Ναι , "Που είναι ο Θεός;" που λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης στον "Καπετάν Μιχάλη".

Όταν πεθαίνουν χιλιάδες αθώοι , ανήμποροι ανθρώπων από εργαστηριακούς/τεχνητούς ιούς ;

Όταν λιμοκτονούν ολόκληρες γενιές ανθρώπων ;

Όταν κάποιοι δεν έχουν ούτε νερό να πιούν ;

Όταν κακοποιούνται παιδιά ;

Όταν καταδικάζονται / βασανίζονται / δολοφονούνται αθώοι ;

Όταν γίνονται πόλεμοι ;

Όταν καίγονται δάση ;

Όταν γονείς χάνουν τα παιδιά τους ;

Όταν , όταν , όταν ...

Θέλω να πιστεύω στην ύπαρξη Θεού .

Απλά , κάποιες φορές περιμένω την ώρα που θα πεθάνω ελπίζοντας οτι ίσως τότε μου λυθούν απορίες σαν τις παραπάνω .

Γιατί ;

Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά ;

Δικαιοσύνη ;

Καταλαβαίνω οτι είναι υποκειμενική η αίσθηση του δικαίου , αλλά πιστεύω οτι οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ως άδικες συνθήκες σαν τις προαναφερθείσες .

Δεν ξέρω .

Κουράστηκα νομίζω από την εφαρμογή της παροιμίας "Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά" .

Και έστω οτι ευθυνόμαστε όλοι όσοι κατοικούμε στη Γη για όλα τα δεινά που συμβαίνουν .

Τα παιδάκια που γεννιούνται αυτή τη στιγμή σε ένα κόσμο που δεν έχει να τους προσφέρει τα πάλαι ποτέ αυτονόητα , φταίνε σε κάτι ;

Δεν καταλαβαίνω , ειλικρινά ...

Πολλή ζέστη

+

πολλές γραπτές εργασίες

+

βραχύβια εξεταστική χειμερινού εξαμήνου

+

προφορική εξέταση εργασιών

+

διπλή εξετατική μετά από ένα μήνα

+

φίλοι που είναι ελεύθεροι από όλα αυτά

+

εικόνες θάλασσας/προτάσεις για μπάνια/εξόδους

=

βέβαιη αποτυχία στις πανεπιστημιακές υποχρεώσεις ...

Μμμμ ! Μωρέ , τι μας λες ;

"Σιγά μην κλάψω" που λέει και ο Αγγελάκας !

"Στις παραλίες αδερφές μου , στις παραλίες !" :-)

Όσα χρόνια κι αν περάσουν λένε οτι πάντοτε θα θυμόμαστε την πρώτη φορά που κάναμε κάτι !

Και όντως , κάπως έτσι πρέπει να είναι ...

Νομίζω πως θυμάμαι αρκετά καλά την πρώτη φορά που έκανα ποδήλατο , τη φορά που έγραψα την πρώτη μου λέξη , τον πρώτο παιδικό μου έρωτα ...

Τις υπόλοιπες φορές συχνά τις ξεχνάμε . Κρίμα .

Ε , όσον αφορά εμένα και τις συναυλίες , κάθε φορά μιλάμε για μοναδική φορά και όχι για πρώτη , δεύτερη , ν-οστή ....

Λόγου χάρη , εχθές, πήγα στην συναυλία των Ιωαννίδη-Μάλαμα και πραγματικά αδυνατώ να την χαρακτηρίσω .

Πρέπει να βρω λέξεις που να μην τις έχω ξοδέψει αδίκως . Λέξεις που να εκφράζουν ανώτερα πράγματα και φοβάμαι οτι δεν έχω , δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοιες πια .

Οι άνθρωποι μας έδωσαν την ευκαιρία να μεταλάβουμε μια πτυχή της χαράς της ζωής , της ισορροπίας , της αρμονίας .

Ναι , αρμονία και ισορροπία !

Πέρασαν μέσα μας πολλά συναισθήματα αλλά έγινε τόσο αβίαστα και τόσο ειλικρινά αυτό που δεν τρόμαξε ούτε τάραξε , απλά έχτισε στο ήδη υπάρχον , μας βελτίωσε θέλω να πστεύω ...

Πραγματικά ήταν και εχθές μοναδικά , όπως και σε κάθε άλλη συναυλία τους .

Μοναδικά γιατί πέραν όλων των αρετών που διαθέτουν τα συγκεκριμένα παλικάρια υπάρχει και άλλος ένας αστάθμητος παράγοντας : ο χρόνος .

Ο χρόνος που μας αλλάζει και τους ακροατές και τους επί σκηνής με αποτέλεσμα τα πάντα να μοιάζουν - και ίσως και να είναι - διαφορετικά σε κάθε συναυλία .

Γυρίζοντας , λοιπόν , από την χθεσινή συναυλία ένιωσα την ανάγκη να θυμηθώ και όλες τις προηγούμενες στις οποίες είχα την ευλογία να παραστώ και διαπίστωσα οτι τις θυμόμουν όλες , μία προς μία , με κάθε λεπτομέρεια .

Ναι , οι συναυλίες είναι από τα ελάχιστα πράγματα στη ζωή - πιστεύω - που δεν γίνεται να θεωρηθεί οτι μετά την πρώτη διαδέχονται οι υπόλοιπες που με τον καιρό ξεχνίουνται .

Όχι , οι συναυλίες χαράζουν ...

Οι συναυλίες διαμορφώνουν .

Δε νομίζω να διαβάσει κάποιος από αυτούς που υπεραγαπώ το παρόν κείμενο , όπως και να έχει όμως θα ήθελα να τους ευχαριστήσω από καρδιάς που μαζί με τα τραγούδια τους με έφεραν ως εδώ .

Μπορεί - και όντως έτσι είναι - να μην είμαι τίποτα αξιόλογο , τίποτα διαφορετικό , μια ακόμα μικρή , χαζή , κενή ακροάτρια , όπως και να έχει όμως , χάρη σε εκείνους κατάφερα να φτάσω ως εδώ , κι ας είναι χαμηλά , δεν πειράζει ...

Όχι οτι θα ενδιαφέρουν κανέναν βέβαια , απλά είπα αφού κάθομαι που κάθομαι και λόγω ζέστης (και όχι μόνο) δεν μπορώ να διαβάσω για την βρωμοεξεταστική , δεν λέω και καμιά κουβέντα στο blog που τοο έχω παραμελήσει λιγουλάκι τελευταίως , βρε αδερφέ ;

Λοιπόν , όπως είπα αυτό τον καιρό κάνω σημαντικές και συντονισμένες προσπάθειες να διαβάσω για την @#$%^&*εξεταστική , χωρίς να μπορώ να πω οτι τα καταφέρνω , όμως :-( ...

Επίσης , είμαι πολύ-πολύ χαρούμενη γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε να αποκτήσω ουσιαστικά μια νέα οικογένεια μέσα από τρεις φίλους τους οποίους γνώρισα πρόσφατα αλλά νιώθω σα να τους ξέρω από παλιά ... Τους υπεραγαπώ ! Τώρα πια , καταλαμβάνουν μεγάλη και περίοπτη θέση στην καρδιά μου !

Τι άλλο ; Αυτή την στιγμή έχω ένα κέικ στο φούρνο , πιάνεται άραγε ως νέο αυτό ; Ελπίζω να μην πάθουν τίποτα οι άνθρωποι που θα το δοκιμάσουν γιατί δεν φημίζομαι η αλήθεια είναι για τις μαγειρικές μου ικανότητες :-) ...

Άλλο; Α ! Έχω να πω οτι τον τελευταίο καιρό νιώθω όπως φαντάζομαι οτι θα νιώθουν στο περίπου οι παντρεμένες , δεδομένου οτι έχω γίνει "δούλα και κυρά" για δύο άτομα μέσα στο σπίτι και αυτή μου η εμπειρία αποτελεί έναν παραπάνω λόγο να μην θέλω να παντρευτώ ... Σκυλιά , πουλιά , νοικοκυριά , δουλειές , λογαριασμοί ... Ταλαιπωρία , βρε πουλάκι μου ....

Νομίζω δεν έχω τίποτα άλλο "ενδιαφέρον" ( :-))))) ) να πω .

Αφτιά !

ΥΓ : Σήμερα είναι και η συναυλία Μάλαμα - Ιωαννίδη στον Λυκαβηττό και εννοείαι οτι ο Μάρτης (σσ: εγώ) δεν θα λείπει από την Σαρακοστή (σσ: συναυλία ) !

"Μοιρολόι"

Στίχοι : Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μουσική : Κώστας Πανταζής

Ερμηνεία : Λιζέτα Καλημέρη

Μανούλα μου, ήθελα να πάω, να φύγω, να μισέψω

του ριζικού μου από μακριά την πόρτα ν’ αγναντέψω

Στο σκοτεινό βασίλειο της Μοίρας να πατήσω

κι εκεί να βρω τη μοίρα μου και να την ερωτήσω

Αυτό το τραγούδι έχει καρφωθεί στο μυαλό μου μέρες τώρα !

Δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει .

Αν όχι , στο συνιστώ ανεπιφύλακτα .

Τα λόγια , η μουσική , η κοπέλα ...

Απιαστος , άυλος , αφοπλιστικός συνδυασμός ....

Πριν ένα μήνα περίπου έπεσε στα χέρια μου ένα ''λεύκωμα'' από αυτά που μας έβαζαν να κάνουμε με το ζόρι οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων όταν πηγαίναμε στο Δημοτικό .

Συγκινήθηκα .

Συγκινήθηκα πολύ .

Και έχω ψιλοχάσει τον ύπνο μου έκτοτε .

Αυτό γιατί υπήρχε μια ερώτηση σε ένα σημείο που ζητούσε να πούμε τι θα θέλαμε να κάνουμε όταν θα μεγαλώναμε και είχα απαντήσει με μια πρωτόγνωρη - για εμένα - βεβαιότητα : "Γιατρός χωρίς σύνορα " .

Μα πως τόλμησα να ξεχάσω ένα τόσο μεγάλο μου όνειρο ;

Που πήγε ;

Πως τόλμησα , η ανόητη ;

Θέλω να επαναπατρίσω αυτό μου το όνειρο , αυτήν μου την ανάγκη .

Να του ξαναδώσω πνοή.

Ναι , σκέφτομαι σοβαρά να κατηφορήσω στην Αφρική , να κάνω κάτι χρήσιμο - αν και κάπως καθυστερημένα - στην σαχλή ζωή μου .

Το μόνο πρόβλημα είναι οι σχέσεις αλληλεξάρτησης - ή σωστότερα η ψευδαίσθηση αλληλεξάρτησης - που έχω εδώ : οικογένεια , φίλοι , αγαπημένα πρόσωπα .

Δεν ξέρω ..

Το σκέφτομαι σοβαρά .

Θέλω , θέλω πολύ να πάω , να γίνω επιτέλους άνθρωπος .

Μακάρι να το πάρω απόφαση και να πάω .

Θα το προσπαθήσω .

Αξίζει τον κόπο , τον πόνο και τον αποχωρισμό , νομίζω ...

Για να δούμε ...

Λοιπόν , η αλήθεια είναι πως νιώθω κάπως άσχημα διότι έχω να γράψω αρκετό καιρό και για κάποιον αλλόκοτο και άγνωστο σε εμένα λόγο αισθάνομαι μια κάποια ευθύνη απέναντι σε αυτό το blog (αν είναι δυνατόν !!! Κάψιμο , το ξέρω! ) .

Δεν φταίω εγώ , όμως ...

Κάποιοι αχαρακτήριστοι έκαναν έργα της Δ.Ε.Η. κοντά στο σπίτι μου και πείραξαν και κάτι καλώδια τηλεφώνου με αποτέλεσμα να μην έχω τηλέφωνο - άρα και Internet - εδώ και μια εβδομάδα περίπου ...

Να πω κανένα νέο μου , άραγε ;

Ας πω ...

Έχω αρκετούς λόγους να είμαι χαρούμενη και άλλους τόσους για να είμαι θλιμμένη μα επιλέγω - για τώρα , τουλάχιστον - να νιώθω καλά .

Όμορφο δώρο η ζωή .

Και ναι , ξέρω οτι θα ακουστεί κλισέ / κοινότοπο / μούφα κτλ αλλά όντως η ζωή συχνά έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία από ότι πιστεύουμε .

Δόξα τω Θεώ !

Τι να πω ;

Δεν ξέρω τι άλλο να πω ...

Απλώς , ένιωσα την ανάγκη να γράψω και πάλι ...

Θέλω να ελπίζω οτι κατά καιρούς μπορεί να αξίζει να ανοίγω το στόμα/μυαλό μου .

Ευχαριστώ για όλα .

Σε ευχαριστώ πολύ που μπαίνεις στον κόπο να διαβάζεις τις αηδίες μου , τα κόμπλεξ , τις ανασφάλειες , τις αμπελοσοφίες μου .

Καλά να είσαι !

Σε ευχαριστώ που θυμάσαι οτι υπάρχω !