Πόσο γκαντέμης μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;Αύριο φεύγω,πρώτη φορά θα περάσω τα σύνορα της χώρας,έχουμε 3 ώρες ταξίδι μέχρι την Πάτρα και 15 ώρες μέχρι το Μπάρι,και εγώ είμαι με πυρετό!!Το μεσημέρι είχα 37,6 και πριν λίγο που έβγαλα το θερμόμετρο είχα 38...Κακό σημάδι,γιατί συνήθως το βράδυ ανεβαίνει.

Από πράγματα δεν έχω ετοιμάσει τίποτα ακόμα.Έχω μια ατονία απίστευτη,όλη μέρα ξαπλωμένη θέλω να είμαι...Ο κατάλογος υπάρχει,έχω έναν μόνιμο κατάλογο για όλα τα ταξίδια,σε χοντρό χαρτί των μπλοκ που ζωγράφιζα.Με βάση αυτόν τον κατάλογο ετοιμάζω τις βαλίτσες για να μην ξεχνάω τίποτα.

Ευτυχώς δεν θα ξυπνήσουμε πολύ πρωί,η αναχώρηση θα είναι 11.30 πμ από την πλατεία Κάνιγγος.

Είναι απορίας άξιο πως αρρώστησα...Μέχρι εχθές το μεσημέρι ήμουνα καλά,μετά άρχισε να πονάει ο λαιμός,το βράδυ ήμουνα χάλια,αφού με πήρε ο ύπνος με ανοιχτή τηλεόραση(!)πρώτη φορά,και ξυπνάω 7.30 το πρωί,δεν είχα γυρίσει πλευρό και ψαχνόμουνα αν είναι 7.30 πρωί ή 7.30 απόγευμα.Νόμιζα ότι είχα κοιμηθεί για μεσημέρι και χρειάστηκε να κάνω ζάπινγκ και να δω ότι έχει τις πρωινές εκπομπές,άρα είναι ημέρα Τετάρτη.

Πάω τώρα σιγά-σιγά να ετοιμάσω την βαλίτσα,να κάνω κι ένα μπανάκι,να πιω ένα ντεπον και ένα χυμό,μήπως και συνέλθω.

Πόσο καιρό το περίμενα αυτό το ταξίδι...Κι αν είμαι έτσι όπως είμαι σήμερα...Δεν θα το ευχαριστηθώ...

Γιατί πάντα η χαρά μου να είναι μισή;Πάντα την είχα αυτή την απορία...Πάντα όταν χαίρομαι για κάτι,λες και είναι γραμμένο κάπου ότι θα στραβώσει,έστω και στο ήμισι,θα μπουν πρώτα ένα βουνό εμπόδια,θα μου βγει πρώτα ξινό,για να περάσω λίγες μέρες χαλάρωσης.

Δεν είναι τωρινό φαινόμενο,πάντα έτσι ήταν.Και συνήθως όταν πάω κάπου διακοπές παθαίνω διάφορα,όπως όταν πήγα πέρυσι στο Πήλιο το χειμώνα και φύγαμε άρον-αρον,έπαθα όλα τα κακά της μοίρας μου μαζεμένα.Λες και πρέπει να είμαι καταδικασμένη να είμαι καρφωμένη εδώ,στην καρέκλα και μόλις σηκωθώ,όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος μου βάζουν τρικλοποδιά.Δεν έχω πάει ποτέ ταξίδι να μην πάθω κάτι.Πέρυσι στη Νάξο,πήγα μονοήμερη Ηρακλειά-Κουφονήσι,και στο Κουφονήσι με έπιασε το πόδι μου,είχα από μέρες βγάλει φουσκάλες και μπήκα στη θάλασσα,νόμιζα ότι θα πεθάνω,έκλαιγα από τον πόνο και από τον φόβο ότι θα φύγει το καραβάκι και θα με αφήσει εκεί,αφού δεν θα μπορώ να φτάσω στο λιμανάκι.Στη Σίφνο τώρα,είχα βάλει έναν τόνο αντιηλιακό και έγινα κατακόκκινη,ενώ οι φίλες μου δεν είχαν βάλει σχεδόν καθόλου και ήταν μια χαρά...

Τι να πω...Ο Θεός να βάλει το χέρι του...Γιατί εκεί και να χρειαστώ γιατρό...Ας μην το σκέφτομαι καθόλου...

Αλλιώς,είμαι χαρούμενη που επιτέλους θα περάσω τα σύνορα της χώρας και θα δω μέρη τελείως διαφορετικά.Μέρη που έχουν περισσότερο πράσινο και το σέβονται,δεν το καίνε.Μέρη όπου σέβονται τον πεζό και τον ποδηλάτη.

Λέει ο πατέρας μου,-έχει πάει 2 φορές Ιταλία-στο Μιλάνο ή στη Μπολόνια,δεν θυμάμαι που μου είπε,έχει λωρίδα ποδηλάτων στο πεζοδρόμιο,πήγαινε εκείνος αμέριμνος,συνηθισμένος από την δική μας κατάντια εδώ,και ακούει πίσω του ντριν-ντριν.Πάταγε τον ποδηλατόδρομο και ερχόταν μια γιαγιά κατά πάνω του,άντε να φρενάρει η κακομοίρα!Μια άλλη φορά μόλις πάτησε το πόδι του κάτω από το πεζοδρόμιο,σταμάτησε το ταξί να του δώσει προτεραιτότητα.Εδώ θα τον είχε χτυπήσει και θα τον έβριζε κιόλας που τον καθυστέρησε στην πορεία του.Άλλη κουλτούρα.Εντάξει μπορεί να μοιάζουν ή να είναι και χειρότεροι από εμάς(αν και δεν νομίζω) αλλά έχουν ΣΕΒΑΣΜΟ,μια λέξη που εμείς εδώ ούτε ξέρουμε τι σημαίνει.Εμείς είμαστε οι πιο αγενείς που υπάρχουν,όλο με νεύρα,φωνές,βρισιές και αγένεια.Βέβαια από κάπου πηγάζουν αυτά,αν σου σπάνε τα νεύρα με μια απλή συναλλαγή σε μια δημόσια υπηρεσία,και όχι μόνο...Κάπου θα πάει η νευρικότητα.

Τα υπόλοιπα θα τα πούμε όταν γυρίσω στις 31/7.Ελπίζω σώα...

Κι ένα τραγουδάκι για να κλείσω μουσικά.

Encardia-Το παραμύθι της ταραντούλας

IS ORIAMU

E mmu sirni e kardia na su miliso

fse ci-ppu 'vo kratenno 'sti fsichi

ma 'su kanoscio fissa mes'ta-mmaddia mu

kai olo to pensieri-mu tori.

Eleu tt'ammaddia-mu ka se recina

sto ppetto-mmu grammeni se vasto

ka passio nifta to musai-ssu t'orio

ess'ipuno jelonta to toro.

kai mrpizzikata a fiddha tis kardia

kai termasi sto jema-mmu vasto

mia sikka ka mu fei tin amilia

s'te mu scuriazzi ammadia,pu e ttoro.

Ce i ttermasi ce ssikka ce i llumera

mu 'sozzin ghiani esu manecho

ka guai momento pu fse-su pao rotonta

sa mbakkao fiuro pu jurei nnero.

Αρκετές λέξεις διαβάζονται.Δίπλα υπάρχει μετάφραση,στο cd.Αλλά έτσι είναι πιο ωραίο.

Η φωτογραφία είναι από Μπάρι.

Να ήμουνα γλάστρα σε αυλή

γεράνι και να ανθίζω

κόκκινο χρώμα της φωτιάς

άνοιξη να θυμίζω.

Στην αυλή,σε ένα νησί

ανθίζει ένα γεράνι

δίπλα στο δυόσμο κάθεται

κουβέντα μαζί του πιάνει.

Τραγουδάει το γεράνι γλυκά

ο δυόσμος σκορπίζει ευωδιά

κι όποιος από εκεί περνά

χάδι προσφέρει στα φύλλα τα πλατειά.

(Φωτογραφία και ποιήμα δικά μου.Το ποιήμα γεννήθηκε από την ομορφιά του τοπίου.)

Σίφνος 2008.

Ο μεγαλύτερος ποιητής είναι η ίδια η φύση.

Τελευταίο post για απόψε.Δεν θα μπορούσα να μην βάλω αυτή τη φωτογραφία.Ήταν ό,τι πιο πρωτότυπο και όμορφο έχω δει.Αγάπη για τον τόπο μου δείχνει.Γιατί δεν φταίνε μόνο αυτοί που βρωμίζουν με σκουπίδια,φταίνε εξίσου και αυτοί που δεν προνοήσαν να υπάρχουν καλάθια για να πετάει ο κόσμος τα σκουπίδια.Δεν είμαστε τόσο ανεύθυνοι σαν λαός.Σωστή κατεύθυνση θέλουμε,αλλά συνήθως δεν υπάρχει.

Τι όμορφη κατασκευή!!Ζωγραφισμένα ψαράκια πάνω.Για να σβήνει ο κόσμος τα τσιγάρα στην παραλία.Ένα ίδιο υπήρχε και στην παιδική χαρά που έβαλα πριν φωτογραφία,για τις μαμάδες ή μπαμπάδες των παιδιών.

Το βρίσκω παράδειγμα προς μίμηση.

Όχι όπως στο Galatsi-city.Στη στάση που παίρνω το λεωφορείο,σε κεντρική λεωφόρο,Πρωτοπαπαδάκη,για όσους ξέρουν,δεν υπάρχει καλάθι,κατεβαίνουν όλοι από τα λεωφορεία και πετάνε κάτω τα εισιτήρια.

Φταίνε φυσικά και αυτοί που τα πετάνε κάτω,αλλά φταίνε περισσότερο αυτοί που δεν προνόησαν να βάλουν ένα καλάθι.Τόσο δύσκολο είναι να μπει ένα καλάθι;Άσε που για να σκουπιστουν οι δρόμοι...Μπορεί να δεις το ίδιο σκουπίδι στην ίδια θέση επί 2 εβδομάδες...Όταν δεν κάνουν προσλήψεις...Φυσικό είναι.Πάντως πρέπει να είμαστε ο πιο βρώμικος δήμος της Αθήνας.Τελευταίοι σε όλα.Καλά,για ανακύκλωση δεν το συζητώ...Εδώ είχα πάει πέρυσι στην Άνδρο,στο Βιτάλι και το Ζορκο,δυο απομακρυσμένες παραλίες,15 χλμ χωματόδρομο,που πάνε όλοι κι όλοι 10 άνθρωποι την ημέρα,έχει μόνο μια ταβέρνα και το πρώτο σπίτι απέχει τουλάχιστον 5 χλμ,και είχε κάδο ανακύκλωσης!!!!!!!!!!Και το Γαλάτσι του 2008,των 57.000 κατοίκων(σύμφωνα με το χάρτη μου),δεν έχει ούτε έναν κάδο!!!!!!!!!!Χρειάζεται να σχολιάσω κάτι πάνω σε αυτό;

Αν υπήρχε σωστός σχεδιασμός και προσπάθεια,θα ήταν παράδεισος η ζωή μας.Λίγα απλά βήματα χρειάζονται.Το βασικό είναι ο καθένας να προσπαθεί για τον εαυτό του.Τον εαυτό μας μπορούμε να τον αλλάξουμε.

Πάνω σε αυτό το θέμα πχ της ανακύκλωσης,εμείς έχουμε χρόνο να τα μαζέψουμε και να τα πάμε στη Φιλοθέη ή στην Κυψέλη.Αλλά κάποιος που δουλεύει όλη μέρα,δεν έχει την δυνατότητα ακόμα κι αν το θέλει.Αν όμως είχε κάδο στη γωνία του σπιτιού του,θα το έκανε πιστεύω.Εκτός αν επρόκειτο για την κατηγορία που ονομάζω "κανίβαλους".Κάποια μέρα θα αναλύσω την συμπεριφορά αυτής της κατηγορίας.

Αυτά για απόψε.

Τραγουδάκι;

Εγώ και η μια από τις δυο φίλες μου,σαν νησιώτισσες,το ξέραμε.Η άλλη,στεριανή φίλη μας,όχι,και της το τραγουδήσαμε,ό,τι θυμόμασταν.

Ο ΑΡΤΕΜΩΝΑΣ
Μουσική - Στίχοι: Παραδοσιακό της Σίφνου
 

Στον Αρτεμώνα στο Σταυρί
στα Ξάμπελα στο Κάστρο

Εκεί το πρωτογνώρισα
στα Ξάμπελα στο Κάστρο
το πρόσωπό σου τ' άσπρο

Στον Αρτεμώνα δεν περνώ
γιατί μάνα γελούνε

https://www.youtube.com/watch?v=H9D-osr6rTA

Ένα link,στο youtube,όπου τραγουδάει η Λιζέτα Καλημέρη αυτό το τραγούδι. 

Αυτή την παιδική χαρά που περνούσαμε για να πάμε στο ξενοδοχείο,δίπλα από έναν άδειο,λόγω εποχής, παιδικό σταθμό,την ερωτεύτηκα!!!Αν ήμουνα παιδάκι,θα την είχα κάνει δεύτερο σπίτι μου!!Με χώμα κάτω,να μην χτυπάνε τα παιδάκια όταν πέφτουν.Με πολύχρωμα παιχνίδια,τρενάκι,σπιτάκι,τραμπάλες,τσουλήθρες,κάτι ψαράκια να ανεβαίνουν πάνω τα παιδιά σαν να είναι άλογα,και φυσικά πολλές κούνιες.

Πολύ όμορφη παιδική χαρά!

Τι αντίθεση με τις παιδικές χαρές στην Αθήνα...Οι περισσότερες με 2-3 κούνιες,1-2 τσουλήθρες,και όλα ξεχαρβαλωμένα και κακόγουστα,έχουν ποτίσει γκρίζο χρώμα...Μια μιζέρια μου βγάζουν όταν περνάω...

Αυτό το πολύχρωμο αυτοκινητάκι,από το πρώτο λεπτό που το είδα με προκαλούσε να το φωτογραφήσω.Δεν είναι πολύ όμορφο;

Τραγούδι;Το τραγούδι που λέει ο τίτλος του post.Ζιγκ-Ζαγκ.Με εκφράζει.

Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια
και κλέβουνε απ' τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ' ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ' τα μέτρα
στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά
μα εδώ στην ώρα των φιλιών σ'το λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα.

Γύρισα!!Κλαψ,κλάψ!Τι ωραίο νησί!!Το βλέπω να αρχίσω να πηγαίνω συνέχεια!

Γύρισα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.Μέσα σε δυο μέρες τράβηξα 80 φωτογραφίες!!!!Οι φωτογραφίες που βγάλανε και οι 2 φίλες μου μαζί δεν ήταν 80!Αφού τράβηξα τα πάντα!Μίνι Περιστερώνες έξω από μαγαζί,πειρατές(όχι αληθινούς)έξω από μπαρ στο λιμάνι,ανεμόμυλους έξω από μαγαζί,πυθάρια,εκκλησίες,άλογα(!),μποκαμβίλιες σε τοίχους,παιδικές χαρές(!),πουλιά(!),ψάρια(!),και γενικώς ότι στεκόταν ή περπάταγε ή κολυμπούσε σε κοντινή απόσταση και με προκαλούσε να το τραβήξω.

Τα πουλιά που αναφέρω,πρέπει να ήταν σπάνιο είδος,δεν τα έχω ξαναδεί,μαύρο-γκρί χρώμα,διπλάσια σχεδόν σε μέγεθος από περιστέρι.Τα τράβηξα πάνω στη σκεπή της Χρυσοπηγής,της εκκλησίας που φαίνεται στη φωτογραφία.Εδώ την έχω τραβήξει έξω από την ταβέρνα,στην παραλία που κάναμε μπάνιο.Είναι 6.30 περίπου το απόγευμα και περιμέναμε το ταξί να μας πάει πίσω στο ξενοδοχείο.Τελικά η αναζήτηση που είχα κάνει τότε στο ίντερνετ και τα τηλέφωνα που είχα σημειώσει,όχι απλά μας φάνηκαν χρήσιμα,και κάτι παραπάνω.

Σε δυο μέρες δυστυχώς δεν προλαβαίνεις να δεις πολλά πράγματα και μάλιστα με λεωφορεία,αν και ήταν πολύ τακτικά στη Σίφνο,σε αντίθεση με άλλα νησιά.Μέναμε στο λιμάνι και πήγαμε μόνο στην Απολλωνία,την πρωτεύουσα του νησιού,στην Χρυσοπηγή,και στον Αρτεμώνα,ο οποίος μου άρεσε πιο πολύ από όλα τα άλλα μέρη.Τι απίστευτο χωριουδάκι!!!

Μετά από αυτά τα πανέμορφα σπιτάκια που είδα,με τις αυλίτσες,τις πήλινες γλάστρες με τα γεράνια,και τις μποκαμβίλιες στους τοίχους,πως μπορώ να έρθω στο σπίτι μου,στο μπαλκόνι μου,και να ανοίγω το παράθυρο να βλέπω απέναντι τους αντιπαθητικούς γείτονες;;Σχεδόν πονάω...Νιώθω σαν ψάρι έξω απ'το νερό,που σπαρταράει προσπαθώντας να ζήσει...Πως ζούμε έτσι ρε παιδιά εδώ στην Αθήνα;;Η κόλαση είναι επιεικής χαρακτηρισμός...Θα πάω και Ιταλία και μετά να δω πως θα μαζέψω το μυαλό μου,να επιβιώσω...Πιστεύω πως ο κύκλος έχει κλείσει.Όταν θα έχω τα λεφτά από το ερευνητικό στα χέρια μου και ρυθμίσω ένα θεματάκι με την υγεία μου,μια επέμβαση που πρέπει να κάνω,μετά θα δρομολογηθούν αλλαγές.Δεν μπορώ άλλο αυτή τη μιζέρια σκηνικού...Να ζούμε με φόβο,αδιάφορα,άχρωμα...

Δεν είναι αρκετά πλέον να με κρατήσουν στην Αθήνα,2-3 συναυλίες που πάω και 2-3 σινεμά.Με τους φίλους μου δεν θα χαθώ όπου και να πάω,και δεν θα ρίξω μαύρη πέτρα.Αλλά δεν μπορώ άλλο εδώ.

Φέτος πήγα αρκετές συναυλίες,δεν λέω,και γενικά βγήκα περισσότερο από άλλες χρονιές.Τον υπόλοιπο καιρό όμως που όλοι πηγαίναν και πίνανε τον καφέ τους στις παραλίες,και κάνανε το μπάνιο τους στις παραλίες,εγώ που ήμουνα;Στην λευκή οθόνη μπροστά...Γιαυτό έχω τα περισσότερα post...Όταν είμαι συνέχεια στο σπίτι...Ειδικά καλοκαίρι...Πολύ μοναξιά...Και τον χειμώνα βέβαια,αλλά το καλοκαίρι περισσότερο που όλοι λείπουν.Τον Αυγουστο πάντα είμαστε μόνοι μας στην πολυκατοικία,για να μην πω και στη γειτονιά,δεν είμαι σίγουρη.Πάντως αν δεν λείπουν όλοι στη γειτονιά,θα είναι εδώ σε 3-4 διαμερίσματα,σε όλο το δρόμο.

Το πρόβλημα ξεκινάει στο ότι δεν θέλω να πάω πουθενά,μου αρέσει να είμαι στο σπίτι,εκτός αν έχω μια καλή πρόταση για έξοδο.Κι αυτό όχι επειδή είμαι σπιτόγατα,καθόλου.Αλλά 1.έχω κορεστεί από εξόδους,γιατί όλα αυτά που μου αρέσουν τα έχω πια δει τα τελευταία 15 χρόνια,2.για να πάω κάπου είναι απίστευτη ταλαιπωρία,και αναμονή ωρών σε στάσεις λεωφορείων.Αρα κάθομαι σπίτι και έχω την ηρεμία μου.Άσε που δεν μπορώ να έρχομαι σε επαφή με κομπλεξικές συμπεριφορές(ας μην τις αναλύσω καλύτερα,θα λέτε ότι γκρινιάζω).Όταν φέρεσαι με έναν τρόπο που δεν ενοχλεί τους άλλους,όταν οι άλλοι φέρονται με έναν τρόπο που φανερώνει έλλειψη παιδείας και αγένεια,σου χτυπάει απίστευτα άσχημα...Είναι θέμα πως μεγαλώνεις.Δεν το παίζω υπεράνω όλων ή ψηλομύτα,αλλά οι γονείς μου με μεγάλωσαν μαθαίνοντας μου να σέβομαι τους άλλους.Δεν μπορώ να διανοηθώ να κάνω κάτι που θα ενοχλεί.Γιαυτό είμαι διακριτική και δεν μου αρέσει να ρωτάω,να φέρνω σε δύσκολη θέση τους άλλους ή να κάνω φασαρία.

Πάλι ξέφυγα απ'το θέμα.

Τι να πω για τη Σίφνο...Όποιος δεν έχει πάει,να πάει σύντομα!!Αξίζει.

Μου άρεσε που μέναμε στο λιμάνι.Ήταν πολύ ήσυχα.Η θέση του ξενοδοχείου ήταν τέτοια,που ήταν πολύ ήσυχα.Δεν είχε δρόμο κεντρικό μπροστά.Η θάλασσα ήταν απίστευτα κοντά.

Γενικά οι ντόπιοι μου 'δώσαν την εντύπωση ότι αγαπάνε και προσέχουν πολύ τον τόπο.Ηταν παντού πολύ καθαρά,υπήρχαν καλαθάκια για σκουπίδια παντού,μέχρι και μια κατασκευή για να πετάνε στην παραλία τις γόπες,υπήρχε,ένα ξύλινο κουτάκι,θα το βάλω στο επόμενο post,εννοείται ότι το τράβηξα φωτογραφία.Η παραλία έλαμπε,δεν υπήρχε ούτε σκουπιδάκι.Επίσης όπου πήγα και ψώνισα,σε μαγαζάκια,νερό κυρίως που πίνω λίτρα όλη μέρα,ήταν όλοι πολύ ευγενικοί.

Σε έναν φούρνο στο λιμάνι πήρα το μικρό νεράκι 40 λεπτά!!!!Απίστευτο!!!Και μια λεμονάδα σε γυάλινο,που εδώ την παίρνω 1 ευρώ,εκεί είχε 80 λεπτά!!Αντί να είναι πιο ακριβά λόγω μεταφορικών,ήταν όλα πιο φτηνά.Στις 2 ταβέρνες που φάγαμε,3 άτομα φάγαμε πλουσιοπάροχα,το πιάτο μας,και 2-3 ορεκτικά συν κοκα-κόλες και νεράκια,όλα αυτά με 37 ευρώ,στον Αρτεμώνα και 40 στη Χρυσοπηγή!!Και η ταβέρνα στη Χρυσοπηγή τα σκαλάκια της βγαίνανε στην άμμο της παραλίας!!!!!!!Στις Καμάρες φάγαμε παγωτό με 3,60 και εδώ στην Αθήνα να φας σε καφετέρια παγωτό κάτω από 5 ευρώ δεν βρίσκεις!!!

Πήρα και κάτι ωραίες φρουτοχαλβαδόπιτες!Δεν έχω ξαναφάει.Και ένα ωραίο κεραμικό τασάκι.Έρχονται φίλοι μου σπίτι που καπνίζουν και δεν έχω ένα τασάκι,τώρα θα έχω κεραμικό!Τέλειο!

Η πλάκα είναι ότι κλείνουν νωρίς τα μαγαζιά στο λιμάνι και ψάχναμε να πάρουμε νερό Σάββατο βράδυ και είχαν σχεδόν όλα κλείσει.Πολύ γέλιο!Καναμε βόλτα,μεχρι να πάμε στο περίπτερο είχε κλείσει,γυρίζαμε προς το φούρνο,είχε κλείσει,πηγαίναμε στο μινι-μάρκετ είχε κλείσει,τελικά πήραμε από μια καφετέρια.Μετά από εκείνο το βράδυ,δεν τους έμεινε νερό εμφιαλωμένο!!χαχαχαχαχα!!Πήρα 4 μπουκαλάκια!!Πίνω τόνους νερό!!Γιαυτό και ιδρώνω απίστευτα.

Έτσι κερδιζεις τον τουρίστα,Ελληνα ή ξένο,αν οι τιμές είναι καλές.Αν πας κάπου και σε γδάρουν στις τιμές δεν θα ξαναπάς.Αλλά φταίμε και εμείς που πάμε στα μέρη που μας εκμεταλλεύονται,επειδή θεωρούνται "in".Μην  %^$& !!!!!!!

Προσωπικά κάποια μέρη τα έχω σε black list,όχι μόνο για τις τιμές τους,αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.ΠΧ είχαμε πάει πριν 3 χρόνια,για έναν γάμο στην Πάρο.Το τονίζω ότι είχα πάει για γάμο γιατί σε αυτό το νησί δεν πατάω να μου δίνεις ένα εκατομύριο και να μου τα έχεις και όλα πληρωμένα.Συγνώμη αν προσβάλω κάποιον με αυτό που λέω,που έχει από εκεί καταγωγή,αλλά γενικά σε μέρη που πέφτει πολύ διαφήμιση πάει η σάρα,η μάρα και το κακό συναπάντημα, όπως και στη Μύκονο,το άλλο μισητό μου νησί.Όταν πάω Νάξο και φτάνει το καράβι στην Πάρο,κατεβαίνουν όλοι οι "κανίβαλοι" της Αθήνας και μετά έχει μια τέλεια ησυχία στο καράβι!Μέχρι εκείνη την ώρα έχουμε κάνει ένα κεφαλάκι διπλάσιο σε μέγεθος από τη βαβούρα.Αλλά αλλού θέλω να καταλήξω.Πες ότι τα παραβλέπεις όλα αυτά.Πως να παραβλέψεις όμως να πληρώσεις Ιούνιο μήνα,στη Νάουσα της Πάρου,3 μερίδες κατεψυγμένα καλαμάρια,3 πατάτες γεμιστές στο φούρνο με τυρί,ζαμπον,και από ένα αναψυκτικό,55 ευρώ;Μπορείς να το παραβλέψεις;Ακούω Νάουσα Πάρου και μου έρχεται δεν ξέρω κι εγώ τι...Δεν ξαναπατάω με τίποτα!!!!!Δεν είμαι τσιγκούνα,δεν υπάρχει πιο ανοιχτοχέρης και σπάταλος άνθρωπος από μένα,αλλά μου τη σπάει να υποτιμάνε τη νοημοσύνη μου και να με εκμεταλλεύονται.Εκείνη την εποχή ήταν η μόνη ανοιχτή ταβέρνα εκεί και δεν είχαμε άλλη επιλογή,αλλιώς ούτε τη φωτογραφία μας δεν θα είχανε δει,όχι εμάς τις ίδιες.Αυτή την ταβέρνα την διαφημίζουν σε όλα τα περιοδικά.Έλεος δηλαδή!Ούτε κατάλογο δεν μας έφερε,το οποίο το θεωρώ αίσχος.Δεν παραγγέλνουμε ποτέ χωρίς κατάλογο.Αυτοί ήταν παράνομοι από χίλιες πλευρές...Αλλά και να καταγγείλεις κάτι;Σιγά μην τους κάνουν και τίποτα.Θα έλεγα κάτι τώρα,τι θα τους κάνουν,αλλά είναι πρόστυχο.

Το ακριβως αντίθετο σκηνικό είναι η Σίφνος.Όπως και η Νάξος,και δεν το λέω επειδή την λατρεύω.Όπως και η Άνδρος.Πανέμορφα νησιά,άψογη εξυπηρέτηση και πολύ καλές τιμές.Αν κάτι είναι καλό θα το πω,αν δεν είναι,επίσης,είμαι δίκαιη,δεν θα παινέψω κάτι αν δεν το αξίζει.Πέρυσι πήγα στη Νάξο,ξενέρωσα και έφυγα,δεν είπα είναι τέλεια,επειδή την λατρεύω.Αφού δεν πέρασα ωραία;Ψέματα θα πω;Προφανώς οι ίδιοι "κανίβαλοι" που έλεγα πιο πριν,ήρθαν μια βόλτα και από εκεί να αναστατώσουν το νησί με την φασαρία...Μια βλακεία έγινε ο Παράδεισος μου...

Στα μισητά νησιά ξέχασα και την Κέα.Τι αίσχος!Η ταβέρνα ήταν σφηκοφωλιά,κοπάδι οι σφήκες,μέχρι μέσα στη σαλάτα κολυμπήσανε και η φίλη μου είναι αλλεργική,να τα 'χω παίξει.Και επιπλέον δεν έχω δει χειρότερη εξυπηρέτηση,το ψωμί το έφερνε σε χαρτοπετσέτα τυλισμένο(!)βρωμιά στα τραπέζια,δεν έστρωσε τίποτα το καθάρισε με ένα πανάκι βρεγμένο,τα πιάτα τα έφερνε με τα χέρια,περίμενες μια ώρα,και μας γδάρανε επιπλέον  για όλο αυτό το αίσχος!!!Έλεος δηλαδή!!Ακούω Τζια και παίρνω δρόμο!!!

Δεν ξέρω πως είναι η Σίφνος από αποψη κόσμου τον Άυγουστο,πάντως τώρα ήταν χαλαρά.Η καλύτερη μου.

Δεν θέλω να πάω στις διακοπές να ξεσαλώσω,όπως άλλοι.Γούστα είναι αυτά.Αν θέλω μπαράκια και ξενύχτια,δεν τα βρίσκω και στην Αθήνα;Την ησυχία όμως δεν την βρίσκω στην Αθήνα.Αυτή αποζητώ.Γιαυτό στις διακοπές θέλω να ξυπνάω πρωί.Να απολαμβάνω το πρωινό αεράκι και την σιωπή.Δεν το χάνω με τίποτα αυτό.

Ξύπνησα πολύ πρωί,αλλά όχι από μόνη μου.Με τρέλανε ένα κουνούπι,5.30 το πρωί,ξυνόμουνα σε όλο το σώμα.Σαν κλέφτης άνοιγα τσαντάκια να βρω fenistil,την αλλοιφή για τα τσιμπήματα,να πάω στο μπάνιο να βάλω,να μην ξυπνήσω τα κορίτσια,είχαμε κοιμηθεί 2.30 η ώρα.Μετά πως να κοιμηθώ.Δύσκολα.Πρέπει να κοιμήθηκα ένα μισάωρο,6.30-7.00,και μετά σηκώθηκα,7.30 το πρωί,μια τρελή τριγυρνούσε στο λιμάνι.Όλα σχεδόν κλειστά.Έβγαλα όμως τις πιο ωραίες φωτογραφίες.

Αυτά λοιπόν.Θα ακολουθήσουν 2 μίνι-post,για να δείτε κάποιες φωτογραφίες,που μου αρέσαν πολύ.

Στο καράβι βαρέθηκα απίστευτα στο γυρισμό.Ήταν και ένα σαπιοκάραβο.Λέει Αγ.Γεώργιος,αλλά μέχρι και η μάνα μου που το είδε γνώρισε ποιο είναι...Έχει φάει βάπτιση...Ηταν όλη δική του!!Ήμουνα νια και γέρασα όταν ταξιδεύαμε Νάξο με αυτό το καράβι,έχει κάτι πολύ χαρακτηριστικό που μόνο αυτό το είχε.Να κάνουμε τόσο λάθος;Μπορεί να έχει δίδυμο αδελφάκι,τι να πω;Αλλά...Ο νοών νοείτο...Να πω την αλήθεια,με φόβο μπήκα,αλλά δεν είπα τίποτα στα κορίτσια μην τις τρομάξω...Λίγα ακούμε να γίνονται με καράβια;Όλο το καλοκαίρι ξεπατώνονται στα δρομολόγια.Μηχανές είναι,δεν έχουν κι αυτές ενα σημείο που χαλάνε;Έχουν βγει διάφορες "βρώμες" για το τι παίζετε με τις ναυτιλιακές και το χειρότερο από έγκυρη πηγή τα ξέρω που δουλεύει μέσα...Τέλος πάντων...Ο Θεός να βάλει το χέρι του...Αν είναι να τύχει κάτι και μες το σπίτι σε βρίσκει.

Αναμονή τώρα...Η Ιταλία με περιμένει!!!

Τραγουδάκι;Λαικό σήμερα.Στο καράβι στην επιστροφή,στη Σέριφο μετά-από εκεί έχει πει σε συνέντευξη ότι κατάγεται-,πέρασε εκεί που καθόμασταν ο Κορακάκης.Να λοιπόν ένα αγαπημένο μου τραγούδι.Όταν το λαικό τραγούδι έχει τέτοιους εκπροσώπους που προσφερουν τόσο όμορφα και αξιοπρεπή τραγούδια και όχι τα σαχλοτράγουδα που κυκλοφορούν,το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο.Ερμηνεία Δημήτρης Μητροπάνος.Όχι η πρώτη ερμηνεία του τραγουδιού νομίζω, αλλά σίγουρα η καλύτερη.

Έτυχε να με γεννήσεις
και ζωή να μου χαρίσεις
στον πιο δύσκολο καιρό
μάνα πού ζω

Το βαρκάκι που με φέρνει
εμπατάρησε και γέρνει
πες μου πού να κρατηθώ
πού να σταθώ

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι

Ένα τέτοιο χαρακτήρα
μάνα μου από ποιον τον πήρα
σε ποιον έμοιασα να ξέρω
που υποφέρω

Όλα γύρω με πειράζουν
και γρουσούζη με φωνάζουν
με πληγώνει ό,τι δω
μάνα πού ζω

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη
στου διαβόλου το κιτάπι
να του βγει το μάτι.

Τώρα που τον βλέπω τον τίτλο,σαν ταινία δράσης μου ακούγεται!χαχα!Κάτι απειλητικό περιέχει!Μάλλον ότι θα καταφτάσουν δυο τρελές να γελάνε και να χαλάνε την ησυχία του νησιού!Ευτυχώς που η τρίτη της παρέας είναι ήσυχη.Γιατί εγώ κι η Μαρία...Την τσιγκλάω όλη την ώρα,εκεί που με βλέπεις ήσυχη,πετάω την βλακεία και χτυπιέται στο γέλιο η κοπέλα.Εγώ ατάραχη.Γελάω πολύ γενικά,αλλά κυρίως τον τελευταίο καιρό κάνω τον κλόουν.

Ωραία τα ταξίδια.Αλλά αν είναι τόσο σύντομα,μέχρι να φτιάξεις τη βαλίτσα της αναχώρησης,αδειάζεις τη βαλίτσα της επιστροφής.

Τι ωραία τακτοποιημένη είναι η βαλίτσα της αναχώρησης!!Τα ρούχα διπλωμένα,καθαρά.

Η βαλίτσα της επιστροφής πάλι...Λες και έσκασε χειροβομβίδα και σήκωσε τσουνάμι στη θάλασσα!Ειδικά η δική μου βαλίτσα.Το χάος είναι ήπιος χαρακτηρισμός.Κουβάρι.Όπως οι σκέψεις μου.Κουβάρι από αντίδραση.Δεν θέλω να την φτιάξω.Γιατί δεν θέλω να γυρίζω.Θέλω να φεύγω.Να χάνομαι.Πως να γυρίσεις στην Κόλαση όταν έχεις γνωρίσει τον Παράδεισο;Γιατί όταν φεύγω από την Αθήνα,έστω και μια ώρα,όπου και να πάω είναι παράδεισος.Η επιστροφή είναι δύσκολη.Παλιά όταν έφευγα από τη Νάξο,πήγαινα ακόμα σχολείο,έκλαιγα που άφηνα τόση ομορφιά.Τώρα κοιτάζω την γραμμή που αφήνει το καράβι και σαν να κοιτάζω την γραμμή που αφήνουν τα χρόνια που περνάνε.Έτσι είναι κι αυτή η γραμμή,ευθεία.Πάει μπροστά,πάει στο πουθενά.Αλλά δεν με χαλάει αυτό,να πηγαίνει στο πουθενά.Δεν θα ήθελα να ξέρω το μέλλον,προτιμώ να έχω κάτι να περιμένω,σε κάτι να ελπίζω.Αν ξέραμε από πριν την έκβαση της μάχης,δεν θα μπαίναμε σ'αυτή.

Πως από μια βαλίτσα έφτασα σε φιλοσοφίες;Τι να πω.Μπράβο μου!Αν ποτέ καταφέρω να βάλω σε τάξη τη σκέψη μου...Δεν νομίζω.Πετάει ρε παιδί μου,μελισσούλα,από θέμα σε θέμα.Όπως γράφω εδώ μέσα,έτσι χάος επικρατει και στο κεφάλι μου,μπορεί να σκεφτώ το πιο ξεκάρφωτο πράγμα στην πιο ακατάλληλη στιγμή.Μπορεί να είναι μια σοβαρή στιγμή κι εγώ να θυμηθώ κάτι αστείο και να θέλω να γελάσω,να πιέζομαι για να μην γελάσω και να νιώθω ότι θα βγει το γέλιο,σαν καπνός απ'τα αυτιά.Κουβάρι οι σκέψεις μου.Δεν συμμαζέυονται με τίποτα και τρέχουν μαραθώνιο όλη μέρα.Γιαυτό έχω τόση νευρικότητα,δεν ξεκουράζεται ο εγκέφαλος μου,υπερλειτουργεί να σκαρώνει βλακείες ως επι το πλείστον.Τον τελευταιο καιρό μιλάω λιγότερο και σκέφτομαι διπλάσια.

Βαριέμαι να ετοιμάσω την βαλίτσα.Αμπρα,κατάμπρα,μαγικό ραβδάκι...Βάλε τα ρούχα μέσα,διπλωμένα.Τι έγινε;Δεν ακούς;Τέλειωσε η μπαταρία του μαγικού ραβδιού και έτσι θα παιδευτώ μόνη.

Την Δευτέρα θα είμαι πίσω με νέο φωτογραφικό υλικό.Αυτή τη φωτογραφία την βρήκα στο e-sifnos.com.Όποιος ταξιδεύει στη Σίφνο,αυτός ή κάποιος γνωστός του ή φίλος,είναι πολύ καλό site,από σπόντα το βρήκα.Μέχρι που είχε τις παραλίες όλες,μια-μια,που βρίσκονται,αν είναι αμμουδιές ή με βότσαλο και πως φτάνεις σε αυτές.Πολύ χρήσιμο.Εκεί που πρέπει να δουλέψει ο ηλίθιος εκτυπωτής μου,τότε αποφασίζει να κάνει απεργία.Αυτός ο εκτυπωτής δουλεύει όποτε θέλει,του δίνεις να εκτυπώσει 3 σελίδες και βγάζει μόνο τη μια,τώρα δε που χάλασε το πορτάκι...Ήρθε και έδεσε...Άρχισε να πετάει και χρώματα στις εκτυπώσεις,όπου βρει.Το είπα εγώ,οι ηλεκτρικές μου συσκευές με εκδικούνται.

Αυτά λοιπόν από μένα.

Χαίρομαι που θα πάω εκεί,γιατί το συζητάω χρόνια,αλλά δεν έτυχε να πάω ποτέ.Πολλές φορές παλιότερα θυμάμαι που συζητούσα με τον Γιώργο,με το κίτρινο ποδήλατο,πιάναμε κάτι συζητήσεις για νησιά και έλεγε ότι το πιο ωραίο νησί είναι η Σίφνος.Για να δω.Πάντως ως τώρα τα 4 αγαπημένα μου στις Κυκλάδες είναι:Νάξος,Άνδρος,Μήλος και Σύρος,όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.Λέτε να προσθέσω και 5ο;Αν και είπαμε,όλα τα μέρη,εκτός την Αθήνα,είναι παραδεισένια.

Γενικά ό,τι το τριγυρίζεις χρόνια στη σκέψη σου,δεν είναι καλό.Είμαι υπερ των γρήγορων αποφάσεων.Αλλά κι αυτό εξαρτάται την περίπτωση.Σε άλλες περιπτώσεις κάνω χρόνια υπομονή.

Πάω σιγά-σιγά να ετοιμάζομαι.Όπως το είπα ακριβώς.Σιγά-σιγά.Με βήμα χελώνας.Μάλλον επειδή σκέφτομαι πως το καράβι φεύγει 7.05 το πρωί,και θα πάω με ταξί Πειραιά,που συνεπάγεται ξύπνημα από τις 5,που αυτό συνεπάγεται με τη σειρά του,τουλάχιστον 3 ώρες να μπει σε λειτουργία ο εγκέφαλος μου.Υποψιάζομαι ότι θα φάμε μποφόρ...Καήκαμε.Αν ζησουμε αυτό της Τήνου...Τα κοκκαλάκια μου βλέπω να αφήνω στο Αιγαίο.

Και ένα τραγούδι για θάλασσα.Μήπως και την καλοπιάσω και γλιτώσουμε τα μποφόρ!χαχαχαχα!

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου,
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

Μια θάλασσα μικρή
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί

Μια θάλασσα μικρή
στο δάκρυ στο τραγούδι,
στο κάθε σου φιλί
Μια θάλασσα μικρή

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
και στη γωνιά η στάμνα μου
για ένα καλοκαίρι
ήσουνα εσύ

Σε τραγουδούσα εγώ
σαν τις χορδές του ανέμου
στα μαύρα σου μαλλιά

Σ' ακολουθούσα εγώ
σαν το ψηλό χορτάρι
τον άνεμο
Σε τραγουδούσα εγώ

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
πικρά σ' αποχαιρέτησε,
σε περιμένει
Μια θάλασσα μικρή.

Τα λέμε τη Δευτέρα.Με νέο φωτογραφικό υλικό.

Ακόμα ένα απόγευμα με μόνη παρέα τα τραγούδια.

Μετά από ταλαιπωρία ημερών,σήμερα επιτέλους,το πρώτο απόγευμα που δεν είχα καμία υποχρέωση.Τέλειωσε το σίριαλ των δημόσιων υπηρεσιών,τέλειωσα και τη δουλειά με τα πινακάκια.Κοιμήθηκα λίγο το μεσημέρι,και ξύπνησα ανανεωμένη για να απολαύσω την προσωρινή ελευθερία μου.Γιατί από Παρασκευή που θα έχουμε συνάντηση με την ομάδα της έρευνας...Πότε δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει.Ελπίζω να είναι και η τελευταία συνάντηση,ή έστω η επόμενη να είναι μέχρι την άλλη Τετάρτη.Δεν μου αρέσει να λέω ψέματα,αλλά την Πέμπτη θα βρίσκομαι 20 ώρες περίπου μακριά.(3 μέχρι Πάτρα και 15 από κει για το Μπάρι).Αν προκύψει συνάντηση,προκύπτει και πρόβλημα...

Αλλες φορές μου αρέσει να βάλω ένα cd,να αράξω και να το απολαύσω,νότα-νότα,να χωθώ μέσα,μέχρι την τελευταία του σταγόνα.Να ακούσω όλα τα όργανα που παίζουν,μέχρι και ένα ντέφι που κρατάει το ρυθμό,ή μια βραχνή φυσαρμόνικα,ή ένα λυπημένο βιολί.Συνήθως τότε βάζω τα ακουστικά και χάνομαι σε άλλους κόσμους.Σε μουσικά μονοπάτια.Γιατί αν βάλω το cd να παίζει,στον υπολογιστή ή στο στερεοφωνικό,κάποιους ήχους τους χάνω στην πορεία,από τους εξωτερικούς θορύβους.

Άλλες φορές,συνήθως ηλιόλουστα πρωινά Κυριακής,μου αρέσει να βάλω ένα cd και να αρχίσω να κάνω δουλειές στο σπίτι,καθαριότητα.Έχει τύχει να έχω τη σφουγγαρίστρα στα χέρια και να χορεύουμε βαλς,και έτσι να τελειώνει το δωμάτιο,ευχάριστα και ξεκούραστα.Τραγουδώντας κάνω δουλειές,τραγουδώντας μαγειρεύω,τραγουδώντας ξυπνάω το πρωί,όχι αμέσως βέβαια,όταν συνέλθω,τα μάτια ανοίγω με τραγούδι.

Αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μου η μουσική.

Πως βρέθηκα με μια κιθάρα αγκαλιά στα 17 μου;Εντελώς τυχαία.Από τα γεγονότα που σε βρίσκουν περισσότερο,παρά τα βρίσκεις εσύ.Ξεκίνησα μαζί με μια φίλη και συμμαθήτρια  η οποία γρήγορα βαρέθηκε και σταμάτησε,αλλά από τότε,εγώ δεν σταμάτησα ποτέ.Σε σύλλογο αρχικά το 1993,μόνη στη συνέχεια για 2-3 χρόνια,από 1995-1997,και από το 1997 σε ωδείο,οπου είχα την τύχη να γνωρίσω την Μάρω,την πιο καταπληκτική κοπέλα που έχω συναντήσει στη ζωή μου,απίστευτα θετικός άνθρωπος.Φίλες είμαστε και όχι δασκάλα-μαθήτρια,άλλωστε έχουμε μόνο 7 χρόνια διαφορά,όλοι οι μαθητές της είναι παιδάκια,εκτός από μένα.Μπα,μάλλον το πιο παιδάκι είμαι.Η Μάρω είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα.Μπορώ να πω ότι τα ξέρει πριν κι εγώ η ίδια τα συνειδητοποιήσω καλά-καλά.

Αγία νοσταλγία...Το ένα από τα 3 cd που άκουσα απόψε.Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Γιαυτό και το μυαλό μου γυρίζει πίσω και αναπολεί.Αγία η νοσταλγία,όπως και η θύμηση.

Πως να το κάνουμε...Όταν δεν έχεις μάσκα,σε ένα ατέλειωτο καρναβάλι...Στις χαραυγές θα ξεχαστείς...Ο πόνος φτιάχνει κλίκες και οι γλύκες τελειώνουν...

Τι υπέροχο τραγούδι...Ελαφρώς παραφρασμένο από μένα.Αλλά είναι υπέροχο πραγματικά.

Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Τι υπέροχοι οι στίχοι του Εμπειρίκου...Από ένα αγαπημένο μου νησί,την Άνδρο,ο ποιητής.

Έτσι κι εγώ...Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι...Ταξιδεύω...Μέχρι να τα ανοίξω και να δω τον έξω κόσμο,που μας περιβάλλει.Τις φωτιές,τη στάχτη,τα καμένα όνειρα,τις χαμένες ελπίδες,το ψέμα,την απάτη,την κακογουστιά,τη μιζέρια...Και τόσα άλλα.

Διαλέγω το όνειρο.Ακόμα και αν τα μάτια μου είναι ανοιχτά,στο όνειρο αρμενίζω.

Πολλές φορές είμαι σίγουρη ότι δίνω την εντύπωση πως είμαι εκτός τόπου και χρόνου.Εν μέρει είναι αλήθεια.Αλλά θέλω και είμαι.Δεν είμαι από χαζομάρα,το μόνο σίγουρο.Απλά θέλω να πετάω το δήθεν μανδύα της σοβαροφάνειας,γιατί κατα βάθος,ποτέ δεν μεγάλωσα και ποτέ δεν θα μεγαλώσω.Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω... Γιατί αν αυτό εμπεριέχει να είμαι σαν τους άλλους που πατάνε πάνω σε νεκρούς και ζωντανούς για 30 αργύρια...Προτιμώ να έχω αθώα ματιά σαν παιδιού.Να ζω μες τις μουσικές και να γελάω.Γελάω και εύκολα.Αλλά τον τελευταίο καιρό,σαν κάτι να κλέβει το γέλιο μου,και το πολεμάω.Κανείς δεν μου παίρνει τη στιγμούλα μου.Αφού φταινε τα τραγούδια,τα στιχάκια των σαλεμένων εραστών.

Συνεχίζω την ακροάση με Χαίνηδες,άλλο αγαπημένο συγκρότημα,στον υπόλογιστή αυτή τη φορά.Δεν ξέρω αυτές τις μέρες,οι συσκευές μου σαν να έχουν σεληνιαστεί και συνενοηθεί να μου σπάσουν τα νεύρα.Πάω να βάλω το cd στο στερεοφωνικό και μάγκωνε στο πορτάκι,δεν έκλεινε.

Θα κάνω φονικό,

θα σκοτώσω το στερεοφωνικό.

Στιχάκι,δικό μου.

Ο υπολογιστής συνεχίζει τα τρελά του,και η αντιγραφή cd είναι λίγο kinder-έκπληξη,θα πάιξει σωστά,δεν θα παίξει,θα γραφτεί ή θα κολλήσει.

Έφτιαξα άλλη μια λίστα με τραγούδια για το mp3 το καινούριο,του κιτς-πορτοκαλι χρώματος.Τι ωραία που έχει 2GB μνήμη!Ακόμα μόνο 700 ΜΒ έχω φορτώσει με τραγούδια.

Συνέχεια.Με κάτι τελείως διαφορετικό.

UFO και μια Belladonna,που με συγκινεί...Τι απίστευτο τραγούδι...

Φορτώνω τραγούδια και για το ταξίδι μεθαύριο.Σάββατο πρωι-πρωι,η Σίφνος μας περιμένει!Η φωτογραφία από το ξενοδοχείο είναι.Τι ωραία είναι που ξέρεις σε τι ξενοδοχείο θα πας,πριν πας!!Παλιά,πριν αγοράσω τον υπολογιστή μου,δεν μπορούσα να διανοηθώ κάτι τέτοιο,στα τυφλά κλείναμε δωμάτια ξενοδοχείων.Τώρα κλείνω τα πιο καταπληκτικά,όπως τότε στον Αγιο Πέτρο της Άνδρου.Απίστευτο ξενοδοχείο,με κήπο,και ένα κτήμα με όλων των ειδών τα δέντρα, μέσα στο οποίο ήταν το κτίριο,υπήρχε μέχρι και τραμπάλα και τσουληθρα για τα πιτσιρίκια.Αυτό από το ιντερνετ το είχα δει και ήταν δωμάτιο με εσωτερική σκάλα,μπάνιο,κρεβατια πάνω,και σαλόνι κάτω.Πιο μεγάλο ήταν αυτό από το σπίτι μου!!!Για να μην πω διπλάσιο.Τώρα που είπα Άνδρος.Βαλθήκανε να κάψουν το μόνο πράσινο νησί των Κυκλάδων.Τι να πω...Δεν έχω λόγια...Η ομορφιά αυτού του νησιού,στο εσωτερικό,είναι το κάτι άλλο...Ζούγκλα από το πράσινο και οι πηγές με το κρύο νερό να σε ξεδιψάνε...Παράδεισος.

Ανυπομονώ να δω τη Σίφνο.Εχω ακούσει τα καλύτερα.Αλλά μόνο δυο μέρες...Τι να πρωτοδείς σε έναν τόπο που πας πρώτη φορά;Ενας τόπος με 365 εκκλησάκια,όπως έμαθα,και απίστευτα φαγητά,πατρίδα του Τσελεμεντέ,του μάγειρα,πολύ πριν τους διάφορους Βεφο-Μαμαλάκηδες.

Καιρός δεν είναι κι εγώ να αποδράσω 2 μέρες;Αυτό το καλοκαίρι,όπως και όλα τα τελευταία,μόνη μου κάθομαι στο σπίτι,γιατί όλοι λείπουν,το Σαββατοκύριακο ειδικά,δεν βρίσκω άνθρωπο να μιλήσω ούτε στο τηλέφωνο...Την θάλασσα,που άλλοι την βλέπουν ακόμα και τις καθημερινές,μετά τη δουλειά,όπως μια φίλη μου που έστειλα σήμερα μήνυμα να συναντηθούμε,εγώ την βλέπω με τα κυάλια.Αν δεν ήταν το beach-party,φέτος μια φορά είδα θάλασσα στην Τήνο.Όλες οι φίλες μου έχουν κάνει από 5-6 μπάνια η καθεμία.

Είναι οι στιγμές που νιώθω αδικημένη...Παράπονα κάνω προς ένα αόρατο παραλήπτη,που δεν ξέρω ποιος είναι,δεν τα εκφράζω δυνατά,ούτε κι αυτός τα ακούει.Παράπονα που στηρίζονται στην πίκρα,όχι στη ζήλεια,όπως μπορεί να σκεφτεί κάποιος,εντελώς λάθος,το σκεπτικό μου ποτέ στη ζωή μου δεν στηρίχτηκε στη ζήλεια.Αν ήταν έτσι...Δεν θα έπρεπε να μιλάω στο 80-90% των ανθρώπων που γνωρίζω.Αλλά νιώθω αδικημένη κάθε καλοκαίρι,όταν αναγκάζομαι να πάω μόνη διακοπές.Όταν δεν έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω ούτε στο τηλέφωνο,τα Σαβ/κα,και το δωμάτιο γεμίζει σιωπή...Όταν όλες οι φίλες μου διασκεδάζουν στα νησιά με το ταίρι τους κι εγώ μόνη,συνέχεια στα ίδια μέρη,αναγκαστικά κοντινά νησιά,πως να πας 10 και 12 ωρες σε μακρινό νησί,να βλεπω συνέχεια τις ίδιες εικόνες...Κι ας θέλω να δω νέα τοπία,να μυρίσω μυρωδιές άλλων τόπων.

Θα ήθελα να πάω και στα Δωδεκάνησα ας πούμε,αλλά οι επιλογές μου σταματάνε ως τη Νάξο,που εντάξει,είναι σχετικά κοντά.Την Κω τότε,από σπόντα την είδα.Αεροπορικώς.Αν δεν με δείτε να παίρνω ανάποδες καμιά ώρα και να ξανακάνω κάτι παρόμοιο.

Με παρηγορεί η σκέψη της Ιταλίας τουλάχιστον...

Αν είμαι παράλογη,στήστε με και "πυροβολήστε" με,που θέλω να είμαι ζωντανός άνθρωπος,και όχι ένα κούτσουρο που γλίτωσε την φωτιά...

Δεν είμαι άνθρωπος που γκρινιάζει...Πίκρα βγάζω.

Αλλά έχω τα τραγούδια...Εχω τις στιγμές...Έχω ένα χαμόγελο...Ένα δικό μου κι ένα χαρισμένο χαμόγελο...Στιγμές όμορφες που η κάθε μια μετράει επί χίλια...Άρα τελικά εγώ είμαι η κερδισμένη...Που η καρδιά μου πλημμύρισε συναισθήματα,ντύθηκε χαμόγελα,ντύθηκε στίχους,αγκάλιασε νότες και δάκρυσε ελπίδες...Πολλές ελπίδες...Πολλά χαμόγελα...Πολλές στιγμές χαράς...Θα αντέξω για καιρό...Που θα πάει...Περιμένω όμορφες στιγμές,να ανθίσουν το φθινόπωρο,σαν ανοιξιάτικα λουλούδια,που ξεχάστηκαν να ανθίσουν όταν έπρεπε και θα ανθίσουν από τον Οκτώμβρη.Τότε που θα αρχίσουν,θέλω να πιστεύω,οι αλλαγές.Οι συνέπειες της προσπάθειας,του κόπου και της ατσάλινης υπομονής που θα έχω.Θα μιλήσω όταν έρθει η ώρα για αυτό.Θα νικήσω τον εαυτό μου.Θα νικήσω για τον εαυτό μου.Και θα κρατήσω δυο χαμόγελα,σαν σημαιάκι.Όταν η ζωή μου θα αλλάζει.

Έχω ατσάλινη υπομονή.Δεν με λυγίζει τίποτα.Με τσιτώνει η ιδέα της ταλαιπωρίας που θα υποστώ και θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα...Αλλά εφόσον δεν είναι...Εφόσον δεν ζούμε σε κοινωνία αγγελικά πλασμένη...Εφόσον η τύχη μου κρέμεται από ηλίθιες καταστάσεις...Θα υποστώ τα πάντα και θα αντέξω όποιο μαρτύριο...Αρκεί να έχω αυτά τα δυο χαμόγελα...Το δικό μου και το άλλο...Το δανεικό ή μάλλον το χαρισμένο...Το χαρισμένο από ειλικρίνεια.Γιατί ναι,υπάρχει.Δεν χάθηκε.Σπάνια αρετή,αλλά υπάρχει.Σε μάτια καθρέπτες φωτός,ψυχής μαλαματένιας.Το ψάχνω αυτό το χαμόγελο...Το ψάχνω...Αυτό που θα φωτίζει μες το πλήθος...

Τραγουδάκι πολυαγαπημένο για μια bella-donna ή πιο σωστά belladonna. Κάπου μπερδεύεται το δηλητήριο με την καλή και όμορφη γυναίκα.Δηλητήριο η Μπελαντόνα,φυτό,αλλά και όμορφη-καλή γυναίκα,στα Ιταλικά.Ποια κυριαρχεί;Αν κάποιος ξέρει για αυτό το τραγούδι,πως γράφτηκε,θα ακούσω με ενδιαφέρον,είναι από τα αγαπημένα μου.

Oh belladonna, never knew the pain
Maybe I’m crazy, maybe it’ll drive me insane
The open letter just carelessly placed
And your moving silence,
The tea so delicately laced

 out of reach, out of touch
How you’ve learned to hate so much
Out of reach, out of touch
How you’ve learned to hate so much

Came from passion, and you gave it a name
The fingers of poison like needles in the drivin’ rain
So smile discreetly as you watch with such grace
Now I must slip away, but can you forget my face.

Λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.Σωστό!!Η δική μου σήμερα...Ας μην το συζητήσω καλύτερα.

Πολλές φορές νομίζεις ότι είσαι στα πρόθυρα 1.εγκεφαλικού,2.φόνου,3.τρομοκρατικής ενέργειας και ρίψη βόμβας,4.ξύλου και βασανισμού όσων σε έχουν φτάσει στα προηγούμενα 3 στάδια.

Να κλάψεις ή να γελάσεις;Παιδιά,δεν κάνω πλάκα.Ήμουνα σε έξαλλη κατάσταση,σε αυτή δηλαδή που με οδηγήσαν όλοι αυτοί οι "καρεκλάκηδες" της εφορίας.Να είμαι πάνω από μια ώρα,από όροφο σε όροφο,από άσχετο σε άσχετο,από ψώνιο σε ψώνιο.Πιάνουν μια καρέκλα και νομίζουν ότι διοικούν αυτοκρατορία.Ένας επόπτης μες την ειρωνεία,ξερόλας.Και το σάλιο μου θα λυπόμουνα να το χαραμίσω,ειλικρινά.

Συγχύστηκα.Πάω να φέρω το φάρμακο μου από την κατάψυξη,το παγωτάκι,και επανέρχομαι.

Ήρθα πάλι.

Ευτυχώς μέσα σε όλα αυτά που βρέθηκε μια καλή γυναίκα μέσα στο μητρώο,μάλλον η μόνη εξυπηρετική του κτιρίου,και τουλάχιστον ξεμπέρδεψα,για σήμερα.Το τονίζω αυτό το "για σήμερα".

Αλλά φυσικά δεν είχα ακόμα τελειώσει,χρειάστηκα και φωτοτυπίες.'Ενας &*^&**^%$%-γέρος που έχουν στο ισόγειο,βαριόταν να κουνήσει και το μικρό δακτυλάκι ακόμα.Αναγκάστηκα και βγήκα έξω και περπάτησα αρκετά,μες τη ζέστη,στην λεωφόρο Βείκου,για να βρω φωτοτυπικό αρκετά μακριά.Έφτασα εκεί στα πρόθυρα κατάρρευσης.Στο γυρισμό προς την *&*^&^ -εφορία,συνάντησα τον πατέρα μου που είχε παρκάρει σε ένα στενό και με περίμενε.Τότε άνοιξα τον "αχόρταγο" και ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε!!Όχι στον πατέρα μου εννοείται.Έβριζα όλους στο καταραμένο κτίριο,που αν δεν πέσει σήμερα από τα βρισίδια που έριξα,δεν θα πέσει ούτε με 8 ρίχτερ.Έριξα και μούτζες στον αέρα προς το κτίριο.Μιλάμε για πολύ ψυχραιμία,όχι αστεία!!χαχαχα!!Αλλά εκτονώθηκα και σε 10 λεπτά ήμουνα μια χαρά.

Έτσι είμαι εγώ.Έκρηξη ηφαιστείου και μετά λιακάδα.Αλλά όταν είναι η έκρηξη σε εξέλιξη...Αλίμονο σε όποιον βρεθεί στον τόπο της!!Μετά από 5 λεπτά είμαι μια χαρά όμως.Και το έχω ξεχάσει.Δεν κρατάει ο θυμός μου.Πολλές φορές έχω πει πράγματα που δεν εννοώ πάνω στο θυμό μου,και μετά το μετάνιωσα...Έχω πληγώσει ανθρώπους που αγαπώ...Αλλά δεν τα εννοούσα...Όταν όμως μαζεύεις και φορτώνεις καιρό...Κάποτε έρχεται η καταιγίδα.

Όταν οι καταστάσεις είναι γελοίες,δεν έχω καταλήξει αν πρέπει να θυμώνεις ή να γελάς;Τελικά νομίζω το δεύτερο,γιατί τσιτώνει περισσότερο τους "βασανιστές" σου να βλέπουν ότι πήγαν άδικα οι κόποι τους να σου σπάσουν τα νεύρα και εσύ είσαι τέρας ψυχραιμίας.

Αύριο πάλι,νέο τρέξιμο.Πιο πολύ φοβάμαι μην έχει γίνει κανένα μπέρδεμα.Με τόσους άσχετους που μίλησα.Έχω ένα κακό προαίσθημα,ας είναι,Θεε μου,αυτή η πρώτη φορά που πέφτω έξω!!

Τώρα που γράφω,τρώω το παγωτάκι μου και έχω ηρεμήσει.

Χαμογελώ.Δυο σκέψεις μου δίνουν χαμόγελο.Πλαταίνουν το χαμόγελό μου.Η μια είναι η Ιταλία.Η δεύτερη;Σςςς...Είναι μυστικό!!!

Το νομισματάκι μου πάντως θα το ρίξω στη fontana di trevi!Με μια ωραία ευχή.Εκείνη τη στιγμή.Γιατί μπορώ να σκεφτώ πολλές ευχές.Όχι μόνο για μένα,και για ανθρώπους που αγαπώ.Αλλά εκείνη η ευχή είναι κατά-δική μου!!Ολόκληρη δική μου!!

Τι ωραίο παγωτάκι!!Άσχετο!!χαχα!!Πύραυλος scandal!!Σκανδαλώδες ωραίο!!Όπως όλα τα ωραία!!Απιαστος σαν όλα τα ωραία...Τα τραγούδια την αλήθεια λένε.Αν την λέγαμε και όλοι εμείς...Καλά θα ήταν.

Χαμογελώ ξανά.Βλέπω και την ωραία κουβεντούλα της 18ης Μαίου στην πρώτη σελίδα!Ένα όμορφο πρωινό στου Ψυρρή,ξεκινώντας από το Θησείο,είχα την τύχη να είμαι με 3 άνδρες(δεν θα πω ωραίους άνδρες,μην εκτεθούμε και παρεξηγηθούμε με τα παλικάρια!!χαχα!!) και ένα ποδήλατο!Αυτό θα πω ότι ήταν ωραίο,πράσινου χρώματος.

Τελειώνω το παγωτό,τελειώνω και το post.Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...Τα δυο πινακάκια που ελπίζω να τελειώσω μέχρι το βράδυ.Μίλησα και με τη μια κοπέλα της ερευνητικής ομάδας.Έχει αγχωθεί και εκείνη.Θα μιλήσουμε το βράδυ πάλι,πήγαινε στη δουλειά,της λέω και στις 2 τη νύχτα να μου τηλεφωνήσεις,ξύπνια θα είμαι,δεν ενοχλείς.Πιο πιθανό να με ενοχλήσει κάποιος στις 9 το πρωί,παρά στις 2 τη νύχτα.Είπαμε  είμαι ανάποδο πλάσμα.

Η πρόταση της ημέρας.Το βιβλίο της ημέρας.

Τα δάκρυα του Θεού,Χρύσα Δημουλίδου,εκδόσεις Λιβάνη,σελίδες 436.

Τις οποίες 436 σελίδες διάβασα σε 3 μέρες,2,5 για την ακρίβεια.Εκατό-εκατό τις έτρωγα!!

Μιλάει για μια γιαγιά 80 χρονών,που στα νιάτα της έκανε το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου(ποιο είναι;),παρασυρμένη από τη γοητεία και τις υποσχέσεις του Ελληνοιταλού αγαπημένου της,λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή,στον Πειραιά,και τις κακόφημες γειτονιές του,τότε.Το μυστικό καλά κρυμμένο,δεν αποκαλύπτηκε ποτε,όταν τελικά έκανε οικογένεια,έστω και μέσω της κόρης που απέκτησε από τον γοητευτικό Domenico.Όταν η εγγονή της γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Κυριάκο στην Φλωρεντία...Ε,δεν χρειάστηκε να καταλάβω τι συνέχεια...Κυριάκος=Domenico=εγγονός...Δεν θα πω άλλα,αλλά είχε ωραίο τέλος...Συγκινητικό...Είχα χαρτομάντηλα δίπλα...χαχα!

Αυτά από μένα την ταλαίπωρη...Έχω τα πινακάκια,έχω και το demo του φίλου μου,που έστειλα και δεν έχει πάει,μάλλον λάθος μου την έδωσε τη διεύθυνση.Αχ,Κωστάκη,θα σε δείρω!!Θα σου στείλω τηλεφωνικά χαστούκια!!χαχαχαχαχαχαχα!!Όπως οι συνομίληκοι του Αρκα, στη φωτογραφία.Κακής ποιότητας η δική μου φωτογραφία.Αν δεν βγαίνουν τα γράμματα,θα σας κάνω μια μετάφραση.χαχαχαχαχα!!

Χαμογελώ...

Χαμογελούν τα μάτια μου...

Αυτά που νόμιζα πιο παλιά ότι έχουν ξεχάσει να χαμογελούν.

Δυο μάτια δίχως λογική.

Σήμερα απ'το πρωί όπως πάντα στο δρόμο!Συνάντηση νωρίς το μεσημέρι με τον υπέυθυνο της ομάδας μας.

Παιδιά,έγινα τελείως ρεζίλι!!χαχα!!Ευτυχώς δεν είπε τίποτα ο άνθρωπος αλλά ήταν τελείως βλακεία αυτό που έκανα,και είχε να κάνει και με δουλειά και χαρτιά που τα ήθελε σήμερα,γιαυτό και συναντηθήκαμε.Δεν πάω καλά τελευταία!!χαχαχαχα!!

Τα βιβλία που έλεγα ότι ψάχνω.Στην πραγματικότητα μόνο ένα βιβλίο δεν βρέθηκε.Για τον απλούστατο λόγο ότι στο ένα βιβλίο που βρέθηκε στη βιβλιοθήκη της ΓΓΙ,υπήρχαν άλλα δυο άρθρα που έπρεπε να βγάλω φωτοτυπία,αλλά εγώ σαν χαζό,είδα τον διαφορετικό συγγραφέα του επιμέρους άρθρου,χωρίς να προσέξω ότι το βιβλίο ήταν το ίδιο.χαχαχα!!Σαν να λέμε έχω γράψει εγώ το βιβλίο και σε κάθε κεφάλαιο,μου έχουν γράψει κάποια άρθρα άλλοι.

Όποιος δεν έχει μυαλό,έχει πόδια.

Ξανά πίσω στη βιβλιοθήκη.

Αυτή τη φορά όλα κύλησαν ομαλά και σε μισή ωρίτσα,είχα τελειώσει.

Κατηφόρησα Μοναστηράκι.

Άλλη μια βλακεία που μου συμβαίνει το τελευταίο διάστημα είναι ότι χάλασε το φορητό μου mp3,σήμερα έπαιζε τόσο χαμηλά που σχεδόν δεν άκουγα.Από τότε που έφυγε το καπάκι η μπαταρία δεν κάνει σωστή επαφή.Είμαι άρρωστη χωρίς μουσική στα αυτιά!!

Πήρα όμως καινούριο!!Λίγο κίτς χρωματος-πορτοκαλί-αλλά το καλό είναι ότι είναι ακριβώς ίδιο με το παλιό-επίτηδες το πήρα ίδιο επειδή ξέρω το μενού του-και επιπλέον έχει 2 GB μνήμη,ενώ το παλίο είχε  1GB!!Σουπερ!!!Ήδη φόρτωσα τραγούδια 600MB και έπεται συνέχεια.

Επίσης ο υπολογιστής μου τα έχει παίξει,ο windows media player...Σίγουρα έχω βάλει το χεράκι μου...Κάτι βλακεία θα έχω κάνει.Δεν κάνει καλές εγγραφές,κολλάνε τα cd και επίσης γράφει μόνο mp3 και σε όσους έγραψα δεν τα διαβάζαν τα μηχανήματα τους.

Έχασα και την Ευη με τα διαβάσματα της,εκείνη είναι ειδική σε θέματα υπολογιστή.Πιστεύω τώρα που τελειώνει η εξεταστική,να βρεθούμε,πριν φύγει για την Χαλκίδα,να με διαφωτίσει.Help my friend!!

Στο Μοναστηράκι πήρα και cd.Εννοείται.

Και καρφί μετά για το σπίτι.

Από το πρωί να έχω έναν απαίσιο πονοκέφαλο και μια απίστευτη νύστα.Το απόγευμα με έπιασε νευρικότητα,γιατί βιαζόμουνα να ετοιμαστώ και όλο βλακείες τυχαίναν.Τέλος πάντων.Τελικά μια χαρά όλα.

Έφτασα Καισαριανή.

Ωραίο ανοιχτό θεατράκι.Μικρό και συμπαθητικό.Πιο πολύ με παρέπεμπε σε γήπεδο,περάσαμε και χλοοτάπητα.

Ε,τώρα,μην με ρωτάτε πως πέρασα...Ρωτάνε τα αυτονόητα;

Μια γελάστη ψυχή,με ένα ακκορντεόν.

Μια ομάδα καλών μουσικών.

Κέφι αστείρευτο.

Χορός και τραγούδι.

Στο τελευταίο τραγούδι,πιαστήκαμε όλοι και χορεύαμε σε ρυθμό βάλς.Λέμε τώρα.Σε δικό μας ρυθμό,τέλος πάντων!!!Ένα χέρι στον ώμο μου,και το δικό μου σε έναν ώμο.Ενος αγνώστου μέχρι πριν,αλλά κεφάτου,όπως και ο φίλος μας,επί σκηνής,που μας παροτρύνει να αγκαλιαστούμε όλοι,χωρίς διακρίσεις.

Υστερα...Επι σκηνής...Μετά το live...Προσέχοντας τα καλώδια.Μην μας μαλώσει ο ηχολήπτης.Τον γνωρίσαμε,καλοσυνάτο,χαμογελαστό,παιδί.Πως αλλιώς;Εκεί μέσα,απαγορευονται τα σκυθρωπά πρόσωπα!!!Γελαστή παρέα είναι.

Φιλικές αγκαλιές...Φιλιά...Όμορφα λόγια...Χαμόγελα...Πράσινα βλέμματα...Φιλικά αγγίγματα στην πλάτη...

Φίλος.

Πολύτιμη λέξη.Όμορφη λέξη.

Χαρούμενη,γελαστή,όμορφη ψυχή.Ζεστός άνθρωπος.

Φίλος.

Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζεις καλά κάποιον για να νιώθεις οικεία.Όταν νιώθεις πως βλέπεις το ίδιο πράγμα και το ονομάζεις με το ίδιο όνομα...Η μουσική άλλωστε ενώνει.

Έχω νιώσει στο παρελθόν με κάποιους ανθρώπους πως βλέπαμε το ίδιο πράγμα και το ονομάζαμε αλλιώς...Βλέπαμε τη μέρα,εγώ την ονόμαζα μέρα και ένας παλιός φίλος,την ονόμαζε νύχτα...Δεν ταιριάζαμε σε τίποτα,τελικά ρίξαμε έναν τσακωμό βαρβάτο και τώρα πλέον μιλάμε σπάνια.Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.Αλλά η προδοσία του φίλου πονάει.Αυτό πιστεύω.Οι άντρες-οι γυναίκες αντίστοιχα-έρχονται και φεύγουν...Κάποτε μένουν βέβαια.Αλλά οι φίλοι,αν είναι σωστοί-μένουν.Όταν όμως δεν είναι...Αυτά συμβαίνουν...Δεν μπορώ τους μίζερους και αγέλαστους ανθρώπους...Να΄ναι καλά το παλικαρι,να βαράει τα τύμπανα του...Να και περιπτώσεις που η μουσική δεν ενώνει.Δεν έχω χώρο για αγέλαστους ανθρώπους,λυπάμαι.Σκληρό μεν,αλήθεια δε.Μην με βλέπετε έτσι.Μπορώ να γίνω σκληρή και αναίσθητη.Άσχετα αν δεν θέλω.

Λοιπόν,επανέρχομαι.

Όμορφη βραδιά...Φωτεινή...Βλέπω την φωτεινή πλευρά της ζωής!!La vita e bella!!Και σε 10 μέρες!!!!ITALIA!!!!

Μια ρίζα Ιταλική υπάρχει από πρόγονο του πατέρα μου.Το επώνυμο μας,μας το έχουν πει κι άλλοι ότι έχει Ιταλική ρίζα.Μάλλον γιαυτό ο πατέρας μου έχει λατρεία!!!

'Ασχετο,αλλά είμαι επηρεασμένη από ένα βιβλίο που διάβασα,θα μιλήσω άλλη ώρα για αυτό.Τέλειο βιβλίο.Στο επόμενο post θα πω,γιατί πραγματικά,αξίζει τον κόπο.Διάβασα σε 3 μέρες πάνω από 400 σελίδες,και το Σάββατο έλειπα κιόλας το βράδυ,που πάντα διαβάζω περισσότερο!!Και εκεί για έναν Ελληνοιταλό έλεγε.Τι ωραίο βιβλίο!!

Αύριο με περιμένει δύσκολη μέρα.Συνέχεια του σίριαλ,ΕΦΟΡΙΑ κλπ,κλπ...Μην τα ξαναλέω.Πιστεύω πέφτουν τίτλοι τέλους ή αύριο ή την Τετάρτη.Αλλά αύριο,έχω νέα πινακάκια να φτιάξω και αυτά τα βιάζεται ο Κάρολος...Αστα να πάνε...Στατιστικά στοιχεία σε επίπεδο χώρας,για εκπάιδευση σε όλες τις βαθμίδες,για άντρες-γυναίκες,ανα ομάδα ηλικίας,και να βγάζω και ποσοστά.Δεν είναι τόσο δύσκολο,αλλά...Πιέζει ο χρόνος...Έχει και μια φίλη μου γενέθλια,αν με καλέσει,την έχω πατήσει,θα τελειώσω του Αγιου Ποτέ ανήμερα.Με βλέπω τέτοια ώρα να γράφω.Έχω να στείλω και ένα demo του φίλου μου του Κώστα,του ηθοποιού,είμαι η βοηθός του,ανεπίσημα,στέλνω demo,φωτογραφίες και βιογραφικά του.Ο Κώστας είναι φίλος μου πολλά χρόνια,από το 1999 γνωριζόμαστε,που έμενε εδώ που μένω εγώ τώρα,πριν έρθουμε εμείς.Το γέλιο που έχει αυτό το παιδί!!Να'ναι καλά!!Άλλο γελαστό παιδί.

Αυτά από μένα.Νύσταζα όλη μέρα και τώρα που πρέπει να νυστάξω,το μάτι-γαρίδα!!Τι ανάποδο πλάσμα είμαι!!χαχαχαχα!!

Τραγουδάκι δεν έχω βάλει μέρες.Για να σκεφτώ...Για να σκεφτώ...

Το χαμόγελό σου σαν αναπνοή μου
Το χαμόγελό σου η μόνη ανάμνησή μου
Το χαμόγελό σου είναι αυτό που λείπει
Και διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι

Στην ζωή μου χρώμα το χαμόγελό σου
Ήρθες και κατάργησες για πάντα το χειμώνα
Το χαμόγελό σου είναι αυτό που λείπει
Και διψούν για σένα της καρδιάς μου όλοι οι χτύποι

Το χαμόγελό σου χρώμα στη ζωή μου
Στο χαμόγελό σου μοιάζουν όλα αληθινά
Το χαμόγελό σου μόνη αμοιβή μου
Μου χαμογελάς και νοιώθω εγώ παιδί ξανά

Αφιερωμένο σε όλους τους χαμογελαστούς ανθρώπους.Κι όσοι δεν είναι...Καταφτάνουν οι ειδικές δυνάμεις χαμόγελου να ψεκάσουν σκόνη χαμόγελου πάνω από την πόλη!!

ΥΓ-->Φωτογραφία κινητού.Why the fuck...Ma,perche...Δυο φωνές και ένα ακκορντεόν.

Από το μοναχικό post της Παρασκευής στο παρείστικο της Δευτέρας.Πόσο αλλάζουν τα πράγματα.

Σάββατο βράδυ,δίπλα στη θάλασσα.Με τη μυρωδιά της θάλασσας που λατρεύω και βλέπω όλο και λιγότερο τα τελευταία χρόνια,προς μεγάλη μου απογοήτευση.Με τα αστέρια στο πιάτο μας,να φωτίζουν τα μαύρα νερά.Σκοτάδι πυκνό,παρά το φεγγάρι που έκανε αισθητή την παρουσία του από νωρίς.Άλλωστε είναι Πανσέληνος σε λίγες μέρες,την Παρασκευή 18/7.

Γυρίζω το κεφάλι μου.Στο πλαι μου άνθρωποι που ξέρω τόσο λίγο...Αλλά γιατί έχω την εντύπωση ότι γνωριζόμαστε χρόνια;Μας ενώνει η μουσική.Ίσως να είναι αυτό.Ίσως και όχι.Αλλά πιστεύω ότι υπο άλλες συνθήκες,άνθρωποι που ταιριάξαν μεταξύ τους,δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ.

Νιώθω όμορφα.

Ευχάριστες συναντήσεις.Χαρούμενα λόγια.Χαμόγελα.Τραγούδια.Φωτιά.Κιθάρες.Βλέματα.

Άμμος παντού.Σκοτάδι.

Παραπατάω και πατάω όπου βρω.Σκοντάφτω.Αλλά ξέρω ότι θα βρεθεί ένα χέρι να με κρατήσει.Ίσως και δυο,ίσως και πέντε.

Νιώθω οικεία.Δεν φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου.Τον τελευταίο καιρό,εδώ και ένα χρόνο,κέρδισα τον εαυτό μου και του το επέβαλα.Οχι ότι πρώτα δεν ήμουνα ο εαυτός μου.Απλά φοβόμουνα ότι αυτό δεν θα ήταν αρεστό.Γιατί είπαμε,όταν λες αλήθειες,είσαι προετοιμασμένος ότι κάποτε θα μείνεις και μόνος.Δεν τις αντέχουν τις αλήθειες όλοι.Γιαυτό και χάνονται.Ζητάνε ένα ωραιοποιημένο ψέμα.Δεν τους κατηγορώ.Τους κατανοώ.Πάντα κατανοώ και πάντα μπαίνω στη θέση του άλλου.Δεν είναι δύσκολο.Σκέφτομαι πως θα ένιωθα σε αντίστοιχη περίπτωση και δεν κάνω αυτό που θα με πείραζε.Ενταξει,βέβαια,όλοι κάνουμε λάθη.Έχω κάνει...Αμέτρητα.

Καμιά φορά γυρίζω πίσω το βλέμμα μου.Χαίρομαι που έχω καταφέρει αρκετά τον τελευταίο καιρό.Αλλαγές.Μου αρέσουν οι αλλαγές.Βαριέμαι εύκολα.Ρουτινιάζω ακόμα περισσότερο.Αλλά κάποτε κι αυτό αλλάζει.Όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες.

Δεν βάζω πια συρματοπλέγματα γύρω μου...Γιατί ξέρω ότι όποιος τα βάζει για να αφήσει έξω ό,τι πληγώνει,στο τέλος πληγώνεται ο ίδιος,από το χρυσό κλουβί που χτίζει...

Η ζωή δεν είναι γυάλα προστατευμένη.Κάποτε θα πληγωθείς,κάποτε θα πονέσεις,κάποτε θα κλάψεις,κάποτε θα νομίζεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις μια απώλεια.

Αλλά δεν είναι αλήθεια.Φυσικά και μπορείς να αντέξεις.Τα πάντα αντέχει ο άνθρωπος,απλά δεν το ξέρει.Κι αυτό το λέει ένας άνθρωπος πόυ έχει φτάσει και ξεπεράσει τα όρια του,που έχει ακροβατήσει σε τεντωμένα σκοινιά χωρίς δίχτυ προστασίας...'Ενα στραβό βήμα,και μετά...Κενό.Κι όμως.Βρίσκεις τα ίσια βήματα.Υπάρχουν μέσα σου.Αν τα ψάξεις τα βρίσκεις.

Υπάρχει τίποτα καλύτερο από στιγμές ξεγνοιασιάς,με μουσική,τραγούδι,δίπλα στη θάλασσα,παρέα με φίλους;Αν υπάρχει κάτι καλύτερο...Τι να πω...Τότε μάλλον εγώ στραβά αρμενίζω και όλοι οι υπόλοιποι που κοιτάνε να γίνουν εκατομμυριούχοι,αρμενίζουν σωστά...

Τι κενά είναι όλα αυτά...Ανούσιο κυνήγι χρήματος,δόξας,καριέρας,περιουσίας...

Γιαυτό μετά ο Οδυσσέας εμπρηστής,ο Προμηθέας νταβατζής κι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ, καταντάνε...Γιατί ξεπουλάνε τις ιδέες τους.Κάτι που δεν θα έκανα ποτέ.Το μόνο πράγμα που λέω με σιγουριά.Για όλα τα υπόλοιπα,αμφιβάλλω.

Ως συνήθως,άλλα ξεκινώ να πω και άλλα λέω.Κλασικά.

Στα ρουθούνια μου θαλασσινός αέρας.

Γύρω μου μεγάλη παρέα.

Πόσο μ'αρέσει η θάλασσα...

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί μ'εσένα μοιάζει...

Θέλω να πω ευχαριστώ σε κάποια παιδιά...Εκείνοι ξέρουν.Για την όμορφη παρέα.Για κάποια όμορφα νέα.Για τις όμορφες νότες.Γιατί είναι πάντα εκεί.Γιατί είναι ο εαυτός τους.Και για πολλούς λόγους.

Τα νέα ευχάριστα.Μια φωνή απ'τα παλιά.Πόσο χαρούμενη έγινα...Να'σαι καλά,κοπέλα μου...Καλή αντάμωση...Κάποια στιγμή.Τόσα χρόνια...Πότε ήμουνα 18 χρονών και πότε πέρασα τα πρώτα -άντα.Αλλά γιατί τώρα νιώθω πιο μικρή από τότε;Πιο πολλές σκέψεις και ευαισθησίες είχα.Πιο ανέμελα βλέπω τα πράγματα τώρα.Μάλλον ανάποδα βαδίζω στα χρόνια.Την γλώσσα τους βγάζω κοροιδευτικά.

Αλλά κάποιοι άνθρωποι...Είχαν βάλει σφραγίδα στα μετεφηβικά μου χρόνια.Πολλές ιστορίες...Όλο λέω πως θα τις διηγηθώ κι όλο δεν βρίσκω λόγια.Είναι πολλά που δεν ξέρω αν έχω λόγια να πω ή τα στέρεψε ο καιρός.Αλλά τόσες αναμνήσεις...

Χρωστάω ένα post σε αυτούς τους ανθρώπους.Πολλά χρωστάω,αλλά εντάξει...Η αγάπη μου είναι δεδομένη.Το ξέρουν.Αλλά κι εγώ πήρα αγάπη.Όταν ήταν το μόνο που ήθελα και είχα ανάγκη.Τέλος πάντων.Κάποια πράγματα είναι πολύ βαθιά θαμμένα...Μυστικά που δεν θα φανερωθούν.Ποτέ.Ή σχεδόν ποτέ.

Τότε γνωριζόμασταν ούτε λίγο ούτε πολύ όσο γνωρίζομαι εγώ με τους περισσότερους εδώ μέσα.Και να που περάσαν 14 χρόνια...

Δεν είναι πάντα απαραίτητο να βρεις φίλους στα σημαντικά γεγονότα της ζωής σου.Στα παιδικά χρόνια,στο σχολείο,στο πανεπιστήμιο,στη δουλειά.Φίλος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που γνώρισες εντελώς τυχαία.Έχω φίλους που νομίζω ότι δεν θα γινόταν να μην έχουμε γνωριστεί,σαν να τους χτύπησα την πόρτα.Ακόμα κι αν χανόμαστε,ξέρω θα ξαναβρεθούμε και θα είμαστε όπως πριν.Οπως με τον Αντώνη.Τι άλλο ήταν η γνωριμία μου και η φιλία με έναν άνθρωπο τόσο αταίριαστο φαινομενικά άλλα τόσο κοντά στη σκέψη μου;Είναι το γούρι μου.Ο μικρός μου αδελφός,έτσι τον λέω.Κεραυνοβόλος φιλία.Χαχαχα!!Νέα δική μου έκφραση.Όταν δυο άνθρωποι ξέρουν από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι ο ένας είναι το κομμάτι του παζλ που συμπληρώνει τον άλλο.Η γυναικεία πλευρά του εγώ,η ανδρική μου αυτός.

Τώρα που είπα γούρι...Στους άλλους φέρνω τύχη και στον εαυτό μου ατυχία.Όποτε πάω σε ένα μαγαζί,μπορεί να ''σκοτώνει μύγες" όταν μπω και σε 5 λεπτά να μην προλαβαίνουν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο.Μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές,για να είναι σύμπτωση.Όπως μου έλεγε ο Γιώργος,το ένα από τα δυο ποδηλατάκια κίτρινου χρώματος,είσαι το γούρι μας. Τώρα όμως που το "γούρι" δεν πηγαίνει συχνά...Με λύπη βλέπω να ακυρώνονται στο παρα πέντε συναυλίες...Όσο ήμουνα εκεί...Το αδιαχώρητο...Τι να πω κι εγώ η καημένη...

Παρά το ότι ήθελα εχθές να δω την ανατολή να ρίχνει στη θάλασσα τα χρώματά της...Τελικά την είδα πάνω στη γέφυρα της φωτογραφίας.

Πόσο παράξενο θέαμα πρέπει να ήμουνα,6 η ώρα,πρωι Κυριακής,με την τσάντα μου,την κιθάρα στην πλάτη με δυο μπίρες να φουσκώνουν στα τσεπάκια και ένα ξεχασμένο καρεκλάκι στα χέρια...Γέλαγα με την ίδια μου την εικόνα.Για να περάσω από το γέλιο στο βρισίδι.Του ΟΑΣΑ.Το λεωφορείο που θα με πήγαινε σπίτι είχε πρώτο δρομολόγιο 7.05!!!!!!!!!!!!!!!!Όχι απλά απαράδεκτοι.Αυτά συμβαίνουν στην απαίσια περιοχή που μένω.Μπλιάξ στο τετράγωνο υψωμένο.Είχα μια ολόκληρη ώρα.Πήρα μετρό μέχρι Ευαγγελισμό.Όταν έφτασε Μεγαρο μουσικής σκέφτηκα να κατέβω Ευαγγελισμό.Για τόσο πρωί,πολύ σωστά λειτουργούσε το μυαλό μου.Έτσι πήρα το λεωφορείο από εκεί χωρίς να περπατήσω καθόλου,βέβαια περίμενα 25 λεπτά,αλλά εντάξει,λεπτομέρειες,έχω συνηθίσει.

Σήμερα αν και τόσο κουρασμένη είχα μια απίστευτη ενέργεια.

Ξεσήκωσα και έφτιαξα όλο το σπίτι.Γυάλισα και με overlay την κιθαρούλα μου και είναι σαν να την αγόρασα εχθές.

Ισως επειδή το φάρμακο για όλα είναι μια κεφάτη παρέα,όμορφα τραγούδια,και μια απέραντη θάλασσα...Πηγή ζωής.Μου λείπει η θάλασσα.Αν και καλοκαίρι,την βλέπω ελάχιστα.Κι ας μου λένε ορισμένοι με διάθεση κακίας,όλο ταξιδάκια είσαι. Όταν ακούω τέτοια...Οχι απλά νευριάζω,κάτι παραπάνω.Αλλά δεν μπορώ να τσακώνομαι συνέχεια,αφού δεν μπορεί να καταλάβει ο εγκεφαλός τους κάποια πράγματα...Δεν τα επαναλαμβάνω,να μην με λέτε παραπονιάρα.Εφόσον ξέρω πως έχουν τα πράγματα,δεν με πειράζει.

Χάρηκα πολύ εχθές.Γιαυτό ζουζούνιζα γύρω-γύρω.Ελπίζω να μην ήμουνα ενοχλητική ή αδιάκριτη,κι αν κάποιον ενόχλησα,ζητώ συγνώμη.Ζητώ συγνώμη και εκ μέρους του κολλητού μου για όσες βλακείες είπε ή έκανε.Αλλά αν μιλάει το ποτό...Την κατσάδα δεν την γλίτωσε.Σιγά.Χαρίζομαι εγώ;

Γενικά αν κάποιον συμπαθήσω ή αγαπήσω(όχι με την έννοια του έρωτα),γίνομαι πολύ προστατευτική,πολύ "μαμά".Αν κάποιος πειράξει κάποιον που αγαπώ...Νύχια βγάζω.Κάποιοι άνθρωποι που είναι υπο την προστασία μου,δεν τους πειράζει κανείς,γιατί δαγκώνω...Χαχα!!Λίγο υπερβολικά το λέω,αλλά προσέχω τους ανθρώπους που αγαπώ.Κάποιους ανθρώπους τους ξεχωρίζω στο πλήθος.Κι ας μην το ξέρουν.Το πλήθος,με την ευρύτερη έννοια.

Δεν θα πω άλλα.Κάποια πράγματα είναι φτωχά τα λόγια να τα περιγράψουν.Απλά τα νιώθεις.

Όσο για την ταλαίπωρη κιθάρα μου που άλλαξε αγκαλιές πολλές εχθές...Νιώθω απίστευτα "μυρμήγκι" μπροστά σε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους...Κι ας τους νιώθω φίλους.Σιχαμένος κιθαρίστας είμαι...Όπως έλεγε κάποτε ο Μπάμπης και γέλαγα,χωρίς να ξέρω ότι θα την πω κι εγώ αυτή τη φράση για μένα,15 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που άγγιξα κιθάρα,και ξεκίνησε ο έρωτας μαζί της.Σχέση απόλυτης αγάπης.Ποτέ δεν με πρόδωσε.Έχω μάθει να παίζω μόνη 15 χρόνια.Αρχικά κλασική κιθάρα,αλλά εγκαταλείποντας γρήγορα την ψευδαισθηση ότι θα γίνω κλασική κιθαρίστρια.Δεν μου πάει.Αλλά πάντα μοναχικός ταξιδιώτης στις πέντε γραμμές του πενταγράμμου.Ανασφαλής ταξιδιώτης που αν δεν έχει σκονάκι νιώθει πως το διαγώνισμα θα αποτύχει.Αν δεν έχω μπροστά παρτιτούρα,νομίζω ότι θα κάνω λάθος.Δεν κάνω,αλλά έτσι νομίζω.Βλακείες δικές μου.Ακόμα κι αν κάνω όμως...Όταν παίζω,η καρδιά μου παίζει πρώτα,κι ύστερα τα δάχτυλα.

Γιαυτό λέω δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά...

Υποκλίνομαι στα ταλέντα μας.Είμαστε μια χαρισματική παρέα.

Κι η λέξη κλειδί είναι αυτή...

Παρέα.

Πάνω από όλα και πρώτα από όλα.

Παρέα.

Ένα ήσυχο βράδυ.Η μοναξιά κάνει βόλτες γύρω γύρω.Νομίζει ότι θα με τυλίξει,ότι θα με κάνει να λυγίσω.Όμως τα τραγούδια έχουν μεγαλύτερη δύναμη.Ορμάνε στο δωμάτιο,με δύναμη,πάνω στις έξι χορδές της κιθάρας μου,ακροβατούν και γλυκαίνουν την ψυχή.

Πάντα κάθε καλοκαίρι,πάντα τέτοια εποχή,με πιάνει μια μελαγχολία.Ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα.Οι φίλοι σκορπίζουν,κάθε Σαββατοκύριακο σε θάλασσες,σε βουνά,σε επαρχίες γενικά.Κάθε Σάββατο το τηλέφωνο νομίζεις ότι είναι νεκρό,βουβό στέκεται.Δεν χτυπάει ούτε κατά λάθος.Κι εγώ που όλες τις μέρες μισώ το τηλέφωνο...Μάλλον παίρνει εκδίκηση το Σαββατοκύριακο,έχοντας επίγνωση ότι το μισώ.Δεν μου αρέσει το τηλέφνο γενικότερα.Αλλά πόση σιωπή να χωρέσει ένα δωμάτιο;Αναγκάζομαι σχεδόν και ανοίγω την τηλεόραση,χωρίς να παρακολουθώ,για να νιώθω μια κίνηση στο δωμάτιο.

Μοναχικά Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακα...

Παρέα 7 νότες ακροβάτες...Σε πολλούς συνδυασμούς.Πότε χαρούμενες,πότε λυπημένες.Στο σκοινί των 6 χορδών.Ζωντανές,φευγάτες.Με τυλίγουν...Με κρατούν απ'το χέρι...

Όπως απόψε...Απόγευμα Παρασκευής...Με μια περίεργη μελαγχολία να έχει σταθεί στο παράθυρο μου.Κάποτε κι οι άνθρωποι που βλέπουν γεμάτα τα ποτήρια τους,έρχεται η ώρα που αδειάζουν.Είμαι λίγο των άκρων.Πότε γεμίζει,πότε αδειάζει το ποτήρι.Μισό δεν μένει για πολύ.Ή όλα ή τίποτα.

Έτσι μένω εδώ...Μια αύρα,μια πνοή,καθάρια,ζωντανή,σαλέυει τις κουρτίνες.

Φεύγω πριν δω το τέλος,σώμα που έμεινα χωρίς σκιά,για χρόνια,υπήρξα.Φέυγω κι ας αφήνω συντρίμια.

Από ανόητες αγάπες...Από αγάπες που μόνο η σκόνη τους έμεινε...

Προβάλουν τα πόδια μου στα σκαλιά...Σαν σταρ του σινεμά...Αλλά κανείς δεν υπάρχει να αναστατώνεται,και να κάνει λάθη,να δίνει άλλα ποτά σε άλλον πελάτη και να κοιτάζει το αφεντικό...

Γιατί εδώ δεν είναι το Λούκι και δεν τα πίνω με κολλητούς...Εδώ μάλλον περνάω εγώ λούκι...

Κι ας το ξέρω πως δεν φταίω που μεγαλώνω...Ηλιε μου,με λίγες νότες τραγούδι έγραψα για σένα...Για να μπορώ να σου τηλεφωνώ,και να σου ανοίγω την καρδιά μου...Νύχτα είναι εδώ,δεν ξέρω που να πάω...

Ποια μικρή πατρίδα,να με υποδεχτεί...Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση,οι φίλοι μου,φεγγάρια,νησιά...Και εγώ στο δρόμο,διψασμένη...Γεννημένη για ταξίδι.

Οι νότες σταματούν το παιχνίδισμα.Η κιθάρα ξεκουράζεται στη βάση της.Η σιωπή επιστρέφει στο δωμάτιο.Χίλιες σιωπές αν είχα...Ίσως να άκουγες...

Τέλειωσε και το παιχνίδι των λέξεων.

Η διάθεση μου κακή,έτσι χωρίς λόγο.Μπορεί από κούραση.Αλλά ξέρω ότι δεν κρατάει πολύ.Τίποτα δεν κρατάει πολύ.Πόσο μάλλον για πάντα.Όλα προσωρινά,όλα για λίγο,όλα κυλάνε βιαστικά.Ποτάμια που πάνε πάντα μπροστά.Εμείς στην όχθη,απλά κοιτάμε.

Αύριο μια νέα,καλύτερη μέρα.Το ξέρω.Πάντα ανατέλει μια καλύτερη μέρα.Το ξέρω αυτό.Πάντα έτσι είναι.Νιώθω τυχερή που μπορώ και βλέπω τις αχτίδες του ήλιου,το πρωί.Έστω...Το μεσημέρι.Που μπορώ και απολαμβάνω το χάδι του ήλιου.

Χάνομαι με ένα βιβλίο στο χέρι.Ξεκίνησα καινούριο.Έφτασα ήδη,μέσα σε λίγες ώρες,στην 148 σελίδα.Όταν λέω εγώ ότι τα τρώω...

Και η νύχτα συνεχίζεται.Η μέρα θα ανατείλει σε λίγες ώρες.Και ξανά απ'την αρχή...Πάντα απ'την αρχή.

Τραγουδάκι;

Σχετικό με τη διάθεση μου.Για ένα φιλαράκι που κρύβεται.

ΦΙΛΑΡΑΚΙ

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο

Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό

Πού να γείρω το κορμί μου
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια

Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί

Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ’ναι ερεθιστική
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία

Δεν τη βρίσκω την άκρη...

Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω.

Φωτογραφία;Είπα να ρίξω λίγο χρώμα...Λίγο κόκκινο στη νύχτα...

Αυτές τις μέρες,αν και είχα πολλές δουλειές που έπρεπε να γίνουν,διάβασα πολλά βιβλία.

Ένα από αυτά και το βιβλίο που φαίνεται στη φωτογραφία το εξώφυλλό του.

Όπως στον Παράδεισο,Marc Levy,εκδόσεις Λιβάνη.

Μια και βρισκόμαστε σε μουσικό παράδεισο!

Το τέλειωσα σε 2 μέρες!!280 σελίδες!!

Όταν ένα βιβλίο έχει ενδιαφέρον,έχει τύχει και σε μια μέρα να το τελειώσω.Βιβλιοφάγος,κανονικά και με το νόμο!!

Αυτό το βιβλίο μιλάει για την ιστορία ενός άντρα που ερωτεύτηκε ένα πνεύμα.Ένας έρωτας μοναδικός για μια γυναίκα που είναι σε κώμα.Μια ιστορία που δηλώνει πως η αγάπη είναι σπάνια και ότι ο άνθρωπος που έχει μάθει να αγαπά δεν ερωτεύεται το σώμα αλλά την ψυχή.

Μια παράξενη ιστορία,για μια ανεξερεύνητη κατάσταση.Πόσα ακούνε και καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που είναι σε κώμα;

Μια πολύ όμορφη ιστορία.Από ένα σημείο και μετά δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου το βιβλίο.

Εγώ θα σχολιάσω ότι αν υπάρχει έστω κι ένας άντρας σαν τον Άρθουρ,τον ήρωα του βιβλίου,μήπως να τον κλωνοποιούσαμε σε εκατομμύρια αντίγραφα;Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι...Και πόσο απέχει από τον παραδεισο επειδή υπάρχουν αυτοί και αυτές που υπάρχουν...Βέβαια και ο κόσμος έχει τη γοητεία του όπως είναι,δεν ξέρω αν όλα δουλευάν ρολόι,μήπως ήταν και βαρετά...Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω ότι φταίνε οι άλλοι,ή ότι φταίνε μόνο οι άντρες ή μόνο οι γυναίκες.ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ.Έχει χαθεί η μαγεία απ'τη ζωή μας...Όλα επίπεδα και άνοστα...Γιατί δεν υπάρχει προσπάθεια και κανείς δεν φεύγει από το βόλεμα του...Φοβούνται να νιώσουν.Δεν συμφωνώ με φίλους ή φίλες όταν με συμβουλεύουν να προσέχω και να μην επενδύω σε πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν...Ρίσκο είναι η ζωή.Κι είμαι πρόθυμη να ρισκάρω,για μια πιθανότητα να γίνει κάτι όμορφο,να ρισκάρω 999 πιθανότητες να μην γίνει.Αρκεί να εμφανιστεί αυτό το κάτι όμορφο.Θα το ρισκάρω.Την προσπάθεια μου εγώ την κάνω,ανεξάρτητα από τις συνθήκες.Όταν είσαι στη μέση ενός ανεμοστρόβιλου με ένα βαρκάκι στον ωκεανό,ξέρεις ότι έχεις λίγες πιθανότητες να σωθείς.Αν τα παρατήσεις,θα πας σίγουρα στον πάτο.Αν παλέψεις,υπάρχει μια πιθανότητα να σωθείς.

Αυτό πιστεύω.Ακόμα κι όταν οι πιθανότητες είναι εναντίον...Παλεύω κόντρα στο κύμα.

Γιατί κάτι νύχτες Σαββάτου,η αγάπη,είναι αιτία θανάτου...

Αν δεν είναι λόγος τα συναισθήματα και η αγάπη να ρισκάρεις,ποιός είναι;Το να αποκτήσεις χρήματα και περιουσία;Μπρρρρ...Τι πεζός τρόπος ζωής...Κενός.Ξενέρωτος.

Άσχετο.Τι μου ήρθε τώρα που είπα για χρήματα.Όποιος έβλεπε singles φέτος,ο πιο συμπαθητικός ήρωας ήταν ο Τζάμπα,που μισούσε τα χρήματα.Κάπως έτσι είμαι κι εγώ.

Μια και είπα σίριαλ.Το δικό μου σίριαλ ΤΕΒΕ-ΙΚΑ-ΕΦΟΡΙΑ συνεχίζεται.Έχω ακόμα 4 επεισόδια.Την Δευτέρα θα πάω στην εφορία με όλα τα χαρτιά που χρειάζονται,μετά ΙΚΑ να πάρω ένα χαρτί που θέλουν στην εφορία,ξανά εφορία για να τους πάω αυτό το χαρί και οι τίτλοι του τέλους πέφτουν στο ΤΕΒΕ.Είμαι σε καλό δρόμο,τουλάχιστον τώρα ξέρω τι χαρτιά χρειάζονται.

Αυριο πάω στις βιβλιοθήκες.Άλλο σίριαλ.

Αύριο ο μήνας έχει 11.Μεθαύριο;It's party time!!!!Θα δοκιμάσετε και δύο πίτες από τα χεράκια μου.Όσοι έχουν φάει φαγητά μου,μην ανησυχείτε,είναι καλά στην υγεία τους και το κυριότερο:Ζουν!!

Πλάκα κάνω φυσικά!!Είμαι καλή μαγείρισσα!!Τοσα προτερήματα...Κουράζει τόση τελειότητα...Και προς Θεού...Δεν είμαι καθόλου ψώνιο!!!Χαχαχαχαχαχαχα!!!!

Καταπιάνομαι με πολλά πράγματα,κάπου τα μπερδεύω αλλά στο τέλος τα καταφέρνω.Έτσι είμαι εγώ.Δεν μπορώ να έχω μανίες με ένα μόνο πράγμα.Θέλω ποικιλία στις ασχολίες μου.Αλλά οι μεγάλες αγάπες πάντα είναι η μουσική,το διάβασμα και το γράψιμο.Εννοείται και η φωτογραφία.

Α,και αυτό που έλεγα για την τουαλέτα το Σάββατο...Με έχει αγχώσει...Πίνω τόσο πολύ νερό...Όταν είναι να πάω κάπου,με αγχώνει αυτό το θέμα.Όταν πίνεις όλο το Βόσπορο...Κάπου πρέπει να ρίξει τις εκβολές του...Με βλέπω με pampers!χαχαχαχαχα!!Πλάκα κάνω,εννοείται.

Απόψε με βλέπω να τελειώνω άλλο βιβλίο.Κοιμήθηκα 4 ώρες το μεσημέρι.Με βλέπω να μην κοιμάμαι με τίποτα.

Πονάει κι ο λαιμός μου.Την άρπαξα φαίνεται με τα κλιματιστικά και με τα κρυα νερά.Λες και έχω καρφιά στο λαιμό.Δεν είμαι για αρρώστιες!!!Στο παρά πέντε για τις εκδρομούλες μου!!!!

Αυτά από μένα.

Να κι ένα τραγουδάκι.

ΤΟΣΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Πέρασες τόσες βροχές για να 'ρθεις σε 'μενα
φέρνοντας χούφτες με φως να νιφτώ
Πέρασα τόσες ζωές για να βρω εσένα
μεσ' τη ζεστή σου αγκαλιά να κρυφτώ.

Τόσα καλοκαίρια
μου 'χαν φύγει από τα χέρια
τόσα καλοκαίρια που δεν σ' αγαπούσα
ρώταγα τι φταίει
για το στόμα μου που καίει
τώρα ξέρω πως τα χείλια σου ζητούσα.

Άπλωσες τα χέρια
και γυρνούν τα καλοκαίρια
και με φέρνουν να βρεθώ κοντά σου
σε θέλω, σε θέλω, σ' αγαπώ.

Τι υπέροχο τραγούδι...Τι υπέροχη ερμηνεία...Πιστεύω ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που μιλούν για καλοκαίρι.

Buonanotte!!!!!

Με άλλα λόγια,αλλαγή σχεδίων.

Χτύπησε σήμερα το μεσημέρι το τηλέφωνο.Το σηκώνει η μάνα μου που ήταν εκείνη την ώρα σπίτι μου.Ήταν από το ταξιδιωτικό γραφείο.

Περίμενα με αγωνία και τρόμο να ακούσω τα μαντάτα,ελπίζοντας να μην είναι ούτε μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα, ούτε, τα θλιβερά μαντάτα, σαν αυτά που αναρωτιέται ο Ερωτόκριτος αν άκουσε η Αρετούσα.

Τελικά ευτυχώς.Πάλι καλά.Θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα...Για αυτό είπα κάθε εμπόδιο για καλό. Δεν το είπα τυχαία.Αλλά γενικά αυτό ισχύει.Πολλές φορές που στεναχωρέθηκα για κάτι,ήρθε στην πορεία κάτι καλύτερο.

Η εκδρομή που ήταν να πάμε στην Ιταλία,στις 21/7,αντί 21/7,θα ξεκινήσουμε 24/7 και θα γυρίσουμε 31/7.Ακυρώθηκε η εκδρομή 21/7 λόγω μειωμένης συμμετοχής,δεν συμπληρώθηκε το πούλμαν.Αλλά στις 24-31/7 συμπληρώθηκε,είναι σίγουρο,και επιπλέον αυτή η εκδρομή είναι διαφορετική από την άποψη ότι περιλαμβάνει και επιπλέον προορισμούς,όπως Βερόνα(!) και Σιένα(!).SUPER!!Kαι κάτι ακόμα.Από το ταξιδιωτικό θα μας κάνουν έκπτωση,σε όσους ήταν να πάνε στην εκδρομή 21/7,θα γίνει έκπτωση 5% ανα άτομο!!Τέλεια;;Αυτό γιατί υποθέτω θα σκέφτηκαν από το ταξιδιωτικό ότι αυτή η ακύρωση μπορεί να ανατρέπει τα σχέδια των ταξιδιωτών,τις άδειες τους και τα σχετικά και επίσης η δεύτερη εκδρομή που περιλαμβάνει περισσότερα μέρη ήταν σίγουρα πιο ακριβή.

Για να λέμε όμως την αλήθεια,με τέτοια ακρίβεια φέτος στα νησιά,είναι πολύ πιο φτηνά να πας εξωτερικό.Για Σίφνο που βγάλαμε τα εισιτήρια με τα κορίτσια,μας φύγαν 80 ευρώ στα εισιτήρια πήγαινε-έλα,με ταχύπλοο και συμβατικό πλοίο.Στην Τήνο ομοίως,μας έφυγαν 60 ευρώ.Δεν είναι λίγο αίσχος αυτή η κατάσταση;Μια οικογένεια που δεν έχει κάπου εξοχικό πρέπει να ξεπουληθεί για να πάει κάπου να χαλαρώσει από τη μιζέρια της πόλης...

Το έχω πει και θα το ξαναπώ ότι οι διακοπές για μένα είναι ιερό πράγμα...Προτιμώ να την βγάλω στο veranta-beach από Σεπτέμβρη μέχρι Ιούνιο αλλά να πάω διακοπές έστω 5-10 μέρες τον Ιούλιο ή στο Τέλος Αυγούστου.Σεπτέμβρη;Ακόμα καλύτερα.

Φέτος δεν το βλέπω να κάνω και πολλά μπάνια.Αλλά τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός ότι θα δω τόσα όμορφα μέρη.

Επιπλέον στην Ιταλία θα αλλάξουμε 3 ξενοδοχεία,Ρώμη,Φλωρεντία,Βενετία.Αυτό σημαίνει ότι στην Φλωρεντία θα έχουμε παρέα και την Donata που ανυπομονώ να γνωρίσω,την φίλη των γονιών μου.Θα βολτάρουμε Ponte Vecchio!!!

Ηθικό δίδαγμα:Όταν κάτι πάει στραβά,όταν κάτι που περιμέναμε δεν έρχεται,μπορεί να έρθει κάτι καλύτερο στη θέση του.Δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε.Τα άσχημα γεγονότα περικλείουν μια θετική προοπτική στο μέλλον,γιατί μας κάνουν να αναμετράμε τις δυνάμεις μας,να σκεφτόμαστε τι πήγε στραβά και να διορθώνουμε την κατάσταση.Όλα είναι όμορφα,αν εμείς διαλέξουμε να τα δούμε όμορφα.Αν διαλέγουμε να τα βλέπουμε μαύρα...Μαύρα θα είναι.Ξέρω ανθρώπους που πραγματικά δεν τους λείπει τίποτα και αντι να νιώθουν ευγνωμοσύνη είναι όλη μέρα μες τη γκρίνια.Το αποτέλεσμα;Όλο αναποδιές τους έρχονται,τις οποίες τις προκαλεί η γκρίνια κι η κακή διάθεση.

Σήμερα όλη μέρα,τέζα η μικρή Τερέζα...Εγώ δηλαδή...Έλιωσα ξαπλωμένη,νυσταγμένη,με μάτια σαν του Garfield(ο ήρωας μου,λόγω νύστας).Κάποια στιγμή ξύπνησα και έφτιαξα ένα μεγάλο μπολ παγωτό,έτοιμο,του Γιώτη,που πηρα εχθές από το σουπερ μαρκετ.Εννοείται σοκολάτα.Έχω μια λατρεία στη σοκολάτα,σε όλες τις μορφές.Δεν έχω ξαναφτιάξει παγωτό του Γιώτη,καλό πρέπει να είναι,σε 10 λεπτά ήταν έτοιμο.Πάντως έχω μια σχετική εμπιστοσύνη στα συγκεκριμένα προιόντα,δουλεύει στην εταιρία ο άντρας της φίλης μου της Ειρήνης.Σκέφτομαι εγώ ότι αν ήξερε πως τα προιόντα δεν είναι καλά,δεν θα τα έπαιρνε και για το σπίτι τους.Την άλλη φορά που πήγα στη φίλη μου,πριν από καιρό,τούρτα Γιώτη με κέρασε.Σωστή;;Ή έχουμε μυαλό ή δεν έχουμε.Όπως και στην pizza fun που δουλεύει ένας οικογενειακός φίλος.Έχουμε κάνει Πρωτοχρονιά στο σπίτι τους,με 10 διαφορετικές πίτσες από εκεί.Γιατί να πω την αλήθεια,με τόσα που ακούγονται...Φόβάσαι και λίγο...Είναι καθαρά δεν είναι,βάζουν ληγμένα,δεν βάζουν...Μια μικρή αμφιβολία την έχεις.

Αυτά λοιπόν από μένα.Τώρα που το σκέφτομαι,συνήθως βράδυ γράφω.Είπα να πρωτοτυπήσω.

Θα βάλω και ένα Ιταλικό τραγούδι.

Σας το χαρίζω.

Una notte a Napoli
Con la luna ed il mare
Ho incontrato un angelo
Che non poteva più volar
Una notte a Napoli
Delle stelle si scordò
E anche senza ali
In cielo mi portò

Con lui volando lontano dalla terra
Dimenticando le tristezze della sera
In paradiso, oltre le nuvole
Pazza d'amore come le lucciole

Quanto tempo può durare?
Quante notti da sognare?
Quante ore, quanti giorni
E carezze infinite
Quando ami da morire
Chiudi gli occhi e non pensare
Il tempo passa, l'amore scompare
E la danza finirà!
Tristemente tutto deve finire

Ma quando il cuore mi ha spezzato
Ed in cielo mi ha abbandonato
Adesso sulla terra son tornata
Mai più di amare mi sono rassegnata

Ma guardo su!

Quanto tempo può durare?
Quante notti da sognare?
Quante ore, quanti giorni
E carezze infinite?
Quando ami da morire
Chiudi gli occhi e non pensare
Il tempo passa, l'amore scompare
E la danza finirà!

Μια νύχτα στη Νάπολι,το φεγγάρι έπεφτε στη θάλασσα,τα αστέρια και το όλο σκηνικό συνθέτουν έναν παράδεισο...

ΥΓ-->Φώτο από Φλωρεντία,τραγούδι για Νάπολι(δεν θα πάω).La vita e bella!!!!!

ΥΓ2-->Προτάσεων συνέχεια.Στο site ert.gr υπάρχει μέσα η εκπομπή menoumeellada.gr.Υπάρχουν πολλά βιντεο,φωτογραφίες,κάμερες,θερμοκρασία, από διάφορους προορισμούς.Θα μπω μήπως πάρω μια γεύση της Σίφνου.Πάντως το ξενοδοχείο το είδα,στο δικό του site και είναι σουπερ-ουάου!!!!!Μου άρεσε πολύ!!

ΥΓ3-->Προτιμώ τα όμορφα μέρη να μην τα ξέρει ο κόσμος,γιατί όπου πάνε οι πολλοί...Το μέρος από παράδεισος καταντάει κόλαση.Τα πρώτα χρόνια που πήγαινα Νάξο ήταν ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.Πέρυσι που πήγα ήθελα να φύγω από την πρώτη μέρα.Όλοι οι ξενέρωτοι της Αθήνας είχαν μετακομίσει εκεί και το μέρος είχε πάθει μετάλλαξη...Με έπιασε στεναχώρια...Ακόμα και το Αγκίστρι,το αγαπημένο μου κοντινό νησάκι που πάω για μπάνιο,παλιά δεν το ήξερε άνθρωπος και τώρα,μου λέει μια φίλη μου που πήγε την Κυριακή,δεν βρίσκανε εισιτήριο για το γυρισμό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Γυρισανε με θαλάσσιο ταξί μέσω Αίγινας.Αν πάω Αγκίστρι,σίγουρα καθημερινή.Δεν μπορώ την πολυκοσμία.Τα όμορφα μέρη καλό είναι να μένουν παρθένα από παρέμβαση ανθρώπου...Όπου πάνε οι πολλοί...Κουβαλάνε και τις ηλίθιες συνήθειες τους πχ να αφήνουν σκουπίδια,να στριγκλίζουν τα πιτσιρίκια τους,να ουρλιάζουν οι μανάδες περισσότερο,να κουβαλάνε ταπεράκια με κεφτεδάκια οι γριές...Σκηνικό ταινίας τρόμου...Μου αρέσουν οι ερημικές παραλίες...5-10 άτομα,ουρανός και θάλασσα και απόλυτη ησυχία...Γιαυτό αγάπησα την Άνδρο.Οι περισσότερες παραλίες της έχουν 5-10 άτομα γιατί για να φτάσεις...Περνάς χωματόδρομους και γκρεμούς χιλιομέτρων.Αλλά μετά αγαλιάζει η ψυχή σου...

ΥΓ4-->Δεν λέω,δεν λέω!!!χαχα!Δεν πρόκειται ποτέ να πω και να προτείνω όμορφες παραλίες.Όμορφα μέρη μπορεί,όμορφα νησιά.Γενικά και αόριστα.Έχουμε πανέμορφη χώρα αλλά δεν την προσέχουμε...

Απόψε λόγω ζέστης το "κατάστημα" υπολειτουργεί και δεν κατεβάζει ιδέες.Βρήκα αυτή την κάρτα,ξεχασμένη, όταν έκανα ανασκαφή στο καλάθι μου.Θυμήθηκα και κάτι ανεκδοτάκια,ευγενική χορηγία της άλλης διαδικτυακής παρέας φίλων,της Ευης,της Στεφανίας,της Ανθής,της Ευαγγελίας,του Ανδρέα,του Κώστα...Είμαστε πολλοί,κάποιον θα ξεχάσω!!Να 'ναι καλά τα παιδάκια μου!!Είμαι η πιο μεγάλη και τα προσέχω!χαχα!

Σας τα χαρίζω!!Ο καύσωνας θέλει να σκεφτόμαστε διάφορα,για να μην θυμόμαστε ότι βράζει ο τόπος!!Αν και πως να το ξεχάσεις!!Εύκολο είναι;

Θέλω να πιώ όλο το Βόσπορο!!! Αλλά μάλλον τσάμπα θα στερέψει,δεν βλέπω να ξεδιψάω.Τόνοι νερό στο στομάχι μου!!

1.Ρωτάει ένας ζωγράφος έναν αγρότη:
- Μπορώ να ζωγραφίσω τις αγελάδες σου;
- Όχι, μου αρέσουν όπως είναι!!

2.Ένα Ινδιάνος μπαίνει στο ληξιαρχείο της πόλης και λέει στον υπάλληλο:
- θέλω να αλλάξω το όνομά μου!
- Τι όνομα έχεις; απαντά όλο απορία ο υπάλληλος.
- Πέτρα που ξεκολλάει από την κορυφή του βουνού,κατρακυλάει στην πλαγιά και πέφτει μέσα στη λίμνη!
- Και πώς θέλεις να λέγεσαι;
-Πλάτς!!

3.Ένας αστυνομικός βλέπει έναν μεθυσμένο ακουμπισμένο σε μια κολόνα τις Δ.Ε.Η.
- Γιατί δεν πας , άνθρωπε μου σπίτι σου, όπως όλοι οι άλλοι;, ρωτάει ο αστυνομικός.
- Τι να σας πω, απαντάει ο μεθυσμένος, όλα γυρνάνε γύρω γύρω. Κι εγώ περιμένω να περάσει τι σπίτι μου από μπροστά μου να μπω.

Και δυο συμβουλές:

α.Πως να σταματήσετε τους ανθρώπους που σας πιέζουν να παντρευτείτε:
Διάφοροι ηλικιωμένοι έρχονταν δίπλα μου σε γάμους και με πείραζαν, με τσιμπούσαν με νόημα και μου έλεγαν " σειρά σου τώρα".
Σταμάτησαν όταν άρχισα να τους κάνω το ίδιο στις κηδείες.

Σήμερα ξαναπήγα  στο Πανεπιστήμιο.Πως λένε ο δολοφόνος γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος; Κάναμε και τόσα εγκληματολογικά μαθήματα τότε.

Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει ότι έχω τελειώσει κοινωνιολόγος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.Λογικά θα το έχω αναφέρει.Αν καμιά φορά επαναλαμβάνω πράγματα που έχω ξαναπεί δεν είναι επειδή έχω altzheimer,αλλά όταν γράφεις τόσα πολλά,ξεχνάς πολλές φορές τι έχεις πει και τι όχι.

Σήμερα λοιπόν το πρωί,ξεκίνησα για τον χώρο που πέρασα μια πενταετία,1994-1999 και αποφοίτησα με μια παρωδία ορκωμοσίας,στον κήπο του πανεπιστημίου,με τα ρίχτερ να χορεύουν ακόμα,15 μέρες μετά το μεγάλο σεισμό του 1999,δηλαδή στις 22/9/1999.Τρελό γέλιο αυτή η ορκωμοσία!!

Ο υπεύθυνος της ερευνητικής ομάδας μου ζήτησε με mail που μου έστειλε να βρω 5 βιβλία,2 άρθρα από ισάριθμα βιβλία,και άλλα 2 άρθρα από ισάριθμα επιστημονικά περιοδικά.Μου είπε να ψάξω σε δυο βιβλιοθήκες,στου Παντείου και στη Γενική Γραμματεία Ισότητας(ΓΓΙ, για συντομία).

Έτσι βρέθηκα εκεί,μετά από αρκετά χρόνια.Δεν είχα πάντως 9 χρόνια να πάω.Είχα πάει πριν από χρόνια,με τη φίλη και συμφοιτήτρια μου,τη Γιώτα,αλλά σίγουρα είναι πάνω από 7 χρόνια,ακόμα δεν ήταν παντρεμένη,και κοντεύει 7 χρόνια παντρεμένη.Δηλαδή πρέπει να πήγα μεταξύ 1999 και 2001.Τέλος πάντων.

Η βιβλιοθήκη είχε φτιαχτεί λίγο καιρό πριν αποφοιτήσουμε.

Πήγα λοιπόν στη βιβλιοθήκη,ήταν μια πολύ εξυπηρετική γυναίκα στην υποδοχή.Για κακή μου τύχη όμως,υπήρχε μόνο το ένα από τα δυο άρθρα του επιστημονικού περιοδικού.Δεν υπήρχε κανένα από τα άλλα βιβλία.Έψαξε η γυναίκα στον υπολογιστή και μου βρήκε ότι υπάρχουν στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο,το οποίο είναι στην Αγ.Παρασκευή.Ψυχρολουσία νούμερο 1.Θα ακολουθήσουν κι άλλες.Σήμερα ήταν ημέρα ταλαιπωρίας και γκαντεμιάς.

Έβγαλα αυτές τις λίγες σελίδες φωτοτυπία.Τουλάχιστον εκεί υπάρχουν μαγαζιά με φωτοτυπίες απέναντι.Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει εκεί.Έχουν βάλει και παγκάκια στην πίσω πλευρά.Αχ,τι ωραία!!Κάθισα και έβγαλα το κινητό.Για τι άλλο;Για φωτογραφία.Στο καπάκι μου χτύπησε η Γιώτα μήνυμα και με πήρε και τηλέφωνο λίγο αργότερα.Λες και είχαμε τηλεπάθεια και διαισθάνθηκε ότι βρίσκομαι εκεί...Με τη Γιώτα είμαστε φίλες από το 1994 ή ίσως 1995,από το πρώτο έτος της σχολής πάντως,όπως και με τη Βάλια,τη φίλη μου που παντρεύτηκε στη Ζάκυνθο,που είχα πάει το Πάσχα.Την σκεφτόμουνα σήμερα το πρωί που ήταν να πάω εκεί και σαν να το διαισθάνθηκε.

Τελικά έφυγα και κατέβηκα Σύνταγμα.Η βιβλιοθήκη της ΓΓΙ είναι κοντά στο Μοναστηράκι.Ποδαρόδρομος δηλαδή.Με καπελάκι και γυαλιά ηλίου και δυο μπουκαλάκια νερό μαζί.

Τα βιβλία δεν βρέθηκαν όλα και πάλι.Βρέθηκαν τα 2 και βρέθηκαν και τα 2 άρθρα από τις άλλες δυο μελέτες.

Το ένα άρθρο επειδή ήταν 4 σελίδες μόνο,με αφήσαν να το βγάλω εκεί.Αλλά τα υπόλοιπα ήταν πάνω από 300 σελίδες,δεν γινόταν.

Με στείλαν σε ένα μαγαζί με φωτοτυπίες αρκετά κοντά,στην Ερμού.Φτάνω εκεί με μια τσάντα με 2 βιβλία ογκόλιθους και ενα πακέτο σημειώσεων με σπιράλ και πλαστικοποίηση απ'έξω.

Μόλις έφτασα η ψυχρολουσία Νούμερο 2.Είχε χαλάσει το φωτοτυπικό!!Έλεος δηλαδή με τη γκαντεμιά!!

Με έστειλε σε ένα μαγαζί στην οδό Νίκης.Αν και εγώ βρισκόμουν στην οδό Ήττας, από ώρα...Με τόση ζέστη,μεσημέρι 12.45 η ώρα και να κρατάω τόσο βάρος,είχαν κοπεί και τα χέρια μου.

Έφτασα στο μαγαζί αυτό ανεβαίνοντας την Ερμού  η οποία γενικά μου τη σπάει πολύ σαν δρόμος.Περνάς απ'έξω από τα μαγαζιά και χρεώνεσαι.Ακρίβεια.Άσε όλους αυτούς που σε σταματάνε για διαφημιστικά του στυλ "κερδίσατε ένα δωράκι".Άμα ακούω τέτοια,τα νεύρα μου με πιάνουν.Ποιος χαρίζει σήμερα;

Πάω λοιπόν στο μαγαζάκι,χαρούμενη που το βρήκα,με μια γλώσσα στο δρόμο από τη ζέστη-έχοντας ήδη πιεί 2 μπουκαλάκια νερό από το πρωί και έτοιμη να αγοράσω και τρίτο-προσέχοντας μην  πατήσω την γλώσσα μου που ήταν έξω,σαν του σκύλου.

Μπήκα στο μαγαζί ήταν μια κοπέλα.Με την πρώτη ματιά την έκοψα ότι δεν είναι οπαδός της εξυπηρέτησης.Γελιέμαι εγώ;Σιγά μην γελιέμαι.Σπάνια πέφτω έξω σε κάτι που σκέφτομαι ή λέω.Μάλλον διαθέτω 6η αίσθηση.

Ήρθε η σειρά μου,ήταν 2 κοπέλες πριν από μένα.Τότε ήρθε εκτός τη σειρά μου και η 3η ψυχρολουσία.Μου λέει η τύπισσα ότι δεν μπορεί να μου τα βγάλει γιατί είναι μόνη της,με ένα μόνο φωτοτυπικό και λείπει το αφεντικό και αν έρθει πελάτης ενώ τα βγάζει ποιος θα τον εξυπηρετήσει,ότι για αυτά θέλει πάνω από μιάμιση ώρα.Εν μέρει,δίκιο είχε,οι σημειώσεις ήταν μια-μια σελίδα και θα ήθελε πολύ ώρα.Αλλά ένιωσα κουρέλι...Μου έβγαλε μόνο τις 20-30 σελίδες του ενός βιβλίου και με έστειλε σε ένα άλλο απέναντι.Για κακή μου τύχη είναι και η εποχή με το Κτηματολόγιο και πλακώνουν σε αυτά τα μαγαζιά  γριες και γέροι,ως επι το πλείστον αυτοί είναι στο 80%-90% των περιπτώσεων ιδιοκτήτες,ο νέος πότε πρόλαβε να γίνει με τόση ανεργία που υπάρχει,και τα μαγαζιά εκεί γύρω έχουν τρελές δουλειές με τα εκατομμύρια των παππούδων που πλακώνουν για φωτοτυπίες.

Πήγα και στο άλλο μαγαζί.Ευτυχώς ήταν μια πολύ εξυπηρετική κοπέλα.Τουλάχιστον μου έβγαλε τις 200 σελίδες του βιβλίου.Ένιωσα λίγο ένοχη που την παίδεψα με τόση ζέστη ήταν ένα ευγενικό κορίτσι και είχε πολυ δουλειά.Αλλά κι εγώ ήμουνα στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Ψυχρολουσία νούμερο 4,ούτε εδώ κατάφερα να βγάλω αυτές τις σημειώσεις και πρέπει να πάω σε αυτή την βιβλιοθήκη πάλι...

Ξαναγύρισα στη βιβλιοθήκη και είπα ότι θα ξαναπάω κάποια μέρα μες την εβδομάδα.

Αύριο έχω άλλα πανηγύρια!!ΤΕΒΕ,ΙΚΑ,ΕΦΟΡΙΑ.Οχι,δεν έχω πάει τόσο καιρό που το λέω!!Και αύριο θα έχει 40 βαθμούς!Ευτυχώς που είναι ο father και διαθέτει αμάξι,αλλιώς με έβλεπα σε νοσοκομείο με θερμοπληξία.Dady cool!!!

Το κακό είναι ότι εφορία πρέπει να πάω 1000%,μου ήρθε χαρτί να πάω και είχα τρομάξει,τελικά μπήκα στο site και κατάλαβα τι ήταν αυτό το έντυπο που πρέπει να συμπληρώσω.Αλλαξα ταυτότητα και πρέπει να δηλώσω τα νέα στοιχεία.Απλό,αλλά με 40 βαθμούς,τίποτα δεν είναι απλό.

Ημουνα τόσο χάλια μετά από αυτή την Οδύσσεια που δεν πήγα συναυλία!!!Μέγα Παράπτωμα!!!Και η πλάκα είναι ότι οι encardia εχουν 2 συναυλίες στην Αθήνα,19 και 20 Ιουλίου!!!!ΈΛΕΟΣ!!Τις δυο μέρες που θα λείπω βρήκανε;Φέτος μου έχουν έρθει ανάποδα οι συναυλίες,τυχαίνουν ημερομηνίες που λείπω,ή τυχαίνουν 2-3 καλές που θέλω να πάω την ίδια ημερομηνία,ή ημερομηνία που έχω υποχρέωσεις πχ γάμους,βαπτίσεις,γιορτές.

ΥΓ-->η φωτογραφία του νέου κτιρίου στο Πάντειο,νέο δηλαδή ήταν όταν ήμουνα ακόμα φοιτήτρια.Τέλος πάντων,είναι το 3ο κτίριο.Δεν ξέρω αν έχουν και άλλο τώρα.Εμείς κάναμε τα περισσότερα μαθήματα σε αυτό το κτίριο,έχει 6 ορόφους αν θυμάμαι καλά.Οι περισσότερες αίθουσες ήταν μικρές.Στις 2-3 μεγάλες γράφαμε και εξετάσεις.Το παλιό κτίριο έχει τώρα την βιβλιοθήκη.Εκεί υπήρχε πριν την γκρεμίσουν η ιστορική-για εμάς τότε- αίθουσα 1,ένα τεράστιο αμφιθέατρο,ήταν και το πρώτο που μπήκα για μάθημα και έγραψα,όταν ακόμα δίδασκε ο Φίλιας,ο οποίος ήταν ήδη πολύ μεγάλος σε ηλικία τότε,το μάθημα του ήταν το πρώτο που έδωσα και πέρασα με 8,"εισαγωγή στην κοινωνιολογία'.

Εχθές με παρέα φίλων.

Σήμερα με παρέα οργάνων.

Εχθές ένα όμορφο βράδυ.Με καλή παρέα.

Φίλος...

Κάποιος με τον οποίο νιώθεις άνετα να του ανοίξεις την καρδιά σου.Να πεις ένα αστείο,να χαμογελάσεις,να τραγουδήσεις.Χωρίς να έχεις έννοια ότι θα γίνεις ρεζίλι.Απλώνεις τις πατούσες σου γυμνές χωρίς να ντρέπεσαι.Ξαπλώνεις...Σωπαίνεις...Μιλάει η σιωπή περισσότερο...Κι ένα βλέμμα...

Αισθάνομαι τυχερή που έχω φίλους.

Δεν είμαι και εκδηλωτική,ρε παιδί μου...Για να το πω...Το γράφω όμως.Κυρίως το νιώθω.Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα εκφραστεί εύκολα.Προτιμώ τις πράξεις απ'τα λόγια.

Δέχομαι όπως είναι τους φίλους μου και με δέχονται όπως είμαι.Δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου.Δεν μπορεί να με παρακολουθήσει εύκολα κάποιος.Έχω αντοχές και μπορώ να λείπω όλη μέρα από το σπίτι χωρίς να κουράζομαι,μπορώ να ξενυχτάω.Θέλω να κρατάνε διπλές οι στιγμές παρέας...Αλλά αυτό μπορεί να είναι κουραστικό για άλλους.Για μένα είναι κουραστικό να γυρίζω στο ίδιο άδειο δωμάτιο...Με τη σιωπή...

Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έμειναν δίπλα μου είναι επειδή δεν αντέχουν την αλήθεια μου.Γιατί δεν μπορώ να πω ψέματα,και δεν μπορώ να κρύβομαι.Κάποιοι άνθρωποι όμως συνειδητά προτιμούν το ψέμα.Αυτό βέβαια περισσότερο σε σχέσεις συμβαίνει.Η φιλία δεν υπάρχει αν μπει το ψέμα στη μέση.Αλλά στη σχέση...Οι περισσότεροι αυτό που λένε ότι σιχαίνονται,αυτό προσκυνάνε...Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο εμφανώς ψεύτες και δήθεν αλλά έχουν τόσο εμφανώς ανθρώπους δίπλα τους να παιδεύουν...Γιατί εκείνοι κολλάνε σαν τη μύγα στο μέλι...Δεν φταίει πάντα εξ'ολοκλήρου ο θύτης...Έχει βάλει και το θύμα το χεράκι του...Με το να εθελοτυφλεί και να ψάχνει κάτι να γυαλίζει. Η αλήθεια δεν κρύβεται σε ακριβά περιτυλίγματα,αλλά σε απλές κόλλες δώρου...Δώρο και η ίδια.Η αλήθεια.

Μακριά από μας τέτοιες καταστάσεις...

Ξαστεριά στην καρδιά ζητώ...Κάποιοι την έχουν...Χαίρομαι όταν βρίσκονται στον δρόμο μου.

Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα από όσα δείχνω.Τα τελευταία χρόνια μιλάω λιγότερο και παρατηρώ περισσότερο τους ανθρώπους.Καταλαβαίνω περισσότερα και μιλάω για λιγότερα.

Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι στο παρελθόν ότι δεν υπάρχει πιο χαλαρός και υπομονετικός άνθρωπος,με ιδέες 50 χρόνια μπροστά.Ακούγομαι σαν ψώνιο,αλλά δεν είμαι,έχω αυτογνωσία όμως και δέχομαι τον εαυτό μου.Δέχομαι τους ανθρώπους και τις επιλογές τους και δεν με σοκάρουν οι διαφορετικότητες.Επίσης σε αντίθεση με πολλά κορίτσια της ηλικίας μου που το μόνο που ψάχνουν με μανία είναι έναν πλούσιο γαμπρό,αυτό για μένα είναι σενάριο τρόμου.Δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει.Δεν θέλω να χάσω τον εαυτό μου και να γίνω κάτι άλλο.Μπορεί να είναι εγωιστικό,αλλά όταν αλλάζουν οι προτεραιότητες στη ζωή,δεν είναι πάντα για καλό...Μπαινει κι ο συμβιβασμός στο παιχνίδι...Άστα,βράστα μετά...Έχω παράδειγμα και το λέω.Αδέλφια που δεν δίστασε η αδελφή και τα παιδιά της να κάνουν απατεωνιές στον αδελφό.Αλλά ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.Κι ο πατέρας μου έχει πια μόνο εμάς...Αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς την ίδια σου την αδελφή και τα ανήψια σου...Τέλος πάντων.Είναι πολύ μεγάλη ιστορία αυτή...Γελοίες καταστάσεις.

Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρουμ...

Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ότι είναι προσωρινοί στη ζωή.Τα σπίτια και οι περιουσίες εδώ μένουν.

Πολλές φορές νιώθω ότι αν ήταν ο κόσμος όπως είναι στο σχέδιο του μυαλού μου,όλοι οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι,θα υπήρχε δικαιοσύνη και ποιότητα ζωής.Ουτοπίες...

Αλλά πάλι,όλα στο χέρι μας είναι...Δεν παραδέχομαι τους ανθρώπους της θεωρίας,αλλά τους ανθρώπους της πράξης...Δεν παραδέχομαι τους ανθρώπους που γκρινιάζουν πόσο δύσκολη είναι η ανθρώπινη επικοινωνία,από τον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού τους,αλλά αυτούς που προσπαθούν για τους ανθρώπους που αγαπάνε.Επίσης δεν πιστεύω ότι χωρίζει κάτι ανθρώπους που θέλουν να περάσουν στιγμές μαζί.Πόσο μάλλον η απόσταση.Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πάω από τη μια πλευρά της Αθήνας στην ακριβώς αντίθετη της.Με μεγάλη χαρά θα το κάνω για φίλους,για ανθρώπους που αγαπάω,για ανθρώπους που μπορεί να με έχουν ανάγκη ενδεχομένως.Αυτή είμαι.Δεν μπορώ να είμαι αλλιώς.Δεν θα λογαριάσω χρήματα,δεν θα λογαριάσω κόπο.Θέλω τόσο πολύ να έχω ανθρώπους στη ζωή μου...Αυτό μόνο.Τα άλλα...Λεπτομέρειες.

Είναι τι προτεραιότητες βάζει κάποιος στη ζωή.Πού γέρνει στη ζυγαριά της ζωής του.

Και όταν μένω μόνη,Σάββατο κι απόβραδο...

Γλυκές μουσικές από ακκορντεόν στο δωμάτιο...

Παρέα είχα τα όργανα σήμερα.

Το ακκορντεόν που μετά από πάρα πολύ καιρό άρχισα πάλι να διαβάζω και να κάνω ασκήσεις,από τα πολλά βιβλία που είχα αγοράσει για να μάθω μόνη.Σήμερα νομίζω ότι ήταν το πιο εποικοδομητικό μάθημα που έχω κάνει στα 9 χρόνια που το έχω.Άρχισα λίγο δειλά-δειλά και χρησιμοποιώ τα μπάσα και τις συγχορδίες σε συνδυασμό με τα ασπρόμαυρα πλήκτρα.Είμαι πολύ ευχαριστημένη.Αλλά το κακό με εμένα είναι ότι είμαι αμελής.Θέλω να το καταπολεμήσω.Δηλαδή τώρα μπορεί να ξαναπάιξω μετά από καιρό.Καταπιάνομαι με χίλια διαφορετικά πράγματα και ξεχνιέμαι.Αλλά απόψε...Επιτέλους κατάφερα και το ανοιγόκλεισα σωστά,ανοίγει-κλείνει αναπόδα,κάτι που ως τώρα δεν είχα καταφέρει.Νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω,είναι παλιό και μεταχειρισμένο,με αλλαγμένη φυσούνα,η οποία χαλάει εύκολα γενικά,ευαίσθητο όργανο,θέλει τρυφερότητα στους τρόπους.Αλλά τα κατάφερα μια χαρά και είμαι χαρούμενη για αυτό.Ωραίο όργανο...Οργανο αγκαλιάς...

Οι δυο κιθαρίτσες που ποζάρουν και η άλλη,η ντροπαλή,που κάθεται στο χωλ;Άλλη μέρα θα έχουν την τιμητική τους.Γρατζούνισα λίγο εχθές.Με δανεική κιθάρα.

Τραγουδάκι;Όμορφο και αισιόδοξο.Εισαγωγικές νότες ακκορντεόν και μια φωνή γνώριμη.Παντελής Θαλασσινός.Οι στίχοι με νόημα.

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.

Τα θεριά ν' αγαπάς και τ' ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τ' αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια,

ν' αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
τη δική σου γαλήνη και κείνα
που μ' αγάπη το νου μας φωτίζουνε,
και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.

Απλά πράγματα...Αν όλοι τα πιστέψουμε...Αν όλοι τα προσέξουμε και τα προστατέψουμε...Τα άψυχα και τα έμψυχα...Τα δάση,τη θάλασσα...Αλλά και τους ανθρώπους γύρω μας...Παράδεισος η γη...

Ή αλλιώς,I am happy,Je suis heureuse e.t.c!

Δεν θα σπάσω την παράδοση που έχω να ακολουθεί post τη συναυλία.Οι συναυλίες είναι σημαντικά γεγονότα για μένα!!

Πόσο μπορεί να αλλάξει η διάθεση σου...Πόσο θετική επίδραση έχουν δυο φίλοι...Λίγες κουβέντες και λίγες στιγμές γέλιου...Ανάμεσα σε φαγητά,ποτά,πειράγματα και γέλια...Μετά από μια συναυλία...Δεν θα πω πως πέρασα εκεί...Χρειάζεται να πω;Δεν ρωτάνε τα αυτονόητα...Κάποιες βραδιές,με νότες που χορεύουν σε άσπρα και μαύρα πλήκτρα...

...Κι εσύ μια τρέλα...

Ξημερώνει και φεύγω...

Η λογική μου...

Όταν η παρέα είναι καλή...Δεν βάζω στοπ. Ξημερώνει και φεύγω. Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι.Να κρατήσουν οι στιγμές διπλές αν είναι δυνατόν.

Την Δευτέρα ξανά συναυλία.Στον ίδιο πεζόδρομο.Εncardia. Ηχοι κάτω Ιταλίας.Είχα την τύχη να γνωρίσω απόψε δυο από τα μέλη του γκρουπ.Πολύ καλοί!!Τραγουδίστρια και ...Δεν ξέρω τι όργανο παίζει ο άλλος που γνώρισα.Δώσαμε ραντεβού εκεί την Δευτέρα.Η ίδια παρέα κάτω,όπως σήμερα.Άλλη παρέα πάνω.Η ίδια παρέα με πάνω,όπως σήμερα,θα επανέλθει 14/7.Σε άλλο χώρο,με το ίδιο κέφι.

Δεν θα πω πολλά απόψε.

Τραγουδάκι;Χα,χα!!Απόψε θα σας τη σκάσω!!!Λαικό άσμα!!Κρατώ την ζωντανή εκτέλεση από το Μετρό,με την Τάνια Τσανακλίδου,που απογείωσε ένα ήδη όμορφο τραγούδι,με την μαγική φωνή της...Ελαφρά αλλαγμένο,από άποψη φύλου,αυτό που παραθέτω.

 Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες
δεν ξέρω τι ζητάς και αν το βρήκες
αχ να 'σουνα τσιγάρο τελευταίο
γουλιά γουλιά μαζί σου να τα λέω

Μα τι να πω
που 'μαι στεγνή από ψιλά και από παρέα
ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΑΠΩ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΑΠΙΑΣΤΟΣ ΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ

Τι να σου πω
άδειο βαγόνι το μυαλό μου αραγμένο
το σ' αγαπώ
πάνω στου μπράτσου μου χαράζω την πληγή

Και δεν μπορώ
να μη σε δω ούτε να μη σε περιμένω
ούτε μπορείς ν' ακολουθήσεις
τη δική μου τη φυγή

Δεν ξέρω λόγια όμορφα να δίνω
κι αν τα 'θελες σε μένα μην τα ψάξεις
εδώ που είμαι άσε με να μείνω
χωρίς να προσπαθήσεις να μ' αλλάξεις

Μα τι να πω
στο περιθώριο που ζω φυλακισμένη
το σ' αγαπώ
μοιάζει με λέξη που τη λέν'οι μεθυσμένοι

Τι να σου πω
άδειο βαγόνι το μυαλό μου αραγμένο
το σ' αγαπώ
πάνω στου μπράτσου μου χαράζω την πληγή

Και δεν μπορώ
να μη σε δω ούτε να μη σε περιμένω
ούτε μπορείς ν' ακολουθήσεις
τη δική μου τη φυγή.

Τι στίχος...Αυτός που σημείωσα με κεφαλαία...

ΥΓ-->Έτσι ήρεμη αισθάνομαι...Σαν βαρκάκι στο ηλιοβασίλεμα...

Εχθές έκανα τις πρώτες μου βουτιές στη θάλασσα.Το πρώτο μπλουμ.Επιτέλους!!!Όλοι είχαν ξεκινήσει τα μπάνια και ήμουνα η μόνη που δεν είχα ξεκινήσει,όπως πάντα τελευταία,κι ας λατρεύω τη θάλασσα...Γιατί για να πάω εγώ στη θάλασσα...Είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει πολυτέλεια.Αν δεν έχεις αυτοκίνητο...Άλλωστε που να πάω;Στην Αττική πλέον σχεδόν όλες οι θάλασσες είναι βρώμικες.Αν θέλω να κάνω μπάνιο πάω στο Αγκίστρι.Αλλά δεν μπορώ να πηγαίνω και συνέχεια,έχει και ένα διώρο ταξίδι από τον Πειραιά,με ένα σαπιοκάραβο,που κάνεις ένα μπάνιο όταν πας και ένα όταν γυρίζεις,εννοείται ότι δεν έχει κλιματισμό και επίσης ότι σιχαίνεσαι και μόνο που κάθεσαι στα καθίσματα του.Σκέτο μπλιάξ είναι...

Εχθές λοιπόν ξεκινήσαμε 7.40 το πρωί από τη Ραφήνα με δυο φίλες,με το καράβι,το ταχύπλοο συγκεκριμένα για Τήνο.Καλά,δεν συζητώ τι κούνημα φάγαμε...Λέγαμε ότι θα αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας στο Αιγαίο...Έλεγα στα κορίτσια και γελάγαμε,δέστε τις ζώνες,το πλοίο ετοιμάζεται για απογείωση. Πραγματικά,νόμιζες ότι θα πετάξει,ότι θα φύγει από τη θάλασσα.Έκλεισα τα μάτια για να μην βλέπω τι γίνεται,λέω εντάξει,αν είναι να βουλιάξουμε,θα το καταλάβω από τις τριγκλιές των υπολοίπων.Ήμουνα και ξενυχτισμένη.Δηλαδή τι ξενυχτισμένη...Για την ακρίβεια δεν είχα κοιμηθεί ούτε ένα λεπτό την προηγούμενη νύχτα...Είχα πολύ ανησυχία...Από την μία η ζέστη,το σεντόνι ήταν σαν βρεγμένο από τον ιδρώτα,συνέχεια στριφογύριζα,και από την άλλη,είχα πιεί τσάι,φασκόμηλο και διάφορα ροφήματα,γιατί είχα μια ανακατωσούρα στο στομάχι και πονοκέφαλο,και από το πολύ τσάι έπαθα υπερένταση.Αντε να είσαι άυπνη και να κουνάει και τόσο το καράβι...Ήδη ήταν υπεράνθρωπη η προσπάθεια να σηκωθώ στις 5 το πρωί.Γενικά δεν ζαλίζομαι ποτέ στα καράβια γιατί έχω κάνει τόσα πολλά ταξίδια που έχω συνηθίσει και έχω ταξιδέψει και με 9 μποφόρ,στα όρια να βγάλει απαγορευτικό.

Έβαλα λοιπόν τα ακουστικά μου,χαμηλά την μουσική και έκλεισα τα μάτια.

Τελικά φτάσαμε σώες...Γενικά αυτά τα ταχύπλοα,αν έχει έστω 4-5 μποφόρ κουνάνε απίστευτα,μου έχει ξανατύχει το ίδιο σκηνικό πριν από χρόνια.Αυτά είναι πολύ καλά όταν η θάλασσα είναι λάδι.Σε πάνε όμως σε λιγότερο από τον μισό χρόνο,αντί για 4 ώρες που κάνει το καράβι,κάναμε 1 ώρα και 40 λεπτά.Στο γυρισμό πήραμε το καράβι,το οποίο περνάει και από Άνδρο.Δεν βγήκα να δω το Γαύριο...Θα έκλαιγα...Είναι ένα νησί που αγαπώ πολύ η Άνδρος...Πανέμορφο νησί...Δεν υπάρχει παραλία να πεις ότι δεν είναι καλή...Οι πιο καθαρές παραλίες.Και στο κέντρο του νησιού,ξεχνάς ότι είσαι στις Κυκλάδες...Καταπράσινη.Πιάστηκε η καρδιά μου την ώρα που περάσαμε...

Βγήκαμε έξω στην Τήνο-για να επανέλθω- και ανηφορήσαμε στην εκκλησία.Τα κορίτσια είχανε χρόνια να πάνε,εγώ είχα πάει πέρυσι τον Ιούνιο με την μητέρα μου.Μετά κατηφορήσαμε,βγάλαμε τα εισιτήρια και πήραμε ταξί να πάμε στη θάλασσα.Τα λεωφορεία,κάθε 2 ώρες έχει ένα δρομολόγιο...

Πήγαμε λοιπόν στον Αγιο Φωκά,μια πολύ όμορφη παραλία,2-3 χιλιόμετρα από το λιμάνι.Είχα πάει και πέρυσι με τη μητέρα μου και την ήξερα.Πολύ καθαρή θάλασσα,αμμουδιά μεγάλη και δεν μαζεύει κόσμο,5-6 άτομα ήταν στο σημείο που καθίσαμε.

Τι δροσερή που ήταν!Δεν ήθελα να βγω,αλλά δεν κάθισα πολύ,ήταν το πρώτο μου μπάνιο.

Μου αρέσει να καθίσω μέσα στη θάλασσα μια ώρα.Αλλά βέβαια να μην βιάζομαι.Στη Νάξο όταν πήγαινα καθόμουνα πάνω από μισή ώρα,συχνά και μια ώρα μέσα στο νερό.Στον ήλιο δεν μου αρέσει να κάθομαι,αν γινόταν μόλις βγω από τη θάλασσα να φύγω,θα έφευγα,αλλά περιμένω να στεγνώσει το μαγιό,δεν μου αρέσει με τίποτα η ηλιοθεραπεία.

Μετά φάγαμε σε μια ταβέρνα απέναντι και ξανά πίσω,στο λιμάνι για να φύγουμε.

Ωραία περάσαμε!!Γελάμε με τα κορίτσια!Ως συνήθως αρχίζω και λέω ό,τι βλακεία μου κατέβει στο κεφάλι και γελάνε.Γενικά το έχω αυτό,ό,τι μου έρθει το λέω,προηγείται η γλώσσα της σκέψης.

Ξανά πίσω στη Ραφήνα,6.30 το απόγευμα.

Ξανά πίσω στη μιζέρια της Αθήνας.

Πότε επιτέλους θα αποτελεί για μένα ένα κακόγουστο αστείο η Αθήνα;Αφόρητη έχει γίνει...Κατέβηκα για μια δουλειά σήμερα το πρωί στην Πατησίων,είχε απίστευτη κίνηση.Ένας από τους λόγους που δεν παίρνω το 608,πήζει η Πατησίων.Πήγα εκεί και πήγα τσάμπα,περίμενα και μια ώρα τσάμπα.

Αλλά το χειρότερο όλων είναι η βλακεία που είμαι υποχρεωμένη,όχι μόνο εγώ φυσικά,να ανέχομαι καθημερινά.Είναι το κάτι άλλο!!Ο καθένας θεωρεί ότι μπορεί να φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν και να εκφέρει άποψη για  όλα.Τους είπε κανένας ότι θέλουμε να την ακούσουμε;Έλεος δηλαδή!Πόση βλακεία πια να μπορέσω να αντέξω;Εχθές στο καράβι μου ήρθε να βρίσω μια ηλίθια.Τι επίπεδο!Οι ηλίθιοι είναι αήτητοι τελικά!!Σε εξοντώνουν.Οι περισσότεροι που συναναστρέφομαι καθημερινά,όχι μόνο εγώ αλλά ο καθένας,η νοημοσύνη τους είναι υπό του μηδενός...Δεν μπορούν να καταλάβουν το πιο απλό πράγμα...Πρέπει να τους το εξηγείς μισή ώρα για να το καταλάβουν.

Έφυγα για λίγες ώρες εχθές και έγινα άλλος άνθρωπος...Τελείως χαλαρή...

Για αυτούς που θα μου απαντήσουν ότι είμαι χαλαρή επειδή πάω εκδρομή,αν έμενα εκεί δεν θα ήμουνα,να υπενθυμίσω ότι στην Αθήνα έχει μαζευτεί ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας.Όπου μαζεύεται τόσος πολύς κόσμος,τα προβληματα είναι δεδομένα,ακόμα κι αν αυτά τα 5 εκατομύρια κόσμου ήταν αγγελικά πλασμένα άτομα.Πόσο μάλλον που αυτά τα 5 εκατομύρια κόσμου είναι διαβολικά πλασμένα άτομα,με ελάχιστες εξαιρέσεις...Δεν μπορώ άλλο,παιδιά...Εντάξει,θα μου λείψουν πράγματα εδώ...Δεν είναι λίγα 32 χρόνια ζωής σε έναν τόπο...Αλλά όταν βλέπω την υγεία μου να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο...Είναι τυχαίο που όταν πάω και περιμένω το λεωφορείο στη στάση,με πιάνει,χειμώνα-καλοκαίρι,βήχας;Με ενοχλεί το καυσαέριο.Ο ΩΡΛ μου έχει πει να αποφεύγω καπνό,τσιγάρο,καυσαέριο,σκόνη,ποτό,και να μιλάω όσο γίνεται λιγότερο.Όλα αυτά είναι αδύνατον να γίνουν στην Αθήνα!Έχουν ποτίσει καυσαέριο μέχρι και τα κτίρια.

Περιμένω να τελειώσω το ερευνητικό,να δω πόσα χρήματα θα πάρω και μετά θα δρομολογηθούν αλλαγές.Είπαμε θα μου λείψουν πολλά...Χάνεις κάτι,κερδίζεις κάτι άλλο...Αλλά μπροστά στην ψυχική ηρεμία και την υγεία...Δεν βάζω τίποτα.Εκεί γέρνει η ζυγαριά...Αν τα έχεις αυτά,μπορείς να πετύχεις τα πάντα.Όλα έρχονται με την ώρα τους.

Όπου βρω δουλειά,θα πάω.Σε νησί.Ή έστω σε παραλιακή πόλη.Και η Χαλκίδα μου μοιάζει καλή επιλογή,και αρκετά κοντά στην Αθήνα,να έρχομαι να βλέπω και τους γονείς μου και να συναντιέμαι με φίλους.Αν καταφέρω να πάρω και ένα μικρό αυτοκινητάκι...Ακόμα καλύτερα.Στην επαρχία απαραίτητο είναι,με τέτοια συχνότητα που έχουν τα λεωφορεία.Αλλιώς θα χαλάω ένα μισθό σε ταξί.

Δεν βιάζομαι.Όταν θα έρθουν οι αλλαγές,θα είναι η ώρα τους.Πάντως θα έρθουν.Μικρές αρχικά.Αλλαγή τόπου.Μεγαλύτερες αργότερα.Περιμένω.Την ώρα που θα κάνω μια δική μου δουλειά και δεν θα εξαρτάμαι από κανένα  αφεντικό που πλουτίζει με τον κόπο των υπαλλήλων του.Θα έρθει η ώρα που θα κάνω κάτι δικό μου,ίσως ένα μαγαζάκι.Το ξαναλέω,δεν βιάζομαι.Ποτέ δεν βιαζόμουνα στη ζωή μου. Η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος,κάνεις λάθος κινήσεις αν βιάζεσαι.Έχω υπομονή.

Μετράω μέρες.Για να πάω στη Σίφνο 19-20/7 και Ιταλία 21/7.Θα γυρίσω Κυριακή βράδυ και Δευτέρα πρωί φεύγω πάλι.Θα έχω έτοιμη μια άλλη βαλίτσα για να πάρω στην Ιταλία.Δηλαδή 18/7 θα ετοιμάσω 2 βαλίτσες,μια για το Σαββατοκύριακο και μια για την Ιταλία.

Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι όταν γυρίσω από την Ιταλία,θα μου φαίνεται η Αθήνα ακόμα πιο αφόρητη...Μετά από τη σύγκριση του τρόπου ζωής...Σε όσους θα μου πουν ότι και οι Ιταλοί μοιάζουν με εμάς και είναι χειρότεροι σε πολλά,θα απαντήσω με αυτό που μου είπε ο πατέρας μου,μια εμπειρία από την πρώτη φορά που πήγε στην Ιταλία,στην Μπολόνια.Ηταν πεζός,πήγε να περάσει απέναντι τον δρόμο,από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο,και μόλις πάτησε το πόδι του στην άσφαλτο,ερχόταν ένα ταξί και κοκάλωσε και του έκανε σήμα να περάσει.Χρειαζέται να πω κάτι άλλο;Εδώ στην Αθήνα θα πέρναγε ξυστά,θα κινδύνευες να σε χτυπήσει και θα σε έβριζε κιόλας που τόλμησες να βγείς μπροστά στο δρόμο του.Σήμερα δυο φορές έβρισα δυο ηλίθιους,ο ένας σταματημένος στο φανάρι,πέρναγα,μαζί και δυο γυναίκες,και έκανε όπισθεν,παραλίγο να μας χτυπήσει.Ο άλλος ηλίθιος,πέρναγα απέναντι με πράσινο πεζών,έστριψε με φόρα,ήμουνα στη μέση του δρόμου,ούτε καν έκοψε ταχύτητα,πάνω μου ερχόταν κατευθείαν.Στην Αθήνα οι οδηγοί ακόμα αναρωτιούνται ποιο είναι αυτό το 3ο πετάλι μπροστά; Το φρένο δεν το έχουν ανακαλύψει!

Κάποτε όλα αυτά,που σου στερούν την ποιότητα ζωής,σε κάνουν να ξεγυλίζει το ποτήρι με αυτά που μπορείς να ανεχτείς...Δεν δέχομαι αυτό που λένε ορισμένοι,μην δίνεις σημασία,με το να συγχύζεσαι δεν βγαίνει τίποτα. Ηττοπάθεια δείχνει μια τέτοια στάση...Δεν αντιδρώ σημαίνει ότι δέχομαι σαν δεδομένη μια κατάσταση και δεν κάνω τίποτα να την αλλάξω.Το να μην δίνεις σημασία σε κάτι που σε ενοχλεί είναι σημάδι απάθειας και ηττοπάθειας.Δεν οδηγεί σε ψυχική ηρεμία,γιατί αυτό το ερέθισμα που σε ενόχλησε,θα συνεχίσει να σε ενοχλεί.Μια κακή συμπεριφορά κάποιου που την ανεχόμαστε,δεν θα εξαλειφθεί ως δια μαγείας αν δεν του την επισημάνουμε για να την διορθώσει.Δεν συμφωνώ με όσους λένε τι να κάνουμε;Να τσακώνομαι; Ναι,να τσακώνομαι!Αν ο άλλος φέρεται λες και ο κόσμος του ανήκει και δεν υπολογίζει τίποτα,και φέρεται στους άλλους με αγένεια.Δεν χαρίζομαι.

ΥΓ1-->άποψη του λιμανιού της Τήνου.

ΥΓ2-->Σήμερα το πρόγραμμα λέει,συναυλία!!!!Δεν ζητάω πολλά!!! Μια ωραία συναυλία,να χαλαρώσω,να χαμογελάσω και να περάσω όμορφα!Μου μεταδίδει θετική ενέργεια!Να είναι καλά το παλικάρι!!Όταν ένας άνθρωπος έχει θετική σκέψη,θετική σκέψη θα μεταδώσει.Αν έχει χαμόγελο,χαμόγελο θα μεταδώσει.Αν έχει γελαστή ψυχή,γελαστή ψυχή θα μεταδώσει.Γιατί ευτυχώς,υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι...Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν και ήταν όλοι αγενέστατοι και συμφεροντολόγοι όπως οι περισσότεροι;Τέτοιους ανθρώπους με καθαρά μάτια χρειάζεται αυτή η πόλη.Με ταλέντο στο να ζούνε.Ταλέντο θέλει να ξέρεις να ζεις.Και είναι μεταδοτικό πολλές φορές.Η θετική ενέργεια πάντως σίγουρα είναι μεταδοτική,αρκεί να έχεις κι εσύ καθαρή ψυχή για να φωλιάσει.

ΥΓ3-->Επειδή μου βγαίνει γκρίνια από την κούραση και επειδή μου τη σπάει η Αθήνα,σας κερνάω ένα τραγουδάκι,και επειδή είμαι supergirl και ως τέτοιο δεν κλαίω.Δεν το λέω εγώ,ο τραγουδιστής των REAMONN(ωραίος Ιρλανδός,μεταξύ μας!χαχα!).Το άκουγα το πρωί στο MP3.

You can tell by the way She walks that she’s my girl 
You can tell by the way She talks she rules the world 
You can see in her eyes That no one is her Chick 
She’s my girl my Supergirl 

And then she’d say It’s OK 
I got lost On the way     
But I’m a Supergirl And Supergirls don’t cry 
And she’d say It’s alright 
I got home Late last night  
But I’m a Supergirl And Supergirls just fly

And then she’d say That nothing can go wrong
When you’re in love What can go wrong
And then she’d laugh The night time into the day
Pushing her fears Further along

And then she’d say It’s OK
I got lost On the way
But I’m a Supergirl And Supergirls don’t cry
And she’d say It’s alright
I got home Late last night
But I’m a Supergirl And Supergirls just fly

Then she’d shout Down the line
Tell me she’s got No more time
Cause she’s a Supergirl And Supergirls don’t cry
Then she’d scream In my face
Tell me to leave leave this place
Cause she’s a Supergirl And Supergirls just fly

She’s a Supergirl A Supergirl
She’s sewing seeds She’s burning trees
She’s sewing seeds She’s burning trees
She’s a Supergirl A Supergirl
A Supergirl My Supergirl

Δεν ξέρω,αυτές τις μέρες νιώθω πολύ κουρασμένη για να πάω οπουδήποτε...Αν έχω λίγο κενό από τις δραστηριότητες μου,προτιμώ να ξαπλώσω,παρά να πάω βόλτα.Πιθανόν να μου βγαίνει τώρα η κούραση ενός πολύ έντονου χειμώνα που έμεινα ελάχιστα στο σπίτι.

Σήμερα το μεσημέρι αγχώθηκα πολύ...Ως συνήθως για βλακείες.Με έχει αγχώσει όλη αυτή η γραφειοκρατία που είμαι αναγκασμένη να υποστώ...ΤΕΒΕ,ΙΚΑ,ΕΦΟΡΙΑ.Και μόνο αυτά τα τρια ονόματα φτάνουν για να σου χαλάσουν τη διάθεση.Συνήθως σε τέτοιους οργανισμούς,υπάρχουν οι "καρεκλάκηδες",οι τύποι που έχουν πιάσει μια θέση,με μέσο τον γνωστό-του γνωστού και θεωρούν ότι θα κάνουν τη ζωή δύσκολη στον καθένα...Δεν λέω ότι είναι πάντα έτσι όλοι,εννοείται.Υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους.Αλλά η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα.Βέβαια,υπάρχουν και πελάτες-κοινό,όπως θέλετε πείτε το,που είναι τόσο εκνευριστικοί που θα έκαναν εξω φρενών τον πιο ψύχραιμο άνθρωπο.Είπαμε,σε μια σχέση ή επαφή,έστω και λίγων λεπτών,όλα είναι αμφίδρομα,ποτέ δεν φταίει ο ένας,αλλά πάντα ή κανένας ή και οι δυο.

Ετσι λοιπόν σήμερα το απόγευμα ήμουνα ψιλοχαλαρά στο σπίτι.Εκεί που βαριόμουνα τη ζωή μου,ξαφνικά,όσο πέρναγε η ώρα,άρχισα να φορτσάρω!!όπως πάντα,τη νύχτα μου έρχεται η διάθεση,είμαι νυχτερινός τύπος,σαν τις νυχτερίδες(μην πω ένα άλλο σιχαμένο ζωύφιο)Έκανα δουλειές στο σπίτι.Το βράδυ,πριν 1-2 ώρες,αποφάσισα να κάνω ξεκαθάρισμα επιτέλους σε ένα τεράστιο καλάθι που έχω δίπλα στο κρεβάτι μου,στο οποίο,μόνο εγώ λείπω...Τι δεν έχει...

Αναμνήσεις...

Έχω κυρίως δυο μεγάλες τσάντες που περιέχουν παλιά και καινούρια αντικείμενα.Υπερτερούν σαφώς τα παλιά.

Έχω λίγο και το ένστικτο του παλιατζή,δεν μπορώ εύκολα να πετάω πράγματα...Μην γελάσετε με αυτά που έχω κρατήσει...

Εχουμε και λέμε:Μπρελόκ,παλιά γράμματα,κάρτες,αποκόμματα από φαξ που έχω στείλει βιογραφικά(περίπου 100-150 και δεν είναι όλα),τα αρνητικά των φιλμ που έχω εμφανίσει με την παλιά αναλογική Olympus(εννοείται καταχωρημένα ανα ημερομηνία και μέρος που έχω πάει),αναμνηστικά χαρτάκια από την Ιταλία(που είχε πάει ο πατέρας μου,μέχρι αποδείξεις από καφετέριες που λένε uno cappuccino),manual φωτογραφικών μηχανών,μπλοκάκια που σημείωνα στις παλιές μου δουλειές και πολλά-πολλά άλλα που θέλω ώρες να απαριθμώ...

Τελευταίους άφησα 2 μεγάλους φακέλους όπου έχω φυλάξει την αλληλογραφία μου.Την είχα ξεκαθαρίσει πολλές φορές στο παρελθόν.Ξανά απόψε.

Κάτι που αναφέρω πρώτη φορά είναι ότι παλιά,πριν μια δεκαετία περίπου,αλληλογραφούσα με διάφορα παιδιά,κάποια από επαρχία,και κάποια από Αθήνα.Με κάποιους/ες γνωρίστηκα,με άλλους/ες όχι.Με κάποιους/ες που γνώρισα προέκυψε φιλία,με άλλους/ες όχι.Απέκτησα έτσι 2-3 πολύ καλούς φίλους,που ακόμα και σήμερα κάνουμε παρέα και τους θεωρώ τους καλύτερους μου φίλους.

Εκτός όμως από αυτά τα παιδιά,κατά καιρούς ανταλλάσαμε γράμματα και με φίλες μου που ήταν μακριά για ένα διάστημα ή απλά μένουν επαρχία,πχ η Βάλια στην Ζάκυνθο κι η Ελλη στην Κρήτη,που τώρα έχουμε χαθεί,δυστυχώς...Αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία...Ο λόγος που δεν μπορώ πλέον να επικοινωνήσω με την Έλλη...Πως να της πω ότι η φίλη μου παντρεύτηκε στη Ζάκυνθο;Όταν ο αδελφός της ήταν κάποτε ζευγάρι με τη φίλη μου;Προιστορικά μεν,αλλά...Τέλος πάντων...Εχω ιστορίες ...Εκατοντάδες...Πολλές ιστορίες και όλες γεμάτες συμπτώσεις και περίεργα γεγονότα...Δεν σε κάνουν να πλήττεις...Οι ανατροπές.

Δίπλα στα γράμματα και οι προσκλήσεις σε γάμους και βαπτίσεις.Γάμος στην Ελλασόνα,βάπτιση στη Σύρο,γάμος στην Αθήνα(στη Λαμπρινή),βάπτιση στην Αθήνα(στο Χαλάνδρι),γάμος στη Ζάκυνθο,γάμος στην Αθήνα(στην Καλλιθέα).Όλα φίλων(και των δυο φύλων).

Η Παναγιώτα,η Ολγα,η Έλλη,η Βάλια,η Κατερίνα,η Μάρω,η Γιώτα,η Ειρήνη.

Ο Γιάννης,ο Τάσος,ο Ζαχαρίας,ο Σωτήρης,ο Γιάννης,ο Γιάννης,ο Μπάμπης,ο Λεωνίδας.

Εφτά ζευγάρια και δυο αδέλφια.

Πλάι,οι φίλοι μου.

Ο Φάνης,ο Νίκος,ο Πέτρος,ο Στράτος.

Η Τζένη,η Ειρήνη,? και ?(αδέσμευτοι)

Όλοι,σαν να ενώσαν τα χέρια,μες τα γράμματα...Όλοι μαζί,μια παρέα.Από διάφορα μέρη.Διάφορες ηλικίες,διάφορες εμπειρίες,διαφορετικά όλα.Αλλά και τόσο όμοια...Έδωσαν και πήραν χαρά...Εκείνοι σε μένα κι εγώ σε αυτούς.

Σαν να θυμάμαι όλα τα παλιά γεγονότα.Χαμογελώ...

Κάποια γράμματα τα κράτησα.Κάποια άλλα-τα περισσότερα- όχι.Είμαι σε φάση εκκαθαρίσεων,θέλω να κάνω και μια εκκαθάριση στα συρτάρια και τις βιβλιοθήκες μου,μια μέρα.

Αλλά πως να πετάξω πχ τα γράμματα της Παναγιώτας;Γνωρίζόμαστε από την Α' γυμνασίου.Πάντα καλές φίλες.Την είδα πριν από 3 χρόνια.Στον τόπο καταγωγής της,την Πάρο,όπου και μένει μόνιμα.Παντρεμένη,με 3 παιδιά.Αλλά σαν να μην πέρασε από πάνω της ο χρόνος.Δεν έχει φύγει εκείνο το καλόκαρδο πειρακτήρι...Σε ένα από τα γράμματα που μου είχε στείλει,μου θύμισε ένα αστείο που κάναμε στο σχολείο,με μια τσάντα που είχα,στο γυμνάσιο.Πάνω από 15 χρόνια μετά,μου έλεγε στο γράμμα,ότι αν είχα ακόμα την τσάντα,το ίδιο θα έκανε...Κι ας είχε ήδη την κόρη της.Πιο μωρό εκείνη!Αιώνιο τρελό διδυμάκι,σαν κι εμένα!Έχουμε λίγες μέρες διαφορά,εκείνη 26 Μαίου εγώ 5 Ιουνίου.

Θυμάμαι όλες τις στιγμές...Χριστούγεννα με χιόνι και ομίχλη στη Λάρισα,να έχουμε πάει για το γάμο της Γιώτας,της άλλης μου συμφοιτήτριας...Βάπτιση στη Σύρο,με βροχή,του γιού της Όλγας...Και άλλα πολλά...Και άλλοι πολλοί άνθρωποι...Πολλές γνωριμίες που έμειναν,άλλες που έφυγαν...Αλλά οι αναμνήσεις,είναι κάτι που δεν φεύγει...Κι ας έχουν φύγει τα άτομα απ'τη ζωή σου,πολλές φορές-σχεδόν πάντα-όχι σκόπιμα.

Πόσο μελό να γίνω ακόμα...

Φτάνει...

Καλό μήνα είπα;Δεν είπα!Καλό μήνα σε όλους!!!!!!

Είναι και ο μήνας του πάρτυ!!!!Περάσαν οι μέρες...Πάντα γρήγορα...Αλλά εντάξει,έρχονται ωραία γεγονότα...Με περιμένει κι η Italia!Μια τρελή που φωτογραφίζει μέχρι και τα πιάτα που τρώει,τα ποτήρια και τα βιβλία που διαβάζει,έρχεται!!

Pizza!!pasta!!!cappuccino!!!Roma,Firenze,Venezia!!!La vita e bella!!Si!!Bellissimo!!

ΥΓ-->κάποια από τα γράμματα,στη φωτογραφία,και η πρόσκληση στη βάπτιση της κορούλας της δασκάλας μου,πριν 4 χρόνια.Η Μάρω πάλι μεγαλούργησε!Εκείνη είχε φτιάξει αυτές τις υπέροχες προσκλήσεις!!