Υπάρχουν μέρες που γυρίζω από το γέλιο απότομα στο δάκρυ και το αντίστροφο.
Υπάρχουν μέρες που πιστεύω πως έχω ελπίδα κι άλλες που πιστεύω ότι έχω χάσει πριν ακόμα ξεκινήσει η παρτίδα…
Παλεύω κάτι που με ξεπερνά… Κι αντί να το βάζω στα πόδια έχω την ίδια σκέψη όπως πάντα ,την ίδια ιδέα και αντιμετώπιση προς τη ζωή, ότι χάνουμε μόνο όταν τα παρατάμε… Όχι πιο πριν…
Μακάρι να ήμουνα τόσο σίγουρη τελικά… Ότι δεν έχω ήδη χάσει…
Είναι στιγμές που λυγίζω και άλλες που στέκομαι δυνατή. Στιγμές ελπίδας και άλλες καταιγίδας.
Αισθημάτων, πόνου, απογοήτευσης και ξανά από την αρχή.
Απουσία…
Παλεύω ένα τέρας με πέντε κεφάλια. Την μοναξιά.
Την καλύπτω όπως όπως… Όσο μπορώ. Επιφανειακά. Γρήγορα. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς πόνο αλλά και χωρίς φλόγα.Ειλικρινά,αλλά άνοστα... Χωρίς αγάπη, αλλά με πάθος...Αυτό που με καίει.
Αφού εσύ τα έχεις κάψει όλα, δεν μένει και τίποτα όρθιο…
Δεν θα κοιτάξεις προς τα δω και το ξέρω.
Θέλω να τρέξω μακριά αλλά τα πόδια μου καρφώνονται όλο και πιο βαθιά στη γη…
Από φόβο; Από ελπίδα; Από βλακεία; Από τι άραγε;
Τι με κρατάει;
Η αντιμετώπιση που έχω στα πράγματα; Ότι δεν θέλω να τα παρατάω;
Αχ, τι ζωή παράλογη…
Το τραγούδι που ντύνει απόλυτα αυτή τη στιγμή…
''Εγώ για δύο''…
Στήνω πιόνια, σε δύο πλευρές και τα κουνώ και από τις δύο εγώ. Μόνη παίζω, μόνη χάνω… Για να κερδίσω, δεν το βλέπω…
Δεν με πειράζει…
…‘’Δεν με ένοιαξε να χάσω… Τις σκιές φοβάμαι κι ακόμα σε θυμάμαι’’…
Τα τραγούδια λένε την αλήθεια… Κι εγώ την λέω, αλλά ποιος την ακούει;
Εξακολουθεί όμως να μην με πειράζει.
Ξορκίζω τους φόβους και τα λάθη μου. Το πληκτρολόγιο γίνεται μάρτυρας των σκέψεων μου. Αυτών που ποτέ δεν θα σου πω και είναι καλύτερα έτσι. Είναι καλύτερα να μην ξέρεις. Ποιος ο λόγος; Και τι να σου πω και τι να απαντήσεις; Δεν ξέρω τι θα απαντήσεις;
Μένω εδώ και υπάρχω όπως μπορώ… Ως εκεί που μπορώ. Επιμένω μέχρι εκεί που μπορώ.
Είπαμε, αν κάποιος σώνει και καλά πρέπει να πληγωθεί, ας είμαι εγώ που αντέχω. Αντέχω πολλά.
‘’Έχω αντέξει πολλά, δεν με ξέρεις καλά, κανείς δεν με ξέρει’’. Δεν είμαι τόσο ‘’fragile’’…
Βυθίζομαι και πάλι αναδύομαι…
Κλαίω και πάλι γελάω…
Απογοητεύομαι και πάλι ονειρεύομαι…
Χάνομαι και πάλι γυρίζω…
Και η ζωή συνεχίζει…
Κυκλικά…
Καλύπτω ό, τι μπορώ.. Έστω επιφανειακά.. Έστω πρόχειρα...
Υπάρχω… Όσο και όπως μπορώ…
Αντέχω. Μπορώ και αντέχω.
Περιμένω. Μπορώ και περιμένω.
Θες από φόβο… Θες από ελπίδα… Θες από αγάπη…
Έτσι είμαι εγώ…
Ρίχνομαι κατά μέτωπο στη φωτιά κι ας ξέρω ότι θα με κάψει… Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Λάθος ή σωστό, δεν με πειράζει…
Έχω μάθει να παλεύω. Για όσα θέλω στη ζωή μου. Όσο κι αν τελικά, χάνω, έχω το χαμόγελο της προσπάθειας. Δεν έπεσα αμαχητί…
Αχ, τι ζωή παράλογη…
Γράφω εγώ συνθήματα
video | |
Πέμπτη πρωί, με λιακάδα, και όπως πάντα όταν έχει λιακάδα, και μέσα μου λιακάδα έχει. Είμαι παιδί του καλοκαιριού ,τι να κάνουμε; Γεννημένη και αρχές καλοκαιριού άλλωστε.
Λατρεύω τον ήλιο, με την άποψη να έχει λιακάδα, όχι να με καίει, δηλαδή δεν αγαπώ την ηλιοθεραπεία, γιατί καίγομαι εξαιρετικά εύκολα. Φυσικά και τη θάλασσα λατρεύω. Τα νησιά. Τη φύση γενικότερα. Καθόλου δεν μου αρέσουν, όπως σε όλους, τα χιόνια κι οι βροχές.
Έτσι λοιπόν είπα να δημιουργήσω στην κουζίνα.
Μια κοτόπιτα.
Πήρα λοιπόν το κοτόπουλο(φιλέτο είχα, στήθος) το έβρασα. Κράτησα το ζωμό γιατί θα χρειαστεί στην πορεία.
Έβαλα με λάδι 2 κρεμμύδια να σωταριστούν. Μετά έτριψα ένα καρότο και ψιλο-έκοψα ένα πράσο και τα έριξα κι αυτά να κάνουν παρέα στα κρεμμύδια, στην λαδωμένη ρηχή πισίνα της κατσαρόλας.
Στην πορεία, έριξα κι μια κούπα από τον ζωμό, να βράσουν για λίγο όλα αυτά, στο ζουμί τους…
Όταν το είχαν πιεί, έριξα και το κοτόπουλο που φυσικά είχα κόψει κομματάκια. Εννοείται πως είχα ήδη προσθέσει αλάτι και πιπέρι.
Τα άφησα όλα μαζί να πιούν το ζουμί,που πρόσθεσα ξανά,άλλο λίγο.
Άφησα στην άκρη να κρυώσουν λίγο.
Είχα ήδη λαδώσει ένα ταψί και απλώσει το κάτω φύλλο της σφολιάτας. Έριξα όλο το μείγμα και πασπάλισα με μαϊντανό και πάω τώρα να το βάλω στο φούρνο, αφού τον έχω προθερμάνει.
Εννοείται ότι την κόβουμε σε κομμάτια πριν μπει στο φούρνο. Εγώ έριξα και λίγο γάλα από πάνω να μην ξεραθεί πολύ.
Μου αρέσει να δημιουργώ. Όχι μόνο να μαγειρεύω. Μου παίρνει όλη την ένταση.
Την Δευτέρα είχα μάθημα βιτρώ. Έφτιαξα το πρώτο μου έργο. Μια μολυβοθήκη, αλλά επειδή ήδη έχω πάρα πολλές, έβαλα μέσα ένα κεράκι. Φυσικά δεν θα το ανάψω εκεί μέσα, μην σπάσει.
Ανάβω κεράκια τώρα τελευταία. Κάνουν ατμόσφαιρα. Όταν χρειάζεται. Κι όταν η παρέα είναι καλή.
Τα πολλά φώτα δεν με τραβάνε.
Απόψε έχω και μάθημα Ιταλικά κι είμαι χαρούμενη. Μου αρέσει αυτή η χώρα, η γλώσσα της. Ποτέ δεν ξέρω αν θα με βγάλει εκεί κάποτε η ζωή. Κάποια στιγμή άλλωστε η Αθήνα θα τελειώσει για μένα, πριν τελειώσω εγώ από τα αποτελέσματα της ζωής εδώ. Αυτή την αποξένωση που όλοι κατηγορούν αλλά δημιουργούν στους εαυτούς τους και στους άλλους, με την στάση τους.
Πολλές φορές νιώθω ότι μιλάω την ίδια γλώσσα με τους άλλους γύρω μου αλλά δεν καταλαβαίνουν τι τους λέω. Ίσως συμβαίνουν δύο πράγματα: ή εγώ σκέφτομαι πολύπλοκα και ο δικός τους νους είναι πιο απλός ή εκείνοι σκέφτονται ναι μεν απλά, κι εγώ μπορεί και να σκέφτομαι απλά τελικά, αλλά σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας εκείνοι, κι εγώ είμαι πολύ ‘’μαύρο πρόβατο’’ για να ταιριάζουν οι δικές μου αντιλήψεις με τις δικές τους.
Γενικά όμως αυτό που είμαι μέσα μου ελάχιστοι άνθρωποι το έχουν καταλάβει, όσοι θέλησαν να το ψάξουν και δεν έμειναν στην επιφάνεια.
Πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν εντελώς λάθος πράγματα από όσα πιστεύω και από όσα είμαι τελικά. Πολλές φορές με στεναχωρεί ότι δίνω μια άλλη εικόνα από την αληθινή, όχι επειδή το κάνω εγώ ,ούτε επειδή γίνεται σκόπιμα η παρανόηση, αλλά επειδή έχουν στο μυαλό τους μια άλλη εικόνα και κρίνοντας από άποψη εξωτερική, από αυτό που βλέπουν, μου φοράνε ένα ρούχο που δεν μου ταιριάζει, επειδή είναι συνηθισμένοι να βάζουν ταμπελάκια και να τσουβαλιάζουν, με βάση εξωτερικά γνωρίσματα.
Αν σας μπέρδεψα, δεν φταίω…
Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος παρεξηγημένος. Είμαι δυνατή και αντέχω. Έχω περάσει πολλά. Με κάνανε δυνατή.
Είμαι αισιόδοξη, αν και ρεαλίστρια, δεν ονειροβατώ, ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου και διαλέγω πάντα τη θετική εκδοχή. Πάντα γελαστή (ίσως ΚΑΙ γελασμένη) . Δεν έχω καμία σχέση με τη μιζέρια και τη γκρίνια που κουβαλάνε άλλες. Δεν είμαι πιεστική και έχω κατανόηση. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου και τον δικαιολογώ για κάτι που κάνει, όσο στραβό κι αν είναι.
Εντάξει έχω και χίλια στραβά φυσικά. Όπως όλοι.
Αλλά με ενοχλεί που οι περισσότεροι με κρίνουν από την εικόνα που φτιάχνουν και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Νομίζουν ότι είμαι φορτωμένη απωθημένα, ζωής που δεν έχω ζήσει, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Τα φαινόμενα απατούν, θέλω να τους φωνάξω. Δεν σημαίνει ότι επειδή δεν είμαι το μοντέλο που ψάχνουν, η ζωή μου ήταν άνοστη ως τώρα. Καθόλου σας πληροφορώ.
Θέλω και την ζω έντονα. Όσο μπορώ. Δεν θέλω να την ζω στον αποχυμωτή χωρίς κανένα συναίσθημα.
Έχω και είχα τις περιπετειούλες μου, έζησα τον έρωτα, τον απολαμβάνω και θέλω να τον απολαμβάνω συνεχώς- όσο κι αν νομίζουν όλοι το αντίθετο, δεν τους γεμίζω το μάτι ότι μπορεί να είμαι γυναίκα με πάθη, νομίζουν ότι είμαι άχρωμη και ανέραστη και έχουν πέσει έξω έτη φωτός, όχι απλά πολύ- και θέλω να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι τελευταία.
Δεν έχω καμία σχέση με εξωτερικές πιέσεις και ούτε έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Δεν ζω σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας που θέλει να μου φορέσει (όχι μόνο εμένα, σε όλες μας) μια ποδιά, να κάνω 2-3 παιδιά, να έχω έναν άντρα που σε λίγα χρόνια θα με έχει βαρεθεί και θα ψάχνει αλλού, και υποχρεώσεις, δάνεια, πεθερικά, συγγενείς να ανακατεύονται και να μας βάζουν να τσακωνόμαστε., και την ερωτική ζωή (που για μένα είναι το Α ως το Ω και όλα τα ενδιάμεσα γράμματα μαζί, σε μια σχέση) ,θα την έχει καταπιεί η πραγματικότητα. Αυτά για μένα είναι σκηνικό τρόμου όχι ζωή.
Όσοι τα θέλουν στη ζωή τους και τα έχουν και πιθανόν να μην είναι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζω, και να έχουν βρει την ευτυχία, χαίρομαι πολύ. Χαίρομαι όταν βλέπω ταιριαστά ζευγάρια. Σπάνιο μεν, αλλά έχω πολλά παραδείγματα.
Όλα έχουν πάντα και την αντίθετη όψη τους. Τα πάντα.
Δεν είμαι ποτέ και σε τίποτα απόλυτη. Αν κάποιος έχει τα σωστά επιχειρήματα, θα την δεχτώ την άποψη του. Δεν διεκδικώ καμία σοφία. Απλά πιστεύω κάποια πράγματα, όπως όλοι.
Όλα τα συζητώ όμως κι όλα τα διαπραγματεύομαι. Όσες φορές είπα την λέξη ‘’ποτέ’’ και την κόλλησα δίπλα σε μια κατάσταση, όλες τις φορές έκανα αυτό που είπα.
Επειδή όμως ξέρω τον εαυτό μου ότι βαριέμαι πολύ εύκολα και τελματώνω , θέλω αλλαγή και νέες εικόνες, δεν θέλω να βάλω κι έναν άλλο άνθρωπο να υποφέρει. Όταν φυσικά δεν θα νιώθω κάτι δυνατό, γιατί αν κάνεις κάτι μόνο για να το κάνεις, για να αποδείξεις ότι έχεις αξία, επειδή σε έχουν πείσει ότι ΜΟΝΟ έτσι θα έχεις αξία, τότε εκτελείς απλά εντολές.
Δεν ξέρω γιατί όλοι νομίζουν ότι γκρινιάζω. Όταν μου το λένε γίνομαι έξαλλη. Γιατί δεν υπάρχει πιο θετικός άνθρωπος από μένα.
Θέλω να βλέπω γελαστά πρόσωπα γύρω μου. Όσο περισσότερο το θέλω, τόσο πιο αγέλαστα γίνονται τα πρόσωπα που βλέπω γύρω μου.
Εμένα δεν με αφορά το χρήμα, θέλω να έχω απλά να περνάω και τίποτα παραπάνω. Δεν με αφορά να ζω για να δουλεύω, αλλά να δουλεύω για να ζω. Δεν με αφορά να στολίζομαι και να περιφέρομαι σαν παλιάτσος( σαν άλλες) επειδή με έχουν πείσει τα life- style περιοδικά και εκπομπές ότι έτσι θα βρω κάποιον να με προσέξει ενώ σε αντίθετη περίπτωση δεν θα γυρίσει μάτι αντρικό προς το μέρος μου. Δεν με αφορά να έχω τα πιο ακριβά ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. Δεν με αφορά να έχω μια αμαξάρα.
Με αφορά να έχω αγάπη στη ζωή μου. Συντροφικότητα. Έρωτα.
Να έχω φίλους που να νοιάζομαι και να με νοιάζονται, να μοιράζομαι την χαρά και τον πόνο. Να έχω μια δουλειά που να αγαπώ και όχι μια που θα μου σπάει τα νεύρα, όσα λεφτά κι αν μου αποφέρει. Να έχω τις δραστηριότητες που με ευχαριστούν. Να ντύνομαι και να στολίζομαι, όταν και όποτε θέλω, για μένα, για να αρέσω σε μένα, όχι για να ικανοποιώ έναν εγωισμό ότι γύρισαν και με κοίταξαν όλοι και έπεσαν ξεροί. Όχι φυσικά ότι δεν θέλω να αρέσω. Σε ποια γυναίκα δεν αρέσει αυτό; Όποια το πει ψέματα λέει. Αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός, να φοράω όλο το Hondos center στο πρόσωπο μου για να βγω έξω.
Είμαι ειλικρινής. Σε σημείο αηδίας. Από τη μια αυτό ενοχλεί, κι από την άλλη φτάνω να γίνω πεζή και κυνική. Δεν υπάρχει περίπτωση να δικαιολογώ λάθη. Κάνω χιλιάδες. Τα περισσότερα τα γνωρίζω. Αλλά από ένα σημείο και μετά κάποια πράγματα απλά θα συμβούν. Δεν τα αποτρέπεις.
Όπως το ότι αγάπησα τα μάτια σου… Ήταν γραφτό να βρεθούμε. Το πιστεύω. Δεν ήταν τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο να συναντάς κάποιον άνθρωπο και να μπαίνει στη ζωή σου. Πάντα για κάποιον σκοπό μπαίνει στη ζωή σου.
Ερωτεύομαι πολύ δύσκολα αλλά αν ερωτευτώ βαριά αρρώστια σημαίνει…
Αλλά η αγάπη όλα τα υπομένει. Περιμένω, ελπίζω. Ότι κάποια μέρα θα ρίξεις μια ματιά προς τα δω και θα καταλάβεις πόσο θέλω να βλέπω τα μάτια σου να χαμογελούν. Τα χείλη σου να σχηματίζουν ένα γέλιο, σαν νερό που κυλάει.
Μοιάζουμε τόσο… Αν μπορούσες να το δεις… Πόσα κοινά μας ενώνουν.
Αγάπη θέλω να σου δώσω, όση δεν σου ‘δωσε ποτέ καμία και δεν θα σου δώσει.
Δεν θα σου το πω… Δεν θα σου μιλήσω. Δεν θα μάθεις τι νιώθω.
Αν κάποιος πρέπει να πληγωθεί, αυτή ας είμαι εγώ. Δεν με πειράζει. Αντέχω. Αν σε χάσω από τη ζωή μου, αυτό θα με σκοτώσει.
Δεν με νοιάζει αν δεν με δεις ποτέ όπως θα ήθελα κι αν με νομίζεις απλά μια φίλη, και θα στέκομαι δίπλα σου, από μακριά, αλλά έτοιμη να κάνω ό, τι χρειαστεί για να είσαι πάντα καλά, αρκεί να μου το ζητήσεις.
Έστω κι έτσι σε θέλω στη ζωή μου. Έστω και έτσι να βυθίζω στις ήσυχες θάλασσες των ματιών σου, τα δικά μου μάτια. Κι ας μην διαβάζεις τίποτα εκεί. Δεν τα αποκρυπτογραφείς όσα νιώθω. Κι ίσως είναι καλύτερα…
Να είσαι στη ζωή μου. Μόνο αυτό θέλω και τίποτα άλλο. Αν η ζωή το θελήσει, αυτή θα μας φέρει κοντά. Δεν θα σε πληγώσω ποτέ. Προτιμώ να πληγώνομαι εγώ. Ξέροντας ότι δεν μπορώ να σε έχω. ‘’Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές’’ μάτια μου… ‘’Στα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει’’…
Μένω εδώ. Ελπίζω. Ονειρεύομαι. Περιμένω. Υπομένω. Κλαίω. Γελάω. Χαμογελώ. Απογοητεύομαι.
Όλα αυτά στη ζωή είναι. Δεν μπορείς πάντα να γελάς, ούτε μπορείς πάντα να κλαίς.
Γλυκόπικρη είναι η ζωή. Γι’ αυτό είναι όμορφη.
‘’Πώς να την νιώσω τη χαρά αν δεν στεγνώσει η λύπη’’…
Αλλά όταν στεγνώνει η λύπη, την χαρά την βιώνεις διπλά…Κι αυτό έχει σημασία.
ΥΓ: Αυτό είναι το πρώτο μου βιτρώ. Στη φωτογραφία.
ΥΓ2:Είχα ανάγκη να πω κάποια πράγματα. Για μένα. Δεν εξηγώ,αλλά δεν μπορώ να αφήνω να δημιουργουνται και λάθος εικόνες...Και μάλιστα χωρίς να τις προκαλώ καν.
ΥΓ3:Τωρα που ποστάρω,τρωω,και έγινε η κοτόπιτα απλά Θ-Ε-Ι-Κ-Η,με μια λέξη!
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Όταν φας ένα γερό ταρακούνημα,από κάπου γυρεύεις να πιαστείς.
Απόψε είχα μάθημα βιτρώ,έφτιαξα το πρώτο μου αντικείμενο,μια μολυβοθήκη.Είχα έτοιμα τα γυαλιά και έκανα τις κολλήσεις.Εύκολο είναι τελικά.
Όλα είναι το ίδιο εύκολα και δύσκολα.Στη σκέψη μας μεγεθύνονται ή μικραίνουν.
Η κακή διάθεση έφυγε για λίγο...
Στο καπάκι πήγα και σινεμά.Το είχα ήδη κανονίσει από το Σαββατο,είχα μια διπλή πρόσκληση.
Ωραία ταινία και με νοήματα.Αισθηματική κομεντί.Πρεμιέρα ήταν.
Για όποιον ενδιαφέρεται, λέγεται ''500 μέρες με τη summer''.
Η Σαμμερ λοιπόν ήταν κατά των σχέσεων(καλή ώρα σαν κι εμένα,αλλά στο ΠΟΛΥ χειρότερο) ενω ο νεαρός την είχε ερωτευτεί(καλή ωρα πάλι σαν κι εμένα,που έφαγα φρίκη)Χαχα!Αστεία αστεία ταυτίζομαι και με τους δυο...Όσο κι αν φαίνεται περίεργο.Δεν είχε το προβλέψιμο τέλος της Αμερικανιάς,να τα βρούνε,αλλά ένα κουφό τέλος...Γελάω που το σκέφτομαι.Αν κι αυτή θέλει χαστούκια βέβαια....τέλος πάντων.
Γυρίζοντας σπίτι,ανοίγω τον πι-σι μου...
Μπαίνω στο φάτσοβιβλίο και ήταν κι εκείνος....Και μιλήσαμε.Εκείνος ξεκίνησε.Μου μίλησε για εντελώς άσχετο λόγο.Ξεκάρφωτο...Και ολίγον αστείο.
Αρα έβγαλα κι εγώ κάποια συμπεράσματα...
Συμπέρασμα πρώτο:Το κυριότερο και οφθαλμοφανές.Δεν έχει καταλάβει τίποτα.Το ξέρω ότι δεν είναι κακός άνθρωπος.Δεν θα με πλήγωνε σκόπιμα,αυτό το πιστεύω.Εχθές πάνω στο θυμό μου έλεγα βλακείες.Δεν έχει καταλάβει τίποτα.Εκτός αν,αφήνω ένα ενδεχόμενο,να έχει καταλάβει και να ψαρεύει αντιδράσεις,πάνω σε αυτά που μου είπε.Αν αυτά που μου είπε εχθές,με πείραξαν...Δεν το πιστεύω και πολύ,αλλά όλα ειναι πιθανά σε αυτή τη ζωή.
Κλασική άνετη Αυγη...Δεν τρέχει τίποτα,όλα ωραία,φατσούλες γελαστές και τέτοια...
Συμπέρασμα δεύτερο:Και μετά περιμένω να καταλάβει...Καλά να πάθω.Πως να καταλάβει ο άνθρωπος αν είμαι κι εγω φιλική; Αλλά και τι να κάνω όμως;Να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και να τον πληγώσω;Αν έρθει η ώρα που θα νιώσω έτοιμη,ίσως του μιλήσω.Αν κάποιος είναι να πληγωθεί,καλύτερα εγώ να είμαι αυτή.Αντέχω.
Συμπέρασμα τρίτο:Αυτόν τον άνθρωπο τον θέλω στη ζωή μου.Αν είναι να μείνει σαν φίλος,θα το δεχτώ.Θα με πονέσει αν τον χάσω εντελώς.Αν είναι να μάθει και να τον χάσω,δεν θα μιλήσω ΠΟΤΕ.Υπάρχει ενδεχόμενο να τον δω την Παρασκευή...Θέλω να δω αντιδράσεις...Αν δεν βλέπω τα μάτια του...Δεν μπορώ να καταλάβω.
Συμπέρασμα τέταρτο:Όταν νιώσω έτοιμη, σκέφτομαι να του μιλήσω για όσα νιώθω και να του πω ότι αυτό δεν αλλάζει την μέχρι τωρα κατάσταση στην ήδη υπάρχουσα σχέση μας,την φιλική,από την πλευρά μου.Ότι δεν με νοιάζει να μην μ'αγαπήσει ποτέ,εγω θα τον αγαπάω.Το μόνο που θέλω να μην χαθούμε.Εμπεριέχει ρίσκο φυσικά αλλά δεν μ'αρέσει να νιώθω ότι τον κοροιδεύω.Ότι κρύβω την αλήθεια.
Πάνω σ'αυτό έχω εμπειρία στο παρελθόν.Ήταν ένας φίλος μου,κάναμε κολλητή παρέα,ήμασταν και συνάδελφοι.Τον ερωτεύτηκα,αν και στην αρχή,για άσχετους λόγους,εκείνος με πλησίαζε κι εγώ τον απέφευγα και τον έδιωχνα,επειδή είναι μικρότερος μου.Τελικά γίναμε κολλητοί.Έφτασε η στιγμή που του το είπα.Το αποτέλεσμα;Φέρθηκε τόσο όμορφα,που με ξάφνιασε,όσο κανείς δεν είχε φερθεί ως τότε,και πολύ μεγαλύτεροι του άντρες,υποτίθεται πιο ώριμοι .Όχι μόνο δεν χαθήκαμε,αλλά ακόμα και σήμερα,5 χρόνια μετά(γνωριζόμαστε 6 σύνολο) μιλάμε,δεν βλεπόμαστε πια συχνά,αλλά νοιάζεται ο ένας τον άλλο.Περισσότερο μπορώ να πω σαν μικρό μου αδελφό,είμαστε και οι δυο μοναχοπαίδια.
Απλά θέλω να πω ότι αν κάτι το αποφασίσω,απλά το κάνω.Εδώ έφτασα στην Κω μες το χειμώνα,γιατί δεν άντεχα να σκέφτομαι το φιλαράκι μόνο του...Στη σκοπιά.Και έγινε η αποκάλυψη και η φιλία μας αντί να χαλάσει έγινε καλύτερη.
Κλείνει η παρένθεση.
Συμπέρασμα πέμπτο:Το τελευταίο διάστημα που παρερμήνευσα τη συμπεριφορά του και νόμιζα ότι είναι θετική,ήταν όντως θετική,αλλά προφανώς ταυτόχρονα και φιλική.Έμοιαζε να έχει αλλάξει στάση απέναντι μου.Ίσως να βοηθάει ότι όποτε μιλάμε τον τονώνω,του μιλάω όμορφα και τις περισσότερες φορές είναι χάλια και στο τέλος της κουβέντας μας,γελάει.Δεν το κάνω επί σκοπού.Η αλήθεια μου είναι αυτή.Μου βγαινει αυθόρμητα.Το τελευταίο διάστημα μιλάγαμε πιο συχνά από ποτέ,σχεδόν μέρα παρά μέρα,σαν να επιδίωκε την παρέα μου,έστω κι έτσι.Σαν να με νιώθει πιο κοντά του.
Συμπέρασμα έκτο:Αυτό εγώ παρεξήγησα.Όταν ελπίζεις και θέλεις κάτι τόσο πολύ,κι όταν τυχαίνει σαν κι εμένα να είσαι αισιόδοξος,όλα τα βλέπεις θετικά,τότε μπορεί να καταλάβεις βλακείες,κοινώς ό,τι σε συμφέρει.Έχω γενικά μεγάλη φαντασία.
Συμπέρασμα έβδομο(άσχετο με εκείνον): όταν δημιουργώ,φτιάχνω πραγματάκια,επειδή έχω εκεί την προσοχή μου στραμμένη,φεύγουν έστω και στιγμιαία,τα προβλήματα από το κεφάλι μου.Ομοίως,όταν γράφω,εκτονώνω την κακή διάθεση.Κι όταν παίζω κιθάρα.Σήμερα ήθελα να παίξω αλλά δεν πρόλαβα,έφυγα νωρίς,αύριο όμως σίγουρα.
Συμπέρασμα όγδοο:Αυτά που λέω περί αγάπης και έρωτα γενικά,τα πιστεύω.Απάτητη γη η αγάπη.Όταν αγαπάω κάποιον,κάτι που δεν συμβαίνει συχνά,είναι σαν να περνάω βαριά και ανίατη αρρώστια με μικρά περιθώρια βελτίωσης.Επειδή έχω κάνει την αυτοκριτική μου,ξέρω τον εαυτό μου.Έχω άμυνες.Όταν κάτι και κάποιος με ρίχνει,δεν με προσέχει,δεν ενδιαφέρεται,δεν στεναχωριέμαι και πολύ.Γιατί αν το έκανα,δεν θα είχα επιζήσει.Όχι για τον λόγο ότι είμαι αναίσθητη.Πονεμένη ειμαι και προδωμενη και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου.
Συμπέρασμα ένατο:Αν ήμουνα σίγουρη πως είναι ευτυχισμένος,μπορεί και να έφευγα.Αλλά στα μάτια του διαβάζω το αντίθετο.Δεν είναι ευτυχισμένος.Αν με άφηνε,θα το άλλαζα αυτό.
Συμπέρασμα δέκατο:Η γνωριμία μας ήταν αυτό που λες ''μοίρα'', ''πεπρωμένο''.Δεν ήταν τυχαίο.Να βρεθώ σε ένα ξεκάρφωτο site (οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτες καταστάσεις ειναι συμπτωματική!χαχα!Κοινως ΔΕΝ εννοώ το παρόν site),να μην έχουμε μιλήσει ποτέ,ούτε μήνυμα,να μας κανονίσει μια τρίτη κοπέλα από την παρέα μπανάκι μαζί,στην παραλία ''μας'',για να μην πάω μόνη μου,αφού θα πήγαινε και εκείνος και από τότε να ακολουθήσουν όλα αυτά.Θεικό χέρι το βλέπω εγω...
Συνεχίζω λοιπόν,από κεί που έχουν μείνει τα πράγματα.Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Απασχολούμαι με τις δραστηριότητες μου.Θα την βγάλουμε και φέτος...Δεν είμαι και άνθρωπος να μ'αρέσει να πιέζω τις καταστάσεις.Είμαι διακριτική σε σημείο αηδίας.Δεν μ'αρέσει να επεμβαίνω στις ζωές των άλλων.Αφήνω χώρο και χρόνο στα πράγματα να εξελίσονται από μόνα τους.Σε αυτη την περίπτωση δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
Συνεχίζω τη ζωή μου,όπως την έχω χτίσει.Τα τείχη που έκλεισα την καρδιά μου για να μην θυμάται τον πόνο.Την μοναξιά που με έχουν καταδικάσει να ζω,λες και δεν αξίζω τίποτα,για τον προφανή λόγο,που δεν χρειάζεται νομίζω να πω.Κι όσο βιώνω αυτή την απαξίωση και τον ρατσισμό,τόσο θέλω να τρίβω σε ολονών τη μούρη ότι αξίζω.Αφού κρίνουν ΜΟΝΟ την εικόνα,δεν τους κάνω κανένα χατήρι να με λυγίζουν.Κανείς δεν με λυγίζει.
Αυτή η πόλη με διώχνει.Αυτή η χώρα με διώχνει.Ξένο κομμάτι της είμαι,δεν ανήκω.
Γιατί όταν κάνεις ''το λάθος'' να διαφέρεις,πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα...Εγω το πληρώνω καθημερινά και πολλαπλάσια από όσο αξίζει...Και το νόμισμα της πληρωμής λέγεται ''μοναξιά''....
ΥΓ:Δεν με πειράζει αν στην παραλία ''μας'' περπατάμε δίπλα δίπλα,ξυπόλητοι,και χαρούμενοι,έστω και σαν φίλοι...Αρκεί να είναι στη ζωή μου...Να νιώθω την παρουσία του.Κι ας μην ειναι ποτέ κάτι παραπάνω από φίλος...Μου αρκεί να με φωτίζει η σκέψη του και μόνο...Να περπατάμε ξυπόλητοι πάνω στα βότσαλα και να κολυμπάμε μαζί,να τα πίνουμε(εκείνος δηλαδή,εγω δεν πίνω) παρέα και να γελάμε μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας,να περνάμε στιγμές μαζί,να μιλάμε. Εστω φίλοι.
Υπάρχουν νύχτες που νομίζεις ότι το πρωί δεν θα ξημερώσεις κι εσύ μαζί με τη μέρα… Ότι θα είναι οι τελευταίες σου… Όταν η ανάσα σου λιγοστεύει επικίνδυνα, φέροντας ακόμα πάνω σου το μαχαίρι που σε κάρφωσε.Μια από αυτές,η χθεσινή,αλλά έχω περάσει κι άλλες...Που πραγματικά φοβήθηκα ότι θα σταματήσω να αναπνέω...
Εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι αυθεντικοί, έστω και κακοί. Κρατάνε το μαχαίρι στα χέρια, ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή θα στο καρφώσουν. Φυλάγεσαι.
Αντίθετα, δεν εκτιμώ καθόλου τους ανθρώπους που παρουσιάζουν ένα σχεδόν τέλειο εαυτό. Που οι άλλοι τους θεωρούν πρότυπα συμπεριφοράς. Κι όμως πίσω από αυτό όλο, αν ξύσεις την επιφάνεια, κρύβεται ένα ανασφαλές ‘’ανθρωπάκι’’ που θέλει επιβεβαίωση. Που έχει το μαχαίρι στην τσέπη, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να στο καρφώσει. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, δεν το ξέρεις. Σε μαγνητίζει το βλέμμα του. Πας κοντά και πέφτεις στον ιστό της αράχνης. Και τότε λίγα λόγια αρκούν για να σε καρφώσουν. Χειρότερα από οποιοδήποτε κοφτερό μαχαίρι. Να φτάσουν να μισήσεις τα πάντα…
Έτσι κι εσύ…
Που άφηνες ένα παράθυρο ανοιχτό να βλέπω το φως. Έκρυβες το μαχαίρι. Φορούσες τη μάσκα στο δικό σου καρναβάλι. Δήθεν τυφλός στα θέλω μου. Νόμιζες άραγε ότι είμαστε φίλοι; Δεν θα το μάθω. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Λίγη σημασία έχει.
Μπορεί να φταίω σε χίλια πράγματα, και το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να μιλήσω,να εκθέσω όσα έγιναν ή δεν έγιναν και όσα ειπώθηκαν… Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος… Αλλά κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα σου έδινε δίκιο…
Όταν αφήνεις κάποιον να πιστεύει κάτι, του αφήνεις περιθώριο ελπίδας, με το να διατηρείς ομίχλη γύρω σου, για να μην ξέρει τι ισχύει, όταν συμπεριφέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, που δεν αρμόζει στην υπάρχουσα κατάσταση- σύμφωνα με τα λεγόμενα σου- πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι αυτό;
Πολλές φορές λέω ‘’μην κάνεις το ίδιο λάθος, υπάρχουν τόσα άλλα’’ .Και κάνω πάντα το ίδιο λάθος. Λυπάμαι που το λέω, αλλά η αγάπη για μένα ένα λάθος είναι τελικά… Να θέλεις να προσφέρεις στον άλλο και αυτός να το πετάει στα σκουπίδια. Έχω τελειώσει πια με αυτό. Δεν με αφορά. Όσοι την βρήκαν, καλώς την βρήκαν. Μην προσπαθεί να με πείσει κανείς ότι υπάρχει. Είναι κάτι ανύπαρκτο για μένα. Έχω τελειώσει εγώ με αυτό το συναίσθημα.Τέλος.
Ίσως σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη, σε άλλη ζωή, να ερχόταν να φωλιάσει μέσα μου.
Κανένα συναίσθημα= κανένας πόνος. Δεν με πείθει τίποτα και κανείς για το αντίθετο. Έχω φάει τόσα ***** στη ζωή μου. Κάποτε, σε όλους τους νορμάλ ανθρώπους, αυτό τελειώνει. Σε μένα όχι.Συνεχίζω ακέθεκτη την τρελή πορεία προς το γκρεμό.Σταματάω στο παραπέντε.
Είμαι ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που υπάρχει. Σε σημείο βλακείας. Σε σημείο να γίνομαι πεζή και κυνική.
Πέρασαν άντρες απ’ το κρεβάτι μου. Πολύ πρόσφατα. Βραδιές που είδα αστέρια, κι εκείνοι με τη σειρά τους είδαν όλο τον γαλαξία να κάνει παρέλαση… Μου δώσανε ευκαιρία και έγιναν όλα,δεν κοίταξαν τη βιτρίνα,έστω και για τον λόγο που το έκαναν,δεν έχει σημασία...Τίμια και ειλικρινά,από την αρχή,κοινή συμφωνία.Κι εγώ ήθελα το ίδιο.
Κανένα συναίσθημα= κανένας πόνος.
Οι δρόμοι χωρίζουν την άλλη μέρα και δεν θυμάμαι με μίσος τους ανθρώπους που μου χάρισαν όμορφα βράδια.
Από τα σεντόνια μου πέρασαν,όχι από την ψυχή μου.Το κορμί χόρτασε(εν μέρει), η ψυχή κενή είναι...Πάντα.
Εσένα όμως με μίσος σε θυμάμαι. Γιατί στοίχειωσες τα βράδια μου.Μαζί σου πλάγιαζα την ώρα που τους δόθηκα...Αρρωστημένο...
Όσο εγώ είμαι τίμια και ειλικρινής, θέλω κι από τους άλλους το ίδιο. Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις; Δεν σε δικαιολογώ… Αν ήσουν μικρότερος, μπορεί να το έκανα, στην ηλικία που είσαι, δεν σε δικαιολογώ. Εμένα μετά θεωρείς και αντιμετωπίζεις σαν μικρή; Που η ωριμότητα μου είναι υπερδιπλάσια,αν και μικρότερη σου;
Αν εξηγούσα την όλη κατάσταση, τι ακριβώς έχει γίνει, ίσως κάποιοι δικηγόροι του διαβόλου, να σε υποστήριζαν, ‘’δεν ήξερες, δεν κατάλαβες’’ και τέτοια.Άντρες φυσικά θα ήταν.Και συγνώμη που το λέω υποτιμητικά.Είναι η αλήθεια.Η δικαιολογία πάντα πρόχειρη για την ανεπάρκεια μας...Πάντα φταίνε οι άλλοι...Όχι εμείς...
Με σκότωσαν οι ‘’τυφλές ελπίδες’’. Το παιχνίδι. Αυτό και μόνο.
Το να στέκεσαι με το ψαροκόκκαλο πάνω από τη γάτα και αυτή να προσπαθεί να το πιάσει και εσύ σαδιστικά να το τραβάς για να την βασανίζεις, είναι άνανδρο.
Πόση επιβεβαίωση μπορεί να θέλει κάποιος; Εντάξει, κι εγώ έχω ανάγκη επιβεβαίωσης. Όλοι την έχουμε. Αλλά δεν θα παίξω με όλους για να δείξω ότι ‘’περνάει η μπογιά μου’’ .Ότι αξίζω.
Το ξέρω ότι αξίζω. Άσχετα που κανείς δεν το βλέπει. Δεν με αφορά.
Ξέρω τον εαυτό μου κι αν εσύ και όλοι οι υπόλοιποι θέλετε να κοιτάτε στολισμένες βιτρίνες με ψεύτικα, φανταχτερά, λαμπιόνια και όχι τη λυτή απέριττη δική μου, με τα μωβ και μαύρα χρώματα, δεν με αφορά. Στην ουσία εσένα και όλους αυτούς λυπάμαι, όχι τον εαυτό μου. Που κρίνεται με αυτόν τον τρόπο.
Μου τσάκισες το μωβ χρώμα και μόνο μαύρο υπάρχει γύρω… Όλα μαύρα...
Αλλά στο ξαναλέω και σε σένα-κι ας μην διαβάσεις ποτέ αυτό το γράμμα- και σε όλους αυτούς που θέλουν τις πολύχρωμες φανταχτερές βιτρίνες με τα ζωηρά χρώματα που πίσω τους κρύβουν κόλαση και ψέμα, δεν λυπάμαι τον εαυτό μου που απαλλάχτηκα από ‘’ανθρωπάκια’’ σαν εσάς, αλλά εσάς λυπάμαι που ποτέ δεν θα νιώσετε κάτι αληθινό και στο τέλος θα σας γυρίσει ανάποδα όλο αυτό, η ψευτιά που υποστηρίζετε και φυσικά, όπως πάντα τότε, θα ρίξετε το φταίξιμο στο ψέμα που πιστέψατε και υποστηρίζατε.
Δηλαδή εγώ αν κόψω το χέρι μου με το μαχαίρι, θα κατηγορήσω το μαχαίρι, όχι τον εαυτό μου που δεν πρόσεχε;
Εσύ και ΌΛΟΙ φυσικά, έτσι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζεται την αλήθεια.Δεν κατηγορείται τον εαυτό σας που πιστεύει ό, τι γυαλίζει, αλλά κατηγορείται αυτό που πριν νομίζατε ότι γυάλιζε, όταν η λάμψη του θαμπώσει… Θαμπό ήταν από την αρχή,εσείς το είδατε λαμπερό.
Και να ήσουν ο μόνος… Θα ήμουνα ευτυχισμένη… Ως τώρα δεν συνάντησα άντρα να μην έχει αυτή την τακτική. Όταν δεν συμφέρει κάτι και μας βγάζει από το βόλεμα μας, το κατηγορούμαι και το υποβιβάζουμε, άσχετα αν εμείς το πιστέψαμε και απορρίψαμε το αληθινό που ήθελε να μας προσφερθεί.Μου έτυχε τέτοια συμπεριφορά κι άλλη, πρόσφατα.
Η τακτική ‘’ κρατάμε το φανταχτερό περιτύλιγμα και πετάμε το ακριβό δώρο’’ είναι η ιστορία της ζωής όχι μόνο της δικής σου,όλων. Κι όσο μισώ το να τσουβαλιάζω ανθρώπους,τόσο ίδια και προβλέψιμα δράτε όλοι.Οι γυναίκες είμαστε όλες διαφορετικές.100 να βάλεις στη σειρά,2 ίδιες δεν θα βρεις.Γιατί αν βάλεις 100 άντρες στη σειρά και οι 100 με παρόμοιο τρόπο σκέφτονται;Με τον εγωισμό και το βόλεμα στην πρώτη γραμμή;
Χρειάζεται να πω πόσο ακριβά δώρα είχα στην ψυχή μου για σένα; Έχει καμία σημασία; Καμία απολύτως.Τα πετάω εγώ η ίδια στα σκουπίδια με συνοπτικές διαδικασίες.
Απλά θα πω ότι δεν σε γνώρισα. Ότι αυτό το όνομα δεν το έχω ξανακούσει, όταν το ακούω δεν θα γυρίζω να κοιτάξω. Κι αν δεν χαθώ εντελώς, αυτό οφείλεται στα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μας, να ξέρεις. Που μου αρέσει η παρέα τους και δεν θα σου επιτρέψω να με κάνεις να την στερηθώ.Το έκανα μια φορά,να στερηθώ την παρέα κάποιου,επειδή ο αδελφός του με σκότωσε με τη συμπεριφορά του κι ακόμα με πληγώνει,ο φίλος με το καθαρό βλέμμα,που δεν θέλω να βλέπω,γιατί σε αυτό το βλέμμα διακρίνω κάτι από τον άλλο που με πούλησε.Δεν θα χαθώ.Εκεί γύρω θα είμαι.
Έφτασες σε αυτή την ηλικία,στην αρχή των δεύτερων -άντα, και χρειάζεσαι παιχνίδια για να επιβεβαιωθείς ότι αξίζεις. Δεν το ξέρεις. Εγώ το ξέρω προ πολλού. Την αυτοκριτική μου την κάνω και όπως κρίνω πολύ αυστηρά τον εαυτό μου όταν φταίει, τον επαινώ και όταν έχει δίκιο και ξέρω τα όρια μου. Εσύ έχεις κάνει άραγε;Δεν μπορώ να γιατρεύω την ανασφάλεια σου...
Θα με δεις πάλι. Θα φοράω το χαμόγελο μου. Θα είναι για μένα. Όχι για σένα. Εσένα που ήθελα να στο χαρίσω κι εσύ κατάφερες να το φορτώσεις σκιές. Αλλά μόνο για λίγο. Είμαι πολύ δυνατή για να λυγίζω.Δεν με λυγίζει τίποτα.Δεν με λύγισαν πολυ πιο δύσκολες καταστάσεις.
ΥΓ1: Δεύτερο post αυτό. Εκείνο της χθεσινής νύχτας, δεν θα δει το φως… Κι αυτό το γράμμα, δεν θα το μάθεις ποτέ. Όπως δεν θα μάθεις ποτέ ,τίποτα. Μείνε με την καλόσιδερωμένη ζωή σου. Δεν έχει σημασία…
ΥΓ2:Δεν με πείθει κανείς, ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι...Λυπάμαι...Είναι πολύ χειρότερα από όσο τα πιστεύω, κι αυτό πονάει ακόμα πιο πολύ. Η αλήθεια είναι κάτι ανύπαρκτο. Τότε γιατί στο καλό εγώ επιμένω να πορεύομαι μαζί της; Όταν όλοι την έχουν πουλήσει; Συγνώμη, αλλά δεν με πείθει κανείς ότι υπάρχει...33 χρόνια θα την είχα συναντήσει αν ήταν...
ΥΓ3:Λυπάμαι -φίλοι μου,αρσενικού φύλου- που θα διαβάσετε,για όσα λέω...Ο θυμός μου μιλάει... Ασχετα αν ειναι αλήθειες ή όχι ... Πάντα οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα... Κάποιοι πιστεύω ότι ανήκετε στην εξαίρεση,από όσα έχω δει και καταλάβει.
ΥΓ4:Κι ένα τραγούδι αγαπημένο που με εκφράζει.
video | |
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Μαγειρική μετά μουσικής… Για ακόμα μια φορά.
Με ήχους από τραγούδια του Μάνου Λοίζου. Το επιβάλει η μέρα, αν και τα τραγούδια του έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεπεραστούν ποτέ και έχω μεγάλη αδυναμία εκ των πραγμάτων.
Οι συνταγές μαγειρικής μου… Οι συνταγές ζωής…
Έφτιαξα λοιπόν μια πίτα. Είχε τη συνταγή πάνω στο φύλλο που αγόρασα.
Μια πίτα με πατάτες, τυρί, ζαμπόν, αυγά, κρέμα γάλακτος.
Σοτάρεις λίγο τις πατάτες με το μπέικον( ζαμπόν έβαλα εγώ, μπέικον το αποφεύγω γενικά). Τα ρίχνεις στο φύλλο που έχεις απλώσει στο ταψί. Αλατοπιπερώνεις. Χτυπάς 2 αυγά με την κρέμα γάλακτος και ρίχνεις πάνω στο μειγμα, αφού φυσικά έχεις ρίξει πρώτα το τριμμένο τυρί από πάνω. Αφήνεις και λίγο αυγό με κρέμα για πάνω από το φύλλο. Ψήνεις γύρω στα 45 λεπτά ανάλογα τον φούρνο.
Καλά, αναλογίες μην με ρωτήσετε… Αυτά είναι ανάλογα το ταψί ,και την ποσότητα που θέλετε. Εγώ για ένα άτομο πόσο να φτιάξω;
Κι αρχίζω τις φιλοσοφίες… Κλασικά… Γενικά το έχω αυτό, να σκέφτομαι πολύ…
Θέλω να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά. Είμαι σε καλό δρόμο. Στην αρχή μεν του δρόμου, αλλά τουλάχιστον έχω ξεκινήσει. Ήμουνα στο ίδιο σημείο για πολλά χρόνια…
Είμαι πολύ πιο ήρεμη, πολύ πιο χαρούμενη τους τελευταίους 3 μήνες, σαν να διαλύθηκε η ομίχλη μέσα κι έξω μου. Βοηθάει πολύ η αλλαγή χώρου, γειτονιάς. Γενικά οι αλλαγές είναι πάντα για καλό. Έστω κι αν καμιά φορά μας φαίνονται δύσκολες και νομίζουμε ότι θα φέρουν κακό. Οι αλλαγές φέρνουν ανανέωση. Έχω ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα. Έχουν αλλάξει, γιατί κι εγώ η ίδια έχω αλλάξει. Δεν είμαι ίδια όπως ήμουν πριν λίγους μήνες. Βλέπω πιο φωτεινά τα πράγματα, και μπορώ πιο εύκολα να δίνω τις μάχες μου.
Επαγγελματικά, είμαι στο μηδέν. Αλλά δεν αγχώνομαι. Σκέφτομαι από τον καινούριο χρόνο να κάνω δική μου δουλειά. Όλα ρίσκο είναι, και μ’ αρέσει να ρισκάρω. Έχω μέσα μου και λίγο τη φιλοσοφία ‘’θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό’’ .Όταν έχω ένα δίλλημα αν θα ακολουθήσω ή όχι έναν δρόμο ,πάντα τον ακολουθώ. Γιατί ξέρω ότι αν έστω και λίγο αμφιταλαντεύτηκα ,σημαίνει ότι αν δεν τον ακολουθήσω, θα το μετανιώσω.
Μόνο τα μάτια σου… Μόνο αυτά δεν μπορώ να ερμηνεύσω… Τα σκούρα συννεφιασμένα μάτια που θέλω τόσο να βλέπω να γελούν…
Αν κάποτε τα έφερνε η ζωή να είμαι δίπλα σου, θα ήμουν τόσο ευτυχισμένη… Και θα σε έκανα κι εσένα. Να δεις πιο φωτεινά τα πράγματα. Αυτό πάντα θέλω. Να βλέπω δίπλα μου γελαστά πρόσωπα. Το δικό σου πάνω από όλα. Γελαστό θέλω να είναι. Πάντα.
Ανθισμένο.
Ίσως δεν έχω το κλειδί του παραδείσου, έχω όμως ένα μικρό κλειδάκι που θέλω να ταιριάξω να ξεκλειδώσω την κλειδωμένη καρδιά και την συννεφιασμένη ματιά σου.
Όσο όμως το φανάρι στη διασταύρωση σου είναι πορτοκαλί, φοβάμαι να περάσω… Δεν θα σε πλήγωνα ποτέ. Με πορτοκαλί δεν περνώ τους δρόμους… Μόνο με πράσινο.
Μόνο να είχα μια ευκαιρία… Δεν ήθελα τίποτα άλλο… Μια ευκαιρία. Να ξεκλειδώσω την κλειδωμένη καρδιά σου… Να φέρω λιακάδα στα συννεφιασμένα μάτια και να ανθίσω την ψυχή σου.
ΥΓ:Η φωτογραφία είναι κάτι βαζάκια που ζωγράφισα και βάζω μέσα ζυμαρικά,καφέ και κακάο.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Θα γίνω γέλιο να φοράς
Αστέρι φωτεινό στο πρόσωπο σου
Αέρας που χαιδεύει τα σγουρά μαλλιά
θα έρχομαι μες το όνειρο σου.
Να γίνομαι χάδι και φιλί
Ανάσα και παρηγοριά
Κι όταν φοβάσαι να ‘μαι εκεί
Να ψιθυρίζω λόγια γλυκά.
Ανάσα και γλυκό φιλί
Να αφήσω πάνω στα μαλλιά σου
Κι όταν λυπάσαι να ‘μαι εκεί
Να γίνομαι η ζεστή αγκαλιά σου.
Να κουρνιάζεις σαν μικρό πουλί
Όταν κρυώνεις και φοβάσαι
Πάντα εγώ θα είμαι εκεί
Αυτό μονάχα να θυμάσαι.
Θα ‘μαι εκεί σαν με φωνάξεις
Όταν θα νιώθεις μοναξιά
Στην αγκαλιά μου θα φωλιάζεις
Να βρίσκεις λίγη ζεστασιά.
Θα ‘σαι πηγή ,θα είμαι διαβάτης
Θα γυρεύω μονάχα το φιλί σου
Να ξεδιψάσω το κορμί,
θα σου δίνω την ψυχή μου.
Αν η σκέψη ήταν παρουσία
Στιγμή δεν θα ήσουν μόνος
Μα είσαι μονάχα μια εικόνα
Που έρχεσαι μες το όνειρό μου.
Πάλι θα σε συναντήσω
Στα σοκάκια του μυαλού
Θα έρθεις ξανά κι απόψε
Να μου κλέψεις καρδιά και νου.
Λάμπουν σαν άστρο μες τη νύχτα
Τα σκούρα μάτια που τόσο αγαπώ
Να χάνομαι θέλω στη ματιά σου
Στα δίχτυα της να ‘μαι ναυαγός.
(ποιήμα δικό μου.Για κάποιον που θέλω να είμαι δίπλα του,και θέλω να πιστεύω ότι θα το νιώσει και θα το καταλάβει σύντομα...)
15/11/2009
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Κλείνω τα μάτια…
Βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα…
Σε καλώ… Όπως πάντα… Με τη σκέψη μου… Τη σκέψη μου που είναι δίπλα σου συνέχεια. Αν ήταν παρουσία δεν θα έμενες μόνος δευτερόλεπτο.
Κρατώ κρυφές τις σκέψεις μου… Από μένα, από σένα… Δεν θα τολμούσα να σου φανερωθώ… Φοβάμαι… Δεν θέλω να σε χάσω. Ποτέ.
Η αγάπη έχει δύναμη… Έστω κι από μακριά μπορεί και να την νιώθεις… Δεν ξέρω. Θέλω να το πιστεύω. Ότι σε συντροφεύει.
Τα βλέφαρα μου κλειστά.
Κι έρχεσαι… Στο όνειρο…
Στέκεσαι δίπλα μου. Με κοιτάς με αυτά τα μάτια τα σκούρα σαν τη νύχτα που απλώνεται έξω. Ένα βλέμμα παράξενο. Βαθύ.
Δεν μιλάς.
Κάθεσαι στην καρέκλα μου. Κοιτάζεις την άσπρη οθόνη. Σαν να θες να ανακαλύψεις μυστικά. Αλλά μάλλον σε λάθος σημείο κοιτάζεις… Στα μάτια μου υπάρχουν όλα. Ζωγραφισμένα. Μικρά γαλάζια μυστικά…
Μιλάω συνεχώς… Για να σε απασχολώ. Να σε αποσυντονίσω… Από αμηχανία… Δεν κάθομαι κοντά σου.
Εσύ μιλάς με σιωπές… Όσο σωπαίνω εγώ με λέξεις.
Έρχεσαι κοντά μου.
Θες να με βασανίσεις…
Με αρπάζεις απ ‘τη μέση. Τα χείλη σου πλησιάζουν επικίνδυνα. Δεν μου χαρίζεις το φιλί σου όμως. Μιλάς τώρα.
‘’Μια σου και μια μου’’, σκέφτεσαι. ‘’Τώρα μιλάω εγώ’’.
Τώρα σωπαίνω εγώ όμως.
Διψάω τόσο κι εσύ είσαι η πηγή. Δεν μ’ αφήνεις να ξεδιψάσω.
Σε κοιτάζω και το πρόσωπο σου είναι αλλιώτικο. Μου κάνει εντύπωση αυτό. Σαν να είσαι άλλος άνθρωπος.
Εξακολουθείς να μην μου χαρίζεις τα χείλη σου…
Εξακολουθώ να διψάω…
Κι όπως πάντα συμβαίνει, η στιγμή παγώνει, κι εγώ ξυπνάω…
Ούτε στο όνειρό μου δεν σ’ έχω φιλήσει… Ούτε εκεί…
Διψασμένη ξυπνώ…
Με ένα τραγούδι να σιγοψιθυρίζω.
Πλήρης.
Που έστω για λίγο σε είχα κοντά μου.
Ξεχνιέμαι με τις δουλειές. Θέλω να ξεχνιέμαι. Θέλω να χάνομαι. Πάντα. Πιο πολύ από το να βρίσκομαι, θέλω να χάνομαι…
Πάντα όλα αρχίζουν όμορφα και τελειώνουν με υγρά μάτια…
Αχ και να άλλαζε κάποτε αυτό…
Ας είχα μια ευκαιρία…
Δεν ζητάω πολλά… Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω… Τι ζητάω… Πότε ζήτησα πολλά για να ζητήσω τώρα;
Αλλά είναι παράδεισος να μοιράζεσαι. Χαμόγελο και χαρά θέλω να βγάλω απ’ το καλάθι μου και να σου χαρίσω. Μόνο χαμόγελα και χαρά. Για να ‘σαι ευτυχισμένος. Για να βλέπω το χαμόγελο σου.
Χύμα στο κύμα είμαι και με παρασέρνει… Θα βάλω τη ζωή μου σε τάξη κάποτε; Εσύ θα με βοηθήσεις και το ξέρω. Να πάψω πια να αιωρούμαι… Να με σπάει ο άνεμος, καλάμι που γέρνω στο πέρασμα του.
Κι εσύ… Χώμα, φωτιά, νερό, άνεμος… Τα πάντα.
Μέσα μου υπάρχεις…
Όνειρο ήτανε…
video | |
7 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σήμερα λέω να ασχοληθώ με λέξεις.Όχι απλά με λέξεις αλλά με τις ιδιότητες που είναι πίσω από τις λέξεις(δεν είναι μόνο ο Αλέξης,αλλά και νοήματα).
Είναι από αυτά τα βράδια που σου γυρίζει ανάποδα το μυαλό και αναρωτιέσαι ''τι στο καλό κάνω σε αυτή την κοινωνία'', ''εγω είμαι ο στραβός ή ο κόσμος γύρω μου'' ''μήπως εγώ πάω ανάποδα ή οι άλλοι είναι στο αντίθετο ρεύμα και έρχονται πάνω μου'' και λοιπές φιλοσοφικές απορίες που όπως πάντα δεν έχουν καμία απάντηση.
Καλά,δεν χρησιμοποιείς αυτη ακριβως τη φρασεολογία όταν τα ''χεις πάρει''.Χρησιμοποιείς και ολίγα μπινελίκια.Προς κάθε κατεύθυνση.Όχι ότι θα νιώσεις καλύτερα βέβαια γενικά,αλλά προς στιγμή,ε,μια διαφορά θα σου φανεί όπως και να 'χει.Από το να καταπίνεις αμέσητο το κάθετι...Κάπως καλύτερα.
Ένα βράδυ σαν κι αυτό λοιπόν,μετά από διάφορα γεγονότα που δεν έχει σημασία να αναλύσω,θα μπορούσαν φαινομενικά να έχουν συμβεί στον καθένα,φιλοσόφησα ακόμα μια φορά.Το έχω αυτό το ''ελάττωμα'', να σκέφτομαι πολύ.Προσπαθώ να το μετριάζω,αλλά όταν όλα γύρω σου είναι αλλοπρόσαλλα και να θέλεις δεν μπορείς.Το χαοτικό,χάος θα σου προκαλέσει.Δεν θα σου ξεδιαλύνει τη σκέψη.
Όταν είσαι ειλικρινής σε σημείο αηδίας,όλα τα άλλα γύρω σου σού φαίνονται διπλα ψέυτικα...Αυτό μάλλον έχω πάθει...Είμαι πολύ ξεκάθαρη στην πρόθεση μου.Το μαχαίρι δεν το κρύβω σαν τους άλλους,που ετοιμάζονται όταν γυρίσεις να το καρφώσουν.Το 'χω φανερωμένο.Αχρησιμοποίητο.
Αν σας έλεγα όλα αυτά που είδα και άκουσα,θα ρίχνατε μούτζες προς διάφορες κατευθύνσεις,για τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων.Αλλά...Δεν είμαι κουτσομπόλης άνθρωπος,και αναλαμβάνω κι εγω τις δικές μου ευθύνες.Δεν φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι.Όμως δεν φταίμε μόνο εμείς.Όλα έχουν δυο όψεις.Αυτό πάντα το πιστεύω και το 'χω σαν αρχή.Δεν καταδικάζω αν δεν ξέρω.Αλλά έχω άλλο ένα ελλάτωμα,αχαλίνωτη φαντασία.Μιλάμε σκαρώνω σεναριάκι σε δευτερόλεπτα.Για να παιδεύω το μυαλό μου συνήθως.Και τις περισσότερες φορές το σεναριάκι ή δραματικό θα είναι ή επιστημονικής φαντασίας ή τρόμου.Κωμωδία δεν σκαρώνω ή κάτι ανάλαφρο.
Επανέρχομαι στις λέξεις μετά την τεράστια παρένθεση-εισαγωγή.
Λοιπόν υπάρχουν λέξεις που πιστεύω ότι θα έπρεπε να βγουν από το λεξιλόγιο.Γιατί να πιάνουν χώρο;Αφού δεν υπάρχει και κανείς να πιστεύει σε όσα περιγράφουν...Με 1-2,έστω 5-10,άντε και 100-200 άτομα που υπάρχουν και τις ακολουθούν,σώζεται τίποτα;Αφού αυτά τα 100 άτομα θα τρώνε την τρικλοποδιά των άλλων 9.999.900 ατόμων σε αυτη τη χώρα που γέννησε παλιά έναν Περικλή,έναν Σωκράτη,έναν Πλάτωνα,κλπ,κλπ αλλά σήμερα γεννάει μάγκες,ξερόλες,βολεψάκηδες,π********(όχι στο κρεβάτι,στους τρόπους και στην ψυχή),π*******(ομοίως με τους προηγουμενους),δήθεν και λοιπές συναφείς κατηγορίες ''ανθρώπων''.
Αρχίζουμε με το γράμμα Α.
Λέξεις:Αγάπη,αλήθεια.
Η πρώτη είναι πολύ μεγάλη λέξη και ιερή για να νομίζουμε ότι την κατέχουμε και μπορούμε να την νιώσουμε.Οι περισσότεροι ούτε καν ξέρουν τι σημαίνει.Ούτε κατά διάνοια.
Αλήθεια.Καλά πλάκα κάνουμε τωρα,δεν εξηγείται αλλιώς.
Συνεχίζουμε με το γράμμα Ε.
Λέξεις:Ειλικρίνεια,Ελπίδα,Επικοινωνία.
Περιττές.Υπάρχει έστω ένας ειλικρινής άνθρωπος;Γνωρίστε τον μου βρε παιδιά...Θα ήμουνα πολυ χαρούμενη.
Ελπίδα;Τι είναι αυτό;Αυτό που μας ****** κάθε μέρα;
Επικοινωνία;What?I don't understand...Είναι αυτό που φέρνει κοντά τους ανθρώπους,και διαθέτει χρόνο ο ένας στον άλλο,χωρίς να λέει ότι πνίγεται στη δουλειά;Δεν θυμάμαι...
Συνεχίζουμε στο γράμμα Θ.
Λέξεις:Θαρρος.
Υπάρχει κανένας άραγε που πιστευει στην αλλαγή και έχει τα ******* να την κάνει πράξη;Γιατί εγώ δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν.Προφανως αν υπάρχει θα εκτίθεται σαν φαινόμενο σε κανένα μουσείο.
Επόμενο γράμμα το Σ.
Λέξεις:Σεβασμός.
Καλά αυτό είναι ανέκδοτο.Αυτη τη λέξη ούτε σαν άκουσμα δεν την ξέρουν,ούτε τυχαία δεν έχουν ακούσει και δεν ξέρουν ούτε καν πως προφέρεται.Όχι να την πιστεύουν κιόλας.
Τελευταίο γράμμα το Υ.
Λέξεις:Υπευθυνότητα.
Καλά,αυτό κι αν είναι ανέκδοτο.Αυτή πάει χεράκι με τη Λογική.Αυτες λοιπόν οι δυο κυρίες τσακώνονται με την Ανωριμότητα,μια άλλη κυρία,πολυ πιο ισχυρή,που στο τέλος τις ξυλοφορτώνει για να μην δουν το φως της μέρας.Η Ανωριμότητα ειναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.Την συναντας ακόμα και σε 35 άρηδες και σε μεγαλύτερους.Έχει μια αδυναμία στο αντρικό φύλο,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και το γυναικείο φύλο δεν έχει τη δική της.Απλά στο γυναικείο φύλο σταματάει αρκετά νωρίτερα.
Αντίθετα,στο ίδιο λεξικό,με αλφαβητική σειρά εμφανίζονται οι λέξεις Ανευθυνότητα,Διπροσωπία,Εγωισμός,Φόβος,Ψέμα.Τονισμένες,υπογραμμισμένες,ό,τι κάνω εγω δηλαδή σε αυτό το κείμενο ως τωρα.
Ξεχωριστή αναφορά γίνεται σε έννοιες στο γράμμα Δ, όπως η άκλιτη λέξη Δήθεν, που πολλές φορές κολλάει δίπλα σε άλλες.Πχ υπάρχουν οι Δήθεν Συντηρητικοί, μια ομάδα που κυριολεκτικά με κάνουν να σιχαίνομαι την ανθρώπινη υπαρξη με τις αραχνιασμένες τους ιδέες,που όμως κάνουν ότι πιστεύουν.Αυτοί έχουν και γνωρίσματα Διπροσωπίας και Ψέματος.
Είπα και λέω πάλι, ότι δεν διεκδικώ τη σοφία του κόσμου,αλλά έχω τα μάτια μου ανοιχτά και ξερω τι μου γίνεται,όσο κι αν νομίζουν όλοι ότι ισχύει το αντίθετο.
Όταν ανοίξουν τα μάτια όλοι αυτοί και καταλάβουν τι χάνουν και τι προκαλούν,μόνο πόνο,δάκρυ,δυστυχία,ενώ θα μπορούσαν και οι ίδιοι να είναι ευτυχισμένοι και να προκαλούν μόνο χαρά,ελπίζω να μην είναι αργά.
Έχουμε τον εμφύλιο και τον τσακωμό στο αίμα μας.Να βγάλουμε το μάτι του άλλου.Δεν μας νοιάζει να έχουμε εμείς μια κατσίκα,φτάνει να ψοφήσει του γείτονα,να μην έχει αυτός.Εκεί ειναι το πρόβλημα μας.
Κόμπλεξ.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Κ, που όλοι την έχουν σε βάθρο και προσκυνάνε.Θεός τους.
Μιζέρια.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Μ.Χαρακτηρίζει τους πάντες σχεδόν,και οι περισσότεροι την αυτοπροκαλούν και αυτοπροσκαλούν.Με τις πράξεις και τις επιλογές τους.Το πρόβλημα αρχίζει όταν κάποιος θέλει να ξεφύγει και τον καταδικάζουν να την υποστεί.Όταν σε μια αίθουσα αγέλαστων κάποιος χαμογελάσει,θα τον κοιτάνε με μίσος,για να του πνίξουν το χαμόγελο.Να μην διαφέρει.
Διαφορετικότητα.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Δ.Αυτη κι αν είναι υπό διωγμόν..Αν τολμήσεις και την δείξεις,ότι οι ιδέες σου διαφέρουν...Σε κατασπαράξανε...Δεν την γλιτώνεις με τίποτα.
Ομοιομορφία.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Ο.Αυτη που ολοι προσκυνάνε και πιστευουν,γιατί ξέρουν ότι αν εμπίμπτουν στην προηγουμενη κατηγορία(της διαφορετικότητας) θα μείνουν μόνοι.
Πάθος.Για ζωή.Για αλήθεια.Για οτιδήποτε,.Να και κάτι άλλο ανύπαρκτο.Αυτό δεν ειναι απλά ανύπαρκτο,είναι επιστημονική φαντασία.
Σαν τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά.Τουλάχιστον όμως το πάθος του κάνει.Κι εγω με τον ακροβάτη ειμαι και του μοιάζω.Πάω ανάποδα και δεν με νοιάζει.Πληρώνω το τίμημα.Δεν μπορείς να τα έχεις όλα,θα πληρώσεις ένα κάποιο τίμημα.Ήρθε ο καιρός να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Δεν μπορεί και η πίτα να 'ναι ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.Όλοι αυτό θέλουν.Δεν γίνεται.Κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις.
Εγω διαλέγω να κερδίζω τον εαυτό μου.Να έχω τις ιδέες μου και κανείς να μην μου τις κλεβει.Εγω με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος Νικόλας.
Αυτα τα ολίγα ή μάλλον πολλά για την ακρίβεια.
Ντυμένα με μελωδίες Χαίνηδων,Σαββόπουλου και Άσιμου.
Η φωτογραφία άσχετη,απλά μου άρεσε.
25 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Δεν θα το γράψω ποτέ αυτό το γράμμα... Κι αν το γράψω, δεν θα στο δώσω να το διαβάσεις... Κι αν το διαβάσεις, δεν ξέρω τι θα πεις... Αν σου λένε κάτι όσα νιώθω.
Νιώθω τόσα πολλά... Πλημμυρίζομαι από σιωπές γιατί οι λέξεις μου δεν μπορούν να δουν το φως του ήλιου. Δεν μπορούν να σε πλησιάσουν με θάρρος.
Δεν θέλω να χαθείς από τη ζωή μου. Δεν θα το διακινδύνευα. Αν είναι να σε χάσω... Προτιμώ να μην ξέρεις.Προτιμώ να μην μάθεις.Είναι καλύτερα.Δεν θέλω να χαθείς.Ποτέ.
Θα στέκομαι δίπλα σου. Διακριτικά. Από απόσταση. Αλλά θα 'μαι δίπλα σου. Δεν θα αλλάξει αυτό. Θα είμαι εκεί. Έστω κι αν δεν το βλέπεις.Θα ενδιαφέρομαι για ό,τι σε αφορά.
Μπορεί κάποτε να το δεις.Να έχουμε την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι.Όπως εγώ είδα πόσο ξεχωριστός είσαι,να δεις κι εσύ αυτό σε μένα,ότι μπορώ να σου χαρίσω ευτυχία,όσο μπορώ.
Πόσο αλλιώτικος είσαι από όσους κυκλοφορούν... Από όλους αυτούς που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους.Εσύ μοιάζεις να μεταπήδησες από άλλη εποχή. Μια φυσική ευγένεια. Καλοί τρόποι.Φροντίδα για όλα.Τακτοποιημένη ζωή, αλλά όχι με την έννοια της καλοσιδερωμένης άλλων.Νοικοκυρεμένη ζωή.Οι δικές σου συνταγές ζωής πετυχημένες.Έτσι νομίζω.Μόνο αυτό το σύννεφο στη ματιά δεν μπορώ να ερμηνεύσω...
Αν ήμουνα δίπλα σου, όπως το θέλω, θα την είχα διαλύσει τη συννεφιά. Αλλά και πάλι...Έστω κι έτσι θα το προσπαθώ.
Ακόμα κι αν φαινομενικά φύγω, δεν θα φύγω ποτέ στην πραγματικότητα. Κι αν δώσω το σώμα μου, κι αν δώσω το χρόνο μου, θα είναι μόνο αυτά που θα έχω δώσει. Θα έχω δοθεί μόνο σωματικά.Ακόμα κι αν ξαπλώσω κάπου αλλού,σε άλλα σεντόνια, αφού πάντα μαζί σου θα ξυπνάω... Ψυχικά δεν δίνομαι.Μπορεί να μην είμαι δική σου αλλά είμαι δεμένη. Ψυχικά.
Όλοι μου λένε πόσο λάθος κάνω,πόσο θα πληγωθώ.Το ξέρω.Φυσικά και το ξέρω.Η λογική κάνει λάθη.Όταν τη συμβουλεύεσαι.Η καρδιά όμως δεν κάνει.Από αυτή την άποψη δεν κάνω λάθος.Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει αυτός είσαι εσύ.Δεν κάνω λάθος να περιμένω κάτι που αξίζει,όταν έχω γνωρίσει μόνο καταστάσεις που πληγώνουν και ανθρώπους ανάξιους να χαρίσω αγάπη.
Εδώ θα είμαι.Κοντά.
Όταν διαλυθεί το σύννεφό σου,θα περιμένω...
Γιατί αξίζει χίλιες φορές.Όταν έχεις γνωρίσει την κόλαση, μπορείς να ξεχωρίσεις τον παράδεισο ή έστω την μη-κόλαση.
Κλείστηκα σε λάθος αγκαλιές...
Η μόνη σωστή θα είναι η δική σου.Όταν μου την χαρίσεις.
Έχω πίστη ότι θα έρθει η μέρα που θα μου την χαρίσεις απλόχερα. Την αγκαλιά σου.Την σκέψη σου.Την καρδιά σου.
Θα είναι η μέρα που θα καταλάβεις πόσο πολύ μοιάζουμε.Οι αντιδράσεις οι δικές σου, όπως τις είδα, μοιάζουν τόσο με τις δικές μου...Τα ίδια ακριβως πράγματα θα έκανα, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα σκεφτόμουν...Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό;Να κοιτάς μια εικόνα και να βλέπεις ακριβώς την ίδια εικόνα με τον άλλο.Γιατί συνήθως σε μια εικόνα,δέκα άνθρωποι να την κοιτούν,δέκα διαφορετικές ματιές,δέκα διαφορετικές οπτικές γωνίες,θα έχεις στο τέλος.Εσύ κι εγώ κοιτάμε και βλέπουμε το ίδιο πράγμα...
Πανσέληνος απόψε κι εγώ τόσο φορτισμένη...Τα δάχτυλα μου σαν να πηγαίνουν μόνα τους στα πλήκτρα.
Είσαι τόσο καιρό στη σκέψη μου.Από τη μέρα που σε γνώρισα, όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ενδιαφέρομαι για σένα.Έτσι έλεγα.Γιατί έτσι ήθελα να είναι.Δεν σε ήξερα καθόλου και ταυτόχρονα ένιωθα ότι σε ήξερα. Η χημεία που λένε όλοι,υπήρχε.Ιδέα μου ήταν;Δεν πιστεύω.Δυο άγνωστοι άνθρωποι δεν μπορεί να μιλάνε τόσες ώρες για τα πάντα,ύπο περίεργες συνθήκες γνωριμίας...
Και φοβήθηκα τόσο μην χαθείς...Μήπως δεν σε ξαναδώ.Μήπως δεν με συμπάθησες.Αλλά αποδείχτηκαν όλα αυτά παράλογοι φόβοι.Σε ξαναείδα και φυσικά με συμπάθησες.Το κατάλαβα,αφού το έδειξες.
Περιμένω...
Ελπίζω...
Είμαι εδώ...
Από απόσταση.Αλλά φυσικά ισχύει ''αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιασω...''
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες