18 Σεπτεμβρίου 2007, 12:50
ΒΡΟΧΗ
07 Σεπτεμβρίου 2007, 12:00
Βυθος
Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...
Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...
Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό
Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...
Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...
Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
07 Σεπτεμβρίου 2007, 11:54
Ημερολογιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον ’δη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
ΒΡΟΧΗ
Κοιταζω την βροχη και κλαιω
και ταζω το Θεο για να 'ρθεις.
μεγαλα λογια εγω δεν λεω
αλλα φοβαμαι μην μου παθεις.
κοιταζω την βροχη βροχη μου
ιδια τα ματια σου καλη μου
και οπως κυλαει στα πεζοδρομια
γυρνα ο νους μου σε ονειροδρομια
κοιταζω τη βροχη και νιωθω
πως στη ψυχη μου τρεχει.
εγω δεν εχω μεγαλο ποθο
αρκει να μπεις τωρα που βρεχει.
κοιταζω τη βροχη βροχη μου
ιδια τα ματια σου καλη
και οπως κυλαει στα πεζοδρομια
γυρνα ο νους μου σε ονειροδρομια...
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο07 Σεπτεμβρίου 2007, 12:00
Βυθος
Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...
Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...
Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό
Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...
Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...
Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
07 Σεπτεμβρίου 2007, 11:54
Ημερολογιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον ’δη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Συγγραφέας
kotsiroula
ΙΟΥΛΙΑ
Στιχουργός
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/kotsiroula
Γίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
kotsiroula
ΙΟΥΛΙΑ
Στιχουργός
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/kotsiroula
Γίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links