Έλαβα το παρακάτω κείμενο σήμερα,σε ένα mail από μια φίλη,μου άρεσε και είπα να το μοιραστω,γιατί πιστεύω ότι κάθε πρόβλημα έχει και λύση,τίποτα δεν είναι άλυτο.Κάποιες φορές η λύση μπορεί να είναι μπροστά στη μύτη μας και να μην την βλέπουμε...Όλες οι παράμετροι ενός θέματος πρέπει να εξετάζονται και η δράση να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ανώδυνη,να μην δημιουργεί προβλήματα στους άλλους...Όταν κάποιος δρα με μόνο σκεπτικό το χρήμα,οι άλλοι γύρω του αργά ή γρήγορα,θα έχουν πρόβλημα...

Αν και δεν μ'αρέσει η κοπή-πάστας(copy-paste ,κοινώς),το μεταφέρω αυτούσιο.Έχει ενδιαφέρον.

 Οσον αφορά τη φωτογραφία...Είναι ένα σύνθημα στον τοίχο του δημοτικού σχολείου που πήγαινα,στην Κυψέλη.Περνούσα εδω και μήνες,ίσως και πάνω απο χρόνο(δεν θυμάμαι πότε γράφτηκε) και ήθελα να το φωτογραφίσω.Την περασμένη Δευτέρα λοιπόν,περπατώντας από το ωδείο πηγαίνοντας στους γονεις μου,το φωτογράφησα.Ευφυέστατο,δεν μπορώ να πω και φιλοσοφημένο...

''Σας  το  μεταφέρω,  όπως  μου  το  έστειλαν.

The BondTrader

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο  γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε.. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού- 15 000 παγκοσμίως 

Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.

Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. 

Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.  

« Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάξει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά. 

Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεια του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδια του.. τι θα πει στην γυναίκα του πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του. Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεία θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.  

ΑΛΛΑ την  ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.   

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε  μειώνουν τα ετήσια έξοδα  κατά $135 000 000.

Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο 

      Ελάττωση του μισθού μου - 75%

      Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%

      Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40%

                     ΚΤΛ 

Καμία απόλυση. 

Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»

Σηκώθηκε και έφυγε,  και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. « Κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδια.»  
 
 

Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.

Α ναι είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.   

Το 1992 στο  τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

« Ακουστέ μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες  μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.  

Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη. 

Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.  

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή άρχετε όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα.. και εργοστάσια καίει.»

Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας ( άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες ) του Όμπυα.

Γιατί το έγραψα;  

Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν  

      για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ),

      ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ)

      αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) ..  

Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα Φυσικά είναι για τις αλλαγές - ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν                              Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ( σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. 

Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέροντε οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι,.        Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα.  ΠΑΝΤΟΥ.''

Ένα ταξίδι η ζωή..

Αναχώρηση...

Εκεί που όλα είναι στάσιμα,κάτι ταράζει τα νερά..

Μηνύματα και λέξεις...Τηλέφωνα...

Κάτι αλλάζει.

Ένα χαμόγελο τρυπώνει από μια χαραμάδα που είχες ξεχάσει ότι υπάρχει.Νόμιζες ότι είχε σφραγίσει η διάθεση σου και να τώρα μια ηλιαχτίδα που βρήκε χώρο να μπει και σιγά σιγά φώτισε όλο το χώρο.Και το σκοτάδι έγινε φως και το δάκρυ έγινε χαμόγελο.

Κάθε στροφή και αλλαγή.Σκέψης,εικόνας,λέξης,διάθεσης.

Ένα βήμα πιο πέρα.

Ταξιδεύω με μια βαλίτσα όνειρα.

Στάση.Κοιτάζω πίσω και αυτό με κάνει να θέλω όλο και πιο πολύ να τραβήξω μπροστά..Να φύγω από όσα με πληγώνουν.Από μια πόλη που νιώθω ξένη κι ας μεγάλωσα στους κόλπους της.

Πάντα ήθελα να φύγω και ποτέ δεν έφτασα τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσω αυτό που ήθελα.Είμαι στο παρα πέντε..Να αφήσω πίσω όσα θέλω να ξεχάσω.

Είναι περίεργη η αίσθηση να φτάνεις στην Ιθάκη σου...Μετά από χίλια βάσανα να έρχεται η λύτρωση..Σε πλημμυρίζει μια ηρεμία..Γαλήνια διάθεση.

Ξεκινώ και πάλι.Μετά τη στάση και την συγκέντρωση δυνάμεων και σκέψεων.

Εναλλαγή τοπίων..

Μια αγκαλιά με περιμένει πάντα..Μια ζεστή αγκαλιά..

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν θα αλλάξει..

Κάθε μέρα ο κόμπος είναι πιο σφιχτοδεμένος...Δεν λύνεται με τίποτα..Ούτε καν να κοπεί δεν μπορεί.Τα δύο έγιναν ένα.Μια ψυχή...

Όταν χάνεσαι μέσα σε δύο μάτια και ταξιδεύεις...Κανένας κόμπος δεν μπορεί να λυθεί...Όσο κι αν φεύγω πάντα θα επιστρέφω.Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...

Μια ζεστή αγκαλιά...Λόγια που μου φέρνουν δάκρυα συγκίνησης...Μάτια που κοιτούν μόνο μές τα δικά μου...Βαθιά...Απόλυτα...Δεν στρέφουν αλλού ποτέ...Μια καστανή ματιά γεμάτη αλήθεια...

Ταξίδι...

Τέμπη...Ραψάνη...Πλαταμώνας...Λιτόχωρο...

Κατερίνη...

Τέλος της διαδρομής...Αρχή μιας άλλης...

Το ταξίδι συνεχίζει...

Όσο κι αν φεύγω πάντα γυρίζω...

Ο γυρισμός είναι ταξίδι...Είμαι εδώ...

Νότες… Μουσικές… Και ύστερα λέξεις…

Ένα σφίξιμο στο χέρι. Διαπεραστική ματιά.

Σιωπές περισσότερες απ’ τις λέξεις…

Συναισθήματα περισσότερα εντός από οσα φαίνονται.

Πλούτος ψυχής.

Φιλικές κουβέντες.

1994.

Ένα κορίτσι.

1995.

Στα  στενά σοκάκια των 19…

Μια ανθοδέσμη. Ένα βιβλίο. Ένα τραγούδι… Μια επίσκεψη… Συμπαράσταση…

Ξέρεις εσύ…

Δεν θα πω ‘’ευχαριστώ’’. Φτωχή λέξη…

1996.

Στούντιο. Άγιοι Ανάργυροι.

Ένα όνειρο μου που εκπληρώθηκε. Να είμαι κι εγώ σε μια διαδικασία ηχογράφησης.

Φόρεσα τα ακουστικά και παρακολουθούσα τα πάντα, ρουφούσα τις εικόνες γύρω μου και τους ήχους.

Ατέλειωτες συναυλίες.

Άγιοι Ανάργυροι, Αργυρούπολη, Αυλάκι, Κατράκειο, Λυκαβηττός, Ζάκυνθος…

Ατέλειωτος κατάλογος… Με αφετηρία το υπογειάκι στην Κοδρικτώνος… ’’Καφεθέατρο’’.

Καφές στην πλατεία… Ιστορίες απ’ τα παλιά…

Κάρτες γενεθλίων…

Πόσα χρόνια πριν… Δεν θυμάμαι…

15/5. Αυτό το θυμάμαι.

Ενα ποτήρι νερό σε μια κουρασμένη περαστική,από τη μητέρα σου...

‘’Παππού’’… Ο ‘’πειρατής’’ το έλεγε.

Φωτογραφίες…

Τηλέφωνο στα γενέθλια μου… Απ’ το Λιτόχωρο…

Όλα τα θυμάμαι… Λεπτομέρειες… Θα ήθελα καιρό να τα εξιστορήσω.

Χαμογελώ… Θυμάμαι όλες τις στιγμές. Πολλές συναυλίες τις είδα απ’ τα παρασκήνια.

Πόσα θυμάμαι…

Ενηλικιώθηκα με αυτά τα τραγούδια.

''Πευκώνας''…

''Δίπλα στο ποτάμι''...

Χρονολογίες, τοποθεσίες, στιγμές, νότες, εικόνες, όλα ένα…

Είναι τόσα αυτά που θυμάμαι...

Ας ήταν ψέμα…

15/5/1953-13/4/2010… Έκλεισε ο κύκλος…

Τον κοίταξε με τα μεγάλα καστανά της μάτια και βγήκε απ'το δωμάτιο...Ψιθύρισε λίγες λέξεις...Τα μάτια της ήταν ήδη υγρά...

-Δεν θα πετύχει...

Σιγά τις είπε αυτές τις λέξεις...Να μην τις ακούσει εκείνος...

Ήθελε να του δίνει κουράγιο.Να του δίνει δύναμη.Τον αγαπούσε.Ένας Θεός ξέρει πόσο...

-Τι είπες;την ρώτησε εκείνος από μέσα.

-Τίποτα αγάπη μου,κοιμήσου,νωρίς είναι ακόμα.Νερό θέλω να πιώ και θα γυρίσω.

Φόρεσε ένα πεταμένο πουκάμισο που βρήκε στην καρέκλα-δικό της άραγε ή δικό του,δεν θυμόταν,έτσι που τα έκαναν κουβάρι εχθες,μες τη φωτιά του έρωτα τους-και κάθισε στην κουζίνα.

Σκεφτόταν τη ζωή της...

Πόσα άλλαξαν μέσα της...

Πόσα άλλαξαν γύρω της...

Κι αυτός ο άντρας που κοιμόταν πλάι της..Που έλεγε ότι την αγαπάει..Γιατί άφηνε να την πληγώνουν;Γιατί δεν την προστάτευε;Γιατί τόση σιωπή;Άφηνε τους γύρω να βάζουν εμπόδια.Να μην την δέχονται.Εκείνη που γινόταν θυσία για όλους.

Κουράστηκε...Το ήξερε αυτό καλά.

Τώρα πια είναι αργά.Ο δρόμος πάει μόνο μπροστά.Δεν μπορεί να επιστρέψει.Δεν θέλει να επιστρέψει.Δεν έχει μάθει να τα παρατάει στα δύσκολα.

Το κλάμα του μωρού την επανέφερε στην τάξη..

Πήγε αμέσως κοντά στον γιό της...Τον πήρε αγκαλιά..

-Εγω δεν θα κάνω τα ίδια λάθη...Στο υπόσχομαι μωρό μου...Ησύχασε...

Το βρέφος ησύχασε στην αγκαλιά της μητέρας του...

Γύρισε στην κουζίνα..Στην σκέψη που άφησε μισή...

''Εγω δεν θα κάνω τα ίδια λάθη'',επανέλαβε στον εαυτό της...''Ο γιός μου θα γίνει δυνατός,ποτέ δεν θα του επιβάλω τη θέληση μου,θα είναι ελέυθερος να αποφασίζει''...

Κοίταξε απ'το παράθυρο...

Περασμένη η ώρα...Ψυχή στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε.Ακόμα ο καιρός είναι κρύος.Απρίλης.Πάντα χειμώνας είναι εδώ...Αυτή την εντύπωση της δίνει αυτή η πόλη.Νόμιζε ότι θα την αγαπήσει με τον καιρό,αλλά...

Πολλά νόμιζε ότι θα κάνει με τον καιρό αλλά τελικά δεν τα έκανε.

Μόνο ένα πράγμα ξέρει να πει με σιγουριά:Πόσο αγαπάει το παιδί της και τον πατέρα του παιδιού της.Θα έδινε τη ζωή της για αυτούς τους δυο ανθρώπους.

Βοηθεια δεν είχε από κανέναν και ούτε δέχτηκε ποτέ.Μόνη της τα κατάφερε όλα.

Σαν τον Οδυσσέα,σε ωκεανούς,και στο τέλος έφτασε στην Ιθάκη της.Πέρασε όμως δύσκολα.

Πάλευε μέσα της και έξω...Έστησε ένα σπιτικό.

Εκείνος εύπλαστος.Αδύναμος.Καλοσυνάτος.Γλυκός άνθρωπος.Την αγαπούσε.

Αλλά...

Αυτό το ''αλλά'' ήθελε να πνίξει...

Τι είναι αυτό που την φόβιζε...

Ήξερε.Αλλά και πάλι ρωτούσε τον εαυτό της.

Βυθισμένη στις σκέψεις δεν τον είδε να πλησιάζει από πίσω της.

Την αγκάλιασε,έτσι όπως στεκόταν στο παράθυρο.

-Θα χιονίσει,μου φαίνεται,του είπε τάχα αδιάφορα.Αμήχανα στην πραγματικότητα.

-Έλα,ξάπλωσε,έλα κοντά μου..Δεν θα σ'αφήσω εγώ ποτέ να κρυώσεις και το ξέρεις...Ξέρω πόσο φοβάσαι..Όλα τα ξέρω...Τα βλέπω..Κι ας μην το λέω..

-Μα...

-Μην πεις τίποτα,έχουμε ο ένας τον άλλο.Αυτό δεν αλλάζει.Θα φτιάξουν όλα.Μην αμφιβάλλεις ούτε λεπτό για την αγάπη μου.

Την κράτησε απ'το χέρι και την οδήγησε στο κρεβάτι.Της χάιδεψε τα μαλλιά,κι εκείνη νανουρίστηκε στην αγκαλιά του,όπως πάντα.Αυτό είχε αγαπήσει σ'αυτον τον άντρα.Την τρυφερότητα που της έβγαζε.

Τώρα πια ήξερε.

Θα τα καταφέρω.

Θα τα καταφέρει.

Κι εκείνος ήξερε..Την κοιτούσε να κοιμάται δίπλα του και ευχαριστούσε το Θεό που την έφερε στο δρόμο του...Εδινε υποσχεση στον εαυτό του ότι θα αλλάξουν όλα..