Με αφορμή ένα ένθετο της Ελευθεροτυπίας σήμερα, με θέμα τη σοκολάτα και συνταγές με αυτή, με απασχόλησε η ιστορία κάποιων τροφίμων. Έγραφε διάφορα ιστορικά στοιχεία για την προέλευση της, αρκετά ενδιαφέροντα.

Ξεκινάω (και θα τελειώσω) γλυκά.

ΚΑΚΑΟ ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

600 μ.Χ.
Οι Μάγια μεταναστεύουν από τη σημερινή Γουατεμάλα στη Χερσόνησο του Γιουκατάν, το σημερινό Μεξικό, μεταφέροντας εκεί και την καλλιέργεια κακάο, στην οποία επιδίδονται επί αιώνες.
1000 μ.Χ.
Οι κόκκοι του κακάο χρησιμοποιούνται ως χρήματα από τους κατοίκους της Κεντρικής Αμερικής.

1500 μ.Χ.

Το 1502 ο Χριστόφορος Κολόμβος δοκιμάζει ρόφημα σοκολάτας (σοκόατλ) ευρισκόμενος στον Κόλπο της Ονδούρας. Δεν εντυπωσιάζεται αλλά παίρνει μαζί, ως ενθύμιο, λίγους κόκκους. Το 1519 ο Φερδινάνδος Κορτέζ φτάνει στο Μεξικό, όπου οι Αζτέκοι και ο αυτοκράτοράς τους Μοντεζούμα τον υποδέχονται με τιμές, πιστεύοντας ότι είναι ο θεός-φίδι Κουατζελκοάτλ, που χάρισε στους ανθρώπους το κακάο. Ο Κορτέζ καταστρέφει τον πολιτισμό των Αζτέκων και τους μετατρέπει σε σκλάβους, αλλά έχει προλάβει να εκτιμήσει το κακάο. Λόγω της οικονομικής σημασίας του στην περιοχή, ο Κορτέζ φτιάχνει τις πρώτες φυτείες κακάο στο όνομα των βασιλέων της Ισπανίας. Το 1585 το πρώτο φορτίο κακάο, για εμπορική χρήση, ξεφορτώνεται στην Ισπανία.
1600 μ.Χ.
Το 1615 η Άννα η Αυστριακή, πριγκίπισσα του Ισπανικού θρόνου, παντρεύεται το Λουδοβίκο τον ΙΓ’ της Γαλλίας και φέρνει στη γαλλική αυλή την ισπανική αυλική συνήθεια της σοκολατοποσίας. Το 1657 το πρώτο κατάστημα πώλησης σοκολάτας ανοίγει στη Μ. Βρετανία από έναν Γάλλο.
1700 μ.Χ.
Το 1780 η πρώτη σοκολάτα βιομηχανικής επεξεργασίας παρασκευάζεται στη Βαρκελώνη.

1800 μ.Χ

Το 1848 στη Γαλλία ανοίγει το πρώτο κατάστημα πώλησης σοκολατινίων, διαφημίζοντας το γεγονός ότι οι σοκολάτες του γίνονται όλες στο χέρι. Το 1861 παράγεται και πωλείται στην αγορά το πρώτο κουτί για σοκολατάκια, σε σχήμα καρδιάς, για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Το 1875 η πρώτη σοκολάτα γάλακτος παρασκευάζεται στην Ελβετία. Το 1897 γίνεται η πρώτη καταγραφή της κατανάλωσης σοκολάτας. Οι Βρετανοί κατανάλωσαν εκείνο το έτος 18 εκατομμύρια κιλά, η υπόλοιπη Ευρώπη 50 εκατομμύρια και οι ΗΠΑ 13 εκατομμύρια κιλά.
1900 μ.Χ.
Το 1904 το πρώτο βιομηχανικό στιγμιαίο ρόφημα σοκολάτας παρασκευάζεται στη Γαλλία. Το 1910 ο Έλληνας μετανάστης Λεωνίδας Κεσδεκίδης ανοίγει στις Βρυξέλλες το πρώτο του κατάστημα. Τα σοκολατίνια Leonidas (Λεωνίδας) θα γίνουν παγκοσμίως διάσημα για την ποιότητά τους. Το 1942 στην Αμερική κατασκευάζεται η πρώτη σοκολάτα χωρίς βούτυρο κακάο, ώστε να έχει μεγαλύτερο χρόνο ζωής και να μπορεί να καταναλωθεί εύκολα από τους στρατιώτες στον πόλεμο.

Αρχικά η σοκολάτα καταναλωνόταν μόνο σε υγρή μορφή.

Ο Daniel Peter από το Vevey της Ελβετίας, επινόησε τον τρόπο παρασκευής της σοκολάτας γάλακτος στα 1876. Προώθησε την ιδέα του σε μια Ελβετική φίρμα που σήμερα είναι η παγκόσμια παραγωγός σοκολάτας: Η Νεστλέ. Το 1879 ο Rodolphe Lindt από την Βέρνη της Ελβετίας, παρασκεύασε σοκολάτα που έλιωνε στο στόμα, οπότε το πρώτο "φοντάν" δημιουργήθηκε. Οι αδελφοί Cadbury παρουσίασαν την σοκολάτα τους το 1849 σε έκθεση στο Μπίρμιχαν της Αγγλίας. Το 1913 ο Ελβετός καραμελοποιός Jules Sechaud από το Μοντρέ επινόησε τις γεμιστές σοκολάτες. Το 1980 μια ιστορία βιομηχανικής κατασκοπείας εμφανίζεται στον διεθνή τύπο, όταν ένας μαθητευόμενος στην εταιρεία Suchard-Tobler προσπάθησε χωρίς επιτυχία να πωλήσει συνταγές σοκολάτας στην Ρωσία, την Κίνα, την Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες. Στη δεκαετία του 1990, η σοκολάτα έχει καταξιωθεί σαν ένα δημοφιλές προϊόν και σαν μια επιτυχημένη μεγάλη επιχείρηση. Η ετήσια κατανάλωση σπόρων κακάο κυμαίνεται περίπου στους 600,000 τόνους και η κατά κεφαλή κατανάλωση σοκολάτας είναι ανοδική. Η βιομηχανία της σοκολάτας στις ΗΠΑ είναι βιομηχανία δισεκατομμυρίων.

Η Ελλάδα γνωρίζει τη σοκολάτα σχεδόν τελευταία στην Ευρώπη(κλασικά). Το 1841 ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας, ο Σπυρίδων Παυλίδης, στήνει στη γωνία των οδών Αιόλου και Βύσσης, ένα μικρό "γλυκισματοποιείο".

Η Βραζιλία και η Ακτή του Ελεφαντοστού προηγούνται στη παραγωγή κακάο. Οι ΗΠΑ προηγούνται στη εισαγωγή και παραγωγή προϊόντων κακάο, ενώ η Ελβετία εξακολουθεί να προηγείται στην κατά κεφαλή κατανάλωση σοκολάτας. (12,4 κιλά ανά άτομο το χρόνο!)

ΠΙΤΣΑ

Η ιδέα του σερβιρίσματος του ψωμιού σαν κύριο πιάτο ήρθε από τους Έλληνες, οι οποίοι έτρωγαν τους πλακούντες, επίπεδα στρογγυλά ψωμιά, ψημένα με διάφορα υλικά από πάνω όπως λάδι, σκόρδο, κρεμμύδια και βότανα. Οι Ρωμαίοι εμπλούτισαν το πιάτο αυτό και με άλλα εκλεπτυσμένα υλικά και το ονόμασαν placenta. Η λέξη "pizza" προέκυψε από τη λατινική φράση "picea (placenta)", "πισσοειδής πλακούντας", δηλαδή αρτοσκεύασμα με υλικά σε ρευστή μορφή.

Από τον 16ο αιώνα οι πίτσες πουλιόντουσαν στους δρόμους της Νάπολης και ήταν κατεξοχήν φαγητό για τους φτωχούς. Είχε την ίδια μορφή όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα άλλα χωρίς τη σάλτσα ντομάτας. Με την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και της ντομάτας, οι Ναπολιτάνοι άρχισαν να τη βάζουν πάνω στις πίτσες τους. Μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα οι περισσότεροι Ιταλοί θεωρούσαν ότι η πίτσα ήταν κατάλληλη μονό για τους φτωχούς της Νάπολης. Παρ' όλα αυτά είχε ξεκινήσει σιγά σιγά να κερδίζει τους επισκέπτες της, κι έτσι αρκετοί από αυτούς άρχισαν να πηγαίνουν στις φτωχογειτονιές της για να δοκιμάσουν τη σπεσιαλιτέ της. Αυτό όμως που καταξίωσε την πίτσα ήταν όταν, το 1889, ο βασιλιάς Ουμπέρτο Α' της Σαβοΐας και η βασίλισσα Μαργαρίτα επισκέφτηκαν τη Νάπολη που την έπληττε η χολέρα. Θέλοντας να δείξουν τη συμπαράστασή τους, αντιμετώπισαν θαρραλέα το γεγονός και ζήτησαν να τους φέρουν πίτσα. Ο Ραφαέλ Εσποσίτο, ένας από τους καλύτερους πιτσαδόρους της Νάπολης, έφτιαξε προς τιμή τους τρεις πίτσες. Η πρώτη ήταν με χοιρινό λίπος, τυρί και βασιλικό, η δεύτερη με σκόρδο, λάδι και ντομάτα και η τρίτη έχοντας ως έμπνευση τα χρώματα της ιταλικής σημαίας ήταν με βασιλικό, μοτσαρέλα και ντομάτα. Στη βασίλισσα Μαργαρίτα άρεσε η τρίτη και επαίνεσε τον Ραφαέλ Εσποσίτο. Αυτός, με τη σειρά του, ονόμασε την πίτσα αυτή «Μαργαρίτα»(ονομασία που έμεινε ως σήμερα). Η διάδοση της πίτσας στον υπόλοιπο κόσμο ξεκίνησε στα μέσα του 20ού αιώνα με τους ιταλούς μετανάστες.

ΖΥΜΑΡΙΚΑ

Τα ζυμαρικά προέρχονται από τους Αρχαίους Ρωμαίους οι οποίοι απέδιδαν την προέλευση τους στους Θεούς. Ηταν σίγουρα γνωστά και στους αρχαίους Έλληνες. Ένα συγκεκριμένο είδος που καταναλώνονταν ήταν μία φαρδιά χυλοπίτα που καλούνταν στα ελληνικά «λάγανον» και πιθανότατα ήταν παρόμοιο με τα σημερινά λαζάνια. Το λάγανον δεν καταναλωνόταν βρασμένο όπως τα λαζάνια αλλά ψημένο πάνω σε θερμαινόμενες πέτρες ή σε φούρνο.

Εικάζεται ότι λέξη μακαρόνι κατάγεται από τη σικελική λέξη μακαρούνι ( maccaruni ) που μεταφράζεται ως «μορφοποίηση της ζύμης με την εφαρμογή δύναμης».

Γύρω στο έτος 1000 μ.Χ. έχουμε την πρώτη καταγεγραμμένη συνταγή για ζυμαρικά στο βιβλίο " De arte Coquinaria per vermicelli e macaroni siciliani ", (Η τέχνη του Μαγειρέματος Σικελικών Μακαρονιών και Σπαγκέτι) του Martino Corno .

Το 1150, ο Άραβας γεωγράφος Al - Idrisi αναφέρει ότι στην Τράβια, περίπου 30 χλμ. από το Παλέρμο, «παράγουν αφθονία ζυμαρικών με τη μορφή κορδονιών ( tria στα αραβικά) τα οποία εξάγουν παντού, στην Καλαβρία και σε πολλές μουσουλμανικές και χριστιανικές χώρες».

Ένα έγγραφο από το 1244 και ένα άλλο από το 1316 μαρτυρούν την παραγωγή αποξηραμένων ζυμαρικών στη Λιγουρία, που σημαίνει ότι τα ζυμαρικά ήταν πλέον διαδεδομένα σε όλη την Ιταλική χερσόνησο. Μεταξύ του 1400 και 1500, η παραγωγή των    « fidei » (ζυμαρικά στην τοπική διάλεκτο) ήταν αρκετά ευρέως διαδεδομένη στη Λιγουρία.  Διάφορα είδη ζυμαρικών, συμπεριλαμβανομένων των μακριών κούφιων σωλήνων, αναφέρονται στα αρχεία ιταλικών και δομινικανών μοναστηριών του 15 ου αιώνα.

Το 17 ο αιώνα πια τα ζυμαρικά είχαν γίνει μέρος της καθημερινής διατροφής σε όλη την Ιταλία. Ειδικά στη Νάπολη, η πληθυσμιακή ανάπτυξη επιδείνωσε τα προβλήματα διαθεσιμότητας τροφής. Τα ζυμαρικά έγιναν το φαγητό του λαού. Η εγγύτητα της Νάπολης με τη θάλασσα (όπως ήταν η περίπτωση με τη Λιγουρία και τη Σικελία) διευκόλυνε τη ξήρανση τους, διαδικασία που επιτρέπει τη διατήρηση τους για παρατεταμένη χρονική περίοδο. Το λιμάνι επίσης που κατέστησε δυνατή τη μέσω θαλάσσης μεταφορά των αποξηραμένων ζυμαρικών επέτρεψε την εξαγωγή τους σε ολόκληρη την Ιταλία.

Το 1740, η πόλη της Βενετίας εξέδωσε στον Paolo Adami την άδεια ανοίγματος του πρώτου εργοστασίου παραγωγής ζυμαρικών. Ο εξοπλισμός ήταν αρκετά απλός .Το 1763 ο δούκας της Πάρμας, Δον Φερντινάνντο της Βουρβόνης, έδωσε στον Stefano Lucciardi της Σαρτσάνα το δικαίωμα 10ετούς μονοπωλείου για την παραγωγή αποξηραμένων ζυμαρικών - γενοβέζικου τύπου - στην πόλη της Πάρμας.

ΤΥΡΙ

Πρώτη μαρτυρία διατροφής με γάλα μηρυκαστικού είναι αυτή της ελληνικής μυθολογίας όταν ο Δίας κυνηγημένος από τον πατέρα του τρέφεται με γάλα από την κατσίκα Αμάλθεια. Ο Μύθος λέει ότι όταν ο Δίας θέλοντας να χαρίσει την τέλεια αθανασία στον γιο του Ηρακλή, ζήτησε από την Ήρα να τον θηλάσει.  Η ζηλιάρα σύζυγος αρνήθηκε μια και ο Ηρακλής δεν ήταν δικό της παιδί.  Τότε με διαταγή του Δία οι ουρανοί άρχισαν να τρέχουν γάλα για να θηλάσει το παιδί.  Από  τότε έμειναν στον ουρανό οι «Γαλαξίες».

Κατά την διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας  στον Ελληνικό χώρο η τυροκομία ήταν πολύ εκτεταμένη.  Οι μαρτυρίες που έχουμε ομιλούν για τις μυζήθρες (απ’ όπου πήρε το όνομά του και ο Μυζηθράς – Μιστράς).  Τρωγόταν πολύ από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Κοιτίδα του τυριού στον κόσμο είναι η Ευρώπη. Όσο κι αν σας φανεί παράξενο τα 2/5 του πληθυσμού της γης δεν πίνουν γάλα, δεν τρώνε τυρί.  Αγνοούν τα γαλακτοκομικά.  Παράδειγμα η Ιαπωνία, η Ινδία, η Αργεντινή υποκαταναλώνει το γάλα και στην Κίνα ποτέ δεν υπήρχαν μηρυκαστικά διατρεφόμενα για τις ανάγκες του ανθρώπου.

Πρώτος λαός στην κατανάλωση τυριού στον παγκόσμιο χάρτη είναι η Ελλάδα με 23 κιλά ανά κάτοικο το έτος ,με δεύτερους τους Γάλλους που τρώνε 22 κιλά περίπου.  Οι Γερμανοί καταναλώνουν περίπου 8 – 10 κιλά το χρόνο και οι Ιάπωνες μόνο 800 γραμ και μάλιστα σαν τυριά φρέσκα και ελαφριών γεύσεων,  τελευταία εισαχθέντα από τις ΗΠΑ κυρίως.

Το τυρί ή ο τυρός στην Αρχαία διάλεκτο, μπορεί να προέρχεται από το ρήμα τορέω, που σημαίνει διτρυπώ, τρυπώ και επομένως μπορεί να αναφέρεται στις τρύπες του προϊόντος.  Ίσως όμως και να προέρχεται από το ρήμα τορεύω, που σημαίνει καλουπώνω επειδή μερικά τυριά απαιτούν καλούπια.  Η λέξη φαίνεται να είναι ινδοευρωπαϊκή, αλλά όποια κι αν είναι η ετυμολογία της φαίνεται να είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος έφτιαχνε τυρί από τα πανάρχαια χρόνια, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί μια αξιόλογη ζωική τροφή σ’ εποχές χωρίς ψύξη.

ΠΑΣΤΑ ΦΛΟΡΑ

Πάστα φλόρα είναι η pasta frolla ή ζύμη ζαχαροπλαστικής ή ζύμη για τάρτες.Δεν έχει σχέση με τα λουλούδια στα Λατινικά( το είχα απορία).

-1 βιτάμ

-2 αυγά

-3 ½ φλιτζάνια αλεύρι

-1 κουτάλι του γλυκού μπέικιν πάουντερ

-1 πορτοκάλι, το ξύσμα και ο χυμός του

-300 γρ. μαρμελάδα

Χτυπάμε τη ζάχαρη, το βιτάμ, τα αυγά, το ξύσμα και το χυμό.

Ρίχνουμε το αλεύρι και ζυμώνουμε.

Η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή αλλά να μην κολλάει, να πλάθεται.

Την βάζουμε 15 λεπτά στο ψυγείο.

Την βγάζουμε και απλώνουμε τα 2/3 της στο ταψάκι μας.

Το άλλο 1/3 το πλάθουμε μπαστούνια και το βάζουμε από πάνω, όταν έχουμε απλώσει την μαρμελάδα, και κάνουμε σχέδια.

Ψήνουμε 30-45 λεπτά, ανάλογα το φούρνο μας.

ΥΓ1: Διατηρείται καλύτερα και κόβεται πιο εύκολα, αν μπει στο ψυγείο, όση περισσέψει (είναι τόσο θεική, που δεν θα περισσέψει και πολύ!!)

ΥΓ2: Η συνταγή είναι από ένα blog , ας με συγχωρέσει η φίλη που δεν θυμάμαι από πού, για να το αναφέρω…(ούτε τα υπόλοιπα  στοιχεία θυμάμαι από πού είναι)

ΥΓ3:Εγώ την έφτιαξα με 2 μαρμελάδες, αλλά φυσικά γίνεται με μια, θέμα γούστου τι μαρμελάδα θα είναι.

Αυτός ο μήνας ήταν περιπετειώδης… Λίγο πριν φύγει, είχαν αρχίσει οι πρώτες ενοχλήσεις στο λαιμό.. Δεν έδωσα σημασία αρχικά. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Λέω θα κάτσω σπίτι 2-3 μέρες και θα είμαι μια χαρά. Οι 2-3 μέρες τελικά έγιναν 2-3 εβδομάδες και προκοπή δεν είδα και δεν θα έβλεπα μέχρι σήμερα αν δεν είχα κάνει θεραπεία.

Μέσα σε 2-3 μέρες ο απλός πόνος στο λαιμό εξελίχτηκε σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να πιώ ούτε νερό. Για φαγητό ούτε συζήτηση.. Μόνο ο πουρές πήγαινε κάτω κι αυτό αν είχα προηγουμένως πλακωθεί σε 3-4 ροφήματα, μήπως και ανοίξει λίγο..

Στη συνέχεια της εβδομάδας, ξυπνάω μια ωραία πρωία και το μάτι μου το δεξί ήταν σαν να έχει φάει μπουνιά από επαγγελματία του μποξ. Εννοείται ότι μου έδωσε προειδοποίηση από την προηγούμενη. Και τα δύο μάτια ήταν σαν να έχουν κουρτίνες μπροστά, από δάκρυα και τσίμπλες και το χρώμα τους πλησίαζε το χρώμα που θα κυνηγούσαν οι ταύροι αν υπήρχαν στα βοσκοτόπια της Πιερίας.

Άρχισα τις κομπρέσες χαμομήλι. Τίποτα. Μετά είδα ότι παραδόξως, με ανακούφιζε το κρύο γάλα, από τον πόνο, το τσούξιμο και κυρίως το δάκρυσμα.

Τελικά πέρασε μια εβδομάδα και η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο ,από όπου έφυγα με αντιβίωση, αλλοιφή για μες το μάτι και κολλύριο, αφού είχα επιπεφικύτιδα, την οποία πρώτη φορά παθαίνω, ούτε να την προφέρω μπορώ ούτε να την γράψω σωστά ορθογραφικά.

Άρχισε η αργή αλλά σταθερή βελτίωση.

Βαρέθηκα να είμαι μες το σπίτι..

Ένα μεσημέρι, συγκεκριμένα προχθές, εκεί που ήμασταν μια χαρά, ήμουνα στο μπάνιο, βγαίνω και βλέπω τον Στέλιο πεσμένο στο πάτωμα… Τρελάθηκα… Δεν είχε λιποθυμήσει, είχε απλά ζαλιστεί. Είχε τάση για εμετό και έντονη ζαλάδα.

Δεύτερη φορά το μήνα νοσοκομείο.

Δύο φορές βγήκα αυτό το μήνα και οι 2 για νοσοκομείο.. Ψέματα, μην είμαι πλεονέκτρα, βγήκα κι εχθές να πετάξω σκουπίδια, ανακύκλωση, να πάρω κάρτα του Στέλιου, για το κινητό και πήγα και σουπερ μάρκετ.

Ο Στέλιος λοιπόν έχει ίλιγγο, κάτι που το ξέραμε και είναι κληρονομικό, έχει και ο πατέρας του, είχε και η γιαγιά του.

Όλα καλά, οι εξετάσεις του μωρού παιδιού, μας κρατήσαν 3 ώρες μέσα, και είχε ορό με φάρμακο.

Εχθές ήταν μια από τις χειρότερες μέρες, μάλλον η δεύτερη χειρότερη στη σειρά.

Ο Στέλιος έμαθε, αλλά μες τη ζαλάδα του προχθές, που να θυμηθεί να μου πει, ότι η κάρτα του ΟΑΕΔ, που είχε το επίδομα, καταργήθηκε, και είχε μέσα 120 ευρώ. Δεν θα του τα φάνε, θα τα πάρει τον άλλο μήνα με δώρο Χριστουγέννων. Το θέμα είναι ότι στο σπίτι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε ούτε 5 ευρώ.. Καταργούν την κάρτα χωρίς να πούνε τίποτα, μια μικρή προειδοποίηση να πάρεις από μέσα τα λεφτά. Μιλάμε για τόσο στουρνάρια. Μήπως οι Πόντιοι δεν έγιναν τυχαία ανέκδοτο; Συγνώμη αν θίγω κάποιους αλλά ήταν χοντρό φάουλ αυτό, χτύπημα κάτω από τη ζώνη…

Μόλις μου το είπε ο Στέλιος εννοείται τα πήρα ανάποδα με τους βλαμμένους. Πήγα να πάρω μια άλλη κάρτα που έχουμε, που από αυτή τραβάμε αν είναι τραγική ανάγκη. Βασικά όταν δεν έχεις να ψωνίσεις τίποτα να φας, το λες και τραγική ανάγκη.

Μες τα νεύρα μου δεν ξέρω πως, η κάρτα εξαφανίστηκε. Εγώ και ο David Copperfeald(ελπίζω να μην το σκότωσα) έχουμε ικανότητα να εξαφανίζουμε πράγματα… Μέχρι το ψυγείο ψάξαμε. Λες και άνοιξε η γη.. Και ήταν η μόνη γεμάτη,αυτή από τον γάμο,που έβαζαν χρήματα αντί δώρο…

Έτσι πήραμε για ακύρωση, και για να βγάλουμε καινούρια,αλλά ζήσε Μάη μου.. Πέσαμε σε άλλα στουρνάρια, έχουμε αλλάξει από πέρυσι την διεύθυνση και ακόμα έχουν την διεύθυνση στο πατρικό του Στέλιου. Μπούφοι.

Έτσι τώρα τρώμε ό, τι υπάρχει στο σπίτι, ζυμαρικά, πατάτες, αυγά, (σήμερα φάγαμε σούπα με λαχανικά) και περιμένουμε την επιφώτιση του Αγίου πνεύματος..

''Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω, θα περιμένω άλλες μέρες..'' Που λέει και το άσμα..

Η πεθερά μου, εχθές, κλείστηκε έξω από το σπίτι, κατέβηκε για λίγο στην ξαδέλφη της, και είχε το φαί στο μάτι! Ευτυχώς διασώθηκε από τον άλλο της γιό, που είχε κλειδιά και έτσι σώθηκε το φαί, το σπίτι, η πολυκατοικία και το οικοδομικό τετράγωνο από φωτιά.

Μετά από όλα αυτά, κάνω κι εγώ την ερώτηση:

Ρε μπας και ήρθε ο επίτιμος γκαντέμης(ονόματα μην λέμε και πέσει καμιά σύνδεση) μεταμφιεσμένος σε φίλο του Στέλιου, που είναι ο μόνος που μας επισκέπτεται τακτικά, και μας έκανε ποδαρικό;  Βέβαια δεν ταιριάζει το ύψος αλλά τόση γκαντεμιά μαζεμένη πως εξηγείται; Εκτός αν ήρθε ο Δρακουμέλ να φάει τα δύο μικρά, χαζά στρουμφάκια , ζηλεύοντας την ήρεμη ζωή τους στο στρουμφοχωριό…

Μια μέρα σαν τις άλλες στο Παραλογιστάν. Κουρδισμένη όπως πάντα, τις ίδιες κινήσεις κάνει… Τις ίδιες σκέψεις στο μυαλό, την ίδια απόγνωση στο βλέμμα..

Πάει καιρός που ζει εδώ. Σε μια μικρή πόλη στο Παραλογιστάν. Νόμιζε ότι θα βρει την ανάσα που έχασε. Ότι θα βρει φίλους. Ότι θα βρει μια απασχόληση να την κρατά σε εγρήγορση. Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν πέτυχε.

Νιώθει όμως τυχερή. Έχει αυτό που λείπει από άλλους. Έναν άνθρωπο που την αγαπά με πάθος. Κι εκείνη τον αγαπά. Του το δείχνει με κάθε τρόπο.

Μόνο ο ένας τον άλλο έχουν.. Το καράβι βουλιάζει…

Εκείνος γύρισε συντετριμμένος.. Αναρωτιέται.. ‘’ποιόν έβλαψα’’…

‘’τους χαλάς την πιάτσα, η τιμιότητα σου κάνει να κραυγάζει περισσότερο η δική τους ανεντιμότητα. Τους κάνεις να μοιάζουν ανεπαρκείς και το ξέρουν. Να είσαι έτοιμος. Θα σε πολεμήσουν. Αλλά εσύ ψηλά το κεφάλι. Δεν θα σε λυγίσουν’’…

Θέλει πολύ να το πιστέψει. Εκείνη πιο πολύ που το λέει. Εκείνος πάει να λυγίσει. Τον κρατάει. Ανέκαθεν ήταν δυνατή, να σηκώνει και τους άλλους. Σήκωσε τα βάρη του κόσμου από μικρή, δεν την τρομάζει τίποτα. Όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα, τόσο θέλει να τρίβει στη μούρη όσων την πολεμούν, τη δική της επιτυχία.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει…

Πέρασαν τόσα χρόνια. Ο κόσμος μόνο φαινομενικά έκανε βήματα προς τα μπρος. Στην πραγματικότητα τα ίδια και τα ίδια συνθήματα θα είναι επίκαιρα και σήμερα και μετά από χρόνια. Σήμερα οι εχθροί ντύνονται φίλοι, για να σε ξεγελάσουν. Όλα καμουφλαρισμένα. Ο λύκος φοράει τη στολή του προβάτου. Μπαίνει στη ζωή σου, κάθεται δίπλα σου.. Κάνεις παρέα ένα αθώο προβατάκι και ξαφνικά, στην επόμενη στροφή, βγάζει τη μάσκα και βλέπεις τα δόντια του, έτοιμα να τα χώσει στη σάρκα σου.

Δεν τα δέχεται αυτά που λένε. Για εκείνον. Γιατί δεν τον αφήνουν ήσυχο; Δεν έχει πειράξει ούτε μυρμήγκι. Το ξέρει καλά. Κι αυτοί το ξέρουν. Είπαμε, τους χαλάει την πιάτσα. Στο Παραλογιστάν επιπλέουν οι φελλοί. Ξέρει καλά, και τον εαυτό της και τον άνθρωπο που αγαπά. Ξέρει καλά. Όταν έχεις ουσία και περιεχόμενο, στο Παραλογιστάν, ενοχλείς. ‘’Θέλουν να σε κάνουν σαν κι αυτούς, μην πέσεις στην παγίδα’’, λέει στο σύντροφό της.

‘’Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές.. Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες’’…

‘’Δεν θα γίνω ΠΟΤΕ σαν κι αυτούς, ακόμα κι αν δεν δω Θεού πρόσωπο, ποτέ μου. Κάλλιο το ‘χω να πεθάνω’’, σκέφτεται…

Όταν κοιτάζεται στον καθρέπτη, χαμογελά στο είδωλο της. Αν γίνει σαν κι αυτούς, το είδωλο της, μέσα από την καθρέπτη, θα  την φτύνει. Χωρίς να έχει φτύσει αυτή, θα φτύνει η μορφή της. Γιατί θα έχει πουλήσει τις ιδέες της. Δεν θα γίνει. Είναι το μόνο ΄΄ΠΟΤΕ’’ που λέει και το λέει με κεφαλαία γράμματα. ΠΟΤΕ. Θα μείνω όπως είμαι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη.

‘’Μείνει όπως είσαι, μην αλλάξεις τίποτα. Εγώ σ’αγάπησα όπως είσαι, έτσι αγνός, αθώος, τίμιος, ήσυχος’’, του λέει.

Τι θα φέρει το αύριο; Ποιος το ξέρει; Ούτε τα μέντιουμ δεν το ξέρουν πλέον. Κάθε μέρα και πιο γκρίζα. Σκουραίνει ο τόνος. Κάθε μέρα τείνει στο μαύρο.

‘’Με την πρώτη ευκαιρία θα έφευγα από το Παραλογιστάν, για όπου με βγάλει, για μια χώρα ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ. Εδώ ανθρωποφάγοι κατάντησαν όλοι. Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Καμία ανθρωπιά…’’, του λέει και εκείνος συμφωνεί.

Το ψάχνουν. Τι μας κρατά εδώ; Τίποτα.

Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.

Η άλλη όψη, κραυγάζει… Αυτό θέλουν… Να σας διώξουν.. Κι εσάς και όλους τους νέους…Έχουν τρόπους, έχουν τα όπλα (ανεργία, ναρκωτικά, αλκοόλ, βία-χουλιγκανισμός,  κλπ).

‘’Θα τους κάνουμε τη χάρη; Θα λυγίσουμε; Αυτό θέλουν, για να έρθουν από πάνω και να πανηγυρίσουν την ήττα μας’’.

Κάπου εκεί το μυαλό τους παίρνει ανάποδες στροφές.

Κοιτάζονται. Μιλάνε τα μάτια μόνο. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν. Τα είχαν πει όλα τα βλέμματα τους.

Πάνω στο μέτωπο αναβόσβηναν 5 λέξεις.

‘’ΜΕΝΩ ΕΔΩ. ΠΑΛΕΥΩ. ΚΕΡΔΙΖΩ. ΖΩ’’ .