Βροχή έξω από το παράθυρό μου...

Βροχή μέσα...

Συναισθημάτων,χαράς,θλίψης,απελπισίας,ελπίδας,πόνου,γέλιου,απογοήτευσης.

Ένα μείγμα.

Σιωπή...

Οι λέξεις διστάζουν.

Δεν έχει νόημα.Τι να ειπωθεί που δεν έχει ήδη ειπωθεί...Τι θα άλλαζε;

Κοιτάζω την καταιγίδα.Μέσα μου μια άλλη καταιγίδα.Όσα νιώθω και κρατάω μέσα μου.

Δεν έχει και τόση σημασία τελικά.

Σημασία έχει που ένιωσα.Που μπόρεσα να αξιώθω να νιώθω...

Πάγωσαν οι λέξεις μου πάνω στο γραφείο.Τις μαζεύω μια-μια,τις συναρμολογώ.

Οι σκέψεις μου δεν μαζεύονται.Κουβάρι.Δεν μπαίνουν στη σειρά.Ανακατεμένες.

Κι οι λέξεις μου εξακολουθούν να διστάζουν...

Κι εγω εξακολουθώ να μπερδεύομαι...

Κι οι σιωπές εξακολουθούν να με πληγώνουν...

Κι η βροχή εξακολουθεί να πέφτει...

ΥΓ1:Κατεβαζω ρολά για λίγες μέρες.Ίσως και περισσότερες.Να βρω τον εαυτό μου και να σηκωθώ απ'τον πάτο.

Τότε οι λέξεις μου θα βγαίνουν πιο εύκολα.Χωρίς σκέψη.Γιατί τώρα τις εμποδίζει η όλη κατάσταση...Δεν θέλω να βγάζω στεναχώρια,πόσο μάλλον να την μοιράζομαι,όταν είναι σε τέτοιο βαθμό.

ΥΓ2:Αλλά λέω πάντα,και στον εαυτό μου και στους άλλους και το πιστεύω:Think positive.

Μέσα μου έτσι είμαι.Αλλά θέλω το χρόνο μου να εναρμονίσω το έξω-την πραγματικότητα που με περιβάλλει,με το μέσα-την πραγματικότητα που περιβάλλει την ύπαρξη μου.

ΥΓ3:Η φωτογραφία μου έξω από το παράθυρο,σήμερα,την ώρα της βροχής.Αυτα που φαίνονται,ναί,είναι η βροχή που πέφτει!

ΥΓ4:Τα υστερόγραφα είναι πιο μεγάλα από το κείμενο.

ΥΓ5:Χρόνια πολλά δεν σας λέω,ίσως ξαναγράψω τότε,ή να μιλήσω με κάποιους,το Σαββατο στη συνάντηση ή με άλλο τρόπο,ΠΜ,μηνυματα  κλπ.

Σιωπή…

Μια λέξη με πέντε γράμματα αλλά γεμάτη συναισθήματα…

Αυτά που σου προσθέτει και σου αφαιρεί όταν απλώνεται…

Στο άδειο δωμάτιο μόνο οι σκέψεις μου ακούγονται… Τίποτα άλλο… Κάνουν παρέα στο ρυθμικό χτύπημα των πλήκτρων.

Άδειο το βλέμμα. Γεμάτη η σκέψη.

Παίρνει σχήμα η σιωπή.

Πόσο πιο εύκολα θα μου φαίνονταν όλα αν μου μιλούσες… Αν δεν την ύψωνες τοίχο ανάμεσα μας… Όλα τα δύσκολα θα μου φαίνονταν πιο απλά, θα μπορούσα πιο εύκολα να τα παλέψω και να νικήσω…

Οι προσπάθειες μου ναυαγούν μαζί με την διάθεση μου…

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω να μπάζω κι εγώ σαν βαρκάκι, από παντού… Σαν να ναυαγώ στη στεριά…

Όλα όσα έχω σκεφτεί, αυτά που όλοι προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν ισχύουν, είναι εδώ μπροστά μου. Η αδιαφορία. Όχι η δική σου. Γενικά. Η αδιαφορία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.

Δεν με πείθει κανείς… Δεν  μπορώ να μην βλέπω. Δεν μπορώ να μην νιώθω.

Κάποιος είπε πως οι άνθρωποι ξεχνάμε τα λόγια που μας είπαν, τις πράξεις που έκαναν οι άλλοι, αλλά δεν ξεχνάμε πως νιώσαμε από όλα αυτά. Δεν ξεχνάμε αν ένας άνθρωπος μας έκανε να νιώσουμε όμορφα ή άσχημα.

Εσύ; Απ’ το γέλιο στο δάκρυ με γυρνάς. Αλλά περισσότερο στο δάκρυ με κρατάς.

Όλα μοιάζουν τεράστια, μεγεθυμένα, οι δυσκολίες που αυτή την εποχή έρχονται σαν κατακλυσμός… Δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ… Ποιος ο λόγος; Έζησα για να ακούσω ότι είμαι και γκρινιάρα… Επειδή βλέπω και νιώθω πως είναι ο κόσμος… Δεν πειράζει… Όσα ξέρει ο καθένας, λέει. Δεν φτάνει παραπάνω η σκέψη του… Έχω πάψει προ πολλού να ασχολούμαι με το τι σκέφτεται κάποιος για μένα. Αν θέλει την παρέα μου, εδώ είμαι. Αν δεν την θέλει, η πόρτα ανοιχτή είναι. Τίμια και ειλικρινά.

Έχω καταλήξει ότι τελικά δεν είμαστε στραβοί, ο γυαλός είναι στραβός και αρμενίζουμε στραβά ως εκ τούτου. Όλα λάθος και συνεχίζουμε το ίδιο λάθος που μας κληρονομήθηκε.

Πόσο πιο εύκολα θα μου φαίνονταν όλα αν μου μιλούσες… Θα είχα κουράγιο να αντέχω… Αν ήξερα ότι έστω και λίγο έχω περάσει σαν σκέψη από το μυαλό σου… Θα μου έδινε τόση δύναμη…

Αλλά δεν ξέρω… Δεν είμαι για τίποτα σίγουρη…

Ακροβατώ πάνω στο τείχος που χτίζουν οι σιωπές σου. Σκοντάφτω πάνω, πέφτω. Σηκώνομαι όπως πάντα και προχωράω.

Το ‘χω πάρει απόφαση πια… Δεν θα δεις. Δεν σε αφορά. Δεν σε νοιάζει τίποτα που με αφορά, εγώ η ίδια. Ούτε βλέπεις, ούτε θα δεις. Δεν με θεωρείς κάτι σημαντικό… Προτιμάς να είσαι σε καταστάσεις που πονάνε, παρά να έχεις στη ζωή σου κάτι που θα σου πρόσφερε τα πάντα. Κάποια που θα σου πρόσφερε τα πάντα.

Όπως όλοι, έτσι κι εσύ. Να σε τρομάζει η αγάπη και να την πετάς.

Την μαζεύω από τα σκουπίδια. Εκεί που την ρίχνεις. Προσπαθώ να την συνεφέρω.

Τι νόημα έχει;

Κανένα.

Πορευόμαστε μόνοι σ’ αυτή την τεράστια θάλασσα που λέγεται ζωή. Μόνοι και με ένα μικρό βαρκάκι. Έχει τα πανιά, έχει και μηχανή. Ανοίγουμε τα πανιά και ξανοιγόμαστε με ελπίδα. Σύντομα, αρχίζουν οι καταιγίδες. Μαζεύουμε τα πανιά. Ετοιμότητα χρειάζεται. Να δεις τη σωστή στιγμή που πρέπει να τα μαζέψεις, διαφορετικά θα στα σκίσει η ανεμοθύελλα. Βάζεις μπροστά τη μηχανή για να προχωρήσεις ,αλλά βλέπεις ότι πάλι σε κοντράρει το κύμα.

Εκεί φαίνεται αν αντέχεις ή όχι. Να έχεις σκισμένα πανιά και χαλασμένη μηχανή. Εκεί θα φανεί αν μπορείς να επιβιώσεις…

Με σκισμένα πανιά και χαλασμένη μηχανή είμαι… Επιβιώνω… Έτσι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που τόσα χρόνια έχει φτάσει στο αποκορύφωμα… Όταν οι συνθήκες είναι έτσι πάντα… Ε, κάπου μαθαίνεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς… Θα επιβιώσεις.

Στη σιωπή σου πες μου μόνο μέσα πως θα επιβιώσω… Αυτή είναι πιο δύσκολη κι από όλα τα κύματα μαζί…

Φτάνει μια στιγμή που γεμίζεις μέχρι πάνω… Που βαριέσαι και σιχαίνεσαι… Να μην αλλάζει τίποτα… Να πέφτεις από το ένα λάθος στο επόμενο, χωρίς να γευτείς το σωστό… Να βλέπεις όσους πάνε από τα πλάγια να σου κλέβουν τη μπουκιά από το στόμα… Να προσπαθείς και να βλέπεις άλλους με μηδενική προσπάθεια να απολαμβάνουν όσα εσύ μόνο ονειρεύεσαι…

Κάπου εκεί σου γυρίζει ανάποδα η σκέψη και ή θα βουλιάξεις ή θα πετάξεις… Δεν έχει μέση οδό και το ξέρεις…

Διαλέγω πάντα να πετώ… Αλλά πριν το κάνω, το προηγούμενο στάδιο είναι να συρθώ… Να βουλιάξω… Αν πετάξω από τώρα, τα φτερά δεν είναι έτοιμα… Θα πέσω σαν τον Ίκαρο…

Το χαμόγελο μου δεν ανατέλλει… Μόνο δύει…

Αλλά αυτό με πεισμώνει ακόμα πιο πολύ…

Να πετάξω… Να ανοίξω τα φτερά… Αυτά που μου ψαλιδίζουν…

Γιατί δεν μπορώ να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου…

Υπάρχει. Όσο κι αν δεν την αγγίζω, την ονειρεύομαι… Δεν πειράζει… Ας την αγγίζουν τουλάχιστον όσοι αγαπώ και ίσως μια μέρα έρθει κι η σειρά μου. Ίσως. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση. Και έτσι είναι καλύτερα. Να ελπίζω. Αν ήξερα δεν θα είχε κανένα νόημα…

Βουλιάζω στις σιωπές σου…

Μου κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την ανάρρωση μου από όσα με βασανίζουν…

Αλλά το έχω πει, και θα το ξαναπώ, αυτό που είχε πει η Λιλή Ζωγράφου στο ‘’η αγάπη άργησε μια μέρα’’ ότι: οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, επειδή ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν.

Ξέρω ότι μπορώ να επιβιώσω…

Και με σιωπές και με λόγια και με ανάσες και με σκισμένα πανιά και σαν ακροβάτης.

Θα επιβιώσω…

Στέκεσαι στην αρχή του δρόμου. Διασταύρωση.

Θέλεις να διαλέξεις. Υποσυνείδητα δηλαδή διαλέγεις. Δεν τέθηκε θέμα επιλογής.

Ό, τι δεν ακούγεται το προσπερνάς. Ό, τι αξίζει, δεν το κοιτάζεις.

Καθρεπτίζεις τον φόβο σου. Τα θέλω σου που άφησες και όσα κράτησες.

Καθρεπτίζεις έναν άλλο άνθρωπο.

Όχι αυτόν που ξεκίνησε τον δρόμο. Αυτόν που φτάνει στο τέρμα.

Στη διασταύρωση στέκεσαι για λίγο.

Απ ‘τη μια το Χαμόγελο.

Απ’ την άλλη η Λύπη.

Η Λογική σε τραβάει προς το Χαμόγελο.

‘’Τι πιο λογικό να πας προς τα εκεί που θα νιώθεις πιο όμορφα; Προς τα εκεί που σου τονώνουν την αυτοπεποίθηση, προς τα εκεί που σε κάνουν να γελάς;’’

Η Αυτοπεποίθηση ακούει το όνομα της και πετάγεται.

‘’Με ξύπνησες. Και κοιμόμουνα τόσα χρόνια. Ήρθε αυτό το καταραμένο Χαμόγελο και με ξύπνησε από τη Λήθη’’.

Η Λήθη άκουσε και εκείνη το όνομα της. Αλλά δεν ασχολήθηκε καν. Έμεινε παρέα με τη σιωπή.

Η Σιωπή έριξε το βλέμμα της στη Λύπη.

Η Λύπη πήρε το λόγο.

‘’Μην τυχόν και διαλέξεις το χαμόγελο… Μην ξεχνάς, κι εγώ κάτι Κυριακές σε έκανα να χαμογελάς. Δεν θα έρθει ένα χαζό χαμογελάκι να σε κλέψει από μένα. Είσαι κτήμα μου κι εσύ, κι  ο άλλος ,κι ο παρα-άλλος και όλοι. Θα εξαπλωθώ, δεν θα γλιτώσετε από μένα.’’.

Η Συννεφιά πιάνει τη Λύπη από το χέρι και χορεύουν το δικό τους χορό μες τα μάτια σου. Αυτά που έχουν μόνιμη συννεφιά, αλλά δεν κάνεις μια κίνηση να ξεδιαλύνεις τα σύννεφα…

Τα Λόγια τρέχουν, καταφτάνουν τελευταία και καταιδρωμένα όπως πάντα.

‘’Πάλι αργήσαμε… Τι να πεις; Είχαμε να επισκεφτούμε τόσους και τόσους… Να γνωρίσουμε στον κόσμο τη Χαρά, τη Λύπη, τη Συγνώμη, την Αλήθεια, το Ψέμα, την Συνήθεια, τη Ρουτίνα, πώς να τα προλάβουμε όλα αυτά; ‘’

Η Χαρά άκουσε το όνομα της και νόμιζε ότι θα κατοικήσει για πολύ εδώ, αλλά έφυγε φυσικά, όταν η Λύπη την αγριοκοίταξε.

Η Αλήθεια και το Ψέμα, σφιχταγκαλιασμένοι όπως πάντα, άρχισαν να τσακώνονται. Ως συνήθως το Ψέμα νίκησε. Αυτό πάντα επικρατεί στις μεταξύ τους μάχες και φωνάζει την Αλαζονία. Εκείνη φυσικά έρχεται τρέχοντας και μαζί γελάνε για την νίκη τους. Αν δεν βγάλουν από τη μέση την Αλήθεια δεν θα ησυχάσουν. Πάνω που νομίζουν ότι τέλειωσαν με αυτή, αυτή ξανά πετιέται μπροστά τους.

Προχωράς κι άλλο στο δρόμο της Λύπης. Φυσικά αυτόν διάλεξες.

Δεν είσαι και ο μόνος που τον διάλεξες…

1000 ανθρώπους να βάζαμε στη σειρά, αυτόν θα διάλεγαν. Το δρόμο με τα περισσότερα εμπόδια, αυτόν που ξεκινάει εύκολα και σε ξεγελάει και τελειώνει με τόσο Πόνο που πια δεν αντέχεις…

Ο Πόνος στην αρχή φοράει μάσκα. Φοράει τη μάσκα της Ευκολίας.

Ένα τραγούδι σιγοψιθυρίζεις. Βουτάς στη θάλασσα που απλώνεται μπροστά σου και γεύεσαι ένα φαγητό που έφτιαξες για  τη Λύπη, της μαγειρεύεις στην κουζίνα σου,τα υπέροχα φαγητά που ξέρεις να φτιάχνεις.

Πιστεύεις.

Δεν ξέρεις τι έχει η επόμενη στροφή. Το Χαμόγελο το έχεις ξεχάσει εντελώς.

Η Συγνώμη περιμένει. Να την φωνάξεις. Δεν την φωνάζεις. Την αγνοείς επιδεικτικά.

Το Χαμόγελο περιμένει την Ελπίδα. Αλλά αυτή έχει να επισκεφτεί άλλους. Πώς να γιατρέψει τόσους που την έχουν χάσει; Μέχρι να πάει σε έναν, άλλοι δέκα την περιμένουν. Έχει να διανύσει τόσες αποστάσεις…

Η Συγνώμη περιμένει… Και περιμένει… Και περιμένει….

Συνήθεια της έγινε και Ρουτίνα να περιμένει.

‘’Μας φώναξε κανείς; ‘’, φωνάζουν οι δίδυμες Συνήθεια και Ρουτίνα, με μια φωνή.

Αφουγκράζονται.

‘’Μπα, ο ψίθυρος του αέρα θα είναι’’,  είπε η Ρουτίνα.

‘’Μαίστρος φύσηξε’’ ,είπε η Συνήθεια.

‘’Σοφή είσαι, που τα ξέρεις όλα’’ ,είπε με Θαυμασμό η Ρουτίνα. Εκείνη από την Βαρεμάρα της ποτέ δεν τα ψάχνει.

Ο Θαυμασμός ξεπετάγεται.

Κάποτε θυμάσαι που σου είχε πει, το Χαμόγελο, ότι είναι όμορφη η φωτογραφία σου,ότι μοιάζεις με διανοούμενο, με ζωγράφο ή ποιητή, με τα θλιμμένα μάτια και τα μακριά σγουρά μαλλιά, αλλά ότι κι εσύ είσαι όμορφος, όχι μόνο η φωτογραφία. Είχες χαρεί τότε. Ο μικρός νάρκισσος είχε βγάλει τα κίτρινα μπουκέτα του στην ψυχή σου.

Την επόμενη στιγμή όμως πλήγωσες το Χαμογελάκι…

Το ίδιο Χαμογελάκι που με τα μάτια του σε βλέπει τον πιο όμορφο άντρα πάνω στη γη… Που κοιτάζει τη φωτογραφία σου, τα όμορφα μάτια σου,  σου κάνει Κοπλιμέντα,  σε συντροφεύει τα Σαββατόβραδα που η Λύπη δεν είναι εκεί, έχει κάτσει στο σπιτάκι της, σου λέει αστεία. Που ζει για σένα. Αυτό το ίδιο Χαμογελάκι δεν καταδέχεσαι να πάρεις στα σοβαρά.

Εντάξει, είναι μικρό για σένα, ένα μικρό χαζό- Χαμογελάκι, αλλά πόσες φορές καθρεφτίστηκες μετά τα Λόγια του και είδες κίτρινα- κόκκινα- ροζ μπουκέτα στη ματιά σου; Είναι αυτά που εσύ φέρνεις στην ψυχή του και τα κρατάει να στα δώσει πίσω. Είπαμε μικρό- χαζό είναι. Όχι τόσο μικρό βέβαια όσο εσύ το νομίζεις, αλλά χαζό σίγουρα. Που επιμένει. Δεν παρατάει τα όπλα του εδώ κι εκεί. Δεν έχει όπλα. Μόνο την Αλήθεια που νικημένη από το ψέμα, το αγκαλιάζει. Αλλά αντί να νιώσει καλύτερα το χαζό Χαμογελάκι νιώθει πολύ χειρότερα…

Κάπου εκεί η γη υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.

Θέλει να δηλώσει Παραίτηση.

Η Αλήθεια που το έχει αγκαλιάσει ούτε να το ακούσει.

‘’Χαζό Χαμογελάκι, αν εσύ παραιτηθείς, εκείνος πως θα ζήσει; Με την Λύπη να τον περιπλέκει σαν χταπόδι γύρω του; Με το Ψέμα που με χτυπάει κάθε τρείς και λίγο; Με το Λάθος; Με το Σύννεφο να ποτίζει τα μάτια του; Με τα Λόγια που δεν του τονώνουν καθόλου την αυτοπεποίθηση; Με το σώμα χορτάτο και την ψυχή άδεια; Κι εσύ θα του χόρταινες το σώμα, αλλά θα του χόρταινες πιο πολύ και την ψυχή του. Ξέχασες την Αγάπη;’’

Η Αγάπη κοίταζε ντροπαλά όλους αυτούς να περνάνε μπροστά της.

Δεν μιλούσε. Τι να πει;

Πάντα προσπαθεί να τρυπώσει στις ψυχές των ανθρώπων και πάντα αυτοί της κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα. Τι έχει ακούσει η καημένη… Ότι δεν τους αφορά ,δεν την θέλουν ,δεν την χρειάζονται, και άλλα τέτοια ψέματα.

Υπάρχει κανείς να μην την χρειάζεται;

Κι εσύ που σου δόθηκε απλόχερα, εσύ την πετάς χωρίς καμία αιτιολογία. Εσύ πιο πολύ από όλους, που την έχεις ανάγκη και σιωπηρά αποφασίζεις ότι δεν σε αφορά. Στην προσφέρει το καημένο χαζό Χαμογελάκι για να βλέπει τα σκούρα μάτια σου να φωτίζονται ,αλλά εσύ προτιμάς να μην της ανοίξεις την πόρτα. Ούτε καν μια χαραμάδα να τρυπώσει. Η πόρτα της καρδιάς σου κλειστή.

Κι έμοιαζες τόσο πληγωμένος… Κι αυτό το καημένο νόμιζε ότι θα κάνει την πληγή σου χαρά. Ότι με τα λόγια του θα σου απαλύνει και θα σου γιατρέψει την ψυχή… Χωρίς να ρωτήσει πολλά, ήθελε να σου δώσει πολλά. Αλλά εσύ παθητικά έμεινες εκεί, του χάρισες λίγες όμορφες στιγμές να θυμάται, και αποχώρησες. Πριν καν ξεκινήσει κάτι είχε τελειώσει.

Τα ερωτηματικά του χαζού μικρού Χαμόγελου μόνο δεν έχουν τελειωμό. Μόνο τα ερωτηματικά του δεν τελειώνουν.

Η Φιλία, που ως τώρα παρακολουθεί χωρίς να ξέρει και να καταλαβαίνει τίποτα, θα ακούσει άραγε τον Πόνο του Χαμόγελου; Θα το βοηθήσει να βρει λύση, να μπει στην καρδιά σου;

Η Φιλία σε ξέρει πολύ καλύτερα. Περισσότερο καιρό. Από το ταπεινό μικρό χαζό Χαμογελάκι που νόμιζε θα αλλάξει τον κόσμο… Που νόμιζε ότι η Αγάπη όλα τα μπορεί.

Τώρα ξέρει ότι η Αγάπη είναι η μεγαλύτερη παγίδα που υπάρχει. Πέφτεις μέσα πριν καλά - καλά την δεις. Πριν την γνωρίσεις την έχεις πατήσει.

Κι εσύ… Μες την παγίδα σου έπεσε…

Διαλέγεις την πρόσκαιρη χαρά από την χαρά που θα είχε μεγάλη διάρκεια. Κάτι που σε πληγώνει συνέχεια από κάτι που θα σου γιάτρευε τις πληγές. Κάτι που δεν σου ταιριάζει, από κάτι που έχει τόσα κοινά με σένα.

Περπατάς ξυπόλητος, γυμνός στα όνειρα… Γυμνός από όνειρα. Γυμνός από αλήθεια. Σκεπάζεις όπως -όπως τους φόβους σου. Εκείνη δεν θα είναι κοντά σου να στους απαλύνει. Το γέλιο της δεν θα ακούγεται.

30 χιλιόμετρα, αλλά έτη φωτός. Διαφορά αντιμετώπισης.

Διαλέγεις το λάθος.

Διαλέγει το σωστό. Αλλά το λάθος έχει κατακλύσει τα πάντα. Τι σημασία έχει το σωστό το δικό της; Ένα απλό μικρό Σωστό είναι. Χωρίς καμία Δύναμη. Χωρίς Ελπίδα να σταθεί.

Γιατί το Λάθος έχει πάντα πιο ελκυστικό πρόσωπο. Η Καταστροφή φοράει πολύχρωμο ρούχο. Έχει ένα πανέμορφο σώμα, ένα πανέμορφο πρόσωπο.

Αντίθετα η Αλήθεια, το Σωστό, η Δύναμη, φοράνε κουρέλια έτσι ώστε κανείς να μην πιστεύει σε αυτά. Το αποτέλεσμα της αμέλειας τους είναι να μην γίνονται αρεστά.

Κι εσύ στέκεσαι στη διασταύρωση. Κάνεις το βήμα προς το γκρεμό.

Εκείνη μόνο κοιτάζει.

Το παραμύθι της πάντα λυπημένο τέλος έχει. Γιαυτο το πιστεύει όσο διαρκεί. Ξέρει ότι θα έχει λυπημένο τέλος. Αλλά πάντα αυτά τα παραμύθια πιστεύει. Τα άλλα ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι αληθινά. Στη ζωή δεν νικάει πάντα το καλό. Είναι να ευνοούν κι οι συγκυρίες. Αν έχουν όλα γραφτεί λάθος, πόσο μπορεί να επέμβει κάποιος να διορθώσει το κακό; Το κακό θα νικήσει.

Τα δάκρυα θα κυλήσουν στο πάτωμα άλλη μια φορά.

‘’Προχωράμε ανταλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας και το πιο όμορφο παραμύθι είναι κείνο με το λυπημένο τέλος. Είναι το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις’’.

Karen Jo Moseley
802 Troy Rd. APT #105
Albert Lea, MN 56007

USA

H κυρία Moseley έχει και blog, το οποίο μπορεί κανείς να δει εδώ: http://jomoseleysblog.blogspot.com/"

Δικά μου σχόλια:

Αν και δεν μου αρέσει να κάνω copy-paste από άλλα site ή blog,το συγκεκριμένο με συγκίνησε όταν το διάβασα και το παραθέτω όπως έχει από το troktiko.blogspot.com αφού το είχα πρώτα δει σαν ανάρτηση στο blog ενός άλλου παιδιού(ianos-sonai.blogspot.com) που σχολιάζει στο δικό μου και τυχαίνει να διαβάσω κι εγω το δικό του κάποιες φορές.

Ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη αν το καταλάβει και την χρησιμοποιήσει για το δικό του καλό,για να αντλήσει κουράγιο για όσα του συμβαίνουν.

Αυτή η γυναίκα που έχει περάσει τόσα,και είναι μια νέα γυναίκα,52 χρονών αν θυμάμαι καλά,δίνει το παράδειγμα σε όσους μιζεριάζουν για πράγματα ανούσια,και επικεντρώνονται σε υλικά αγαθά που δεν έχουν και επιδιώκουν να αποκτούν με μανία.

Στη ζωή όμως άλλα είναι που μετράνε.Να έχεις υγεία πρώτα και πάνω από όλα,να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και να ασχολείσαι με αυτά που σε εκφράζουν.

Είναι ένα λιθαράκι αυτό για τον δικό σου παράδεισο.Δεν χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος.Μακάρι να το είχαν όλοι καταλάβει...Κάναμε πολύπλοκες τις ζωές μας,ενώ θα μπορούσαν να είναι απλές και ευτυχισμένες.

Η καρτούλα μου τη Δευτέρα θα ταξιδεύει για Η.Π.Α, αφού εχθές την έστειλα.

Ίσως ένας από τους λόγους που με συγκίνησε αυτό είναι το ότι κι η γιαγιά μου παλεύει την ίδια αρρώστια που δυστυχώς δεν έχει ελπίδα να νικήσει,σύμφωνα με τους γιατρούς,και μετράμε πλέον αντίστροφα...Ίσως να θέλω να συγχωρήσω μια γυναίκα που έκανε τραγικά λάθη στη ζωή της,που είχαν αντίκτυπο στη μητέρα μου και στα αδέλφια της.Θα ήταν όλα διαφορετικά ίσως...Αν και ο παππους μου είναι ο άμεσα υπεύθυνος για πολλά...Όμως έχω καταλάβει ότι κάθε άνθρωπος που ζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο και έχει συγκεκριμένα βιώματα που περνάνε από γενιά σε γενιά ανάλογα με την εποχή και τα στερεότυπα της,αυτά θα μεταφέρει.Ύπο αυτή την έννοια,ούτε ο παππούς μου είναι υπεύθυνος. 

Πολλές φορές ένας άνθρωπος δεν φταίει απόλυτα για τις ιδέες του.Ειδικά σε αυτές τις παλιές εποχές που έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας,οι γυναίκες δεν είχαν δική τους γνώμη,μέτραγε μόνο η γνώμη του άντρα.

Κι η γιαγιά μου μια ζωή δεν είχε δική της γνώμη,είχε τη γνώμη του παππου μου και τη γνώμη της κοινωνίας.Δεν φταίει εκείνη...

Από τις  μεγαλύτερες αρετές είναι η συγχώρεση.Πάει χεράκι χεράκι με την κατανόηση.

Τις έχω.Γιατί θέλω κι εμένα οι άλλοι να με κατανοούν και να με συγχωρούν για τα λάθη μου.Δεν έχω κάνει λίγα,όπως όλοι μας.Αλλά κανείς δεν είναι αλάνθαστος.Αν ήμασταν αλάνθαστοι δεν θα ήμασταν άνθρωποι αλλά Θεοί.Είναι στην ανθρώπινη φύση τα λάθη.

(Πηγή: troktiko.blogspot.com /φωτογραφία από το ίδιο blog)