Σαββατόβραδο στο σπίτι. Συνηθισμένο γεγονός. Δεν με ενοχλεί πλέον. Κάποτε με ενοχλούσε. Τώρα όμως η αλλαγή έγινε μέσα μου. Ένας πιο αισιόδοξος εαυτός είναι στην επιφάνεια, μια πιο χαμογελαστή ψυχή.

Το μεσημέρι κοιμήθηκα ένα τρίωρο που πρακτικά σημαίνει ότι δεν θα έχω ύπνο απόψε.

Τώρα γράφω έχοντας δίπλα μου και την τηλεόραση, βλέπω ταυτόχρονα ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΙ. Τέλειωσε τώρα. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει κι αυτό το κανάλι, γιατί αν περιμέναμε από τα άλλα… Μες την ποιότητα. Ιδιαίτερα Σάββατο βράδυ, όλο βλακείες.

Λίγη ώρα πριν είπα να χτυπήσω και κανένα πλήκτρο. Όχι του υπολογιστή αυτή τη φορά, αλλά του αρμονίου μου. Μια και η φωνή μου δεν επιτρέπει ακόμα πολλά, κάνω οικονομία φωνής για να μην κλείσει, αντί να τραγουδήσω, απλά χαιδεύω τα ασπρόμαυρα πλήκτρα.

Είχα βρει κάτι παρτιτούρες για πιάνο, στο ίντερνετ και τις εκτύπωσα. Έτσι έχω κάποια νέα ξένα τραγούδια, διαφόρων τραγουδιστών και γκρουπ.

Για κακή μου τύχη όμως, είχα χρονοδιάγραμμα παιξίματος, γιατί 9.30 έπρεπε να σταματήσω και να καταπιώ την αντιβίωση, και επίσης να φάω κάτι να μην μου κάνει το στομάχι χάλια.

Ξεκίνησα να παίζω, και όπως πάντα, με τον μοναδικό τρόπο που έχω να ξεγλιστράω, τα κατάφερα και τα συνδύασα όλα. Όπως πάντα,μπορώ να κάνω πέντε πράγματα ταυτόχρονα.

Έτσι λοιπόν έκανα μια πρώτη γνωριμία με αυτές τις παρτιτούρες. Την δεύτερη και την τρίτη και την τέταρτη κ. ο. κ ,συνάντηση με τις νότες αυτές, θα γίνω κατακτητής τους. Κάποια στιγμή που θα έχω περισσότερο χρόνο. Ήδη είμαι καλύτερα, οπότε θα αρχίσω να παίζω και κιθάρα. Πολύ άντεξα χωρίς!

Στο δωμάτιο παρέλασαν αγαπημένοι τραγουδιστές, αγαπημένα συγκροτήματα,  αγαπημένα τραγούδια όπως : ο Eric Clapton με μια κοπέλα που εκείνο το βράδυ ήταν υπέροχη( wonderful tonight)  ,o Chris Isaak με παιχνιδιάρικη διάθεση από το παρελθόν( wicked game), οι Bangles τα κορίτσια από το παρελθόν με τη φλόγα τους( eternal flame),οι Animals στο σπίτι που ο ήλιος δεν ανατέλει( the house of the rising sun),οι  Radiohead κάνοντας την αυτοκριτική τους με το καθαρματένιο  creep, οι Kansas σκορπώντας σκόνη στον αέρα ( dust in the wind),οι  Green day περιμένοντας κάτι να τελειώσει και τότε να σηκωθούν( wake me up when September ends), και άλλοτε ο Billie Joe περπατώντας μόνος μόνο με τη σκιά του στη λεωφόρο (boulevard of broken dreams),και οι αγαπημένοι μου Clash (rock the Casbah)

Άλλα τόσα τραγούδια δεν έπαιξα. Θα έρθει κι η σειρά τους.

Η καλύτερη παρέα είναι τα τραγούδια. Σιγοτραγουδώ τα τραγούδια αυτά.

Ωραία παρέα απόψε… Γέμισε το δωμάτιο.

Γέμισε ήλιους η ψυχή μου.

Χαμογελούν τα μάτια μου. Πρώτη χαμογελά η σκέψη μου. Θυμάμαι στιγμές. Μικρές στιγμούλες που μια κουβέντα μπορεί να σε ανεβάσει στα σύννεφα. Παλιότερα οι περισσότερες κουβέντες στα Τάρταρα με προσγείωναν.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.

Δεν είναι όλες οι λέξεις ίδιες.

Δεν είναι όλα τα συναισθήματα ίδια.

Δεν είναι όλες οι προθέσεις ίδιες.

Ευτυχώς.

Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν μέσα τους να δώσουν, δεν καθρεπτίζουν το ‘’τίποτα’’ τους ‘’σε πανάκριβες βιτρίνες’’ για να νιώθουν ‘’κάποιοι’’, συμπαθούν αυτό που βλέπουν και το αποδέχονται όταν όλοι οι υπόλοιποι ''φτύνουν'' αυτό που βλέπουν.

Πώς να μην χαμογελάσουν τα μάτια μου;

Χαμογελούν και θυμούνται.

Θυμούνται λέξεις, σκέψεις, βλέμματα, άλλα μάτια, καλές προθέσεις, φίλους, συναισθήματα, ελπίδες.

Κρύβω δώρα μέσα μου να δώσω. Μη- υλικά δώρα. Θα τα δώσω σε αυτόν που θα τα αξίζει.

Ίσως και να ξέρω ποιος, ή ποιοι τα αξίζουν.

Μένει να το ξέρει και αυτός ή αυτοί.

Φίλοι ή έρωτες. Αλατοπίπερο στη ζωή.

Κι εγώ να δίνω τα δώρα μου. Έχοντας πάρει ήδη τα δικά μου. Χωρίς να το ξέρει ο αποστολέας, ο παραλήπτης ήδη κρατάει στην ψυχή του το δώρο. Ο αποστολέας δεν ξέρει καν ότι έχει στείλει δώρο.

Ωραία είναι.

Μια χαρά.

Δεν θέλω να πω άλλα. Να αφήσω τα πράγματα όπως έχουν.

Σήμερα είναι όλα μια χαρά. Αύριο μια άλλη μέρα. Απλώνω τη σκέψη μου ως εκεί που φτάνει. Φτάνει στα όρια της εβδομάδας ,το πολύ. Δεν μου πάνε τα μακροπρόθεσμα σχέδια. Ζω το σήμερα. Αύριο είναι άλλη μέρα. Θα μας φέρει τα δικά της δώρα. Είμαι εδώ να τα ζήσω. Σχεδιάζοντας ξεχνάς να ζήσεις… Δεν σχεδιάζω ποτέ. Η ζωή έχει μεγάλη φαντασία. Το σχέδιο της για μένα σίγουρα θα είναι πιο ωραίο!!

Τραγουδάκι; Εννοείται.

Σήμερα έχει ξένους στίχους.

Πολυαγαπημένο τραγούδι που έπαιζα πριν. Στο γυμνάσιο και το λύκειο είχα λατρέψει αυτό το τραγούδι. Κάπου εκεί στην ανατολή του ’90 κυκλοφόρησε. Με καταπληκτικό ασπρόμαυρο βιντεοκλίπ. Το ασπρόμαυρο είναι φανταστικό όταν κάποιος έχει ανοιχτόχρωμα μάτια, γαλάζια ή πράσινο. Τα δείχνει ακόμα πιο όμορφα. Αν και εμένα τα σκούρα μάτια μου αρέσουν. Τα μαύρα μάτια αγαπώ.

 Wicked game:

The world was on fire and no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
And I'd never dreamed that I'd knew somebody like you
And I'd never dreamed that I'd need somebody like you

No I don't wanna fall in love (this world is only gonna break your heart)
No I don't wanna fall in love (this world is only gonna break your heart)
With you
With you (this girl is only gonna break your heart)

What a wicked game you played to make me feel this way
what a wicked thing to do to let me dream of you
what a wicked thing to say you never felt this way
what a wicked thing to do to make me dream of you

And I don't wanna fall in love (this world is only gonna break your heart)
No I don't wanna fall in love (this world is only gonna break your heart)
With you

The world was on fire and no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
I'd never dreamed that I'd love somebody like you
I'd never dreamed that I'd lose somebody like you

No I don't wanna fall in love (this world is only gonna break your heart)
No I don't wanna fall in love (this world is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)

No I... (this girl is only gonna break your heart)
(This girl is only gonna break your heart)

Nobody loves no one...

ΥΓ:Η ψυχή μου λουλούδιασε, και κάνει ποδηλατάδα. Αλλωστε τα ποδήλατά μας όπως τα όνειρά μας ξέρουν από ανηφοριές.

Πολλές φορές ξεκινάς να πας κάπου, ιδιαίτερα σε γιατρό, και έχεις την εντύπωση ότι θα ακούσεις τα χειρότερα. Έτσι κι εγώ σήμερα. Διάφορα σύνδρομα σε –ίτιδα , ιγμορίτιδα, ωτίτιδα, βρογχίτιδα, ρινίτιδα, φαρυγγίτιδα, κολυμπούσαν στη σκέψη μου και την έπνιγαν στην αβεβαιότητα. Κι αν μου πει να μην μιλάω τι θα κάνω; Ζήτω που καήκαμε.

Ο συγκεκριμένος ΩΡΛ με ξέρει πολλά χρόνια, μου είχε κάνει και επέμβαση πριν από 5 χρόνια, που μου είχε δημιουργήσει κύστη εσωτερική στο μάγουλο το ιγμόριο και θα έχανα την όραση στο ένα μάτι χωρίς να ξέρω το λόγο. Ευτυχώς, αυτό που μου δημιούργησε την κύστη, η ιγμορίτιδα, αυτό με έσωσε κιόλας, έκανα ακτινογραφία στη μύτη και το είδα.

Όπως θα καταλάβατε έχω περάσει τα τελευταία 6-7 χρόνια σκηνές απείρου κάλλους. Αλλά και παλιότερα, απλά τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει η κατάσταση. Έχω καταντήσει στις 365 μέρες του χρόνου, τις 300 να είμαι άρρωστη, κι αν όχι άρρωστη, τουλάχιστον με χαρτομάντηλα στο χέρι.

Κάθε φορά λοιπόν που πάω οι εντολές είναι συγκεκριμένες για το τι να αποφεύγω. Δυστυχώς για να αποφύγω όλα αυτά θα πρέπει να πάω σε καμιά βραχονησίδα, όπου δεν θα έχει σκόνη και καυσαέριο.

Τελικά φτηνά την γλίτωσα σήμερα. Μια απλή ρινίτιδα. Το λέω τόσο απαξιωτικά, γιατί όταν έχεις ακούσει παλιότερα ότι θα χάσεις ένα 50% της ακοής σου, η ρινίτιδα ακούγεται παιχνιδάκι.

Φυσικά την αντιβίωση σιγά μην την γλίτωνα. Γέμισα κι εγώ ένα καλαθάκι σουπερ μάρκετ με γιαούρτια. Το γιαούρτι γενικά είναι μια τροφή που απεχθάνομαι, γιατί την έχω συνδυάσει με αντιβίωση. Τα μόνα γιαούρτια που αγοράζω είναι κάτι junior που δίνουν στα παιδάκια, με μπισκότο, με μπανάνα. Σαν να τρως φρουτόκρεμα ένα πράγμα. Όταν λέω εγώ ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ.

Να φτιάξει και λίγο η φωνή μου, να τραγουδήσω. Δεν μπορώ άλλο. Θέλω να παίξω κιθάρα μια- δυο ώρες και να τραγουδάω. Αλλά αν το κάνω αυτό τώρα, μπορεί να μην μιλάω την άλλη μέρα. Αλλά όλο και κάτι σιγοτραγουδάω. Δεν μπορώ βρε παιδί μου! Αν το ‘χεις το ‘’μικρόβιο’’, δεν φεύγει εύκολα. Εγώ το έχω χρόνια. Καλό μικρόβιο είναι αυτό.

Έχω μια κασέτα κασετοφώνου που έχει επιζήσει σχεδόν 30 χρόνια, αφού την έχω μετα- γράψει τουλάχιστον 10 φορές σε καινούριες κασέτες. Ήμουνα – δεν ήμουνα 3 χρονών ,η μάνα μου το θυμάται, εγώ δεν το θυμάμαι ιδιαίτερα. Αρχίζω το τραγούδι και τραγουδάω ασταμάτητα, ό, τι μπορείς να φανταστείς, τραγουδάκια από παιδικά, από διαφημίσεις, Χριστουγεννιάτικα. Μια μείξη δική μου. Μου λέει η μάνα μου ότι καλά -καλά δεν μίλαγα αλλά το τραγούδι τραγούδι. Ψώνιο από τότε! Χαχαχαχαχαχα!!

Γενικά μάλλον πρέπει να είμαστε τραγουδισταράδες σαν λαός. Πως εξηγείται ότι η μισή Ελλάδα τραγουδάει και η υπόλοιπη γράφει στίχους και μουσική; Όλοι ζητάμε τον εύκολο δρόμο. Ποιος είπε δηλαδή ότι αυτός είναι ο εύκολος δρόμος; Αν πας και ξεφτιλιστείς στα reality ναι. Αλλιώς, ως γνωστόν ‘’οι φελλοί επιπλέουν’’ αν είσαι καλός και σωστός ελπίζεις στο θαύμα. Στα πάντα, σε όλες τις δουλειές, σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στα επαγγελματικά. ‘’Οι φελλοί πάντα θα επιπλέουν’’. Πάντα θα σου κλέβουν το φαί από το στόμα. Αλλά κι εσύ τι κάνεις; Αν τους αφήνεις ανενόχλητοι να το κάνουν, καλά να πάθεις! Σε όλα τα πράγματα ποτέ δεν φταίει ένας, πάντα υπάρχει δράση –αντίδραση. Θα μας βόλευε πολύ να φταίγανε πάντα οι άλλοι, αλλά κάποτε κι εμείς κάνουμε τις δικές μας ‘’πατάτες’’ ,όλο και κάτι στραβό κάνουμε και αφήνουμε πρόσφορο έδαφος σε περισσότερο τυχερούς να ανέβουν.

 Προσέχουμε για να έχουμε. Μπορεί να μην φημιζόμαστε για την τύχη μας, αλλά κάποτε γυρίζουν αυτά. Δεν μπορεί πάντα να χάνεις, θα κερδίσεις κάποτε. Το πιστεύω ακράδαντα. Με συμφέρει να το πιστεύω, αλλιώς θα έπρεπε να τα βάψω μαύρα. Αλλά σιγά. Τα βάφω μαύρα για λίγο, αλλά μετά ‘’προς τη δόξα τραβώ’’. Όλοι έχουμε και τις κακές μας στιγμές. Μπορεί να με στεναχωρήσει κάτι που να είναι γελοίο για τους άλλους. Πολλές φορές τις τρικλοποδιές μόνη μου τις βάζω στον εαυτό μου. Καλά να πάθω!

Αυτά εν ολίγοις.

Την περασμένη Δευτέρα που είχα ωδείο, πήγα όπως πάντα στην δασκάλα μου, cd με τραγούδια, κάποιες επιλογές Ελληνικών τραγουδιών που κατέβασα από το e- mul(e) –άρακι. Τα περισσότερα παλιά τραγούδια ή κάποια δυσέυρετα ή κάποια που μ’ αρέσουν και δεν μπορώ να πάρω ένα cd για ένα τραγούδι που μ’ αρέσει. Παλιά το έκανα, στην ΠΕ εποχή ( Προ- Ευρώ). Ήταν μια ένδοξη εποχή του παρελθόντος που όσο άφραγκη και να ήμουνα, όλο και κάτι κυκλοφορούσε στις τσέπες μου. Τώρα… Απλά δεν έχω τσέπες!!!!! Άχρηστες είναι.

Στο ωδείο λοιπόν ακούμε τραγούδια, βρίσκουμε συγχορδίες, παίζω τραγούδια, τραγουδάω, παίζω ηλεκτρική, και διάφορα άλλα τέτοια. Είναι η μόνη ‘’πολυτέλεια’’ που επιτρέπω στον εαυτό μου, γιατί ακόμα κι αν σταματούσα να πηγαίνω, δεν πάω για πτυχίο πλέον. Δεν έχω πια τις αντοχές, αν ήμουνα 10 χρόνια πιο μικρή ίσως. Έφτασα στην Γ’ μέση, είχα δώσει και κατατακτήριες κάποτε ,έχω κάνει και τα υποχρεωτικά θεωρίας και αρμονίας. Τες πα. Έτσι παίζουμε τραγουδάκια.

Όπως αυτό που μου ξύπνησε αναμνήσεις…

Ήμουνα 9 χρονών ,στην κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα, και τα πρωινά μαζευόμασταν στο τεράστιο γήπεδο με το χορτάρι και κάναμε γυμναστική ,με τις νότες γνωστών τραγουδιών εκείνης της δεκαετίας(80’) που έφτανε σχεδόν στο τέλος της. Θυμάμαι την «Ευλαμπία», θυμάμαι τραγούδια του Κηλαηδόνη, του Μηλιώκα και άλλων. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, ξεθώριασαν οι εικόνες. Πάντως η κατασκήνωση εκείνη τη χρονιά ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα ποτέ μου. Θέλω όμως να αφιερώσω χωριστό post.

Στα μεγάφωνα ακουγόταν και το ακόλουθο τραγούδι:

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ' τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ' αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.

Ένα σύννεφο είν' η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.
Σ' αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.

ΥΓ: Φωτογραφία άσχετη. Όταν δεν σου αρέσει ο κόσμος γύρω σου, ζωγραφίζεις έναν άλλο και τον περπατάς, χάνεσαι εκεί και ξεχνάς την μίζερη αλήθεια. Κακό δεν κάνει, σε λογικές δόσεις. Πάντα μου αρέσαν τα κόκκινα γεράνια ,έχω και στο μπαλκόνι μου. (Ασσίζη Ιταλία η φωτογραφία).

Μαύρο σύννεφο η σκέψη μου

απλώνει στα μάτια μου μπροστά

κι ο φόβος μεγαλώνει

το όνειρο σκορπά.

Μαύρο σύννεφο η σκέψη μου

θολώνει τη ματιά

την ψυχή μου παιδεύει

η ανασφάλεια την πόρτα μου χτυπά.

Πες μου πως, δείξε μου τον τρόπο

το όνειρο να σώσω

το μαύρο σύννεφο να διώξω μακριά.

Πες μου πως, δείξε μου τον τρόπο

η ελπίδα να ανθίσει

πριν να ‘ναι αργά.

Μαύρο σύννεφο η ματιά μου

σκοτείνιασε η σκέψη

πώς να δω καθαρά

βαδίζω στα τυφλά.

Μαύρο σύννεφο η ματιά μου

σκορπίζει η σκέψη

η ελπίδα δρόμο δεν βρίσκει

χωρίς ένα σημάδι,στα σκοτεινά.

ΥΓ1:Ποιήμα δικό μου.Γραμμένο στις σημειώσεις του κινητού(24/11/08)

ΥΓ2:Και όχι...Δεν είμαι μια αλλοπρόσαλλη διδυμίνα που αλλάζει τις διαθέσεις σαν πουκάμισα(καλά...το παραδέχομαι.Είμαι ασταθής,αλλά πάντα έχω λόγο για αλλαγή πορείας πλεύσης)

ΥΓ3:Το γράψιμο και η μουσική με ισορροπούν.

ΥΓ4:Πάντα όμως ο ήλιος θα μπαίνει,έστω κι από μια χαραμάδα...

Κι όμως… Γελάσανε τα μάτια μου. Γέλασε κι η ψυχή μου.

Ίσως τελικά να μην είχαν τόσο άδικο οι φίλοι που μου έλεγαν να κάνω υπομονή. Ότι κάτι όμορφο μπορεί να περιμένει στη γωνία.

Φέτος περιμένουν στη γωνία, χαμόγελα φωτεινά και στιγμές μαγικές. Σκέψεις ανθισμένες και όνειρα.

Άνθισε η ψυχή μου και γελάσανε τα συννεφιασμένα μάτια.

Έτσι, χωρίς λόγο. Ίσως για πολλούς λόγους, ίσως και για κανέναν. Έρχονται μέρες που αγαπάω όλο τον κόσμο, έτσι, γιατί ξύπνησα το πρωί και αποφάσισα ότι σήμερα το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει ‘’μερίδες αγάπης προς όλους’’. «Γιατρέ μου θα ζήσω;» χαχαχαχα!!

Απλά θα πω ότι πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να ανέβεις. Νόμος της φύσης. Κι εγώ τον έχω περπατήσει χιλιάδες φορές. Σηκώθηκα όμως. Μόνη.

Αν δεν φας το χαστούκι από τη μια πλευρά και να γυρίσεις στην άλλη να το αποφύγεις και να έρθει δεύτερο πιο δυνατό.

Όταν δεν έχεις δει να πάνε κατά διαόλου μεριά όλοι οι τομείς στη ζωή σου, επαγγελματικά, προσωπικά, οικονομικά, κοινωνικά, ταυτόχρονα, και να μην ξέρεις για ποιόν τομέα από όλους να πρωτοκλάψεις.

 Αν δεν έχεις περάσει μέρες που δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι γιατί δεν έχεις τίποτα ικανό να σε κάνει να σταθείς στα πόδια σου και να παλέψεις.

Αν δεν έχεις προδοθεί από φίλους, η μόνη προδοσία που πληγώνει και πονάει όσο τίποτα άλλο.

Αν δεν έχεις κάνει λάθος στην επιλογή φίλων και νομίζεις για φίλους κάποιους/ες που κατά βάθος δεν δίνουν δεκάρα για σένα και μένεις μόνη συνέχεια.

Αν η μόνη παρέα σου για καιρό είναι η οθόνη του υπολογιστή.

Αν δεν έχεις περάσει διαστήματα που δεν συμβαίνει τίποτα συνταρακτικό στη ζωή σου και έχεις βυθιστεί σε ένα βάλτο, ένα τέλμα.

Αν η ερωτική σου ζωή δεν έχει ναυαγήσει, και ξανά ναυαγήσει, και ξανά ναυαγήσει.

Αν δεν νιώσεις πως περνάς απαρατήρητος/η, ότι δεν σου δίνουν σημασία, γιατί εσύ δεν φροντίζεις να κάνεις αισθητή την παρουσία σου.

Αν δεν νιώσεις πως όλοι εκμεταλλεύονται την καλοσύνη σου, επειδή δεν μπορείς εύκολα να λες ‘’όχι’’.

Αν δεν υπάρξουν στιγμές να νιώσεις πως δεν έχεις άνθρωπο να πεις τον πόνο σου.

Αν δεν ξυπνήσεις ένα πρωινό και να κοιτάξεις τον καθρέπτη και αυτό που θα δεις να σε τρομάξει και η αυτοπεποίθηση σου να φτάσει στα Τάρταρα.

Αν δεν έχεις χάσει ευκαιρίες μέσα από τα χέρια σου.

Αν δεν έχεις πληρώσει ακριβά το τίμημα να διαφέρεις και να μην θέλεις να σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι κατώτερο ον σε χώρους εργασίας αλλά και αλλού.

Αν δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην θέλεις να μιλήσεις σε άνθρωπο.

Αν δεν σου έχει κόψει την ανάσα το κλάμα που νομίζεις ότι θα σε αφήσει στον τόπο, ότι θα ξεριζωθεί η καρδιά σου.

Όταν δεν έχεις νιώσει κορόιδο.

Όταν δεν έχεις πάθει πανικό, μπροστά σε μια νέα ευκαιρία, πολύ σημαντική, και στο τέλος να τα κάνεις όλα θάλασσα.

Όταν έχεις μπροστά σου το αντικείμενο του πόθου σου και δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα να πεις κάτι έξυπνο, και αντίθετα λες ό, τι βλακεία σου κατέβει και γίνεσαι ρεζίλι.

Αν δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου την αδικία.

Και τόσες άλλες περιπτώσεις ναυαγίου της προσωπικότητας και της ζωής σου…

Πως θα εκτιμήσεις ό, τι όμορφο έρθει κάποια στιγμή στη ζωή σου; Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι με άστρο, να μας έρχονται όλα βολικά από τη μέρα που καταλάβαμε τον κόσμο. Κάποιοι πρέπει να παλέψουμε σκληρά για να αποκτήσουμε όσα κάποιοι τα έχουν απλόχερα στη ζωή τους. Αλλά όταν έχεις μάθει μια ζωή να παλεύεις, μπορείς να δίνεις τους αγώνες, τις μάχες σου και να τα καταφέρνεις. Αν έχεις μάθει να τα έχεις όλα στο χέρι, γίνεσαι αλαζόνας και νομίζεις ότι η ζωή σου χρωστάει. Δεν έχεις καταλάβει ότι εμείς χρωστάμε στη ζωή, στη ζωή μας και στη ζωή όσων αγαπάμε, να την κάνουμε πιο όμορφη. Η ζωή είναι δεδομένη, δύσκολη και σκληρή. Αν την αφήσουμε να μας τουμπάρει… Πάει…

Αν όμως έχεις ζήσει όσα ανέφερα…

Θα φας το χαστούκι κι από τις δυο πλευρές, θα πέσεις και θα σηκωθείς μόνη και θα συνεχίσεις. Χάνεις μια μάχη όχι τον πόλεμο.

Όλοι οι τομείς της ζωής σου που πάνε από το κακό στο χειρότερο, δεν φτιάχνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει υπομονή και αντοχή. Μικρά- μικρά βήματα, κάθε ταξίδι από ένα βήμα ξεκινάει. Σιγά –σιγά θα φτιάχνουν όλα ένα-ένα, πολλές φορές με μαγικό τρόπο.

Θα σηκωθείς από το κρεβάτι και θα θέλεις να κατακτήσεις τη ζωή σου, να παλέψεις.

Θα βρεθούν και οι φίλοι με το Φ κεφαλαίο, και οι υπόλοιποι θα πάνε από κει που ήρθαν. Δεν χρωστάς σε κανέναν, αν κάποιος σε πλήγωσε και το έκανε επανειλλημένα, για ποιο λόγο να επιμένεις σε κάτι που δεν υπάρχει; Όταν δεν σε σέβεται ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου; Κάνεις νέα ανοίγματα.

Γίνεσαι πιο κοινωνικός, πιο ανεκτικός, και πιο παρατηρητικός με τους ανθρώπους.

Κλείνεις τον υπολογιστή, φοράς το χαμόγελο σου και τρέχεις να βγεις έξω.

Κάποια στιγμή από εκεί που δεν συμβαίνει τίποτα συνταρακτικό, ξαφνικά συμβαίνουν γεγονότα τόσο καταιγιστικά που δεν προλαβαίνεις να τα συνειδητοποιήσεις.

Κάποια στιγμή και η ερωτική ζωή σου επανέρχεται, αφήνεις χώρο και χρόνο στην καρδιά σου να γιατρευτεί και είσαι ανοιχτή στις νέες γνωριμίες. Θα δεις εσύ… Θα το καταλάβεις ποιος άνθρωπος σου ταιριάζει… Αυτά φαίνονται… Στα μάτια… Ξέρεις εσύ… Θα καταλάβεις… Και θα γελάσουν τα μάτια σου. Και θα διαλυθούν τα σύννεφα. Θα στα διαλύσει το χαμόγελο του...

Θα γίνεις ξανά ορατή για όλους γιατί δεν θα ψιθυρίζεις από δειλία, θα μιλάς με αποφασιστικότητα.

Θα μάθεις να χρησιμοποιείς τη λέξη ‘’όχι’’. Εκεί που χρειάζεται ,όχι παντού.

Όταν ‘’σκανάρεις’’ τη ζωή σου και αποβάλλεις τα ‘’στοιχεία’’ που είναι ύποπτα και δημιουργούν πρόβλημα, μένουν οι ΦΙΛΟΙ ,με όχι μόνο το Φ κεφαλαίο, όλη η λέξη με κεφαλαία, επειδή μπορείς να ανοίξεις χωρίς φόβο την καρδιά σου. Διάπλατα.

Θα νιώθεις όμορφη. Θα νιώθεις πως σε αποδέχονται, όπως είσαι και όχι όπως θα ήθελαν να σε κάνουν να είσαι. Ότι δεν θέλουν να σε αλλάξουν, αλλά τους αρέσει αυτό που βλέπουν, γιατί δεν κοιτάνε τη βιτρίνα αλλά εσένα.

Όλο και κάποια ευκαιρία θα μείνει και για σένα… Μπορεί να έλειπες στις άλλες, αλλά θα έρθουν οι επόμενες.

Κάποτε θα σε σεβαστούν γιατί εσύ θα τους το εμπνεύσεις, θα το κερδίσεις με το σπαθί σου.

Θα λιγοστέψουν οι μέρες που θα είσαι χάλια και δεν θα θέλεις να μιλήσεις σε άνθρωπο. Γιατί θα λιγοστέψουν και οι μέρες που θα είσαι χάλια.

Θα φύγει το σύννεφο απ’ τη ματιά και θα έρθει η άνοιξη στα μάτια σου.

Δεν θα επιτρέπεις να γίνεσαι κορόιδο. Θα διεκδικείς.

Δεν θα φοβάσαι ότι θα τα κάνεις θάλασσα, γιατί θα βαδίζεις με προσοχή και αυτοπεποίθηση.

Θα καταφέρεις να τον κάνεις να σε προσέξει για αυτό που είσαι, και να θέλει την παρέα σου. Αρκεί να είναι κι αυτός σαν κι εσένα και να μην ψάχνει κάτι απατηλό που δεν υπάρχει και να σε δέχεται όπως είσαι.

Κάποτε αν έχεις δίκιο, θα το βρεις.

Ναυάγησα και βγήκα στη στεριά. Μέρα με συννεφιά και δεν με ρίχνει. Σκέψεις όμορφες έχω στο μυαλό. Τις κρατώ για τον εαυτό μου. Κάποτε θα τολμήσω. Ήδη έχω κάνει βήματα. Πολλά. Έχω κερδίσει μάχες. Αλλά μετά από πολύ επιμονή. Η υπομονή μου ήταν και είναι ανεξάντλητη. Όλα αυτά τα στάδια τα έχω περάσει χιλιάδες φορές. Αρχικά έσπαγα τα μούτρα μου, τώρα τα καταφέρνω.

Γελάσανε τα μάτια μου. Ανθίσανε τα μάτια μου.

‘’Σκανάρισα τη ζωή μου’’ και πέταξα ό, τι βάραινε. Κράτησα ό, τι με γεμίζει χαρά.

Νιώθω δυνατή. Γεμάτη. Ότι μπορώ.

Όλα στο μυαλό μας είναι τελικά. Όλα τα μπορούμε. Αν έχεις υπομονή, όλα έρχονται. Κάποια πράγματα ήρθαν και ‘’κουμπωσαν’’ μόνα τους, και όσο πάλευα δεν γίνονταν.

Βγες έξω και νιώσε(για όλους ισχύει).

Ξεδίπλωσε τα αισθήματα σου.

Και θυμήσου να χαμογελάς. Κάποιος μπορεί να γίνεται ευτυχισμένος με αυτό το χαμόγελο…

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Όταν κανείς δε σου χτυπά
κι ούτε κανείς σου απαντά
μη μου τρομάζεις.
Όταν σου πάνε όλα στραβά
στον έρωτα και στα χαρτιά
να το γιορτάζεις.

Γιατί ό,τι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό.
Ό,τι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο ζωντανό.
Ωωω  πιο ζωντανό.
Ωωω  πιο δυνατό.

Όλα θα αλλάξουνε ξανά
και θα κερδίσεις τη ζαριά
με τη σειρά σου.
Μια ρόδα είναι και γυρνά
και ξαναπαίρνουνε φωτιά τα όνειρά σου.

Έξω εκεί στην ερημιά
έμαθες χίλια μυστικά
να τα φυλάξεις.
Έπεσες τόσο χαμηλά
για να πατήσεις πιο γερά
και να πετάξεις.

Τρίτη βράδυ, μεσάνυχτα, έβαλε μια εξαιρετική εκπομπή στο Mega, την οποία, αν και ήξερα ότι θα βάλει, είχα δει το trailer,  ξέχασα να την δω, και την παρακολούθησα τελικά σήμερα το μεσημέρι στον αποκωδικοποιητή.

Πρωταγωνιστές τρεις άνθρωποι που είχαν μια πορεία λίγο πολύ γνωστή. Βιάστηκαν να φύγουν, αφού είχαν πρώτα αφήσει ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο, είχαν αφήσει ο καθένας το στίγμα του, σε αυτό που διάλεξαν να αφιερώσουν τις προσπάθειες τους.

Ο Νικόλας, η Κατερίνα, ο Παύλος… Αλλιώς, ο Άσιμος, η Γώγου, ο Σιδηρόπουλος.

Δεν θα σταθώ στην ιστορία τους, στο βιογραφικό τους. Όλοι όσοι ασχολούμαστε στοιχειωδώς με τη μουσική ξέρουμε και θαυμάζουμε-τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση- αυτούς τους ανθρώπους που πρόσφεραν τόσα στην εποχή εκείνη και μόνο με το γεγονός ότι την είχαν ήδη ξεπεράσει με το έργο τους και κυρίως με τις ιδέες τους.

Στην εκπομπή μίλησαν διάφοροι που τους είχαν γνωρίσει τότε, ο Δ. Πουλικάκος, ο  Γ. Χρονάς, ο Α. Καφετζόπουλος, η Σ. Λεονάρδου, μέλη των ‘’Σπυριδούλα’’ και πολλοί άλλοι. Προβλήθηκαν αποσπάσματα από ταινίες που είχε παίξει η Γώγου, όπως «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο(1959)», «μια τρελή, τρελή οικογένεια(1965)», «βαρύ πεπόνι(1977)», «παραγγελιά(1980)», ακούστηκαν τραγούδια του Άσιμου, του Σιδηρόπουλου, προβλήθηκαν φωτογραφίες τους, σκιαγραφήθηκε εν μέρει το προφίλ τους. Μίλησε και ο αδελφός της Γώγου και η αδελφή του Σιδηρόπουλου.

Γενικά μου άρεσε η εκπομπή. Γιατί εμείς οι νεότεροι δεν είχαμε την τύχη να τους γνωρίσουμε και να τους δούμε από κοντά να παίζουν. Με τα τραγούδια τους παίξαμε αρκετοί- μεταξύ τους κι εγώ –τα πρώτα ακκόρντα δειλά- δειλά στην κιθάρα. Τα τραγούδια του Άσιμου πιστεύω πως είναι και θα είναι διαχρονικά. Κοφτεροί στίχοι, αυτοσαρκαστικοί και χτυπάνε βαθιά.

Φλέρταραν και οι τρεις έντονα με την αυτοκαταστροφή. Βιάστηκαν να φύγουν. Θύματα της εποχής τους. Γιατί ακριβώς τόλμησαν. Τόλμησαν να διαφέρουν σε δύσκολους καιρούς. Θα έβρισκε τρόπο το σύστημα να τους αποβάλλει. Και βρήκε. Και μόνο αυτούς θα μου πεις; Χιλιάδες άλλους. Απλά εκείνοι ίσως να μην μας έγιναν γνωστοί. Αφανείς ήρωες.

Κάποτε είχα κάνει δώρο τα πρώτα ποιήματα της Γώγου, αφού πρώτα τα είχα διαβάσει ατέλειωτες φορές, το «τρια κλικ αριστερά».

Σκέψεις μου:

Γεννιούνται με αφορμή την εκπομπή, αλλά γενικά με την κατάντια της μουσικής σήμερα. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν καλοί δημιουργοί, δεν είναι ότι δεν υπάρχουν καλές φωνές. Μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, σε τελική ανάλυση. Πάντα υπάρχουν  ταλέντα.

 Όμως η εποχή ευνοεί το τραγούδι- καταναλωτικό προιόν. Όπως πας στο σουπερ- μαρκετ, παίρνεις τα προιόντα και ξέρεις την τάδε ημερομηνία θα λήξουν, έτσι και το σκυλό- ποπ- τσιφτετελοειδές εκτρωματικό τραγούδι που σήμερα χορεύουν όλοι και κάνει ‘’σουξέ’’ (μια λέξη αηδιαστική απ’ τη φύση της), αυτό λοιπόν το χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα ,δεν έχει περισσότερη ζωή από το αναψυκτικό που πίνεις και θα πεταχτεί και θα ανακυκλωθεί, θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο, εξίσου αηδιαστικό. Η ίδια η εποχή, η τόσο αντιερωτική, αγχώδης, και όλα τα α- στερητικό γενικότερα, πώς να ευνοήσει να βγούν ξανά στο προσκήνιο άνθρωποι σαν τους προαναφερθέντες, πως θα ξαναβγεί ένας Χατζιδάκις, ένας Θεοδωράκης, πως θα γραφτούν τα τραγούδια του Βαμβακάρη, πως θα ξαναβγεί καλύτερη φωνή απ’ του Ξυλούρη; Πιστεύω ούτε σε 100 χρόνια.

 Η εποχή μας το βόλεμα ευνοεί, την ‘’καρεκλοκατοχή’’ (πιάνω-με μέσο εννοείται- μια καρέκλα στο δημόσιο, να πέφτει ο μισθός και να καααθομαι…). Την ευκολία ευνοεί, την εκμετάλλευση ευνοεί, την αποχαύνωση ευνοεί, την απάθεια ευνοεί. Ποιος αφήνει το βόλεμα και τη σιγουριά του; Θεός το χρήμα, θεός το ακριβό αμάξι. Από κει και πέρα… Το χάος.

Η κάθε ατάλαντη επιδεικνύει τα κάλλη της για να βγει στην πίστα. Στόχος ζωής!! Όλη μέρα πλύση εγκεφάλου με την κάθε ατάλαντη και το κάθε ψώνιο που καλπάζει πάνω στο καλάμι. Κλείνεις την τηλεόραση να μην βλέπεις, λες ‘’θα ανοίξω το ραδιόφωνο’’. Μήπως έμεινε και κανένας σταθμός να διαφοροποιείται; Δυο –τρεις έχουν μείνει, αλλά κι αυτοί ‘’κολλημένοι από χρόνια στις ίδιες κασέτες’’. Γι’ αυτό κλείνεις το ραδιόφωνο καλύτερα και βγαίνεις βόλτα ή πιάνεις την κιθάρα σου- αν έχεις λέμε- και παίζεις κάτι. Πατάς στα διαμαντάκια του παρελθόντος. Αν το τραγούδι δεν μιλάει στην ψυχή σου… Τι να το κάνεις; Αν το τραγούδι σου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα που σου προκαλεί ένα … γιαούρτι στο ψυγείο όταν το κοιτάς, δηλαδή δεν σου λέει τίποτα(ατυχές παράδειγμα) τότε τι κάνεις; Παίρνεις το γιαούρτι και το ρίχνεις σε αυτόν που το έγραψε;

Γενικά όμως η χώρα μας- γιατί αναφέρομαι στα εγχώρια τραγούδια, στο εξωτερικό είναι αλλιώς τα πράγματα, αλλά δεν νομίζω και πολύ ‘’αλλιώς’’- έχει ένα θεματάκι με τους νέους, δεν τους πολυγουστάρει.Θέλει περαιτέρω εξήγηση αυτό που λέω; Δεν νομίζω, κάποια πράγματα δεν κρύβονται. Διαφορετικά δεν θα στεκόταν πάντα ένας ‘’μεγαλοκαρχαρίας’’ που μπορεί να έχει οποιοδήποτε ρόλο- κλειδί, να σου ψαλιδίσει τα φτερά την στιγμή που πας να τα ανοίξεις και να πετάξεις. Γι’ αυτό, με λύπη μου το λέω, αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα την σέρνουν πίσω, θα κρατάνε κόντρα με τον συντηρητισμό τους. Όλα μέρος οργανωμένου σχεδίου είναι. Πόσες φορές με έχουν απασχολήσει… Γιατί όλοι μας- κι εγώ- είμαστε μέρη του συστήματος αυτού αλλά δεν έχουμε και πολύ μεγάλες δυνατότητες να το πολεμήσουμε. Τουλάχιστον όχι όσο δεν είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι. Αλλά πώς να είσαι ενωμένος και αγαπημένος ,με ποιον, σε μια εποχή που αποθεώνει το ‘’εγώ’’ και αγνοεί το ‘’εμείς’’;

«Για πόλεμο δεν έκανα ποτέ εγώ το μάγκα

Και ούτε νεροπίστολο δεν έχω στην παράγκα».

Πολεμάμε όμως με τις ιδέες.

Κρατάτε γερά. Μην σας κλέψουν τα όνειρα.

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά                                                                                            
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”

«Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ».

Τρίτη βράδυ στο σπίτι, πάλι άρρωστη, ως συνήθως, και προσπαθώ να σπρώξω την ώρα να περάσει. Να περάσει η ώρα, να περάσει η μέρα, να περάσει ο μήνας, μήπως και αυτά που πρέπει να γίνουν, γίνουν κάποια στιγμή. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα έχει κατεβάσει ρολά από τη στεναχώρια. ‘’Sayonara Magazaki’’ που  έλεγε  μια παλιά διαφήμιση. Γιατί στεναχωριέμαι θα μου πείτε. Βιώνω μια ατέλειωτη αλυσίδα καθυστερήσεων και έχουν πάει όλα πίσω, πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει… εχθές, δεν βλέπω να γίνονται…

Πλησιάζει και η 7/12. Εκείνη τη μέρα θέλω να είμαι καλά. Είπαμε δεν θα κάνω καμιά σοβαρή επέμβαση, αλλά δεν θέλω να χοροπηδάω την επόμενη μέρα, θέλω να ξεκουραστώ. Ως συνήθως που κολλάνε όλα; Στα χρήματα! Σε τι άλλο;

Γι’ αυτό κι εγώ το ρίχνω στην τρελή για άλλη μια φορά, βλακείες δηλαδή, σερφάρω και περνάω την ώρα μου, βλέπω αστείες εικόνες, αστεία βίντεο, νοσταλγώ εικόνες του παρελθόντος.

Έβλεπα λοιπόν στο youtube ,όχι σήμερα, αρκετές μέρες πριν, βίντεο από σίριαλ, από κινούμενα σχέδια, από ταινίες, κ. α ,από τη δεκαετία του ’80 ,λίγο πριν, λίγο μετά. Θυμήθηκα τους Απαράδεκτους, τον Μαγκάιβερ, το μικρό σπίτι στο λιβάδι, τη Φρουτοπία, το Μαπετ Σοου, τον Αστυνόμο Σαίνη, τον Νιλς Χόλγκερσον (το αγαπημένο μου όλων των εποχών!!!βλ. εικόνα πάνω),  τον Χοντρό- Λιγνό, το πλοίο της αγάπης, και πολλά –πολλά άλλα, μέχρι και το lambada, εκείνο το χορό που είχε γίνει μόδα τότε και χορεύαμε όλοι σαν τρελοί.

Θυμάμαι μια στιγμή, το 1981, το Φεβρουάριο ,τότε με τους σεισμούς, που βλέπαμε σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, μια σειρά με ένα υδροπλάνο, το μυστήριο του χρυσού πιθήκου,  δεν ήμουνα ούτε πέντε χρονών, κάνει τον σεισμό, πέφτω από την καρέκλα, παιδάκι εγώ, και με έψαχνε η μάνα μου στα σκοτάδια. Μετά βγήκαμε έξω όλοι στη γειτονιά. Τότε υπήρχαν γειτονιές. Μέναμε στην Κυψέλη, και μπροστά από το σπίτι υπήρχε χωματόδρομος. Κι όλα αυτά ούτε 30 χρόνια πριν, δεν μιλάω για κάποια μακρινή εποχή. Τα θυμάμαι σαν να ήταν εχθές όλα αυτά.

Θυμάμαι ,στο γυμνάσιο που πήγαινα και έπαιζα μπάσκετ, υπήρχε εκεί κοντά ένα γηπεδάκι, και έπαιζα με τα αγόρια, ήμουνα αγοροκόριτσο, και ποδόσφαιρο έπαιζα πιο μικρή. Στη Β’ γυμνασίου είχα γραφτεί και στη γυναικεία ομάδα(εφηβική μάλλον) του Σπόρτιγκ, πήγα όμως ένα χρόνο και βαρέθηκα. Είχα κάπου και μια ελπίδα ότι θα ψηλώσω, αλλά που… Αντί να πάρω από την πλευρά του πατέρα μου που είναι όλοι ψηλοί, πήρα από τις μητέρας μου που είναι όλοι πινέζες…

Θυμάμαι ακόμα πιο παλιά, που είχα, όπως όλα τα κοριτσάκια τότε(αλλά και τα αγοράκια, με διαφορετική θεματολογία) άλμπουμ που κολλάγαμε αυτοκόλλητα. Πήγαινα στο μαγαζάκι ψιλικών και έπαιρνα αυτοκολλητάκια και κόλλαγα. Μεγάλη χαρά! Κάναμε και ανταλλαγές.

Θυμάμαι ότι η μάνα μου δεν φοβόταν να με αφήνει να πηγαίνω οπουδήποτε ήθελα, σε λογικά πλαίσια βέβαια. Το πρόβλημά μου ήταν ότι οι άλλες μανάδες δεν αφήναν τις φίλες μου και ήμουνα μόνιμα χωρίς παρέα.

Θυμάμαι μετά στο πανεπιστήμιο, την φίλη μου την Βάλια που σε κάθε γενέθλια μας πήγαινε και κάπου, πότε σε ρεμπετάδικο, πότε σε μουσική σκηνή. Κάθε 12/12 ήταν το γεγονός της ημέρας τα γενέθλια της.

Θυμάμαι και εκδηλώσεις που κάναμε στο γυμνάσιο και το λύκειο, και χόρευα τότε ασταμάτητα. Τώρα αν μου πεις να χορέψω, ντρέπομαι. Αλλά φυσικά ήμουνα και 15 χρονών τότε.

Θυμάμαι κάτι disco που πηγαίναμε Γ’ λυκείου για να μαζέψουμε λεφτά για την πενταήμερη. Σε μια από αυτές έκανα το πρώτο τσιγάρο. Από τότε κάπνιζα αραιά και που, αλλά πάντα ένα πακέτο το κρατούσα ένα μήνα. Μιλάμε για τόσο φανατικό κάπνισμα. Τώρα πια καθόλου. Θα με έστελνε…

Θυμάμαι την πενταήμερη που πήγα στη Ρόδο και αρρώστησα, ανέβασα έναν πυρετό σε σημείο να μην καταλάβω τις κοπέλες που ήρθαν στο δωμάτιο για ύπνο, έμενα με άλλες δυο κοπέλες σε τρίκλινο. Πρέπει να είχα χτυπήσει 40άρι πυρετό σίγουρα. Αλλά και χωρίς τον πυρετό, χάλια πέρασα. Δεν είχαν έρθει οι φίλες μου και έκανα παρέα με παιδιά που δεν έκανα παρέα στο σχολείο και γενικά βαριόμουνα σαν άτομα.

Θυμάμαι την πρώτη συναυλία που πήρα μέρος, 9 μήνες μετά από το ξεκίνημα μου στην κιθάρα, το 1993, και είχα παίξει ένα κλασικό κομμάτι. Δεν ντρεπόμουνα, κάτι το οποίο εξακολουθεί να ισχύει και  σήμερα.

Σήμερα… Σήμερα…

Σταματώ την ονειροπόληση και προσγειώνομαι στη μιζέρια του 2008.

Τώρα που, κάθομαι στο σπίτι, άφραγκη και μόνη- κυρίως μόνη- και οι βόλτες μου έχουν περιοριστεί, όχι γιατί το θέλω, αλλά γιατί οι παρέες μου δεν είναι διαθέσιμες. Τώρα, οι λόγοι για αυτό, είναι λίγο πολύ γνωστοί. Γενικά έχω ξενερώσει με παρέες που είχα, γιατί δεν διανοούμαι κάποια άτομα που θέλουν να λέγονται «φίλοι μου», να μην τους έχω δώσει ακόμα(!!!!!!) το δωράκι τους από την Ιταλία, τέσσερις μήνες μετά, γιατί δεν τους(τις) έχω δει. Συγνώμη αλλά αν αυτό το λένε φιλία… Τα συμπεράσματα δικά σας. Ανοίγω την αγκαλιά μου για να έρθουν νέοι φίλοι στη ζωή μου. Νιώθω τυχερή που μπορώ και νιώθω κάποιους ανθρώπους κοντά μου…

Τώρα που κάθομαι στο σπίτι, και σε αντίθεση με όλες τις σειρές και τις ταινίες που μπορούσε τότε όλη η οικογένεια να παρακολουθήσει, η τηλεόραση είναι γεμάτη με κατωτάτου επιπέδου άτομα που περιφέρουν την μιζέρια του εαυτού τους σε όλα τα κανάλια, και οι ταινίες είναι γεμάτες βία, ακόμα και τα παιδικά προγράμματα είναι γεμάτα βία.

Τώρα που η ακρίβεια χτυπάει κόκκινο, και δεν τολμάς ούτε να αρρωστήσεις, γιατί τα ανα-ασφαλιστικά ταμεία δεν σε καλύπτουν στο ελάχιστο. Όπως το ΙΚΑ που πριν δύο χρόνια είχα κάνει εξετάσεις αίματος, πρώτη φορά(και τελευταία) και περίμενα δύο μήνες τα αποτελέσματα, για να πούνε μετά ότι τις έχασαν!!!!!!

Τώρα που, εχθές η μητέρα μου έφυγε από τα Μελίσσια, 4 το μεσημέρι και έφτασε 7.30 το βράδυ σπίτι!!!!! Θα είχε πάει Πάτρα για καφέ σε 3,5 ώρες.

Τώρα που, ξεκινάς με τις καλύτερες και πιο αγνές προθέσεις, στη φιλία, στον έρωτα, και εισπράττεις μόνο κοροιδία. Όλοι κλεισμένοι στα καβούκια τους ,δεν μπορούν να ανοιχτούν και δεν θέλουν να αφήσουν τη σιγουριά τους.

Ατέλειωτος ο κατάλογος…

Αλλά κάποιοι εξακολουθούν να ζουν σε ροζ συννεφάκι. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα μια χαρά είναι κατά τη γνώμη τους. Εντάξει, δεν είπαμε να τα βάφουμε μαύρα ή να γκρινιάζουμε όλη μέρα ,αλλά όλο αυτό το φανταχτερό life style που προβάλουν σαν πρότυπο, δεν σου γυρίζει τα άντερα; Στα γυρίζει όσο και να το πεις… Θέλουν να καταντήσουν όλες τις κοπέλες σαν τις άψυχες κούκλες της βιτρίνας, χωρίς να αναλογίζονται τι κακά πρότυπα τους περνάνε δια της πλύσης εγκεφάλου, γι’ αυτό παθαίνουν νευρική ανορεξία, όταν έχουν πρότυπα τα μοντέλα, που όλη μέρα δείχνει το χαζό- κουτί και όταν βλέπουν τον κοινωνικό ρατσισμό που επικρατεί(ξύπνησε η κοινωνιολόγος!χαχα!)

Νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο, αλλά έλα μου ντε που δεν τρώμε… Κάποτε θα ξυπνήσει η γενιά μας, και η επόμενη και η μεθεπόμενη και θα χάσουν την κουτάλα. Όσο και να μας ψεκάζουν σκόνη βλακείας, θα έρθει η ώρα που θα την αποβάλουμε. Ελπίζω δηλαδή.Γιατί "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη",όσο κι αν θες να αλλάξεις κάτι,δεν μπορείς ολομόναχος.Αλλά μια καλή αρχή είναι όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας.Εγώ την κάνω συνεχώς και είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου.

Αν και δεν μ’ αρέσει να αναπαράγω κείμενα άλλων, αυτό το κείμενο το έστειλε πριν από καιρό στην lifo ένας αναγνώστης και επειδή μου άρεσε και συμφώνησα 1000% με αυτά που είπε, το κράτησα. Να είναι καλά ο άνθρωπος.

Το παραθέτω αυτούσιο. Το έστειλε ένας κύριος 38 χρονών, που δουλεύει από τα 16 και παίρνει 800 ευρώ.

«Θέμα ένθετο πολυσέλιδο- τι να μην χάσουμε αυτό το φθινόπωρο στην πόλη. Θα έπρεπε να συνοδεύεται από το θέμα ‘’Πως θα κλέψουμε μια τράπεζα για να βρούμε φράγκα να δούμε όσα γίνουν στην πόλη’’. Ο λόγος που δεν διαβάζω συχνά τα free press είναι γιατί ξέρω ότι μιλούν για μια άλλη Αθήνα, άλλων ανθρώπων, άλλης ζωής: Ο Στάθης ταξιδεύει, το Κορίτσι από την Πόλη μπεκροπίνει και τσιμπολογάει μετά από το ολοήμερο shopping ,ο Μιχαηλίδης εκνευρίζεται που οι καθημερινές του δεν είναι London –like ,έχει υπέροχες συναυλίες, μοναδικά θέατρα, απίθανα πάρτυ. Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Η πόλη σας… Η δική μου πόλη έχει ξύπνημα στις 6.30, ουρά για τρόλει στις 7.15, δουλειά, διάλειμμα το μεσημέρι, δουλειά και απόγευμα ως τις 9. Και το Σάββατο. Έχει δάνειο για το δυάρι( αντί για νοίκι), δύο πιστωτικές κάρτες, λογαριασμούς που πάλι ακρίβυναν, ουρά στον ΟΕΚ για κοινωνικό τουρισμό γιατί δεν περισσεύουν τα ρημάδια ούτε για μια εβδομάδα στα νησιά, ούτε Πάρο, ούτε Μύκονο, σε άλλο χάρτη, συντονισμό στα ραδιόφωνα που μοιράζουν προσκλήσεις για θέατρο και σινεμά, και το Σαββατόβραδο μπαλκονάκι, μπιρίτσα, κουβεντούλα κι αγκαλιές. Δεν είναι γκρίνια. Δεν είναι, πιστέψε με, μιζέρια. Μερικές φορές ζηλεύω που τόσα βλέπετε, τόσα ακούτε, τόσα ανακαλύπτετε. Δεν είναι αντίπαλος η lifo ,είναι μια ψευδαίσθηση ότι εκεί έξω υπάρχει ένα κομμάτι βολεμένων που χαίρονται τα λεφτά τους, αγαπημένων καλλιτεχνών που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν είναι πολλά τα 40 ευρώ για το εισιτήριο, λατρεμένων τύπων που δοκιμάζουν σουίτες και φουα γκρα, πισίνες και κόκα. Τα ακριβά γούστα και η ακριβή μου ταπεινότητα. Καλή διασκέδαση φιλαράκια. Πιθανό να σας βρω μια στήλη που θα λέγεται ‘’working zero’’( οι ήρωες που κοιμήθηκαν κι ονειρεύτηκαν ζωή)

ΥΓ: Παρακαλούνται οι ‘’πειρατές’’ των cd να μην αρκούνται στα σκυλοπόπ, θέλω να βρω με 3 ευρώ και την Πλάτωνος, και το ‘’10’’ και  Σαββόπουλο- Παπακωνσταντίνου –αργεί το δώρο Χριστουγέννων ρε παιδιά!»

ΥΓ1(δικό μου). Μετά από αυτό, τι να σχολιάσω… Ότι είμαστε στον πάτο; Αυτό το ξέρουμε; Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που το βλέπουν ,υπάρχει ελπίδα!!

ΥΓ2:Σε 20 χρόνια,το 2028-να είμαστε καλά-που θα κάνω πάλι αναδρομή και θα θυμάμαι το σήμερα που τότε θα είναι παρελθόν,αυτά που σήμερα μου φαίνονται βουνό,τότε θα γελάω.Έτσι συμβαίνει σε όλους.Γι' αυτό γελάω και τώρα γιατί αλλιώς...

Στιγμές παρέας…

Στιγμές μοναξιάς…

Λίγο πριν, χαμόγελα και λόγια.

Τώρα σιωπή στο δωμάτιο και εγώ να χτυπάω τα πλήκτρα ρυθμικά. Όπως χτυπούσα τα τακούνια μου στο δρόμο. Σαν να ήθελα να τους ξυπνήσω όλους, σαν να ήθελα να σπάσω τη σιωπή. Είπα κι εγώ μια φορά να βάλω τακούνια. Για να κάνω λίγο θόρυβο, μήπως και νικήσω τη σιωπή. Αλλά αυτή πάντα ζει και βασιλεύει…

Πάντα εναλλάσσεται με τη μελωδία.

Μελωδίες στη σειρά απόψε. Όμορφες μελωδίες, όμορφες φωνές, όμορφη βραδιά.

Χαμογελώ. Έτσι, χωρίς λόγο.

Νιώθω γεμάτη.

Νιώθω όμορφα.

Νιώθω ζωντανή.

Έτσι, χωρίς λόγο. Καλά, όχι ακριβώς χωρίς λόγο, είναι πολλοί οι λόγοι. Είναι η αίσθηση ότι για πρώτη φορά βάζω μια σειρά στα πράγματα, ανήκω κάπου, ότι ακούγεται η φωνή μου. Είναι πολλά για μένα. Ίσως τίποτα για κάποιους άλλους. Είναι πολλά και για να εξηγήσω. Απλά κάποια πράγματα στο παρελθόν αφήσανε σημάδια και ήρθε η ώρα που παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου, δυνατή όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί ισχύει πως «ό ,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Και για να μην με σκοτώσανε όλα αυτά που έχω βιώσει σημαίνει ότι προς το παρόν θα γίνω δυνατή και θα χτυπήσω κάτω τα τακούνια μου να διώξω το κακό.

Νιώθω δυνατή.

Νιώθω πλήρης.

Νιώθω σημαντική.

Γιατί άφησα πίσω τον κακό εαυτό, το τέλμα, το βάλτο και περπάτησα. Γιατί έπεσα, σηκώθηκα, ξανά- έπεσα και ξανά- σηκώθηκα. Μόνη. Βάζοντας τις παλάμες στο δρόμο. Μόνη όμως. Χωρίς δεκανίκια.

Νιώθω αισιόδοξη.

Νιώθω δημιουργική.

Νιώθω ανανεωμένη.

Όλα αυτά που είχα ξεχάσει. Έψαξα μέσα μου. Τα βρήκα. Σε μια γωνίτσα περίμεναν, ξένα ρούχα παλιά, δικά μου τώρα.

Συναισθήματα παραγκωνισμένα που ξεπήδησαν από τη γωνίτσα της ύπαρξής μου.

Τα μάτια μου βλέπω στον καθρέπτη ή άλλα μάτια με κοιτούν; Όχι, τα δικά μου που κοιτούν με άλλο τρόπο.

Γιατί «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε».

Συναισθήματα απλώνονται στο χώρο, να κλέψουν τη θέση της σιωπής. Θα ήθελα να μπορούσα να τραγουδήσω τώρα, να φωνάξω, να πιάσω το ντέφι να το χτυπήσω, να παίξω κιθάρα, να κάνω φασαρία, να πιάσω το τουμπερλέκι, να ακουστώ.

Όμως δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά.

Δεν νυστάζω.

Όταν νιώθω γεμάτη ποτέ δεν νυστάζω. Όταν γυρίζω από ξενύχτι, ποτέ δεν νυστάζω.

Κλείνω τα μάτια. Όπως είμαι εδώ, στην καρέκλα.

Θυμάμαι.

Χαμογελώ.

Νιώθω.

Ονειρεύομαι.

Ελπίζω.

Ανοίγω τα μάτια.

Άλλωστε «Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τα ανοίγω βλέπω  μπρος μου  ό, τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό, τι ποθώ»

Που λέει κι ο ποιητής.

Ποθώ.

Τι ποθώ;

Χιλιάδες πράγματα. Μη χειροπιαστά. Συναισθήματα. Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τα υλικά.

Θέλω.

Τι θέλω;

Να μπορώ να νιώθω. Να μπορώ να μιλάω. Να μην φοβάμαι. Να μην δειλιάζω. Να μην το βάζω στα πόδια. Να ερωτεύομαι. Αυτό περισσότερο από όλα. Κλειδί του παραδείσου. Το έχω χάσει… Το ψάχνω. Ποιος να το κρατάει άραγε; Θα ξεκλειδώσει την καρδιά μου; Ταιριάζει το κλειδί του;

Αναρωτιέμαι.

Περιμένω.

Προσμένω.

Αυτό το χέρι που θα κρατάει το σωστό κλειδί και θα ξεκλειδώσει την καρδιά μου.

Αλλά ως τότε…

Τραγουδώ…

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
παρκάρω τ' όχημα και σου μιλάω
και συ που ξέρω πως δε νοιάζεσαι
τάχα ταράζεσαι που σ' αγαπάω

Παίζεις με την ευαισθησία μου
μα την ουσία μου δεν την προσέχεις
και στης καρδιάς μου τα σκιρτήματα
άλλα προβλήματα λες ότι έχεις

R:Και τι ζητάω,τί ζητάω
Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω...

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
κερνάω ρόφημα στο κυλικείο
κι ενώ να 'ρθω μου απαγόρευες
εσύ αγόρευες μ' αυτούς τους δύο

Είπες μετά πως με περίμενες
δε με περίμενες η μοίρα το 'χει
κι όταν στα χέρια μου σε κράτησα
εκεί την πάτησα και είπες όχι

ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΆΩ;ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΝΑ ΠΑΩ...

Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό...

Τελικά η καλή και η κακή διάθεση ίσως και να απέχουν ελάχιστα,κυρίως σε άτομα κυκλοθυμικά όπως εγώ.

Από χθες,έχω κάνει προόδους.Μπορεί να μην έχει αλλάξει κάτι,άλλαξα όμως πορεία πλεύσης και πια πλέω σε άλλες θάλασσες,αισιοδοξίας.Έτσι,χωρίς να υπάρχει λόγος.

Τα προβλήματα δεν τελειώνουν.Αυτή την εποχή,δεν ξέρω προς τα που να κοιτάξω,μήπως και δω "το χαστούκι" που θα έρθει να προσγειωθεί και να γκρεμίσει την καλή μου διάθεση,αλλά πάντα,όσο και να το περιμένω,κοιτάζω στη λάθος κατεύθυνση και αυτό έρχεται αθόρυβα να διαλύσει μια άλλη πλευρά που δεν περίμενα...

Κι όμως.Αν και ξέρω ότι θα περάσω δύσκολα και ήδη περνάω δύσκολα,σαν κάτι να αλλάζει μέσα μου.

Αν ήμουνα κάποια άλλη,που έχει μάθει στη ζωή να της έρχονται όλα βολικά,θα λύγιζα,θα είχα βγει ήδη νοκ άουτ. Όχι όμως εγώ που παλεύω σε όλη τη ζωή,και ποτέ δεν είχα πράγματα που για άλλους ήταν δεδομένα.Έτσι όμως αποκτάς δύναμη,όταν όλα σου έρχονται βολικά,στην πρώτη αναποδιά,δεν ξέρεις που να κρυφτείς.

Έξω έχει συννεφιά,αλλά ίσως πρώτη φορά δεν με ενοχλεί.

Εχθές είχα πάει και πήρα ένα δωράκι που είχα κερδίσει από ένα περιοδικό.Είπαμε,με εξοπλίζουν καλλυντικά για να μην αγοράζω.Παρεπιπτόντως,αν και είμαι ο πλέον άφραγκος άνθρωπος,κατά έναν παράξενο τρόπο,σπάνια να ξεμείνω εντελώς,όλο και κάτι υπάρχει,ίσως επειδή ξέρω να διαχειρίζομαι την οικονομική μου κρίση!

Ύστερα-για εχθές μιλάω πάντα-πήγαμε στο καινούριο πολυκατάστημα στην Λεωφόρο Συγγρού(και το περιοδικό εκεί ήταν)το Saturn.Έχει τα πάντα-στην κυριολεξία-σε ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά,από μπαταρίες μέχρι Η/Υ και από cd μέχρι τηλεοράσεις.Παρατήρησα ότι έχει πολύ καλύτερες τιμές από τα υπόλοιπα μαγαζιά στο είδος του.

Αρκούν 1-2 χαζοπραγματάκια να αγοράσεις και να σου φτιάξει κάπως το κέφι!Όπως αυτό το ζουζουνίστικο άλμπουμ για φωτογραφίες που φαίνεται στην φωτογραφία.Παλιμπαιδισμός ως συνήθως.

Το σπίτι μου είναι σαν το κουκλόσπιτο της barbie,από τα λούτρινα,έχω όλο το ζωολογικό κήπο,γουρουνάκια,σκυλάκια,γατάκια,αρκουδάκια,ρακούν,χελωνίτσες,Τουίτι,Μικυ Μαους, κάνουν παρέλαση στο δωμάτιο μου.Αλλά έχω κι άλλα πράγματα που έχω φτιάξει εγώ,έχω παιχνιδάκια από kinder.Νήπιο!!χαχαχα!!

Κι όμως,με χαλαρώνει η ατμόσφαιρα αυτή,από ο,τι να ζούσα σε ένα πολυτελές σπίτι.Όπως μια οικογενειακή φίλη που όταν μπαίνεις σπίτι τους νομίζεις ότι μπαίνεις σε μουσείο με εκθέματα από κάποιο ανάκτορο,όλο μπιχλιμπίδια,έχει και μικρό παιδί και είναι επικίνδυνο μην τα πιάνει και τα βάζει στο στόμα του...

Αλλαγή θέματος.Είπαμε,εκτός από κυκλοθυμική,έχω και το κακό ελλάτωμα να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο.

Αυτή την εποχή έχω δημιουργικό οίστρο.Γράφω συνέχεια.Μπορεί να μου βγεί ένα τραγούδι μέσα σε μισή ώρα.Έγραψα ένα εχθές.Γράφω κείμενα,έχω ιδέες.

Κανονικά,όταν μου συμβαίνει αυτό,ανησυχώ,γιατί πάντα η δημιουργικότητά μου πηγάζει σε κακή διάθεση.Κι αυτή τη φορά,πηγάζει από κακή διάθεση,έχει αφετηρία κάποιες δυσκολίες,αλλά φιλτράρεται μέσα από συναισθήματα που έχω,από κάτι που νιώθω να γεννιέται μέσα μου και όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να το εξορίσω...Τι είναι αυτό;Ε,μεγάλα παιδιά είστε,δεν θα πω!Καταλαβαίνετε!!χαχα!Όταν λέω συναισθήματα τι μπορεί να είναι;Αίνιγμα.

Είπαμε τα φοβάμαι αυτού του είδους τα ανοίγματα,αλλά κάποτε κι εγώ θα μπω στη σειρά,θα κόψω το νουμεράκι μου και θα περιμένω.Μπορεί τώρα να εξυπηρετείται το νούμερο 5,για παράδειγμα,κι εγώ να έχω το νούμερο 50,αλλά κάποια στιγμή,ίσως και σε δυο,ή τρεις ή έξι ή οχτώ μήνες να έρθει κι η σειρά του νούμερου 50,να περάσει στο ταμείο και να λάβει τα χρεωστούμενα.Θα έρθει η ώρα μου,και θα βοηθήσουν πολύ την κατάσταση κάποιες ενέργειες που έχω βάλει μπροστά.Η καθυστέρησή τους με έχει κουρελιάσει τόσο καιρό.Γιατί κάποια στιγμή και η υπομονή μπορεί να σε προδώσει,αν και έχω αστείρευτη.

Το ταμείο και τα υπόλοιπα εννοείται είναι συμβολικά.

Πάντως μου χρωστάει η ζωή.Μου χρωσταέι χαρές και κάποια στιγμή θα τις γυρέψω πίσω.Μου τις στέρησε νωρίς.Αλλά δεν την φοβάμαι.Κάποις στιγμή θα έρθει κι η σειρά μου.Πως λέει και η λαική ρήση: Θα γυρίσει ο τροχός,θα ******* κι ο φτωχός. Σιγά μην φοβηθώ!Τίποτα και κανέναν.Μόνο με τις κατσαρίδες έχω ένα θεματάκι,εκεί σταματάνε οι φόβοι μου.Όλα τα άλλα,βαπτίζονται ανασφάλειες και αυστηρή αυτοκριτική.

Κάποια πράγματα,μη χειροπιαστά,που απλά υπάρχουν στη ζωή μου,μου δίνει απίστευτη χαρά η σκέψη τους.Απλά υπάρχουν στη ζωή μου και μου δίνουν χαρά,μόνο και μόνο η ύπαρξη τους.

Και επίσης,αν καμιά φορά το παίζω χαζή και ανήξερη,δεν σημαίνει ότι είμαι κιόλας.Είμαι λίγο μυστικοπαθής,δεν μιλάω εύκολα,επειδή είμαι διακριτική.Αλλά το μάτι μου παρατηρεί τα πάντα και με την πρώτη ματιά μπορώ να καταλάβω τι ρόλο παίζει κάποιος.Ρόλο όταν λέω,τον χαρακτήρα του.Σπάνια έχω πέσει έξω,κι αυτό σε περιπτώσεις τρομερά διπρόσωπων ανθρώπων.Ακόμα κι αν δείχνω ανεκτικότητα,είναι επειδή ελίσομαι,διπλωματικά και απεχθάνομαι εντάσεις και καυγάδες.Αλλά όχι ότι δεν βλέπω.

Γενικά το λέω.Στοιχείο μου είναι κι αυτό.Το διευκρινίζω γιατί μπορεί κάποιοι να το πάρουν προσωπικά.ΚΑΜΙΑ σχέση.

Μπορεί λίγα λόγια να σου δώσουν χαρά.Μπορεί κάτι που δεν περίμενες.Μια στιγμή που ήρθε τώρα και σε λίγο έχει γίνει παρελθόν.Μια στιγμή που ελπίζεις και δεν ξέρεις αν θα έρθει.Χαρά δίνουν όλα.

Ποτέ μου δεν ήθελα να ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.Προτιμούσα να έχω άγνοια.Έχει πιο ενδιαφέρον.Αν είναι ένα ωραίο βιβλίο και δεν το έχεις διαβάσει,μια ωραία ταινία και δεν την έχεις δει,αν σου πει κάποιος το τέλος,θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον με το να το ανακαλύψεις μόνος;Όχι βέβαια.Έτσι πάω,ψαχουλεύοντας,στα τυφλά.Και μ'αρέσει αυτό!!Με εξιτάρει!!

Τραγουδάκι;Φυσικά!!

Αν κι έχω απεριόριστη υπομονή,αυτό το τραγούδι το αγαπάω ιδιαίτερα.

ΔΕΝ ΈΧΩ ΑΛΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ-Β.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Στέκομαι ανάμεσα σε δυο δρόμους. Σε ένα σταυροδρόμι.

Ο πρώτος δρόμος, ο εύκολος, έχει χαρές, έχει χαμόγελα, έχει Αγάπη, έχει φιλία, έχει συμφωνία, έχει δεσμό, έχει έρωτα, έχει όνειρο, έχει δικαιώματα,  έχει δουλειά, έχει χρήμα, έχει δόξα.

Ο δεύτερος δρόμος, ο δύσκολος, έχει πίκρες, έχει συννεφιά, έχει μίσος, έχει έχθρα, έχει ασυμφωνία, έχει χωρισμό, έχει μοναξιά, έχει εφιάλτη, έχει υποχρεώσεις, έχει ανεργία, έχει αφραγκία, έχει αφάνεια.

Δεν ξέρω  ποιο μικρό δρομάκι οδηγεί πού. 

Κι όμως… Πως γίνεται ,χωρίς να ξέρω, πάντα να περπατάω στον δεύτερο δρόμο; Γεμάτη αμφιβολίες, ξεκινώ για τον πρώτο δρόμο, διασχίζω ένα κομμάτι, δύσβατο αρχικά και πείθομαι πως αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Εγκαταλείπω και ακολουθώ τον άλλο. Τότε βλέπω τον υπόλοιπο κόσμο που ακολουθεί τον δρόμο που εγκατέλειψα, να προχωρά, να προχωρά, να προχωρά ,κι εγώ να μένω πίσω…

Σαν να ‘ναι κλεψύδρα η ζωή μου… Άμμος που κυλάει με ρυθμό, χωρίς καμιά ανακοπή, αέναη κίνηση.

Σύννεφα κατοικούν στα μάτια μου.

Θέλω να τα διώξω.

Θέλω κι εγώ να γίνω όπως όλοι. Όχι ακριβώς όπως όλοι, αλλά να… Θέλω να έχω δικαιώματα, όχι μόνο υποχρεώσεις. Ως τώρα με φόρτωσε υποχρεώσεις η ζωή και 32 χρόνια δεν έχω ξεχρεώσει. Άλλα τόσα χρόνια θέλω για να ξεχρεώσω; Κι η ζωή που φεύγει; Θέτει καλά- καλά τις υποχρεώσεις, εκδικείται, και φεύγει;

 «Ει, ψιτ, έχω και δικαιώματα ξέρεις!» ,θέλω να της φωνάξω, αλλά μήπως μου έμεινε και φωνή; Κάθε μέρα διαδηλώνω μόνη, σε έναν βολεμένο κόσμο, μοναχικός ταξιδιώτης σε άδειο σταθμό, έχασα και το μοναδικό εισιτήριο που είχα.

Αγάπη, έγραφε πάνω το εισιτήριο κι εγώ η τρελή δεν το έσφιξα στο χέρι και το παρέσυρε ο αέρας… Τώρα; Έχει κλείσει το εκδοτήριο… Που θα βρω άλλο;

Τρεις διαβάτες πηγαινοέρχονται στο σταθμό.

Τους φοβάμαι.

Είναι και οι πιο μεγαλόσωμοι, πιο ψηλοί από μένα.

Ο ένας μιλάει μια άγνωστη γλώσσα.

Ο δεύτερος με κοιτάει με κακία.

Ο τρίτος με κοιτάει… Μα, τι είναι αυτό; Δεν γνωρίζω αυτό το συναίσθημα… Μήπως εγώ τον φοβίζω;

Τον πλησιάζω. Κρυώνει. Φοράει ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και έξω θερίζει ο βοριάς, θα πρέπει να έχει πέσει κάτω από το μηδέν η θερμοκρασία.

Βγάζω το παλτό μου και τον τυλίγω.

Τρέμει.

Πάμε μέσα στο σταθμό. Οι δυο μας. Με κοιτάζει.

Ένα παγωμένο «ευχαριστώ» σχηματίζεται στα χείλη του.

Αυτή η στιγμή μας ενώνει.

Ενώνουμε στιγμές στη σειρά και βγάζουμε μια ιστορία.

Την ιστορία μας. Εμένα που δίνω. Εκείνον που δίνει.

Εμένα που παίρνω, εκείνον που παίρνει.

Κρατάμε ένα κλειδί.

Σπασμένο.

Το μισό το έχω εγώ, το υπόλοιπο εκείνος.

Αν λείπω εγώ ή αν λείπει εκείνος, κανείς δεν μπαίνει μέσα.

Κι όμως…

Έρχεται η μέρα που το κλειδί μένει μισό. Φτάνω έξω από το σπίτι και εκείνος λείπει.

Μένω απέξω.

Όποιον με πλησιάζει τον διώχνω. Κανένα κλειδί δεν εφαρμόζει με αυτό.

Εκείνος που τόνιζε τις ομοιότητες μας, εκείνος τώρα τονίζει τις διαφορές μας.

Αλλά το κλειδί λέγεται «Αγάπη». Δεν υπάρχει η λέξη «διαφορά» μέσα της.

Αναρωτιέμαι… Πως δυσκολέψαμε τη ζωή μας;

Αν εξορίζαμε αυτή την κακή λέξη(διαφορά) και κοιτούσαμε στα μάτια του άλλου την ομοιότητα, πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος.

Γεμίζω σιωπές και φοβάμαι. Δεν θα αλλάξει αυτός ο κόσμος… Πάντα έτσι… Θα βάζει σε κουτάκια τους ανθρώπους, σε κατηγορίες.

Ποιο το έγκλημα για να αξίζει τέτοια τιμωρία;

Ας κοιτάζαμε στα μάτια με ειλικρίνεια… Ας κοιτάζαμε…

Μόνο ομοιότητα υπάρχει…

Όλοι το ίδιο αποζητάμε. Αγάπη. Ακόμα και όσοι είναι πολύ σκληροί για να το παραδεχτούν. Αν βρισκόταν μια ανοιχτή αγκαλιά, θα φωλιάζανε. Όλοι. Αλλά προτιμούν να το ξεχάσουν και να φορέσουν τη μάσκα τους.

Βαθύτατα υποκριτική κοινωνία.

Κι εγώ; Πως θα πορευτώ ; Πως θα βρω τον δρόμο μου;

Στον λάθος δρόμο περπατούσα, με τα χίλια εμπόδια…

Εξακολουθώ να περπατώ στον λάθος δρόμο…

Όμως σκάω ένα χαμόγελο… Εκείνος πέρασε από τη σκέψη μου.

Πάντα ζητούσα κάτι να πιαστώ. Πάντα ήθελα να αγαπώ. Πάντα ήθελα να ελπίζω. Πάντα ήθελα να ονειρεύομαι.

Τώρα το θέλω πιο πολύ. Τώρα το έχω ανάγκη. Με κούρασε η ζωή. Κι εκείνος πρόσφερε ένα χαμόγελο. Το έβαλα στην τσέπη μου για τον μοναχικό δρόμο.

Ρητορικές ερωτήσεις γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Δεν γυρεύω απαντήσεις. Δεν ξέρω να απαντήσω…

Αξίζει να ελπίζεις σε κάτι που απομακρύνεται χρόνια;

Αξίζει να μιλήσεις για κάτι ή να σιωπήσεις;

Αξίζει να ρισκάρεις 100 στιγμές σιγουριάς;

Αξίζει να ρισκάρεις για μια πιθανότητα ευτυχίας να βουτήξεις στον ωκεανό της αβεβαιότητας;

Αξίζει κάτι που υπάρχει εδώ να το προσπαθήσεις να το πας πιο πέρα;

Αν αποτύχεις;

Ναι, αλλά υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να πετύχεις!

Κι εγώ πάντα με αυτή τη μια πιθανότητα παίζω. Τζογάρω. Ξέρω ότι έχω μία πιθανότητα νίκης και εννιά ήττας και ποντάρω στη μια πιθανότητα.

Τι κι αν σπάω τα μούτρα μου!!Δεν χαμπαριάζω!!

Ξανασηκώνομαι πιο δυνατή. Μόνη. Χωρίς στήριγμα. Σηκώνομαι και δεν περπατάω. Τρέχω.

ΥΓ: Όποιος δεν κατάλαβε, δικαίως. Δεν θα επεξηγήσω τίποτα. Στιγμές, απλά στιγμές. Ο ,τι κι αν σημαίνει.

ΥΓ2:Χωρίς τραγουδάκι γίνεται; Όχι βέβαια. Το γυρόφερνα στο μυαλό, δεν έχει άμεση σχέση με όσα είπα, απλά το αγαπώ.

Δεν ξέρω αν υπάρχεις

δεν ξέρω αν σε είδα

ή αν το μυαλό πλημμύρισες

σαν να 'σουν καταιγίδα.

Δεν ξέρω αν υπάρχεις

ή σε έπλασα στο μυαλό μου

εικόνα μιας βραδιάς

τρυπώνεις στο όνειρό μου.

Ίσως να σε ονειρεύτηκα

μονάχη μια βραδιά

δύο μάτια όμορφα

φωτίσαν το σκοτάδι.

Ίσως να σε ονειρεύτηκα

μα τώρα είναι αργά

θα φύγω τελικά

όπως και κάθε βράδυ.

Δεν ξέρω αν σ'ονειρεύτηκα

ή αν υπάρχεις στ'αλήθεια

η μοναξιά που με κύκλωσε

έγινε πια συνήθεια.

Δεν ξέρω αν σ'ονειρεύτηκα

ένα βράδυ που είχα ανάγκη

δύο λόγια γλυκά κι ας ήταν ψεύτικα

και σε έπλασα στο σκοτάδι.

ΥΓ1:Είχα καιρό να γράψω ποιήμα.Ήρθε αυθόρμητα,απρόσκλητο...

ΥΓ2:Ο κούκλος σκυλάκος,ονομάζεται coffee,και βρίσκεται στη δουλειά της μητέρας μου.Εδώ στεναχωριέται επειδή φύγαμε και έμεινε μόνος.Πριν λίγη ώρα μας κοίταζε που τρώγαμε μουστοκούλουρα και κέικ και σηκωνόταν στα δύο πόδια για να του δώσουμε!!Απλά τέλειος!!!!Το ξέρω από κουτάβι το σκυλάκι και τώρα είναι 11 χρονών.

Απλώνω το χέρι για βοήθεια. Γύρω χιλιάδες άνθρωποι. Μέσα μου απέραντη ερημιά. Έρημος. Το τίποτα. Μια φυγή γυροφέρνω στο μυαλό μου και ψάχνω τρόπο να την πραγματοποιήσω. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και κοιτάζω το ταβάνι, αλλά όπως πάντα, δεν μου έχει την λύση γραμμένη…

Απογοητευμένη βγαίνω στο δρόμο. Θέλω να πάψω να σκέφτομαι. Δεν θέλω να συναντήσω κανέναν. Γυροφέρνω στίχους στο μυαλό μου αυτή τη φορά. Κι άμα δω κανέναν φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένες καλησπέρες, δεν γουστάρω να μου πει. Οι στίχοι γίνονται συναίσθημα. Ο κόσμος που με περιβάλει αυτή τη δεδομένη στιγμή με ενοχλεί. Δεν τον αντέχω. Με κάνει να νιώθω πιο μόνη.

Όταν αναποδογυρίζουν όλα με μια κλωτσιά στο στομάχι που στο κάνει να δένεται φιόγκος… Τι να πεις μετά και τι να κάνεις…

Ξεκινάς πεθαμένη την αμέσως επόμενη στιγμή…

Έτσι κι εγώ.

Κι όμως… Ένα φως στο βάθος… Μια φωνή… Κι ύστερα άλλη μια… Μετά πολλές φωνές… Γνώριμες…

Ξεχάστηκα… Λυτρώθηκα… Σηκώθηκα… Πέταξα… Χαμογέλασα…

Μια ανάσα η φάλτσα νότα με την σωστή, στην ψυχή μας…

Άπλωσα το χέρι. Έψαξα το δικό σου και δεν το βρήκα. Είσαι παντού και πουθενά.  Ας ήταν αλλιώς τα πράγματα… Αφού είσαι αερικό… Δεν υπάρχεις. Δεν υπήρξες. Θα ήθελα να υπάρξεις κάποτε. Αλλά… Καμένο χαρτί η ζωή μου… Ο, τι αγγίζω χάνεται… Ο, τι αγάπησα, την άλλη στιγμή δεν υπήρξε… Ούτε εσύ υπάρχεις… Κι αν υπάρχεις, θα σε διώξω… Πριν σου κάνω κακό…

Γιατί δεν έχω μάθει να μένω… Γιατί δεν έχω μάθει να μοιράζομαι… Γιατί δεν έχω μάθει να αγαπώ…

Τα αγρίμια του βουνού και τα δέντρα των κορφών μόνα στέκουν.

Θα ήθελα τόσο να αφεθώ… Θα ήθελα τόσο να νιώσω… Θα ήθελα τόσο να χαμογελάσω… Θα ήθελα τόσο να ελπίζω… Θα ήθελα τόσο να ονειρευτώ…

Αλλά ένα σύννεφο κατοικεί στα μάτια μου. Δεν φέρνει βροχή, δεν ξεσπάει. Όμως είναι εκεί και όταν πάω να χαμογελάσω, ρίχνει μια αστραπή και κόβει το χαμόγελο στα δύο.

Και φοβάμαι να μείνω… Φοβάμαι να χαμογελώ.. Φοβάμαι να ονειρεύομαι…

 Την Φυγή γυροφέρνω πάλι στο μυαλό.

Ο Φόβος είναι πάντα εδώ να μου κλείνει το μάτι.

Η Ελπίδα περιμένει τη σειρά της.

Η Αγάπη φεύγει ,δεν υπάρχει τίποτα εδώ που να την αφορά.

Το Σύννεφο πιάνει πρώτο τραπέζι πίστα στα μάτια μου.

Η Αστραπή πέφτει αυστηρή στο κεφάλι μου.

Το Χαμόγελο διστάζει να ανθίσει.

Η Χαρά περιμένει τη σειρά της να πιάσει το χορό.

Η Λύπη κάνει πάντα ζαβολιές και βγαίνει πρώτη, κουνώντας το μαντήλι.

Η Ζωή τους καλεί όλους, να πιάσουν το χέρι και να χορέψουν.

Λύπη, Χαρά, Χαμόγελο, Αστραπή, Σύννεφο, Αγάπη, Ελπίδα, Φόβος, πιάνουν όλοι μαζί τα χέρια και κοντά έρχονται και ο Θυμός, ο Πόνος, το Δάκρυ, το όνειρο, το Γέλιο, η Μοναξιά, η Παρέα, η Φιλία, η Εξυπνάδα, η Ομορφιά, η Ασχήμια, η Ευγένεια, η Αγένεια, το Ενδιαφέρον, το Μυστικό, που μέχρι τώρα κάθονταν στη γωνιά και δεν συμμετείχαν.

Την ζωή άλλωστε όλα αυτά δεν την αποτελούν; Μια εμπειρία είναι. Κι εμείς ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν. Μια μικρή στιγμή στην αιωνιότητα η τροχιά μας. Φορτώσαμε αυτή την μικρή τροχιά με χιλιάδες πρέπει, γιατί, με χιλιάδες άγχη, με χιλιάδες μίση και ξεχάσαμε αυτήν την απλή αλήθεια.

Γιατί εγώ τώρα δεν θα έπρεπε να φοβάμαι…

Αν ζούσαμε κάπου αλλού, η ζωή μου δεν θα είχε μεγάλη διαφορά από τη ζωή μιας οποιασδήποτε κοπέλας στην ηλικία μου.

Τώρα όμως η εντολή αναβοσβήνει…

Μην μιλήσεις… Μην πεις τίποτα… Αυτό να το ξεχάσεις… Δεν γίνεται…

Κι όμως… Για όλους γίνεται… Για όλους…

Και παλεύω ένα στιχάκι μέσα μου…

Κι ένα τραγούδι βγαίνει σαν καταρράκτης…

Όταν όλα γύρω μοιάζουν άχρωμα.

Όταν όλα γύρω είναι σιωπηλά και περιμένουν από μένα να τους δώσω φωνή.

Όταν έχω κουραστεί να μιλάω, γιατί κάθε φορά τα ίδια πράγματα λέω, οι ίδιες λέξεις βγαίνουν κουρασμένες απ’ τα χείλη μου.

Τότε φέρνω στο μυαλό μου γεγονότα που άφησα πίσω, πόρτες που άνοιξα και πέρασα από μέσα τους, χωρίς να κλείσουν, όπως πάντα, στο πρόσωπο μου με δύναμη.

Όταν έχεις συνηθίσει οι πόρτες να κλείνουν στο πρόσωπο σου με δύναμη, από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να ανοίγουν πόρτες στο όνειρο, και προτιμούν να τσαλαπατήσουν πράγματα που δεν καταλαβαίνουν…

Τότε όταν οι άλλες πόρτες άνοιξαν και πέρασες από μέσα τους, το νιώθεις σαν μικρό θαύμα.

Όταν όλοι σε αντιμετωπίζουν σαν να σε δείχνουν με το δάκτυλο και να ψιθυρίζουν μεταξύ τους «προσοχή, διαφέρει», και να ξέρεις ότι το λένε για σένα με ζήλεια, επειδή εκείνοι το μόνο που γύρεψαν πάντα είναι να συμβιβαστούν μέσα σε όσα φτάνει το μυαλό τους και τα βιώματα τους…

Τότε όλοι οι υπόλοιποι, εκείνοι, που δεν σε δείχνουν με το δάχτυλο σαν να σε στιγματίζουν και να σου κρεμάνε την ταμπέλα, μετράνε διπλά στα μάτια σου…

Τότε η χαρά τους είναι και χαρά σου.

Γιατί πάντα ο φίλος στη χαρά φαίνεται. Στη λύπη, όλοι τρέχουν για ελεημοσύνη, για να κάνουν την καλή πράξη της ημέρας.

Όταν όμως δεν χαίρονται με τη χαρά σου, δεν μπορείς να πεις την λέξη «φίλος». Είναι πολύ ιερή για να σκορπιέται άδικα.

Στη λύπη, ξέρεις να πάς στη γωνίτσα και να γλείψεις τις πληγές.

Στη χαρά θέλεις να φωνάξεις πόσο όμορφα νιώθεις.

Όταν όλα γύρω σου μοιάζουν με τραπουλόχαρτα που φύσηξες και έπεσαν, αρκεί λίγες στιγμές να σκύψεις στον εαυτό σου. Είναι τελικά όλα τόσο μαύρα; Ίσως και όχι. Αν εσύ τα βάψεις ροζ, μωβ, γαλάζια, κίτρινα, κόκκινα. Αν τους παίξεις μια φάλτσα συγχορδία και μετά γελάσεις. Αν γελάσεις με τον εαυτό σου, με το πόσο μπορεί να αλλάξει η διάθεση σου, πόσο πρέπει να τρελαίνει αυτό τους γύρω σου.

Γιατί το έχεις σκεφτεί.

Αγρίμι πάντα. Γυμνή από αγάπη. Νιώθεις πως έχεις ξεχάσει, δεν ξέρεις τι σημαίνει. Και την φοβάσαι… Ένας Θεός ξέρει πόσο… Πόσο φοβάσαι να αφεθείς… Γιατί όλες τις φορές που το έκανες, που στάθηκες άξια μπροστά στην αγάπη, αυτή κράταγε μαχαίρι, όχι στο χέρι της, αλλά στην τσέπη. Και τα φοβάσαι αυτά τα μαχαίρια… Αυτά που κρύβονται στις τσέπες και δεν τα βλέπεις… Πόσο τα φοβάσαι…

 Και αποφεύγεις να αφεθείς… Και αποφεύγεις να δώσεις… Και αποφεύγεις να πάρεις… Και αποφεύγεις να αγαπήσεις… Και αποφεύγεις να πληγωθείς…

Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πόσο πονάει αυτό. Η πληγή δεν κλείνει. Ίσως και ποτέ. Πάντα κουβαλάμε παλιές πληγές. Όσο κι αν έκλεισαν, οι αλλαγές του καιρού, ένα βλέμμα, μια σύμπτωση, μια συνάντηση, ένα τραγούδι, μια κίνηση, μπορεί να πονέσουν εκ νέου.

Κι έχεις τόσο βαρεθεί να πονάς.

Και κάπου εκεί καταλήγεις μόνη.

Και κάπου εκεί καταλήγεις χωρίς πληγές αλλά και χωρίς ουσία.

Και κάπου εκεί το μαχαίρι εσύ, η ίδια, το στρέφεις στον εαυτό σου, γιατί δεν ξέρεις που να το στρέψεις. Δεν φταίει κανείς και ταυτόχρονα φταίνε όλοι.

Κάπου εκεί το μαχαίρι ξύνει την παλιά πληγή.

Αλλά οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν…

Είπα θα επανέλθω πιο αισιόδοξη και το έκανα.Αν και πάντα κάτι μένει,όταν έχεις μια κακή διάθεση,σπάνια είναι ουρανοκατέβατη,κάποια γεγονότα στην προκαλούν.Απλά διάλεξα να τα παραβλέψω,δεν γίνεται αλλιώς.Δεν θα στεναχωριέμαι για φταιξίματα άλλων,γιατί αυτά που με στεναχωρούν,όλα,το 100% μου τα έχουν προκαλέσει άλλοι.Τες-πα.

Σερφάροντας όπως πάντα ατέλειωτες ώρες,έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο και μου άρεσε.Διάφορες γνώσεις,άχρηστες,αλλά έχουν ενδιαφέρον.

Είπα να προσθέσω κι εγώ την πινελιά μου,το σχολιάκι μου,και να το!

Σήμερα είπα να το ρίξω στην τρελή. Κοιμήθηκα και δύο ώρες το μεσημέρι,για την ακρίβεια,ακόμα και να ερχόταν κάποιος να με απαγάγει με το κρεβάτι μαζί,δεν θα είχα καταλάβει τίποτα...

Καλά είχε πει το σοφό τραγούδι, τα τσιγάρα,τα ποτά και τα ξενύχτια,έχουν κλείσει τα καλύτερα το σπίτια!

Και το άρθρο,με τις πολύχρωμες πινελιές μου(ροζ-κίτρινες,είπα να το παίξω λίγο κουτσομπόλα:

·  Τα πάντα ζυγίσουν 1% λιγότερο στον ισημερινό. (Κορίτσια,τέρμα οι δίαιτες!Στον Ισημερινό,αδελφές μου,στον Ισημερινό!!)

·  Τα μυρμήγκια δεν κοιμούνται ποτέ. (Μάλλον για αυτό είναι μαύρα,οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια τους έχουν επεκταθεί παντού)

·  Κανείς δεν γνωρίζει που είναι θαμμένος ο Μότσαρτ.(Μήπως τον κάψανε;)

·  Εκατομμύρια δέντρα φυτεύονται τυχαία από σκίουρους που θάβουν τους καρπούς και ξεχνάνε μετά που τους έχουν βάλει.  (Μήπως να φέρναμε κι εδώ σκιουράκια,να φυτεύανε κανένα δέντρο;Γιατί δεν βλέπω κανέναν να είναι πρόθυμος)

·  Το κραγιόν περιέχει λέπια ψαριού.(Μπλιαξ!Να γιατί δεν μ'αρέσει να βάφομαι)

·  Οι αγελάδες βγάζουν περισσότερο γάλα όταν ακούνε μουσική.(Τι ακούνε;Σίγουρα όχι τους δικούς μας ατάλαντους ''σταρ'' του κ****)

·  Τα χαρτομάντιλα «Puffs» στη Γερμανία δεν είχαν τις αναμενόμενες πωλήσεις γιατί «puffs» στα γερμανικά σημαίνει «οίκος ανοχής».(Εδώ θα είχαν τρελές πωλήσεις,θα ταιριάζαν με την κατάσταση του κρατους μας)

·  Ο μαϊντανός είναι το βότανο που χρησιμοποιείται περισσότερο σε όλο  τον κόσμο.(Λόγω ακρίβειας,βόσκουμε)

·  Στους ωκεανούς υπάρχει 200 φορές περισσότερος χρυσός, απ' αυτόν που έχει εξορυχτεί μέχρι στιγμής στο χερσαίο έδαφος.(Λέτε να αρχίσουν να σκάβουν τον βυθό;)

·  Ο πίνακας της Μόνα Λίζα ήταν κρεμασμένος στην κρεβατοκάμαρα του Ναπολέοντα.(Πριν γίνει σοκολατάκι)

·  Στην Κίνα, η νύφη ντύνεται στα κόκκινα.(Λογικό,λόγω σημαίας)

·  Τα M&Ms φτιάχτηκαν για να μπορούν οι στρατιώτες να τρώνε σοκολάτα χωρίς να κολλάνε τα χέρια τους.(Σωστός!Πως θα πιάνει μετά το όπλο;Να το λερώσει;)

·  Μόνο το 4% των βρεφών γεννήθηκε τη μέρα που είχε προσδιορίσει ο γυναικολόγος.(Προφανώς βιάστηκαν τα μωράκια να βγουν στη ζούγκλα)

·Τα αναπαραγωγικά όργανα του σαλιγκαριού βρίσκονται στο κεφάλι του.(Εγκεφαλικό σεξ)

·  Σε πάνω από το 90% των συντριβών αεροσκαφών υπάρχουν επιζώντες(Αυτά να τα βλέπουν όσοι φοβούνται τα αεροπλάνα!Το πιο επικίνδυνο από όλα είναι το αυτοκίνητο.)

·  Ένα παιδί μέσης ηλικίας 4 ετών, κάνει γύρω στις 400 ερωτήσεις την ημέρα.(θυμήθηκα το αμίμητο ''γιατί μπαμπά'' των ΑΜΑΝ) 

·  Κάθε χρόνο, ο αριθμός των γεννήσεων στην Ινδία ξεπερνάει τον συνολικό πληθυσμό της Αυστραλίας.(Μήπως να τους πάμε τηλεοράσεις;Να δεις πως θα μειωθούν οι γεννήσεις!)

·  Το σεξ μεταξύ των φιδιών διαρκεί από 6 μέχρι 12 ώρες.(Ουαου!!) 

·  Τα σκυλιά Δαλματίας είναι τα μοναδικά σκυλιά που μπορεί να πάθουν ουρική αρθρίτιδα. (Να βλέπεις σκυλάκι με μπαστούνι.)

·  Ένας αρουραίος μπορεί να αντέξει περισσότερο χωρίς νερό από μία καμήλα.(Μήπως τελικά αυτά είναι εφτάψυχα και όχι οι γάτες;)

· Τα άλογα, τα κουνέλια και οι αρουραίοι δεν κάνουν εμετό.(Ευτυχώς,γιατί με τα σ**** που τρώνε...)

·  Η πρώτη φορά που οι άντρες και οι γυναίκες χρησιμοποίησαν ξεχωριστές τουαλέτες ήταν το 1739, σε έναν χορό στο Παρίσι.(Καλό αυτό για τους άντρες,γιατί συνήθως οι γυναικείες τουαλέτες έχουν ουρά,ενώ εκείνοι μπαίνουν και βγαίνουν,άρχοντες)

·  Το γάλα της καμήλας δεν πήζει.(Αρα δεν υπάρχει στην αγορά γιαούρτι από γάλα καμήλας,να μείνουμε ήσυχοι.)

·  Η Κίνα χρησιμοποιεί κάθε χρόνο 45 δισεκατομμύρια chopsticks.(Τςςςςςς...Δεν ντρέπονται,σπάταλοι άνθρωποι...Να τα πλένουν και να τα χρησιμοποιούν πάλι...)

·  Η αυτοκινητοβιομηχανία Mitsubishi κυκλοφόρησε το μοντέλο «Pajero» χωρίς να γνωρίζει ότι η λέξη «Pajero» στα ισπανικά σημαίνει «αυνανιστής».(Κοινώς μ******)

·  Οι χήνες συχνά ζευγαρώνουν μία φορά και για μια ζωή και μπορούν να πεθάνουν, κυριολεκτικά, από τη στεναχώρια τους όταν πεθάνει το ταίρι τους.(Ενα από τα ελάχιστα μονογαμικά όντα)

·  Περισσότερα χαρτονομίσματα του παιχνιδιού Monopoly τυπώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, συγκριτικά με τα αληθινά χαρτονομίσματα.(Αυτό είναι 100% σίγουρο!Γιαυτό τα αληθινά εξαφανίζονται αμέσως από την τσέπη μας!)

·  Τα κουνούπια ελκύονται περισσότερο από τη μυρωδιά των ανθρώπων που έχουν φάει πρόσφατα μπανάνα.(Ευτυχώς που η μπανάνα είναι χειμωνιάτικο φρούτο,γιατί αν ήταν καλοκαιρινό...Συνήθως το καλοκαίρι έχει κουνούπια.Τίποτα δεν είναι τυχαίο)

·  Πριν από το 1800, δεν υπήρχε ξεχωριστό παπούτσι για το δεξί και το αριστερό πόδι.(Τι παπούτσια είχαν;Τετράγωνα;)

·  Στην αρχαία Ρώμη, όταν ένας άνδρας κατέθετε στο δικαστήριο, έπρεπε να ορκιστεί στους όρχεις του. ("Αν λέω ψέματα,να μου κοπούν απ'τη ρίζα".Σιγά μην τολμούσε μετά να πει ψέματα!)

·  Στη Δανία, τα γουρούνια είναι περισσότερα από τους ανθρώπους.(Στην Ελλάδα να δεις πόσα είναι τα δίποδα γουρούνια!)

·  Η σοκολάτα μπορεί να σκοτώσει τα σκυλιά, καθώς έχει άμεσες επιπτώσεις στον εγκέφαλο και το νευρικό του σύστημα.(Αν ήμουνα σκύλος,θα ήμουνα μακαρίτισσα...)

·  Το μεγαλύτερο πράγμα που μπορεί να καταπιεί μία γαλάζια φάλαινα είναι το γκρέιπφρουτ.(Αρα από τις γαλάζιες φάλαινες δεν κινδυνεύουμε) 

·  Οι τάρανδοι ήταν τα πρώτα ζώα που εξημερώθηκαν. (Από τον Άγιο Βασίλη.Για να του σέρνουν το έλκηθρο.Κι αυτός συμφεροντολόγος αποδείχτηκε.)

·  Οι γαρίδες είναι τα πιο θορυβώδη όντα στον ωκεανό.("Σουτ!!Λίγο ησυχία!!'')

·  Ο Χίτλερ δεν ήταν χορτοφάγος.(Μάλλον κανίβαλος ήταν!)

  ·  Εάν περάσει κάποιος έξω από το παλιό σπίτι του George Orwell  στο Λονδίνο, θα καταγραφεί 33 φορές από τις κάμερες ασφαλείας.(Έχει σημασία ποιός τις τοποθέτησε.Big brother is watching you!) 

·  Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μόνα είδη που κάνουν σεξ για ευχαρίστηση. (Τα δελφίνια κάνουν γενικά σεξ,οι άνθρωποι το έχουν κόψει γιαυτό έχουν τα νεύρα τους)

  ·  Ο Πάπας Ιωάννης ο 12ος και ο Αττίλας ο Ούνος πέθαναν και οι δύο την ώρα που έκαναν σεξ.(Πήγαν ευχαριστημένοι)

·  Οι Μογγόλοι ρίχνουν αλάτι στο τσάι τους αντί για ζάχαρη.(Μπλιαξ!!!)

·  Ο αριθμός των εν ζωή ανθρώπων πάνω στη Γη σήμερα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό όλων των νεκρών ανθρώπων στα χρονικά.(η αύξηση του ΜΟ ζωής,αφανίζει τον ΜΟ ζωής της γης...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει κάπως να τραφούν...)

 ·  Σε οποιαδήποτε στιγμή, πραγματοποιούνται 100 εκατομμύρια τηλεφωνήματα στις Η.Π.Α.(κουτσομπόληδες Αμερικάνοι!!)

·  Η κύρια βιβλιοθήκη στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, βουλιάζει κατά μία ίντσα κάθε χρόνο, γιατί όταν χτίστηκε, οι μηχανικοί δεν υπολόγισαν το βάρος όλων των βιβλίων που θα τοποθετούνταν στο κτίριο.(Σαίνια!!)

·  Κάθε ρήγας στην τράπουλα αναπαριστά έναν μεγάλο βασιλιά της ιστορίας: ο ρήγας μπαστούνι τον Δαυίδ, ο ρήγας σπαθί τον Μέγα Αλέξανδρο, ο ρήγας κούπα τον Καρλομάγνο και ο ρήγας καρό τον Ιούλιο Καίσαρα.(Αυτό αλλάζει τα δεδομένα για τις χαρτορίχτρες,τι θα λένε στους πελάτες "η γυναίκα σου σε απατάει με έναν ρήγα σπαθάτο;Αφού ο Μ.Αλέξανδρος δεν ζει.)

·  Ορισμένα λιοντάρια ζευγαρώνουν πάνω από 50 φορές την ημέρα.(Μπράβο,οι λέαινες...)

·  Οι πεταλούδες έχουν την αίσθηση της γεύσης στα πόδια τους.(Ευτυχώς όχι και οι άνθρωποι.Σκεφτείτε να μύριζαν)

·  Τα σαλιγκάρια μπορούν να κοιμούνται για 3 χρόνια χωρίς να τρώνε καθόλου. (Τυχερά!Και ξεκούραστα ξυπνάνε και αδυνατισμένα)

·  Ο Τσάρλι Τσάπλιν (ο αυθεντικός) βγήκε τρίτος σε έναν διαγωνισμό σωσιών του Τσάρλι Τσάπλιν. (Τους ξεγέλασε ο μπαγάσας!!)

·  Η Αφροδίτη είναι ο μόνος πλανήτης στο ηλιακό σύστημα που περιστρέφεται κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. (Και ο μόνος νομίζω με θηλυκό όνομα)

·  Τα δακτυλικά αποτυπώματα των Κοάλα και των ανθρώπων είναι πανομοιότυπα.(Νέα δεδομένα για τους διαρρήκτες.Θα φέρνουν κοάλα να ξεγελάνε την αστυνομία)

·  Στην Αρχαία Ελλάδα, τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών βυθίζονταν σε ελαιόλαδο κατά τη γέννησή τους για να παραμείνουν καραφλά για όλη τους τη ζωή.  (Τα ρώτησαν αν θέλουν να ζήσουν καραφλοί;Ντροπή!)

·  Το μέλι είναι το μόνο τρόφιμο που δεν χαλάει. Βρέθηκε μέλι στους τάφους των Αιγυπτίων Φαραώ, το οποίο δοκίμασαν οι αρχαιολόγοι και δήλωσαν ότι ήταν βρώσιμο.(Ο,τι φτιάχνει η φύση...)

Αυτά από μένα.

Στο επανιδείν.

Τραγουδάκι δεν έχει σήμερα.

Από αύριο που επιτέλους βγήκε από το νοσοκομείο οργάνων η κιθάρα μου και θα παίξω!!Γιουπιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!

Η φωτογραφία :μπορούσε να υπάρχει στους Ελληνικούς δρόμους,αυτή η ταμπέλα,γιατί με την ίδια λογική σκάβουν τους δρόμους,για τις πιο απίθανες αιτίες,με την ίδια λογική κανουν πορείες(όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν τους ακούει,στο κάτω κάτω ας προσέχαν τι ψήφιζαν),με την ίδια λογική γίνονται ΟΛΑ.Να γίνει ΚΟΛΑΣΗ  η καθημερινότητα.Με σαδιστικό τρόπο.Μαζική εξόντωση με έμμεσο τρόπο.Με το άγχος που οδηγεί σε αρρώστιες.Για να γεμίσει η τσέπη των πολιτικών.Ο θάνατος σου,η ζωή μου.

ciao a tutti!!!!!!!

Ακροβατώ από χρόνια σε τεντωμένο σκοινί.

Κοιτάζω να μου κλέβουν την μπουκιά απ'το στόμα.

Ρωτώ γιατί,αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Ολα μου φωνάζουν ''φυγε'' αλλά μένω καρφωμένη εδώ.

Βαρέθηκα την ίδια κατάσταση.

Αλλαγές ζητάω στη ζωή μου.

Τίποτα όμως δεν αλλάζει.

Ηταν πολύ καλύτερα τα πράγματα πριν χρόνια.

Σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο.

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου.

Προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη.Να προχωρήσω.Να δω τι θα κάνω.Στο παρόν.Το μέλλον ποιος το ξέρει;Αλλά το μόνο που βλέπω είναι εικόνες που πληγώνουν.

Μια πόλη που κάποτε αγαπούσα και τώρα μισώ και θέλω να εγκαταλείψω.Μέχρι πριν 10 χρόνια απολάμβανα τις βόλτες μου στο κέντρο,στο Μοναστηράκι πήγαινα,ρήμαζα τα χαντράδικα,έφτιαχνα πολύχρωμα βραχιόλια.

Τώρα μου ρήμαξαν τα χρώματα.

Μου έβαψαν τη μέρα με γκρίζες αποχρώσεις.

Κάθε μέρα και πιο πολύ θέλω να φύγω.

Δεν έχω μάθει να μένω γιατί κανένας δεν στάθηκε δυνατός να μου το δείξει,να μου το εμπνεύσει,να θέλω να μείνω.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν σε άλλους τόπους,εντός ή εκτός Ελλάδας και μέσα σε ελάχιστο καιρό,έρχονται και γίνονται άρχοντες.Αποκτούν σπίτια,αυτοκίνητα,βρίσκουν έναν σύντροφο,κάνουν οικογένεια,έχουν δουλειά,έχουν φίλους,έχουν υποστήριξη...

ΔΕΝ είναι ζήλεια...ΠΟΤΕ μου δεν ζήλεψα.Είναι το γαμώτο που σε πνίγει.Που σου αφήνει πικρή γεύση στο στόμα.

Γυρίζεις και κοιτάζεις προς τον εαυτό σου.Κάνεις την αυτοκριτική σου.Ψάχνεις και ρωτάς τον εαυτό σου.Τον κατηγορείς.Τον μαλώνεις.

Μήπως τελικά έφταιξα εγώ;Μήπως δεν στάθηκα ικανή ή απλά έλειπα όταν η ευκαιρία χτύπησε την πόρτα;Αλλά πως γίνεται να χτυπάει όλες τις άλλες πόρτες και εμένα να μην με καταδέχεται;

Παλιά νόμιζα ότι φταίω για πολλά...Αναθεώρησα.Φταίω για κάποιες καταστάσεις,αλλά ακόμα κι αυτές είναι επιλογές μου.Γιατί αν κάτι άλλο επιλέξω,δεν θα είμαι εγώ.Αν διαλέξω έναν άλλο δρόμο,δεν θα είμαι εγώ.Αν διαλέξω την ευκολία, αν πουλήσω τις ιδέες μου,αν κάνω πράγματα που δεν με εκφράζουν,ίσως να έχω όλα αυτά που νιώθω να στερούμαι.Αλλά τότε θα είμαι ένας άλλος άνθρωπος.Θέλω όμως να είμαι πιστή στις ιδέες μου.Αυτό δεν το διαπραγματεύομαι.

Όσο περνάει ο καιρός,κάποια πράγματα όλο και δυσκολεύουν.Κάποια όνειρα έχουν πετάξει σαν πουλιά,και ξέρω δεν θα γυρίσουν...

Κάποια πράγματα που σε όλους είναι αυτονόητα,έχω ανέβει έναν Γολγοθά,φορτωμένη όχι έναν,χιλιάδες σταυρούς,και πάλι όταν ανέβω έχουν απομακρυνθεί...

Πως γίνεται;Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα...Κοιτάζω κορίτσια στην ηλικία μου,λίγο μεγαλύτερα,λίγο μικρότερα,πόση τάξη έχουν στη ζωή τους,φωνάζει από χιλιόμετρα...Παρατηρώ.Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Πόση αταξία υπάρχει στην δική μου ζωή;Γιατί όλα είναι τόσο μπερδεμένα;Χιλιάδες γιατί με πνίγουν.Αυτά ονειρεύτηκα;Για αυτά πάλεψα;Για αυτά έμεινα πιστή στις ιδέες μου;Για να έχω τα ''ξεροκόμματα'' που μου πετούν,τρώγοντας οι άλλοι το δικό τους ''καρβέλι'';

Για ποιο λόγο πήγα στο Πανεπιστήμιο;Για να είμαι 9 χρόνια μετά άνεργη;

Εχθές μπήκα στη διαδικασία-με αφορμή ένα post που είχα διαβάσει εδώ,δεν θυμάμαι ποιου παιδιού-για να κάνω ένα τεστ ευφυίας,για το I.Q.

Όταν το τέλειωσα,μετά είδα το πινακάκι που έλεγε την ερμηνεία:

71 και κάτω: πνευματικά υπολοιπόμενος

71-90: χαμηλής ευφυίας

91-110: μέσης ευφυίας

111-130: ανώτερης ευφυίας

131-140:εξαιρετικής ευφυίας

141 και πάνω: εξαιρετικά υψηλής ευφυίας.

Έλεγε επίσης ότι οι περισσότεροι είναι γύρω στο 101.

Εγώ είχα 116. 

Γιατί λοιπόν αφού είμαι έξυπνη,έχω πτυχίο,δεν μπορώ να στεριώσω κάπου,σε μια δουλειά;

Γιατί δεν μπορώ γενικότερα να στεριώσω σε μια σταθερή κατάσταση στη ζωή μου;Στην προσωπική ζωή μου;

Γιατί πάντα να ακροβατώ;Χωρίς από κάτω να υπάρχει προστατευτικό δίχτυ...Μια λάθος κίνηση και βρέθηκα στο κενό...

Εγώ με τις ιδέες μου
κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας
ούτε τη γνωριμιά σας.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω
σας λέω και γκουντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται
εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα
ποτέ εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο
δεν έχω στην παράγκα.

Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θα αφήσω
εμένα να κερνάει,
Θα απολύσω κι όποιον με περιγελάει,
χιλιάδες δυο αλήθειες
ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα
κι εσύ τα θες δικά σου
λιγούρα που σε έδερνε
παρ' όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου
δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
χωρίς καμιά ουσία εσύ
θα τα τινάξεις.
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
δεν ξέρεις καν το λόγο
για να με υποτάξεις.

Νιώθω γεμάτη θυμό,θέλω να φωνάξω και δεν βγαίνει φωνή.Δεν ξέρω με τι έχω θυμώσει...Με την ίδια μου την ύπαρξη;Με τους άλλους;

Νιώθω αδύναμη.

Τα μάτια μου δεν γελούν.Όσο και να το προσπαθώ.Έχω κάνει τόσες προσπάθειες...

Δεν είναι ούτε δακρυσμένα...

Κι αυτό μια λύση θα ήταν...Να δακρύζανε.Αλλά είναι στεγνά.

Κατοικεί στο βλέμμα μου ένα σύννεφο.Δεν φέρνει βροχή αλλά δεν φεύγει κιόλας.

Και τα μάτια μου μένουν αγέλαστα...Όσο κι αν χαμογελούν τα χείλη...

ΥΓ:Θα επανέλθω όταν νιώσω πως δεν επαναλαμβάνομαι.Δεν μου αρέσει γενικά να μου λένε ότι τα βλέπω όλα μαύρα,ότι θα έρθει άσπρη μέρα και για μας και τέτοια λόγια παρηγοριάς,και να με κατηγορούν για γκρίνια.Αλλά εντάξει,τι να κάνω,δεν ζω σε ροζ συννεφάκι...Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ!!!!!Δεν βλέπω την κατάσταση γύρω μου;Ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος είμαι,αλλιώς δεν είχα αντέξει.Αλλά κάποτε φτάνεις στα όρια σου και θέλεις να φωνάξεις :ΩΣ ΕΔΩ.

Αν και γράφω πολλά χρόνια,και ποιήματα και κείμενα,ως τώρα δεν είχα τολμήσει ποτέ να στείλω κάτι.Το μικρόβιο του γραψίματος το έχω από παλιά,γράφω στίχους,ποιήματα και τα τελευταία χρόνια ιστορίες,στα συρτάρια μου υπάρχουν τουλάχιστον δυο τελειωμένα μυθιστορήματα και άλλα 2-3 μισοτελειωμένα.Ιδέες έχω.Μπορεί να παιδεύομαι ώρες με μια ιδέα και να μην με καταδέχεται να με επισκεφτεί,και την αμέσως επόμενη ώρα να έρθει,μόνη,απρόσκλητη,και να γράψω ένα κείμενο μέσα σε λίγα λεπτά.

Και να που τώρα ήρθε ένας διαγωνισμός διηγήματος να μου δώσει το ερέθισμα να μπω στη διαδικασία να γράψω κάτι και να το στείλω. Ο διαγωνισμός του περιοδικού "Ως3", το οποίο έχει τύχει κάποιες φορές να αγοράσω.Αυτή τη φορά όμως είχα διαβάσει στο site για τον διαγωνισμό,εδώ και καιρό,αρκετά πριν ορίσουν προθεσμία αποστολής διηγημάτων,η οποία λήγει 30/11.

Γενικά έχω ένα μικρό κόλλημα με τους διαγωνισμούς όλων των ειδών.Συνήθως δεν κερδίζω ποτέ.Μόνο σε κάτι διαγωνισμούς γυναικείων περιοδικών κερδίζω.Καλό είναι κι αυτό,κερδίζω καλλυντικά,και έτσι δεν είμαι αναγκασμένη να αγοράζω.Έτσι κι αλλιώς δεν βάφομαι πολύ,εκτός ότι δεν μ'αρέσει να φοράω τα χρώματα του πολέμου  σαν να είμαι Ινδιάνος πριν τη μάχη, επειδή ιδρώνω πολύ,αρχίζω και έχω φαγούρα στα μάτια, στα μάγουλα και με πιάνουν τα νεύρα μου.

Ως συνήθως ξέφυγα από το θέμα μου.

Η πλάκα είναι ότι στο σχολείο,δεν ήμουνα ιδιαίτερα καλή στην έκθεση.Μέτρια μπορώ να πω ότι ήμουνα.Θυμάμαι πάντα επίσης τον εαυτό μου να πονάνε τα χέρια μου.Είπαμε το μικρόβιο του γραψίματος!Γραφω και ημερολόγιο από 13 χρονών,πρωτοέγραψα όταν μου έκαναν δώρο ένα ημερολόγιο στα γενέθλια μου τότε,στα 13α,που πήγαινα στο γυμνάσιο.Εξακολουθώ όμως να γράφω,σχεδόν 30-παρά κάτι ψιλά-χρόνια μετά.Επίσης γράφω πολύ γρήγορα,ανέκαθεν έγραφα γρήγορα,όταν στο σχολείο μας υπαγορεύαν κάτι,μια παράγραφο για παράδειγμα,εγώ τέλειωνα πάντα πρώτη και βαριόμουνα να περιμένω τους άλλους που κοιτούσαν να κάνουν καλλιγραφίες.Βέβαια μετά αυτά που έγραφα ήταν μια βλακεία.Ούτε εγώ,πολλές φορές, δεν ξεχωρίζω τι έχω γράψει,έχει τύχει να σβήσω κάτι αφού δεν καταλαβαίνω τι έχω γράψει μου είναι άχρηστο.Αλλά στην ταχύτητα,όχι να το παινευτώ,αλλά μόνο ο άνεμος με συναγωνίζεται!!χαχα!!Και προς Θεού!!Δεν είμαι καθόλου ψώνιο!!χαχαχαχαχα!!

Λίγη ώρα πριν ,σήμερα,έστειλα κι εγώ το ταπεινό μου κειμενάκι!!Ως όριο ήταν οι 3.000 λέξεις,το δικό μου ήταν 2.800.Μια χαρά!!

Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία!!

Τελικά αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου,να γράφω!!Αλλά,επειδή ακριβώς ζούμε στην Ελλάδα,που είναι ένα ατέλειωτο μ********, χωρίς κανένα σύστημα,το πιο απλό πράγμα γίνεται Γολγοθάς.Πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα,αν υπήρχε αξιοκρατία(το άλλο με τον Τοτό το ξέρω;),και ο καθένας έκανε την δουλειά που του αρέσει,σύμφωνα με τις σπουδές ,ή και, τις προτιμήσεις του;Τότε όλοι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι,πιο παραγωγικοί,όλα θα λειτουργούσαν ρολόι,η χώρα θα γνώριζε ανάπτυξη,και δεν θα ήμασταν ,όπως τώρα ,ρεζίλι των προγόνων μας.Δεν θα υπήρχε το φαινόμενο να προσπαθείς να βγάλεις άκρη και να επικοινωνήσεις πχ με μια εταιρεία,ή να θες να συνεννοηθείς με κάποιον και να αισθάνεσαι ότι μιλάτε διαφορετική γλώσσα,να μην μπορείς να καταλάβεις τι σου λέει,γιατί δεν μπήκε στον κόπο να σου εξηγήσει θεωρώντας αυτονόητο ότι όλοι γεννηθήκαμε ξερόλες,όπως ο ίδιος,και τα ξέρουμε όλα από την κοιλιά της μάνας μας.Γενικά δεν υπάρχει επικοινωνία.Στον κόσμο τους όλοι.Θεωρούν αυτονόητο ότι ξέρεις κάτι και δεν σε ενημερώνουν.Όπως στη δουλειά που ήμουνα,και τυπικά δεν έχω τελειώσει,πρώτη φορά ασχολούμαστε με κάτι τέτοιο,με μπλοκάκια στην εφορία και όμως μας άφησαν στο σκοτάδι και έπρεπε να έχουμε μαντικές ικανότητες.Κάτι άλλο που μου τη σπάει,όταν κάποιος πιάσει μια θέση,αυτόματα αυτοανακυρήσσεται σε Αρχοντα και όλοι οι άλλοι είναι φτιαγμένοι να τον υπηρετούν και τους βλέπει αφ' υψηλού.ΒΛΑΚΕΙΕΣ.

Αλλά όλα αυτά που θα ήθελα(πιστεύω όχι μόνο εγώ) σε έναν ιδανικό κόσμο θα υπήρχαν, και απέχουμε ετη φωτός για να γίνουμε.

Μια ουτοπία.Όσο κι αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε,ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς(εκεί ανήκω)έχουμε πιάσει πάτο.

Αυτή η χώρα μισεί τους νέους.Δεν θέλει να προοδεύουν.Τους ηλικιωμένους τους κοιτάζει με μισό μάτι,περιμένοντας να πεθάνουν,για να μην πληρώνει συντάξεις και απορώ εγώ,με το λιγοστό μυαλό μου(που μόνο λιγοστό δεν είναι,λέμε τώρα...) ποιον ακριβώς συμπαθεί αυτή η χώρα;Μαλλον μόνο για τους πολιτικούς είναι φτιαγμένη...

Για αυτό λοιπόν δεν θα τους περάσει!!Όσο μπορούμε θα ανοίγουμε τα φτερά μας!Κόντρα στον καιρό!!Θα τα καταφέρουμε όλοι!!Είμαι σίγουρη.Έτσι,για να τους κλέίνουμε το μάτι,όταν κλέβουμε το γλυκό μέσα απ'το βάζο και αυτοί δεν μας προλαβαίνουν!! Εκεί είναι η μαγκιά, να σε βλέπουν.Κρυφά δεν έχει αξία. Αν με πιάνετε τι λέω...

Τραγουδάκι;Here it is!!

ΑΝΕΒΑ ΣΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ

Από τους φίλους μου.

Κίτρινα ποδήλατα,προηγούμενο cd,"ο χρόνος".

Αισιόδοξο μελωδικό,ματζόρε τραγούδι.

Όλα γίνονται ξανά
ο ήλιος λάμπει ψηλά κάθε μέρα
ήταν χειμώνας μακρινός, ήταν σκιά
μα τώρα δες, γύρισε η σφαίρα

Ανέβα στα φτερά μου
και θα δεις να πετάς
αν μπεις μες στην καρδιά μου
θα το δεις καθαρά
όλα γίνονται ξανά.

Όλα γίνονται ξανά
στην αγκαλιά σου γιορτάζει η μέρα
της μοναξιάς το κενό δεν είναι πια εδώ
θα σ'αγαπώ, δίπλα μου έλα

Ανέβα στα φτερά μου
και θα δεις να πετάς
αν μπεις μες στην καρδιά μου
θα το δεις καθαρά
όλα γίνονται ξανά.

(η φωτογραφία άσχετη.Bella Italia!!!!)

Buona sera a tutti!!!!!

Οι τελευταίες 48 ώρες με βρήκαν περισσότερο στο δρόμο παρά στο σπίτι.

Δεν θέλω να πω πολλά.Περισσότερο θα τα πω για όσους δεν ήταν εκεί που πήγα αυτές τις δύο όμορφες βραδιές.

Νέο στέκι μου για το χειμώνα.Κάποια στιγμή τον Δεκέμβρη,θα ανέβω με τη μικρή μας θεατρική ομάδα και επί σκηνής εκεί.

Σάββατο βράδυ με ωραία, μεγάλη παρέα,στα τραπέζια με τις ζέρμπερες.Με ωραία τραγούδια,για όλα τα γούστα και τις προτιμήσεις.Με ωραίες φωνές να μας ταξιδεύουν.Με κιθάρες,με μπουζούκια,να ταξιδεύουμε πάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα.Σε έναν χώρο φιλόξενο και οικείο.

Χαμόγελα ζεστά,ζεστά λόγια.

Φίλοι αγαπημένοι.

Άνθρωποι που ξέρεις λίγο αλλά νομίζεις ότι ξέρεις από πάντα.

Δεν είναι περίεργο;Μέχρι χθες να αγνοείς την ύπαρξη κάποιων ανθρώπων και τώρα να είναι τόσο κοντά σου;Τόσο οικείοι;

Χαμόγελα που αιωρούνται.Στους τοίχους,στα τραπέζια,στη σκηνή.Χαμόγελα ζεστά.

Η μουσική...Ταξίδι...

Επιτέλους ένας χώρος να ακουστεί το καλό Ελληνικό τραγούδι.Γιατί πως αλλιώς να πω τα τραγούδια που ακούστηκαν;Καλό Ελληνικό τραγούδι.Που δεν έχει ανάγκη την ταμπέλα του είδους και της θεματολογίας.Κόντρα στον καιρό που ένα καλό τραγούδι παλεύει να ξεφύγει και να ξεχωρίσει από τα σκουπίδια.Γιατί σήμερα γράφονται καλά τραγούδια,αλλά είναι είναι τόσα πολλά τα σκουπιδοτράγουδα με ημερομηνία λήξης,που είναι δύσκολο να αναγνωριστούν τα διαμαντάκια. Χρειάζονται εξασκημένα αυτιά.Αλλά εδώ,είμαστε όλοι εξασκημένοι,συνηθισμένοι στην καλή μουσική.

Κι εγώ το ίδιο...Μετά από εκατοντάδες συναυλίες που έχω βρεθεί...

Είμαι χαρούμενη.

Ήρθε η εκδίκηση στο τραγούδι-προιόν,που έχει ξεπουληθεί για το χρήμα.Ήρθε η ώρα να δείξουμε με τον τρόπο μας ότι υπάρχει και το τραγούδι που βγαίνει απ'τις ψυχές,το αληθινό.Ότι γράφτηκαν κάποτε όμορφα τραγούδια και εξακολουθούν να γράφονται.

Οι εποχές αλλάζουν.Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Αλλά η ανάγκη έκφρασης είναι εδώ.

Ιστορία γράφουν οι παρέες.

Καλή αρχή παιδιά!!

Πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε!!

Τραγουδάκι;Εννοείται!

Ένα καλωσόρισμα,για τις όμορφες νύχτες που θα έρθουν φέτος και ξέρω ότι θα είναι πολλές!!!!!

Μέσα στα τραγούδια ψάχνω για πατρίδα
σ' άγνωστα μάτια τα μάτια σου ζητάω
είδα πολλά μα τίποτα δεν είδα
σ' άγνωστες πόλεις κοιμάμαι και ξυπνάω

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές
γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας

Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας
καλόν αέρα στα όνειρά σας
Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας
και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας

Κι είναι ένα παράξενο παράξενο ταξίδι
να θέλεις να χαθείς στα όνειρά σου
κι είναι ένα παράξενο παράξενο παιχνίδι
να θέλεις να εξηγήσεις την καρδιά σου

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές
γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας

Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας
καλόν αέρα στα όνειρά σας
Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας
και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας.

ΥΓ1:Στο τραπέζι η ζέρμπερα κάτω από το φως του κεριού.

ΥΓ2:Δεν θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά σε δύο παιδικές θεατρικές παραστάσεις που παρακολούθησα εχθές,μια πρεμιέρα το πρωί,και άλλη μια το μεσημέρι.Πολύ όμορφες και οι δυο!!Πόσο όμορφο είναι,φίλοι επί σκηνής να δίνουν τον καλύτερο εαυτό!!