους.Ολο εκπλήξεις.Κι ο Γιώργος ένα μεσημέρι στην Τρίπολη,στην αεροπορία,στο επισκεπτήριο,με αντίκρισε μπροστά του,λες και ξεφύτρωσα...Τι γέλιο!!Κοίταζε και δεν ήταν σίγουρος αν με βλέπει ή είμαι οφθαλμαπάτη!Ολόκληρη συνωμοσία είχαμε στήσει με τον μικρό!!Αν μπλέξουμε,μεγαλουργούμε!!!!Πολύ γέλιο το άτομο!!Ταιριάζουμε πολύ!Είναι κι εκείνος,όλα αστεία τα βλέπει,σαν κι εμένα,ταιριάζουμε και στην ακαταστασία,τα δωμάτια μας είναι βομβαρδισμένα τοπία(τον έδωσα κανονικότατα,χαχα!Ο ίδιος τα λέει,αμαρτία ουκ έχω!!Το δικό μου,σίγουρα!!Αλλά όχι πάντα)

Αλλά πάνω στη δουλειά τους,είναι απίστευτα προσεκτικοί,οργανωτικοί,έχουν ιδέες,και ψάχνονται πολύ,δοκιμάζουν,νέους ήχους,να δουν αν τους ταιριάζει,αν αρέσει στον κόσμο μια αλλαγή που έκαναν.Γράφουν μόνοι όλα τα τραγούδια.Ο Αλέξης παίζει εκτός από καταπληκτική κιθάρα,μαντολίνο,μαντολα,πιάνο,τρομπέτα,και ένα σωρό άλλα όργανα,σαν απόφοιτος μουσικού σχολείου και αιώνιος φοιτητής ΤΕΙ(και αυτός πάει για σύνταξη).Ο Γιώργος είναι η ψυχή του σχήματος,τραγουδάει και γράφει κυρίως τους στίχους,παίζει κι εκείνος κιθάρα.Δεν μπορώ να μην αναφέρω και τον φίλο μου τον Γιώργο στα τύμπανα,ένας πολύ ικανός ντράμερ που ακολουθεί χρόνια τα παιδιά και τους στηρίζει.Φοβερό άτομο!!Ένας άνθρωπος με καθαρό βλέμμα.Είμαι σίγουρη σαν μεγαλύτερος τους προσέχει,τους ακολουθεί με το σχήμα σχεδόν από τότε που τους ξέρω.

Αυτά λοιπόν με την πολυλογία μου.Τώρα που μου απαγορεύει ο γιατρός να μιλάω,γράφω περισσότερο...Σήμερα μίλησα αρκετά βέβαια.Τι να κάνω;Δεν ξέρω την γλώσσα των κωφάλαλων.Ο γιατρός καλά κάνει και μου απαγορεύει αλλά τι να κάνω;Τόση παρέα,τόσοι φίλοι,δεν μπορώ να μην μιλήσω!!!!!Θα σκάσω η γυναίκα!!!!Στο σπίτι επικρατεί σιωπή,μιλάω ελάχιστα με τους γονείς μου την ώρα του φαγητού,μετά πλακώνομαι στον Η/Υ για να μην μιλάω αλλά κυρίως για να ξεχνάω ότι η απαγόρευση ομιλίας πάει πακέτο με την απαγόρευση τραγουδιού,δεν μπορώ να παίξω και να τραγουδήσω!Αυτό με στεναχωρεί περισσότερο...

Κλείνοντας,θα παραθέσω τους στίχους ενός αγαπημένου μου τραγουδιού των παιδιών.Εχω πολλά αγαπημένα τραγούδια,αλλά θέλω να κλείσω αισιόδοξα.Αυτό ήταν και το κομμάτι που αφιέρωσαν στα παιδιά και τους γονείς του συλλόγου φλόγα...Να μην σταματήσουν να έχουν όνειρα...

Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ

Αν κοιτάξεις βαθιά μου

αν ποτέ σου βρεθείς

μες τα δυο μυστικά μου

διάλεξε δρόμο κοντά μου να 'ρθεις.

Αν φοβάσαι ακόμα

αν μονάχη σου ζεις

σε ένα γυάλινο σώμα

διάλεξε ίσκιο να ξεκουραστείς.

Να σε δω να λυγίζεις ξανα...Δεν θέλω

Τα όνειρά σου ξανά να πουλάς...Δεν θέλω

Να σ'ακούω να λες δεν μπορώ...Δεν θέλω

Η ζωή σου φωνάζει "Εδώ σε θέλω"

Αν γυρίζεις τον κόσμο

σε ένα δωμάτιο μικρό

και δεν βρίσκεις πια δρόμο

στην ψυχή σου θα μ'εχεις φρουρό.

Μα αν φοβάσαι ακόμα

αν μονάχος σου ζεις

θα σκεπάσω με χρώμα

τη φωνή σου πριν να μου αρνηθείς.

ΥΓ1.Η φωτογραφία λίγο παλιότερη,από τις εμφανίσεις στην Εξέδρα.

ΥΓ2.Για να σας μεταφέρω μουσικά,νοερά,στο κλίμα του τραγουδιού,φανταστείτε μια εισαγωγή μαντολας(μεγάλο μαντολίνο σχηματικά) και γενικά ενα αισιόδοξο τραγούδι,με χορωδιακά ειπωμένο το δεν θέλω,σε θέλω, έτσι το έχουν και στο cd χορωδιακά,από ηχολήπτες,και τεχνικούς στο στουντιο,όταν ηχογραφήσαν.

ΥΓ3.Το ταξίδι που σχεδιάζαμε όλοι μαζί για Θεσσαλονίκη ακυρώθηκε...ΚΛΑΨ!!ΚΛΑΨ!!13-15 θα πήγαινα κατα Λευκού Πύργου μεριά...Ολοι μαζί.Αλλά ούτε εκείνοι θα παίξουν εκεί...

Εχθές τέλειωσα την ανάγνωση ενός πολύ ωραίου βιβλίου,το εξώφυλλο του οποιου φαίνεται στην φωτογραφία.

Το έχει γράψει μια Ιταλίδα συγγραφέας.Μικρό βιβλίο,μόνο 133 σελίδες,αλλά με βαθύ νόημα.

Μου το έδωσε η ξαδέλφη μου να το διαβάσω και το διάβασα σε δυο μέρες,κι αυτό επειδή συνήθως διαβάζω μόνο βράδυ-Θα το τέλειωνα στη μια μέρα-είναι ένας τρόπος κι αυτός να νυστάξω.Πολλές φορές όμως μου αρέσει τόσο πολύ ένα βιβλίο που ξενυχτάω να το τελειώσω και το διάβασμα πετυχαίνει το αντίθετο από αυτό που θέλω.Εχει τύχει να τελειώσω 400 σελίδες σε μια νύχτα,επειδή δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.Γενικά,λατρεύω το διάβασμα και στο σπίτι έχω υπερβολικά πολλά βιβλία,για ένα τόσο μικρό σπίτι,δυο γεμάτες βιβλιοθήκες δεν τις λες λίγες,έχω και σε ράφια στον τοίχο και σε συρτάρια,έχω δώσει και στη μητέρα μου,χώρια πόσα βιβλία έχω διαβάσει και χάρισα σε φίλες μου μετά λόγω χώρου ή επειδή δεν μου αρέσαν.Κάθε προσπάθεια δηλαδή να μετρήσω πόσα βιβλία έχω διαβάσει είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει.Σαν να λέμε να μετρήσω πόσα τραγούδια έχω ακούσει ως τώρα.Γίνεται;Φυσικά όχι.

Αλλά ως συνήθως,άλλο ξεκινάω να πω και άλλο λέω,χιλιάδες παρενθέσεις ανοιγοκλείνω όταν μιλάω.

Ελεγα λοιπόν ότι αυτό το βιβλίο μου έκανε εντύπωση.Η ηρωίδα του,μια εβδομηντάχρονη γυναίκα,βρήκε στα σκουπίδια έναν τροπικό παπαγάλο,σε πολύ κακή κατάσταση,σχεδόν ετοιμοθάνατο.Με την φροντίδα και την αγάπη της,κατάφερε και τον γιατρεψε.Εκείνος της έδειχνε την ευγνωμοσύνη του όπως ξέρουν τα ζώα να δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους,σε αντίθεση με τους ανθρώπους που συνήθως είναι αχάριστοι(προς Θεού όχι όλοι).Τον ονόμασε Λουιζίτο προς τιμή της φίλης της,Λουιζίτα,που είχε πεθάνει νέα.Σιγά σιγά στις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται η ιστορία,και από εκεί που η γυναίκα αυτή εδειχνε παραίτηση από τη ζωή,εξαιτίας του ότι ένιωθε μόνη και άχρηστη και με τα παιδιά και τα εγγόνια της δεν είχε επαφή επί της ουσίας,δεν ταίριαζε καθόλου στον ψεύτικο κόσμο που είχαν διαλέξει να ζουν,της φιγούρας,του υπερκαταναλωτισμου και της έλλειψης παθών(για τις ομορφιές της ζωής)σταδιακά λοιπόν αυτή η γυναίκα,κέρδισε την αυτοεκτίμηση της,την αγάπη που είχε για τη ζωή που είχε παγώσει από την συμπεριφορά των δικών της ανθρώπων και βρήκε ένα νόημα να ελπίζει.Και όλα αυτά χάρη σε έναν παπαγάλο.

Αλλά επειδή όλα τα όμορφα τελειώνουν,ένας γείτονας που μισούσε οι υπόλοιποι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι και γελαστοί,από κόμπλεξ,όταν είδε τη μεταμόρφωση της,έκανε καταγγελία ότι η γυναίκα αυτή κρατούσε παράνομα τον παπαγάλο,τον οποίο και της πήραν σχεδόν με την βία οι αστυνομικοί που πήγαν στο σπίτι της.

Από εκείνη τη μέρα η ζωή αυτής της γυναίκας έχασε κάθε νόημα.Τα παιδιά της νομίζαν ότι τρελάθηκε,δεν είχε πει τίποτα για τον παπαγάλο και ξαφνικά άρχισε να τους λέει όλη την ώρα.

Τι μας δείχνει αυτή η ιστορία;Οτι ένας άνθρωπος που διψάει για ζωή μπορεί να το βρει το νόημα της,στα  πιο απλά και μικρά πράγματα.Οτι δεν είναι δεδομένο οτι οι δικοί σου άνθρωποι σε καταλαβαίνουν.Οτι κατα βάθος η κοινωνία μας είναι βαθύτατα υποκριτική και ζηλόφθονη,και υπάρχουν άνθρωποι τόσο χαιρέκακοι σαν τον γείτονα αυτής της γυναίκας.Πολλά συμπεράσματα ακόμα έβγαλα,από διάφορα που έλεγε αυτή η γυναικα,που για την ιστορία,ήταν συνταξιούχος δασκάλα,αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα,ύστερα από ένα επεισόδιο που έγινε κατα τη διάρκεια του μαθήματος,όταν ένα από τα παιδιά φερόταν άσεμνα μες την τάξη και του ζήτησε να σταματήσει και αυτό την έβρισε,εκέινη το χαστούκισε.Πέσανε όλοι,μέχρι και τα κανάλια να την φάνε,την χαρακτηρίζαν ανθρωπόμορφο τέρας,και της λέγανε να μετανιώσει αλλά εκείνη έλεγε:Δεν μετανιώνω,μέσα στην τάξη οφείλουν τα παιδιά να φέρονται με σεβασμό,το ένα παιδί προς το άλλο και μετά προς τη δασκάλα τους.

Σεβασμός...Τι είναι άραγε αυτό;Σήμερα αυτός που φταιει ζητάει τα ρέστα από αυτόν που δεν φταίει...

Βαθύτατα υποκριτικές και απάνθρωπες οι κοινωνίες μας...Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει μέσα σε ένα λεωφορείο σε μια αφίσα 22/3, ημέρα ευγένειας στο δρόμο. Από το γέλιο που μου ήρθε παραλίγο να πέσω κάτω,προσπαθούσα να μην γελάσω μες το λεωφορείο και ειχαν δακρύσει τα μάτια μου.Ακου ευγένεια στο δρόμο!!! Τι είναι αυτό;Τρώγεται;Εδώ βρέχει και περνάνε και σε κάνουν παπί.Περνάς από την μια πλευρά και στην απέναντι πλευρά του δρόμου δεν σ'αφήνουν να περάσεις,σε αφήνουν να κάθεσαι μες τη μέση του δρόμου,δεν τους ενδιαφέρει ότι κινδυνεύεις.Μόλις μπουν στο αμάξι μεταμορφώνονται,λες και είναι δαιμονισμένοι...Βρίζουν,μουτζώνουν,κορνάρουν με μανία,προσπερνάνε,κάνουν μαγκιές,τρέχουν.Τι  τον περάσαν τον δρόμο;Πίστα του λουνα παρκ για συγκρουόμενα;Γιαυτό ξεκληρίζονται οικογένειες στην άσφαλτο.Το αυτοκίνητο δεν είναι παιχνιδάκι,ούτε μέσο να δείξουμε μάγκες.Τόσο πια κόμπλεξ;Πραγματικά λυπάμαι για την κατάντια αυτή...

Ως συνήθως ξέφυγα απ'το θέμα μου.Αλλά είναι μεγάλη πληγή η έλλειψη σεβασμού από τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο,και η έλλειψη φραγμών και αξιών.Ο,τι θέλει κάνει ο καθένας με την ανοχή των αρχών.Κάθε μέρα οι οδηγοί των λεωφορείων στην περιοχή μου(σίγουρα και σε άλλες) περνάνε τα πάνδεινα,για να στρίψουν,σε όλες τις στροφές και κάποιος Ελληνάρας θα έχει παρκάρει.Μετά λέμε γιατί περιμένουμε στη στάση με τις ώρες.Ξεκινάς το πρωί να πας καπου και φτάνεις το μεσημέρι,λες και πας εκδρομή...Αποδεδειγμένα,ο συμμαθητής μου από την Χαλκίδα,έρχεται στο μάθημα σε λιγότερη ώρα από όση κάνω εγώ από Γαλάτσι να παω Μετς.Ασχετο,μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Αλκη Αλκαιου,Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια,Ερνέστο τον ελέγανε ή Νικο,κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα,αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πορτο-Ρικο. Ξεκινάω για το Μετς και τόση ώρα που κάνω,θα είχα φτάσει στο Πορτο Ρίκο αεροπορικώς!!

Ας επανέλθω στο θέμα μου.Τώρα ξεκίνησα να διαβάζω την εξιλέωση.Είμαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχο βιβλίο,η ταινία πάντως ήταν εξαιρετική.Την θεωρώ μια από τις καλύτερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.Με βαθύ νόημα και αυτή.Πως ένα λάθος που κάνεις σε μικρή ηλικία μπορεί να καταστρέψει τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάς και τελικά αυτός που το κάνει να είναι ο πιο δυστυχισμένος από όλους γιατί το κουβαλάει όλη τη ζωή.Μου αρέσει περισσότερο να διαβάζω το βιβλίο παρά να βλέπω την ταινία,γιατί στην ταινία αναγκαστικά είναι όλα πιο γρήγορα και κόβουν πολλά λόγω χρόνου,ενώ το βιβλίο είναι πιο περιγραφικό.

Κάποια μέρα θέλω να βάλω σαν θέμα κάποιες φράσεις που κράτησα από βιβλία που έχω διαβάσει.Εννοείται ότι όποια φράση μου αρέσει την υπογραμμίζω και την κρατάω.Ολόκληρα κέιμενα εχω στο word.Κάποιες φράσεις έχω ταυτιστεί τόσο πολύ μαζί τους...Είναι τόσες πολλές πια που πρέπει να κάνω επιλογή.

ΥΓ. Τελικά πήγα στο γιατρό και μου έδωσε,όπως το περίμενα,ένα σωρο φάρμακα.Ευτυχώς γλίτωσα την κορτιζόνη,αλλά μου εδωσε χαπάκι,αντιβίωση,σπρει για τη μύτη,σπρει για το λαιμό.Επίσης τον γνωστό κατάλογο με τις απαγορεύσεις που έχω πια μάθει απεξω την τελευταία πενταετία.ΟΧΙ λοιπόν,Ομιλία(πάνω πάνω και με κόκκινα γράμματα γραμμένο,να μιλάω όσο γίνεται λιγότερο,αν μπορώ καθόλου ακόμα καλύτερα),σκόνη,καπνός,ξινά,πικάντικα,ζεστά,κρύα.Τουλάχιστον να είμαι καλά μέχρι το Πάσχα να πάω το ταξιδάκι μου χωρίς να σέρνω μαζί ένα τσαντάκι μόνο για τους τόνους χαρομάντηλα που θα χρειάζομαι.Πάντως στο ψυγείο έχω βάλει πρόγραμμα τι ώρα θα παίρνω το καθένα,να μην πέφτει το ένα φάρμακο πάνω στο άλλο...Πίκρα...Επίσης το ψυγείο μου έχει ένα σωρό γιαουρτάκια Junior!!Σαν παιδάκι που είμαι!!Είναι τα μόνα που τρώω!!Νόστιμα είναι!!Και έχουν συνήθως πάνω ζωάκια ζωγραφισμένα,καμια φορά και αυτοκόλλητα.Ο παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο!!

Ποιο κενό παλεύεις να κλείσεις

σε ποια αγκαλιά να σωθείς

ποια χείλη γλυκά να φιλήσεις

να σε βγάλουν απ'τη φυλακή.

Ποια στεριά παλεύεις να φτάσεις

την κοιτάζεις από μακριά

ποια σχεδία θα σε βοηθήσει να περάσεις

το ποτάμι που κρύβεις βαθιά.

Ποια λιμάνια αφήνεις πια πίσω

το μαντήλι ανεμίζεις ξανά

λες δεν θα ξαναγυρίσω

στο παρελθόν και σε ό,τι πονά.

Μια νέα αρχή θα κάνω για μένα

μακριά από το παρελθόν

μια ευχή θα κάνω να έχω

σύμμαχο την τύχη και τον καιρό.

Να μπορέσω να φύγω

από ο,τι πόνεσε στο παρελθόν

να πιάσω ένα νέο λιμάνι

ένα νέο όνειρο να ακολουθώ.

(τα στιχάκια δικά μου,σχετικά πρόσφατα,αν και τώρα τελευταία δεν έχω έμπνευση.Καλό σημάδι το θεωρώ,δεδομένου ότι γράφω όταν είμαι στεναχωρημένη.)

Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος αν ψάξει μέσα του θα βρει το θάρρος να αλλάξει τη ζωή του αν αυτή δεν τον ικανοποιεί.Θάρρος χρειάζεται,υπομονή και επιμονή.Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αφήνουμε να φεύγει,σαν την άμμο ανάμεσα απ'τις παλάμες μας.Οφείλουμε στον εαυτό μας και σε αυτούς που αγαπάμε, να είμαστε ευτυχισμένοι.Ενας ευτυχισμένος άνθρωπος κάνει και τους γύρω του ευτυχισμένους.

Ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται,κόβεται... Είναι η φράση-μοτο που έχω στη ζωή.Για αυτό το λόγο,ό,τι με χαλάει,με καταπιέζει ή μου κάνει κακό,το αφήνω να φύγει ή το σταματάω.Μαχαίρι όμως.Οι αποφάσεις μου.Αν κάτι το αποφασίσω θα γίνει.Αποφάσεις της στιγμής που ποτέ δεν μετάνιωσα που πήρα.

Δεν μπορείς να ξεκινήσεις ταξίδι αν δεν έχεις το θάρρος να αφήσεις την ακτή...

Γιαυτό ανοίγω πανιά για τα όνειρά μου...

Δεν είναι απίστευτη φωτογραφία;

Γέλασα πολύ!!Να 'ναι καλά η Κατερίνα,μια φίλη που μου την έστειλε.Με έχουν μάθει όλοι ότι έχω αδυναμία στα ζωάκια!!

Εχω απορία.Καθίσανε οι γάτες να τους φορέσουν μαγιώ;Δεν νομίζω,αυτές δεν κάθονται ούτε αγκαλιά να τις πάρεις.

Τι κάνει το Photoshop!!

Καλοπερνάνε οι γατούλες!!

Οταν είσαι στο σπίτι για μέρες,όπως εγώ,που είμαι μέρες μέσα,λόγω του ότι αισθάνομαι πολύ αδύναμη για να πάω οπουδήποτε,μοιραία θα παρακολουθήσεις τηλεόραση,θα διαβάσεις περιοδικά,εφημερίδες,θα σερφάρεις στο διαδίκτυο.

Δεν πήγα και στο μάθημα ηχοληψίας που είχα,αισθανόμουνα κουρέλι,είχα εκτάκτως σήμερα μάθημα,αργά,8 η ώρα,που πρακτικά σημαίνει ότι πριν τις 10.30-11 δεν θα γύριζα σπίτι.Προσπαθώ να περιορίζω τις μετακινήσεις μήπως και συνέλθω,αλλά δεν το βλέπω.Αντίθετα,βλέπω αύριο να επισκέπτομαι τον ΩΡΛ.Ε,να μην με δει ο άνθρωπος;Θα του έλειψα φέτος,δεν με έχει δει.Μια φορά μέσα στους μήνες από Ιανουάριο μέχρι Απρίλιο με βλέπει απαραίτητα,κάθε χρόνο,πολλές φορές και περισσότερες από μια.Μάλιστα με είχε εγχειρίσει,πριν 5 χρόνια,γλίτωσα στο τσακ,θα είχα χάσει παρα τρίχα την όραση στο ένα μάτι και θα ψαχνόμουνα από τι το έπαθα,μου είχε κάνει η ιγμορίτιδα κύστη εσωτερική,από το υγρό που μάζεψε,και προχωρούσε προς το μάτι,χωρίς να έχω καθόλου συμπτώματα,το ανακαλύψαμε καθαρά από τύχη, από ακτινογραφία στη μύτη για την ιγμορίτιδα.Το είδαμε Πέμπτη και Παρασκευή μπήκα χειρουργείο,ήταν τόσο επείγον.

Εχω περάσει μεγάλες στιγμές,με όλο το σύστημα που εξετάζει ο ΩΡΛ.

Ως συνήθως είμαι εκτός θέματος.

Λοιπόν σήμερα,αλλά και εχθές και προχθές,έχω δει τόση πολύ τηλεόραση,και έχω διαβάσει τόσα πολλά περιοδικά και εφημερίδες!Εχω σπάσει ρεκόρ τηλεθέασης.Συνήθως βλέπω από ελάχιστα ως καθόλου.Αφου το πρόγραμμα της τηλεόρασης μπορεί να είναι Πέμπτη και να είναι ακόμα στην Δευτέρα,να μην το έχω καν κοιτάξει.Τις περισσότερες μέρες η τηλεόραση λειτουργεί και σαν φωτιστικό,ιδιαιτερα στο δωμάτιο,τη νύχτα.Αλλά,πολλές φορές η τηλεόραση είναι Kinder εκπληξη,την ανοίγω και ό,τι έχει,όπως αυτές τις μέρες που βαριέμαι.

Εχθές το μεσημέρι,έτυχε να δω,κάνοντας ζάπινγκ,μια μεσημεριανή εκπομπή που δεν μου αρέσει καθόλου και δεν έχω παρακολουθώ,αλλά εχθές ήταν ειδική περίπτωση.Αν και δεν συμπαθώ την παρουσιάστρια,η χθεσινή εκπομπή με έκανε να κολλήσω.Φιλοξενούσε μια κοπέλα,ηθοποιό,που πριν από 9 χρόνια,μαζί με τον σύζυγο της,εγκατέλειψαν την Αθήνα για να ζήσουν πιο ανθρώπινα σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας.

Τα λόγια της κοπέλας αυτής,για έναν περίεργο λόγο,με γέμισαν σιγουριά και ελπίδα,για την δική μου περίπτωση,γιατί αν μπορείς να καταφέρεις να ζήσεις σε ένα χωριό 25 κατοίκων,πόσο μάλλον σε ένα νησί 15.000 κατοίκων.Με γέμισε αισιοδοξία η σκέψη ότι τελικά όλες οι δυσκολίες είναι στο μυαλό μας,αν κάποιος θέλει κάτι μπορεί να το πετύχει.Τα πάντα μπορεί ο άνθρωπος,πάντα το πίστευα.Δεν θα πω το γνωστό ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να βοηθήσει.Το σύμπαν έχει καλύτερες δουλειές να κάνει από το να βοηθάει.Η προσπάθεια και η θετική σκέψη όμως,σίγουρα βοηθάνε.

Ελεγε λοιπόν η κοπέλα ότι στην αρχή τους αντιμετώπισαν με καχυποψία γιατί σκέφτηκαν ότι σύντομα θα βαρεθούν νέοι άνθρωποι σε ένα τέτοιο χωριουδάκι και θα φύγουν.Παρόλ'αυτά,όταν έφτασε το φορτηγό με τα πράγματα τους 10 λεπτά νωρίτερα από εκείνους,όταν φτάσαν μετά οι ίδιοι,οι ντόπιοι είχαν ήδη βοηθήσει με τα πράγματα,ξεφορτώνοντας το φορτηγό.Αν μη τι άλλο,συγκινητικό.Εδώ στην Αθήνα,σιγά μην είχε ασχοληθεί κανένας.Επίσης,συνέχισε η κοπέλα να λέει,ότι στην Αθήνα δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον χρόνο μας και νομίζουμε ότι δεν έχουμε ελευθερο χρόνο,και ότι δεν ήρθαμε στη ζωή για να δουλεύουμε,αλλά για να γευτούμε τη ζωή.Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο...Η ζωή είναι πανέμορφη,αλλά αν όλη μέρα τρέχεις για να προλάβεις,ορατούς και αόρατους εχθρούς του χρόνου σου,δεν μπορείς να το δεις.

Εμεινα με μια γλυκειά γεύση.

Το απόγευμα είδα ένα αφιέρωμα που είχε το κρατικό κανάλι στον Ζύλ Ντασέν.Μίλαγε ο ίδιος και έλεγε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα,για τη ζωή του,για την Μελίνα,για τις ταινίες,για την Ελλάδα.Την αγάπησε περισσότερο από πολλούς άλλους την Ελλάδα...Θα πάει να συναντήσει την αγαπημένη του Μελίνα τώρα...Τι γυναίκα που ήταν!Μαγνήτιζε με την ύπαρξη της,ειχε κάτι το διαφορετικό,μια ζωντάνια αλλιώτικη.Χαρισματικός άνθρωπος.Που να βρεθούν τώρα τέτοιοι άνθρωποι,με τέτοιο ήθος;Σε μια χώρα που οι περισσότεροι κοιτάνε να τα αρπάξουν όπως μπορούν...Με κομπίνες.

Το βράδυ είδα τους singles.Λιγο νωρίτερα έβλεπα Ελληνική ταινία με την Βλαχοπούλου, Μια Ελληνίδα στο χαρέμι.Οσες φορές και να τις δω αυτές τις ταινίες πάντα ξεκαρδίζομαι!!Βαγγέλη!!Και έκλεινε η πόρτα!!Αλλοι χαρισματικοί άνθρωποι και κωμικοί.Η Βλαχοπούλου και ο Εξαρχάκος.Γελάω απίστευτα!!

Σήμερα το μεσημέρι είδα τον Μαχαιρίτσα,μια μεγάλη μου συμπάθεια,στο Εχει γούστο.Οσες φορές και να ακούσω τραγούδια όπως το Ετσι κι αλλιώς,η απουσία,ο παλιός στρατιώτης,μάτια δίχως λογική,κ.α άλλες τόσες θα ήθελα να τα ξανακούσω,όχι μόνο δεν τα βαριέμαι,αλλά τραγουδάω κι εγώ μαζί.Με την υπέροχη βραχνή φωνή που έχω φτιάξει.Πήρα το δάσκαλό μου τηλέφωνο να του πω ότι δεν θα πάω μάθημα και δεν με γνώρισε,μέχρι να του πω ποια είμαι,περίμενε με απορία.Εμείς θα το κάνουμε ανάποδα από τον Αρναούτογλου,που του λένε ποιά είσαι, εμένα θα μου λένε στο τηλέφωνο ποιος είσαι;Εχω κάνει μια υπέροχη μπάσα φωνή!

Διάβασα όμως και πολλές εφημερίδες.Πχ την Athens Voice.Περιμένω να δω και την σειρά που γράψαν από την στήλη της Σε είδα.

Εννοείται ότι διαβάζω αυτή τη στήλη!Κλάψ!!Εμένα γιατί δεν με έχει δει κανείς;Αόρατη είμαι;Αν δω καμιά φορά μέρος που πήγα,καμια καφετέρια,μπαρακι,ή άλλες φορές κάποιο λεωφορείο που παίρνω,οπως 608,που βλέπω συχνά(ίσως επειδή το παίρνουν πολλοί φοιτητές)τότε κοιτάω,μήπως με είδε κανένας κι εμένα.

Αφου σκέφτομαι να κυκλοφορήσω με ασυνήθιστη αμφίεση,μήπως με προσέξουν.

Μετά θα γράψουν:Σε είδα,φορούσες ένα κίτρινο καπέλο,ένα πράσινο πουκάμισο,και μια κόκκινη φούστα σε στυλ φουστανέλας,φαρδιά,που είχε πάνω ζωγραφισμένα αρκουδάκια,και από κάτω μια μαύρη κάλτσα,κοντή,αθλητική,στο αριστερό πόδι,και μια άσπρη,αθλητική,στο δεξί,πάνω από ροζ καλσον,,και παππουτσια μπαλαρίνες χρυσού χρώματος.Είσαι η γυναίκα της ζωής μου.Είμαι το αγόρι με το ριγε ροζ-μπλε πουκάμισο,το λαχανί παντελόνι και τα μπλε παπούτσια(με τη ρίγα τη λαδί...ωχ ξεχάστηκα αυτά είναι του Λάκη με τα ψηλά Ρεβέρ!!).

Αλλά εμένα το σήμα κατατεθέν μου είναι τα χαρτομάντηλα!!Τα ατέλειωτα χαρτομάντηλα που έχω πάντα μαζί μου.

ΥΓ1:Εννοείται ότι δεν είμαι τόσο ψώνιο να περιμένω να με δει κάποιος.Πλάκα κάνω,όπως πάντα!!

ΥΓ2:Αλλωστε εγώ όπου πάω ακτινοβολώ με την παρουσία μου!!(ουστ,ψώνιο!! λέει η λογική φωνή μου.Διαθέτω και ...τέτοια,αλλά δεν την πολυακούω,κάνει παράσιτα!!!!)

Εκπέμπω S.O.S!!Βοήθεια Χριστιανοί!Δεν μπορώ άλλο!

Φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου,μου εμφανίστηκε αλλεργία και όχι μόνο εμφανίστηκε,κοντεύει να με ισοπεδώσει.Βέβαια,δεν είναι και τόσο άσχετη,πιστεύω,με την ιγμορίτιδα που με ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια.Είμαι από τους ανθρώπους που όταν αρρωσταίνω,πάω σπάνια στον παθολόγο,εκτός αν έχω 40 πυρετό,πάω όμως πολύ συχνά στον ΩΡΛ,ο οποίος τραβάει τα μαλλιά του κάθε φορά,με αυτά που βλέπει.Πολύ καλός γιατρός και απόλυτα ειλικρινής,μου λέει πάντα τι έχω,χωρίς να το ωραιοποιεί.Μου έχει φτιάξει μια λίστα τι να αποφευγω.Καπνός,σκόνη,από φαγητά καυτερά και ξινά(για το λαιμό),την πολύ ομιλία αν δεν υπάρχει λόγος,και ένα σωρό άλλα.Θυμάμαι μια φορά μου είχε βρει ότι ημουνα τόσο μπουκωμένη που είχα χάσει ένα μικρό ποσοστό ακοής,και στα δυο αυτιά.

Αυτή τη φορά,είπα ότι θα το γλιτώσω και δεν θα με δει,αλλά που τέτοια τύχη!Είμαι εδώ και ένα μήνα χάλια.Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα γλιτώσω όχι μόνο την αντιβίωση αλλά και την κορτιζόνη,πολλές φορές είμαι τόσο χάλια που το ένα χαπάκι είναι κορτιζονούχο.

Η μύτη μου έχει πρηστεί από το πολύ φύσημα,έχει γίνει σαν τις κόκκινες μύτες που βάζουν οι κλόουν,ή της γάτας στο νιαου βρε γατούλα,με τη ροζ μυτούλα.Τα χείλη μου κι αυτα πρησμένα και σκασμένα,σαν αφρικάνος που πουλάει cd είμαι.

Ωραία είναι η άνοιξη αλλά η συγκεκριμένη του 2008 με έχει ισοπεδώσει.

Και βλέπω όνειρο(με ανοιχτά μάτια,όχι στον ύπνο μου) ότι είμαι στην Νάξο,σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα,χειμώνα-καλοκαίρι,κάνω κάθε χρόνο πάνω από 100 μπάνια,από Μάη μέχρι Σεπτέμβρη,δεν αρρωσταίνω ποτέ,και όταν πάω στο σουπερ μάρκετ,δεν αναγνωρίζω τα κουτιά με χαρτομάντηλα γιατί δεν χρησιμοποιώ ποτε μου,αφού δεν αρρωσταίνω,δεν με πιάνει βήχας στο δρόμο,στη στάση του λεωφορείου,γιατί εκεί,σε αντίθεση με εδώ,δεν περνάνε 500 αυτοκίνητα σε 20 λεπτά που κάτα μέσο όρο περιμένω το λεωφορείο,ούτε φορτηγά με χώματα όπως περνάνε πολύ συχνά και τρελαίνομαι στο βήχα από τη σκόνη που παίρνει ο αέρας απ'την καρότσα.Συνεχίζοντας την ονειροπόληση,θα πήγαινα στο φαρμακείο και δεν θα ήξερα τι είναι το depon και οι λοιποί συγγενείς του,γιατί δεν θα με έπιανε πονοκέφαλος.αλλά και στις σπάνιες φορές που θα με έπιανε,με μια βόλτα στη θάλασσα,θα πέρναγε αμέσως.

Σε λάθος πόλη γεννήθηκα...Κέντρο Αθήνας μάλιστα,στους Αμπελοκήπους,που μόνο Αμπελο-κηποι δεν είναι...Να τους πουν Τσιμεντο-κηπους να το καταλάβω.

Αυτά από μένα,μια ταλαιπωρημένη ύπαρξη...

Ζητάω πολλά;Ενα σπίτι και μια δουλειά εκεί,για να πάω να βρω ξανά την υγεία μου,να αναπνεύσω σωστά.

Ωραία είσαι,άνοιξη,γιατί δεν μας λυπάσαι...

Διαχρονικά τραγούδια...Δημιουργοί που γράφουν τη δική τους ιστορία...

Οπως ο Μάνος Ελευθερίου,που ήταν προσκεκλημένος στην εκπομπή της Μ.Τσουκαλά,που δεν την βλέπω συχνά,επειδή δεν έχω τόσο καλή άποψη για την ίδια,μου φαίνεται λίγο δήθεν,και ότι θέλει να τραβάει πάνω της τις κάμερες(προσωπική άποψη πάντα)αλλά επειδή μου αρέσει να είμαι δίκαιη, οι καλεσμένοι της οφείλω να ομολογήσω ότι είναι όλοι κορυφαίοι και η εκπομπή σε γενικές γραμμές καλή,προβάλει το καλό τραγούδι,δεν έχουν μείνει και πολλές εκπομπές να το κάνουν στην τηλεόραση,συνήθως προβάλεται το τραγούδι μιας χρήσης...Ψεκάστε,σκουπίστε,τελειώσατε,έχουν καταντήσει κάποιοι το τραγούδι,εκ των έσω...Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν φταίει και ο κόσμος,που στηρίζει το όλο σύστημα που εμφανώς θέλει να τ'αρπάξει όπως μπορεί...Ανοίγω μεγάλη συζήτηση οπότε βάζω τελεία εδώ,γιατί θα ξημερώσουμε και άκρη δεν θα βρούμε.

Ο Μάνος Ελευθερίου λοιπόν,από τις λίγες φορές που εμφανίζεται στην τηλεόραση.Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν του αρέσει ιδιαίτερα να προβάλεται ο ίδιος,και προτιμά να το κάνει με τα υπέροχα τραγούδια του.Μια σεμνή παρουσία,με ήθος,σαν από άλλη εποχή,με έναν λόγο,χειμαρρώδη,που κόβει σαν ξυράφι...

Από την εκπομπή ακούστηκαν τα εξής τραγούδια(όση ώρα την είδα εγώ τουλάχιστον,δεν το πρόλαβα απ'την αρχή,δεν είχα ανοίξει ακόμα την τηλεόραση και την άνοιξα κατά τύχη):παραπονεμένα λόγια,στων αγγέλων τα μπουζούκια,κάτω απ'την μαρκίζα,η διαθήκη.

Αφησα για το τέλος,αυτό που παίχτηκε τελευταίο.

Μαλαματένια λόγια...

Αυτό το τραγούδι και με φαρυγγίτιδα να είμαι,που λέει ο λόγος,θα γίνω καλά στιγμιαία για να το τραγουδήσω,όταν το ακούω...Για έναν περίεργο λόγο με κινητοποιεί...Κι ας ήμουνα αγέννητη όταν γράφτηκε...Υπέροχο τραγούδι...

Δεν θα πω άλλα...

Θα παραθέσω τους στίχους,οι οποίοι είναι τόσο γεμάτοι εικόνες...

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι

τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές

τ'αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι

σου μάθαινε το αύριο και το χθες

μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη

με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τα αηδόνια σε χτικιασανε στην Τροία

που στραγγιξες χαμένα μια γενιά

καλύτερα να σ'έλεγαν Μαρία

και να 'σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά

κι όχι να ζεις μ'αυτή την κομπανία[συμμορία]

και να μην ξέρεις τ'άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι

απ'του καιρού την άγρια πληρωμή

στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι

με πήραν για σεργιάνι μια στιγμή

και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει

και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι

τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά

κι απ'το παλιό μαρτύριο να'χει μείνει

ένα σκυλί την νύχτα που διψά

γυναίκες στη γωνιά μ'ασετυλίνη

παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ'ανοιχτά του δρόμου τα καμιόνια

θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή

πως έγινε μ'ετούτο τον αιώνα

και γύρισε καπάκι η ζωή

πως το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια

να μην ακούσεις έναν ποιητή.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι

ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά

ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη

και στις μυρτιές του Αδη σεργιανά

μαλαματένια λόγια στο χορτάρι

ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.

Με 'δεσαν στα στενά και στους κανόνες

και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]

τοξότες,φάλαγγες και λεγεώνες

με πήραν και με 'βαλαν σε κλουβί

και στα υπόγεια,ζάρια τους αιώνες

παιχνίδι παίζουν οι άργυραμοιβοί.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια

κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής

περνούσα τα στερνά σου δικαστήρια

αφού στον Αδη μέσα θα με βρεις

να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια

και σαν κακούργο να με τιμωρείς...

Σημείωση:στις παρενθέσεις λογοκριμένοι στίχοι,λόγω της εποχής κυκλοφορίας του τραγουδιού(1974)...