Κάποτε στην πρωτεύουσα του Παραλογιστάν υπήρχε μια κοπέλα που ονειρευόταν ότι μπορεί αυτή η χώρα, η δική της, κάποτε θα άλλαζε. Οι κάτοικοι θα έπαυαν να είναι τόσο εγωιστές, τόσο κακοί, τόσο συμφεροντολόγοι, και θα ενώνονταν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό.. Αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι ο εχθρός ήταν μέσα τους.. Στον ίδιο τον εαυτό τους.. Στην ουσία όλοι αυτοί οι σκάρτοι άνθρωποι κακό στον εαυτό τους έκαναν και ύστερα στους άλλους.. Όλη αυτή η κακία κάποια στιγμή γυρίζει μπούμερανγκ.. Αυτό το κατάλαβε η κοπέλα της ιστορίας μας..

Δύσκολα εμπιστευόταν τους ανθρώπους και ακόμα πιο δύσκολες ήταν και οι σχέσεις της.. Ώσπου γνώρισε κάποιον που κατάφερε να την κάνει να πιστέψει ότι μπορεί ακόμα να υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν.. Σταγόνα στον ωκεανό μεν, αλλά υπάρχουν έστω και ελάχιστοι που αξίζουν.

Την ξεκλείδωσε αυτός ο νέος και την πήρε μαζί του. Την αγαπούσε αλλά και εκείνη το ίδιο. Έγιναν μια γροθιά, δύο σώματα με μια ψυχή.

Ο νέος αυτός έμενε σε άλλη πόλη, στην ίδια πάντα χώρα, το Παραλογιστάν. Η κοπέλα αγάπησε την πόλη του καλού της.

Όμως το Παραλογιστάν μέρα με τη μέρα έμοιαζε με καράβι που βυθίζεται. Δεν λειτουργούσε τίποτα. Όλα πήγαιναν στραβά σε όλους τους τομείς. Η ανεργία στο διάστημα, οι τιμές στο διάστημα, οι μισθοί στα Τάρταρα, ο παραλογισμός στο διάστημα. Ο καθένας προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό του στο καράβι που βούλιαζε. Ποδοπατούσε τους άλλους για να εξασφαλίσει θέση στις ελάχιστες βάρκες που θα τον έσωζαν.

Το νεαρό ζευγάρι με πολύ δυσκολία περνούσε την καθημερινότητα του. Δουλειά δεν υπήρχε. Βοήθεια μόνο από τους γονείς της κοπέλας. Οι γονείς του νεαρού νοιάζονταν μόνο για τον εαυτό τους.

Το νεαρό ζευγάρι κατάλαβε ότι η ζωή του από δώ και πέρα μόνο με αγκάθια θα είναι σπαρμένη. Όταν ξεκινούσαν πίστευαν ότι θα μπορούν να κάνουν όνειρα. Αντίθετα, μόνο εφιάλτες έβλεπαν. Όσο κι αν ήταν από τη φύση τους αισιόδοξοι άνθρωποι, δεν μπορούσαν σε τόσο μίζερη πραγματικότητα να σηκώσουν κεφάλι.

Μόνο όνειρο έμοιαζε η φυγή. Στη γειτονική χώρα όπου ήταν σκάλες ανώτερη από το Παραλογιστάν. Μια ευκαιρία και δεν θα το σκέφτονταν καθόλου. Θα είχαν φύγει.

Ίσως και να έρθει σε λίγα χρόνια, σκέφτηκαν. Υπήρχε μια πρόταση στον αέρα.

Η κοπέλα για αυτή τη μέρα ζούσε. Τη μέρα της φυγής. Αυτό την κρατούσε. Αυτή η χώρα, το παραλογιστάν έχει πια τελειώσει. Δεν έχει καμία ευκαιρία για τους νέους. Σιγά σιγά, σταδιακά, θέλει να τους εξοντώσει. Η νέα γενιά είναι ο κίνδυνος για όσους έχουν εξουσία. Γιαυτό τους ρίχνουν σταδιακά σε όλα τα στραβά μονοπάτια, ανεργία, βία και χουλιγκανισμός και ναρκωτικά. Έτσι μένουν έξω από τις εξελίξεις.

Το ήξερε πολύ καλά αυτό η κοπέλα. Βλέπετε, όσο κι αν προσπαθούσαν να την κάνουν να μην βλέπει και να μην καταλαβαίνει, αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο. Και έβλεπε και καταλάβαινε και σκεφτόταν.

Ποτέ δεν θα γινόταν το πρόβατο που ήθελαν να γίνει. Όσο κι αν την χτυπούσαν για να πέσει, κάποια κατώτερα όντα, που για να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες προσπαθούσαν να την βγάλουν εκείνη ανεπαρκή, δεν θα τα καταφέρουν. Σε κανέναν δεν θα επιτρέψει να τις μιλάει άσχημα και να την υποτιμά. Κάθε τέτοια προσπάθεια, θα αποτύχει. Βρέθηκαν άνθρωποι να την υποτιμήσουν, να τις μιλήσουν άσχημα, να υποτιμήσουν τις προσπάθειες της. Ποιας; Εκείνης που είχε τόσο λαχτάρα να δουλέψει όταν όσοι δούλευαν βαριόντουσαν τη ζωή τους. Αλλά όσο υπήρχαν τέτοια ανθρωπάκια τόσο η κοπέλα γιγαντωνόταν για να τους τρίψει στη μούρη την αξία της.

Ο καιρός περνούσε και η κάθε μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη.

Η μόνη παρηγοριά για το ζευγάρι ήταν η παρουσία του ενός στη ζωή του άλλου.

Κάθε μέρα βασανιστικά ίδια.

Διέξοδος και φως από πουθενά. Ελπίδα ναρκωμένη. Άραγε θα ξυπνήσει;

Μαζεύουν και οι δυο τα κομμάτια τους.

Προσπαθεί να χαμογελάσει. Μέρα με τη μέρα και πιο δύσκολο. Με το ζόρι ένα μικρό χαμογελάκι χαράζει. Για χάρη του. Για να την βλέπει γελαστή. Μόνο εκείνος είναι ο κόσμος της. Ο μόνος που την καταλαβαίνει.

Βλέπει κωμωδίες μόνο στην τηλεόραση. Για να μπορεί να γελάει. Γιατί στο γέλιο της έβαλαν ταφόπλακα. Μην το ρωτάτε ποιος και τι. Πολλοί και κανένας. Οι ίδιες οι συνθήκες και οι λάθος και σκάρτοι άνθρωποι που η μοίρα της έφερε κοντά. Θα ήθελε να μην υπάρχουν. Να μην την επηρεάζουν. Να μην ασχολούνται μαζί της. Να μην την κατηγορούν χωρίς να έχει φταίξει. Αλλά αυτοί μες την κακία και τη ζήλεια τους θα κατηγορούσαν και τον ίδιο το Θεό αν είχαν δίπλα τους.

Μόνη ηλιαχτίδα εκείνος. Μόνο για εκείνον κάνει προσπάθειες. Μόνο εκείνος είναι ο κόσμος της…

ΥΓ:Τραβούσαν κουπί καθημερινά,σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα...