Σαν χελιδονάκι στο μπαλκόνι μου
γύρεψες την πρώτη σου φωλιά
γείρε να πλαγιάσεις στο σεντόνι μου
να γέμισ' η κάμαρη πουλιά
Τρέχει το νερό πάνω στο σώμα σου
τρέχω το κατόπι σου και εγώ
Δώσε μου αγόρι μου το στόμα σου
στο βαθύ φιλί σου να πνιγώ
Η ζωή μου αρχίζει μες στα χέρια σου
Ήμουνα αγέννητη ως τα χτες
Πάρε με αγόρι μου στα χέρια σου
πάρε με και κάνε με ό,τι θες...
Με χάδια τρομαγμένα,με διψασμένα χάδια...
Κι αυτό το βλέμμα σου το καθαρό,αυτο το βλέμμα το γαλάζιο που δεν χορταίνω να θωρώ...
Άγγιξέ με ,ζάλισέ με ,πάρε με ψηλά
φίλησέ με,τύλιξέ με,στα χέρια σου ζεστά...
Να με προσέχεις...
video | |
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
ΔΑΣΟΣ
ΔΕΝΤΡΑ
ΘΑΜΝΟΙ
ΦΥΣΗ
ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
ΖΩΑΚΙΑ
ΠΟΥΛΙΑ
ΒΟΥΝΟ
ΟΜΟΡΦΙΑ
ΟΞΥΓΟΝΟ
ΖΩΗ
ΜΕΛΛΟΝ
ΟΝΕΙΡΑ...
Αιωνία η μνήμη...................
13 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Εδώ και λίγες μέρες μένω πια σε άλλο σπίτι,σε άλλη περιοχή,σε άλλη γειτονιά.
Μου αρέσουν γενικά οι αλλαγές.Είναι ό,τι καλύτερο για μένα.Να αλλάζω παραστάσεις.
Αυτή τη φορά θεωρώ ότι πήρα την πιο σωστή απόφαση που έχω πάρει ποτέ μου.
Πέρα ότι μένω πια τελείως μόνη,χωρίς να μένουν καν από πάνω οι γονείς μου,αυτό που μου δίνει χαρά,είναι ότι μπορώ και βλέπω τον ουρανό,κάτι που στο άλλο σπίτι ήταν επιστημονική φαντασία.Εκείνο το σπίτι ήταν "το κελί 33" κι ας μην ήταν στον Κορυδαλλό...
Εδώ όλη σχεδόν τη μέρα,εκτός το μεσημέρι που έχει ζέστη,είμαι στη βεράντα,κι αυτό μου δίνει την αίσθηση της εξοχής.
Στο τετράγωνο που μένω,μέτρησα 4 παρκάκια,με δέντρα και παγκάκια,το ένα μάλιστα έχει και συντριβανάκι!!Γενικά υπάρχει πολύ πράσινο,ακόμα και στις εισόδους των πολυκατοικιών,και της δικής μου φυσικά.
Είναι μια γειτονιά που την ξέρω καλά,ο πατέρας μου εδώ μεγάλωσε,και ο παππους κι η γιαγιά μου έμεναν εδώ όσο ζούσαν,ο παππους μέχρι το 2007 κι η γιαγιά μέχρι το 2004.Αρχικά εδώ υπήρχε μια μονοκατοικία(μέχρι το 2002) κατασκευής του 1920 ή και πιο πριν,ένα προσφυγικό σπίτι που είχαν δώσει στον προ-παππου και την προ-γιαγιά μου όταν ήρθαν από την Αρμενία.Η γιαγιά μου είχε γεννηθεί εδώ.
Νιώθω την αόρατη προστασία του αγαπημένου μου παππου,που ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσα αμέσως μετά τους γονείς μου.Άγιος άνθρωπος.Τώρα που είμαι εδώ τον νιώθω κοντά μου.Πάντα μου λείπει αυτά τα δύο χρόνια...
Οι δουλειές είναι αρκετές μέχρι να μαζευτεί το σπίτι αλλά έχω σχεδόν τελειώσει.
Τον άλλο μήνα,κατά τις 10/9 θα πάω και διακοπές,Νάξο(κλασικά) για 5 μέρες.Με 4 μέρες Κρήτη,δεν βγάζω χειμώνα...Τώρα είναι καλοκαίρι και είναι όλα ιδανικά,όταν αρχίσει το κρύο και ο συνωστισμός στις συγκοινωνίες και στους κλειστούς χώρους,με βλέπω να είμαι με το χαρτομάντηλο προέκταση του χεριού μου...Κλασικά...
Οι συγκοινωνίες μια και τις ανέφερα.Άλλο κεφάλαιο.Εδώ υπάρχει επιλογή.Είμαι αρκετά κοντά σε σταθμό μετρό στον οποίο σε πάει η δημοτική συγκοινωνία!!Αυτό ήταν ουτοπία στην ηλίθια περιοχή που έμενα μέχρι πριν λίγες μέρες.Περνάνε λεωφορεία που συνδέουν την περιοχή με την Αθήνα,τον Πειραιά,και με άλλες περιοχές.Το τραμ είναι αρκετά κοντά,με ένα λεωφορείο είμαι σε 5 λεπτά.Από όλες τις απόψεις όλα εδώ είναι πολύ καλύτερα.
Βασικά από τον εφιάλτη που ζούσα στην παλιά γειτονιά,ακόμα και στην κόλαση είναι πολύ καλύτερα.
Από Οκτώμβρη που θα έχω γυρίσει από διακοπές και θα έχω τακτοποιηθεί πλήρως,θα ψάξω και δουλίτσα και παράλληλα θα οργανώσω το εγχείρημα που έχω στο μυαλό μου,να αξιοποιήσω το γεγονός ότι μπορώ να φτιάξω τα πάντα με τα χέρια μου.Σαν πρόσθετη απασχόληση,σαν χαρτιζιλίκι,να εκτονώνω την συγκεντρωμένη ενέργεια που δεν μπορώ να διοχετεύσω αλλιώς...
Αυτά τα λίγα από μένα.
(φωτογραφία:η αγαπημένη μου γωνία στο σπίτι,που την έχω ονομάσει ''καράβι''.Είναι 4 παράθυρα που βλέπουν το δρόμο,και κάνουν γωνία.Στα δυο που δεν ανοίγουν,στα πεζουλάκια τους,έχω βάλει διάφορα αντικέιμενα,που έχουν σχέση με νησιά και θάλασσα)
Ψηφίδες χρόνου…
Ψηφίδες σκέψης…
Ψηφίδες χρώματος…
Κι ένα φεγγάρι έξω, φωτεινό. Φεγγάρι Αυγουστιάτικο… Δεν μπορώ να το δω από εδώ αλλά νιώθω την επιρροή του. Το πιο φωτεινό φεγγάρι του Αυγούστου.
Ψηφίδες ελπίδας…
Ψηφίδες χαμόγελου…
Ψηφίδες χαράς…
Και εγώ να δημιουργώ με χρώματα. Όπως κάθε φορά που μέσα μου υπάρχει τρικυμία. Τότε είναι που θέλω να χρωματίζω. Να μπογιατίζω με χρώματα το γκρίζο μέσα μου. Έστω μωβ… Όμορφο είναι το μωβ.
Ψηφίδες θυμού…
Ψηφίδες δακρύων…
Ψηφίδες σκοτάδι…
Και το τραγούδι λυπητερό… Χωρίς λόγο και για πολλούς λόγους…
Κάποιες φορές μπορεί να ξεχειλίζει το ποτήρι σου. Έτσι απλά. Τόσο απλά. Να μην φταίει κάτι και ταυτόχρονα να φταίνε όλα γύρω σου. Κυρίως επειδή φταίνε όλα μέσα σου. Μωβ μπογιατισμένα πάνω από το γκρίζο.
Ξέρεις πως πάλι θα διώξεις τις σταγόνες και το ποτήρι δεν θα ξεχειλίσει. Για άλλη μια φορά θα αντέξεις. Όπως πάντα. Χωρίς να αγγίξεις πάτο αλλά θα τον γυροφέρνεις. Κάποια στιγμή όμως θα ανέβεις. Το ξέρεις κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ότι πάντα ανεβαίνεις.
Δεν ακυρώνεσαι όταν σε ακυρώνουν. Αφού εσύ δεν ακυρώνεις τον εαυτό σου, πάλι θα ανέβεις. Το ξέρεις.
Ψηφίδες πόνου είναι, θα περάσουν.
Θα έρθουν πάλι οι ψηφίδες γέλιου. Το ξέρεις. Νόμος της φύσης. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Κάποτε γυρίζει ο τροχός και βρίσκεσαι από την πλευρά που πρέπει. Περνάς τη χώρα των χαμένων και πας στη χώρα των νικητών. Θα γίνει. Θα δεις…
Ως τότε…
Φόρα ένα χαμόγελο και βγες στο φως… Να λουστείς στο φως του φεγγαριού…
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό…
ΥΓ1:ψηφιδωτό με γυάλινες ψηφίδες που έφτιαξα πριν λίγο.Είμαι σε φάση δημιουργίας.
ΥΓ2:Από Δευτέρα ή Τρίτη θα βρίσκομαι στο άλλο σπίτι!Γιούπι!!!Να και κάτι ευχάριστο!!
ΥΓ3:Τι να σχολιάσω για αυτό το τραγούδι...Νομίζω το πιο όμορφο τραγούδι ever...
video | |
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αυτές τις μέρες το σπίτι έχει γεμίσει κούτες.
Σχεδόν όλα μου τα πράγματα είναι έτοιμα για τη μετακόμιση.
Με ευχαριστεί αυτό.
Θα αφήσω κάτι για κάτι άλλο.Εντάξει,δεν θα πάω και πολύ μακριά.Προς το παρόν.
Ελπίζω η επόμενη μετακόμιση να είναι εκτός Αθήνας,εκτός Αττικής.
Η ελπίδα γενικά πεθαίνει τελευταία.Όταν δεν την σκοτώνεις εσύ ο ίδιος.Κι εγω δεν την σκοτώνω ποτέ.Την έχω ανάγκη.Σαν κίνητρο να με κινητοποιεί.Ακόμα κι όταν όλα στρέφονται εναντίον μου,εγώ πάλι ελπίζω.Θα γυρίσει ο τροχός...Αφού το ξέρω...Πάντα έτσι γίνεται...Όλα κυκλικά είναι...Θα βρεθώ κι απ' τη σωστή πλευρά του κύκλου κάποτε...
Αδειάζω συρτάρια,ράφια.Αδειάζω κουτιά.
Βρήκα παλιές φωτογραφίες.Παλιά γράμματα,από ανθρώπους που ούτε καν τώρα μιλάω.Παλιές κάρτες γενεθλίων,γιορτής,Χριστουγέννων,Πάσχα,από παλιούς φίλους που έχουν χαθεί,ολοκληρώθηκε το πέρασμα από τη ζωή μου.
Γιατί συνήθως έτσι γίνεται.Ένας άνθρωπος μπαινει στη ζωή μας για κάποιο λόγο.Κάτι θα μας μάθει.Πάντα καλό θα είναι αυτό που θα μας μάθει.Αυτό πιστεύω.Ακόμα κι όταν η αίσθηση που θα μας μείνει,είναι πικρή,έχουμε βγει πιο δυνατοί.
Βρήκα παλιά βιβλία,από τότε που ήμουνα παιδάκι.Έχουν συναισθηματική αξία,δεν θα τα έδινα με τίποτα.
Βρήκα παλιά βιβλία Αγγλικών.Στα οποία ως συνήθως-όπως και στα βιβλία του σχολείου άλλωστε-ζωγράφιζα,ανθρωπάκια και άλλα καλλιτεχνήματα.Στα βιβλία του σχολείου,σε κάποια από αυτά,έγραφα και στίχους,από τραγούδια που άκουγα εκείνη την εποχή.Βρήκα και βιβλία του σχολείου.
Βρήκα και ένα τετράδιο που είχα στην Ε' δημοτικού,με ποιήματα,που τα είχαμε γράψει όλοι οι συμμαθητές μου.Προφανώς είχαμε όλοι το ίδιο τετράδιο.Ποιήματα από διάφορες γιορτές,για την 25η Μαρτίου,για το Πάσχα,για τα Χριστούγεννα,για την Άνοιξη κλπ.
Βρήκα και ένα άλλο τετράδιο,κι αυτό στο δημοτικό πρέπει να το είχα,δεν θυμάμαι,με στίχους από τραγουδάκια,εθνικών εορτών και όχι μόνο.
Βρήκα παλιά τετράδια και βιβλία και από το γυμνάσιο και το λύκειο,αλλά και όπως είναι φυσικό,από το πανεπιστήμιο.
Βρήκα παλιά γράμματα,σημειώματα,ζωγραφιές.
Βρήκα μικροαντικείμενα,μπρελόκ.
Βρήκα αποκόμματα εφημερίδων,περιοδικών,βιβλιαράκια.
Βρήκα σημειώσεις από το φροντιστήριο,όταν πήγαινα,εκθέσεις για τις πανελλήνιες.
Βρήκα σημειώσεις από το πανεπιστήμιο.
Βρήκα παρτιτούρες και παλιά πεντάγραμμα,από την αρχή που άρχισα το ωδείο.
Βρήκα βιβλία για την κιθάρα.
Βρήκα παλιά προσκλητήρια από γάμους,βαπτίσεις.
Βρήκα κάρτες από ξενοδοχεία,μαγαζιά,κλπ.
Βρήκα...Βρήκα...Βρήκα...
Τον εαυτο μου τον βρήκα;Δεν ξέρω...
Είναι μέρες που τον βρίσκω και άλλες που τον χάνω...
Τον ψάχνω να μου δώσει λύσεις,να μου δώσει απαντήσεις...
Μάλλον στις δεύτερες κινούμαι τώρα...
Δύσκολος μήνας ο Αύγουστος...Πλησιάζει κι η Πανσέληνος...
Και το τραγούδι είναι λυπητερό...Απ'την καρδιά μου ξέκοψε...Ανέβηκε στα χείλη μου και με έπνιξε...
Δεν το λέω εγώ...Το τραγούδι...
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που έρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις έριες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...
Όμορφο τραγούδι.Με νόημα οι στίχοι,του ποιήματος του Μ.Αναγνωστάκη.Όμορφη και η σειρά που ακούγεται,στο τέλος.,το Λόγω τιμής.
Σκακιέρα η ζωή μας.Στήνουμε τα πιόνια μας και έχουμε την εντύπωση ότι τα κινούμαι ανάλογα με τη θέληση μας.Εν μέρει τα κινούμαι όπου θέλουμε,αλλά κατά βάθος χορεύουμε στο ρυθμό που μας κινεί η κοινωνία που ζούμε.Η θέληση των άλλων που πολλές φορές μας κάνει να θάβουμε τα ''θέλω'' μας γιατί δεν μπορούμε να τα φτάσουμε,αφού μας ορθώνουν ένα σωρό εμπόδια.
Κάθε βράδυ βλέπω αυτή την παλιά σειρά,του 1996,το "Λόγω τιμής".Σκέφτομαι πόσο όμορφο θα ήταν να υπήρχαν και στα αλήθεια,και όχι μόνο στις οθόνες,φιλίες τόσο δυνατές όσο των παιδιών στη σειρά.Αληθινές φιλίες όπου ο ένας νοιάζεται πραγματικά για τον άλλο παρά τα όποια λάθη που γίνονται κι από τις δύο πλευρές.Σε μια ανθρώπινη σχέση όλα εμπεριέχονται,και τα γέλια και τα κλάματα και οι παρεξηγήσεις και οι τσακωμοί και οι εξομολογήσεις.Ετσι ειναι και έτσι πρέπει να είναι.
Αλλά αυτά που βλέπω στην οθόνη,σε αυτή τη σειρά που μου αρέσει τόσο να ξαναθυμηθώ μετά από τόσα χρόνια-ήμουνα φοιτήτρια όταν παιζόταν-δυστυχώς σε αυτή την κοινωνία που όλοι αρέσκονται μόνο στο να παίρνουν και να μην δίνουν τίποτα,δεν επιβιώνουν τέτοιες φιλίες.Πόσο μάλλον τέτοιοι έρωτες.Που να βρει έδαφος να ανθίσει κι ο έρωτας;Αφού τον φορτώσαμε με τόση λογική...Και το χειρότερο είναι όταν εσύ θες να τον ζήσεις και τον ζεις μόνο στη σκέψη σου και η άλλη πλευρά σφυρίζει αδιάφορα...
Από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές...Χορτάτη είμαι.Ξεκάθαρα βλέματα δεν βλέπω και ψάχνω...Καθαρά μάτια.Ανθρώπους που θα είναι δίπλα μου χωρίς να με κρίνουν.Κι ας μην καταλαβαίνουν πάντα.
Δεν μπαίνω εύκολα σε καλούπια και καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν είχα γεννηθεί 2 δεκαετίες νωρίτερα,μπορεί να ήμουν χίπισσα.Το μυαλό κι η ψυχή μου περιβόλι ανοιχτό.Γιατί όλα μου φαίνονται φυσιολογικά,δεν κρίνω κανέναν και δέχομαι κάθετι διαφορετικό στους άλλους,αλλά δεν μπορώ να πω ότι ειναι αμφίδρομο αυτό...Γενικά όλοι έχουν γίνει κριτές των πάντων.Δεν θέλω να εξηγώ.Γιατί να εκλογικεύουμε τα πάντα;Γιατί να εξηγούμε και να αναλύουμε και όχι να ζούμε;Γιατί να μην αφηνόμαστε;Πόσο σφιγμένοι είναι όλοι...Πόσο κλεισμένοι...Κι εγώ που θέλω να ανοίγω την ψυχή μου,μετά το μετανιώνω...Γιατί μπαίνουν με λασπωμένα παπούτσια μέσα...
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που τα λέω όλα αυτά.Απλά έρχεται κάποια στιγμή που φιλοσοφείς κάποια πράγματα.Δεν θέλω να περνάει από δίπλα μου η ζωή.Να την κοιτάζω.Θέλω να συμμετέχω.Να νιώθω.Να ζω.Να αγαπώ.Να ελπίζω.
Αλλά πως να τα κάνεις όλα αυτά;Κάποιες φορές δεν είναι εύκολο.Όταν είσαι ακροβάτης με κόντρα τον καιρό,σαν κι εμένα.Δεν είναι εύκολο.Και να θες,το τίμημα είναι γνωστό.
Με τον καιρό να 'ναι κόντρα,έχει τιμή σαν πετάς,να μένεις μόνος...
Όμως...
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,μόνο τρόπο να κοιτάμε...
Και τα δικά μου μάτια έχουν αλλάξει τρόπο που κοιτάνε εδώ και πάρα πολύ καιρό,πολλά χρόνια.Χαίρομαι πολύ για αυτό.Επειδή νιώθω πιο δυνατή.Πρώτη φορά νιώθω τόσο δυνατή,ότι μπορώ να πετύχω μια νέα αρχή.Σύντομα.Νέες συνθήκες.Να μην κοιτώ τη ζωή.Να συμμετέχω στις αλλαγές για μένα.
Ποτέ δεν φοβήθηκα να ρισκάρω.
Παρτίδα σκάκι η ζωή.
Πιόνια είμαστε στην σκακιέρα της.
Μας κουνάνε άλλοι.Αλλά κάποιες φορές αποκτάμε υπόσταση.Παύουμε να ειμαστε πιόνια και γινόμαστε παίχτες και κερδίζουμε την παρτίδα.
Για να μάθεις όμως να κερδίζεις,πρέπει να έχεις μάθει πρώτα να χάνεις...
Αυτό ειναι το πρώτο-πρώτο μάθημα που πρέπει να έχεις εμπεδώσει.
Να μάθεις να χάνεις.
Διαφορετικά δεν θα απολαύσεις την παρτίδα της ζωής,θα μένεις πάντα με την απορία.Με την αλαζονία του ανθρώπου που τα θέλει όλα δικά του και απαιτεί να του τα δώσουν όλα.Αλλά η ζωή αποφασίζει ποιος θα κερδίσει.Δεν χαρίζεται.Κερδίζεται.Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ένα ρίσκο είναι η ζωή...Μια παρτίδα σκάκι...
(φωτογραφία:Κρήτη Ιούλιος 2009)
video | |
- Στείλε Σχόλιο
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες