Λοιπόν , ξέρεις κάτι;

Έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι πολύ με την παρούσα κατάσταση της δήθεν ενημέρωσης από τα Μ.Μ.Ε.

Τελικά , δεν πιστεύω κανέναν τους .

Αντιφάσκουν διαρκώς και αυτό αποδεικνύει οτι λέγονται ψέματα.

Κάθεται μπροστά από ένα μικρόφωνο/σελίδα/κάμερα ο καθένας τους και αρχίζει να αποπροσανατολίζει όποιους τον ακούν , που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι χιλιάδες.

Γιατί να πιστέψουμε τον οποιοδήποτε;

Γιατί να πιστέψουμε όποιον δημοσιογράφο μιλάει με δήθεν αδιάσειστα στοιχεία ;

Γιατί να πιστέψουμε οποιοδήποτε καιροσκόπο πολιτικό;

Γιατί να πιστέψουμε τα βιβλία της ιστορίας που μας ανάγκασαν κάποτε να μάθουμε;

Γιατί;

Ποις ξέρει άραγε την αλήθεια, τώρα πια;

Κανέναν τους δε πιστεύω.

Όχι.

Μας χτυπούν το ντέφι και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους.

Ο καθένας τους φορά ένα ιδεολογικό πρόσχημα και επικαλόντας το προσπαθεί να πείσει όσους νιώθουν οτι συντάσσονται με το συγκεκριμένο ρεύμα και όχι απαραίτητα με τις ιδέες του ομιλητή.

Αν σταματούσαμε με τις ταμπέλες λίγο , ίσως να ήταν λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Επίσης , αν όποιος μιλούσε δημόσια έκανε επίκληση στην λογική μας και μόνο σε αυτή για να μας πείσει , αποφεύγοντας τις συνήθεις μεθόδους πειθούς που χρησιμοποιούν ως τώρα: επίθεση στο ήθος του αντιπάλου και επίκληση στο συναίσθημα (κυρίως αναφερόμενοι στο αίσθημα πατριωτισμού που φέρει το ακροατήριο) ίσως να ήμαστε πιο συνειδητοποιημένοι.

Είναι κρίμα .

Θυμήθηκα ένα τραγούδι τώρα .

"Κάπου μακριά οι άνθρωποι θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί" , λέει σε ένα του σημείο.

Ποιά η λύση ;

Έξω σχεδόν χιονίζει .

Άσπρες , τοσοδούλες νιφάδες εμφανίζονται δειλά-δειλά.

Θυμήθηκα δύο στιχάκια του Διονύση Σαββόπουλου :

«-Αχ, χιονίζει! Χειμέρια τα πράγματα …

-Ναι , χιονίζει. Αρχίζουνε τα θαύματα…»

Πόσα παιδικά παραμύθια μας διάβαζαν όταν ήμαστε πιτσιρικάκια που είχαν αίσιο , λευκό τέλος … Χιονισμένο δεν ήταν το βράδυ που το κοριτσάκι με τα σπίρτα πάγωσε και πήγε να βρει τη γιαγιά του ;

Θυμάμαι κάτι μέρες με χιόνι που με ξύπναγε η μητέρα να το δω και εγώ κολλούσα τη μουσούδα μου στο τζάμι και δεν έφευγα από εκεί θέλοντας να μη χάσω ούτε λεπτό από τη «μαγεία» του καιρού.

«Βαρύ το αίσθημα της νοσταλγίας» θα έλεγα η Μαρία Νεφέλη.

Λένε ότι το λευκό είναι το χρώμα της αθωότητας.

Βάφεται λευκός ένας κόσμος που μόνο αθώος δεν είναι .

Πόσοι άστεγοι θα παγώσουν αυτές τις μέρες ;

Πόσες οικογένειες δίχως θέρμανση – στον κατά τα άλλα «καιρό της αφθονίας» – θα υποφέρουν ;

Πόσο θα τα θυμόμαστε όλα αυτά αύριο;

Ως πότε θα κωφεύουμε ;

Γιατί δεν αντιδρούμε πια όπως όταν ήμαστε παιδάκια που κλαίγαμε με τους ήρωες των παραμυθιών και τους ψάχναμε στο δρόμο να τους βοηθήσουμε ;

Γιατί πια δε μας σοκάρουν αυτές οι καταστάσεις ;

«Θέλω να δω το άσπρο του κόσμου από τα μάτια ενός πιτσιρικά» λέει ένα τραγούδι.

Το πρόβλημα είναι το έχουμε δει αυτό το «άσπρο» αλλά το ξεχάσαμε ή το αγνοούμε , συνειδητά.

Όποτε χιονίζει συντονίζομαι λίγο περισσότερο με την παιδική μου ηλικία γιατί θυμάμαι όλα αυτά τα παραμύθια και θλίβομαι.

«Άσχημο και βλαβερό το αίσθημα της λήθης» θα αποκρινόταν ο αντιφωνητής.

Να θυμάσαι ή να ξεχνάς , τελικά ;

Αν και δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις, θα απαντήσω «Να μην ξεχνάς».

Ακούω την "Αναστασία" σε λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου από την Ελευθερία Αρβανιτάκη .

Μου αρέσει στο σύνολό του αυτό το τραγούδι αλλά ξεχωρίζω έναν ωραίο στίχο: "τελικά, η "ζωή" τρία γράμματα".

Μα όντως, έτσι είναι: τρία γράμματα .

Όπως και το "ναι" και το "όχι".

Προς τι η ταλαιπωρία και τα διλλήματα;

Είναι τόσο μικρές λεξούλες , γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να τις πούμε ενώ το θέλουμε , το λαχταράμε;

"Όχι , δεν θέλω , δεν μπορώ" ή "Ναι, σε αγαπάω" ή "Ταξιδεύω στη ζωή μου".

Κόμπλεξ είναι ;

Φόβος ;

Εγωισμός ;

Μα τί είναι , τέλος πάντων;

Ζοριζόμαστε πολύ ...

Ζοριζόμαστε πολύ για να πούμε απλά και ειλικρινή λόγια.

Βέβαια , κάποιες φορές ξεστομίζουμε και "βαρειές" λέξεις , σα να είναι ό,τι απλούστερο υπάρχει.

Μάλλον αυτή η αμετροέπεια που μας διακατέχει θα φταίει ...

Από την άλλη μεριά όμως , κρύβεται τέτοια λύτρωση μέσα στην αλήθεια μας και στις λέξεις που τόσο έχει ανάγκη να πει και να εκφράσει και είναι πολύ κρίμα που μένουμε στα κελιά μας .

Άτιμε δισταγμέ!

Πήγα προχθές να ακούσω το Σωκράτη Μάλαμα στο "Σταυρό του νότου".

Αναμενόμενο .

"Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι ;" (που λέει και ο ποιητής) .

Τι να λέμε τώρα...

Δεν χωράει στις λέξεις - έτσι όπως τις έχουμε καταντήσει , σήμερα - το παλικάρι.

Κάθε φορά που τον ακούω αυτό τον άνθρωπο - και λίγους ακόμα - νιώθω άσχημα κατά μία έννοια , γιατί εκείνος μας προσφέρει τόσα και εμείς έχοντας για παρέα όλο μας το κενό τα παίρνουμε δίχως να του προσφέρουμε το παραμικρό "αντίδωρο".

Αλήθεια , τους βοηθάμε έστω και λίγο , τόσο δα , όλους αυτούς που αγαπάμε (μιλώ για τους καλλιτέχνες) ;

Κάποια στιγμή αποκάλεσε "χάλια" την κατάστασή του ο άνθρωπος και πραγματικά γέμισα ενοχές .

Ίσως ορισμένα χιλιοειπωμένα "αστεία" που λένε οι απο κάτω να μην ακούγονται και τόσο αστεία στα αφτιά των "επί σκηνής".

Ακούγονται λίγο ενοχλητικά - σε εμένα , τουλάχιστον - τα σχολιάκια τύπου "πιές κι άλλο" , "θα σκουριάσεις" κτλ ...

Το να είναι κανείς ακροατής νομίζω οτι τον κάνει να φέρει και κάποιες ευθύνες .

Δεν είναι κακό αυτό.

Είναι εγωιστικό να φερόμαστε απερίσκεπτα σε τέτοιους χώρους , μάλλον.

Απλοί και - κατά πάσα πιθανότητα - χαζοί προβληματισμοί μου , είναι τούτοι εδώ .

Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να είναι καλά - όπως κι αν το ορίζει - ο αιώνια αγαπημένος μας Σωκράτης Μάλαμας .

Τα σέβη μου στην τέχνη του .