Να στήσουμε ένα πάρτι  στην Ομόνοια,

χορός, τραγούδι, γλέντι ζωηρό

κι αφού αδερφέ δεν ζούμε και αιώνια,

ας φτιάξουμε τον Μάη του οχτώ…

Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα να ξαναγράψω στο μπογκάκι μου. Θα ξαναγράψω σύντομα πιστεύω. Όταν έχω περισσότερο χρόνο.Γιατί τώρα τρέχω ασταμάτητα...

Αυτές οι μέρες κύλησαν με πολύ κούραση… Αξίζει  τον κόπο όμως!

Επιτέλους μετά από πολύ καιρό είμαστε πια έτοιμοι να ανεβάσουμε την θεατρική παράσταση που ετοιμάζουμε από πέρυσι.

Σας καλούμε όλους για ένα ‘’πάρτι στην Ομόνοια’’!

Έτσι λέγεται το έργο μας, για το οποίο συνεργάστηκαν άψογα 9 άτομα.

Πολλές πρόβες, πολλές συναντήσεις, γίναμε μια παρέα πια. Βλεπόμαστε κάθε μέρα και δουλεύουμε πολύ.

Είναι ένα σύγχρονο έργο, με χαρακτήρες εύκολα αναγνωρίσιμους στην καθημερινότητα. Καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ο καθένας. Συναισθήματα που μπορεί ο καθένας να νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του.

Κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι στις επιλογές μας ή μας επηρεάζουν οι άλλοι;

Κατά πόσο μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας;

Από πού ξεκινάει η αλλαγή;

Τελικά έχουμε κάποιον να εμπιστευόμαστε, κάποιον να μιλήσουμε, ή όλοι βαδίζουμε μόνοι;

Τελικά είναι καλύτερο να φεύγεις όταν υπάρχει πρόβλημα ή να μένεις, να προσπαθείς και να καταλαβαίνεις τι φταίει;

Πόσο χρειάζεται μια υγιής δόση τρέλας και χιούμορ στη ζωή μας;

Η κοινωνία μας ανέχεται τη διαφορετικότητα;

Πόσο οι γονείς επηρεάζουν με τις πράξεις και το παράδειγμά τους τα παιδιά;

Αρκεί να έχουμε προοδευτικές  ιδέες και θεωρίες αλλά να μην κάνουμε τίποτα στην πράξη;

Τι σημασία έχει η οικονομική άνεση στις επιλογές μας;

Πόσο λείπει η επικοινωνία από τις σχέσεις των ανθρώπων;

Πόσο λείπει η επικοινωνία στα ζευγάρια;

Και άλλα πολλά…

Μηνύματα και προβληματισμός που ελπίζουμε να γεννήσει το έργο σε όσους το δουν.

Θα χαρούμε όλοι να σας δούμε να έρθετε να δείτε την ‘’Απόπειρα’’ μας! Έτσι λέγεται η μικρή ομάδα μας!

Στο έργο ακούγονται και 9 υπέροχα τραγούδια, 2 μάλιστα από αυτά είναι μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Κρυστάλλη.

Το θεατράκι όπως πολλοί ίσως ξέρετε είναι στην Κυψέλη. Όμορφος χώρος, φιλόξενος.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα ανεβάσουμε αυτή την παράσταση! Το ίδιο χαίρομαι που γνώρισα αυτά τα παιδιά και συνεργαστήκαμε άψογα τόσους μήνες! Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία για μένα. Κυρίως αυτή η αίσθηση της ομάδας. Ήταν κάτι που το έκανα για πρώτη φορά.

Και λίγα …πρακτικά ζητήματα:

Η θεατρική ομάδα ’’Απόπειρα’’ συστάθηκε τον Ιούλιο του 2008 υπό την καθοδήγηση του ηθοποιού, θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Πέτρου Αποστολόπουλου

Συγγραφή - Σκηνοθεσία: Πέτρος Αποστολόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παπαγεωργίου
Ποίηση: Κώστας Κρυστάλλης(Ο ποιητής Κώστας Κρυστάλλης γεννήθηκε στο Συρράκο Ιωαννίνων το 1868. Πέθανε από φυματίωση 26 χρονών. Με ιδιαίτερη αγάπη για τον ποιητή, μελοποιήσαμε για την παράσταση μας, τα ποιήματά του: ''Η πρώτη αγάπη'' και ''Τραγούδια δίστιχα'')
Στίχοι: Μαργαρίτα Θανόγλου, Π. Αποστολόπουλος

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Άννα Γκούντρα
Λήδα Σαμουηλίδου
Φραντζέσκα Άβερμπαχ
Ηλίας Καρλαύτης
Αυγή Καπουράλου
Αλβέρτος Λεβής

ΕΝΑΡΞΗ 2 ΜΑΙΟΥ

Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ παρουσιάζει το μουσικό θεατρικό έργο ''Πάρτι στην Ομόνοια''

(Παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.15,όλο τον Μάη στο θέατρο ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ στην κυψέλη)

Ήταν φοιτήτριες και φίλες...
Οχτώ χρόνια αργότερα βρίσκονται σε αδιέξοδο και ξανασυναντιούνται.
Είναι Μάης του 2008, (σαράντα χρόνια μετά τον Μάη του '68) και τρεις γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν την δική τους «μικρή» και κάπως αστεία... επανάσταση !
Στην Ομόνοια, τα χαράματα, με κρασάκι...

2&3 – 9&10 – 16&17 – 23&24 ΜΑΙΟΥ 2009
Παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 9 και Κυριακή στις 6:15.

Εγώ για σένα τραγουδώ και λες δε σ' αγαπάω

και λες με τα τραγούδια μου πως τον καιρό περνάω;

Να 'ξερα μάγια νάκαμνα τη γνώμη να σ' αλλάξω,

γιατί μ' αυτήν την γνώμη σου με κάνεις να πλαντάξω.

Ανάθεμα τα μάτια μου πως είναι μαθημένα,

σαν δεν σε βλέπουνε συχνό να κλαίνε τα καημένα.

Όλα τα μάτια είναι στεγνά και τα δικά μου κλαίνε,

φωτιά στα στήθια μ' άναψαν και την καρδιά μου καίνε.

Όποιος μ' ακούει να τραγουδώ, λέει πως δεν έχω πόνο,

μα εγώ με τα τραγούδια μου τον πόνο ξαλαφρώνω.

Το ένα από τα δύο ποιήματα του Κρυστάλλη.

Το μπλογκάκι αυτό κατεβάζει προσωρινά τα ρολά του.Έτσι το αποφάσισα,σήμερα.Για την ακρίβεια,το σκέφτομαι πολύ καιρό τώρα.

Με έχουν ενοχλήσει κάποια πράγματα.Δεν θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες.Σε γενικές γραμμές,να πω,ότι με ενοχλούν οι ακραίες απόψεις,και το ότι εδώ μέσα έχουν μπεί ένα σωρό άτομα που γράφονται την μια μέρα,και την ακριβώς επόμενη έχουν αποψη για τα πάντα,κατηγορούν τα πάντα,και γράφουν σε έναν τόνο απόλυτα ενοχλητικό.Έχουν πέσει στην αντίληψη μου τουλάχιστον 10 τέτοιες περιπτώσεις και με απώθησαν τόσο πολύ που δεν μπορώ να περιγράψω.Με ενοχλεί πολύ η ειρωνεία,και κυρίως ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζονται. Ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει την άποψη του αλλά δεν είναι ωραίο ούτε να κατηγορείς,ούτε να ρίχνεις λάσπη σε κάποιον που δεν συμπαθείς,ούτε να τον θάβεις,ούτε να ειρωνεύεσαι.Δείχνουν όλα αυτά πόσο κατώτερο επίπεδο έχεις.Έχω βρεθεί κι εγώ στο στόχαστρο,κάποιες φορές,να με κατηγορούν άτομα που δεν έχω δει ποτέ τη φάτσα τους,και για πράγματα εντελώς ακραία.Αλλά με ενοχλεί εξίσου να κατηγορούν κάποιον άλλο,και να ειρωνεύονται.Και αυτό το έχω δει σε όλες σχεδόν τις ενότητες εδώ,και στο forum,και στα blog,και στο e-περιοδικό και αλλού.Ποιο το νόημα λοιπόν να συμμετέχει κάποιος κάπου όπου δεν εκτιμάει την προσπάθεια που γίνεται;Δεν σε πιέζει κάποιος να είσαι μέλος σε μια κοινότητα.Για ποιον λόγο βρίσκονται τέτοιοι άνθρωποι εδώ;Για να βρίζουν τους υπόλοιπους και να σπέρνουν καταστροφή;

Όποιος θέλει να διαβάζει ό,τι γράφω,θα χαρώ πολύ.Θα με βρίσκει στο άλλο blog που έχω: kitharoula.blogspot.com.

Όποιος δεν θέλει,δεν πειράζει,καλή καρδιά,που λένε.

Για όσους κατά καιρούς με νομίζαν γκρινιάρα ή παράλογη,δεν με απασχολεί,όπως και για ό,τι άλλο με νομίζαν διάφοροι,εκτός musicheaven.Ξέρω καλά τον εαυτό μου,και εφόσον ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι αλήθεια,δεν με πειράζει.Δεν θα πείσω κανέναν.Ο καθένας όπου φτάνει η σκέψη και η γνώση του για τα πράγματα,φτάνει.

Μπορεί το ότι θέλω να ζω με ποιότητα,μακριά από τη ζούγκλα της Αθήνας,να φαίνεται πολυτέλεια,και να φαίνομαι γραφική,που θέλω να ζω κάπου όπου θα αναπνέω σωστά,για να διορθωθεί έστω και λίγο το πρόβλημα με την ιγμορίτιδα που με ταλαιπωρεί.Κάπου όπου δεν θα περνάω τη μισή μου μέρα στη στάση του λεωφορείου,όπως εδώ στην περιοχή μου που ολόκληρη περιοχή ''εξυπηρετείται'' με 2 λεωφορεία(!!!) και έρχεται μετά από μισή ώρα και δεν μπορείς καν να μπεις μέσα από τον κόσμο.Βλέπεις εδώ δεν έχουμε τις "πολυτέλειες" άλλων περιοχών βλέπε τρένο,μετρό.Επίσης δεν έχω αυτοκίνητο,όπως πολλοί που μπορεί να με κρίνουν για κάτι που κυριολεκτικά έχει κουρελιάσει τα νεύρα μου.

Μπορεί το ότι θέλω να φύγω από την Αθήνα,πολύ να το βλέπουν ότι το σκάω από τα προβλήματα.Χρειάζεται να πω κάτι πάνω σε αυτό;Τι να πω;Το ότι ο καθένας θέλει να ζήσει τη ζωή του όπως μπορεί καλύτερα;Γιατί να μένω σε κάτι που με κάνει δυστυχισμένη;Γιατί να ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω αντιπαθητικούς γείτονες που όλη μέρα το μάτι τους είναι καρφωμένο μέσα στα σπίτια των άλλων;Κι οι γονείς μου το ίδιο λένε.Έχουμε καταργήσει την βεράντα,κι εγώ και εκείνοι,πάνω.Γιατί να ανέχομαι τον ηλίθιο γείτονα,που γυρίζει στις 5 το πρωί και τραβάει τη γρίλια να γκρεμίσει την πολυκατοικία,και να ήταν μόνο αυτό,θα το ανεχόμουνα,κάνει τρις-χειρότερα από αυτό.Γιατί να ανέχομαι τις απαράδεκτες συμπεριφορές στο δρόμο,όπου κάποιοι φταίνε και ζητάνε τα ρέστα;Εδω κάποιοι ηλίθιοι οδηγοί πάνε να σε χτυπήσουν με το αμάξι και σε βρίζουν κι από πάνω.Μια και δύο φορές μου έχει τύχει;102 φορές μου έχει τύχει.Γιατί να ανέχομαι όλη αυτή την ηχορύπανση;

Μπορεί κάποιοι να με κοιτάνε και με στραβό μάτι που δεν δουλεύω,αλλά παρόλ'αυτά ζω με σχετική αξιοπρέπεια,όσο μου επιτρέπουν τα οικονομικά μου,δεν στερούμαι.Μπορεί να ζηλεύουν το ότι προτιμώ να κυκλοφορώ με ένα ευρώ πάνω μου,από το να ανεχτώ σε δουλειά να με μειώνουν,να μου μιλούν άσχημα και να με εξευτελίζουν,κάτι που δεν είναι ωραίο να γίνεται ούτε σε κάποιον ανειδίκευτο εργάτη που δουλεύει σε οικοδομή.Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και είναι απαράδεκτο,ακόμα και στα πλαίσια της δουλειάς,να σε κάνουν ρεζίλι.Έχω φύγει από δουλειά που μου μιλούσαν χωρίς σεβασμό.Δεν το επιτρέπω σε κανέναν!!Δεν τέλειωσα ένα πανεπιστήμιο για να με ρεζιλεύει ο καθένας.

Γι'αυτό το λόγο διάλεξα να μην κάνω οικογένεια.Για να έχω εγώ την ευθύνη όσων κάνω,ακόμα και για τα λάθη.Να μην την πληρώνει κάποιος άλλος.Για να μπορώ να είμαι ελεύθερη.Να μπορώ να ζω την ζωή μου χωρίς πίεση.Πόσο ελεύθερος είσαι όταν έχεις παιδιά;Καταπίνεις και τα βρισίδια,που λέει ο λόγος,σε μια δουλειά,για να μην σε διώξουν και πεινάσει η οικογένεια σου.Αν είχα παιδιά,δεν θα ήμουνα εγώ. Θα ήμουνα ένα κακό αντίγραφο μου.

Για ποιο λόγο ήρθαμε στη ζωή,στην τελική;Για να ανεχόμαστε όλον τον παραλογισμό,και να ζούμε σαν μαριονέτες των άλλων;Να μας κουνάνε τα σκοινάκια και να χορεύουμε όπως αυτοί θέλουν; Δεν ήρθαμε για να περνάμε όμορφα,να κάνουν επιλογές ελεύθερα,να δημιουργούμε,να είμαστε ευτυχισμένοι,να βοηθάμε τους άλλους,να τους κάνουμε και εκείνους ευτυχισμένους,να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε;

Εγώ έτσι τα βλέπω τα πράγματα.Ήρθα εδώ για να περνάω όμορφα,να είμαι,αν όχι ευτυχισμένη,τουλάχιστον χαρούμενη και ξέγνοιαστη,και να κάνω χαρούμενους και τους αγαπημένους μου ανθρώπους,να βοηθάω όπου μπορώ,όποιον μπορώ,και να δημιουργώ.Να μην με τρώει το άγχος,ούτε να δουλεύω απλά σε μια ξενέρωτη δουλειά-κατά τη γνώμη μου-απλά για να μην λέω ότι είμαι άνεργη.Είμαι άνεργη από πεποίθηση,επειδή ως τώρα οι δουλειές που πήγα ήταν κατώτερες όσων μπορούσα να προσφέρω.Έχω αναφερθεί επανειλλημένα στις δουλειές που έχω κάνει.Δεν νομίζω ότι κάποιος που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο και δουλεύει κάπου,που δεν έχει μισθό αλλά ποσοστά, όπου όλο το μήνα,με πλήρη απασχόληση,παίρνει 200 ευρώ(!!!!),νιώθει πολύ περήφανος...Γι'αυτό,ο καθένας αν δεν ξέρει,ας φυλάει καλύτερα την κριτική για τον εαυτό του.

Και ένα τελευταίο.Απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο τους διπρόσωπους ανθρώπους.Χίλιες φορές καλύτερα ''συμπαθώ'' τους κακούς.Εκεί ξέρεις πως να φερθείς.Με τους διπρόσωπους,χάνεις την μπάλα...Μου έχει τύχει.Άτομο που έκανε τον καλό,και τελικά να με φορτώσει τόσο ψέμα,που να φτάσω σε σημείο να μην αντέχω ούτε να τον βλέπω...Να δείχνει έναν εαυτό τέλειο,και να είναι ό,τι χειρότερο.Δεν λέω ότι είναι από δω μέσα.Καμία σχέση.Προσοχή λοιπόν.

Εδώ μέσα υπάρχουν κάποια παιδιά που συμπαθώ πολλοί.Πιστεύω να το ξέρουν.θα χαρώ να μιλάμε πότε-πότε.

Ίσως ξαναγράψω μετά από καιρό.Δεν το διαγράφω το μπλογκάκι.Μπορεί να ξαναγράψω.

Τα λέμε(ελπίζω)

ΥΓ:Επειδή ήμουνα λίγο δυσάρεστη σήμερα,θα κλείσω χιουμοριστικά,με την εικόνα του Αρκά.Μάλλον κι εγώ για τον ίδιο λόγο ,που λέει ο σκυλάκος, είμαι μοναχοπαίδι!χαχαχαχα!

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα. Σου φτιάχνει τη διάθεση.

Από το πρωί ήμουνα έξω για διάφορες δουλειές εδώ κοντά.

Γύρισα ύστερα στο σπίτι για να μαγειρέψω.

Είμαι σε περίοδο δημιουργίας. Ζωγραφίζω, κάνω κατασκευές. Όποτε έχω τα υλικά, μαγειρεύω. Κι η μαγειρική δημιουργία είναι. Σύνθεση. Θέλει φαντασία.

Έφτιαξα λοιπόν ένα Μεξικάνικο φαγητό. Πηγές μου συνήθως συνταγές περιοδικών ή και συνταγές που βλέπω στην τηλεόραση. Έγινε πολύ ωραίο!

Ιδού:

Υλικά:

-400 γρ. κιμάς

-πίτες τορτίγιας

-1 κρεμμύδι

-1 σκελίδα σκόρδο

-1 κόκκινη πιπεριά(όχι καυτερή)

-χυμός ντομάτας

-αλάτι, πιπέρι, πάπρικα

-λάδι

-λίγο τριμμένο τυρί

Εκτέλεση:

Σωτάρουμε το κρεμμύδι, την πιπεριά, και το σκόρδο σε ένα τηγανάκι.

Προσθέτουμε τον κιμά.

Προσθέτουμε το χυμό της ντομάτας και λίγο λάδι.

Τα ανακατεύουμε συνεχώς.

Ύστερα βάζουμε το αλάτι, το πιπέρι, και την πάπρικα.

Αφήνουμε να ψηθεί ο κιμάς.

Στο τέλος, προαιρετικά, μπορούμε να βάλουμε και λίγο τριμμένο τυρί.

Ζεσταίνουμε λίγο και τις πιτούλες και τις σερβίρουμε, τυλιγμένες, με το μείγμα του κιμά μέσα.

Έγινε πολύ νόστιμο και χορταστικό. Δεν ήταν βαρύ, όπως κάποια άλλα πιάτα της Μεξικάνικης κουζίνας με πολλά μπαχαρικά.

Μακάρι να είχε και η ζωή συνταγές... Το σκέφτομαι έντονα από καιρό. Να υπήρχε μια συνταγή να μας έδειχνε το σωστό δρόμο, αυτόν που θα μας πληγώσει λιγότερο στην πορεία του... Όμως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Πέφτουμε κατευθείαν στα βαθιά.

Η ζωή δεν έχει πρόβες... Έχει κατευθείαν παραστάσεις... Αλίμονο αν δεν ξέρεις καλά τον ρόλο σου... Θα κινείσαι στη σκηνή σαν χαμένος... Θα κινούν άλλοι τα σκοινάκια σου κι εσύ θα χορεύεις, μαριονέτα που πάει όπου της ορίζουν οι άλλοι. Θέλει δύναμη και θάρρος να δίνεις το στίγμα σου και η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να είσαι πάντα ο εαυτός σου, όσο κι αν οι άλλοι γύρω σου πασχίζουν να τυποποιούνται και να μοιάζουν μεταξύ τους.

Έτσι κι εγώ κάνω πράγματα που με ευχαριστούν. Προτιμώ να επιμορφώνομαι και να κάνω μαθήματα για να μάθω διάφορα πράγματα που μπορεί στο μέλλον να μου φανούν χρήσιμα, παρά να βγαίνω και να χαλιέμαι σε ανούσιες εξόδους. Όλα χρειάζονται απλά κάποια στιγμή επέρχεται κορεσμός. Δεν σε συγκινεί μια έξοδος σε μια καφετέρια στα τριάντα όσο στα είκοσι. Θέλεις κάτι πιο ουσιαστικό.

 Γράφτηκα και θα κάνω μαθήματα ψηφιδωτού. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται, είχα κι εγώ λανθασμένη εντύπωση οτι πρόκειται για μια πολύ δύσκολη τεχνική. Υπομονή θέλει, αλλά από αυτή... Διαθέτω τόνους!!

Κάποτε ίσως μου χρειαστεί όταν θα φύγω. Εκεί έχει τόσους κήπους, τόσα αντικείμενα που θα μπορώ να διακοσμήσω.

Βαρέθηκα να κάνω ξενέρωτες δουλειές...Γιατί να μην κάνω κάτι που με γεμίζει και να είναι δουλειά όχι χόμπυ;

Όλα επιλογές είναι στη ζωή. Γιαυτό δεν θέλω να έχω οικογένεια. Είναι δέσμευση. Δεν είσαι πια ο εαυτός σου.

Ξέρω ότι οι περισσότεροι δεν συμφωνούν μαζί μου, κυρίως οι κοπέλες. Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε όλες βιολογικά ρολόγια που κάνουν ''ντριν- ντριν''. Το δικό μου δεν κάνει, ούτε θα κάνει.

Θέλω να είμαι ο εαυτός μου και οι επιλογές μου, σωστές ή λάθος, να μην επηρεάζουν άλλους. Τα λάθη μου να τα πληρώνω μόνη μου και όχι ένα πλάσμα που θα εξαρτάται από μένα. Δεν θέλω να καταντήσω κάποια που απλά θα δουλεύει κάπου για να πληρώνει λογαριασμούς, κάπου όπου θα ανέχεται και άσχημες συμπεριφορές για να μην πεινάσει το παιδί της. Δεν είμαι φτιαγμένη έτσι. Πως να το κάνουμε... Υποχρεωτικό είναι στο κάτω- κάτω; Επειδή γεννήθηκα γυναίκα να είναι ο προορισμός μου να διαιωνίσω το είδος; Έτσι κι αλλιώς ας μην εκφραστώ για το είδος των ανθρώπων σε τι κατάσταση έχει φέρει τον κόσμο...


Να και μια πρόσφατη δημιουργία μου. Ένα ζωγραφισμένο βαζάκι με μαρκαδόρους αδιάβροχους.

Μάζεψα πετραδάκια από διάφορες παραλίες το καλοκαίρι και τα έχω βάλει μέσα σε αυτό το γυάλινο βαζάκι με νερό που ανανεώνω συνέχεια. Έχω φτιάξει σαν ένα μικρό νησιώτικο χωριουδάκι, με σπιτάκια αγορασμένα το καλοκαίρι από νησιά, και κάποιες βαρκούλες.

Πλάκα δεν έχει;

Αγαπημένο τραγούδι από Χαινηδες,στο βίντεο.Ισως το έχω ξαναβάλει,αλλά δεν το χορταίνω.