Θάλασσα...


Παραλία...


Ήλιος...


Πόδια γυμνά...


Σκέψεις ελεύθερες...


Σκέψεις απογυμνωμένες από ''πρέπει''...


Ματιά καθαρή...


Διακριτικότητα...


Σεβασμός...


Παρέα...


Φιλία...


Φίλος...Λέξη πολύτιμη...Αξία ανεκτίμητη...


Κουβεντούλα...


Κοινά ενδιαφέροντα...


Ταξίδια...


Αίσθηση ελευθερίας...


Οικειότητα...


Ειλικρίνεια...


Βουτιά...


Κολύμπι...Ώσπου να μουλιάσουν τα δάκτυλα...


Κύμα...


Βότσαλα...


Γλάροι...

Παπούτσια που φλερτάρει το κύμα και τα καλεί στην αγκαλιά του...


Βράχος που προσφέρει σκιά...


Φιλί του ήλιου στο σώμα...


Λαστιχάκι στα μαλλιά μου...Λαστιχάκι στα μαλλιά σου...


Μπούκλες που πέφτουν  στους ώμους σου...

Μακριά μαλλιά στους δικούς μου...


Μάτια ζεστά...


Χαμόγελα...


Υπόσχεση στον εαυτό μου για ένα καλοκαίρι αξέχαστο. Για πρώτη φορά. Ένα καλοκαίρι απογυμνωμένο από ''πρέπει'', ενοχές, αναστολές,φόβους.

Να έχω να θυμάμαι. Να ξεχάσω όσα με κρατούν φυλακισμένη.


Το έχω πετύχει. Είμαι σε πολύ καλό δρόμο. Προς μια νέα αρχή.


Έσκυψα στον εαυτό μου και τώρα ξέρω. Ξέρω ποια είμαι, τι θέλω. Τι με πληγώνει και τι με χαροποιεί.


Ανοίγω τα χέρια μου, κοιτώ τον ουρανό. Γίνομαι ένα με τη φύση. Νιώθω κι εγώ να πετώ σαν τους γλάρους που πετούν από πάνω μας. Προσπαθώ να εναρμονίσω την ανάσα μου με το αεράκι, να φορτώσω καθαρές ανάσες, για να αντέξω την μίζερη πόλη.


Κι εσύ...Ένας άνθρωπος διαφορετικός. Ένας νέος Φίλος.Με κεφαλαίο Φ. Με καθαρή ματιά. Όσο λίγοι. Μια καλή παρέα.Με σκέψη και πρόθεση γυμνή από καθετί ''δήθεν''.Με σπάνια ειλικρίνεια.Χωρίς πονηρές σκέψεις.Χωρίς δεύτερες σκέψεις γενικά.


Αυτό το καλοκαίρι νέοι άνθρωποι στη ζωή μου. Νέοι φίλοι.


Νιώθω τυχερή. Ευλογημένη. Για αυτές τις καθαρές ματιές, για αυτές τις καθαρές προθέσεις. Χωρίς ίχνος πονηρών σκέψεων.


Καλοκαίρι...

Ήλιος...

Ηλιαχτίδα στην ματιά μου...Ζεστασιά μες την καρδιά μου...

Πόσο μου αρέσει να βυθίζω το βλέμμα μου στη θάλασσα...

Να ταξιδεύω σε πελάγη...

Πέλαγος κι οι σκέψεις μου...Κι οι λέξεις μου σταγόνες που δροσίζουν την καρδιά μου...

Με κυκλώνει σιωπή...Με κυκλώνει βροχή...Κι η σκέψη μου παγώνει...Βρέχεται και πάει σε άλλα μονοπάτια...

Κύκλος δεν είναι η ζωή; Ταξίδι δεν είναι η ζωή;


Κι εγώ; Τι είμαι; Είμαι άραγε βαρκούλα; Θα ταξιδέψω;


Κι εσύ; Τι είσαι; Είσαι άραγε φάρος; Θα φωτίσεις να βλέπω στο ταξίδι μου; Να διαλύσω τα σκοτάδια της ψυχής μου;

Ρητορικά είναι τα ερωτήματα. Ξέρω. Ο φάρος μου είσαι.

Είσαι ένα φωτεινό σημάδι που μου δείχνεις το δρόμο. Διαλύεις τα σκοτάδια μου. Ταξιδεύω στις λέξεις σου και βυθίζομαι στις σιωπές σου.

Χαμογελώ.

Δακρύζω.

Ελπίζω.

Ονειρεύομαι.

Ταξιδεύω.

Θυμάμαι.

Περιμένω.

Προσμένω.

ΖΩ.

Πριν από καιρό είχα ακούσει αυτό το τραγούδι στο ράδιο και είχα να το ακούσω χρόνια.Μετά από αναζήτηση που έκανα,συνειδητοποίησα ότι είμαι συνομήλικη με το τραγούδι!χαχα!Βγήκε το 1976,αν είναι σωστές οι πηγές μου.Πάντως είναι διασκευή από τα Ιταλικά(κάτι που με χαροποιεί επίσης!).Tο λέει η Μαίρη Αλεξοπούλου,όπως είδα(ούτε αυτή τη θυμάμαι).

Ζούσα μέσα στο σκοτάδι
κι ούτε ένα χάδι
ούτε ένα φιλί.

Νύχτες δίχως ένα αστέρι
μια χαρά ένα ταίρι
στην πικρή ζωή
και τότε ένα πρωί.

Τι χαρά όλα είν' ωραία
η πιο καλή παρέα
εγώ και η χαρά.

Τι χαρά τα δικά σου χέρια
μου φέραν καλοκαίρια
μου δώσανε φτερά.

Θα τραγουδάμε νύχτα μέρα
κι η αγάπη θα φουντώνει
μια αγάπη που δεν τελειώνει.

Και θα περνούν τα χρόνια
αγάπη μου αιώνια
σαν όνειρο που βλέπεις
κι όλο χαμογελάς.

Τι χαρά όλα είν' ωραία...


Τι χαρά τα δικά σου χέρια...


Κράτα το δικό μου χέρι
να φτάσουμε τ' αστέρι
που λάμπει εκεί ψηλά.

Μόνο η δική σου αγάπη
στεγνώνει κάθε δάκρυ
και φέρνει την χαρά,
για πάντα την χαρά.

Να το ξέρεις
δεν θα χωριστούμε
και πάντοτε θα ζούμε
οι δυο μας τρυφερά.

Κι αν μια μέρα
στάξει κάποιο δάκρυ
στων ματιών την άκρη
θα είν' από χαρά.

Θα τραγουδάμε νύχτα μέρα
κι η αγάπη θα φουντώνει
μια αγάπη που δεν τελειώνει.

Και θα περνούν τα χρόνια
αγάπη μου αιώνια
σαν όνειρο που βλέπεις
κι όλο χαμογελάς.

Τι χαρά όλα είν' ωραία...


Τι χαρά τα δικά σου χέρια...

Ήθελα να το βάλω εδώ από καιρό,αλλά περίμενα να έχω και την ανάλογη διάθεση.

Απόψε την έχω!!!

Πως αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε λίγες στιγμές!!!Στροφή 360 μοιρών!!

Για αυτό-το λέω να το ακούσω κι εγώ πρώτη από όλους- ΠΟΤΕ δεν πρέπει να απελπιζόμαστε!!Κάθε μέρα κρύβει τα δικά της δώρα!!

Απόψε η νύχτα μου έκανε το δικό της!!

Γιατί:

Από χθές όλοι οι νόμοι του Μέρφυ έκαναν πείραμα πάνω μου!Ένα τρελό-τρελό Σαββατοκύριακο!Παρόλ' αυτά,δεν μπορώ να πω,ωραία πέρασα!

Είμαστε στην Κυριακή αλλά ξέρω πως θα είναι το απόγευμα,ήδη έχω κανονίσει που θα πάω.Ευτυχώς με αμάξι θα πάω και θα έρθω,γιατί με την φόρα καταστροφής που έχω πάρει σήμερα κινδυνεύω να γκρεμίσω το σπίτι και να γκρεμιστώ κι εγώ η ίδια!

Σάββατο:

Εχθές λοιπόν το πρωί ξεκίνησα για το Αγκίστρι,αυτό το όμορφο καταπράσινο νησί που βρίσκεται κοντά στην Αττική.Δίπλα στην Αίγινα.Εδώ και κάποια χρόνια το επισκέπτομαι τακτικά,όπως και την Αίγινα,την οποία όμως έχω αρχίσει να βαριέμαι,εξαιτίας της πολυκοσμίας.Για κακή μου τύχη,και το Αγκίστρι τείνει να την φτάσει σε πολυκοσμία.Σε λίγα χρόνια προβλέπω να πηγαίνω καθημερινές,για 2-3 μέρες,να μένω,για να κάνω πρωί-πρωί μπάνιο,που οι βάρβαροι ακόμα κοιμούνται ή λείπουν,τουλάχιστον τις καθημερινές.

Ήμουνα σίγουρη ότι ισχύουν τα περσινά δρομολόγια-που σημαίνει 9.30 το πρωί καράβι.Αμ δε!Το έχουν καταργήσει.Έχει 8 και μετά 11.30!Αν είναι δυνατόν!Δηλαδή κάποιος που θα φτάσει 8.30 ξέροντας ότι υπάρχει 9.30 δρομολόγιο,θα περιμένει 3 ώρες;Φ-Ρ-Ι-Κ-Η!

Λέω σιγά μην περιμένω δύο ώρες,και πάω να πάρω το ιπτάμενο δελφίνι.Εχθές συνειδηποίησα στο γυρισμό πόσο κυριολεκτικό είναι το όνομα "ιπτάμενο'' δελφίνι.Για δελφίνι δεν ξέρω αν είναι,ιπτάμενο είναι σίγουρα.Στο γυρισμό,έκανε 40 λεπτά!Νόμιζα θα αντικρίσω τα σπιτάκια της Αίγινας,κοιτάζω έξω και βλέπω τις πολυκατοικίες του Πειραιά!

Έβγαλα λοιπόν εισιτήριο για μια ώρα αργότερα,στις 10.30.Μια χαρά.

Όλα μια χαρά,ήρθε,μπήκα,κάθισα,και μια ώρα αργότερα ήμουνα στο Αγκίστρι.Από το δελφίνι-δελφινάκι μπήκα στο λεωφορείο-λεωφορειάκι.Για τη Σκάλα.

Η οποία Σκάλα, έχει μια απίστευτα καθαρή θάλασσα,αλλά λόγω πανεύκολης πρόσβασης υπάρχουν και τα γνωστά παρατράγουδα που συνοδεύουν τέτοιες παραλίες.Κατίνες όλων των ειδών να φωνάζουν τα καμάρια τους να φάνε,με τα ταπεράκια στο χέρι,σπαστικούς τύπους με ρακέτες πάνω απ' το κεφάλι σου,άλλους πιο πέρα,μέσα και έξω από τη θάλασσα με μπάλες που εκτοξεύουν προς κάθε κατέυθυνση,συχνά και το κεφάλι σου,άλλους τύπους που καμαρώνουν σαν κοκόρια και φωνάζουν με άλλες λέξεις ''προσέξτε με, είμαι ό, τι καλύτερο επί γης'' και όταν γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις ένα καλομαθημένο βουτυρόπαιδο,τύπισσες που φοράνε ένα μικροσκοπικό πανάκι που αποκαλούν μαγιώ και μπαίνει μες τον κ*** τους,κοκκινομούρηδες αλλοδαπους με κασετοφωνάκια να ακούνε ο,τι πιο σαχλό τραγούδι κυκλοφορεί-στυλ Μπουγά και κάτω-,γιαγιάδες που κυκλοφορούν και κοιτάνε αδιάκριτα,πιτσιρίκια που φτιάχνουν καστράκια,τρέχουν,τσιρίζουν,πετάνε χώματα,και λοιπές διακριτικές συμπεριφορές,ζευγαράκια που σαλιαρίζουν μες τη μούρη σου-ας μας κρατήσουν ένα κανελλί με βούλες όταν γεννηθεί-που κοντεύουν να φτάσουν ένα βήμα πριν συλληφθεί το κανελλί με βούλες,και πολλοί-πολλοί άλλοι που συναντάς σε ΟΛΕΣ μα όλες τις παραλίες όπου συνωστίζονται οι βάρβαροι.

Θα μου πείτε ''εσύ είσαι η τέλεια και τους κρίνεις''; Όχι βέβαια η χειρότερη όλων είμαι,αλλά δεν ενοχλώ κανέναν αυτό είναι η διαφορά,κολυμπώ αθόρυβα,βάζω το αντηλιακό μου,και δεν κοιτάζω αδιάκριτα όποιον περνάει,άντρα ή γυναίκα,ακόμα και γυμνός να περάσει δίπλα μου,που λέει ο λόγος.Δεν κοιτάζω.Έχει μεγάλη διαφορά αυτό από όσα άλλα έχω συναντήσει.Μάλλον για μένα πρέπει να βγήκε το ανέκδοτο-που δεν θυμάμαι την ακριβή του διατύπωση,για κάποιον που σε παραλία γυμνιστών θυμάται πρόσωπα.Δεν κοιτάζω,όχι μόνο σε παραλία,παντού,με παρωπίδες περνάω,και καμιά φορά μπορεί να συναντήσω κάποιον και να μην τον δω.

Λοιπόν επειδή ξέφυγα,προχωράω αριστερά της Σκάλας,προχωράω αρκετά και βρίσκω ένα σημείο που νόμιζα ότι τερματίζει ο δρόμος.

Κάτω υπήρχε παραλιάκι,δεν το έβλεπα και πολύ καλά,λόγω της πυκνής βλάστησης.

Κατέβηκα ένα ανώμαλο μονοπάτι και με έγδερναν λίγο τα φυτά.

Η θάλασσα όμως με αποζημίωσε.Έβλεπες το πρόσωπο σου.

Δεν με αποζημίωσαν όμως οι βάρβαροι που υπήρχαν πριν...Οι οποίοι εκπέμπαν fm-stereo πολλών ντεσιμπέλ.Είναι ο τρόπος που ξεχωρίζουμε σαν λαός όταν πάμε κάπου,ακόμα και στην άκρη της γης.Μιλάμε με ενσωματωμένη ντουντούκα στο στόμα.

Εγώ και το ένα γκριφόν σκυλάκι που υπήρχε στην παραλία ήμασταν οι πιο ήσυχοι.

Έκανα το μπανάκι μου,το ευχαριστήθηκα.Επειδή όμως ήταν το πρώτο δεν κάθισα μέσα πολύ,ώστε να μουλιάσω όπως άλλες φορές.Θα ξεσπαθώσω όμως στο επόμενο.

Βασικά δεν κάθισα πολύ γιατί ήμουνα με το ρολόι στο χέρι λόγω της βλακείας με τα δρομόλόγια.Με δέσμευε το εισιτήριο επιστροφής που είχα.

Βγαίνοντας από τη θάλασσα ήθελα να αλλάξω το μαγιώ,να βάλω εσώρουχα,δεν είναι και τόσο καλό να στεγνώνει πάνω σου,ειδικά το ολόσωμο.

Περνάω το τεράστιο παρεό γύρω μου,για να αλλάξω,και εκείνη την ώρα,έρχονται από μπροστά δυο βλαμμένες.Μόνο που δεν τις ξεμάλλιασα από τα νεύρα μου.Καλά,χρυσές μου,δεν βλέπεται ότι παιδεύομαι;Εκτός αν είστε από ένα νησί του Βορείου Αιγαίου και θέλατε να δείτε τα κάλλη μου...Χαχαχα!Ε,μα,πια!Τι να πω η γυναίκα!Κολλητά είχαν έρθει μιλάμε,ούτε τα χέρια μου να απλώσω.

Παίρνω κι εγώ τα ρουχαλάκια μου και πάω σε ένα βραχάκι πιο πέρα,που χρειάστηκε να πατήσω πάλι στα νερά,που πριν είχα σκουπίσει τα πόδια μου,και μετά να βγω στην άμμο,η οποία είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία εκείνη τη στιγμή.Εγώ έβριζα τις δυο Λ***** και όλους τους άλλους μ****** της παραλίας.Επίσης την άμμο που με τσουρούφλιζε,τις σφήκες που με περιτριγύριζαν,και ό,τι άλλο είχα πρόχειρο στο μυαλό.

Μετά έβαλα ακόμα λίγο αντηλιακό που ψηνόμουνα,έβαλα το φορεματάκι μου της παραλίας και ξεκίνησα την ανάβαση.

Δυο άλλες τύπισσες μιλάγανε δίπλα μου και μάλλον με περάσανε για ξένη,επειδή ήμουνα η μόνη που δεν κοίταζα δίπλα μου και ακούω που λέει η μια ''οι ξένοι δεν κοιτάνε γύρω γύρω ενώ οι δικοί μας...''

Έφτασα πάνω,εβγαλα τις φωτογραφιούλες μου και πήγα να φάω.Έφαγα μεζεδάκια μόνο,πατάτες,τυροπιτάκια,τέτοια πράγματα γιατί δεν προλάβαινα να περιμένω να γίνει το οτιδήποτε.Έπρεπε να προλάβω 14.15 το λεωφορείο που θα με πήγαινε να προλάβω το δελφίνι.

Ήταν και δυο ωραίες γατούλες στην ταβέρνα,κάτι το οποιο μου άρεσε όταν είδα και κάθισα.Εννοείται ότι τις τάισα και τις δυο.Η μια ήταν του μαγαζιού,με λουράκι και ήδη χορτασμένη.Η άλλη ήταν φιλενάδα της και πιο πεινασμένη.Έφαγε τυροπιτάκια και μπουρεκάκια τυρί-ζαμπόν.

Μετά η μέρα κύλησε κανονικά.Πρόλαβα και το λεωφορείο,πρόλαβα και το δελφίνι.

Όλα μια χαρά.

Κυριακή:

Σήμερα από το πρωί κάνω διάφορες δουλειές στο σπίτι.

Έβαλα λοιπόν να πλύνω και την τσάντα μου,που είχα εχθές μαζί και είχε γίνει χάλια.Εκτός των άλλων,μου έπεσε και μια σταγόνα αντηλιακό.Πάλι καλά,δεν την έκαψε ο ήλιος.Ούτε εμένα με έκαψε,αφού έβαλα έναν τόνο αντηλιακού πάνω μου.Έχω ένα απαλό κοκκινωπό χρώμα,αλλά πολύ απαλό όμως,ροζουλί θα έλεγα.

Βάζω λοιπόν στο μπάνιο την τσάντα,ανοίγω και το τηλέφωνο του ντους,το οποίο μου φεύγει από το χέρι και κάνει μούσκεμα ό,τι βρήκε στο διάβα του.Εμένα,τον καθρέπτη του μπάνιου,το χαρτί της τουαλέτας,ένα καλάθι που βάζω διάφορα,κάτι βαζάκια πήλινα που έχω ζωγραφίσει και αρχίσαν να ξεβάφουν,ένα κρεμαστό που έχω και βάζω σαπούνια,κολώνιες,μαντηλάκια και άλλα διάφορα,την τσατσάρα μου,την οδοντόβουρτσα,τα σαπούνια,τις πετσέτες.Δεν έμεινε τίποτα όρθιο.Μπουγέλο κανονικότατο.

Έτρεχα μετά πανικόβλητη να γλιτώσω το ναύαγιο.Εντάξει κάπως σώθηκε η κατάσταση.

Μετά έφερα τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα,στον οποίο κουβά σκόνταψα δύο φορές και παραλίγο να φάω τούμπα.Μετά ανοίγω ένα κουτάκι μπατονέτες και μου πέφτουν οι μισές κάτω,μάζευα από κάτω μπατονέτες.

Η κουζίνα είναι υπο κατεδάφιση.Λιάζονται πάω στο τραπέζι όλα τα πράγματα του μπάνιου.Περιμένουν να στεγνώσουν πάνω σε χαρτοπετσέτες και χαρτί κουζίνας.

Πάλι καλά που θα φύγω με αμάξι το απόγευμα,με τη φόρα που πήρα,θα γκρεμίσω τίποτα και θα γκρεμιστώ και η ίδια.Φοβήθηκε το μάτι μου.

Τώρα έχω το ραδιάκι δίπλα μου,το έβαλα μετά από έναν αιώνα,και έχει και ωραία τραγούδια.Τι στο καλό,η μέρα της μουσικής σήμερα,να μην ακούσω κανένα ωραίο τραγουδάκι;

Και έχω και την σιωπή...Την ανεξήγητη σιωπή σου...Αυτή μπορεί να με εξοντώσει πιο γρήγορα από όλα...Αλλά τι να κάνουμε...Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα...Κάποιοι διαλέγουν τη δυστυχία όταν η ευτυχία είναι δίπλα τους και τους απλώνει το χέρι,αυτοί το δαγκώνουν και την απορρίπτουν...Φοβούνται να είναι ευτυχισμένοι και όταν βρεθεί ο άνθρωπος που θα τους κάνει,τρέχουν βιαστικά να τον προδώσουν πριν ο πετεινός λαλήσει τρεις...

Πως νιώθεις κάποιες φορές ότι ορισμένα τραγούδια σαν να γράφτηκαν για  σένα, σε εκφράζουν…

Όπως και το παρακάτω…

Παραθέτω τους στίχους και θα εκφράσω αργότερα τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω όλα αυτά που πιστεύω. Αν τα πίστευα πρώτα μια φορά, τώρα τα πιστεύω στο τετράγωνο… Όταν ο κόσμος σου αναποδογυρίζει… Αν και γενικά, σε αντίθεση ίσως με την άποψη που έχουν ορισμένοι για μένα, κουτόχορτο ούτε μασάω, ούτε θα μασήσω ποτέ. Ξέρω τι μου γίνεται και καταλαβαίνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι ας μην το δείχνω.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Για όποιον έχει καταλάβει το νόημα των στίχων του και το έχει εκτιμήσει.

 Πολύ ιδιαίτερο. Τραγούδι γροθιά στο στομάχι της απάνθρωπης κοινωνίας, που φτιάχνει τον Καιάδα της να ρίξει όποιον διαφέρει, με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα. Δεν ανέχεται κάποιος να είναι ‘’αλλιώς’’ ό, τι κι αν αντιπροσωπεύει αυτό το ‘’αλλιώς’’ γιατί αυτός μπορεί να είναι  επικίνδυνος. Και είναι επικίνδυνος ένας άνθρωπος που σκέφτεται διαφορετικά και βλέπει τα στραβά και τα ανάποδα. Είναι κάποιος επικίνδυνος όταν σε αντίθεση με άλλους, στη θέση του μυαλού έχει μυαλό και όχι τσιχλόφουσκα.

Είναι ώρες- ώρες που περισσεύει ο θυμός αλλά παραδόξως, διοχετεύεται και γίνεται δημιουργία. Γίνεται τραγούδι. Γίνεται κινητοποίηση, να γίνεις καλύτερος από όλους αυτούς τους κριτές των πάντων, που έχουν γίνει δικαστές και βγάζουν καταδικαστικές αποφάσεις για τους άλλους, αλλά ποτέ για τον εαυτό τους που θεωρείται ό, τι πιο τέλειο έχει δημιουργήσει η φύση. Να γίνεις καλύτερος από όλους αυτούς τους αναμάρτητους που έχουν τις πέτρες στην τσέπη έτοιμες να τις πετάξουν.

Κάνω υπομονή, σφίγγω τα δόντια και κάνω ό, τι δεν βλέπω, ό, τι δεν καταλαβαίνω. Από διακριτικότητα και ανωτερότητα. Γιατί δεν μ ‘αρέσει να τσακώνομαι. Αλλά έρχονται και στιγμές που πνίγεσαι. Δυστυχώς όταν όμως είσαι φτιαγμένος από αυτή την πάστα ανθρώπων που στρέφουν το μαχαίρι στον εαυτό τους, στον εαυτό σου θα το στρέψεις. Όσο κι αν πρέπει να το στρέψεις στον άλλο που σε αδικεί και σου σκοτώνει την καθημερινότητα και την ίδια την ύπαρξη. Εσύ πάντα θα στρέφεις το μαχαίρι πάνω σου και θα φοβάσαι ,αφού κανέναν δεν μισείς, όπως είπε κι ο ποιητής πολύ πιο σοφά.

Τότε θέλεις να τρίψεις στη μούρη των τυρράνων την επιτυχία σου. Να δείξεις πόσο λάθος κάνουν.

Το χειρότερο πράγμα είναι ‘’οι τυφλές ελπίδες’’. Να παίζεις με την ύπαρξη του άλλου και την ανάγκη του να πιστέψει.

Έπαψα πια να πιστεύω. Έπαψα πια να ελπίζω ότι αυτός ο τόπος έχει σωτηρία. Διατηρώ την αισιοδοξία μου, γιατί είμαι έτσι από τη φύση μου, αλλά αυτή η αισιοδοξία στηρίζεται στους λίγους. Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν όλο το χρυσάφι της γης, γιατί η ψυχή τους είναι φτιαγμένη από όλο το χρυσάφι της γης. Αλλά πραγματικά, είναι τόσοι λίγοι και ξεχωρίζουν όσο ξεχωρίζει μια τόση δα, μικρή σταγονίτσα σε έναν τεράστιο ωκεανό που απαρτίζεται από εκατομύρια τέτοιες σταγονίτσες. Όταν ένα λουλούδι ανθίσει δίπλα στον υπόνομο, θα βρωμίσει κι αυτό, και η ομορφιά του θα σκιαστεί. Ο υπόνομος θα εξακολουθεί να βρωμάει, και ένα λουλούδι, εκεί μόνο του, θα δίνει απλά ένα όμορφο χρώμα, που σιγά- σιγά κι αυτό θα ακυρωθεί. Με το να βγει ένα λουλούδι δίπλα στα σ*****,ο τόπος δεν θα πάψει να μυρίζει σ****. Αυτή η χώρα με τους ξερόλες, υπερόπτες, και αλαζονικούς κατοίκους της, που ρεζιλεύουν το όνομα των αρχαίων προγόνων που ήταν το φως του κόσμου τότε, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σωθεί. Με τόση αμορφωσιά, αλαζονία, κακία, υποκρισία, ψευτιά, εγωκεντρισμό, ασέβεια ,αχαριστία, πώς να πάει μπροστά;

Σε 3-4 χρόνια, θέλω να πιστεύω ότι θα έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να φύγω. Άνθρωποι να μας περιμένουν εκεί, υπάρχουν. Δεν θα πάω και μακριά. Στη γειτονική χώρα. Στην Ιταλία. Και θα πω ‘’άντεεε γειάαα’’ ‘’ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ’’ σε όλους τους κομπλεξικούς μοντελοπνίχτες εδώ. Που πάντα κοιτούν ‘’ό, τι γυαλίζει και θυμίζει ό, τι πιο θαμπό και σκοτεινό’’. Πάντα τους χαρίζεις το δώρο και το πετάνε, γιατί το περιτύλιγμα είναι φτωχό. Τους δείχνεις το φεγγάρι και αυτοί ,σαν τις γάτες, κοιτάνε το δάχτυλο σου. Οπουδήποτε αλλού, έχουν όλοι ελπίδα και ίσο δικαίωμα στην ευτυχία. Δεν το λέω στον αέρα, ξέρω περιπτώσεις ανθρώπων που εδώ δεν τους έριχναν ούτε μισή ματιά και βρήκαν την τύχη τους αλλού. Γιατί η χειρότερη ξενιτιά είναι δίπλα στους ‘’δικούς’’ σου ανθρώπους. Αυτή πονάει χειρότερα. Να νιώθεις κομμάτι άλλου κόσμου γιατί αυτό σου εμπνέουν οι πράξεις τους και η αποστροφή στο βλέμμα τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο τυφλοί που προτιμάνε τη δυστυχία. Αυτή επιζητούν και μετά γκρινιάζουν για το πόσο δυστυχισμένοι είναι. Ας προσέχανε! Το θέμα είναι ότι σου επιβάλλουν με τις πράξεις τους τη δυστυχία. Να μην επαναλάβω πως, νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο.

Απευθύνομαι σε όλους, και κυρίως στους φίλους μου που θα διαβάσουν ή και όχι. Μην τυχόν μου ξαναμιλήσει κανείς για τις γνωστές μπούρδες περί ‘’συνομωσίας του σύμπαντος, αν κάτι θέλεις πολύ’’ και περί ‘’έρωτα’’ και περί ‘’κάπου υπάρχει για όλους το ταίρι του’’, και  ‘’ το άλλο μας μισό μπορεί να είναι οπουδήποτε’’. Θα γίνω έως και αγενής! Έχω πάψει να πιστεύω πια αυτές τις π****!!!!

Ανύπαρκτο συναίσθημα για μένα αυτό, το εξορκισμένο που αρχίζει από ε!!!

Και για να το λέω, δεν το λέω στην τύχη, ούτε επειδή μου σάλεψε. Όποιος το έχει βρει, χαίρομαι πολύ για αυτό, με όλη μου την καρδιά. Εγώ δεν ελπίζω και αυτό με απογυμνώνει από όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες και με κάνει ελεύθερη. Άλλα λόγια παρηγοριάς, ‘’παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του’’ απλά ΔΕΝ δέχομαι. Μην μου λέτε ΤΙΠΟΤΑ. Πείτε ότι μπορεί να γίνω εκατομυριούχος, μπορεί να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, μπορεί να γίνω συγγραφέας, κάτι το οποίο θα ήταν ό, τι καλύτερο για μένα, ότι μπορεί να πετύχει το εγχείρημα μου που θα ξεκινήσω εργασιακά από Οκτώβρη ,καλώς εχόντων των πραγμάτων, ότι μπορεί να γυρίσω τον κόσμο με τη φωτογραφική μου μηχανή και να γνωρίσω όλους τους πολιτισμούς, αλλά μην πείτε ΑΥΤΟ. Το θεωρώ την μεγαλύτερη ουτοπία από καταβολής κόσμου και σκέτη π******.Sorry δηλαδή. Ας αφήσουμε τα πράγματα να κυλάνε και ό, τι είναι να γίνει, γίνεται, όπως πάντα χωρίς εμάς, δεν μας περιμένει. Αν είναι γραμμένο μου κάτι, θα συμβεί ,θέλω δεν θέλω.

Το έχω πει κι άλλες φορές. Κλεμμένο μεν, με εκφράζει δε. Οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν.

Βάζω τα χέρια και σηκώνομαι. Όσες φορές και να πέσω. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Να πέφτω και να σηκώνομαι. Αυτή είναι η δική μου, σημαντική κατάκτηση.

Και να ξέρετε ότι όταν λέω κάτι, δεν το λέω απλά για να το πω ,σημαίνει ότι είναι εξακριβωμένο ,έχει συμβεί χιλιάδες φορές και πλέον έχουν στερέψει οι λέξεις μου και τα επιχειρήματα μου για να καταλάβουν όλοι αυτοί που αρνούνται την μίζερη Ελληνική πραγματικότητα, και την πασπαλίζουν με χρυσόσκονη λες και έτσι θα δείχνει όμορφη. Η πραγματικότητα αυτή δεν χωράει καμία διαφορετικότητα, χωρίς να της κολλήσει ταμπέλα. Είμαι περιθώριο και το ξέρω, γιατί με έβαλαν στη γωνία και μου κολλήσαν αυτό το ταμπελάκι. Για να ξεχωρίζω από τα άλλα ‘’σωστά’’ μέλη της σκατοπόλης αυτής, αυτά που έχουν δικαιώματα, ενώ εγώ όχι.  Είπαμε το λουλούδι δίπλα στα σ****, θα μυρίζει σ****. Έτσι είναι. Μες τη λάσπη αν φυτρώσει, θα μαραθεί.

Αυτά πιστεύω. Και δεν αλλάζω γνώμη. Όχι από πείσμα, αλλά επειδή αυτά ζω 33 χρόνια. Κάτι που επαναλαμβάνεται δεν το λες σύμπτωση.

Τελεία και παύλα.

  .-

Φίλοι.

Μουσική.

Γέλια.

Φαγητό.

Τούρτα.

Ευχές.

Τραγούδι.

Κιθάρα.

Όμορφες στιγμές...

Ένιωσα ότι έχω ανθρώπους δίπλα μου. Ίσως και πρώτη φορά να το ένιωσα σε αυτό το βαθμό.

Πολλές φορές είμαστε κλεισμένοι και εγκλωβισμένοι στα θέλω μας που δεν πραγματοποιούνται και δεν μπορούμε να δούμε καθαρά. Θολώνει η κρίση μας. Δεν βλέπουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που είναι δίπλα μας ό, τι κι αν συμβεί. Που θα είναι δίπλα στη χαρά μας.

Εγώ έτσι ορίζω τη φιλία. Να χαίρεται ο φίλος με τη χαρά μας. Να είναι δίπλα.

Στη λύπη αρκετοί μπορεί να είναι. Να σου κρατάνε το χέρι. Από λύπηση ή από οτιδήποτε άλλο. Με διάθεση μαμάς. Να δείξουν τρυφερότητα σε έναν άνθρωπο που βασανίζεται.

Στη χαρά όμως ποιος στέκεται;

Ε, λοιπόν εγώ στη χαρά μου θέλω να έχω δίπλα τους φίλους μου. Να μοιραζόμαστε.

Όπως εχθές.

Δεν μπορώ πλήρως να εκφράσω κάποια συναισθήματα.

Κάποιοι άνθρωποι που ξέρω λίγο αλλά νιώθω δίπλα μου.

Μαγικό αλλά υπαρκτό.

Νιώθω ευλογημένη. Από όλες τις απόψεις.

Κι αλλάζω τις προτεραιότητες. Γιατί αξίζει να το κάνω.

Όταν ''η αγάπη είναι απάτητη γη'' η φιλία είναι ένα λουλούδι χωρίς αγκάθια. Ένας τόπος ξεκούρασης της ψυχής. Η μόνη αξία που έχουμε και μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Ο έρωτας; Δεν πιστεύω και πολύ σε αυτόν. Δεν τον απορρίπτω. Σε μεταμορφώνει. Αλλά κρατάει; Αυτό είναι το θέμα.

Γιατί μπορεί, διψασμένος να ανέβεις 1000 σκαλοπάτια, και στο 999 να συνειδητοποιήσεις ότι η πηγή που πίστευες ότι τρέχει ασταμάτητα το νερό, έχει στερέψει, λίγο πριν φτάσεις. Αναγκαστικά να κατέβεις. Που σημαίνει τι; Ότι κάποια θέματα ή τα έχεις ή όχι. Αν είσαι στο ‘’όχι’’, παύει να σε πληγώνει και κάτι.

Γιατί όσο πιο εύκολα καταλάβεις ότι γίνεσαι ευτυχισμένος με το να αγαπάς   ό, τι έχεις πολύ περισσότερο από το να έχεις ό, τι αγαπάς, τόσο καλύτερα.

Αυτό θα ευχηθώ στον εαυτό μου. Αυτό που έχω καταλάβει μέχρι την τελευταία μου σταγόνα.

Να αγαπώ ό, τι έχω.

Είναι το κλειδί της ευτυχίας και τώρα πια το κρατώ. Γερά, με τα δυο χέρια. Αφήνοντας ένα παρελθόν που ευχόμουνα να έχω ό, τι αγαπώ. Όταν δεν είναι εφικτό αυτό, το ζητούμενο είναι να είσαι αυτάρκης και ολιγαρκής.

Κι εγώ...Τον φίλεψα καλά...Χρόνια τώρα...Κάποια στιγμή θα φύγει...

Κάποια στιγμή τα ''όχι'' του θα γίνουν ''ναι''...

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου.

Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου.

Κι άλλα πολλά θα ήθελα να είμαι...Αλλά δεν είμαι...

Ειμαι εγώ.Είμαι εδώ.

Περιμένω.

Ταξιδεύω.Όπως πάντα.Με το νου.

Ζωγραφίζω τοπία και τα κατοικώ αμέσως.Για να ξεφεύγω.Για να ξεχνώ.Άλλοτε για να θυμάμαι.

Με εισιτήριο τα μάτια σου.Κάνω ταξίδια.

Αφού το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ...Η γη μου εσύ,ανάσα μου κι αέρας...

Όταν η Πηνελόπη περίμενε 20 χρόνια τον Οδυσσέα να γυρίσει απ' την Ιθάκη,για να αποφύγει τους μνηστήρες και για να περνάει η ώρα πιο ευχάριστα κόντρα στην βασανιστική έλλειψη αυτού που αγαπούσε, ύφαινε το κέντημα της, το οποίο εν συνεχεία ξήλωνε. Έτσι, ράβε ξήλωνε, περνούσε ο καιρός.

Έτσι κι εγώ...Μπορεί να μην ξέρω να κεντάω, αλλά πάνω στο ξύλο, ζωγραφίζω ένα όμορφο καλοκαιρινό τοπίο, μια Κυκλαδίτικη λευκή αυλή και εν συνεχεία κολλάω μια-μια με υπομονή τις ψηφίδες και στήνω ένα ψηφιδωτό. Περιμένοντας να δω τα μάτια σου και να χαμογελάσουν τα δικά μου.

Το βράδυ φυσικά δεν ξηλώνω τις ψηφίδες που ήδη έχω βάλει. Τι στο καλό... Δεν θα κάνεις και εσύ 20 χρόνια...

Μα σαν γυρίσεις δεν θα μου φτάνουν χιλιάδες δρόμοι για να τους τρέξω...

Όταν γυρίσεις, πόση αγάπη θα μου χαρίσεις...

Και πιάνω το τραγούδι:


Ρίχνω μαχαίρι και βρίσκω στόχο

ντέρτι που το 'χω ποιος να το ξέρει

πιάνω λουλούδι κι είναι η καρδιά σου

αγόρι γειά σου, μπες στο τραγούδι...



Απόψε για σένα θα ανάψω τα αστέρια

να πέσουν βροχή μες τα δυο σου τα χέρια

θα κάψω για χάρη σου και το φεγγάρι

σκληρό μου αγόρι, χλωμό παλικάρι...(2)



Βρίσκω κοχύλι στ' ακροθαλάσσι

με έχουν γελάσει τα δυο σου χείλη

γίνηκε αύρα το ξεροβόρι

γεια σου αγόρι που σε ξανά 'βρα...

Κι απόψε που το φεγγάρι θα έχει πάρει φωτιά λόγω της πανσελήνου... Εσύ θα την κοιτάζεις από αλλού... Κι εγώ θα βλέπω το φεγγάρι και θα ονειρεύομαι ότι την επόμενη θα την κοιτάζουμε μαζί να μας χρωματίζει με ένα κόκκινο χρώμα...

Ημέρα γενεθλίων. Για την ακρίβεια 8 μέρες μετά, στο πάρτι μου.

Σηκώθηκα πρωί για να ετοιμάσω τα φαγητά.

Έπλυνα το πρόσωπο μου, έβαλα ένα μπολ δημητριακά για να φάω πρωινό, και στη συνέχεια μάζεψα τις συνταγές των μεζέδων που θα φτιάξω.

Σε σκέφτηκα...

10 η ώρα...

Ίσως να κοιμάσαι, ίσως κι όχι.

Αφαίρεσα 2 ώρες για να δω τι κάνεις.

Μάζεψα στο τραπέζι τα υλικά. Ξεκίνησα να φτιάχνω τη ζύμη. Την άφησα στην άκρη να ξεκουραστεί. Συνέχισα με το επόμενο, και μετά με το επόμενο.

Πέρασα έτσι απασχολημένη πάνω από 2 ώρες.

Άρχισα ήδη να ψήνω τα πρώτα μεζεδάκια. Θα τα κρατήσω ζεστά στο φούρνο, σκέφτηκα. Το είχα πει ότι θα τα ετοιμάσω νωρίς, μην έρθουν οι φίλοι μου και με βρουν στην κουζίνα. Η μια φίλη μού μου είχε πει ότι θα έρθει νωρίς για να προλάβει το τελευταίο λεωφορείο και της είπα ότι θα χαρώ να έρθει νωρίς, να μου κάνει παρέα.

Παρέα...

Μια λέξη που τόσο αγαπώ και έχει αντικατασταθεί στη ζωή μου, στην καθημερινότητα, με άπειρα μοναχικά βράδια...

Τη μέρα η μοναξιά μου κοιμάται. Τη νύχτα ξυπνάει και ζητάει να παλέψουμε. Ένα τέρας με 5 κεφάλια και 5 χέρια. Άνιση μάχη, όπως και να το κάνεις...Οι νύχτες μου έχουν πάλη. Με νικάει πάντα ή σχεδόν πάντα. Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Της ξεφεύγω. Γυρίζει να με βρει και δεν με βρίσκει, έχω κρυφτεί και της πετάω πράγματα στα κεφάλια της. Κι αν δεν τα νικήσω όλα, ένα έστω μπορεί να το χτυπήσω και να την ζαλίσω.

Σκέψεις μπερδεύονται μέσα μου. Κουβάρι.

Πότε πρόλαβε και πήγε 12.30 η ώρα;

Σε σκέφτομαι...

Τώρα σίγουρα είσαι ξύπνιος. Τι να κάνεις άραγε;

Θυμάμαι ότι πρέπει να μαγειρέψω και για το μεσημέρι. Θα χτυπήσω 3 αυγά, να κάνω μια μεγάλη ομελέτα, θα βάλω και ζαμπόν και τυρί, και θα φάμε όλοι. Ελαφριά. Το βράδυ θα έχουμε παρέλαση μεζέδων.

Ανάβω το μάτι της κουζίνας, χτυπάω τα αυγά και τα ρίχνω στο αντικολλητικό τηγάνι. Πάντα έτσι. Υγιεινά. Χωρίς λάδι.

Οι σκέψεις εξακολουθούν να είναι κουβάρι.

Οι ώρες περνούν.

Σε σκέφτομαι...

Έρχεται η πρώτη καλεσμένη, ύστερα άλλη, ύστερα άλλος, ύστερα άλλοι.

Μαζευόμαστε. Μια ευχάριστη παρέα. Συζητάμε με χαλί απαλή μουσικούλα. Μόλις φάμε, θα πιάσουμε και τα όργανα. Έχουμε κιθάρες. Μια για τον καθένα. Μια για μένα, κι από μια για τους 2 φίλους που παίζουν.

Χαίρομαι που ήρθαν οι φίλοι μου. Άνθρωποι που νιώθω κοντά μου.

Σε σκέφτομαι. Θα μου άρεσε να ήσουν εδώ. Να τραγουδούσες μαζί μας.

Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω αντανακλαστικά, αφού ξέρω ότι όλο και κάποιος φίλος θα έρθει, ακόμα περιμένω και παιδιά που δεν έχουν έρθει, και δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να έρθουν. Είναι και Σαββατόβραδο...

Ανοίγω την πόρτα κάτω και περιμένω στην πόρτα του σπιτιού μου.

Το ασανσέρ ανεβαίνει.

Ανοίγει η πόρτα και σε βλέπω μπροστά μου.

Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο ή έχουν φύγει οι καλεσμένοι, είμαι μόνη, ξάπλωσα, με πήρε ο ύπνος και ήρθες στο όνειρο που βλέπω.

Δεν αντιδρώ. Με αγκαλιάζεις. Μου λες ''χρόνια πολλά'' και μου δίνεις ένα τρυφερό φιλί που με ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο. Ανταποκρίνομαι κι ο χρόνος σταματάει. Ξεχνάω τους καλεσμένους μέσα, ξεχνάω τα πάντα. ''Δεν με περίμενες'', διαπιστώνεις. ''Με τίποτα''. ''Ήθελα να σου κάνω έκπληξη'', λες. Χαμογελώ. ''Ελπίζω ευχάριστη'', συνεχίζεις. Σου χαρίζω το πιο πλατύ μου χαμόγελο και πάμε μέσα. Οι απαραίτητες συστάσεις. Δεν ξέρεις κανένα κι όμως γρήγορα γίνεσαι μέλος της παρέας.

Αρχίζω και φέρνω τα μεζεδάκια και ύστερα την τούρτα-παγωτό.Σβήνω και κεράκια. Μου χαμογελάς και ο κόσμος μου χαμογελάει.

Απόψε είναι τόσο όμορφα...

Το νίκησα το τέρας με τα κεφάλια και τα 5 χέρια.

Κι ας ξέρω πως οι όμορφες στιγμές κρατάνε λίγο...Φτάνει που κάποτε αξιώθηκες να τις ζήσεις.

Με παρακολουθείς με τα μάτια σου και σου χαμογελώ.

Πάω να κόψω την τούρτα στην κουζίνα και με ακολουθείς.

''Μην φύγεις...Μείνε...'' ,σχηματίζουν τα χείλη μου κι εσύ χαμογελάς.

Με αγκαλιάζεις και χάνω την μπάλα...

''Εντάξει'', μου λες και μου κλείνεις το μάτι.

Πάμε μέσα, με τα πιατάκια με την τούρτα.

Ύστερα τραγούδι. Μουσική. Κιθάρες. Γέλια. Χαρά. Χαμόγελο.

Παίζουμε για ώρες και τραγουδάμε με κέφι. Όλοι μαζί. Δίνω το σύνθημα με τις επιλογές των τραγουδιών.

Οι ώρες περνούν. Γρήγορα όπως πάντα όταν περνάς όμορφα.

Νιώθω ότι λάμπω από χαρά.

Αρχίζει και σκορπίζει η παρέα.

Φεύγουν και οι τελευταίοι. Εσύ μένεις.

Μαζεύω πρόχειρα, ποτήρια, πιάτα και τα πάω στον νεροχύτη.

Σου λέω ''πάω να ξεβάψω το μακιγιάζ''.

Ύστερα οι δυο μας. Αγκαλιά.

Ξαπλώνουμε. Στο μονό κρεβάτι που σήμερα ακουμπάει στον τοίχο. Το είχα βάλει για να κάνω χώρο.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας...


Με απογειώνεις...

Νιώθω Γυναίκα. Με το Γ κεφαλαίο. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία...

Πλήρεις κι οι δυο. Μετά από ώρες.

Αγκαλιαζόμαστε να κοιμηθούμε.

Δεν κοιμάμαι. Θέλω να σε βλέπω που κοιμάσαι. Σαν αγγελούδι. Φοβάμαι να κοιμηθώ...Κι αν είσαι όνειρο κι όταν ξυπνήσω έχεις χαθεί;

Ξυπνάς. Με κοιτάζεις και χαμογελάς.

Χρώματα παντού. Μια πανδαισία.

Πλήρεις κι οι δυο.

Μου λες ''θα φύγω''.

''Το ξέρω'' σου απαντώ.

''Σε 3 ώρες είναι η πτήση μου''.

''Θα πάμε μαζί'', σου λέω.

Κάνουμε ένα ντους.

Ξεκινάμε για το αεροδρόμιο.

Σε αγκαλιάζω δακρυσμένη, αλλά δεν θέλω να με δεις.

''Μην κλαις χαζούλι, θα ξανάρθω'', μου λες τρυφερά.

''Δεν κλαίω'', απαντώ αλλά δεν σε πείθω.

Με αγκαλιάζεις.

Με φιλάς τρυφερά.

Ύστερα χάνεσαι στο διάδρομο.

Κάθομαι στο αεροδρόμιο μέχρι που ακούω την πτήση σου από τα μεγάφωνα.

Ύστερα σκύβω, μαζεύω την ψυχή μου, την συναρμολογώ.

Στο δρόμο χαμογελώ.



Έστω και λίγο άγγιξα την πληρότητα.

Έστω και λίγο ένιωσα ΓΥΝΑΙΚΑ.

Έστω και λίγο άγγιξα τα αστέρια.

Έστω και λίγο ήμουνα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ...

Ένας κόσμος τραγούδια,
ένα δάσος "σ'αγαπώ"...
μες τα μάτια σου παίζουνε κρυφτό..
έχεις μπει στη ζωή μου,
την καρδιά μου να πονάς
κι απ' το γέλιο στο δάκρυ με γυρνάς...
Να σε πάρω δικιά μου με έναν έρωτα τρελό
φουρτουνιάζει κι απόψε το μυαλό!
Το φεγγάρι αλήτης σου χαϊδεύει το κορμί
κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Τώρα τι να σου πω....
Φταίω, που σ'αγαπώ!!
Τ'άστρα χίλιοι καημοί
κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Ταξιδεύω μαζί σου κι ειν' οι σκέψεις μου κρυφές..
μα ταξίδι δεν κάναμε ποτές..
Να σε κάνω δικιά μου σε φωνάζω τις βραδιές,
μα δεν ήρθες και σήμερα και χθες..
Είμαι μόνος κι απόψε μέσα σε όνειρα φωτιά,
η αγκαλιά σου για μενα ξενιτιά, το φεγγάρι αλήτης..
σου χαϊδεύει το κορμί
κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί..

Τώρα τι να σου πω...

ΥΓ:Όταν οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράφουν,περιγράφουν μια χαρά οι νότες...Περιγράφουν τα αρώματα...Τα χαμόγελα και τα δάκρυα,είτε χαράς,είτε λύπης...

Και ταξιδεύεις...Μέσα σε βλέμματα...Σε σκέψεις...Με βαρκάκι ένα φεγγάρι,που πότε αδειάζει,πότε γεμίζει,και το κοιτάς,με ελπίδα,ότι την επόμενη αλλαγή του,θα την κοιτούν τέσσερα μάτια και όχι δύο...

Η σιωπή απλώνει στο δωμάτιο

 ‘’Γιατί’’;

Αυτή η λέξη γυρίζει σαν σβούρα μέσα μου. Αυτή η τόσο μικρή λέξη αλλά τόσο φορτισμένη ψυχολογικά.

Και πιάνω το τραγούδι…

Απομονώνω ρεφραίν άλλοτε, κουπλέ, άλλες φορές. Απλές συγχορδίες ή ολόκληρες σειρές συγχορδιών. Νοήματα και ανάσες. Ψιθύρους και σιωπές. Μελωδίες και ρυθμούς.

Κι η νύχτα μας θα μυρίζει γιασεμί… Όταν γυρίσεις και μου χαρίσεις την αγάπη σου…

1.Με χάδια τρομαγμένα,
με διψασμένα χάδια
του νου μου τα σκοτάδια
απόψε ντύνομαι
Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει,
σου παραδίνομαι…

Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Τη φλόγα σου δως μου
και γίνε μου φως μου
χρυσόμαλλο δέρας
Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Το γέλιο σου δως μου
και γίνε του κόσμου
το πέρας.

Της φυλακής μου πόρτα
εσύ και αντικλείδι
και γω μικρό στολίδι
στον άσπρο σου λαιμό
Θα πω ένα τραγούδι
σήκω να το χορέψεις
Τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πριν χαθώ…

2. Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει.

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου…

3. Το χιόνι καίει τον καρπό
Και την αγάπη ο χρόνος
Στην κούπα μου παλιό κρασί
Κι εσύ καινούργιος πόνος

Βοριάς φυσάει τα λόγια μου
Νοτιάς τα φέρνει πίσω
Κι από τα φύλλα της καρδιάς
Δεν ξέρω να σε σβήσω

Για να μη γίνεις σύννεφο
Καρφώθηκα στο χώμα
Κι άφησες τα τραγούδια μου
Ρούχα με δίχως σώμα…

4. Το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί
για να πετάξουμε μαζί στα περασμένα
κι όταν μας βρήκε το πρωί μου 'πες στ' αυτί
δεν έχω άλλο ουρανό έξω από σένα

Να με θυμάσαι όταν κρυώνεις
κι όταν φοβάσαι να με θυμάσαι
να με θυμάσαι όταν πονάς
και δεν κοιμάσαι να με θυμάσαι…

5. Μη με φοβάσαι, δωσ’ μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δωσ’ μου το χέρι
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

6. Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ'όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

7. Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό

8. Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια…

9. Θα κεντήσω,πάνω στου αλόγου σου τη σέλλα
Με διαμαντόπετρες σωρό
του φεγγαριού το πήγαιν' έλα
στο πελαγίσιο το νερό

Αγόρι μου,αγόρι μου
αγόρι μου να σε χαρώ

Θα κεντήσω στ' ασημοπίστολα σου πλάι
της χελιδόνας το φτερό
κι έναν σταυρό να σε φιλάει
τις νύχτες που σε καρτερώ

Αγόρι μου,αγόρι μου
αγόρι μου να σε χαρώ…

10. Δεν έχω άλλη υπομονή
δεν έχω που να ταξιδέψω
μου περισσεύει μια ζωή
δεν έχω που να την ξοδέψω…

Με χάδια πρόστυχα φτηνά
εγώ δεν πρόλαβα να παίξω
πάνω σου μόνο μια φορά
σαν δάκρυ πρόλαβα να τρέξω…

Δεν έχω άλλη υπομονή
δεν έχω δρόμο να διαλέξω
μέσα μου ουρλιάζει μια φωνή
χωρίς εσένα πως ν' αντέξω…

11. Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Πάρε με πάρε με
μέσα σου να κρυφτώ

σαν να μην έζησα

πριν απ' το βράδυ αυτό

Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο

να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι…

12. Η αγάπη κάστρα, η αγάπη κάστρα καταλύει,καταλύει
Η αγάπη κάστρα καταλύει, μπεντένια ρίχνει κάτω
Η αγάπη κάστρα καταλύει, μπεντένια ρίχνει κάτω
και παλικάρια, και παλικάρια του σπαθιού, του σπαθιού
και παλικάρια του σπαθιού τα ρίχνει του θανάτου

Αγάπα με, αγάπα με πουλάκι μου,πουλάκι μου
αγάπα με πουλάκι μου πως μ' αγαπούσες πρώτα
Αγάπα με πουλάκι μου πως μ' αγαπούσες πρώτα

13. Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή…

14. Και τι μπορώ να πω για σένα
που να 'ναι εσύ
λέξεις με δέρμα και μαλλιά
γραμματικές για την αφή
χέρια πλεγμένα

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς

Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι
και να 'σαι εσύ
τα γέλια σου σαν τα νερά
μια ήσυχη λέξη στ' αυτί
και να νικάμε…

15. Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί…

16. Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σε ονειρεύομαι

Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

Γίνεσαι φωτιά κι αέρα, νερό κι αέρας, φωτιά
Μες τα χέρια μου κοιμάσαι χάνεσαι μετά

Σ' έχω δε σ' έχω, πάντα εσύ με οδηγείς
Μπαίνω δε μπαίνω στ' αδειανό μιας φυλακής

Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω
Σε ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι…

17. Ένας κόσμος τραγούδια,
ένα δάσος "σ'αγαπώ"...
μες τα μάτια σου παίζουνε κρυφτό..
έχεις μπει στη ζωή μου,
την καρδιά μου να πονάς
κι απ' το γέλιο στο δάκρυ με γυρνάς...

Τώρα τι να σου πω....
Φταίω, που σ'αγαπώ!!
Τ'άστρα χίλιοι καημοί
κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί.

Ταξιδεύω μαζί σου κι ειν' οι σκέψεις μου κρυφές..
μα ταξίδι δεν κάναμε ποτές..

το φεγγάρι αλήτης..
σου χαϊδεύει το κορμί
κι η νύχτα μυρίζει γιασεμί..

18. Μα σαν γυρίσεις δεν θα μου φτάνουν
χιλιάδες δρόμοι για να τους τρέξω
και όσες πίκρες μού έχεις δώσει
ακόμα τόσες μπορώ ν' αντέξω.
Όταν γυρίσεις
πόση αγάπη θα μου χαρίσεις…

19. Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου

Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου…

20. Είσαι εκείνος  που έψαχνα
που χρόνια λαχταρούσα
στην αγκαλιά σου θα 'θελα
για πάντοτε να ζούσα…

Πόσο επιπόλαια φέρθηκα μπροστά σου
βιάστηκα να ξεδιπλώσω
όλα τα φύλλα της καρδιάς…

21. Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά
δίπλα στο μπαλκονάκι,
στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Να πάει στη μάνα υπομονή
δεμένη στο μαντίλι
προικιά στην αδερφούλα μου
και στη γειτονοπούλα μου
γλυκό φιλί στα χείλη…

22. Αχ! Η ξενιτειά το χαίρεται
Τζιβαέρι μου
Το μοσχολούλουδο μου
σιγανά και ταπεινά

Αχ! Εγώ ήμουνα που το ‘στειλα
Τζιβαέρι μου
Με θέλημα δικό μου
σιγανά πατώ στη γη

Αχ! Πανάθεμά σε ξενιτειά
Τζιβαέρι μου
Εσέ και το καλό σου
σιγανά και ταπεινά

Αχ! Που πήρες το παιδάκι μου
Τζιβαέρι μου
και το ‘κανες δικό σου
σιγανά πατώ στη γη…

23. Να γλιστρούσες στο σκοτάδι,
να πετούσες σαν αερικό...
Θα πεθάνω αυτό το βράδυ,
θα πεθάνω αν δε σε δω.

Με γλυκό κρασί θα γίνω
αργοναύτης να 'ρθω να σε βρω.
Να σε ανταμώσω λίγο
στης ψυχής μου το βυθό.

Είσαι τ' άγγιγμα του ανέμου
που μου ξαφνιάζει το κορμί.
Δε σε χόρτασα ποτέ μου,
όλα ήταν μια στιγμή…

24. Όπου πατάς να ρίχνεις
μάτια μου
φως να πατώ
κι όπου κοιτάς να δείχνεις
μάτια μου
για να κοιτώ

Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς
όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς
και να στους τραγουδάνε στον ουρανό
οι βραδινές παρέες των αστεριών

Να 'ναι γλυκά τα ξένα
μάτια μου
κι ας μ' αρνηθείς
παρά σκληρή για σένα
μάτια μου
να είναι η γης

24+1. Κοίτα με στα μάτια και θα καταλάβεις
όλα όσα θέλω να σου πω.
Της χαράς το τρένο τρέχα να προλάβεις,
πάνω το εισιτήριο γράφει "σ' αγαπώ".

Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα
στο δικό μου δρόμο να βρεθείς.
Θα 'ναι το ταξίδι που θα κάνεις από εκείνα
που δεν θα ξεχάσεις όσο ζεις.
Της χαράς το τρένο τρέχα να προλάβεις
πάνω το εισιτήριο γράφει "σ' αγαπώ".

Κοίτα με στα μάτια, κοίτα με να νιώσεις
όλα όσα θέλω να σου πω.
Πρόλαβε το τρένο πριν το μετανιώσεις,
πάνω το εισιτήριο γράφει "σ' αγαπώ".

Και το εισιτήριο στην τσέπη σου πάντα θα γράφει  ‘’ σ’ αγαπώ’’, τζιβαέρι μου…