Προχθές χάιδευα τα μαλλιά ενός αγαπημένου μου προσώπου (δεν λέω ποιου , μην τον κάνω ρεζίλι) .

Τα πείραζα , τα περιεργαζόμουν ενώ λύναμε μαζί σταυρόλεξο .

Κάποια στιγμή μου λέει:

-Μαρία , σου αρέσουν τα μαλλιά μου ;

-Καλούτσικα είναι , απαντώ .

-Στα είπα τα νέα ;

-Όχι . Τι έγινε ;

-Αφήνω φαλάκρα !!!

Τόϊοϊοϊνγκ !

Ό,τι να 'ναι !

Τελικά , όντως όποιος μένει πολύ μαζί μου , χαζεύει ...

ΥΓ: Είδατε , λέω και κανένα αστειάκι που και που σε τούτου το ''γεμάτο αισιοδοξία'' , ''ευχάριστο'' blog !

Το ακόλουθο κείμενο δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο (όπως και το 90% των κειμένων αυτού του blog).

Δρόμος

Χρόνος

Πόνος

Μοναξιά

Σχοινί

Ισορροπίες

Απώλεια

Μνήμη

Λήθη

Θάνατος

Όνειρα

Σχέδια

Φως

Σκοτάδι

Λέξεις , σκόρπιες λέξεις...

Η σειρά των 3 πρώτων είναι από έναν δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη (σσ: ''Ο δρόμος , ο χρόνος και ο πόνος '' )

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες νιώθω οτι τα έχω δει όλα , οτι οι δυνάμεις μου ως εδώ μπορούσαν να με φέρουν ...

Πρέπει να είναι αυτός ο άτιμος ''νόμος του Μέρφι'' που λένε .

Ξεκινάει κάτι άσχημο και μετά σειριακά ακολουθεί μια θάλασσα ολόκληρη από παρόμοιας δυσκολίας (συναισθηματικής και πρακτικής) γεγονότα .

Αρχίζεις να βαδίζεις σε ένα δρόμο που άλλοτε μοιάζει με λεωφόρο με πολλές εξόδους και άλλοτε με το στενότερο μονοπάτι , περνάς τις στιγμές σου , τον χρόνο σου , την ζωή σου στην διαδρομή και ο πόνος μεγαλώνει ...

Μάλλον είναι αυτό που λένε ''δια πυρός και σιδήρου'' .

Και προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες , προσπαθείς να μην χτυπάς πολύ όταν πέφτεις (που πέφτεις συχνά) , προσπαθείς να θυμάσαι (ναι ρε γαμώτο , υπάρχουν φορές που θες πολύ να θυμηθείς κάποιον , κάτι , να το ξαναζήσεις γιατί στο έχουν πάρει και δεν μπορείς) , καμιά φορά προσπαθείς και να ξεχνάς γιατί ίσως μια ανάμνηση να σε κρατάει μακριά από το φως , προσπαθείς να μην νιώθεις μόνος , να μην είσαι μόνος , προσπαθείς να ονειρεύεσαι , να σχεδιάζεις ...

Προσπαθείς , προσπαθείς ...

Καταναλώνεις την ζωή σου προσπαθώντας .

Τα καταφέρνεις ;

Ποιός ξέρει ;

Ίσως ο δρόμος σου να μην πρόκειται να σε βγάλει ποτέ εκεί που εσύ θέλεις .

Ίσως να ματαιοπονείς όταν προσπαθείς πολύ για κάτι και δεν προκύπτει .

Ίσως και όχι .

Σκέψεις , λέξεις , ερωτήσεις .

Απαντήσεις ;

Κάποτε ίσως να λάβουμε .

Δεν προλαβαίνω , δεν έχω χρόνο .

Πρέπει να φύγω .

Αποχαιρετάω ακόμα έναν αγαπημένο άνθρωπο σε λίγες ώρες .

Δεν μπορεί , κάποια στιγμή κάποιος θα βρεθεί να μου εξηγήσει το γιατί .

Προσκυνώ , που λέει και ο ποιητής κλείνοντας .

Έχω έναν φίλο ο οποίος λέει οτι η Αυστρία δύο φορές ''χάλασε'' τον κόσμο :

μία με τον Φρόυντ και άλλη μία με τον Χίτλερ .

Εντάξει , ο Χίτλερ είναι ευκόλως εννοούμενο - άρα παραλείπεται - το γιατί θεωρείται κακός .

Ο Φρόυντ , όμως ;

Λέει , οτι το πρόβλημα δεν είναι αυτός καθεαυτός ο Φρόυντ - κάθε άλλο , είπε και έφερε στο φως πολλά σπουδαία και εξαιρετικού ενδιαφέροντος πράγματα - αλλά το γεγονός πως εισήγαγε πιο οργανωμένα πια την έννοια της ψυχανάλυσης και έκτοτε πολλοί από εμάς το παίζουμε μεγάλοι και τρανοί ψυχολόγοι και αναλύουμε - έτσι νομίζουμε οι κουτοί - τον εαυτό μας καθώς και φτιάχνουμε το προφίλ διαφόρων σχεδόν άγνωστων σε εμάς ανθρώπων ...

Ε , έτσι και εγώ , τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι σε ''ψυχαναλυτικό παροξισμό'' , ας πούμε ...

Είμαι πολύ - πολύ απογοητευμένη από τον εαυτό μου , νιώθω οτι αδυνατώ να στηρίξω τους αγαπημένους μου , νιώθω ανεπαρκής , ακούω τους προβληματισμούς φίλων και αισθάνομαι κενή , μετέωρη , δεν μπορώ να τους απαντήσω , δεν ανταποκρίνομαι σε επιθυμίες και όνειρα αγαπημένων μου για εμένα ...

Ναι , είμαι πολύ απογοητευμένη από εμένα .

Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό έξελίσεται και κάτι ανέλπιστα όμορφο , κάτι το οποίο χρόνια τώρα ούτε να το ονειρευτώ δεν τολμώ και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω .

Δεν μπορώ να χαρώ όσο και όπως θέλω την χαρά μου !

Έχουν μαζευτεί πολλά κενά και πολλά σύννεφα γύρω μου .

Όπως λέει και ένα νέο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη :

''Ο χρόνος τρελός

και ο τόπος γλιστράει από τα πόδια

γυμνός απομένεις

χαζός να κοιτάς ,

να σωπαίνεις ...''

Όντως , κάπως έτσι αισθάνομαι .

Τι να πω και τι να τολμήσω να αγγίξω ;

Το όνειρο ;

Μα αν το αγγίξω θα το χάσω .

Τον πόνο;

Μα και να τον προσπεράσω θα με συναντήσει στην γωνία .

Έχω μεγάλο ταξίδι και είναι το μέσο με το οποίο θα διαβώ τον δρόμο .

Χρόνια της ζωής μας τα περνάμε μεταξύ σκότους και φωτός - για μην μου φανώ ολοκληρωτική και μίζερη λέγοντας ότι αυτό συμβαίνει σε όλη μας την ζωή .

''Μια στον αφρό , μια στον βυθό'' , που λέει και το τραγούδι .

Αυτό που με πειράζει περισσότερο δεν είναι οτι δεν έχω ''φτιαχτεί'' με τις προϋποθέσεις να γίνω κάτι καλό - το έχω συνηθίσει ως ιδέα πια , αλλά οτι αυτό που είμαι είναι λίγο για αυτούς που αγαπώ .

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ , τι είναι σωστό .

Είναι και 12.30 το βράδυ που από την φύση της είναι μυστήρια ώρα, όλα τα σκοτεινά πράγματα , οι απομακρυνσμένες/απαγορευμένες σκέψεις μετά τις 12 συνηθίζουν να επιβάλονται στα κεφάλια μας , όταν τα πολλά φώτα έχουν σβήσει και οι φωνές έχουν κοπάσει .

Από πιτσιρίκι δεν μου άρεσε το ημερολόγιο από φόβο μήπως διαβάσει κάποιος - ακόμα και εγώ η ίδια αργότερα - τις σκέψεις μου και τώρα για άγνωστους σε εμένα λόγους κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά δημόσια .

Λες και θα αλλάξει κάτι .

Τέλος πάντων .

Η ζωή συνεχίζεται και η Γη δεν θα πάψει να γυρίζει είτε βρουν απάντηση οι σκέψεις μου είτε όχι .

Όλο μπούρδες λέω , ρε γμτ !

Την καλημέρα μου ...

Τι να πρωτοπω ;

Ειλικρινά δεν ξέρω .

Λένε οτι συχνά το μυαλό αυτόματα ορίζει κάποιες προτεραιότηες , κάνει αφ'εαυτού του την ταξινόμηση των όσων δέχτηκε (σήμερα το συζητούσαμε πάλι σε ένα μάθημα στην παλιο-Α.Σ.Ο.Ε.Ε. / άσχετο) αλλά το δικό μου αδυνατεί να βρει τι εκτίμησε/αγάπησε περισσότερο στην χθεσινή βραδιά .

Την ιδέα και την διοργάνωση μιας τέτοιας κίνησης ;

Ναι.

Την μουσική που ακούστηκε ;

Ναι.

Τους ανθρώπους που γνώρισε ;

Ναι.

Το κλίμα που επικρατούσε ;

Πάλι ναι .

Όπως καταλαβαίνετε χθες ήταν όμορφα ή πιο σωστά , χθες ήταν σπάνια όμορφα .

Σε ομάδα δεν έχω καταφέρει να νιώσω οτι ανήκω όσα χρόνια ζω μα χθες ήταν ίσως η πρώτη φορά στην ζωή μου που ένιωσα οτι είχα μια θεμελιώδη κοινή συνισταμένη με όλους τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου : την αγάπη για την μουσική όπως την νιώθω και όπως την βλέπω εγώ .

Σπουδαίο πράγμα .

Λοιπόν , επειδή μετά από καταστάσεις σαν την χθεσινή ίσως το πιο εποικοδομητικό πράγμα που υπάρχει να είναι η σιωπή , λέω να μην πω τίποτα άλλο .

Μονάχα τούτο το τελευταίο :

Καλά να είστε ρε παιδιά !

Πήγα και είδα εχθές το βράδυ την ταινία ''La vie en rose'' η οποία πραγματεύεται την ζωή της Edith Piaf .

Δεν έχω να πω πολλά λόγια παρά μόνο τούτο : μην την χάσετε !

Πρόκειται για εξαιρετική ταινία!

Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές - ιδιαίτερα της πρωταγωνίστριας που υποδύεται την Edith Piaf , Μαριόν Κοτιγιάρ - και το σενάριο σε βάζει σε σκέψεις ...

Θα σας συνιστούσα ανεπιφύλακτα να πάτε να την δείτε , παιδιά μου .

Ρε παιδιά , έλεος !

Σε 4 μέρες έχουμε Πάσχα !

Πάσχα !

Αν είναι δυνατόν !

Εντάξει , το έχω καταλάβει οτι ο χρόνος περνά γρήγορα αλλά το 2007 έχει παραγίνει το κακό ...

Ούτε που κατάλαβα πότε έφτασε ο Απρίλης .

Και δεν είναι να πεις οτι είναι θέμα ψυχολογικού χρόνου , οτι δηλαδή περνάω καλά γι' αυτό περνά γρήγορα και ο χρόνος.

Κάθε άλλο !

Και ξέρετε από που συνειδητοποιώ οτι έρχεται Πάσχα ;

Από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που βρίσκονται σε ''θρησκευτικό παροξισμό'' ...

Σε όλα τα κανάλια και στο μεγαλύτερο μέρος του Τύπου βλέπεις τον Χριστό να φοράει το ακάνθινο στεφάνι και να σταυρώνεται...

Αυτές οι εικόνες επικρατούν .

Τα Χριστούγεννα δεν ασχολούνται ούτε με τον Χριστό ούτε με την θρησκεία γιατί ''κλέβει τα πρωτεία'' ο στρουμπολός Άγιος Βασίλης με τα κόκκινα μαγουλάκια , τον Ρούντολφ και τον σάκο με τα δώρα , εικόνα που του προσέδωσε η - πάντα θρησκευόμενη - Coca Cola ...

Μα απορώ , η ομάδα marketing της συγκεκριμένης εταιρίας κάθε άνοιξη κοιμάται ;

Πως και δεν έχει σκαρφιστεί κάτι - ακόμα - ώστε να συνδέσει το προϊόν της και με αυτή την περίοδο του χρόνου (σσ: Πάσχα) ...

Τί να πω ;

Ναι , ναι αδέρφια ...

Οι περισσότεροι από εμάς λειτουργούμε σαν να υπήρξε ο Χριστός μονάχα την εβδομάδα των παθών ...

Είμαστε και εμείς για τα μπάζα ...

Τέλος πάντων , επειδή , ως γνωστόν είμαι αισιόδοξος και εύχαρης άνθρωπος (δεν θέλω γκουχ-γκουχ , σχόλια και λοιπές αηδίες , ε :) ) σε αυτό το σημείο λέω να ευχηθώ καλή ανάσταση (που σημαίνει ο καθένας να αναστηθεί από τα πάθη του , όπως πρόσφατα ενημερώθηκα) και καλό Πάσχα (και αυτό ενημερώθηκα τι σημαίνει αλλά δεν θυμάμαι - κάπου εδώ λογικά πρέπει να κοκκινίσω) !

Καλές γιορτές να έχουμε παίδες και να γυρίσουμε όλοι σπίτια μας (τουτέστιν προσοχή στον δρόμο) !

Να είστε καλά και να προσέχετε !