Αν  με άφηνες, θα έδιωχνα το σύννεφο που κατοικεί στα μάτια σου, για να βλέπω το χαμόγελο σου να ανθίζει.

Αν με άφηνες, θα γινόμουν γέλιο να φορέσεις στα χείλη.

 Πόσο θέλω να βυθιστώ στους δυο  κήπους που έχεις για μάτια… Αλλά το σύννεφό σου μοιάζει αδιαπέραστο.

Μοναξιά…

Τα σκούρα μάτια σου που θέλω να βλέπω να γελούν  έχουν ντυθεί το σκοτάδι μιας βροχερής νύχτας.

Αν με άφηνες, δεν θα ήμουν μακριά. Θα ήμουν δίπλα σου.

Αν με άφηνες θα άγγιζα τα μακριά σου μαλλιά  και θα σου φορούσα ένα φωτεινό στεφάνι από αστέρια.

Αν με άφηνες, θα έδιωχνα το σύννεφο για να φανούν τα όμορφα σου μάτια. Για να κάνω βουτιά μέσα τους. Χωρίς σωσίβιο, γυμνή από φόβο. Κι αν βυθιστώ… Τι έγινε; Δεν με πειράζει… Αξίζει χίλιες φορές να βυθιστώ στους δυο σου ωκεανούς.

Αν με άφηνες… Μόνο να με άφηνες… Έστω λίγο, έστω για λίγο…

Αν με άφηνες, η ευτυχία θα ήταν καθημερινότητα για σένα. Γιατί εσύ ο ίδιος είσαι ο μόνος που μπορείς να την προσφέρεις απλόχερα και το ξέρω. Με την αλήθεια σου.

Γι ‘αυτό είμαι εδώ και θα είμαι.

Αυτό θα με αφήσεις…

Να ελπίζω.

Είναι το μόνο που μπορώ…

(ποιήμα δικό μου.Γραμμένο λίγες μέρες πριν)

Κάποια  βράδια  οι σκέψεις περιπλέκονται,οι λέξεις διστάζουν να ειπωθούν,τα βλέμματα ανθίζουν και οι σιωπές μιλάνε.

Διαλέγεις τη σιωπή γιατί δεν βγαίνει καμία λέξη με νόημα από τα χείλη σου,τρομάζουν από το φως που υπάρχει μέσα σου,όταν σκέφτεσαι πόσο ευτυχισμένη θα μπορούσες να ήσουν και πόσο ευτυχισμένος θα μπορούσε να είναι κι εκείνος,αντί να κατοικούν σύννεφα στα μάτια του.

Αν μπορούσε να δει το φως στη ματιά σου όταν τον κοιτάζεις...

Αν μπορούσε να δει πόσο πολύ μοιάζετε...

Έχετε την ίδια ματιά στα πράγματα...Τις ίδιες εικόνες βλέπετε όταν κοιτάτε το ίδιο τοπίο...Η ίδια φωτογραφία στα μάτια σας,διαλέγετε το ίδιο κομμάτι μέσα σε χιλιάδες άλλα για να προσέξετε...

Παράδεισος...

Πως ορίζεται;

Διαφορετικά για τον καθένα.Άλλος ο δικός μου παράδεισος,άλλος του διπλανού μου,άλλος του φίλου,άλλος του γνωστού,άλλος του περαστικού.Όλοι ψάχνουμε τη δική μας Ιθάκη.

Η δική μου;

Ένα σπίτι σε νησάκι.Δίπλα στη θάλασσα.Να είναι η θάλασσα η πρώτη που θα με καλημερίζει το πρωί με τον τρόπο της,με ένα κυμματάκι.

Να έχω μια δουλειά που θα μπορώ να την κάνω παντού,να μην χρειάζεται η παρουσία μου στην Αθήνα και η Αθήνα να είναι απλά ένας εφιάλτης που έζησα για 33 χρόνια.Να μπορώ να δουλεύω με τον υπολογιστή μου και αν χρειάζεται να στέλνω με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την δουλειά μου.

Μεγάλο όνειρο να ήμουν συγγραφέας.Να έβγαιναν τα βιβλία που έχω στο συρτάρι,από εκεί και να έμπαιναν σε βιβλιοθήκες,τραπέζια,κομοδίνα άλλων.Να μοίραζα τις σκέψεις μου και σε άλλους και να ταυτίζονταν κάποιοι με αυτές όπως έχω ταυτιστεί εγώ με βιβλία πολλών αγαπημένων μου συγγραφέων.

Το σπιτάκι που ανέφερα πριν,εννοείται ότι θα έχει έναν μεγάλο κήπο,όπου θα έχω πολλές γλαστρούλες,λουλούδια πολύχρωμα(υποσημείωση:να μην μυρίζουν όμως,γιατί έχω αλλεργία στις έντονες μυρωδιές,πχ νυχτολούλουδο,γιασεμί και γαρδένια μπορούν να με στείλουν εντατική).Να υπάρχουν φυσικά και πολλά δέντρα.

Στον κήπο αυτό επίσης θα είχα έναν ή περισσότερους σκύλους και μια ή περισσότερες γάτες,ένα ή περισσότερα καναρίνια και ό,τι άλλο ζωάκι έβρισκα στο δρόμο και χρειαζόταν φροντίδα, πχ χελώνες, πουλιά.

Το κυριότερο όλων βέβαια θα ήταν να έχω στο νησάκι πολλούς φίλους,οι οποίοι φυσικά εκεί,μακριά από την κόλαση της Αθήνας,θα είχαν χρόνο να διαθέσουν για να συναντηθούμε,όπως κι εγώ.Δεν θα ήμουνα κουρασμένη,όπως πχ σήμερα που κατέβηκα στο κέντρο και γύρισα με μια διάθεση και μια κούραση λες και ήμουνα 80 χρονών.

Άλλο ένα εξίσου βασικό και περισσότερο από όλα τα παραπάνω, να είχα έναν σύντροφο που να έχει κατανόηση,το βασικότερο όλων.Να είχαμε σωστή επικοινωνία και μια σχέση ελεύθερη από ''πρέπει'' και ''μη'',περιττούς καυγάδες,ζήλιες,και ανεκπλήρωτα ''θέλω''.Θα μέναμε μαζί και κάθε μέρα θα ήμασταν και πιο αγαπημένοι.Θα με βοηθούσε και θα τον βοηθούσα,και θα στήριζε ο ένας τον άλλο.

Τα καλοκαίρια θα φιλοξενούσαμε φίλους μας και το σπίτι θα ήταν πάντα γεμάτο χαρά και γέλιο.

Θα συνέχιζα κάθε καλλιτεχνική μου δραστηριότητα,θα ζωγράφιζα,θα έπαιζα κιθάρα,θα έφτιαχνα ψηφιδωτά και θα είχα κι ένα μαγαζάκι τα καλοκαίρια για να τα πουλάω στους τουρίστες.




Τι όμορφο όνειρο...Είμαι ξύπνια ή το είδα στον ύπνο μου;Γιατί να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί;Τόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο-όχι εμένα,για όλους ισχύει-να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του,σε αυτή την απάνθρωπη ζούγκλα που μας έχουν χώσει;Γιατί να μην σου αφήνει η πραγματικότητα χώρο να ελπίζεις;

Κι όμως,κόντρα στην πραγματικότητα που μας θέλει με σκυμμένο κεφάλι,να τρέχουμε σαν τρελοί για να μην έχουμε χρόνο να σκεφτόμαστε τα προβλήματα,έχω ένα παραθυράκι μέσα μου που μπαίνει κρυφά μια ηλιαχτίδα και φωτίζει το όνειρό μου που κάποτε,ΑΞΙΖΕΙ,να παλέψω και να πραγματοποιήσω,όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στο δρόμο μου.

Σάββατο μεσημέρι με έναν γκρίζο ουρανό έξω, με μια χαρούμενη διάθεση όμως μέσα. Μαγειρεύω ακούγοντας μουσική.

Ξεκίνησα να φτιάχνω κιμαδόπιτα. Όλα ωραία, έβαλα τον κιμά και ως συνήθως έκανα χίλιες δουλειές παράλληλα. Το κλασικό μου να κάνω τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις δουλειές ταυτόχρονα. Κλασικό διδυμάκι. Όλα εις διπλούν ή αλλιώς ένα ίσον κανένα. Χαχα!

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί όπως ήταν επόμενο έκανα κάρβουνο τον κιμά! Κρίμα τα υλικά που είχα βάλει, τα κρεμμύδια, τις ντομάτες… Αλλά φυσικά δεν πτοούμε με τίποτα. Καμία αναποδιά δεν με λυγίζει. Είχα τη σφολιάτα θα την πέταγα; Και τι θα έτρωγα μετά; Πάλι μακαρόνια; Εχθές έφαγα.

Έτσι έκανα μια συνταγή δικής μου επινόησης με όσα είχα στο ψυγείο.

Έβαλα λοιπόν πάνω στη σφολιάτα κέτσαπ, ζαμπόν, λουκανικάκια, τυρί φέτες και τυρί τριμμένο, έριξα και 2-3 γαλατάκια μερίδες και έβαλα το άλλο φύλλο της σφολιάτας από πάνω. Έριξα άλλα 2-3 γαλατάκια από πάνω και το έχω βάλει στο φούρνο.

Εντάξει, έχω ακόμα ώρα, δεν θα το παλέψω να κάψω και δεύτερο φαγητό σήμερα!

Πάντως στη ζωή πρέπει να έχεις αντανακλαστικά. Έκανα μια βλακεία; Την καλύπτω. Δεν θέλει και πολύ σκέψη. Αν καθόμουνα να θρηνήσω πάνω από τον καμένο κιμά, θα τον γέμιζα αλάτι από τα δάκρυα και θα έμενα νηστική.

Κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του.

Ετοιμότητα. Αντανακλαστικά. Προσαρμογή.

Απαραίτητα συστατικά της ζωής.

Συνταγές. Μαγειρικής.

 Συνταγές χαράς.

 Συνταγές ελπίδας.

 Συνταγές γέλιου.

Συνταγές ζωής.

Όλα μαζί ένα μείγμα στη ζωή μου. Ζω, γελώ, χαίρομαι, ελπίζω. Μέσα μου κι έξω. Γιατί έχω καταλάβει τι είναι αυτά που θέλω και ψάχνω, τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Ήρθαμε στη ζωή για να περνάμε όμορφα, να κάνουμε όμορφη τη ζωή μας και τη ζωή όσων αγαπάμε. Δεν ήρθαμε ούτε για να αγχωνόμαστε, ούτε για να συσσωρεύουμε πλούτο και χρήμα. Δεν ήρθαμε για να κάνουμε ό, τι θέλουν οι άλλοι εις βάρος της δικής μας ευχαρίστησης. Τα έχω πει πολλές φορές αλλά τα ξαναλέω γιατί ανήκουν στη δική μου συνταγή ζωής. Δέχομαι όσα μου φέρνει η ζωή και περιμένω τα καλύτερα. Ποιος ο λόγος να στεναχωριόμαστε για όσα δεν έχουμε; Αγαπάμε όσα έχουμε και περιμένουμε να έρθουν όσα αγαπάμε. Η δική μου συνταγή ζωής. Να αγαπάμε όσα έχουμε, όσο λίγα και να 'ναι. Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτά. Είμαι ολιγαρκής άνθρωπος.

Με ευχαριστεί να έχω δραστηριότητες. Να βγαίνω και να ασχολούμαι με διάφορα. Να μαθαίνω καινούρια πράγματα. Να γνωρίζω νέους ανθρώπους.

Να έχω παρέα. Την Τετάρτη σινεμά με φίλη, γέλιο με την ταινία. Αύριο θέατρο με άλλη φίλη, θα γελάσουμε, κωμωδία είναι, ξεκαρδιστική, το ξέρω γιατί είχα διαβάσει πριν χρόνια το βιβλίο που βασίζεται, γέλαγα μόνη μου και με κοίταζε η μάνα μου απορημένη γιατί γελάω μόνη. Είμαι γελαστό παιδί βέβαια από τη φύση μου.

 Εχθές, τρώγοντας και πίνοντας, με παρέα 7 φίλων-ήμουνα η μόνη γυναίκα-(φίλοι όλοι, διευκρίνιση για τους πονηρούς, ποιος τη χάρη μου βέβαια με τόσους άντρες, μεταξύ 25 και 42 χρονών!) και γελάσαμε τόσο πολύ μέχρι δακρύων. Μάλλον μόνο εμείς πρέπει να ακουγόμασταν στα Εξάρχεια. Πάλι καλά που δεν μας συλλάβανε για ταραξίες! χαχα! Φάγαμε όμως και πάλι καταπληκτικά! Κρητικοί μεζέδες. Μόλις άφηνε τα πιάτα σε χρόνο dt είχαν όλα εξαφανιστεί. Κρητικός ο φίλος μας που έχει το μαγαζί. Και στο τέλος δύο  Σφακιανές πίτες περιχυμένες με μέλι. Μιαμ, μιαμ, τι σας λέω μεσημεριάτικα... Τι μας λέω δηλαδή, περιμένω κι εγώ την πίτα μου. Ελπίζω να γίνει καλή. Η νεκροψία θα δείξει. Αν κάνω μέρες να γράψω, θα ξέρετε γιατί. Χαχα, πλάκα κάνω φυσικά. Μια χαρά θα γίνει.

Η δική μου συνταγή ζωής

-Υγεία

-Οικογένεια (γονείς, αδέλφια, συγγενείς ή για άλλον που το θέλει δική του, ανάλογα τον άνθρωπο πχ εγώ το δεύτερο σκέλος δεν το θέλω)

-Φίλοι

-συντροφικότητα, ένας άνθρωπος να τον καταλαβαίνουμε και να μας καταλαβαίνει

-Χαμόγελα

-Χαρούμενες στιγμές

-μια δουλειά που να αγαπάμε

-γνώσεις

-χόμπι, δραστηριότητες στον ελεύθερο χρόνο

-προσαρμοστικότητα

-επαφή με τη φύση

-αντανακλαστικά (βλέπε παραπάνω)

-Ετοιμότητα(βλέπε παραπάνω)

-Ιδέες, ανοιχτό μυαλό και προοδευτικότητα, δεκτικότητα και αποδοχή των άλλων

-ελπίδα

-μουσική να ντύνει τις στιγμές

-φιλική διάθεση

-σεβασμός

-ευγένεια

-ενεργητικότητα και διάθεση αλλαγών

-αγάπη για ό, τι βρίσκεται γύρω σου

-αγάπη και κατανόηση για τον εαυτό μας

-αυτοκριτική και κατανόηση των λαθών μας για να τα διορθώνουμε

-ευχαρίστηση με τα λίγα, όχι πλεονεξία

-φροντίδα του εαυτού μας, να τον νιώθουμε υγιή και όμορφο γιατί αυτό θα εκπέμπουμε

-ταξίδια

-κοινωνικότητα

-αισιοδοξία

-καλό φαγητό

-ψυχαγωγία και πνευματική καλλιέργεια

-δημιουργικότητα

Και άλλα πολλά που δεν μου έρχονται στο μυαλό. Ένα μείγμα με όλα αυτά σε πλησιάζει προς την ευτυχία, ή έστω τις ευτυχισμένες στιγμές. Κανείς δεν είναι μόνο ευτυχισμένος ή μόνο δυστυχισμένος. Υπάρχουν όμορφες και άσχημες στιγμές στη ζωή. Αλλά όλα περνάνε, ρόδα είναι και γυρίζει.

Αυτά λοιπόν από μένα προς το παρόν. Πάω να ελέγξω την πίτα μου. Θα σας πω όταν δοκιμάσω αν ήταν καλή που πιστεύω καλή θα είναι, μπορεί να θεωρηθεί και σαν ζαμπονό-τυρό-λουκανικόπιτα.

Εις το επανιδείν.

ΥΓ: Μια φίλη μου έστειλε ένα ποίημα του Pablo Neruda σε pp. Μου άρεσε πολύ, το είχα ξαναδιαβάσει παλιότερα, έψαξα και το βρήκα, και σκέφτηκα να το μοιραστώ γιατί είναι σύμφωνο με  τη φιλοσοφία μου.

Αργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Είδα εχθες,σε πρεμιέρα,με πρόκληση που είχα κερδίσει,μια πολυ ωραία ταινία,βασισμένη σε αληθινή ιστορία.

Πίσω από την Ίνα, την Έμεριλ και όλες τις σύγχρονες Αμερικανίδες σεφ, βρίσκεται η Τζούλια: η γυναίκα που άλλαξε για πάντα τον τρόπο μαγειρικής των Αμερικανών. Το 1948, η Τζούλια Τσάιλντ (Μέριλ Στριπ) μετακόμισε στο Παρίσι, όταν ο σύζυγός της πήρε μετάθεση, και το ακούραστο πνεύμα της αναζήτησε χώρο για να δημιουργήσει... στην κουζίνα!

Πενήντα χρόνια αργότερα, η Τζούλι Πάουελ (Έιμι Άνταμς) κοντεύει τα 30 και αντιμετωπίζει ένα αδιέξοδο: ενώ όλες της οι φίλες καταξιώνονται, εκείνη βρίσκεται κολλημένη σε μια βαρετή δουλειά. Έτσι, αποφασίζει να αφιερώσει την ενέργεια της σε ένα τρελό σχέδιο: να μαγειρέψει και τις 524 συνταγές του βιβλίου της Τζούλια Τσάιλντ μέσα σε ένα χρόνο, γράφοντας παράλληλα ένα blog με τις εμπειρίες της. Δύο αξιοσημείωτες προσωπικές ιστορίες μπλέκονται σε μια μοναδική κωμωδία που επιβεβαιώνει ότι, με τις σωστές δόσεις πάθους, αποφασιστικότητας και βουτύρου, μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου και να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

Απολαυστική η Μεριλ Στριπ στο ρόλο της Τζουλια Τσαιλντ.Ήταν μέσα στο κλίμα της εποχής,γιατι αυτη η γυναικα έζησε σε περασμένες δεκαετίες.Η πραγματική Τζουλια Τσαιλντ,ζουσε μέχρι το 2004,οπότε και πέθανε σε ηλικία 90 χρονών,όπως μαθαίνουμε στο τέλος της ταινίας.Η κοπέλα με το blog έγινε συγγραφέας.

Το μόνο που θα μου άρεσε να έχει συμβεί και δεν έγινε,είναι να είχαν αυτές οι δυο γυναίκες συναντηθεί στο τέλος.Αυτό όμως δεν έγινε στην ταινία γιατί δεν είχε γίνει στην πραγματικότητα.

«Και οι δύο ιστορίες ασχολούνται με το γάμο και το φαγητό, δυο στοιχειά που συνδυάζονται στις ζωές των περισσότερων ανθρώπων» λέει η Έφρον(η σεναριογραφος). «Συνήθως οι ρομαντικές κωμωδίες τελειώνουν με μια πρόταση γάμου, σπάνια όμως ασχολούμαστε με το τι γίνεται στη συνέχεια. Αυτό το θέμα πιστεύω ‘κέρδισε’ τη Μέριλ Στριπ»

Σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη της ταινίας είναι η υποστήριξη που δέχονται οι δυο γυναίκες από τους συζύγους τους. «Το έργο μιλάει για τη συντροφικότητα, το να στέκεσαι δίπλα στον άνθρωπό σου στις καλές αλλά και τις κακές στιγμές» λέει η Στριπ, που πρότεινε για το ρόλο του Πολ Τσάιλντ τον Στάνλει Τούτσι, συμπρωταγωνιστή της στο φιλμ ‘Ο Διάβολος Φοράει Prada’. Για το χαρακτήρα του Έρικ, συζύγου της Τζούλι Πάουελ, η Έφρον επέλεξε τον Κρις Μεσίνα, γνωστό από την τηλεοπτική σειρά “Six Feet Under”.

Η ταινία ‘Τζούλι & Τζούλια’ συνδυάζει στην πραγματικότητα δύο ανεξάρτητα έργα: ένα φιλμ εποχής στο Παρίσι του ’50 και ένα σύγχρονο έργο.

Για τις ανάγκες των γυρισμάτων, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Μαρκ Ρίκερ δημιούργησε έντεκα πλήρεις κουζίνες της δεκαετίας του ’50.

Για την κουζίνα της Τζούλι Πάουελ ο Ρίκερ επισκέφθηκε το διαμέρισμα των Πάουελ στο Λονγκ Άιλαντ και το αναπαρέστησε στο πλατό σχεδόν σε πραγματικές διαστάσεις.

Με αποζημίωσε η καλή ταινία για την ταλαιπωρία να φτάσω στο σινεμά...Στον ηλεκτρικό κάνουν έργα και αργεί πολύ να περάσει το τρένο...Πέρασαν 3 και δεν κατάφερα να μπω,είχε τρομερό κόσμο,είχα στήσει και τη φίλη μου...Αλλά με αποζημίωσε η ταινία πλήρως!Δυο πολύ ευχάριστες ώρες.Υπήρχαν κάποιες πολυ αστείες σκηνές,όπως εκεί που προσπαθούσε η κοπέλα να βράσει αστακούς,και τους έβαλε μες την κατσαρόλα ζωντανούς,γιατί λυπόταν να τους σκοτώσει,και πετάγανε το καπάκι.

Βροχή έξω. Μέσα μαγειρεύω με συνοδεία όμορφων τραγουδιών από τον Ελληνικό Κινηματογράφο. Έχω μια συλλογή πολλών τραγουδιών που πιάνει ένα φάσμα αρκετών χρονολογιών και ταινιών. Θυμάμαι τις σκηνές από τις ταινίες όπου ακούγονταν τα τραγούδια και χαμογελώ.

Η μέρα σήμερα θέλει κάτι ευχάριστο. Με τόσο μαύρο ουρανό έξω… Αν και μέσα η διάθεση είναι πεσμένη, καήκαμε… Δεν έχω και την καλύτερη διάθεση αλλά το παλεύω. Όταν δεν ωφελεί να στεναχωριέσαι, καλύτερα να χαμογελάς. Δεν θα φτιάξουν τα πράγματα αλλά θα προσγειωθείς λίγο πιο ομαλά όπως και να το κάνουμε.

Τώρα έβαλα το φαγητό στο φούρνο και κάθισα λίγο στην οθόνη μου. Δεν βοηθάει κι ο καιρός να πας μια βόλτα… Εδώ θέλω να κατεβάσω τα σκουπίδια και το σκέφτομαι, θα γίνω μούσκεμα… Μου τη σπάει η βροχή, όταν με πετυχαίνει έξω… Από μέσα μου αρέσει να την κοιτάζω κι ένας λόγος παραπάνω σε αυτή τη γειτονιά με τόσα δέντρα το χώμα μυρίζει από τη βροχή και είναι πολύ ωραία. Παλιά στην άλλη γειτονιά που να βρεθεί χώμα με τόσο τσιμέντο; Εδώ έχει δέντρα, από το παράθυρο απέναντι πεύκο βλέπω. Μια φορά στο δρόμο βρήκα ένα κουκουνάρι και έλεγα να το πάρω να το ζωγραφίσω αλλά μόλις το έπιασα στο χέρι γέμισα ρετσίνι και το άφησα. Χαχα!

Να σας πω τώρα και τι μαγειρεύω. Τη συνταγή. Πρωτότυπη και εύκολη. Στο ίντερνετ τη βρήκα αλλά δεν θυμάμαι που. Γενικά η μαγειρική είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων πολύ πιο εύκολη από τη ζαχαροπλαστική. Στη ζαχαροπλαστική οι αναλογίες είναι πολύ πιο πιεστικές. Θέλουν μέτρημα τα υλικά και αυστηρή τήρηση της συνταγής. Το φαγητό αντίθετα επιτρέπει τον αυτοσχεδιασμό, κάτι που μου αρέσει πολύ. Πάντα προσθέτω και τη δική μου πινελιά.

Λοιπόν ξεκινάω τη συνταγή:

Υλικά για μεγάλο πυρέξ

(εγώ έβαλα μικρό πυρέξ και μείωσα τις ποσότητες των υλικών)

-6 πατάτες

-3 κρεμμύδια

-1 πακέτο μπέικον(εγώ δεν είχα, έβαλα ζαμπόν, το ίδιο είναι στο περίπου)

-1 κουτάκι μπύρα

-250 ml κρέμα γάλακτος

-αλάτι, πιπέρι

(εγώ επιπλέον έβαλα φέτες τυρί από πάνω, για να κάνει κρούστα, επειδή φαγητό χωρίς τυρί δεν μπορώ να φάω, έχω λατρεία, έβαλα επίσης και λίγο μαϊντανό, νοστιμίζει)

Εκτέλεση

(ελπίζω όχι κυριολεκτική της συνταγής, να γίνει νόστιμο…)

Καθαρίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε σε ροδέλες πάχους ενός εκατοστού. Το ίδιο κάνουμε και με τα κρεμμύδια. Σε καλά βουτυρωμένο πυρέξ στρώνουμε τις ροδέλες πατάτας σε σειρές και ανάμεσα βάζουμε και τις ροδέλες κρεμμύδι. Αφού στρώσουμε όλο το πυρέξ, μπήγουμε τα κομμάτια μπέικον ανάμεσα στις πατάτες. Ρίχνουμε τη μπύρα, αλάτι, πιπέρι και την κρέμα γάλακτος. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 45 λεπτά και μετά χαμηλώνουμε για άλλα 30 λεπτά μέχρι να ροδίσουν οι πατάτες.

Για τη γεύση δεν ξέρω, δεν μπορώ να εγγυηθώ… Είναι ακόμα στο φούρνο. Άσχετο, αλλά μύρισε μπύρα το σπίτι. Χαχα!

Έριξα κλάμα με τα κρεμμύδια… Άλλο πράγμα… Με κλειστά μάτια πήγα στο μπάνιο να πλύνω τα χέρια να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου, ψηλάφιζα τους τοίχους για να φτάσω.

Θάνατος κι οι γυναίκες που αγαπιούνται σαν να καθαρίζανε κρεμμύδια… Που λέει κι ο ποιητής.

Και μετά τη συνταγή να σας πω και ποια τραγούδια συνόδευσαν το φαγητό, όσο ήταν στη γέννηση του.

Λοιπόν θυμήθηκα τα εξής:

(και λίγα στοιχεία από την ταινία που ακούγονταν):

-Ένα αστέρι πέφτει πέφτει- Β. Μοσχολιού (Απόκληροι της κοινωνίας 1965)

- Στου Αποστόλη το κουτούκι- Γ. Μπηθικώτσης (Καρδιά μου πάψε να πονάς 1965)

-Ο αμαξάς- Α. Βουγιουκλάκη (Χτυποκάρδια στο θρανίο 1963)

-Το περιστέρι- Δ. Παπαμιχαήλ (Η κόρη μου η σοσιαλίστρια 1966)

- Είναι το στρώμα μου μονό- Α. Βουγιουκλάκη (από την ίδια)

-Ο Γιαννάκης- Γ. Ζαμπέτας (Ο γαμπρός από το Λονδίνο 1967)

-Όνειρο απατηλό- Σ. Κόκοτας (Όνειρο απατηλό 1968)

-Βρέχει πάλι απόψε- Α. Μαβίλη (Οι θαλασσιές οι χάντρες 1967)

-Τόσα καλοκαίρια- Δάκης (Γοργόνες και μάγκες 1968)

-Ο πιο καλός ο μαθητής- Γ. Ζαμπέτας (Ο πιο καλός ο μαθητής 1968)

-Το τιμόνι- Α. Βουγιουκλάκη και Trio Athenee (Η Σωφερίνα 1964)

- Τζαμάϊκα- Δ. Παπαμιχαήλ (Το λεβεντόπαιδο 1969)

- Αυτά τα χέρια- Μ. Μητσιάς (Ένα αστείο κορίτσι 1970)

-Μαζί σου στην ακρογιαλιά- Γ.Φέρτης και Α. Μάνου( Εκείνο το καλοκαίρι 1971)

 -Σαν μα κοιτάς- Γ.Φέρτης και Α. Μάνου (από την ίδια)

-Βουρκωμένη Δευτέρα- Ε. Ροδά(Αγάπη μου παλιόγρια 1972)

-  Στα χέρια σου μεγάλωσαν- Γ.Μπηθικώτσης(Κόκκινα φανάρια 1963)

-Άστα τα μαλλάκια σου- Φ. Πολυμέρης(Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν 1951)

-Κέρκυρα Κέρκυρα- Ρ. Βλαχοπούλου(Η κόμισσα της Κέρκυρας 1972)

-Τι έχει και κλαίει το παιδί- Β. Μοσχολιού(Ζητιάνος μιας αγάπης 1964)

-Βρέχει στη φτωχογειτονιά- Γ. Μπηθικώτσης(Συνοικία το όνειρο 1961)

Μελωδίες μες το δωμάτιο και η ώρα περνάει πιο εύκολα. Όταν τις δουλειές τις συνοδεύουν τα τραγούδια γίνονται πιο εύκολα.

Για επίλογο ένα βίντεο από ένα τραγούδι που αγαπώ ιδιαίτερα.

Κορίτσια στον ήλιο: η ταινία

Άνναμπελ- Μ. Δημητριάδη

Την ομορφιά του κόσμου....

Είναι κι αυτή η καρδιά που πάντα επιμένει… Που επιμένει να πιστεύει και να αγαπά. Κακή συνήθεια…

Όταν σε έναν κόσμο αγέλαστο,επιχειρήσεις να είσαι χαμόγελο, το σίγουρο είναι ότι γρήγορα θα σου τσαλακώσουν τα φτερά σου. Θα επιχειρήσουν να σε κάνουν πάλι δάκρυ. Δεν χωράει τίποτα άλλο σε έναν κόσμο με α- στερητικά. Αγέλαστος, ανέραστος, άχαρος και πολλά άλλα. Α- στερητικά όλα.

Πως εσύ λοιπόν ζητάς να είσαι χαρά, ελπίδα και χαμόγελο σε έναν τέτοιο α- στερητικό κόσμο; Πως ζητάς να είσαι αισιόδοξη; Περιμένεις αυτό να περάσει απαρατήρητο; Περιμένεις να μην βρεθεί κανείς στη γωνία με ένα τεράστιο ψαλίδι να σου κόψει τα φτερά; Είμαστε με τα καλά μας; Ποιος θέλει ανάμεσα του να περιφέρεται κάποιος διαφορετικός και να του χαλάει την «πιάτσα»; Μάθαμε να είμαστε όλοι άσπρα προβατάκια έρχεσαι εσύ ένα μαύρο προβατάκι να μας βγάλεις από το βόλεμα; Που ακούστηκε αυτό!

Μα έλα που δεν μπορώ να σωπάσω την ομορφιά αυτού του κόσμου… Γιατί βρίσκεται πρώτα από όλα μέσα μου. Γιατί μπορώ να χαίρομαι με το πιο απλό πράγμα. Κι ας είναι τις περισσότερες φορές και το πιο δύσκολο να συμβεί…

Κι ένα πράσινο φυλλαράκι να έκοβε κάποιος από ένα παρτέρι στο δρόμο και να μου το έδινε, πάλι θα χαιρόμουνα. Θα τον έβαζα στην καρδιά μου. Αλλά δεν το κάνει… Κανείς δεν το κάνει…

Και μια καλή κουβέντα να άκουγα, ότι σήμερα είμαι όμορφη, ότι μου πάει αυτό το χρώμα που φοράω, θα τον έβαζα στην καρδιά μου… Αλλά δεν το κάνει… Κανείς δεν το κάνει…

Και ένα τηλέφωνο να χτυπούσε ξαφνικά, ότι θα ερχόταν κάποιος να με δει, κάποιος να ενδιαφέρεται για μένα, θα τον έβαζα στην καρδιά μου… Αλλά δεν το κάνει… Κανείς δεν το κάνει…

Πόσα περιμένω και πόσα έρχονται… Άδικα περιμένω… Κανείς δεν δίνει… Και δεν μιλάω για υλικά. Μιλάω για στιγμές. Το να μην δίνεις στιγμές, να μην έχεις να διαθέσεις στιγμές, να μην θέλεις να τις μοιραστείς με όσους σου έχουν αποδείξει με το παραπάνω ότι είναι δίπλα σου, είναι το χειρότερο που μπορεί κάποιος να σου κάνει, το χειρότερο που μπορεί να σου στερήσει.

Δεν μας τρομάζουν τα λόγια των εχθρών αλλά η σιωπή των φίλων…

Φιλία… Μια λέξη που εννίοτε πληγώνει…

Έρωτας… Αυτός δεν πληγώνει απλά, σκοτώνει…

Κι όμως η προδοσία του φίλου πονάει πιο βαθιά. Όσο περισσότερο κοντά είσαι με κάποιον και όσα πιο πολλά χρόνια, τόσο πιο βαθιά κι η πληγή.

Όταν σου μένουν ερωτηματικά αναπάντητα για χιλιάδες πράγματα. Όταν δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως και τιμωρείσαι για ανύπαρκτες πράξεις.

Έχουν αλλάξει οι καιροί και οι ανθρώποι…

Κάποιοι δεν θα μάθουν ποτέ τι θέλουν…

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν τους συναναστρέφεσαι…

Γιατί σε πλησιάζουν με καλή πρόθεση- όπως νομίζεις, γιατί έτσι δείχνουν και θα το καταλάβαινε ακόμα και ο πιο ηλίθιος, η συμπεριφορά τους είναι ολοφάνερη και η πρόθεση τους-  αλλά τελικά έχουν στην τσέπη έτοιμη μια μπανανόφλουδα και με την πρώτη ευκαιρία την πετάνε.

Για να κρύψουν την δική τους ανεπάρκεια πάνε να σε βγάλουν τρελό. Ότι δεν βλέπεις. Ότι δεν καταλαβαίνεις. Ότι δεν ξέρεις. Ξέρεις. Πολύ καλά. Έχεις μάθει 33 χρόνια να επιβιώνεις από μπανανόφλουδες. Να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Γελώντας.

Τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέματα. Μην τα πιστέψεις ποτέ. Ψέματα λένε τα μάτια που σε κοιτάνε αθώα.

Έμαθα να μην πιστεύω τίποτα και κανέναν. Έλα μου ντε όμως που η καρδιά θέλει να πιστέψει. Αδιόρθωτη. Πάντα λάθος κάνει και πάντα λάθος θα κάνει. Πάντα θα πιστεύει. Το ΄χει ανάγκη να πιστεύει. Και πάντα θα πέφτει σε παγίδες. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν τι ζητάνε.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν μπερδέψει κάποια πράγματα… Έχουν χάσει κάθε αίσθηση της ζωής  που είναι δίπλα τους.

Να χαμηλώσω τα φτερά… Αυτό μου ζητάνε… Αλλά όχι… Δεν κάνω τη χάρη κανενός…

Έχω φτάσει στον πάτο… Δεν είναι και η πρώτη φορά άλλωστε. Αλλά πάντα, έχω τον τρόπο, να αυτό- γιατρεύομαι. Όταν το θέλω εγώ. Όταν νιώσω έτοιμη. Δεν λυγίζω. Μόνο για λίγο. Για πολύ λίγο. Θέλω το χρόνο μου. Να αυτό- γιατρεύω τις πληγές μου. Μόνη. Όπως πάντα. Έχει γίνει βίωμα πια. Το τέρας με τα πέντε κεφάλια με ακολουθεί όπου κι αν πάω, σαν πιστό σκυλί.

Μόνη, πάντα μόνη. Ακόμα και με χίλιους ανθρώπους δίπλα. Ανάποδα πηγαίνω. Γιατί το προτιμώ. Επιλογή. Επιλέγω να είμαι μαύρο πρόβατο. Έξω από το μαντρί. Έξω από το «χορό» της μαριονέτας που τους έχουν στήσει οι άλλοι, από την ώρα που γεννήθηκαν. Με έμαθε η μάνα μου να ζω… Να ζω και να έχω ελεύθερες επιλογές. Δικό μου το καρπούζι, δικό μου και το μαχαίρι. Δικό μου και το λάθος. Ζω όμως όπως θέλω. Ανοίγω την πόρτα ό, τι ώρα μου έρθει και φεύγω. Δεν σκέφτομαι τίποτα.

Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια; Πως; Δεν μπορώ… Όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να βλέπω αλλιώς τα πράγματα ,δεν γίνεται… Όσο κι αν προσπαθούν να με κάνουν να βλέπω λογικά και ορθολογιστικά τον κόσμο, με μολύβι και χαρτί να υπολογίζω τα πάντα, δεν γίνεται. Να κάνω οικονομία δυνάμεων, χρημάτων. Να μην σκορπίζομαι. Να μην δίνομαι.

Έτσι έχω μάθει. Να δίνω.

Ήρθε κι η ώρα να πάρω πίσω. Αλλά κανείς δεν έχει μάθει να δίνει. Ελάχιστοι άνθρωποι. Ελάχιστοι πραγματικά. Που δεν φοβούνται να δώσουν. Που δεν έχουν τσιγκουνιά στα συναισθήματα.

Ξέφραγο αμπέλι η σκέψη μου. Ξέφραγο αμπέλι κι ανοιχτό βιβλίο. Πώς να το κλείσω; Πώς να αλλάξω; Πώς να γίνω μυστικοπαθής για να προσαρμοστώ στον γεμάτο μυστικοπάθεια κόσμο; Μπορώ; Όχι…

Η πρόθεση μου είναι γυμνή… Γυμνή κι απογυμνωμένη. Καθαρή.

Σκοντάφτει στην μπανανόφλουδα των άλλων. Στην ντυμένη φόβους, κακία κι ενοχή πρόθεση των άλλων. Που δεν φανερώνουν την αλήθεια. Που δεν μπορείς να τους την ανασύρεις με τίποτα…

Είναι δύσκολο να είσαι αληθινός σε έναν ψεύτη κόσμο…

Ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…

Όχι… Δεν θα το κάνω. Σε πείσμα όλων ,δεν θα το κάνω.

Κύκλος  η ζωή. Κι εγώ θα προχωρήσω. Όποιος θέλει είναι δίπλα μου κι όποιος δεν θέλει δεν είναι. Απλά τα πράγματα.

Η ομορφιά του κόσμου είναι εδώ. Δίπλα μας.Και μέσα μας αν την ψάξουμε.  Αν εμείς έχουμε κλείσει μάτια και καρδιές επειδή δεν έχουμε χρόνο και θέληση να ασχοληθούμε, η ζωή θα περνάει μπροστά μας.

Πάρτυ είναι κι εμείς ήρθαμε που ήρθαμε στη μέση, τουλάχιστον πριν φύγουμε να περάσουμε όμορφα… Θα φύγουμε πριν το τέλος. Το ξέρουμε αυτό.

Αυτό το πάρτυ είναι αδιάκοπο και κάθε μέρα νέα άτομα έρχονται και νέα φεύγουν. Ας φύγουμε χορτάτοι. Εμπειρίες , γνώσεις, χαμόγελα, έρωτες, σχέσεις, φιλίες, και ό, τι άλλο θέλει ο καθένας.

Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.

Αυτό εφαρμόζω πάντα. Σε αντίθεση με τους περισσοτέρους που έχουν έρθει στα μέτρα του κόσμου. Εγώ τον φέρνω όπως μπορώ. Όπως είναι καλύτερα. Τις ιδέες μου δεν τις πουλάω ποτέ και για τίποτα. Και το τίμημα του ακροβάτη είναι γνωστό… Ναι… Ένα όνομα έχει. Μ-ο-ν-α-ξ-ι-ά.

Αλλά τουλάχιστον γυρίζει και κλείνει το μάτι και μπορεί να πει ότι σε αυτό το πάρτυ αν και μόνος πέρασε πιο καλά από όλους… Ακόμα κι από αυτούς που είχαν μια τεράστια παρέα ανούσιων συνήθως ανθρώπων που δεν διάλεξαν.

Έκανε το κέφι του ο ακροβάτης και αποχωρεί γελαστός από τη σκηνή. Κι ας τον κοροιδεύουν που φοράει ανάποδα τα ρούχα. Αυτός φοράει το χαμόγελο του και συνεχίζει μετά από την 1.203.584 τούμπα που έφαγε. Αδιόρθωτος…

Κάποτε θα κοιτάξεις στον καθρέπτη και το πρόσωπο που θα σε κοιτάζει δεν θα είναι το δικό σου...

Κάποτε δεν θα υπάρχει καμία αγκαλιά να κρυφτείς, όλες θα είναι άδειες, κρύες και μισές, δεν θα έχουν να σου προσφέρουν,μια κι εσύ ποτέ δεν είχες να προσφέρεις.

Κάποτε θα κοιτάξεις δίπλα σου και θα δεις μόνο κενό...Είναι επειδή θα τους έχεις διώξει όλους από δίπλα σου με τις πράξεις σου.

Κάποτε θα ζητάς μια καλή κουβέντα να ακούσεις και τα λόγια των άλλων θα έχουν μόνο αγκάθια, γιατί κι εσύ αγκάθια συνήθιζες να σπέρνεις στο δρόμο τους.

Κάποτε θα ψάχνεις ένα χαμόγελο,αλλά όλα θα είναι παγωμένα,γιατί και το δικό σου μόνο έδυε,ποτέ δεν είχε ανατείλει τα πρωινά.

Κάποτε θα λες καλημέρα και θα πέφτει στο κενό,γιατί κι οι καλημέρες των άλλων,στο κενό πέφτανε όταν σκοντάφτανε πάνω σου.

Κάποτε θα ζητάς μια συγνώμη και δεν θα στη δίνουν,γιατί κι εσύ όταν την ήθελαν την αρνήθηκες.

Κάποτε θα δεις ότι ο χρόνος φεύγει σαν τρένο κι εσύ πάντα τρέχεις στο σταθμό πίσω του,γιατί ποτέ δεν το προλαβαίνεις.Δεν έχεις όμως την υπομονή για το επόμενο.Θέλεις ντε και καλά να στριμωχτείς στο ήδη γεμάτο και να πατήσεις πάνω στους άλλους που φάνηκαν πιο προνοητικοί και πήγαν πιο νωρίς.Να κλέψεις την μπουκιά τους.

Κάποτε η ζήλεια θα κυβερνάει τη ζωή σου,θα θέλεις με πλεονεξία να αποκτήσεις τα πάντα και δεν θα σε ευχαριστεί τίποτα.

Κάποτε οι λέξεις σου θα ακουμπάνε στο πάτωμα, γιατί κανείς δεν θα τους δίνει σημασία.Κι οι λέξεις των αλλων στο πάτωμα πέφτανε όταν εσύ δεν τους έδινες σημασία.

Κάποτε οι δείχτες του ρολογιού θα τρελαθούν να γυρίζουν κι εσύ θα κοιτάς με αποχαύνωση,γιατί μόνο το ρολόι είναι φίλος κι εχθρός σου.Κυνηγάς αόρατους εχθρούς όλη μέρα και δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα βγάλεις λεφτά για να ξοδεύεις για ανύπαρκτες ανάγκες.

Κάποτε θα θες να επιστρέψεις δίπλα στη φύση που απαρνήθηκες,αλλά ο ίδιος χρόνος που δεν έχεις και το χρήμα που κατασπαταλάς δεν θα σου επιτρέπουν ούτε για μια μέρα να αφήσεις το ρολόι μόνο του και να ζήσεις λίγο πιο ξέγνοιαστα.Θα έχεις απαρνηθεί κάθετι φυσικό και δεν θα αφήνεις την πόλη με τίποτα.

Κάποτε θα θέλεις να βρεις φίλους, αλλά όλοι οι φίλοι σου θα έχουν χαθεί, γιατί δεν είχες ποτέ να τους διαθέσεις ούτε πέντε λεπτά από το χρόνο σου, για να δεις τι κάνουν και κρυβόσουν πίσω από δικαιολογίες.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι η ζωή που κάνεις αφήνει πίσω της μόνο μιζέρια, θα θελήσεις να το αλλάξεις αυτό αλλά η μιζέρια θα έχει διαποτίσει την ίδια σου την ύπαρξη και θα έχει γίνει τρόπος ζωής.

Κάποτε θα θέλεις να διασκεδάσεις αλλά η φτήνια θα χαρακτηρίζει κάθε εκδήλωση που θα βρεθείς,γιατί δεν έχεις μάθει να περιμένεις για τίποτα και να πιστεύεις σε τίποτα παρά μόνο σε ό,τι γυαλίζει περισσότερο και έχει ημερομηνία λήξης.

Κάποτε θα θέλεις να ικανοποιηθεί το σώμα σου αλλά κανένας δεν θα υπάρχει να ικανοποιήσει μια ανάγκη που εσύ ο ίδιος έχεις θάψει προ πολλού λόγω έλλειψης χρόνου.Καιρός δεν υπάρχει για σένα για χαρά,παρά μόνο για χρήμα,για χρήμα κι άλλο χρήμα.Προτιμάς να μην νιώθεις τίποτα.

Κάποτε θα καταλάβεις πως έφτασες να γίνεις γέρος χωρίς να έχεις ζήσει σαν νέος,να έχεις γευτεί τις χαρές που φέρνει η νιότη,αφού φρόντισες να την φορτώσεις με χιλιάδες "πρέπει" και "μη".

Κάποτε θα καταλάβεις ότι ζεις ετεροκατευθυνόμενα,σαν μαριονέτα που της κινούν άλλοι τα νήματα.Καμία απόφαση δεν είναι δική σου.Πας όπου πάνε οι πολλοι,πιστεύεις ότι πιστεύουν οι πολλοί,δρας όπως δρουνε οι πολλοί αλλά δεν έχεις καταλάβει ότι αυτός είναι ο λάθος δρόμος για να σε αποδεχτούν.Έχεις χάσει τον εαυτό σου ήδη.Όσο κι αν γίνεσαι όμοιος με όλους τους άλλους,πάλι μόνος θα είσαι.

Κάποτε οι νύχτες δεν θα περνούν γιατί οι εφιάλτες θα σε στοιχειώνουν.Οι άνθρωποι που αδίκησες και πρόδωσες θα έρχονται σαν ερινύες.Οι άνθρωποι που μπορούσες να βοηθήσεις αλλά εσύ αδιαφόρησες.Οι άνθρωποι στους οποιούς έδωσες ''φιλί του Ιούδα''.

Κάποτε θα θελήσεις να ερωτευτείς αλλά όλοι θα σε πατήσουν γιατί εσύ πρώτος τους πάτησες όταν αυτοί ήταν στην ίδια κατάσταση,όταν ζητούσαν την αγάπη σου,και στην προσφέρανε απλόχερα.Κανείς δεν θα σε πλησιάζει γιατί θα εκπέμπτει κενό το βλέμμα σου.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι τα χαμόγελα χαρίζονται απλόχερα,δεν κοστίζουν,για να τσιγκουνεύεσαι να τα δώσεις.Ομοίως και τα κοπλιμέντα,οι καλοί λόγοι,τα χάδια,τα φιλιά και οι αγκαλιές.Δωρεάν είναι όλα.

Κάποτε θα δεις πως ζεις σε ένα τεράστιο ψέμα που εσύ ο ίδιος έχεις υφάνει.Μέσα σε μια ζωή καλοσιδερωμένη,και ατσαλάκωτη,που φοβάσαι να καθίσεις μην της ταράξεις τον μακάριο ύπνο.Λασπωμένα παπουτσια δεν πατάνε στα σαλόνια σου,παιδικές φωνές δεν ακούγονται,επισκέπτες δεν γεμίζουν τα τραπέζια σου για να φάνε,και χαμόγελα δεν απλώνονται να φωτίσουν το χώρο,γιατί εσύ φρόντισες όλα αυτά να τα απορρίψεις σαν περιττά,εφόσον δεν αποφέρουν κάτι υλικό.

Κάποτε όλα αυτά που θα τρως θα είναι πλαστικά γιατί κάποιοι φρόντισαν,με την ανοχή ή την συνενοχή σου,να πουλάνε θάνατο για φαγητό.

Κάποτε τα δέντρα θα εκδικηθούν την ανεξέλεγκτη καταστροφή που έχουν υποστεί και θα απαιτούν από σένα να κάτσεις ακίνητος και να σου βάλουν φωτιά,χωρίς κανένα έλεος,όπως έκανες τόσα χρόνια εσύ,για να χτίσεις τις βίλες σου.

Κάποτε μόνο οι βίλες σου θα έχουν μείνει κι εσύ θα περιφέρεσαι μέσα με το μπαστούνι,σε ένα άδειο σπίτι.Όλοι θα σε φοβούνται, θα σε υπηρετούν,αλλά δεν θα σε σέβονται.Θα έχεις εξουσία,αλλά όχι χαρά,θα έχεις χρήμα,αλλά όχι ανθρώπους δίπλα σου.

Κάποτε θα συνειδητοποιήσεις ότι πέρασες τόσο γρήγορα απ'τη ζωή, σαν αστέρι που πέφτει,με ταχύτητα και δεν αφησες πίσω σου τιποτα που να αξίζει γιατί δεν ασχολήθηκες με τίποτα επικοδομητικό.Σπαταλούσες άδικα τον ελεύθερο χρόνο σου σε ανούσια πράγματα.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι μόνο η αγάπη γεμίζει τη ζωή,αλλά εσύ έχεις ξεχάσει να την νιώθεις.

Κάποτε θα θελήσεις να αγοράσεις τα πάντα,αλλά κάποια πράγματα όπως οι ανθρώπινες αξίες δεν αγοράζονται.Άλλωστε δεν πιστεύεις σε καμία αξία.

Κάποτε οι άνθρωποι που πλήγωσες θα προχωρούν και θα σε κοιτάζουν,με λύπηση,γιατί δεν κατάλαβες ότι το μόνο που ήθελαν ήταν λίγο από το χρόνο σου και λίγη αγάπη.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι τα χρήματα που βάζεις πάνω από τους ανθρώπους που σε αγαπούν,δεν μπορείς να τα αγκαλιάσεις,ούτε να πιάσεις κουβέντα μαζί τους.

Κάποτε θα ξυπνήσεις από το βαθύ ύπνο σου και θα δεις ότι χαράμισες μια ζωή να κοιμάσαι,όλη μέρα,ακόμα κι όταν φαινομενικά ήσουν ξύπνιος.

Κάποτε θα καταλάβεις ότι από το βόλεμα του δερμάτινο καναπέ τίποτα δεν αλλάζει.

Κάποτε τα σκουπίδια που σου προσφέρουν θα είναι τόσα πολλά κι εσύ δεν θα έχεις καμία κριτική ικανότητα να τα ξεχωρίζεις.Θα πιστεύεις στα σκουπίδια,θα τα παρακολουθείς και θα κάνεις κέφι μαζί τους γιατί δεν θα έχεις την υπομονή ούτε το μυαλό να ξεχωρίσεις την ποιότητα από το σκουπιδαριό.

Κάποτε η ζωή θα περάσει από δίπλα σου κι εσύ δεν θα την αναγνωρίσεις,γιατί στον καθρέπτη θα σε κοιτάει ένας άλλος εαυτός,η μετάλλαξη σου σε άνθρωπο χωρίς πρόσωπο και προσωπικότητα,χαμόγελο και χαρά,νιάτα και ομορφιά.Ένα κακό αντίγραφο του εαυτού σου,δυστυχισμένο και μοναχικό...



ΥΓ1:Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που περιμένουν να έρθει από μόνη της η αλλαγή χωρίς να κάνουν τίποτα.
Σε αυτούς που πληγώνουν τους άλλους,εσκεμμένα ή άθελα.
Σε αυτούς που δεν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο ήρθαν στη γη και ζουνε μόνο για να δουλεύουν και να καταναλώνουν άχρηστα πράγματα για να καλύπτουν το κενό που έχουν.
Σε αυτούς που δεν ξέρουν να αγαπάνε,γιατί δεν τους το έμαθε κανείς και οι ίδιοι δεν ήθελαν να το μάθουν,προτιμούν πιο ανώδυνα πράγματα.
Σε αυτούς που δεν έχουν μάθει να αντιστέκονται και ακολουθούν σαν πρόβατα το κάθε τι.
Σε όλους αυτούς που απλά επιβιώνουν χωρίς στην ουσία να ζουν.

Με την ελπίδα ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ...

ΥΓ2:Το ακόλουθο τραγούδι ντύνει απόλυτα τη σκέψη μου απόψε...

Είναι κάτι βραδιές που οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα. Που θέλεις να τις ανασύρεις από μέσα σου γιατί σε πνίγουν.

Ένα τέτοιο βράδυ είναι απόψε. Ένα βράδυ με έντονες λέξεις, με έντονες σκέψεις, με έντονα συναισθήματα, με έντονους φόβους, με έντονες στιγμές.

Ένταση μέσα σε μια φαινομενική ηρεμία. Σπίτι. Μόνη. Όπως πάντα.

Είναι στιγμές που η μοναξιά βαραίνει. Άλλες που απλά δεν με πειράζει. Μια συνήθεια είναι όλα. Έστω και κακή. Συνήθεια όμως.

Είναι και η σκέψη ότι είσαι μόνος γενικά. Ότι δεν έχεις κανέναν. Ξέρεις ότι δεν ισχύει αλλά η σκέψη σε βασανίζει. Ότι για να μην σε θυμάται κανείς, σε έχουν κάνει προ πολλού πέρα. Για να μένει άδειο το σπίτι, για να μένει άδεια η καρδιά σου, για να μένει άδεια η σκέψη σου, για να πέφτουν άδεια τα χέρια χωρίς αγκαλιά…

Κι ας προσφέρεις γωνιά, κι ας προσφέρεις χέρια ανοιχτά για αγκαλιά, κι ας προσφέρεις καρδιά ανοιγμένη διάπλατα, χωράφι να πατήσουν… Όλα άδεια. Όλα σου ρουφάνε ενέργεια χωρίς να σου δίνουν.

Μια μελαγχολία σε πιάνει…

Πως γίναμε έτσι; Αναρωτιέσαι. Πως έγιναν όλοι ξαφνικά τόσο αυτάρκεις; Δεν τους αφορά καμία ανθρώπινη σχέση. Σε ένα κυνήγι χρημάτων, σε μια αρένα, όλη μέρα. Εντάξει, δεν το παίζεις και πρότυπο. Αν όλοι σου έμοιαζαν, θα ξύνανε τον τοίχο να φάνε. Το ξέρεις. Αλλά πάλι… Κι αυτό ωραίο είναι; Η πλήρης εξαφάνιση με πρόσχημα τις δουλειές; Πρόσχημα και δικαιολογία.

Φταίει που βλέπω καθαρά. Κάποιες φορές κακό είναι. Βλέπεις την καταστροφή και κάθεσαι εκεί. Για τη μια πιθανότητα λάθους. Γιατί θέλεις μέσα σου να κάνεις λάθος. Το θέλεις πολύ. Αλλά η ζωή σε επιβεβαιώνει. Κάπου νομίζεις ότι έχεις ικανότητες μέντιουμ. Σαν να βλέπεις σκηνές τη ζωή να περνάει. Σαν να βλέπεις πράγματα που θα συμβούν και όταν συμβαίνουν να λες ότι κάπου τα ξέρεις. Προβλέψιμη τελικά η ζωή ή προβλέψιμη η στάση όλων; Τι από τα δύο; Μήπως επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη και πια τα γνωρίζεις;

Κάπου έχεις χαθεί… Στην ίδια σου τη σκέψη. Το κουβάρι σου.

Μελαγχολείς χωρίς να ξέρεις γιατί στην ουσία…

Είναι που  δεν ξέρεις… Είναι που κι εκείνος δεν ξέρει… Δεν ξέρεις τι θέλει… Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις εσύ… Αλλά ξέρεις επίσης ότι δεν θα σου κάνει γνωστό τι θέλει. Ποτέ δεν θα μιλήσει. Να πως αποκτάς μαντικές ικανότητες. Όταν είσαι η μόνη που μιλάς σε έναν κόσμο σιωπής. Όταν εκφράζεις τι νιώθεις σε έναν κόσμο που ούτε νιώθει ούτε εκφράζει. Ούτε συναισθήματα εκφράζει ούτε καν κενό δεν εκφράζει.

Πάλι γυρίζεις. Χωρίς να ξέρεις που γυρίζεις. Αν θα βρεις κάτι. Αν έχει μείνει κάτι να βρεις. Αν νιώθει κάτι. Αν θα βγει κάτι.Θα γυρίσεις. Αν και εκείνος το θέλει.Θα είσαι εκεί. Θα χτυπήσεις κι ίσως ανοίξει την καρδιά του και σε βάλει. Ίσως τώρα τα λάθη να μην είναι τόσα, να μην είναι αργά. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα...Τόσο απελπιστικά γρήγορα...

Χίλια αν.

Λάθος έχεις κάνει και το ξέρεις. Αλλά τα λάθη μάς μας ορίζουν τελικά. Όταν τα παραδεχόμαστε. Πάντα τα παραδέχομαι. Παίρνω την ευθύνη πάνω μου. Πολλές φορές και την ευθύνη των άλλων.Όταν δεν την αναλαμβάνουν.

Ώρες ώρες όμως είναι δύσκολο να είσαι πάντα η δυνατή. Θέλεις να ξεφορτώσεις. Αλλά που να ξεφορτώσεις; Σε κάποιον πιο αδύναμο από σένα; Πώς να σηκώσει το φόρτωμα σου; Την ψυχή σου; Όταν έχει τη δική του τρικυμία;

Δεν ζητάς πολλά. Δυο μάτια να βυθιστείς. Ένα χέρι να κρατάς. Έναν ώμο να γέρνεις. Απλά πράγματα.Λίγη κατανόηση.

Γιατί έχεις όλα τα άλλα εκτός από αυτά; Τα τόσο απλά; Δεν θα το καταλάβεις ποτέ.

Λάθος έχει καταλάβει. Λάθος νομίζει. Λάθος πιστεύει. Άλλα,πιο απλά,θέλεις και εκείνος σου προσφέρει σύνθετα. Νομίζοντας ότι σε συγκινούν παλάτια ξεχνάει ότι σε συγκινεί ένα πράσινο φυλλαράκι να σου κόψει και να στο δώσει να το βάλεις στα μαλλιά.

Όλη τη ζωή σου ένα πράσινο φυλλαράκι θέλεις.Είναι ικανό να σε συγκινήσει.

Λίγα ζητάς αλλά δεν υπάρχει κανείς πρόθυμος να καταλάβει.Για να στα δώσει,ούτε λόγος.Ας είχε καταλάβει πρώτα και όλα θα ήταν εδώ,δεν θα είχαν διαλυθεί.

Αυτό θέλω. Να καταλαβαίνουν. Να με καταλαβαίνουν. Άλλα αντ’ άλλων ,έχουν καταλάβει όλοι. Αυτό βλέπω. Αυτό νιώθω. Κρίνουν χωρίς να ξέρουν. Κατακρίνουν χωρίς να καταλαβαίνουν. Την ανάγκη να έχεις ανθρωπους δίπλα σου να σε καταλάβουν την εκλαμβάνουν σαν γκρίνια.

Αλλά από ένα σημείο και μετά έχεις πάψει να απολογείσαι. Είσαι ο εαυτός σου και τα λες όλα όπως τα νιώθεις. Καμία ωραιοποίηση. Όποιος δεν θέλει αλήθειες , εδώ μόνο αλήθειες υπάρχουν…Έχει χτυπήσει λάθος πόρτα όποιος θέλει χάδι στα αυτιά...

Κι είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι...

Κόβει. Αλλά το μαχαίρι κάποιες φορές δεν κόβει,έχει ακόνισμένες άκρες,για να αλλοίφεις στο ψωμί.. Δυο όψεις.Γλυκόπικρος...

Κι αυτός που θα ξεκλειδώσει και θα μπει,στην άδεια καρδιά-την διάπλατη-σαν αγκαλιά; Υπάρχει άραγε ή είναι μια ουτοπία που πιστεύουμε με πάθος γιατί αυτό μας κρατάει ζωντανούς;

Τελικά αυτή η πόλη μόνο το βράδυ μ'αρέσει...Όταν οι πολλοί,που κάνουν φασαρία,έχουν πάει σπίτι τους.

Η σιωπή αυτής της πόλης μ'αρέσει.Σιωπή τρόπος του λέγειν...Ακούγεται ο ήχος των αυτοκινήτων,των μηχανών,πότε πότε κάποια γελαστή παρέα,είτε ένα κασετόφωνο στη διαπασών από κάποιο διερχόμενο αμάξι.Αλλά σιωπή κατά βάση.Καμία σχέση με τη φασαρία,τα νεύρα,τη βιασύνη,τις φωνές και τις βρισιές της μέρας,όπου όλοι παλεύουν με αόρατους εχθρούς και τρέχουν να τους ξεφύγουν,κι ας βρίσκονται εντός τους.

Περπατούσα σχεδόν μόνη στη Σταδίου.Σπάνιο αν είναι μέρα,συνηθισμένο αν είναι βράδυ καθημερινής.Λες και ο κόσμος τις καθημερινές δεν ζει,περιμένει το Σαββατοκύριακο να ξεχυθεί στο δρόμο.Διασκέδαση ακόμα και με πρόγραμμα.Το Σάββατο βγαίνουμε,τη Δευτέρα όχι.Πως θα ξυπνήσουμε το πρωί;

Αυτά τα καταναγκαστικά μισώ.Τα προγράμματα.Βγαίνω τότε,γυρίζω τότε,κοιμάμαι τότε,ξυπνάω τότε.

Μην με βάλεις σε καλούπι...Σαν να μου περνάς αλυσίδα...Ασφυκτιώ...

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας,να 'χω το νου μου αδειανό,να 'χω και πρίμο τον καιρό...

Είπαμε τα τραγούδια λένε την αλήθεια.

Αυτή είναι η φιλοσοφία μου άλλωστε.Ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει ο αέρας.Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αν ένα πράγμα με χαροποιεί από τότε που αναφέρθηκε η νέα γρίπη,είναι αυτό,ότι όλοι μες τα λεωφορεία,στο μετρό,ανοίγουν τα παράθυρα.Παλιά σου ερχόταν λιποθυμία,100 άτομα μέσα και όλα τα παράθυρα κλειστά.Πήρα το αίμα μου πίσω με τη νέα γρίπη.Να ανοίγουν τα παράθυρα.

Να ανανεώνεται ο αέρας.Σαν να λιγόστεψε...Σαν να μας τον 'κλέψαν...

Τελικά αυτή η πόλη μόνο με τα χρώματα της νύχτας μ'αρέσει.Ντυμένη όταν είναι με τα φώτα.Με το φουστάνι από χιλιάδες λαμπιόνια.Μόνο τότε τη βρίσκω υποφερτή.Με λιγότερο κόσμο,κίνηση,φασαρία.

Με μια σιωπή που σου επιτρέπει να σκεφτείς και να ονειροπολείς...

ΥΓ:Φωτογραφία,άλσος Νέας Σμύρνης με βροχή,μετά από συναυλία. Τα χρώματα του ουρανού είναι όπως έχουν,δεντα έχω πειράξει.Η φύση είναι ο καλύτερος ζωγράφος.