"Θίασος"
Στίχοι - μουσική : Σωκράτης Μάλαμας
"Επενδύσεις, διαφημίσεις, ενοχές και ανακρίσεις
Εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
Με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
Με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
’λλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
Ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις, εντολές και αντιρρήσεις
Αλλαγές στα ψηλά, ίδια συνταγή παιδιά
Με κομμένα φτερά, με οράματα στημένα
Αφανείς οδηγούς, αδηφάγους οπαδούς
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
’λλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
Εισοδηματίες, κεφαλαιούχοι – επενδυτές
Αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές
Μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας, απατεώνες
Νομοθέτες, θεατρίνοι, στρατηγοί πνιγμένοι
Στα παράσημα, στα σιρίτια, στους μεγαλόσταυρους
Κράχτες στα σκυλάδικα
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
’λλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
Τηλεοπτικά κόλπα με αστέρες παρουσιαστές
Στο θίασο της ακροαματικότητας
Εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους
Οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι
Στο χορό των πολιτικών ελευθεριών
Με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου
Με πάθος για την καθαρότητα του έθνους και την δόξα της πατρίδος
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
’λλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα
Αυταπάτες – μεγαλεία και μια θηριώδη ανία
Μπερδεμένα μυαλά και λογαριασμοί φωτιά
Με τα χρέη ψηλά, τη ψυχή στα κόκκινα
Οι λαγοί στο σακί, δούλοι τηλεοπτικοί
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
’λλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα "
Το αφιερώνω στους εκλογομάγειρες , τους εκλογολόγους , τα κομματόσκυλα ...
Σε ό,τι σάπιο/σαθρό υπάρχει ...
Σε όλους εμάς που βρίζουμε την εξουσία ενώ παράλληλα όποτε την έχουμε την καταχραζόμαστε ...
"Σε αυτόν τον κόσμο που δεν θα αλλάξει ποτέ" ...
ΥΓ: Το λένε και στην περιοδεία τους τα παιδιά ! Ωραίοι !
- Στείλε ΣχόλιοΕχθές που λες , γιόρταζα και εγώ - Μαρία ούσα .
Δόξα τω Θεώ , αγαπημένα πρόσωπα άρχισαν από νωρίς το πρωί να μου τηλεφωνούν για να μου ευχηθούν ...
Όλα κυλούσαν ομαλά - και ιδιαιτέρως ευχάριστα , μάλιστα - μέχρι την στιγμή που χάλασε το ριμαδιασμένο το κινητό μου .
Και άκουγα τον ήχο των κλήσεων και των μηνυμάτων που λάμβανα αλλά δεν μπορούσε να δω μήτε ποιός καλεί μήτε ποιός στέλνει μήνυμα και τι λέει .
Είχε ασπρίσει η οθόνη .
Λέω "δεν μπορεί , θα φτιάξει" αλλά ... φρούδες ελπίδες , παιδάκι μου !
Μετά από λίγο έκλεισε κιόλας και όταν το άνοιξα είχαν διαγραφεί όλα τα μηνύματα και οι κλήσεις με αποτέλεσμα να μην ξέρω ποιοί μου είχαν στείλει και εκτός αυτού έχασα και κάποια σημαντικά - για εμένα - μηνύματα αγαπημένων ανθρώπων που τα κρατούσα αρκετό καιρό σαν κόρη οφθαλμού ...
Αναθεματισμένο παλιόπραμα !
Πιο πολύ απ' όλα με πείραξε οτι φάνηκα αγενής καθότι δεν απάντησα στους ανθρώπους που είχαν την καλοσύνη να με θυμηθούν και οτι έτσι βίαια και απρόσμενα έχασα κάποια πολύ μεγάλης αξίας - για εμένα - γραπτά ...
Κρίμα !
Αν εξαιρέσεις το προαναφερθέν γεγονός , λοιπόν , όλα ήταν όμορφα εχθές .
Επικοινώνησα με αγαπημένα , λατρεμένα πρόσωπα , μοιραστήκαμε ευχές , νέα , υποσχέσεις ...
Μίλησα με πρόσωπα που είχαμε χαθεί κάπου στον δρόμο , στην πορεία .
Γι' αυτό μου αρέσουν οι γιορτές , γιατί επικοινωνώ με ανθρώπους που μετράνε για εμένα ...
Ναι , ήταν όμορφα εχθές .
Επειδή είμαι μυστήρια , όμως και δεν ξέρω να διαχειρίζομαι την πολλή χαρά - την φοβάμαι μάλλον, το απογευματάκι θέλησα να πάω να περπατήσω στην Πάρνηθα , να την νιώσω , να δω αν υπάρχει κάτι να την θυμίζει .
Μόνο τα εκκλησάκια της Αγίας Τριάδος και του Προφήτη Ηλία πάσχιζαν να με πείσουν οτι επρόκειτο για το ίδιο βουνό .
Τα πάντα ήταν αλλιώς ..
Όλη η αισθητική του βουνού έχει αλλάξει πια ...
Το χρώμα : κυριώς μαύρο , ελάχιστα πράσινα έβλεπες - εχθές κατάλαβα γιατί το πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας : γιατί εκεί που ήταν όλα κατάμαυρα , καμμένα , ξαφνικά έβλεπες κάποια κλαδιά ή ακόμα και δένδρα που είχαν αντισταθεί , κρατούσαν το χρώμα και την αναπνοή τους , σου έλεγαν οτι δεν έχουν χαθεί τα πάντα , ακόμα
Η μυρωδιά : κυριώς στάχτη , καμμένο , φωτιά
Ο ήχος : άγριος - αυτό με πόνεσε πολύ - ο αέρας πια ακουγόταν θυμωμένος , δεν υπήρχαν φύλα στα δέντρα για να ακουστεί θρόισμα , δεν ηχούσε σαν κελάηδισμα πια αλλά σαν οργή
Από την άλλη σκέφτομαι , όμως , οτι δεν μας αξίζει να έχουμε ούτε ένα βουνό τέτοιοι που είμαστε ...
Ως ευχάριστη παρέα που είμαι πάλι σου έκανα την καρδιά περιβόλι , ε ;
Συγγνώμη , δεν το κάνω επίτηδες , είναι μάλλον έμφυτη τάση μου ...
Τέλος πάντων ...
Όπως και να έχει , εύχομαι χρόνια καλά σε όσους και όσες γιόρταζαν ...
Και εις άλλα με υγεία - και περισσότερο μυαλό , αν γίνεται - παίδες ...
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Πλησιάζει , έρχεται ...
Θυμάμαι οτι από πιτσιρικάκι που ήμουν τρεις ημέρες περίμενα όλη την χρονιά :
- την Πρωτομαγιά , γιατί συνήθως τότε κάναμε το πρώτο μπανάκι στη θάλασσα και εκτός αυτού σήμαινε και τον ερχομό του καλοκαιριού ,
- τα Χριστούγεννα , γιατί μου άρεσαν πάρα πολύ οι στολισμένοι δρόμοι , η πάντα εύθυμη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και οι συνεχείς συνεστιάσεις με αγαπημένους καθ' όλη την διάρκεια των διακοπών
- και τον Δεκαπεντάυγουστο .
Ναι , ναι με ενθουσίαζε ο ερχομός του Δεκαπενταύγουστου όχι τόσο γιατί γιορτάζω εκείνη την ημέρα όσο γιατί επρόκειτο για ολόκληρη ιεροτελεστία .
Είκοσι χρόνια τώρα, πάντα στο Δήλεσι περνάω την συγκεκριμένη ημέρα .
Θυμάμαι - τότε παλιά , όταν ήμουν μικράκι - ξυπνούσα νωρίς το πρωί για να ετοιμαστώ να πάω στην εκκλησία , φιλούσα τον πατέρα μου και χαιρετούσα τον κύριο Βασίλη που είχε έρθει από δίπλα για να ετοιμάσουν τα κάρβουνα προκειμένου να σουβλίσουν το καημένο το αρνάκι μαζί με τον μπαμπά .
Όταν επέστρεφα από την εκκλησία που πήγαινα με την μητέρα και τα αδέρφια μου , το σπίτι είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει με κόσμο .
Και δώσ' του αγκαλιές και φιλιά και δώσ' του ευχές και δώσ' του δώρα ...
Ευλογημένη ατμόσφαιρα !
Και να σου άρχιζε και η μουσική , στην αρχή συνήθως ραδιόφωνο , μετά κασέτες με χαρούμενα παραδοσιακά και μετά λαϊκά , ρεμπέτικα κα νησιώτικα μαζί ανακατεμένα .
Και δωσ' του φαγοπότι , χορό , γλέντι και κακό !
Υπέροχα ήταν τότε !..
Ξεκινούσαμε από τις 6 το πρωί και το γλέντι τελείωνε κατά τις 7 το πρωί της επόμενης μέρας !
Το σπίτι μπορεί να ήταν μικρό , μα η καρδιά και η ανάγκη για όλο αυτό που γινόταν ήταν τόσο μεγάλη που μας έκανε να χωράμε 60 άτομα σε μια βεράντα και να βρίσκουμε και χώρο για ... πίστα !
Τα θυμάμαι όλα αυτά με μια απίστευτη νοσταλγία .
Τώρα πια μεγαλώσαμε ...
Δεν γίνονται ακριβώς έτσι τα πράγματα ...
’ραγε θα ξαναζήσουμε ποτέ παρόμοιες στιγμές ;
Το ελπίζω και το εύχομαι από καρδιάς ...
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο"Αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν , λένε αναστενάζοντας στον τόπο μου οι γριές" , λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε ένα τραγούδι του , και θαρρώ πως συμπάσχω με τις γριούλες του τόπου του ...
Ήλπιζα και εγώ η καημένη οτι θα πήγαινα σε πολλές συναυλίες φέτος , έκανα όρεξη και όνειρα οτι θα πήγαινα στη Φεϊρούζ και την Αλεξίου και τη Βιτάλη και και και ....
Δεν τα κατάφερα .
Βέβαια , μπόρεσα να πάω στο υπέροχο δίδυμο Μάλαμα - Ιωαννίδη καθώς και σε μια "μυστική" συναυλία του Λουδοβίκου των Ανωγείων στην παραλία Αγριλέζας .
Δεν παραπονιέμαι .
Όχι .
Τα δύο "πουλάκια" με βοήθησαν πολύ , πήρα - χάρη σε αυτούς - ανάσα , ζωή , πως το λένε ;
Αλλιώς δεν παλευόταν ο χειμώνας που ακολουθεί , που ξέρω οτι θα είναι βαρύς και ασήκωτος .
Να 'ναι καλά τα παλικάρια!
Το λέω από καρδιάς και το εννοώ !
Και η συναυλία του Λουδοβίκου μου άρεσε .
Ήταν κάπως "σουρεαλιστική" ...
Δηλαδή , είχε περίεργες εναλλαγές μοναχικότητας και κοινωνικότητας , έλεγε ένα ανέκδοτο λόγου χάρη , γελάγαμε όλοι , αποσυντονιζόμασταν για λίγο , και μετά τραγουδούσε πάντα ένα "εσωστρεφές" τραγούδι , οπότε τσουπ! κλεινόμασταν όλοι στα καβούκια μας ...
Κάπου εδώ να σημειώσω πως μαζί του ήταν μια κοπέλα που εκτός από εξαιρετικά καλλίφωνη που ήταν έμοιαζε και με νύμφη .
Με εντυπωσίασε .
Ελπίζω να καταφέρω να πάω και σε άλλες συναυλίες πριν τελειώσουν τις περιοδείες τους οι αγαπημένοι μου ....
Για να δούμε ...
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Το σκέφτομαι έντονα τις τελευταίες μέρες ...
Είμαστε πολύ ευλογημένοι - ευνοημένοι - ευδαίμωνες - τυχεροί (ανάλογα με τα "πιστεύω" του καθενός , πάει και άλλος χαρακτηρισμός) .
Μα ναι , είμαστε !
Έχουμε νερό να πίνουμε , έχουμε βιώσει την χαρά οτι έστω και ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη έχει νοιαστεί για εμάς , έχουμε κάποιες από τις αισθήσεις μας ζωντανές , δεν ζήσαμε πόλεμο ...
Έχουμε , έχουμε ....
Καμιά φορά νιώθιω πολύ άσχημα ...
Νιώθω οτι μου πρέπουν πολύ λιγότερα από όσα με έχουν ανταμώσει ...
Τι έκανα εγώ για να υπάρχει "ειρήνη" (αναφέρομαι , βέβαια , στην έλλειψη ένοπλων εχθροπραξιών στον τόπο που με θρέφει , γιατί κατά τα άλλα μόνο ως ειρηνική δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την εποχή που διανύουμε) ;
Τι έκανα εγώ για να υπάρχει νερό γύρω μου ;
Τι έκανα εγώ για να συναισθάνομαι τόσο όμορφες υπάρξεις γύρω μου ;
Τίποτα !
Τα πιο ουσιώδη πράγματα που γευόμαστε , παίδες δεν είναι κεκτημένα αλλά αποδιδώμενα ...
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τα αφήσουμε ως έχουν αν δεν μπορούμε να τα βελτιώσουμε .
Ακούω ολημερίς και ολονυχτίς μουσική την τελευταία εβδομάδα (είναι καιρός "εσωτερικών αναταραχών" , βλέπεις και μόνο μέσω της μουσικής η όλη διαδικασία παύει να είναι "βίαιη" ) και έχω να πω πως - για εμένα - είναι αχαρακτήριστοι όσοι λένε πως δεν υπάρχουν αληθινά έργα τέχνης , αληθινή έμπνευση , αληθινό μεράκι στις μέρες μας ....
Αλήθεια ;
Και οι Μάλαμας , Ιωαννίδης , Θανάσης Παπακωνσταντίνου , Νίκος Κυπουργός , Λουδοβίκος των Ανωγείων , Μιχάλης Σιγανίδης , Χρήστος Τσιαμούλης , Σταύρος Λάντσιας , Μιλτιάδης Παπαστάμου , Γιώργος Καλούδης , Φώτης Σιώτας , Δημήτρης Μπασλάμ , Μάρθα Φριντζήλα καθώς και άλλοι που θα ξεχνώ τι κάνουν ;
Τι γκρίνια και τι μιζέρια είναι αυτή , βρε παιδιά ;
Ανάμεσα στις εκατοντάδες των μουσικών που υπάρχουν στην Ελλάδα λ.χ. , δεν τους κάνει κανείς ;
Κανείς δεν είναι αρκετά καλός για την αφεντιά τους ;
Όταν μας φαίνονται τα πάντα στραβά μάλλον ίσιος θα είναι ο γιαλός απλώς εμείς αρμενίζουμε στραβά ....
Λέω εγώ τώρα ....
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |