Κρήτη μου, όμορφο νησί,

κλειδί του Παραδείσου,

θεριό ανήμερο εσύ,
βγες να σε χαιρετήσουν.

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
 

Όταν σε βλέπω στέκομαι,
το μπόι χαμηλώνω,
το βούισμα σου γεύομαι,
κι απ' τις φωνές σου λιώνω.

 

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
 

Αντάρα πιάνει στα βουνά,
τ' αγρίμια δίνουν όξω,
κι όταν αστράφτει και βροντά,
βγαίνεις ουράνιο τόξο.

 

Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.

Σας ξεκινάω τραγουδιστικά-ή μάλλον στιχουργικά, το βιντεάκι θα έρθει στο τέλος του post-αν και δεν άκουσα καθόλου Κρητικά τραγούδια όσες μέρες ήμουνα στην Κρήτη.

Δυστυχώς, από σήμερα, νωρίς το πρωί, ήρθα πάλι στην κόλαση...Αλλά μήπως τελικά το ότι ζω σε αυτή την κόλαση με κάνει και λατρεύω κάθε παραδεισένιο μέρος που βρίσκομαι και μου φαίνονται όλα τόσο ονειρικά;

Τίποτα τελικά δεν είναι δεδομένο. Και μόνο που αξιώθηκα και έφυγα, αυτές τις λίγες μέρες, μια χαρά είναι.Και δεν αντέχω τα κλισε όλων ότι ''πάλι καλά, άλλοι δεν πάνε καθόλου''.Θα απαντήσω κι εγω ότι και άλλοι όλο το χειμώνα είναι μόνιμα έξω ενω εγω αγκαλιάζω τον υπολογιστή. Ο καθένας με τη ζωή του. Εγω ζω για τη θάλασσα, τη λιακάδα και τα νησιά.Όλα τα άλλα ειναι κορεσμενα μεσα μου καιρό.Έχω πάψει καιρό να συχνάζω σε μπαράκια,ακόμα και σε συναυλίες που λατρεύω,γιατί με κουράζει τόσο πολύ η μετακίνηση από και προς που δεν το επιχειρώ καν,μόνο αν έχω παρέα,παλιά πήγαινα άνετα και μόνη μου.

Ήταν τόσο όμορφα...Σχεδόν δεν βρίσκω λέξεις να περιγραψω πόσο πολύ άδειασε το μυαλό μου. Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Καθόμουνα και κοίταζα μόνο το πέλαγος, στα πόδια μου να απλώνεται και το μυαλό μου ήταν άδειο. Άκουγα μόνο τα τζιτζίκια. Κάποιες φορές το μόνο που ακουγόταν ήταν αυτό. Περπατούσα μέσα στην τεράστια έκταση που καταλαμβάνει το ξενοδοχείο-στου πουθενά την μέση-και τα πέδιλα μου έκαναν θόρυβο και ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν.

Κόσμος γύρω μου πολύς. Κυρίως Γερμανοί. Οικογένειες, ζευγάρια, νέοι, μεγαλύτεροι, ηλικιωμένοι. Ίσως το μοναδικό-ή έστω από τα ελάχιστα-που αφήνεις την τσάντα σου ακόμα και ώρες, όπου θες, στην πισίνα, στο μπαρ, στο εστιατόριο, και όταν γυρίζεις, είναι ακριβώς στην ίδια θέση. Μετά από τόσες μέρες πλέον όλοι γνωριζόμασταν. Κουβέντες πολλές δεν είχα με κανέναν, λόγω γλώσσας. Όμως πολλές φορές ένα good-morning, ένα χαμόγελο κι ένα βλέμμα είναι ο πιο πλήρης διάλογος. Μήπως κι εδώ στην Αθήνα που δεν έχω πρόβλημα γλώσσας, έχω πολλές κουβέντες κι αν ακόμα έχω, τις καταλαβαίνουν οι αποδέκτες; Δεν θα το έλεγα. Τέλος πάντων. Ψιλά γράμματα.

Οι μετακινήσεις μου λίγες. Η θάλασσα στα 700 μέτρα. Ένα λεωφορειάκι του ξενοδοχείου κάνει όλη μέρα δρομολόγια από και προς την πανέμορφη βραχώδη και άγριας ομορφιάς παραλία.

Ήξερα από πριν πάω εκεί για τα βράχια και αγόρασα από ένα μίνι-μάρκετ μέσα στο ξενοδοχείο που έχει πραγματικά τα πάντα, πλαστικά παπουτσάκια. Κανένα πρόβλημα λοιπόν.

Τόσες μέρες έκανα εξάσκηση τα Αγγλικά μου και τα βελτίωσα, μπορώ να πω. Ένας ευγενικός, χαμογελαστός κύριος,γυρω στα 55, που ήρθε για τέταρτη φορά εκεί,από το Ισραήλ αποδείχτηκε καλός συζητητής. Ελπίζω να το έμαθε τι σημαίνει ‘’καλή όρεξη’’ και να μην ρωτάει ακόμα τον κύριο Μ στο εστιατόριο, όπου έτρωγα ακούγοντας ωραία τραγούδια από τον σταθμό της Γαύδου, Gavdos Fm και κουβεντιάζοντας και γελώντας με τα αστεία του.

Κάθε μέρα περνούσε γρήγορα, όπως πάντα, όταν περνάς όμορφα. Ένιωθα μια γαλήνη στην ψυχή μου, κάτι που εδώ δεν μπορώ να νιώσω παρά ελάχιστες στιγμές. Εδώ η ψυχή μου πάντα τρικυμία έχει. Εκεί στην ψυχή μου δεν υπήρχαν σύννεφα. Καταγάλανος ουρανός.

Ξεκινούσα το πρωί ευδιάθετη. Όχι μόνο επειδή, όπως θα σκεφτείτε όλοι, το προφανές ότι ήμουνα σε διακοπές. Ήταν μια άλλη αίσθηση που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα. Θα έχανε τη μαγεία να μιλήσω για αυτά που ένιωθα εκεί. Όσο κι αν ήμουνα μόνη. Δεν με πείραζε καθόλου. Περνάω πολύ πιο όμορφα μόνη παρά με αταίριαστες παρέες που δεν με καταλαβαίνουν. Έχω πολύ ελεύθερο μυαλό κι ιδέες για να μπορέσουν να καταλάβουν κάποια πράγματα που με αφορούν, κάποια πιστεύω μου.

Άραζα στην πισίνα, στις ξαπλώστρες, κάτω από τους φοίνικες. Με το βιβλίο μου, τα ακουστικά μου να ακούω μουσική, το σταυρόλεξο μου άλλες φορές.

Περίμενα το μίνι-λεωφορείο με τον ευγενικό Κρητικό. Ο Γ που είμαι σίγουρη ότι χαιρόταν που βρήκε κάποιον να πει και μια κουβέντα, κάποιον στην ηλικία του που να μιλάει την ίδια γλώσσα, να μην κατεβαίνει αμίλητος στην παραλία. Εχθές με βόηθησε πολύ, με πήγε στα Σφακιά, μου πήρε τις βαλίτσες, τις πήγε στο φούρνο του Ν,(με τα ωραία κουλουράκια που πήρα από το ξενοδοχείο) για να κάνω τη βόλτα μου εκεί στο χωριό και κάθισα και ήπια το καφεδάκι μου με θέα τη θάλασσα και φυσικά έβγαλα φωτογραφίες.Είχα μια ώρα στη διάθεση μου.

Μετά συνειδητοποίησα ότι αν δεν είχα κατέβει στα Σφακιά, το λεωφορείο δεν θα με έπαιρνε από το δρόμο… Δεν παίρνει όρθιους και εγώ ήδη μπήκα και κάθισα γαλαρία… Θέσεις δεν υπήρχαν. Θα πέρναγε σφαίρα χωρίς στάση κι αν μετά το δρομολόγιο των 7 δεν πήγαινε μέσω Σούδας, θα έχανα το καράβι…

Αν και για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να το έχανα. Θα προτιμούσα να μην γύριζα. Και όχι- θα το ξαναπώ- για τον προφανή λόγο, ότι γύρισα από διακοπές, αλλά για τον λόγο ότι όταν ξέρεις ότι οπουδήποτε είναι καλύτερα από εκεί που είσαι, δεν έχεις και τόση μεγάλη προθυμία να γυρίσεις. Την έχω την φυγή μέσα μου…. Όταν δεν υπάρχει κάτι ικανό να με κρατήσει.Αλλά κι από την ανάγκη να αλλάζω παραστάσεις.

Μπάνιο στη θάλασσα κι ύστερα φαγητό, δωμάτιο, ξεκούραση, φαγητό βραδινό, δωμάτιο, μπαρ του ξενοδοχείου. Κρύες σοκολάτες που έφτιαχνε ο μπαρμαν,  ο Ν, και έπινα έξω κοιτώντας τα αστέρια. Ήσυχα και απλά. Γαλήνια. Γαλήνευε το μάτι κι η ψυχή μου.

Ένα βράδυ ήχοι ηλεκτρικής κιθάρας. Συνοδεία οργάνων από το laptop. Ένας χαμογελαστός κιθαρίστας που πιάσαμε μετά κουβέντα στα Αγγλικά, για μουσική. Κιθαρίστας από τα Σκόπια που η τύχη φύσηξε στη Νότια Κρήτη.

Πολυεθνική παρέα γύρω μου. Όσοι συναναστρεφόμουν.  Η γλυκειά Ε από την Σλοβενία που σέρβιρε. Η κοπέλα στην ρεσεψιόν που δεν ξέρω το όνομα της, δεν μίλαγε καθόλου Ελληνικά. Οι πελάτες κατά 90%  είναι τουρίστες. Ήρθαν και κάποιοι Έλληνες και κάποιοι Κύπριοι, ο ένας ο νεαρός αν δεν τον άκουγα στο τηλέφωνο θα τον έκανα ίσως Ισπανό ή Ιταλό.

Ο Ν που διευθύνει ολόκληρο ξενοδοχείο, δεν είναι πολύ μεγαλύτερος μου. Άνθρωπος έξυπνος και ικανός, αυτή την εντύπωση μου έδινε. Δυναμικός Κρητικός .Κέρασε σφηνάκια ρακή όλους προχθές. Έκανα την κίνηση να το φέρω στο στόμα μου, έτσι για να δω πως είναι, δεν έχω πιεί ποτέ μου. Μούδιασαν τα χείλη μου! Ένιωσα σαν να πίνω το οινόπνευμα που έχω στο μπάνιο και απολυμαίνω σκεύη, επιφάνειες κλπ. Καθαρό οινόπνευμα. Δεν πίνω αλκοόλ γι’ αυτό μου φαίνεται τόσο. Για κάποιον που πίνει έστω και λίγο δεν νομίζω να είχε πρόβλημα. Αν έπινα- που είναι απαγορευτικό για την υγεία μου στη δεδομένη φάση- μετά δεν θα είχα καμία ευθύνη για όσα έκανα!Χαχα!

Άλλο βράδυ μια κοπέλα, που ακόμα δεν έχω καταλάβει αν δούλευε εκεί ή ήταν πελάτισσα, Ισπανίδα, μας μοίρασε ένα χαρτί με κάτι απαντήσεις και μας έκανε ερωτήσεις. Βρήκα 11 στις 20. Κάθε τραπέζι μια ομάδα. Άλλες 2 ομάδες βρήκαν 11,οι άλλες 13,15 κατά μέσο όρο. Η μια ομάδα, μια μητέρα με τα τρία παιδιά της, δυο κορίτσια και ένα αγόρι, μεταξύ 16-19 χρονών υποθέτω, βρήκαν 17 από τις 20 και τους έδωσε ένα μπουκάλι, ποτό, αλλά δεν κατάλαβα τι ποτό ήταν. Τέλος πάντων.

Οι μέρες πέρασαν ήσυχα. Δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Οι σκέψεις μου είχαν πάψει να είναι κουβάρι. Ήταν σε λογική σειρά όσο λίγες φορές.

Γύρισα σήμερα πρωί πρωί μετά από ένα εφιαλτικό ταξίδι, όχι ότι έγινε κάτι, αλλά το καράβι ήταν επιεικώς απαράδεκτο. Ένας λαβύρινθος διαδρόμων με εκατοντάδες καμπίνες, κάτι το οποίο βρίσκω περιττό, από όσο είδα ελάχιστοι παίρνουν καμπίνα. Συνωστισμός στις ελάχιστες αεροπορικές θέσεις. Μερικοί άπλωναν τα πόδια σαν να είναι σπίτι τους, βαρέθηκα να περνάω πάνω από πόδια με προσοχή να μην πέσω. Οι τουαλέτες ήταν ένα θέμα που με έκανε έξαλλη. Χάλια. Ευτυχώς βρήκα πάνω ,έξω, σε κάπως καλύτερη κατάσταση, τουλάχιστον δεν κολυμπούσες και λειτουργούσαν όλα μέσα-&*&*^%$%#%^&*&*&*&-αυτή ήταν η διάθεση μου μετά από την αναζήτηση φυσιολογικής τουαλέτας. Ήμουνα έτοιμη να πάω να το πω στη ρεσεψιον, ότι είναι επιεικώς απαράδεκτα εκεί. Όχι ότι όλα τα υπόλοιπα ήταν φυσιολογικά. Στο καράβι μπήκε και κλούβα με πάρα πολλούς αστυνομικούς και 35-όπως έμαθα-λαθρομετανάστες, τους οποίους είδα να ανεβάζουν πάνω. Ελπίζω να μην τους φέρανε στην Αθήνα και να τους αφήσουν στην Ομόνοια. Από τη μια τους λυπήθηκα αλλά από την άλλη… Αυτή η πόλη είναι τόσο χαοτική που κάθε σταγόνα ξεχυλίζει το ήδη γεμάτο ποτήρι.

Η ουσία είναι ότι θα ακούω ‘’Λατώ’’ και θα φεύγω χιλιόμετρα. Του χρόνου- να ‘μαστε καλά, πρώτα ο Θεός- που ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ, το τονίζω, θα ξαναπάω Κρήτη, πάλι θα πάω αλλά και θα γυρίσω με το ‘’Έλυρος’’. ‘Ένα καράβι κόσμημα πραγματικά, μόνο τα καράβια που πάνε Ιταλία και είχα πάρει πέρυσι, μπορούν να παραβγουν μαζί του. Ντρεπόσουνα να πατήσεις για να μην λερώσεις με τα παπούτσια σου, χώρια τα πολύ πιο άνετα καθίσματα και τους απείρως πιο λειτουργικούς χώρους όπου μπορούσες να κάνεις βόλτα χωρίς να περνάς ατέλειωτους διαδρόμους με εκατοντάδες καμπίνες και άτομα ξαπλωμένα κάτω που έπρεπε να πηδάς από πάνω τους για να περάσεις το στενό διάδρομο.

Και να ‘μαι πάλι εδώ. Ανάμεσα σε δεκάδες κούτες της μετακόμισης. Με ευχαριστεί όμως τόσο πολύ που θα φύγω από αυτό το σπίτι κι από αυτή την ηλίθια περιοχή που,εντάξει, ακόμα κι ο γυρισμός υποφερτός μου φαίνεται. Λέμε τώρα… Καθόλου υποφερτός δεν μου φαίνεται αλλά όπως και να ‘χει χαίρομαι τόσο πολύ που θα αλλάξω σπίτι, περιοχή, και επιτέλους θα είμαι ολομόναχη, χωρίς τους γονείς μου από πάνω, όχι ότι με ενοχλούν ,αλλά όσο να ‘ναι… Είμαι καλύτερα μόνη.

Κοιτάζω τις φωτογραφίες που πέρασα από τη μηχανή μου στον υπολογιστή κάτω από τους ήχους του τραγουδιού που θα βάλω ευθύς αμέσως.

Το μυαλό μου γυρίζει εκεί. ..

Σε ένα κύμα της θάλασσας που ανοίγεται στο Λυβικό…

Σε ένα βράχο της παραλίας…

Σε ένα χαμόγελο…

Σε μια καλημέρα…

Σε γαλάζια νερά…

Σε στιγμές όπου μόνο τα τζιτζίκια τραγουδουν…

Σε στιγμές που οι σκέψεις είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ…

Σε κουβέντες χωρίς προσπάθεια, αβίαστες…

Σε χαμόγελα και αστείες στιγμές…

Σε μουσικές…

Κάπου εκεί άφησα μυαλό και καρδιά. Σε στιγμές ανέμελες, όχι με την έννοια του όρου, αλλά με μια έννοια που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Είναι οι στιγμές που νιώθεις δυνατός. Ότι κρατάς στα χέρια σου τη ζωή σου και σου μοιάζει παιχνιδάκι, κι ας ξέρεις ότι δεν είναι. Είναι οι στιγμές που η ψυχή γαληνεύει και αδειάζει από κάθετι περιττό.

Υπάρχουν και λεπτομέρειες που δεν μπορώ να πω, αλλά νιώθω και βιώνω. Όσοι με ξέρουν καλύτερα, ξέρουν για τι μιλάω. Στάση ζωής. Ιδέες. Που από εκεί απορρέουν όλα, από εκεί ξεκίνησε αυτό το ταξίδι και εκεί καταλήγει.

Το δικό μου ταξίδι δεν καταλήγει… Μόνο ξεκινάει… Γιατί η σκέψη ,το μυαλό κι η καρδιά μου ταξιδεύει πάντα…

Του χρόνου πάλι…

O Αυγουστος θα δουμε σε τι στεριές θα με βγάλει. Δεν κάνω πλάνα.Προτιμώ τη στιγμη.

Κατεβάζω ρολά από αύριο μέχρι την Τρίτη 28/7.

Κρήτη σου 'ρχομαι!

Για 4 μέρες που γίνονται 6 με το ταξίδι.

Θα ατενίζω το Λυβικό από την Πέμπτη το μεσημέρι.

Στην Νότια Κρήτη.

Θα φορέσω και αλεξίσφαιρο καπέλο.Γιατι αν κρίνω από τις πινακίδες...

Εννοείται πλάκα κάνω.

Το που θα πάω...Άγνωστο...Γνωστό σε μένα δηλαδή.Αλλά...It's a secret.Igognito είμαι!

Ξανά πλάκα κάνω.Αλλά δεν λέω!χαχα!

θα έρθουν φωτογραφίες σίγουρα.Ωραίες!

Και πληροφορήθηκα πριν λίγο απο άλλους που έχουν πάει παλιά, ότι η παραλία εκεί έχει βράχια..Μήπως να πάρω βατραχοπέδιλα;Δεν έχω όμως...

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα σκοτωθώ.Έχω μια τάση να πέφτω ακόμα και στο ίσιωμα.

Για να ιδουμε...Για να ιδούμε...

Απορία:Ποια άλλη τρελή θα πήγαινε τόσο ταξίδι για 4 μόνο μέρες;Μάλλον καμία.

Τραγουδάκι;

Ε,βέβαια!Επιβάλεται το παρακάτω.

Μη Κρητικό-γιατί δεν θα ήξερα ποιο να πρωτοδιαλέξω-αλλά σχετικό και αγαπημένο έτσι κι αλλιώς.

Κι έτσι σιγά να ταξιδεύουμε
στου Νότου τα νερά
τρελά πουλιά μεταναστεύουμε
σε μέρη πιο ζεστά.

Μέσα στους ήλιους που χανόμαστε
κατρακυλούν οι ελιές
σε θαλασσοσπηλιές κρυβόμαστε
να χτίσουμε φωλιές.

Στο Λιβυκό μεθάει ο Αύγουστος
με δυο φεγγάρια φως
στου Ανέμου τ' ανοιχτό παράθυρο
με σεργιανά ο καιρός (δις)

Απ' την αρχή πλάθοντας όνειρα
στο βλέμμα σου θωρώ
βράχους σπηλιές και μέρη απόμερα
μέσα τους να χαθώ

Φως της αλμύρας κάθε δειλινό
του Νότου τα νερά
με σεργιανούν σαν το παλιό καιρό
σε μέρη μυστικά.

Καλό μου ταξίδι!

Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην μιλάς...Να αφήνεις τη σιωπή να τα λέει καλύτερα από σένα...Όσο και να μιλήσεις,όταν ξέρεις ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα,είναι μάταιο.

Δέχεσαι την πραγματικότητα με τα καλά και με τα στραβά της.

Καλά τα λέει ο ποιητής ''πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή''...

Κι εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω.

Μια νέα αρχή.

Ο Σεπτέμβρης θα είναι μήνας αλλαγής.Αυτό και μόνο με χαροποιεί.

Μου αρέσουν οι αλλάγες,μου αρέσουν οι εναλλαγές.Έτσι έχω μάθει από μικρή.Να αλλάζω σπίτια,γειτονιές,συνήθειες.Είναι το αναγκαίο κακό όταν δεν μεγαλώνεις στο ίδιο σπίτι όπως άλλοι,όταν είσαι με ενοίκιο.Μου κάνει εντύπωση όταν ακούω από άλλους ότι μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι και δεν άλλαξαν ποτέ.Δεν το έχω ζήσει παρά μόνο τα τελευταία 7 χρόνια που ήταν και πολύ δυσκολότερα από τα προηγούμενα.Για πολλούς λόγους...




Μοιάζει τόσο με ταξίδι η ζωή...


Με ένα λεωφορείο που ξεκινάει από την αφετηρία.Επιβιβάζεσαι και πιάνεις μια θέση,δίπλα στους άλλους επιβάτες.Κρατάς το εισιτήριο σου στο χέρι.Το δείχνεις στον εισπράκτορα.Πληρώνεις το τίμημα των επιλογών σου.

Πιάνεις μια θέση όπου βρεις.Αν αργήσεις,τις καλύτερες τις έχουν ήδη πιάσει και εσύ που ήθελες να καθίσεις στο παράθυρο να κοιτάζεις έξω,δεν υπάρχει αυτή η θέση,είναι ήδη πιασμένη.

Φορτωμένος αποσκευές,κάθεσαι όπου βρεις.Δίπλα στους άλλους επιβάτες.Δεν ξέρουν που πηγαίνεις,δεν ξέρεις που πηγαίνουν.

Στο δρόμο μπαίνουν κι άλλοι,κι ύστερα κι άλλοι,κι άλλοι.

Το ταξίδι μακρινό.Κουραστικό.

Με κάποιους πιάνεις κουβέντα.Βλέπεις ότι ταιριάζει η σκέψη σου με τη δική σου.Ανταλλάζεις σκέψεις,λέξεις,χαμόγελα.Υπόσχεσαι να ξαναβρεθείς μαζί τους.Ο προορισμός σας είναι κοινός.Άρα-σκέφτεσαι-θα ξαναβρεθούμε.

Χαμογελάς.Ξεκίνησες μόνος και βρέθηκες με παρέα.

Με άλλους δεν ταιριάζεις καθόλου.Κανένα κοινό.Σε κοιτάνε αγριεμένοι και εχθρικοί κι εσύ ψάχνεις το γιατί.''Αφού δεν έκανα κάτι'',σκέφτεσαι.

Με άλλους φαινομενικά ταιριάζεις,πιάνεις κουβέντα.Είναι τόσο θερμοί,τόσο φιλικοί.Χαίρεσαι.Χαμογελάς.Ενθουσιάζεσαι.Κι όμως...Κρύβουν το μαχαίρι στην τσέπη.Την κατάλληλη στιγμή θα στο καρφώσουν.

Και όταν στο έχουν ήδη καρφώσει,αναρωτιέσαι και λες,μια σκέψη που πάντα είχες ότι αν οι άνθρωποι είχαν ουρά όπως οι σκύλοι,θα ξέραμε,όπως ξέρουμε με τους σκύλους,πότε μας κάνουν χαρές,και πότε έχουν αγριέψει,και θα αποφεύγαμε τις κακοτοπιές.

Όμως αυτό δεν γίνεται.Είναι μέρος του ταξιδιού και η γοητεία του η ίδια,να κάνεις λάθη.

Να μην τα φοβάσαι τα λάθη...

Το ταξίδι συνεχίζεται και έχεις κουραστεί.

Η μια στάση μετά την άλλη.Εμπόδια πολλά στο δρόμο.Το λεωφορείο σταματά συχνά και για διάφορες αιτίες.

Άλλοι βιαστικοί θυμώνουν και βρίζουν.Άλλοι περιμένουν υπομονετικά.Άλλοι κοιτούν χωρίς να μιλάνε,περιμένοντας και υπομένοντας,αυτό που έχουν μάθει να κάνουν μια ζωή.Όπως κι εσύ που έχεις μάθει να χάνεις.Είναι μεγάλο προτέρημα να ξέρεις να χάνεις.Να χαμογελάς στον πανικό,να πέφτεις και να γελάς.Σαν τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά...Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια...

Ξεκινά και πάλι το λεωφορείο.Κοιτάς το χάρτη.Πάντα εφοδιάζεσαι τα απαραίτητα για το ταξίδι.Αλλά πάντα οι ανατροπές παραμονεύουν για να σε βγάλουν ''εκτός''.

Έχουν πια μείνει ελάχιστοι επιβάτες.Στην πορεία οι περισσότεροι θα κατέβουν.Δεν θα σταθούν δίπλα σου.Προτιμούν τη φυγή.

Όταν κάτι που αγαπάς το αφήσεις ελεύθερο,αν γυρίσει είναι δικό σου,αν όχι,δεν ήταν ποτέ...

Το έχεις μάθει πολύ καλά αυτό...

Μπήκες στην τελική ευθεία.Θα φτάσεις και έχεις πολλά να κάνεις εκεί.Να τακτοποιήσεις το χάος μέσα κι έξω σου.

Έχουν μείνει παρά ελάχιστοι δίπλα σου.Οι άνθρωποι που διάλεξαν να είανι δίπλα σου.Από αγάπη.Από συμπάθεια.Επειδή κοιτάζουν τον ΑΝΘΡΩΠΟ.Όχι  την εικόνα του στον καθρέπτη,όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι.Που συμπαθούν την εικόνα και όχι την αλήθεια.Και όταν τους χαλάς την εικόνα αυτή με την αλήθεια σου,φεύγουν.Γιατί δεν εκτίμησαν τα δώρα της ψυχής που τους πρόσφερες και έμειναν σε μια φαινομενική ανεπάρκεια σου.Ε,λοιπόν εσύ,δεν δέχεσαι ότι είσαι ανεπαρκής...Δεν δέχεσαι ότι κάτι σου λείπει.Ότι κάτι σε διαφοροποιεί...

Σε διαφοροποίει μόνο ο τρόπος σκέψης σου.Το δόσιμο.Ότι δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου.Ότι δεν φοβάσαι να είσαι διαφορετικός μέσα σε έναν ωκεανό ''ίδιων''.Αυτά μόνο σε διαφοροποιούν.Αλλιώς όλοι τις ίδιες ανάγκες δεν έχουμε;Άσχετα που κανείς δεν θα το παραδεχτεί ότι έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους δίπλα του και καλύπτεται πίσω από το κυνήγι της ύλης,για να ξεχάσει την άλλη πλευρά,την ευαίσθητη.

Να λοιπόν και το τέρμα...

Έφτασες...

Περιμένεις υπομονετικά στην σειρά σου να κατέβεις.

Μόνος ξεκίνησες,με παρέα κατέληξες.

Τραβάτε το δρόμο σας.Παράλληλοι δρομοι που λοξοδρομούν κάπου και στη διασταύρωση θα συναντηθείτε πάλι.Θα είσαι εκεί για εκείνους και θα είναι εδώ για σένα.

Και νιώθεις καλύτερα...Και νιώθεις πιο δυνατός...

Κάπου εκεί ξεκινάς την αλλαγή.Μέσα σου.Από κει ξεκινάνε όλες οι αλλαγές.

Να κάνεις αυτή τη νέα αρχή.Αφού είπαμε...Πήρες απ'την αρχή λάθος τη ζωή.Ποτέ δεν είναι αργά να συνεχίσεις και να αλλάξεις ό,τι μπορεί να αλλάξει.Μπορούν να αλλάξουν όσα περνάνε απ'τα χέρια σου.Όσα περνάνε από άλλων χέρια...Εκεί τα δικά σου είναι δεμένα...

Κοιτάς το ξημέρωμα μια Κυριακή πρωί...

Ένα όμορφο βράδυ με φίλους...

ΦΊΛΟΣ...

Η πιο μικρή λέξη και η πιο μεγάλη σε νόημα...

Νότες που ξεχύθηκαν και χόρεψαν στο μπράτσο της κιθάρας σου.Φευγάτες νότες.

Το ξημέρωμα μπροστά σου.Η Ανατολή μπροστά σου.

Κάποια Κυριακάτικα πρωινά νιώθεις δύναμη καθώς βλέπεις τα χρώματα του πρωινού...

Αφού ξέρεις ότι:

Όταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη...

Την χαραυγή. Όταν  οι ελπίδες που σταυρώθηκαν έρχεται η ώρα για τη δική τους ανάσταση...

Τέλος...

Σιωπή...

Γιατί...

Αναπάντητα ερωτήματα...

Κοιτάζεις το ταβάνι μήπως αυτό σου γράψει τη λύση...Μήπως ένα αόρατο χέρι σε πάρει μακριά...Να ξεχάσεις...Όλους...Όλα...Μήπως το ίδιο αόρατο χέρι σβήσει όσα θέλεις να μην ήταν αλήθεια...Τα λόγια που δεν ήθελες να ακούσεις...Τα λόγια που δεν ήθελες να ειπωθούν...

Κι όμως...Αλήθεια ήταν.Κι όχι μόνο τα λόγια.Αλήθεια είναι.Έχεις καταλάβει...

Τι έχεις καταλάβει άραγε;Σίγουρα;Πόσο σίγουρη είσαι;

Είσαι.Ναι.Για πρώτη φορά.

Είσαι σίγουρη πως προχωράμε στη ζωή μόνοι.Έχουμε μόνο τον εαυτό μας.Κανέναν άλλο.Έχουμε μόνο τα δυο μας χέρια να βάζουμε κάτω,όταν πέφτουμε να μας σηκώνουν.

Να πιάνουμε πάτο και μετά με ένα ''τσακ'' να είμαστε πάλι όρθιοι.

Τώρα το ξέρεις.

Αλλά είναι κι αυτή η καρδιά...Που επιμένει.Να κάνει τα ίδια λάθη.Τις ίδιες κακιές συνήθειες.Το έχει αυτό...Θέλει να ελπίζει.Θέλει να πιστεύει.Αδιόρθωτη.Μετά από τόσα λάθη...Αδιόρθωτη...

Προσπαθείς να σηκωθείς και να τρέξεις.Γιατί ξέρεις μέσα σου βαθιά ότι κάποτε όλα αλλάζουν.Γιατί θέλεις να το πιστεύεις.Δεν το ξέρεις.Το υποθέτεις.Τίποτα δεν ξέρεις και ταυτόχρονα ξέρεις τα πάντα...Καταλαβαίνεις...Κι αν δεν έκλεινες τα μάτια στην καταστροφή επειδή ήθελες να το κάνεις,τότε θα την προλάβαινες πάντα.Αλλά δεν θέλεις να την προλάβεις...Κάποιοι άνθρωποι την φλερτάρουν...Κλείνουν τα μάτια και βουτάνε μέσα της.Για μια πιθανότητα ευτυχίας βουτάνε σε έναν ωκεανό λάθους...Για μια περίπτωση να βγει αληθινή μια σταγόνα ελπίδας.Όταν όλα είναι εναντίον τους,βρίσκουν δρομάκι και περνούν.Για μια πιθανότητα και μόνο.Για μια ελπίδα ότι αυτή τη φορά δεν κάνουν λάθος.

Αλλά συνήθως κάνουν λάθος.Το δρομάκι βγάζει σε γκρεμό.

Αντί να γυρίσεις πίσω,συνεχίζεις.Που θα πας;Αφού δεν πάει άλλο.Τερματίζει εκεί.Θα κάτσεις στην άκρη και θα κλάψεις;Πες ότι το κάνεις...Τι θα αλλάξει;

Γιατί να στεναχωριέσαι για πράγματα που δεν αλλάζουν;Τίποτα δεν αλλάζει.

Το ανικανοποίητο μένει μέσα σου και στοιχειώνει.

Και στρέφεις το μαχαίρι κατά πάνω σου.Γιατί έτσι έχεις μάθει.Πάνω σου να το στρέφεις.Κι ας είσαι εσύ το θύμα.Παίρνεις τις αμαρτίες των άλλων πάνω σου.Εκείνοι δεν ξέρουν.Εσύ που ξέρεις όφειλες να προσέχεις.Το οφείλεις στον εαυτό σου.Να προσέχεις.

Αλλά αντί να προσέχεις ακροβατείς στο σκοινί χωρίς δίχτυ από κάτω.Οι άλλοι φταίνε δηλαδή που τρως τα μούτρα σου ή το ξερό σου κεφάλι;

Κομμάτια το γυαλί.Τα μάζεψες όμως και τα κόλλησες.Αλλά λείπει το πιο αγαπημένο σου.Όλα ειναι στη σειρά κι ένα κενό χάσκει ανάμεσα τους.Το κομμάτι που πάντα σου άρεσε.Εκείνο που σε πονάει.Εκείνο που ψάχνεις.

Γυάλινη ζωή.

Κομματιασμένη...

Και πάντα να λείπει αυτό που ψάχνεις...

Και δεν έχεις απαιτήσεις.Ζητάς μόνο ένα πράγμα στη ζωή σου.Και έχεις όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό.Πως να χαμογελάσεις μετά;Πως να γελάσουν τα μάτια σου;Δεν σου βγάζει τη γλώσσα η ζωή;Δεν σε ειρωνεύεται;

Ώρες ώρες εύχεσαι να ήσουν όπως όλοι.Να μην σε νοιάζει τίποτα.Να μην σκέφτεσαι τίποτα.

Αλλά τίποτα ίδιο και τίποτα φυσιολογικό δεν σε ενώνει με τους άλλους.Νιώθεις ότι ζεις αφύσικα.Αδιάφορα.Ανούσια.Άχρωμα.

Παίρνεις ένα μωβ χρώμα και χρωματίζεις τις στιγμές.Μόνο αυτό σου ταιριάζει.Το μωβ της λύπης.

Δεν είναι πως δεν προσπάθησες...Δεν είναι ότι κάθισες με φόβο στη γωνίτσα σου και περίμενες.Δεν είναι πως δεν έχεις ικανότητες.Κι αυτό είναι που σε πονάει.

Το απωθημένο...

Ότι οι προσπάθειες σου δεν εκτιμήθηκαν.Ότι εσύ η ίδια δεν εκτιμήθηκες.Ότι κανείς δεν έκανε τον κόπο να σε καταλάβει.

Προχωράς στο τεντωμένο σκοινί,χωρίς δίχτυ.Ξέρεις ότι μια λάθος κίνηση και έπεσες.Και δεν σε νοιάζει.Προχωράς.Γιατί ξέρεις δεν έχεις τίποτα να χάσεις.Ρίσκο.Πάντα.Ρίσκο.

Για μια και μόνο ελπίδα.Ρισκάρεις να σπάσεις τα μούτρα σου.Για μια και μόνο.Για ένα χαμόγελο των ματιών σου.Ρισκάρεις χίλια τους δάκρυα.

Θέμα επιβίωσης είναι.

Κίνητρο.

Να έχεις ένα λόγο για να προσπαθείς.

Βάφεις μώβ τις στιγμές και προχωράς.Στα τυφλά.

Με μπογιατισμένα μωβ δάκρυα και σκέψεις που δεν ξεμπερδεύονται.

Ρισκάρεις.

Δεν έχεις τίποτα να χάσεις.Γιατί δεν έχεις και τίποτα δικό σου.Τίποτα.

Και πιάνεις το τραγούδι...Μόνο αυτό δεν μπορούν να σου πάρουν.Την αλήθεια σου.Την μουσική μέσα σου και έξω.Να μπορούν οι στίχοι να μιλήσουν για όσα εσύ δεν μπορείς.

Ένα ζειμπέκικο σου έρχεται στο μυαλό.

Κι ύστερα οι λόγοι του ποιητή.

Δυο τραγούδια εναλλάσονται.

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι...

Έτσι νιώθεις...

Αλλά ξέρεις πως ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους...

Κάποιες φορές τα τραγούδια χρωματίζουν στιγμές...

Κάποιες φορές ντύνουν σιωπές...

Από τα ανοιχτά παράθυρα ο αέρας να παίρνει τα μαλλιά, να παίρνει και τις νότες...

Το ραδιόφωνο να παίζει παλιά τραγούδια...

Κι εσύ να τραγουδάς χτυπώντας τα χέρια στο τιμόνι, με χαρά,σαν μικρό παιδί...

Turnaround, Every now and then I get a little bit lonely and you're never coming round
Turnaround, Every now and then I get a little bit tired of listening to the sound of my tears
Turnaround, Every now and then I get a little bit nervous that the best of all the years have gone by
Turnaround, Every now and then I get a little bit terrified and then I see the look in your eyes
Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart
Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart

Turnaround, Every now and then I get a little bit restless and I dream of something wild
Turnaround, Every now and then I get a little bit helpless and I'm lying like a child in your arms
Turnaround, Every now and then I get a little bit angry and I know I've got to get out and cry
Turnaround, Every now and then I get a little bit terrified but then I see the look in your eyes
Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart
Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart

And I need you now tonight
And I need you more than ever
And if you only hold me tight
We'll be holding on forever
And we'll only be making it right
Cause we'll never be wrong together
We can take it to the end of the line
Your love is like a shadow on me all of the time
I don't know what to do and I'm always in the dark
We're living in a powder keg and giving off sparks
I really need you tonight
Forever's gonna start tonight
Forever's gonna start tonight

Once upon a time I was falling in love
But now I'm only falling apart
There's nothing I can do
A total eclipse of the heart
Once upon a time there was light in my life
But now there's only love in the dark
Nothing I can say
A total eclipse of the heart

Turnaround bright eyes
Turnaround bright eyes
Turnaround, Every now and then I know you'll never be the boy you always wanted to be
Turnaround, Every now then I know you'll always be the only boy who wanted me the way that I am
Turnaround, Every now and then I know there's no one in the universe as magical and wonderous as you
Turnaround, Every now and then I know there's nothing any better and there's nothing that I just wouldn't do
Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart
Turnaround bright eyes, Every now and then I fall apart

Once upon a time I was falling in love
But now I'm only falling apart
Nothing I can do
A total eclipse of the heart
Once upon a time there was light in my life
But now there's only love in the dark
Nothing I can say
A total eclipse of the heart...

ΥΓ:1Χωρίς τραγουδάκι δεν γίνεται.

ΥΓ2:Αλλά και τα βιντεάκια μου έγιναν συνήθεια.Σας χαρίζω αυτό:

Κάποιες φορές η ομορφιά είναι δίπλα μας και εμείς, απασχολημένοι στο κυνήγι της ζωής, τρέχοντας-άραγε προς ποια κατέυθυνση;-δεν μπορούμε να σκύψουμε μέσα μας, ούτε να κοιτάξουμε γύρω μας και να την δούμε.


Πρώτα από όλα μέσα μας την κουβαλάμε. Και την γαλήνη και την ομορφιά.


Είμαι ήρεμη. Είμαι χαρούμενη.


Χαμογελώ. Έτσι. Χωρίς λόγο. Γιατί το νιώθω.


Είναι που κατάλαβα. Που κοίταξα μέσα μου και βρήκα όσα δεν ήξερα ότι υπάρχουν.


Κατάλαβα ότι πάνω από όλα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με όσα μας προσφέρει η ζωή. Ο, τι κι αν είναι αυτό. Να έχουμε φυλαγμένο ένα "καλώς ήρθες'' για να το καλοδεχτούμε.


Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γαλήνη...Από το να αγαπάς όσα έχεις. Κι ας είναι λίγα.


Ποτέ μου δεν είχα κάτι χειροπιαστό. Και ποτέ μου δεν ζήτησα. Αλλά κι αυτά τα λίγα που έχω, κι αυτά τα λίγα που είχα, τα αγάπησα, τα αγαπάω. Είναι κομμάτια μου.


Όταν σκεφτείς ότι άλλοι δεν έχουν τίποτα...Τότε θα αγαπήσεις τις σταγονίτσες από τη βροχή ευτυχίας που σε έχουν ακουμπήσει στην καταιγίδα που έπεσε.


Εικόνα κι αυτή της πόλης. Λιμνούλα. Που επιβιώνει σε πείσμα του τσιμέντου.


Τι όμορφα...


Κι η διάθεση μου ένα νούφαρο που ταξιδεύει στα πράσινα νερά...


Ατενίζοντας ένα άγνωστο μέλλον, με ελπίδα...

Κυριακή απόγευμα κι εγώ με την κιθάρα αγκαλιά.

Να παίξω τραγούδια να στείλω. Κάπου… Ελπίζοντας να βρουν το δρόμο, σαν τα ταξιδιωτικά περιστέρια που κάποτε βρίσκανε το δρόμο και πήγαιναν τα γράμματα. Εγώ θα στείλω τραγουδάκια. Πάνω στα σύννεφα. Θα τα πάρει ο αέρας και θα φτάσουν. Ε, δεν θα κάνουν και κανένα υπερατλαντικό ταξίδι!

Μα εσύ το χέρι κράτα μου στα σκοτεινά… Έλα κοντά, να σου μιλήσω, για αυτά που μέσα δεν χωράνε πια…

Τα συναισθήματα κάποτε δεν χωράνε πια. Γυρεύουν να βγουν στο φως. Να γίνουν λέξεις.

Και τι να κάνω απόψε; Που θέλω τόσο πολύ να σε δω…

Θέλω να σε βλέπω όταν κοιμάσαι
να σου λέω να ντύνεσαι καλά
Να κλαίω κι εγώ όταν λυπάσαι
να βρίσκεις τα τραγούδια μου φτηνά…

Αλλά μας ενώνει και μας χωρίζει ένας χρόνος αδυσώπητος, που τελειώνει και ξανά μένουμε μόνοι…

Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο…

Αν κι εγώ τις έχω κόψει αυτές τις κακές συνήθειες…

Και κάνω μιαν ευχή… Αφού το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ότι ο έρωτας δίνει φτερά…

Το ακούς ήλιε μου;

Σε δέκα μέρες θα ατενίζω το Λυβικό και στου ανέμου το άνοιχτό παράθυρο θα με σεργιανά ο καιρός…

Στη Νότια Κρήτη.

Απ' την αρχή πλάθοντας όνειρα
στο βλέμμα σου θωρώ
βράχους σπηλιές και μέρη απόμερα
μέσα τους να χαθώ…

Τι να κάνω που ονειρεύομαι και πλάθω όνειρα; Αυτές τις κακές συνήθειες δεν μπορώ να τις κόψω ποτέ… Αλλά μάλλον καλές συνήθειες είναι που εξελίσσονται σε κακές όταν δεν βρίσκουν έδαφος να καρποφορήσουν. Δεν με πειράζει. Μου φτάνει που καρποφορούν μέσα μου.

Στων ματιών σου το έργο θα παίξω… Τώρα που πήραν φωτιά όλα όσα είχα… Τώρα που…

Η σελήνη γεμίζει

και τα αστέρια γελούν

άρωμα βροχής μυρίζεις

και τα σύννεφα φωτίζεις

για να περπατούν,

για να περπατούν

για να περπατούν…

κι είναι νύχτα εδώ, κι εγώ δεν ξέρω που να πάω, χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ’ αγαπάς…

Πες το… Δυο λεξούλες είναι μόνο… Καμία δυσκολία… Όταν βγαίνουν απ’ την ψυχή μας δεν είναι δύσκολες…

Όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου…

Και στα μάτια σου, τα καστανά, τα χωρίς λογική…

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη…

Πετρωμένες οι ανάγκες μας, μάτια μου…

Κι η καλοσύνη των καστανών ματιών…

Ρωτώ κι απάντηση δεν πήρα…

ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου….

Στης Γραμβούσας τα’ ακρωτήρι, με μια πονεμένη καρδιά που φορά τα μαύρα ρούχα και ακροβατεί με κόντρα τον καιρό... Πληρώνοντας την τιμή για αυτό της το θάρρος…

Και το τραγούδι παραμένει στα χείλη μου… Αγαπημένο τραγούδι… Μέσα στα 10 πιο αγαπημένα μου, να μπορούσα να διαλέξω 10 που τα αγαπώ περισσότερο, αυτό θα ήταν σίγουρα.

Αυτό:

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

 Και ένα τοπίο που βλέπαμε μαζί,σαν γραμματόσημο,για το ταξίδι...Σε μια φωτογραφία, κάποια Παρασκευή...

Να και το βιντεάκι:

Πως τα φέρνει η ζωή...

Κάποιες φορές μπορεί ένα γεγονός να φέρει αλυσιδωτά γεγονότα που να μοιάζουν τυχαία.

Τυχαία;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.Όλα έχουν τον σκοπό τους.Για κάποιο λόγο γίνεται κάτι.Τόσο το καλό,όσο και το κακό.

Πόσο όμορφα είναι απόψε...Ιδανικά...Ειδυλλιακά...

Ανεμίζουν τα μακριά μαλλιά μου...

Στις μπούκλες σου πλέκω κύμματα και τυλίγομαι...

Ανεμίζουν τα μακριά μαλλιά σου...

Θαλασσινή αύρα μας τυλίγει...

Κι εσύ που φωτογραφίζεις το ηλιοβασίλεμα...Που αιχμαλωτίζεις τα χρώματα...

Ρομαντική ψυχή...

Τραγουδάς και λες πως φαλτσάρεις...

Οι ζωές μας φαλτσάρουν...Μόνο αυτές...Και η δική σου και η δική μου...

Δυο παράλληλες ζωές που κάποτε,αν θέλουν να συναντηθούν,πρέπει να φαλτσάρουν.Να πάψουν να ευθυγραμμίζονται και να λοξοδρομήσουν.Για να συναντηθούν.

Αιχμαλωτίζω τη στιγμή.Ξέρω ότι τελειώνει.Κρατάει λίγο.

Χαμογελώ.

Υπάρχουν συμπτώσεις;

Σίγουρα όχι...

Τραγουδάς...

Πόσο ταιριάζει...Αχ,πόσο...

Και φορώ και εκείνο το μπλε φουστάνι...  

Βγήκε ο έρωτας σεργιάνι
με το μπλε φουστάνι
φανελάκι καλοκαιρινό
που γράφει πάνω σ' αγαπώ

Βγήκε ο έρωτας σεργιάνι
και ζημιές μας κάνει
και φυτεύει βόλια στις καρδιές
ματιές που ανάβουνε φωτιές

Είσαι Θεός, ήλιος καλοκαιρινός

και δυστυχώς σε θέλω σαν τρελός 

Βγήκες πάλι για σεργιάνι
κι η καρδιά μου πιάνει
ένα σήμα τόσο δυνατό
σημάδι ότι σ' αγαπώ

Κι όμως ξέρω που θα φτάσω
όταν σ' αγκαλιάσω
θα καώ κι εγώ μες στη φωτιά
που μ' άναψες μες στην καρδιά.

Απόψε είδα μια ξεκαρδιστική κωμωδία,που θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες την άλλη Πέμπτη.Κέρδισα μια πρόσκληση από ένα site,με θέμα ταινίες στο σινεμά,που είμαι μέλος.

Συνήθως όταν πας να δεις τέτοιες ταινίες,με τέτοια θεματολογία,περιμένεις κάτι απλά αστείο,το γνωστό χαζοχαρούμενο στυλ των Αμερικανικών κωμωδιών που απλά περνάς ευχάριστα την ώρα.Αλλά σίγουρα δεν περιμένεις να μην μπορείς να σταματήσεις να γελάς σχεδόν 2 ώρες που κράτησε η ταινία.Πραγματικά δεν ήξερες από που θα σου 'ρθει!Όλο το σινεμά τρανταζόταν απ'το γέλιο.Οι πιο απίθανες εικόνες παρέλασαν.

Αξίζει.Την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Υπόθεση(στοιχεία από το myfilm,έχω κρατήσει τα ουσιώδη για συντομία):

Ο σκηνοθέτης του “Old School”, υπογράφει μια ακόμα κωμωδία, αυτή τη φορά για ένα εργένικο πάρτι που θα πάει κατά διαόλου. Δύο ημέρες πριν τον γάμο του, ο Νταγκ και οι τρεις κολλητοί του πηγαίνουν στο Λας Βέγκας για μια νύχτα ξεφαντώματος που θα τους μείνει αξέχαστη.

Όταν όμως, οι τρεις κολλητοί του γαμπρού ξυπνούν την επομένη με φρικτό πονοκέφαλο, δεν μπορούν να θυμηθούν τίποτα από την προηγούμενη νύχτα. Η πολυτελής σουίτα τους θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο και ο γαμπρός είναι άφαντος. Μην έχοντας ιδέα για το τι μπορεί να έχει συμβεί και με τον χρόνο να λιγοστεύει, οι τρεις φίλοι πρέπει να προσπαθήσουν να θυμηθούν όλες τις εσφαλμένες αποφάσεις που πήραν το προηγούμενο βράδυ, να τις ακολουθήσουν και να προλάβουν να επιστρέψουν έγκαιρα στο Λος Άντζελες με τον Νταγκ. Όσα περισσότερα όμως θυμούνται, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούν πόσο άσχημα έχουν μπλέξει.

Τα δεδομένα είναι τα εξής. Η ημερομηνία του γάμου του Νταγκ είναι επικίνδυνα κοντά...
Ο  μέλλων πεθερός του, του έχει εμπιστευθεί την πανάκριβη Mercedes του...
Ο  Στου αναγκάστηκε να πει ψέματα στην κοπέλα του σχετικά με το πού θα πήγαιναν...
Παίρνουν μαζί τους και τον κουνιάδο του Νταγκ, ο οποίος σε γενικές γραμμές έχει περίεργες και συχνά αψυχολόγητες συμπεριφορές...
Η τετράδα κάνει check-in στο Ceasars Palace με εξαιρετικά καλή και χαλαρή διάθεση. Η βραδιά ξεκινά με μια πρόποση στο roof garden του Ceasars με φόντο τα φώτα του Λας Βέγκας.Kαι αυτό  είναι το τελευταίο πράγμα που θα θυμούνται όλοι τους

Σαν από τη μια στιγμή στην άλλη, ο Φιλ, ο Στου και ο Άλαν ξυπνούν το επόμενο πρωί ξαπλωμένοι στο μαρμάρινο πάτωμα. Η υπερπολυτελής σουίτα τους είναι άνω-κάτω.
Φουσκωτές κούκλες επιπλέουν στο τζακούζι, μια καρέκλα βγάζει ακόμα καπνούς και ένα σκαμπό κρέμεται από το ταβάνι...
Και μια μικρή λεπτομέρεια... Ο γαμπρός δεν υπάρχει πουθενά.
Καθώς οι τρεις φίλοι αρχίζουν να ανακτούν τις αισθήσεις τους, ο καθένας αντιδρά στο θέαμα με διαφορετικό τρόπο.

 Ο  Φιλ, αρχίζει να επιθεωρεί τις ζημιές με προσοχή, παρόλο που ακόμα δεν έχει συνέλθει απόλυτα. Καταλήγει λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το γλέντησαν για τα καλά και ότι ο Νταγκ όπου να ’ναι θα κάνει την εμφάνισή του.

 Ο Στου από την άλλη, πανικοβάλλεται όλο και περισσότερο ανακαλύπτοντας τις ζημιές που έχουν καταφέρει στην πανάκριβη σουίτα, αφού η πιστωτική κάρτα που έχουν αφήσει σαν εγγύηση στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου είναι η δική του.

Τέλος, ο Άλαν συνειδητοποιεί πως στέκεται ημίγυμνος σε απόσταση αναπνοής από μια ολοζώντανη και άκρως τρομακτική τίγρη.

Από την άλλη, ο Στου, ο γλυκύτατος αλλά σοβαρός και ιδιαίτερα υπεύθυνος οδοντίατρος που ζει υπό τον αυστηρό έλεγχο της φίλης του, κάθε άλλο παρά ψύχραιμος είναι .Κάπου μέσα στο χάος που επικράτησε έχασε ένα δόντι.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Άλαν εξερευνώντας την κατεστραμμένη σουίτα, ανακαλύπτει ένα χαρούμενο, υγιές και εντελώς άγνωστο μωρό σε μια γωνία.

 Τι μπορεί να κάνει ο Φιλ, ο Στου και ο Άλαν προκειμένου να συνδέσουν τα γεγονότα μιας νύχτας που κανείς τους δεν μπορεί να θυμηθεί; Ώρα να αδειάσουν τις τσέπες τους και να αναζητήσουν στοιχεία: αποδείξεις, αποκόμματα ΑΤΜ, πλαστικά βραχιολάκια (από αυτά που σου φορούν όταν κάνεις εισαγωγή στο νοσοκομείο...)

Θα δείτε  τον Mike Tyson να ψάχνει την τίγρη που του έκλεψαν από το σπίτι του και μια κότα, που ποτέ δεν μαθαίνουμε τι δουλειά έχει και τριγυρνάει στην ταινία.

Η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Κάθε σκηνή σε εκπλήσσει, σε κάνει να αναρωτιέσαι τώρα αυτό πώς μας προέκυψε; Τα στοιχεία που θα ανακαλύψουν σιγά-σιγά οι τρεις φίλοι, θα τους οδηγήσουν σε λιγότερο «must» σημεία της πόλης: Στην Εντατική, στο Αστυνομικό Τμήμα και σε ένα παρεκκλήσι στην άκρη της πόλης...

Την παράσταση σίγουρα κλέβει ο ελληνικής καταγωγής Zach Galifianakis, stand up comedian και τηλε-ηθοποιός.

Μην ξεχάσετε να δείτε τους τίτλους τέλους, μαζί με τους οποίους προβάλλονται οι φωτογραφίες της βραδιάς του bachelor ... είναι η μισή ταινία!

Πραγματικά ξεκαρδιστική ταινία!!

Ο πιο αστείος από όλους είναι ο τύπος με το μούσι στη φωτογραφία,ο Ελληνικής καταγωγής, Galifianakis.Τα πιο άσχετα πέταγε στις πιο άσχετες στιγμές.Δεν παίζεται λέμε!

Οι φωτογραφίες του τέλους;Κρατάγαμε την κοιλιά μας!

Αναμένουμε συνέχεια!Από ό,τι φαίνεται,θα υπάρξει και 2ο μέρος!

Ήλιος...Θάλασσα...Κύμα...

Η κιθάρα μου στην παραλία.Έκανε προπόνηση για τις 18 του μήνα.

Παρέα που τελικά δεν μαζεύτηκε.Δεν σεληνιαστήκαμε.Ξέρουν εκείνοι...Δική μας έκφραση.χαχα!

Νέος φίλος.Χαμογελαστός.Καλή παρέα.

Τραγούδι πλάι στο κύμα.Να παίρνει τη φωνή μου το κύμα και να μην ακούγομαι καθαρά.

Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα.Λίγο πριν την πανσέληνο.

Το βλέμα μου από ψηλά χάνεται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.Ακολουθεί την άσπρη γραμμή που αφήνουν οι βαρκούλες.Όμοια με τα αεροπλάνα αλλά ...πλωτά!

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία....

Το ηλιοβασίλεμα το απόλαυσα στον γυρισμό.

Τι όμορφα είναι τα απογευματινά μπανάκια...

Το κερί δεν άναψε.Έμεινε μέσα.Πιστεύω να ανάψει σύντομα στην παραλία ''μας'',παιδιά...Την επόμενη φορά.Θα σεληνιαστούμε.Θέλω να πιστεύω.

Τραγουδάκι;Ένα από τα πολλά που έπαιξα στην άδεια παραλία,με λίγους ακροατές,μεταξύ άλλων κι ένα άσπρο σγουρομάλλικο σκυλάκι που με παρακολουθούσε και μόλις τέλειωσα ένα τραγούδι,γάβγισε,σαν να ήθελε κι άλλο!

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό.

Και βιντεάκι.Όχι αυτό το τραγούδι όμως.

ΥΓ:23/7 θα είμαι εκεί.Εντάξει εμένα δεν θα με πετύχει στο σημάδι στα Σφακιά!χαχα!Θα φοράω αλεξίσφαιρο καπέλο.χαχαχα!

Γιατί η ζωή είναι πιο γλυκειά...

Κρήτη σου 'ρχομαι!

Ti en glicea tusi nifta ti en òria
C’evò è pplonno penseonta ‘ss esena,
c’ettù-mpi ‘s ti ffenestra-ssu, agàpi-mu
tis kardia-mmu su nifto ti ppena.

Lallarallarallallero…

Evò penta se sena penso,
jati sen, fsixi-mmu, ‘gapò,
ce pu pao, pu sirno, pu steo
‘s ti kkardia panta sena vastò.

Lallarallarallallero…

Kali nifta! Se finno ce peo,
plaia ‘su ti ‘vo pirta prikò,
ma pu-pao, pu sirno, pu steo
‘s ti kkardia panta sena vastò.

Lallarallarallallero…

Μα  'που πάω, ' που σύρνω, ' που στέ'ω,'σ τη καρδιά πάντα 'σένα βαστώ...

Καληνύχτα...Kalinifta...Buona notte...Good night...

Πάντα η νύχτα που πέφτει σαν δίχτυ με φυλακίζει...Στα σκοτάδια της,σκοτεινιάζει την ψυχή μου κάτι βραδιές σαν κι αυτή...Με την τόση σιωπή μέσα μου και την τόση κραυγή έξω μου...

Την νύχτα όλα είναι πιο δύσκολα...

Το ρολόι κολλάει και δεν λέει να ξεκολλήσει κι εγώ είμαι χρόνια τσακωμένη με τον ύπνο,ειδικά τις καλοκαιρινές νύχτες που έξω έχει 30 βαθμούς και μες το σπίτι μου 35 το ελάχιστο...

Πάντα  η νύχτα είναι πιο δύσκολη...

Κουράστηκα...

Βαρέθηκα...

Αγαπώ το καλοκαίρι αλλά...Αυτή η σιωπή των καλοκαιρινών βραδιών...Αυτή η μοναξιά...Όχι ότι τον χειμώνα είναι καλύτερα...Αλλά ίσως πονάει λιγότερο...Δεν ξέρω.Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα.

Τον άλλο μήνα θα είναι πιο δύσκολα ,σκέφτομαι...Και μ'αρέσει άδεια η Αθήνα τον Αύγουστο,την απολαμβάνω.Αλλά αυτή η σιωπή...Πως περνάει;

Κερνάω τραγουδάκια τη σιωπή μου.Να την καλοπιάσω.Αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα αυτή.Δύσκολη.Πολύ δύσκολη ρε παιδί μου...

Αύριο έρχεται μια νέα μέρα.Πιο φωτεινή.Αυτό μετράει.

Πλάι στη θάλασσα.Μπάνιο απογευματινό.Παραλία και κιθάρα.Παρέα και γνωριμίες.Χαμόγελα και λέξεις.Να σπάσει η σιωπή.Ελπίζω.

Αν περάσει η νύχτα...Αν την σπρώξω...

Θα πέσει η πανσέληνος στα νερά.Κι εγώ θα ψαρεύω ήχους να τους κρατώ όταν θα γυρίσω σπίτι.Ίσως να τους κρύψω στη θήκη της κιθάρας.Τον ήχο των φωνών,των άγνωστων φωνών.Για να μου κρατάνε παρέα τα άλλα βράδια,τα δύσκολα.

Kalinifta... Buona notte...

Βρήκα σε ένα site αυτή την εικόνα και γέλασα τόσο πολύ που ήθελα να την μοιραστώ να γελάσετε κι εσείς. Επειδή την μίκρυνα αρκετά για να χωρέσει  και δεν ξεχωρίζουν καλά τα γράμματα θα σας βάλω υπότιτλους. Χαχαχα!

Άλλες ονομασίες περιοχών στο Λεκανοπέδιο Αττικής:

Λεκλανοπέδιο Αττικής(από Αριστερά προς δεξιά οι περιοχές, χωρίς σειρά αλλά με βάση την εικόνα):

Προς Πείραμα

Προς Σαλατίνα

Χαματσώνα

Ξερατσίνι

Φρεαριτίδα

Πισαλιμάνι

Βουρκολίμανο

Νέο Χάλιρο

Καστρέλα

Κακηνιά

Ψορυδαλός

Αγία Βαβούρα

Φευγάλεω

Τρελιστέρι

Κλαματερό

Αχαμναί

Πύρνηθα

Νέα Φρικαδέλφια

Παστίσια

Σαπιόλια

Πουφ

Φρικιοπάπου

Μονασπυράκι

Νύσταγμα

Καλοθέα

Ιππόβρωμος

Χάλιμος

Μποχάμι

Σάπιο

Λουκουβητός

Εξάχρεια

Ολυμπιακό Στραπατσάδιο

Κολονάχει

Ψυρικό

Νέα Ιρωνία

Εμεταμόρφωση

Άγιος Τέφρανος

Νέα Ουρηθραία

Εκάει

Κυφτησιά

Μαυρούσι

Χαλιάνδρι

Χαλιαργός

Μαπάγου

Ζωγρίφου

Καυσηδιανή

Κουρέας

Κοιλιούπολη

Αεροβρώμιο

Γλιτσάδα

Μούρλα

Σαβούρι

Βουρκαμένη

Βούρκιζα

Βρέχονται από τον Σαβρωμικό

Λεωφόροι:

Συγγρού-σεων

Κατρεχάκη

Μεσοργείων

Πλατείες:

Αμωνίας

Βακτηρίας

Κλάνιγκος

Σημειώνονται κήποι και δέντρα ως κάτι ασυνήθιστο

Από ό, τι καταλαβαίνω, πρέπει να ήταν γελοιογραφία.

Πολύ έξυπνο χιούμορ!

Γιατί οι άνθρωποι να είμαστε τόσο τυφλοί κάποιες φορές;

Γιατί να μην μπορούμε να νιώσουμε, να αφεθούμε, να καταλάβουμε;

Γιατί να μην μπορούμε να αγαπήσουμε και κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μας;



Τι μπορεί να συμβεί και να αλλάξει γνώμη κάποιος που πίστευες,όταν εκείνος ξεκίνησε μια κατάσταση,ήταν τόσο θετικός και σου έδωσε ελπίδα;

Γιατί να διαλέξει κάτι που τον πληγώνει, από κάτι που θα του δώσει χαρά;



Γιατί κάποιοι άνθρωποι φοβούνται να είναι ευτυχισμένοι;

Γιατί κάποιοι άνθρωποι ξεκινάνε κάτι και το αφήνουν μισό;

Τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν τόσο μεγάλο φόβο να αντιτάξουν μπροστά στην βεβαιότητα μιας όμορφης κατάστασης;



Τι ρόλο μπορεί να παίζει η απόσταση;

Γιατί κάποιοι την φοβούνται και κάποιοι δεν της δίνουν σημασία, μπροστά στην προοπτική μιας όμορφης κατάστασης;


Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόβλημα και μπορούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις, κολυμπάνε σε ωκεανούς προβλημάτων, και άλλοι πνίγονται σε ένα κουταλάκι του γλυκού;

Γιατί οι γυναίκες θεωρούνται το αδύναμο φύλο αφού στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο αποφασιστικές και δυνατές από τους περισσότερους άντρες, που τείνουν να βολεύονται;


Για ποιο λόγο άραγε τείνουν να βολεύονται και να μην τολμάνε οι άντρες;



Για ποιο λόγο όταν έρχεται καταπάνω σου η ευτυχία κάνεις πιο πέρα για να μην σε ακουμπήσει;

Υπάρχει κανένας λόγος για να μείνει μισή μια όμορφη κατάσταση;

Υπάρχει κανένας λόγος δύο άνθρωποι να είναι μισοί και ανολοκλήρωτοι, παρά να είναι μαζί και ολοκληρωμένοι;



Γιατί άραγε οι άνθρωποι προτιμούν να είναι δυστυχισμένοι και μόνοι, παρά να προσπαθήσουν για το οτιδήποτε κι όπου βγει;

Γιατί όλοι φοβούνται το ρίσκο;



Πόσα σενάρια πια να φτιάξω με το μυαλό μου και να μην ισχύει κανένα;


Η σιωπή μετά την καταιγίδα λέξεων, φράσεων, συναισθημάτων,χαμόγελων  και ελπίδων, τι μπορεί να σημαίνει;



Άραγε η καρδιά κάνει λάθος;


Αν η καρδιά δεν κάνει ποτέ λάθος, πως να ερμηνευτεί η απουσία; Η σιωπή;


Όταν ξέρεις ότι κάτι θα σου δώσει χαρά, θα δώσει χαρά σε δυο ανθρώπους, όταν είσαι σίγουρος για κάτι, και όλα διαλύονται με μια κλωτσιά, τι μπορείς να κάνεις για να το δει κι ο άλλος, αυτό που εσύ βλέπεις πεντακάθαρα; Την ευτυχία που πλησιάζει και εσύ καλείς όταν ο άλλος διώχνει;



Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα;

Υπάρχει άραγε περίπτωση η σιωπή να μην πονάει;



Υπάρχει άραγε δρόμος που θα σε φέρει εδώ;

Στέκεσαι σε αυτόν και κοιτάς προς τα δω ή κοιτάς πάντα πίσω;