Όταν ήμουν τσιπιρικάκι , που λες , είχαμε στο σχολείο - στα πλαίσια του μαθήματος της Μουσικής - μάθημα φλογέρας .

Για κάποιον περίεργο λόγο , πριν καλά - καλά μάθω τις νότες πάνω στη φλογέρα έβγαζα και μπορούσα και έπαιζα ό,τι τραγούδι μου έβαζαν να ακούσω .

Ο καθηγητούλης που είχα τότε , "ταλέντο" το έλεγε αυτό .

Ήταν καλός άνθρωπος .

Τέλος πάντων , από τη 2η μέρα που έπιασα στα χέρια μου αυτό το όργανο και με άκουσε να παίζω με έβαλε στην ορχήστρα του σχολείου που ήταν αρκετά καλή καθώς και σε αυτή του δήμου .

Για προσωπικούς λόγους , δύο μήνες αργότερα μου είχε χαλάσει εντελώς η ψυχολογία και ένιωθα τόσο άσχημα που ούτε καν την πλησίαζα .

Στην προσπάθειά του να με αφυπνήσει ο καθηγτής , με απειλούσε οτι θα με άφηνε στο μάθημα .

Αφού μιλήσαμε , τέλος πάντων , μου ζήτησε συγγνώμη , μου είπε οτι δεν θα με πιέσει άλλο αλλά υπό έναν όρο : οτι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα ξαναξεκινούσα φλογέρα .

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα .

Ξεχάστηκα και εγώ .

Μια αγαπημένη φίλη μου είπε πρόσφατα οτι θέλει να κάνει μαθήματα φλογέρας και έτσι το θυμήθηκα .

Ξέθαψα την πρώτη μου φλογέρα .

Λέω να αρχίσω .

Δεν θυμάμαι τίποτα, δεν μπορώ να βγάζω τραγούδια με το αφτί τώρα πια ούτε θυμάμαι πως παίζεται η κάθε νότα όπως τότε.

Και πάλι χαίρομαι , όμως , γιατί όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία : "Και το πιο μακρύ ταξίδι ξεκινάει με ένα βήμα" .

Όσον αφορά τη φλογέρα , νομίζω οτι το έκανα.

Όλοι μπορούμε να το κάνουμε .

Όσο άσχημα κι αν δείχνουν τα πράγματα , όσο κι αν μας έχει νικήσει/πλανέψει η λήθη , ας μη πελαγώνουμε , ας κάνουμε αυτό , το πρώτο βήμα .

Δεν μπορεί , κάτι θα βγει.

Κάπου θα μας πάει ...

Την καλησπέρα μου !

Γιούπι !

Ταξιδάκι !

Ανοίγονται και πάλι δρόμοι !

Ώρες πολλές στο τρένο να "περνάει απ' το παράθυρο η ζωή" , που λέει και ένα αγαπημένο μου τραγούδι .

Θα επιστρέψω μάλλον την Κυριακή .

Μάλλον .

Τι καλά που δεν ξεχνάω !

Το μόνο πράγμα για το οποίο νιώθω ψιλοκαλά με τον εαυτό μου είναι αυτό : οτι δεν ξεχνάω ανθρώπους όσα χρόνια ή χιλιόμετρα κι αν περάσουν ....

Επίσης , τι καλά που σήμερα θα ταξιδεύει και ένας πολύ-πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος .

Εκείνος θα είναι στον αεροπλάνο και εγώ στο τρένο .

Θα έχουμε άλλους προορισμούς αλλά θα ταξιδεύουμε και οι δύο την ίδια στιγμή !

Μα τι ωραία !

Πολλές (προσ)ευχές θα σκεφτώ για εκείνον!

Να 'ναι καλά !

Πωπω , νιώθω σα να ζω σε έναν ροζ κόσμο σήμερα , όλη μέρα !

Είναι που θα ταξιδέψω και μου έχαν λείψει πολύ τα ταξίδια ...

Ή καλύτερα , μου έχουν λείψει πολύ οι διαδρομές , οι προορισμοί και ο γυρισμός .

Τρεις διαφορετικές διαδικασίες .

Διαφορετικές αλλά όλες τους λυτρωτικές .

Πάω να καβαλήσω το σύννεφό μου , για να φύγω ...

Γειά χαρά

Γιατί νιώθω οτι δεν έχω τίποτα να πω ;

Να ανησυχώ ;

Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο κενή αισθάνομαι .

Και μετά λένε οτι ο χρόνος φέρνει σοφία ....

Σε μένα ξεχάστηκε !

Κρίμα .