Πάμε να φύγουμε

Στίχοι , μουσική : Σωκράτης Μάλαμας

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή την πόλη ,

όλα ξηλώθηκαν μείναμε μοναχοί

Άνθρωποι σπίτια και φωνές ,

κάνουν κομμάτια το μυαλό μου

Βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές ,

που μόλις και διακρίνονται στο γύρω

Oλα περνούν σαν αστραπή

κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου

Μπερδεύτηκε το αύριο με το χθές ,

οτι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή την πόλη

δε βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά

απ' το δικό μας χέρι τίποτε δεν περνά

Πάμε να φύγουμε

Αυτό το τραγούδι έχει σφηνωθεί στο μικρό μυαλό μου μέρες τώρα ...

Δεν βγαίνει .

Για να είμαι ειλικρινής , νομίζω πως δεν θέλω να βγει .

Ναι , θέλω να φύγω !

Δεν ξέρω για που , δεν ξέρω γιατί , δεν ξέρω από πότε , ξέρω μονάχα οτι θέλω να φύγω από εδώ ...

''Μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες , ό,τι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στην ζωή μου...''

Έτσι είναι .

Πόσα χρόνια πάνε ; 7 νομίζω ...

Μα μετριέται σε χρόνια ο πόνος ;

Μάλλον όχι .

Έχω χάσει τον χρόνο και όπως λέω εδώ και καιρό , τον γυρισμό γυρεύω για να ξαποστάσω ...

Αδιαφορώ για την σκέψη οτι δήθεν 20 χρονών τσουτσέκι μιλάει για πόνο , για θλίψη , για κούραση , για γυρισμό ... Αν θέλεις να με κατηγορήσεις γι' αυτά , κάν'το !

Το έχω κάνει και εγώ προ πολλού αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι ...

Δεν διευκολύνει τα πράγματα καμία κατηγορία , καμία καταδίκη .

Ναι , έτσι νιωθω .

Δεν με νοιάζει να πείσω κανέναν , δεν θέλω οίκτο , κατανόηση γυρεύω μάταια , γι' αυτό ψάχνω πατρίδα ...

''Δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά;..''

Εκνευρίζομαι που η προσωπική μου ελευθερία βολεύεται και το παίζει ''θύμα'' του περιβάλλοντος , των συνθηκών ...

Όχι , ρε !

''Από εμάς η Άνοιξη εξαρτάται '' .

Πάω να την φτιάξω και θα επιστρέψω ολάνθιστη με τους πιο λευκούς μου κρίνους ...

Μέχρι στιγμής σε αυτό εδώ το blog έχω μιλήσει κυρίως για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη , τον Σωκράτη Μάλαμα , τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Μιχάλη Σιγανίδη .

Ναι , τους εκτιμώ βαθύτατα τους παραπάνω , νιώθω οτι πάντα μαζί τους θα υπάρχει ένα κομμάτι μου και μαζί μου θα υπάρχει ένα δικό τους κομμάτι ακόμα και αν κάποια στιγμή πάψω να τους ακούω , μα σήμερα θέλω να παραθέσω τους στίχους ενός τραγουδιού από έναν επίσης ''αδικημένο''-μη προβεβλημένο από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καλλιτέχνη , του τραγουδιού ''Η έκπτωση'' του Κωνσταντίνου Βήτα .

Το θεωρώ εξαιρετικό και για κάποιον λόγο μου θυμίζει κάτι από την πατρίδα μου που την ψάχνω , άρα μου θυμίζει και μέρος της αλήθειας που αναζητώ να ξανανιώσω ....

Συγχώρα με , παρακαλώ , αν λέω μπούρδες μα τα τελευταία χρόνια αναζητώ να γυρίσω σε αυτό που ξέρω οτι με έχει γεννήσει αλλά δεν ξέρω τι και πού είναι .

Πολλά είπα , χαζά είπα και μάλλον σε κούρασα οπότε ήρθε η ώρα να παραθέσω τους στίχους του τραγουδιού που έλεγα ...

Η έκπτωση

Στίχοι - Μουσική : Κωνσταντίνος Βήτα

Με κοιτάς, το μέρος μου είναι εδώ

είναι ένας τοίχος σ’ ένα δρόμο αδειανό

Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός

στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός

Όπως η χλόη βίαια θα κοπεί

έτσι κι εσύ μια μέρα θ’ αρνηθείς

Θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή

κι αυτό το λάθος μία μέρα θα σε βρει

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς

τα σύννεφα κοιτάς κι ο χρόνος φεύγει

Όπως και αυτός που έπεσε στη γη

ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη

Σ’ αγαπώ, το μέρος μου είναι εδώ

με πήρες απ’ το χέρι και σ’ ευχαριστώ

Ήμουνα σ’ ένα δρόμο σκοτεινό

πίστευα πως κανείς δεν πέρναγε από δω

Με κοιτάς, το μέρος μου είν’ εδώ

είναι ένας τοίχος σ’ ένα δρόμο αδειανό

Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός

στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς

τα σύννεφα κοιτάς κι ο χρόνος φεύγει

Όπως και αυτός που έπεσε στη γη

ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη

Κενό .

Μεγάλο κενό.

Μεγάλο και παγερό .

Έρχονται κάτι βαριές , κάτι ''μεγάλες'' ώρες που είσαι μόνος μακριά από τα φώτα της γιορτής και θαρρείς πως το αίμα μέσα σου έχει παγώσει , νομίζεις πως η καρδιά σου δεν χτυπάει πια ....

Ανάβεις ένα τσιγάρο , ανάβεις και δεύτερο και τρίτο , σε περικυκλώνει ο καπνός και σκέφτεσαι οτι τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει ούτε τον χώρο γύρω σου μα ούτε και αυτόν εντός σου .

Ακούς αγαπημένους να λένε αγαπημένα τραγούδια .

Κοιτάς φωτογραφίες .

Κλαις .

Για που ξεκίνησα , εγώ ;

Πως τα έκανα έτσι ;

Γιατί μου το κάνω αυτό ;

Ξεφεύγει το αναθεματισμένο το βλέμμα και πέφτει πάνω στα βιβλία του πανεπιστημίου που χρωστάς ακόμα , μαθήματα που δεν έχεις περάσει ...

Τι θλίψη είναι αυτή ;

Γιατί οι άνθρωποι που θα έπρεπε να σε καταλαβαίνουν σου ζητούν να κάνεις κάτι που σε φθείρει και σε κουράζει τόσο πολύ ;

Κάτι που δεν αντέχεις , που σου τρώει αγαπημένη , πολύτιμη και ''δυστυχώς'' προσωρινή ικανότητα ...

Πέρασε η ώρα , ξημέρωσε η νέα μέρα .

Πάλι τα ίδια θα κάνεις .

Μηχανικά .

Τα πάντα μηχανικά .

Κάπου θα καταφέρει πάλι να τρυπώσει κάποιος αγαπημένος ή ένα τραγούδι ή ένα ποίημα κάτι γλυκό να σου πει ...

Γελοία !

Ακόμα να μάθεις να καθορίζεις μόνη σου την διάθεσή σου ...

Ακόμα αλλού φορτώνεσαι .

Μεγαλώνεις , χώνεψέ το !

Άλλαξε , άλλαξε τώρα που είσαι εδώ!

Τι λέει το ποίημα : ''Πάντα , πάντα θα είναι αργά . Δεύτερη ζωή δεν έχει '' .

Πάλι αερολογίες γράφω ...

Χιλιοειπωμένα , μίζερα , μαύρα πράγματα .

Κουράστηκες και εσύ , το ξέρω , το καταλαβαίνω .

Μα επιστρέφω σε ένα άλλο ποίημα :

''Είναι νωρίς μες στον κόσμο αυτόν , μ'ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα ''

Έτσι είναι , κάπου μεταξύ νωρίς και αργά μπερδεύομαι και αφήνομαι ...

Οπότε καταλήγω σε αυτά που λέει ο φίλος Μάλαμας :

''Καληνύχτα μαλάκα ,

η ζωή έχει πλάκα

Έχει γούστο και φλόγα ,

είναι κάτι σαν ρόδα

Σε πατάει και σε φέρνει ,

μόνο ίχνη σου σέρνει ...''

Χαιρετώ σας !

Μόλις προχθές επέστρεψα από την Αλεξανδρούπολη στην μαύρη Αθήνα και με το που πάτησα το πόδι μου εδώ , αρρώστησα ...

Έχω αλλεργία στο ''κλείνον άστυ'' , ως φαίνεται !

Βασικά , νομίζω πως δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω ...

Δεν ξέρω γιατί ...

Ίσως να φταίει και αυτός ο εκενευριστικός κύριος πυρετός που με φλερτάρει εδώ και 2 μέρες ή ο κύριος πονοκέφαλος που μου ζητάει να συμβιώσουμε τα τελευταία 7 χρόνια ...

Τι να πω ;

Πάω να πάρω ένα ακόμα αντιπυρετικούλι και να μπω κάτω από τα ζεστά μου σκεπάσματα ....

Καλά να είστε παίδες !

Γειά χαρά !

Ω ναι ! Θα γλιτώσετε από εμέ για μια εβδομαδούλα περίπου !

Ταξιδεύω για Αλεξανδρούπολη την Κυριακή !

Πάω να βρω ανθρώπους που αγαπώ !

Τελικά , σκέφτομαι πως μόνο κάπως έτσι μπορούμε να καταλάβουμε στις πραγματικές της διαστάσης μια αγάπη μας , είτε αυτή είναι ιδέα , είτε τόπος , είτε σκέψη , είτε άνθρωπος , είτε οτιδήποτε άλλο : μέσω της απόστασης ...

Τα τελευταία 2 χρόνια μπαίνω με μια φοβερή λαχτάρα στο τραίνο , δεν βαριέμαι το 10ωρο ταξίδι όπως συνέβαινε παλιότερα , κάθε άλλο ....

Ανυπομονώ να επιβιβαστώ και να αφήσουμε τον σταθμό Λαρίσης ...

Μα τι όμορφα που είναι την στιγμή που απομακρυνόμαστε από τον σταθμό !

Αυτό ήταν ! Άρχισε το ταξίδι σου μικρή Μαρία ! Και καταλαβαίνεις το γιατί !

Θα βάλεις τα ακουστικά και θα ακούσεις κάποια ίδια τραγούδια - που ποτέ δεν λένε το ίδιο πράγμα , όμως - όπως πάντα ...

Ξέρεις εσύ ! Και ο δρόμος επίσης ...

Και περιμένεις και θες και λαχταράς και χαίρεσαι !

Ω ναι ! Είναι αλήθεια !

Φτάνει η ώρα !

Σε μια εβδομάδα τέτοια ώρα θα είμαι με τους δυο ίσως πιο αγαπημένους μου ανθρώπους επί γης ...

Θα πίνουμε καφέ , θα λέμε νέα , θα γελάμε , ίσως και να κλάψουμε αν το νιώσουμε ... Γιατί όχι ;

Δεν τα έχει αυτά η αγάπη ; Την κατανόηση , την συμπόνοια , την αίσθηση ελευθερίας ...

Το γέλιο και το δάκρυ μαζί ...

Είναι ωραία τα ταξίδια !

Και η διαδρομή είναι ωραία ! Και δεν το λέω ''καβαφικά'' : ''να 'ναι μακρύς ο δρόμος'' , το λέω γιατί στην διαδρομή σου δίνεται η δυνατότητα της συνειδητής επιλογής ,...

Σαλπάρεις και αρμενίζεις στα πέλαγα για έναν σκοπό , ακόμα κι αν ο σκοπός σου είναι να κάνεις κάτι άσκοπα ...

Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο , αλλά δεν το νιώθω έτσι ...

Κοίτα ρε συ πόσο κοντά σου είναι η χαρά και ''Η στιγμή'' , εκείνη η άτιμη στιγμή που θα γεμίσει τις επόμενες εκατομμύρια άδειες , που θα την θυμάσαι ...

Και εσύ της γυρνάς την πλάτη ;

Μη ! Μην το κάνεις αυτό !

Ω ναι ! Θα ταξιδέψω !

Θα συναντηθούμε όλοι μας ... Η Κυρία Ελένη , Εκείνος , η Χρυσανθούλα !

Όλοι μας εκεί !

Γιατί ό,τι αγαπιέται δεν πεθαίνει !

Ώρα μου καλή , λοιπόν , και πολύ καλή σας συνέχεια παίδες !