Ο τελευταίος μου ιδιοκτήτης με παραμελούσε και με έδιωξε να γυρνάω στα σκουπίδια και να ζω σαν αδέσποτο. Αλλά τώρα, θεέ μου, κουράστηκα να πεινάω και να κρυώνω πολύ, φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω να γεράσω, με κυνηγάνε με ξύλα και με χτυπάνε με πέτρες, καθώς γύρναγα στους δρόμους, ψάχνοντας τροφή.

Δεν είμαι κακός, θεέ μου, σε παρακαλώ βόηθησε με γιατί έχω γίνει θύμα του ανθρώπου! Είμαι γεμάτος σκουλήκια και ψύλλους και το μόνο που επιθυμώ είναι ένα αφεντικό να ευχαριστήσω. Αν βρεις κάποιον για μένα, Θεέ μου, θα προσπαθήσω να είμαι καλός. Δεν θα το σκάω και θα κάνω ό, τι πρέπει. Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω μόνος μου, γιατί είμαι τόσο αδύνατος και μόνος.

Κάθε βράδυ κοιμάμαι στους θάμνους και κλαίω, γιατί φοβάμαι τόσο πολύ, Θεέ μου, ότι θα πεθάνω! Κι έχω τόση αγάπη, Θεέ μου, να δώσω, που αξίζω να μου δώσουν μια ευκαιρία να ζήσω. Σε παρακαλώ Θεέ μου, απάντησε στην προσευχή μου και στείλε μου κάποιον που θα νοιάζεται πραγματικά...''

(Κείμενο από τοπική εφημερίδα, της Κατερίνης ''Πιερικοί Αντίλαλοι'.Μου άρεσε και με συγκίνησε και σκέφτηκα να το δημοσιεύσω.')

Τώρα το καλοκαίρι, αλλά και όλο το χρόνο φυσικά, σκεφτείτε και τα αδέσποτα-που κανονικά,σε μια πολιτισμένη χώρα,δεν θα έπρεπε να υπάρχουν-, ότι χρειάζονται λίγο νερό και λίγο φαγητό, σε μια ακρούλα και θα σας ανταμείψουν με ένα γεμάτο αγάπη βλέμμα...Όπως τα τρία αδέσποτα στην πλατεία της Κατερίνης, που τους βάλαμε ένα βράδυ δυο μπολάκια νερό...Στα πλαστικά που τρώγαμε το παγωτό, τα ξεπλύναμε και τα γεμίσαμε νερό και μας έκαναν τόσες χαρές, που γέμισε η ψυχή μου... Το χειρότερο ζώο με τα πιο κακά ένστικτα, είναι δυστυχώς ο ανθρώπος...Το ζωάκι σου δείχνει την ευγνωμοσύνη του για το πιο απλό πράγμα, λίγο φαγητό και νερό, τη στιγμή που ο άνθρωπος, όσα καλά και να του κάνεις, δείχνει κακία και αχαριστία, στις περισσότερες των περιπτώσεων(ευτυχώς δεν ισχύει για όλους, δεν θα μπορουσαμε να ζήσουμε).

Κάποτε σε ένα χωριό ήταν μια γουρουνο-οικογένεια. Ο μπαμπάς, η μαμά, και τα τρια γουρουνάκια, 2 αγόρια και ένα κορίτσι.

Την ίδια εποχή, σε ένα άλλο μέρος, ήταν μια προβατο-οικογένεια, ο μπαμπάς, η μαμά και η μονάκριβη κόρη-προβατίνα.

Η ζωή που ενώνει τα αταίριαστα, ένωσε το γουρουνάκι με την προβατίνα.

Ένας έρωτας μεγάλος γεννήθηκε. Φλογερός. Δεν σκέφτηκαν καθόλου τη διαφορετικότητα τους, και το ότι είχαν μεγαλώσει διαφορετικά. Με αγάπη η προβατίνα, με το αίσθημα ότι δεν αξίζει, το γουρουνάκι.

Το γουρουνάκι όμως είχε μια πολύ καλή καρδιά.

Η προβατίνα ήρθε να ζήσει στο χωριό του, εκείνη που ήταν μαθημένη αλλιώς, να βγαίνει απ’ το μαντρί της και να είναι ελεύθερη. Πήγε στο γουρουνό- μαντρί και ζούσανε ευτυχισμένοι με το γουρουνάκι.

Όμως όταν οι λύκοι βάζουν το κουστούμι προβάτων ή μάλλον γουρουνιών, τότε όλα αλλάζουν..

Η γουρουνο-μαμά βάλθηκε να διαλύσει την ευτυχισμένη ένωση.

Μεταμορφώθηκε σε φίδι, και δηλητηρίασε κάτι πολύ όμορφο. Μεταμορφώθηκε σε λύκο, που δάγκωνε όποτε ήθελε. Μεταμορφώθηκε σε γεράκι και κοίταζε με γερακίσιο βλέμμα την προβατίνα. Όλες αυτές βέβαια οι μεταμορφώσεις κρυφές ήταν. Εμφανισιακά παρέμενε μια γουρουνό- μαμά.

‘’Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει’’ σκέφτηκε η προβατίνα και συμπλήρωσε τη σκέψη της: ‘’Να φοβάσαι όποιον σου κάνει τον Άγιο, αυτός κρύβει μέσα του το κακό πνεύμα. Αυτόν που μπροστά σου σε χαιδεύει και από πίσω σου σκάβει το λάκκο’’.

Η προβατίνα όμως δεν έφυγε. Κάθισε εκεί με υπομονή. Αλλά κι η υπομονή τελειώνει κάποτε. Ήρθε η ώρα που μίλησε στο σύντροφο της, το αγαθό και καλόκαρδο γουρουνάκι. Εκείνο δεν ήθελε με τίποτα να αποχωριστεί την αγαπημένη του. Της έλεγε ότι προτιμά να πεθάνει.

Η προβατίνα έπεσε στο κρεβάτι άρρωστη. Κανείς γιατρός δεν ήξερε τι έχει. Έλιωνε.

Το γουρουνάκι ήταν απαρηγόρητο. Δεν ήξερε τι να κάνει.

Μια ζωή πέρασε στην καταπίεση. Δεν είχε λάβει αγάπη. Κανένα χάδι. Και τώρα ήρθε μια προβατίνα, ανάμεσα σε τόσα γουρούνια, που τον έδιωχναν και τον ποδοπατούσαν, και μόνο εκείνη τον αγάπησε. Εκείνος νόμιζε ότι δεν αξίζει, ότι είναι χαζός, και εκείνη του απέδειξε το αντίθετο. Τον έκανε να αγαπήσει τη ζωή που κάποτε μισούσε.

Η γουρουνο-μάνα είχε μεταμορφωθεί σε αράχνη και ύφαινε ιστό για να πέσει η προβατίνα.

Ο προβατο-μπαμπάς και η προβατο-μαμά, θέλανε να πάρουν κοντά τους τη μονάκριβη κόρη τους, όταν είδαν τις δυσκολίες που βίωνε και την κακία που είχε πέσει πάνω της.

Η αρρώστια της κόρης τους συνεχιζόταν. Για λίγες μέρες ήταν καλύτερα και μετά πάλι αρρώσταινε.

Το γουρουνάκι δεν ήξερε τι να κάνει. Στεναχωριόταν αλλά δεν μπορούσε να κάνει και πολλά.

Ώσπου μια μέρα η καλή του αρρώστησε τόσο πολύ που σταμάτησε να μιλάει και να γελάει. Μάταια της μιλούσε. Εκείνη παρέμενε ανέκφραστη. Την πήγαινε βόλτες, της έδειχνε το δρόμο, τα γουρουνάκια που περνούσαν στο δρόμο, γιατί βλέπεται ήμαστε στην γουρουνο-χώρα. Εκείνη ανέκφραστη.

Μια μέρα σε μια βόλτα τους γνώρισαν μια σοφή γουρουνίτσα, μεγάλης ηλικίας. Εκείνη διέγνωσε τι αρρώστια έχει η προβατίνα.

Υπήρχε μια λύση, είπε στο γουρουνάκι. Να την πάρει και να φύγουν από την γουρουνο-χώρα, που ήταν εχθρική, και σίγουρα μακριά από τη γουρουνο- μάνα που ευθυνόταν για την αρρώστια της κόρης. Να πάνε σε μια άλλη χώρα, μακριά, μόνοι τους και σταδιακά η κοπέλα θα ξαναμιλούσε και θα επέστρεφε το γέλιο στα χείλη της. Εννοείται ότι η γουρουνο- οικογένεια δεν θα ήξερε που βρίσκονται, μόνο η προβατο- οικογένεια, που ήταν οι μόνοι που είχαν στηρίξει το νεαρό ζευγάρι. Η γρια-γουρουνίτσα συνέχισε να μιλάει και είπε στο γουρουνάκι ότι το μεγαλύτερο κακό η ίδια του η μάνα το είχε προκαλέσει, που ήθελε να τον χωρίσει από την κοπέλα που αγαπάει, επειδή δεν την καταλάβαινε, ήταν πολύ έξυπνη και διαφορετική για τις στενόμυαλες αντιλήψεις της. Ζήλευε παθολογικά την δραστήρια κοπέλα, που μπορούσε να τα βγάζει πέρα στις δυσκολίες, ενώ η ίδια δεν ήξερε να κάνει τίποτα και περίμενε να της το κάνουν τα παιδιά της. Έτσι για να μην χάσει την ευκολία της, που είχε δουλικό προσωπικό τον γιό της, βάλθηκε να διαλύσει αυτή την τόσο ευτυχισμένη ένωση, ξεχνώντας τι έκανε εκείνη όταν ήταν μικρή και παρατούσε τα πάντα για χατήρι του έρωτα.

Το γουρουνάκι που μια ζωή από πάνω του περνούσαν όλοι και το ποδοπατούσαν, έκανε την επανάσταση του.

Πήρε την αγαπημένη του, όπως είχε πει η γρια- γουρούνα και πήγανε σε ένα μέρος που δεν τους ήξερε κανείς. Μακριά από τους δυνάστες- δικτάτορες- γονείς του και μόνο οι γονείς της αγαπημένης τους και λίγοι αληθινοί φίλοι και κάποιοι συγγενείς που χάρηκαν με αυτή την εξέλιξη, μόνο αυτοί είχαν θέση στο ευτυχισμένο σπιτικό.

Από τότε, η κακιασμένη μάνα-γουρούνα, ο δικτάτορας πατέρας- γουρούνι έφαγαν τη σκόνη του παιδιού τους που αυτοί εξώθησαν να φύγει με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους. Η μάνα- γουρούνα γύριζε σαν την τρελή λέγοντας τον πόνο της και όλοι κατηγορούσαν την αχάριστη προβατίνα και την συμπονούσαν, όσοι ήταν όμοιοι της και ανακατεύονταν στη ζωή των παιδιών, αλλά υπήρχαν και κάποιοι που δεν την πίστευαν. Ελάχιστα γουρούνια που είχαν δει τη συμπεριφορά της και η προβατίνα τους έβαλε στην ψυχή της από μια ή δυο φορές που τους είδε, επειδή έλεγαν το σωστό και λογικό, κόντρα στον παραλογισμό της γουρουνο- οικογένειας του αγαπημένου της.

Έτσι η σχέση των δύο νέων έγινε ιδανική, όπως στην πραγματικότητα ήταν αν δεν έχωναν τη μύτη τους η γουρονο- οικογένεια.

Έκαναν μια νέα αρχή, σε ένα άλλο χωριό, το άλογο- χωριό, όπου περήφανα και δίκαια άλογα διοικούσαν με δικαιοσύνη και όλα ήταν τακτοποιημένα και ήρεμα. Έκαναν καινούριους φίλους, τα άλογα, που τους καλοδέχτηκαν και τους αγάπησαν, χωρίς να βλέπουν καμία διαφορετικότητα. Πότε πότε ταξίδευαν οι γονείς της προβατίνας και βοηθούσαν τους δυο νέους, και το σπίτι ήταν γεμάτο φίλους πάντα. Άλογα που ήταν πραγματικοί φίλοι τους, χωρίς κανένα συμφέρον και καμία διάθεση να παρέμβουν στην ευτυχισμένη ζωή τους που αργότερα συμπληρώθηκε και με ένα μωρό, τόσο όμορφο, που όλοι ήρθαν στο σπίτι να ευχηθούν και όταν μεγάλωσε έγινε ένα ευτυχισμένο παιδάκι και ένας ευτυχισμένο ενήλικας.

Και ζήσαν αυτοί καλά (και ήρεμα) και εμείς καλύτερα.

ΥΓ:Κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα ΔΕΝ είναι συμπτωματική.

Έχω κατανόηση και υπομονή αλλά κάποιες φορές,μερικές συμπεριφορές σε εκνευρίζουν. Τελικά η μειοψηφία κάνει πάντα τη διαφορά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Επειδή όμως όπως προείπα μ'αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους και συμπεριφορές, έβγαλα κάποια συμπεράσματα που με τον καιρό σίγουρα θα εμπλουτίσω με νέα. Κάποια θετικά και αρνητικά γνωρίσματα της ζωής εδώ, σε σχέση με τη ζωή που έκανα ή γενικά τον τρόπο ζωής στην Αθήνα.

1.Σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρεθείς από την Αθήνα μέχρι το τελευταίο χωριό, οι άνθρωποι είναι τόσο ίδιοι στη νοοτροπία τους...

Πολύ σωστά λέει μια κοπέλα που ξέρω ότι ''τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα λειτουργούν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά''.

Ακόμα και στην Αθήνα,κι εδώ,αλλά και οπουδήποτε να πας,το κουτσομπολιό είναι το number one θέμα της ημερησίας διάταξης.Στην Αθήνα κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι,που όλοι τρέχουν,αλλά και εκεί είναι, γιατί τόσα χωριά που ενσωματώνονται, λογικό είναι να μείνει κάτι από την νοοτροπία της επαρχίας. Δεν το λέω απαξιωτικά, αλλά έτσι είναι. Το σύντομο διάστημα εδω αυτο μου δείχνει. Τα ‘’πηγαδάκια’’ στα πεζοδρόμια, στη λαική, στην πλατεία, στους πεζόδρομους. Παντού. Εδώ πολύ περισσότερο που όλοι γνωρίζονται. Αν και συχνά αναρωτιέμαι αν στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω εγώ, που δεν έχω κανέναν να κάνω πηγαδάκι… Βέβαια ακόμα δεν έχω προλάβει να κάνω γνωριμίες. Λογικό.

2.Συνέχεια του προηγουμενου, η άλλη όψη του νομίσματος, αισθάνομαι μια χαρά που ακόμα δεν ξέρω πολυ κόσμο εδώ, γιατί αν όλοι είναι σαν τα άτομα στη γειτονιά που μένουν τα πεθερικά μου,καλύτερα να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων..Ένα θα πω: Ένα απόγευμα που επισκεφτηκαμε τα πεθερικά μου, όταν φευγαμε, ήταν μια ''Κατίνα'' στο δρόμο και σκουπιζε, μιλώντας με μια άλλη γυναικα,που παρεπιπτοντως ειναι η μόνη που αξίζει σε όλη τη γειτονια. Πήγαμε από την πίσω μεριά, δεν περάσαμε από κει, για να γλιτώσουμε την ανάκριση,  και την επόμενη μέρα ειδε τυχαία στο δρόμο το Στελιο και του λέει(η ''Κατίνα''):Γιατί εχθές πήγατε από την άλλη μεριά;Δεν μας μιλάτε;

Απλά έλεος...Δηλαδή θα παίρνουμε άδεια για τους δρόμους που θα περνάμε;

3. Έχουμε μείνει χωρίς τηλεόραση, και ούτε ξέρουμε τι έχει γίνει πάνω. Χτυπήσαμε στο διαχειριστή, τον ψάχναμε από προχθές, ήρθε εχθές και ανάθεμα αν κατάλαβα τι έχει γίνει με τα καλώδια και τα βύσματα. Τα πρωινά που είμαι μόνη ήθελα να βάλω λίγο να ακούω κάτι, γιατί το ράδιο ψάχνομαι με τους σταθμούς… Από ό, τι φαίνεται, κάτι πατατιά έχει κάνει αυτός που έμενε πριν εδώ, και σιγά μην το πει. Μπορεί φυσικά να το έκανε κι από άγνοια, ένα ζευγάρι έμενε, μεγάλης ηλικίας, που έχουν τώρα αγοράσει στον 3ο όροφο, κάτω από μας δηλαδή.

4.Ένα πράγμα που μου αρέσει στην επαρχία είναι ότι βγαίνω έξω,για ψώνια,για να πληρώσω λογαριασμούς και σπάνια να λείψω πάνω από μισή ώρα.Όλα είναι σε πολυ μικρή απόσταση.

5.Άλλο ένα πράγμα που μου αρέσει εδώ είναι τα μπουγατσάδικα..Το ένα στην πλατεία,κάνει την πιο ωραία,απο κει παίρνουμε πάντα, έχει μπουγάτσες μέχρι το βράδυ,ψήνει συνέχεια,με τυρί,κιμά,σπανάκι,πράσο,κρέμα..Αμαν τι λέω μες το μεσημέρι...χαχαχα!

6.Άλλο ένα που μ'αρέσει στην πολυκατοικία αυτη τη φορά είναι ότι σε αντίθεση με την Αθήνα που σκοντάφτουν πάνω σου και δεν λένε ούτε καλημέρα,εδώ όλοι χαιρετάνε και είναι ευγενικοί, και επίσης μένουν άλλες 20 οικογένειες και είναι τόσο ήσυχα σαν να ειναι ακατοίκητη η πολυκατοικία.

7.Μες το καλοκαίρι που όλα τα σπίτια έχουν ανοιχτά,σκάβουν όλη την πόλη.Ολοι οι δρόμοι είναι σκαμμένοι.Εκει που σκάβουν αυτοι οι άνθρωποι δεν θα τολμάνε να ανοίξουν τα τζάμια τους απο τη σκόνη.Σήμερα έριχναν πίσσα σε ένα δρόμο που πέρασα.Στους άλλους δρόμους δεν ξέρω γιατί σκάβουν,αμφιβάλλω αν ξέρουν και οι ίδιοι το λόγο.Όλη η πόλη ειναι ένα απέραντο εργοτάξιο.

8.Σαν συνέπεια που όλη μέρα σκάβουν,πριν από καιρό,κάθε μέρα ξυπνάγαμε το πρωί ή λίγο αργότερα και μας έκοβαν συνέχεια το νερό.Μες το καλοκαίρι είναι φρίκη να μην έχεις νερό...

Την πρώτη φορά που το έκαναν-εννοείται απροειδοποίητα-δεν είχαμε μαζέψει καθολου νερό, όπως είναι φυσικό και δεν είχαμε ούτε για την τουαλέτα, αναγκαστήκαμε να ρίχνουμε εμφιαλωμένο. Έλεος…

Τωρα όμως που ειμαι υποψιασμένη, έχω μόνιμα μπουκάλια δίπλα στο πλυντηριο,γεμάτα,σε περίπτωση που το ξανακόψουν. Εκεινες τις πρώτες μέρες το έκοβαν συνέχεια,κάποιες φορές το έκοβαν για 5 ώρες, ερχόταν για 1-2 και το ξαναέκοβαν άλλες 5 το απόγευμα.Τη μια φορά παραλίγο να μείνει με τα σαπουνια στο μπάνιο ο Στελιος που έκανε μπάνιο και εγω δεν πρόλαβα να κάνω, περίμενα μετά να ξαναέρθει.

9. Μένουμε στο κέντρο και απο κάτω έχουμε ένα σωρό μαγαζιά. Κάτι που επίσης μου αρέσει,βγαινω να παρω κάτι και ακριβώς δίπλα έχει και κάτι άλλο που χρειάζομαι.Πχ ο φούρνος με το μανάβικο απέχουν 2 λεπτά.

10.Στις βιτρίνες των καταστημάτων βρίσκεις πολύ περισσότερα ρούχα με μεγάλο νούμερο από ό, τι βρίσκεις σε όλη την Αθήνα. Επίσης παπούτσια που να μ 'αρέσουν πολύ περισσότερα από ό, τι σε όλη την Αθήνα. Υπάρχουν για όλα τα γούστα και σε πολύ καλές τιμές..

11.Γενικά αν ψάξεις βρίσκεις πολύ καλές τιμές στα μαγαζιά. Ό, τι μαγαζί ζητήσεις, αποκλείεται να μην το βρεις. Υπάρχουν όλα τα μαγαζιά, και γνωστές αλυσίδες και συνοικιακά καταστήματα, πολύ καλές τιμές, καλή εξυπηρέτηση και λίγος κόσμος. Στη γειτονιά μας σε λίγο καιρό θα ανοίξει και σουπερ μαρκετ, θα το έχω στα 2 λεπτά.

12.Μου τη σπάει που παντού έχει καφενεία. Κάθε γειτονιά έχει από 2-3,και περνάς ανάμεσα, αφού έχουν τα τραπεζάκια στα πεζοδρόμια, και είναι γεμάτα κουτσομπόληδες παππούδες.

13.  Ακόμα δεν έχω καταφέρει να γνωρίσω την πόλη γιατί η αρρώστια με πήγε πίσω. Προσπαθώ να μάθω κάποια πράγματα αλλά όταν ρωτάω κάτι, δεν μου δίνει κανείς σαφής απαντήσεις, όλοι απαντάνε γενικά και αόριστα και έχουν δεδομένο ότι είναι όλα εύκολα. Οι απαντήσεις είναι του στυλ, όπως όταν ρωτάς ένα δρόμο σε ένα χωριό και σου απαντάνε θα στρίψεις αριστερά στο πρώτο δέντρο και δεξιά στην ανηφόρα και δίπλα στο ποταμάκι, κάτι τέτοιο. Όπως τώρα που τελικά ήρθε ο διαχειριστής με τον κύριο που έμενε πριν εδώ, τους ρώταγα για την κεραία της τηλεόρασης και ανάθεμα αν ήξεραν κι οι ίδιοι τι έχει γίνει, και μου είπαν να φέρω μάστορα. Λέει αυτός ο κύριος ότι είναι ένας δίπλα μας, στον κεντρικό δρόμο από κάτω. Ρώτησα που ακριβώς γιατί δεν είμαι από δω, εδώ δίπλα, λέει. Άντε τρέχα γύρευε που είναι, θα πάω σε όλα τα μαγαζιά να ψάχνω, στο δρόμο..

14. Από τη μέρα που μπήκαμε στο σπίτι συνέχεια ξοδεύουμε χρήματα για βλακείες, να επιδιορθώνουμε τις τσαπατσουλιές χρόνων… Είναι ένα παλιό σπίτι, πάνω από 35 χρόνια, και φυσικό είναι να υπάρχουν φθορές.

15. Αυτό που μου τη δίνει στην επαρχία είναι η νοοτροπία της επίδειξης. Όλα για το θεαθήναι. Να δείξουμε ότι έχουμε έπιπλα, καινούρια ρούχα και άλλα τέτοια. Εμένα μου τη σπάνε όλα αυτά, σαν απλός άνθρωπος που είμαι και επικεντρώνω την ευτυχία σε άλλα πράγματα, πχ στο να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, σε μια όμορφη βόλτα κοντά στη φύση ή στη θάλασσα, κ.α. Άλλο ένα που μου τη δίνει είναι ότι όλοι νομίζουν ότι η Αθήνα είναι ο επί γης παράδεισος και ότι εκεί περνάμε όλοι τέλεια. Τους έχω ένα νέο: Δεν ισχύει. Η ζωή εδώ είναι πολύ πιο απλή και απροβλημάτιστη, αλλά κι αυτό είναι φυσικά σχετικό, ανά περίπτωση.

16. Μου αρέσει που εδώ είναι πιο χαλαροί οι ρυθμοί και οι άνθρωποι λιγότερο βιαστικοί. Δεν σπρώχνονται στα πεζοδρόμια, δεν βρίζονται στο δρόμο, δεν τρέχουν με τα αμάξια, δεν κορνάρουν με το παραμικρό. Αυτό το χαλαρό τρόπο τον λατρεύω! Βαρέθηκα την βαβούρα της Αθήνας και όταν έρχομαι νομίζω ότι λείπω αιώνες.

17. Πόσο ωραίο είναι τα πρωινά που ο Στέλιος σηκώνεται μια ώρα πριν πιάσει δουλειά και όχι μόνο προλαβαίνει να ετοιμαστεί και να φύγει στην ώρα του αλλά φτάνει και 10 λεπτά νωρίτερα στη δουλειά… Στην Αθήνα μόνο πετώντας θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.

18. Τι ωραία είναι στη βεράντα το πρωί, να παίρνω το πρωινό μου… Απόλαυση…

Το τελικό συμπέρασμα; Πόσο καλύτερα είναι εδώ από την Αθήνα.. Φυσικά όλα είναι θέμα  γούστου από τη μια και θέμα προσαρμοστικότητας από την άλλη. Εγώ προσαρμόζομαι πολύ εύκολα αλλά αυτό για άλλους δεν ισχύει. Άλλοι αγαπούν την Αθήνα, εγώ την αγαπούσα παλιά, πριν μαζευτεί η μισή Ελλάδα εκεί. Άλλοι προτιμούν τη φασαρία, εγώ προτιμώ την ηρεμία. Άλλοι πχ πάνε στην παραλία με ομπρέλες, ξαπλώστρες και μπαρ στην παραλία και τους αρέσει να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, εμένα μου αρέσει να είναι ήρεμα, χωρίς ταπεράκια, γριες, πιτσιρίκια και ρακέτες.

Όσο για τη σχέση με τον άνθρωπο μου; Εκεί τι να πω; Δεν είναι αυτονόητο για να είμαι εδώ και τόσο πλήρης; Ό, τι κι αν λέω κι όσα συμπεράσματα να βγάζω(για να περνάει η ώρα) αυτό είναι το πιο σημαντικό, ότι έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο με κατανόηση και αγάπη…

Πέρασε ήδη ο πρώτος μου μήνας στην Κατερίνη. Ένας μήνας και κάτι, σχεδόν ενάμιση μήνας εδώ, και άλλο τόσο έχω να γράψω στο blog μου. Όχι ότι όλο αυτόν τον καιρό ήμουνα Κατερίνη, χρειάστηκε να κατέβω αρκετές φορές Αθήνα, όχι μόνο για ευχάριστους λόγους όπως το πάρτι και το να κλείσω το νυφικό και να κάνω πρόβα, αλλά και για δυσάρεστους (σχετικά) όπως το να πάω σε γιατρούς…

Στον λίγο καιρό που μένω εδώ, σαν να έπεσαν πάνω μου τα 7 κακά της μοίρας μου… Και θα εξηγήσω τι εννοώ, για να καταλάβουν και όσοι δεν έχουν μάθει νέα μου εδώ και καιρό.

Έφτασα εδώ Κυριακή πρωί 27 Ιουνίου, για την ακρίβεια 4 τα ξημερώματα. Είχαμε φύγει με τον Στέλιο από Αθήνα 10 το βράδυ του Σαββάτου αλλά το Σάββατο είναι η μόνη μέρα που το λεωφορείο αυτό μπαίνει στη Λάρισα και αφήνει και εκεί κόσμο… Καθυστερήσαμε εκεί αρκετά, αν βάλεις ότι μπήκε και στο Λιτόχωρο και άφησε έναν κύριο, ενώ την ημέρα κάνει στάση εκτός του χωριού, στο δρόμο κοντά εκεί που είναι ένα κέντρο υγείας, για όποιον ξέρει την περιοχή, έδεσε το γλυκό(της καθυστέρησης). Έτσι αντί για 5 ώρες κάναμε 6.

Την Κυριακή το πρωί ήρθε και το φορτηγό με τα πράγματα που είχα φορτώσει στη Νέα Σμύρνη. Ήρθε 6 το πρωί…

Έτσι ξυπνήσαμε και με την τσίμπλα στο μάτι, στις 8 το πρωί, καταφέραμε, με λιγότερο από 3 ώρες ύπνο, να πάμε στο σπίτι για να βοηθήσουμε στο κουβάλημα, το οποίο είχαν ήδη ξεκινήσει τα πεθερικά μου με έναν κουμπάρο τους και το γιό του,  το βαπτιστήρι του πεθερού μου, ένα παλικάρι γύρω στα 16. Πήγαμε και εμείς και τελικά σχετικά γρήγορα τα ανεβάσαμε όλα, στον τέταρτο όροφο.

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε τη βασική τοποθέτηση πραγμάτων. Την ίδια μέρα τοποθετήσαμε τα πολύ βασικά για να αρχίσει να είναι λειτουργικό το σπίτι, πχ το ψυγείο και διάφορα είδη που θα χρησιμοποιούσαμε άμεσα, στην κουζίνα, το μπάνιο και την κρεβατοκάμαρα.

Το σπίτι παλιό, κακοσυντηρημένο θα έλεγα… Με κάτι αρχαία ηλεκτρικά, κάτι μπρίζες από την εποχή του Νώε (προφανώς τα υπόλοιπα μισό-κατεστραμένα πράγματα με τον κατακλυσμό χάλασαν). Τις μπρίζες τις αλλάξαμε μετά από μέρες, όσες ήταν δυνατόν, για να μπορούμε να βάζουμε τις συσκευές. Κάποιες δεν γινόταν να αλλαχτούν γιατί όπως είναι φυσικό δεν υπάρχει εν έτει 2010 μπρίζα με διακόπτη που ανάβεις το φως, μαζί… Ήρθε και ο υδραυλικός και άλλαξε βρύση στην κουζίνα για να βάλω το πλυντήριο πιάτων.

Γενικά χαλάσαμε ένα σωρό χρήματα για να φτάσει το σπίτι στην μορφή που είναι σήμερα, που μπορείς πλέον να το πεις κατοικήσιμο, γιατί όταν ήρθαμε δεν το έλεγες… Είχαμε και συγκάτοικους, τετράποδους, της κατηγορίας της γνωστής διαφήμισης, που πατάνε το ΤΕΖΑ και Τέεεζα, η μικρή Τερέζα… Ο Στέλιος άκουγε κάτι ουρλιαχτά στη νύχτα και σηκωνόταν με το παπούτσι-κατσαριδό-δολοφόνο και σκότωνε… Μετά όμως από επίμονους ψεκασμούς με το φάρμακο της απολύμανσης, τα καταφέραμε.

Τώρα λίγα πράγματα έχουν να γίνουν, όπως το να φέρουν ένα τραπεζάκι σαλονιού που έχει γίνει σίριαλ, και να βάλουμε τα φωτιστικά. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Αφήνω το σπίτι, και την περιγραφή όσων αντικρίσαμε( με τόση βλακεία που ήρθα αντιμέτωπη θέλω ώρες να αναλύσω) και περνάμε στα 7 κακά της μοίρας μου που μου έπεσαν στο κεφάλι.

Ήρθα Κυριακή 27/6. Την Τρίτη 29/6 το απόγευμα, είχα μείνει μόνη, ο Στέλιος δούλευε απογευματινός και η πεθερά μου που μας έφερε φαί γιατί δεν είχαμε αρχίσει να μαγειρεύουμε μέχρι να οργανωθούμε στην κουζίνα, είχε φύγει κι αυτή. Ξάπλωσα λίγο το μεσημέρι και ενώ είχε τρομερή ζέστη, είχα αρχίσει να κρυώνω.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και έβαλα θερμόμετρο. Αυτό έγινε στις 7 η ώρα. 38 πυρετό. Μέχρι να στείλω ένα μήνυμα στο Στέλιο και να μιλήσω με την πεθερά μου, που θα ερχόταν σε λίγη ώρα, έβαλα πάλι θερμόμετρο, μισή ώρα αργότερα γιατί εξακολουθούσα να κρυώνω όλο και περισσότερο και ο πυρετός είχε φτάσει ήδη 38,5.. Μετά ήρθε η πεθερά μου και σε  μια ώρα είχα φτάσει 39,5.. Όταν έφτασε ο Στέλιος είχα φτάσει 39,8 και λίγη ώρα αργότερα 40,1… Ψηνόμουνα, σε σημείο που άρχισα να παραμιλάω..

Μου λέγανε να πάω νοσοκομείο αλλά οι προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες με τους ορούς με έκαναν επιφυλακτική, όπως αποδείχτηκε είχα κάτι παραπάνω από δίκιο…

Καλέσανε την οικογενειακή γιατρό τους στο σπίτι, με είδε και είπε ότι έχω οξεία αμυγδαλίτιδα. Λογικό είναι όταν από την κούραση-όταν μαζεύεις μόνη ολόκληρο σπίτι για τη μετακόμιση,στη Ν.Σμύρνη μόνη μου αμπαλάρισα όλο το σπίτι και τοποθέτησα σε κούτες,με βοήθεια από τη μάνα μου 2-3 φορές,γιατί κι ο πατέρας μου ήταν εγχειρησμένος- πέφτει το ανοσοποιητικό σύστημα, μετά σε χτυπάει όπου έχεις ευαισθησία. Έδωσε μια αντιβίωση η γιατρός, ήπια και ντεπόν, και το 40,1 έγινε 39,5 ακατέβατο.

Το πρωί πια ήμουνα σε μαύρο χάλι. Πήγαμε με ταξί νοσοκομείο. Μου έκαναν εξετάσεις και είπαν ότι έπρεπε να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο, για να μου βάλουν αντιβιώσεις.

Το νοσοκομείο; Κόσμος πολύς στους διαδρόμους, δωμάτιο με πολλά κρεβάτια, περισσότερο γιαγιάδες στο δωμάτιο, νοσοκόμες ελάχιστες που δεν προλάβαιναν τίποτα, αρκετές από αυτές αγενείς, η μια από αυτές όχι απλά στριμένη, κάτι παραπάνω. Φανταστείτε ένα μυθικό τέρας, ακόμα χειρότερη και από αυτό. Μίλησε απαίσια στη μάνα μου, με πρόσβαλε ενώ ήμουν ακόμα με 40 πυρετό όταν μπήκα, μέχρι και στην πεθερά μου μίλησε άσχημα που δούλευε παλιά στο νοσοκομείο και την ήξερε.Άσε που μου ξέρανε το χέρι, όταν μου άλλαζε τους ορούς,το κοπάναγε, χωρίς να χαμπαριάζει που της έλεγα ότι πονάω. Σε όλους μίλαγε απαίσια και το αποκορύφωμα; Την Πέμπτη το βράδυ που είχε ήδη έρθει η μάνα μου και έμεινε στο νοσοκομείο, σε συνδυασμό με έναν εξίσου ανισόρροπο γιατρουδάκι του κώλου(sorry αλλά δεν βρίσκω καλύτερο χαρακτηρισμό για τέτοια υποκείμενα) ο οποίος είχε μιλήσει με ειρωνεία πρώτα στην πεθερά μου, μετά στην μάνα και την πεθερά μου μαζί και είχε προσβάλει και εμένα, άκουσον άκουσον τι έκαναν αυτά τα γελοία ανθρωπόμορφα(γιατί απέχουν πολύ από το να αποκαλούνται άνθρωποι όσοι δεν σέβονται τον ανθρώπινο πόνο).Εδιωξαν όλους τους συνοδούς ασθενών (!!) και κλείδωσαν την πόρτα του διαδρόμου (!!!!!!!) και δεν άφηναν κανέναν να περάσει μέσα, ούτε για 5 λεπτά(!!!!!!!!!). Έγινε φασαρία, ήρθε ο Στέλιος ο οποίος σχόλασε 10 το βράδυ από τη δουλειά και δεν τον άφησε αυτή ούτε για 2 λεπτά να μου πει ένα γειά!!!!Δεν άφηνε τη μάνα μου να μπει στο δωμάτιο ούτε να μου δώσει νερό που μου είχε αγοράσει από το κυλικείο!!!! Χώρια την τριτοκοσμική εικόνα, να έχουν διώξει όλους τους συνοδούς το απόγευμα, για 2 ώρες, για να περάσουν οι γιατροί, και τους έδιωξαν όχι έξω στο διάδρομο ,αλλά έξω στην αυλή, έξω από το κτίριο (!!!!!).Δίψαγα, είχα τον ορό στο δεξί χέρι και το κομοδίνο ήταν στο δεξί μου χέρι επίσης, και δεν μπορούσα να πιάσω το νερό και σηκώθηκε εγχειρισμένη γυναίκα με καταράκτη να μου δώσει νερό!!!!!!

Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!!!!! Τόση αναισθησία δεν έχω συναντήσει!!! Υπήρχαν άνθρωποι ανήμποροι, επιτρέπεται να διώχνουν τη νύχτα τους συνοδούς; Τελικά μετά από καυγά και κινητοποίηση του γιατρού που με εξέτασε(ΩΡΛ) και της προισταμένης ενός άλλου τμήματος που έφριξε όταν άκουσε τι είχε συμβεί, αφήσανε τη μάνα μου να μείνει και βγήκα στο διάδρομο(!!!!!!), όχι έξω από τους θαλάμους, τον κεντρικό διάδρομο, να μιλήσω 10 λεπτά(!!!!) με το Στέλιο, πριν κλείσουν την πόρτα και δεν τον αφήνουν να βγει!!!!!!!!!

Η μάνα μου έχει γυρίσει ΟΛΑ τα νοσοκομεία της Αθήνας, όταν ζούσε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, μόνο τα νοσοκομεία του Πειραιά δεν είχε επισκεφτεί. Αυτό το τριτοκοσμικό χάλι δεν το είχε συναντήσει ούτε στο χειρότερο νοσοκομείο της Αθήνας.

Τέτοια άτομα τους άξιζε καταγγελία αλλά κι η μάνα μου δεν είναι από δω και με τον τοπικισμό που τους διακατέχει όλους, περισσότερο μπελά θα έβρισκε, είμαι σίγουρη. Δεν το λέω στον αέρα αυτό, καλοί και χρυσοί οι βορειοελλαδίτες και πολλοί καλύτεροι σε πολλά αλλά αυτός ο τοπικισμός είναι φρικτός.. Κι ο πεθερός μου που κατάγεται από Πελοπόννησο, όλα τα χρόνια, 35 το σύνολο, που είναι εδώ, μαύρο πρόβατο είναι και όλο εξυπνάδα του πουλάγανε του στυλ ‘’ήρθε ο Πελοποννήσιος να μας λέει τι θα κάνουμε’’ ,επειδή ήταν τίμιος στη δουλειά του και ξεσκέπαζε τις λαμογιές τους.

Κατά τα άλλα, ο κόσμος εδώ είναι μια χαρά, στο δρόμο δεν υπάρχουν οι κανιβαλισμοί της Αθήνας, δεν ακούς κόρνες, δεν τρέχουν κατά πάνω σου, σε αφήνουν να περάσεις, πιο ευγενικοί είναι στα μαγαζιά, γενικά μια χαρά άνθρωποι, αν εξαιρέσεις κάποιους κουτσομπόληδες και κάποιες κατίνες, που υπάρχουν σε ΟΛΑ μα όλα τα μέρη ανεξαιρέτως.

Η πολυκατοικία είναι πολύ ήσυχη, δεν μας ενοχλεί κανένας. Όλα βαίνουν καλώς, εκτός από κάποια συννεφάκια που θέλουν πολύ συζήτηση, αλλά όχι εδώ φυσικά…

‘’Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα’’ λέει το σοφό τραγούδι…

Για να το λέω, κάτι ξέρω… Στη δική μας περίπτωση, άλλοι παντρεύονται, άλλοι έχουν άποψη για τα πάντα, για την οργάνωση του γάμου (ο νοών νοείτο ποιοι) και άλλοι χώνουν το χέρι στην τσέπη για ΟΛΑ σχεδόν(οι γονείς μου) γιατί άλλες τσέπες έχουν τα συμπαθή ζωάκια της θάλασσας που κάθονται λιάζονται στου ‘’γυαλού τα βοτσαλάκια’’(ο νοών νοείτο, ομοίως).

Ευτυχισμένα τα ζευγάρια, και κυρίως οι κοπέλες, που πάνε για γάμο, και έχουν την πεθερά μακριά. Όποιος έπιασε το υπονοούμενο, κατάλαβε τι εννοώ. Τι υπονοούμενο δηλαδή, ολοφάνερο..

Το σημαντικό είναι ότι η σχέση μου με τον άνθρωπο που ζω είναι μια χαρά. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες και κανείς δεν το χαλάει.

Σιγά σιγά τα πράγματα βελτιώνονται, και όταν γίνει ο γάμος, ακόμα καλύτερα θα είμαστε μετά και με λιγότερες έξωθεν παρεμβάσεις, θέλω να πιστεύω.

Εχθές έκανα και μπάνιο στην παραλία του Κορινού, για όποιον ξέρει την περιοχή. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα, το καλό ήταν ότι πήγαμε πρωί και δεν είχε κόσμο,  Ήταν κι η μάνα μου, που είχε ανέβει την Παρασκευή 6/8 μαζί μου, και έφυγε εχθές, αφού βόηθησε σε κάποιες δουλειές πχ στις κουρτίνες που πέρασαν μαζί με την πεθερά μου(που φυσικά η μάνα μου είχε αγοράσει και πληρώσει, τα αυτονόητα δεν τα αναφέρω, όπως και τα φωτιστικά πάλι οι γονείς μου θα πληρώσουν).

Είχα μείνει στην Αθήνα, ενώ ο Στέλιος γύρισε αναγκαστικά, λόγω δουλειάς, την Δευτέρα, έμεινε 3 μέρες μόνος. Έμεινα αναγκαστικά γιατί έκανα ενέσεις, αντιβίωση σε ενέσιμη μορφή. Ο λαιμός μου δεν ήταν και σε τόσο καλή κατάσταση… Πήρα 20 μέρες αντιβίωση και 8 μέρες, από 2 ενέσεις την ημέρα… Είχα ανέβει Κατερίνη και χρειάστηκε να ξανακατέβω Αθήνα, μόλις είχα ανέβει την ίδια μέρα είχα ανεβάσει πάλι ένα 39 πυρετό…

Ακόμα νιώθω αρκετά εξαντλημένη…

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες, αλλά έχω και κάτι δουλίτσες να κάνω και να βγω και για σουπερ μαρκετ πριν πιάσει η ζέστη. Ο Στέλιος έρχεται γύρω στις 3, όταν είναι πρωινός, πάει με τα πόδια προς το παρόν, το ποδήλατο δεν το έχει φέρει, κάτι πρόβλημα έχει και το άφησε μέχρι τώρα στο πατρικό του.

Αυτά από μένα. Θα επανέλθω με άλλες ιστορίες για αγρίους και για ήμερους που μπλέχτηκαν με  άγριους και αναγκάζονται να βγάλουν νύχια… Αυτά κάποια άλλη μέρα. Εις το επανιδείν και sorry για την φλυαρία…

ΥΓ:Η φωτογραφία είναι γενική άποψη ενός μέρους του σαλονιού.Βέβαια έχουν ακόμα να γίνουν αλλαγες,όπως πχ να κρεμάσουμε κάδρα. Το σπίτι είναι μεγάλο,3 δωμάτια και μεγάλο σαλόνι,ενιαίος χώρος με τραπεζαρία και χωρίζονται με ''πάσο''(ένας πάγκος στην ουσία) από την κουζίνα.