... πέρασε από τότε που γεννήθηκε.

Είναι άσχημα όλα τα νεογέννητα, έχω την εντύπωση, αλλά ο δικός μας παραήταν. Με μαϊμουδάκι έμοιαζε εκείνες τις πρώτες μέρες, στις πρώτες πρώτες του φωτογραφίες δε, ακόμα και με "άλιεν".

Τις κοιτούσαμε με τη μητέρα μου τις προάλλες και δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας.

Και τώρα, σωστός κούκλος! Πολύ όμορφος, αλήθεια! Γελάει και συνέχεια, δε, και φωτίζεται ο κόσμος!Κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο, γνωστό και άγνωστο.

Και ναι, είμαι αντικειμενικότατη. (Έτσι πιστεύω τουλάχιστον, αλλιώς, υποθέτω, δε θα έβλεπα και την τόση νεογέννητη ασχήμια του).

Και ναι, τον λατρεύω.

Κι επειδή η αγάπη μου γι' αυτόν είναι τόσο μα τόσο μεγάλη κι η μανούλα του (που τον έχει στον κόρφο της κάθε μέρα και κάθε νύχτα έναν χρόνο τώρα) σίγουρα τον αγαπάει περισσότερο, αδυνατώ να συλλάβω το εύρος της μητρικής αγάπης...

... το να μοιράζομαι μαζί σου στιγμές της καθημερινότητάς μου, σκέψεις, επιθυμίες και τις αγαπημένες μου αμπελοφιλοσοφίες ήταν ένας πολύτιμος βοηθός της μνήμης. Τι πηγή χαράς να διατηρείται ζωηρή!

Και να που τόσο καιρό, που έχουν συμβεί του κόσμου τα πράγματα, τίποτα δεν έχει καταγραφεί σε αυτό το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο στην αγαπημένη μουσική γωνιά του διαδικτύου. Τώρα είναι ακόμα όλα ζωντανά στη θύμησή μου, αύριο - μεθαύριο, όμως, θα σε αναζητώ και η απουσία σου θα με απογοητεύει.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Αλλά και αυτή:

http://www.patriotiki-kinisi.com/

Το ημερολόγιο βοηθός της μνήμης, η ενημέρωση και κινητοποίησή μας βοηθός του μέλλοντος.

Απλή, καλή συμβουλή της γιαγιάς.

;-)

ΥΓ. We are so far...

Πρώτη φορά μου έκατσε η σύνδεση στο Wiz-free του Ελ. Βεν. Τυχαίο; Εντελώς.

Το lounge, από την άλλη, δε μου κάθεται με τίποτα. Δεν πάει να κάνω εγώ σχέδια, για του πού θα περάσω τις 4 ωρίτσες μου στο Ελ. Βεν. Το lounge σκοτίστηκε. Κλειστό, λέει, μέχρι τις 3.30.

Είπα να δοκιμάσω την τύχη μου και σε ένα άλλο lounge, αλλά η κοπέλα ήταν ανένδοτη: "Αφού δεν ταξιδεύετε με μας, δε γίνεται να περάσετε". Καλά, εκεί έχουν μόνο πολυθρον(άρες), δερμάτινοι καναπέδες δεν έχουν, σκέφτηκα, οπότε τελικά δεν πειράζει. Όμως, βρήκα άδικη την άρνηση. Τόσα λεφτά μας κόστισε η χρυσή, χρυσή μου: "Αφού δεν έχετε πτήση για εκεί που θέλω να πάω", της λέω, "δεν έχω επιλογή το να ταξιδέψω με σας". "Δεν έχει σημασία, λυπάμαι". Καλά, αφού λυπάσαι, πάω να σαβουριάσω ό,τι βρω ανοιχτό, γιατί χρειάζομαι αντοχές ως τις 5. (Καινούρια δικαιολογία, για να γουρουνιάζει κανείς με το φαγητό: Αφού το βράδυ δε γίνεται να κοιμηθούμε, θα τρώμε κι εμείς αβέρτα, μπροστά μας ό,τι βρούμε...).

Βέβαια αυτή είναι μία δικαιολογία περιορισμένης χρονικής ισχύος, διότι οσονούπω δε θα υπάρχει "σάλιο" που είπε και ο Μίνιστερ Λοβ., οπότε αντί για γουρουνιάσματα, θα κάνουμε γουργουρίσματα. Τα γουργούρισμα της Μεγάλης Ιδέας: Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι φαΐ θα δούμε. Πώς πήραμε πίσω την Πόλη; Ε, το ίδιο ακριβώς.

Τέλος πάντων, εδώ ο κόσμος καίγεται, οι πλατείες ξεχυλίζουν, ο Παπανδρέου απέκτησε λαιμό=Βενιζέλο κι εγώ αναρωτιέμαι πώς θα περάσω ένα βράδυ κι αν θα έχω αύριο να φάω... Ντροπή μου.

ΥΓ. http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=83202&catid=9

Κοίτα χαρά στη φώτο-βίντεο ο λαιμός!

Περί επιστροφής στη δραχμή ο λόγος.

Τώρα τον άκουσα να το λέει, απ' τις ειδήσεις.

Τον Πρωθυπουργό της Χώρας, εννοώ.

Κι επειδή, αν φωνάξω στην τηλεόραση "Δε σε πιστεύω", το μόνο που θα συμβεί θα είναι να ιδρώσει το έρμο το γυαλί, ενώ, αν το κρατήσω μέσα μου, θα σκάσω, ας βγει η φωνή μου από εδώ, έστω και ασθμαίνουσα (μεγάλη εφεύρεση τα μπλογκς - και βοηθούν και την εθνική οικονομία, αφού ξεσπάμε, γλυτώνουμε τα εγκεφαλικά και δεν επιβαρύνουμε το καταρρέον δημόσιο σύστημα περίθλαψης...)

ΔΕ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ, άνθρωπέ μου! ΔΕ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!

Γιατί καλώς ή κακώς το μικρό μου το μυαλό ούτε να διανοηθεί δεν μπορούσε ότι ήταν δυνατό να βγαίνει ο Πρωθυπουργός  μιας χώρας και να λέει δημοσίως κάτι ψευδές, (αφού  στην περίπτωση αυτή, sooner or later, σίγουρα θα γελοιοποιείτο).

Το είδαμε, όμως και αυτό το έργο και, μάλιστα, σε επανάληψη.

Τώρα, και αλήθεια να λες, ρε φίλε, ΔΕ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!

Μόνο λυπάμαι, γιατί, αυτό που έχω πραγματικά καταλάβει μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα είναι ότι (ακόμα κι αν ο Θεός με αφήσει στη γη μέχρι τα βαθιά μου γεράματα), δε θα ζω, όταν η χώρα αυτή θα καταφέρει ξανά να ορθοποδήσει... δε θα ζω, για να το δω.

Πιθανότατα οι γνώσεις μου να είναι ελλιπείς και η εντύπωσή μου εσφαλμένη.

Η αίσθησή μου, όμως, που πηγάζει από όλα αυτά τα εσφαλμένα και ημιτελή, είναι ότι η δολοφονία του Μπιν Λάντεν είναι ακριβώς αυτό: δολοφονία.

Άκουσα την είδηση το πρωί να περιφέρεται ανά τον κόσμο με τόσο ενθουσιασμό και δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Σιγά σιγά, συνειδητοποίησα ότι πάγωνα.

Ολόκληρος ο πλανήτης περιχαρής!

Είναι δυνατόν, εν έτει 2011, να σκοτώνουν κάποιον, όποιος κι αν είναι αυτός, έτσι απλά, χωρίς δίκη, κι αυτό να αποτελεί τη νούμερο ένα πιο αποδεκτή κι ενθουσιώδη είδηση παγκοσμίως;

Είναι; Και δράστης να μην είναι ένας δικτάτορας σε κάποιο από αυτά τα πολύπαθα τριτοκοσμικά κράτη που αντιμετωπίζουμε με συμπόνοια, αλλά το νούμερο ένα πιο πολυδιαφημισμένο κράτος δικαίου του κόσμου; Οι ΗΠΑ; Η "Αμερική", χώρα "πολιτισμένη", χώρα που παρεμβαίνει να σώσει τους λαούς εκείνους, των οποίων οι ηγέτες και κρατικές μηχανές επιδεικνύουν έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα; Αυτή;

Εγώ που πιστεύω ότι όλοι, μα όλοι, έχουν το δικαίωμα μιας δίκαιης δίκης, πριν τους βρει πισώπλατα ο θάνατος, ακόμα κι ένας "βεβαιωμένος" τρομοκράτης, τι είμαι; Χαζή; Αναρχική;

Επειτα, αυτή η "βεβαιότητα" όλων μας, τι παραπάνω είναι από μία εντύπωση; Άλλωστε το'χουμε δει πολλές φορές το "έργο": οι πληροφορίες κάνουν το γύρο του κόσμου, με τον τρόπο που επιλέγουν αυτοί που τις ελέγχουν. Κι άλλες φορές ο τρόπος αυτός ανταποκρίνεται στην αλήθεια, άλλες φορές είναι πασπαλισμένος με υποκειμενική κρίση που μας περνάει άνετα για είδηση κι άλλες, λίγες, αλλά υπαρκτές, είναι αποτέλεσμα κατασκευσής.

Τώρα θα μου πεις, μία δίκη θα καθησύχαζε τη συνείδησή σου; Θα σε έκανε να νιώσεις ότι ζεις σε έναν κόσμο που ισχύουν οι αρχές του κράτους δικαίου; Άλλωστε για τον Bin Laden μιλάμε που έβγαινε και διαλαλούσε ότι σκότωσε και θα σκοτώσει, έλεος πια με τις βλακώδεις ευαισθησίες σου.

Κι όμως, μία δίκη, μία δικαιη δίκη, θα μου έδινε μία ισχυρή αίσθηση ασφάλειας. Θα με έκανε να νιώσω περήφανη ως άνθρωπος που δεν αντιμετωπίζω με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο (που καταδικάζω), αυτόν που φαίνεται να έχει διαπράξει τόσα εγκλήματα. Θα με έκανε να αισθανθώ ότι ούτε κατά διάνοια δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής σε μία κοινωνία αναρχίας, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, ούτε ότι η περιχαρής αυτής δολοφονία θα δώσει το παραμικρό δικαίωμα σε ανθρώπους γύρω μας να νομίζουν ότι μπορεί να παίρνουν το δίκαιο (και την περιουσία/ζωή/κλπ. του άλλου) στα χέρια τους, ότι είναι ΟΚ να αποδίδουν οι ίδιοι δικαιοσύνη με αυτοδικία, όταν είναι βέβαιοι για το τι έκαναν εις βάρος τους.

Και πάλι θα μου πεις: υπερβολές. Εδώ ζούμε σε πολιτισμένη χώρα, άσε πια η Αμερική. Ηγέτιδα του πολιτισμένου κόσμου. Κανείς δεν παίρνει παράδειγμα από τίποτα. Και κανένα κακό δεν υπάρχει στο να διαλαλείται με ενθουσιασμό ότι σκοτώσαν χωρίς δίκη  έναν δολοφόνο. Ένα πανηγύρι είναι, που στήθηκε στις οθόνες, για να γιορτάσουμε το θάνατο ενός τρομοκράτη. Του μεγαλύτερου παγκοσμίως.

Έτσι είναι, γιατί όλοι έτσι λέμε.

Μα θα βγει ο χρόνος κι εγώ θα αφήσω χωρίς χρώμα, λογάκια και μουσική το virtual ημερολογιάκι μου;

No sir!

Here I am to share once again...

Κατά πρώτον αυτήν την υπέροχη, χαρούμενη μελωδία:

Και κατά δεύτερον, τρίτον, τελευταίον και άπειρον: Χαρά, χαρά, χαρά έχω να μοιραστώ, αφού το 2010, με λούζει, κυριολεκτικά, με ένα σωρό λόγους για να χαίρομαι, καθώς και με πολλή, πολλή αγάπη (αυτή τη χρονιά περισσότερη από άλλες  ).

Και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που λαμβάνω, που νομίζω ότι οφείλω, στον εαυτό μου και τους άλλους, να μην αφήσω τίποτα, ούτε την καθημερινότητα ούτε την αδυναμία μου, να με εμποδίσουν να βιώσω το θαύμα...

Το θαύμα, όμοιο με αυτό που είναι το αληθινό μήνυμα/υπενθύμιση της γιορτής των Χριστουγέννων, το θαύμα της συγχώρεσης...

Δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα πιο μεγαλειώδες και σπουδαίο στο εσωτερικό "μεγάλωμα" του κάθε ανθρώπου από το να αισθάνεται ότι δεν βαρύνει την ψυχή του πια θυμός (ούτε για ανθρώπους ούτε για καταστάσεις), από το να αντιμετωπίζει κάθε νέο συμβάν και κάθε αναποδιά ως να είναι κάτι μικρό και περαστικό που δεν μπορεί να αγγίξει την ηρεμία και την γαλήνη του, από το να αισθάνεται και να βλέπει την αληθινή ομορφιά της ζωής, όχι μόνο στο σπουδαίο (μα πόσο σπουδαίο!) καλωσόρισμά της με τον ερχομό ενός μωρού, αλλά και στα μικρά, καθημερινά και (αδίκως) απαρατήρητα δώρα της (στη γλύκα που έχει το φως των κεριών μέσα στο σκοτάδι, στο συναίσθημα που προκαλεί μια μελωδία, στο ευγενικό χαμόγελο ενός αγνώστου, στη σφιχτή αγκαλιά των αγαπημένων  μας, ακόμα και στη διαγραφή της φιγούρας μια γάτας πάνω σε ένα περβάζι στο φως του φεγγαριού - που μόλις πριν λίγο θαύμασα...)

Το να αισθανθούμε τη συγχώρεση, είναι, θεωρώ, ζητούμενο για τον κάθε άνθρωπο που επιδιώκει να αναπτύσσεται εσωτερικά και πνευματικά, να εξελίσσεται, να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος. Αλλά η καθημερινότητα κάνει συχνά αυτήν την προσπάθεια εξουθενωτική και η αδυναμία μας της ρίχνει βέλη ποτισμένα με θυμό, για να αποτύχει.

Κι εκεί που προσπαθούμε μόνοι μας κι αγκομαχούμε, έρχεται μία γερή δόση αγάπης από άλλους ανθρώπους προς εμάς και να το θαύμα... Τόσο μεγάλο, τόσο φωτεινό .

Κλείνω με ευχές να το βιώσουμε όλοι, με ή χωρίς προσπάθεια, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να γίνει κι ο κόσμος μας καλύτερος.

Ναι, είναι τόσο απλό.

...........................................................................................................................

Πρόσφατα ταξίδευα με σύμβουλο αρχηγού κόμματος (δε θα διευκρινίσω ποιου κόμματος ούτε αν πρόκειται για το κυβερνόν κόμμα, γιατί δεν έχει, εν τέλει, σημασία).

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στα πλαίσια της συζήτησης που κάναμε για τα κριτήρια επιλογής των τόπων των προεκλογικών τους επισκέψεων, εκείνος μου απάντησε επί λέξει: Α, εκεί δεν πάμε, γιατί είναι όλοι "τακτοποιημένοι" και δεν ενδιαφέρονται...

Είναι από αυτές τις κουβέντες-γκάφες που λέει κανείς, όταν έχει χαλαρώσει στα πλαίσια μιας συζήτησης που έχει τραβήξει σε μάκρος και ξαφνικά καταλαβαίνει τι ξεστόμισε ...  Γέλασα, μόλις μου το'πε και του απάντησα πόσο ξαφνιάζομαι που μετά το χάλι στο οποίο μας έφτασε αυτή η νοοτροπία, εξακολουθεί να διακατέχει τους "πολιτεύοντες". Ο καημένος έκανε πραγματικά μεγάλη προσπάθεια (μάταια) να τα μπαλώσει μετά. "Εεε, δεν εννοούσα το ρουσφέτι, να... τη φορολογία..." ψέλισε, ενώ κουνιόταν άβολα στη θέση του. Καλά, καλά, κατάλαβα, μην κουράζεστε, του είπα, χαμογελώντας, δεν είπατε και τίποτα που δεν ξέρουμε... Αυτός είναι ο πολιτικός μας πολιτισμός και αφορά όλο το σύστημα και όλα τα κόμματα, όχι μόνο το δικό σας.

Εγώ είμαι της άποψης ότι στα κοινά πρέπει να εμπλέκονται άνθρωποι όχι μόνο με τιμιότητα και ήθος (αν ξέρετε κανέναν τέτοιο, μακάρι να υπήρχε κι ένας μετρητής τιμιότητας και ήθους να παρακολουθούμε τις αυξομειώσεις), αλλά με επιπλέον προϋποθέσεις να είναι καταξιωμένοι επαγγελματικά και να μην επιδιώκουν οικονομικό όφελος (δηλ. να είναι εντάξει και οικονομικά, όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό). Κι έχω αυτήν την άποψη, γιατί μόνο αν δεν έχεις ανάγκη την επαγγελματική προώθηση  και την εξουσία καθ' εαυτήν ή τα χρήματα, υπάρχουν ελπίδες να μην κάνεις βρώμικους συμβιβασμούς. Βλέπω νέους, πολύ αξιόλογους ανθρώπους να μπλέκονται με τα κοινά στην πολύ τρυφερή δεκαετία των 20 και αισθάνομαι ένα ρίγος. Είναι πολύ δύσκολο να μην πάρουν τα μυαλά αέρα και να μη γίνει η φιλοδοξία να προσφέρεις στα κοινά, προσωπικός αγώνας για εξουσία, ανάδειξη και κέρδος. Θέλει πολύ ισχυρό background η αντίσταση και δεν είναι δύσκολο να αναρωτηθεί κανείς, πόσοι από αυτούς τους νέους το διαθέτουν...

Είναι πολύ διδακτικό για όλους μας το μάθημα που πήρε ο φετινός Περουβιανός Νομπελίστας Λογοτεχνίας από την 3χρονη εμπλοκή του με την πολιτική:

Mario Vargas Llosa
«Τα τρία χρόνια της ενεργού ανάμειξής μου στην πολιτική ήταν πολύ διδακτικά για το πώς η δίψα για την εξουσία μπορεί να καταστρέψει έναν άνθρωπο, να διαστρέψει τις αρχές και τις αξίες του και να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε μικρά τέρατα». Από συνέντευξη στην εφημερίδα «Τhe Οbserver» (7.4.2002).

κι εμείς μένουμε, σιωπηλοί *, στη στεριά... 

 (* άραγε δειλοί;)

Τρελαίνομαι για αμφότερα...

Και όχι, η ρομαντική φώτο του ηλιοβασιλέματος δεν είναι παραπλανητική.

Γιατί κι εκείνος τρελαίνεται για αμφότερα...

Και είναι ρομαντικό κι ας μη φαίνεται, το να μοιράζεσαι με χέρια, πηρούνια, τσοπ στικς, αγκαλιές και γέλιο αντιφατικές ηδονές του ουρανίσκου με έναν άλλο άνθρωπο.

Με ή χωρίς ηλιοβασίλεμα. 

Have I come so far? 

Don't know...

Am I happier than usual? 

Θα δείξει... 

Ναι, ξέρω ότι ακούγεται μακάβριο. Όμως το άρθρο που παραθέτω κατ' αντίγραφή από την ιστοσελίδα http://www.inspirationandchai.com/Regrets-of-the-Dying.html με συγκλόνισε με έναν απίστευτα θετικό τρόπο. Ίσως γιατί το διάβασα σε μία περίοδο που εκτός από εμένα την ίδια, νιώθω ότι θα  ήθελα να μπορούσε να διδαχθεί από τα συμπεράσμάτά του κι ένας άνθρωπος που νοιάζομαι ιδιαίτερα...

Αξίζει τον κόπο να το διαβάσουν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. 

ΥΓ. Αφιερωμένο σε ΌΛΟΥΣ, γνωστούς κι αγνώστους, από την καρδιά μου, που την αισθάνομαι γεμάτη με μια απλή, ζεστή, αγνή αγάπη (για τους πάντες :)). [Κι αυτό είναι υπέροχο συναίσθημα κι ελπίζω να μη μου περάσει!].  

REGRETS OF THE DYING

For many years I worked in palliative (ανακουφιστική/καταπραϋντική) care. My patients were those who had gone home to die. Some incredibly special times were shared. I was with them for the last three to twelve weeks of their lives.

People grow a lot when they are faced with their own mortality. I learnt never to underestimate someone's capacity for growth. Some changes were phenomenal. Each experienced a variety of emotions, as expected, denial, fear, anger, remorse, more denial and eventually acceptance. Every single patient found their peace before they departed though, every one of them.

When questioned about any regrets they had or anything they would do differently, common themes surfaced again and again. Here are the most common five:

1. I wish I'd had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me.

This was the most common regret of all. When people realise that their life is almost over and look back clearly on it, it is easy to see how many dreams have gone unfulfilled. Most people had not honoured even a half of their dreams and had to die knowing that it was due to choices they had made, or not made.

It is very important to try and honour at least some of your dreams along the way. From the moment that you lose your health, it is too late. Health brings a freedom very few realise, until they no longer have it.

2. I wish I didn't work so hard.

This came from every male patient that I nursed. They missed their children's youth and their partner's companionship. Women also spoke of this regret. But as most were from an older generation, many of the female patients had not been breadwinners. All of the men I nursed deeply regretted spending so much of their lives on the treadmill of a work existence.

By simplifying your lifestyle and making conscious choices along the way, it is possible to not need the income that you think you do. And by creating more space in your life, you become happier and more open to new opportunities, ones more suited to your new lifestyle.

3. I wish I'd had the courage to express my feelings.

Many people suppressed their feelings in order to keep peace with others. As a result, they settled for a mediocre existence and never became who they were truly capable of becoming. Many developed illnesses relating to the bitterness and resentment they carried as a result.

We cannot control the reactions of others. However, although people may initially react when you change the way you are by speaking honestly, in the end it raises the relationship to a whole new and healthier level. Either that or it releases the unhealthy relationship from your life. Either way, you win.

4. I wish I had stayed in touch with my friends.

Often they would not truly realise the full benefits of old friends until their dying weeks and it was not always possible to track them down. Many had become so caught up in their own lives that they had let golden friendships slip by over the years. There were many deep regrets about not giving friendships the time and effort that they deserved. Everyone misses their friends when they are dying.

It is common for anyone in a busy lifestyle to let friendships slip. But when you are faced with your approaching death, the physical details of life fall away. People do want to get their financial affairs in order if possible. But it is not money or status that holds the true importance for them. They want to get things in order more for the benefit of those they love. Usually though, they are too ill and weary to ever manage this task. It is all comes down to love and relationships in the end. That is all that remains in the final weeks, love and relationships.

5. I wish that I had let myself be happier.

This is a surprisingly common one. Many did not realise until the end that happiness is a choice.  They had stayed stuck in old patterns and habits. The so-called 'comfort' of familiarity overflowed into their emotions, as well as their physical lives. Fear of change had them pretending to others, and to their selves, that they were content. When deep within, they longed to laugh properly and have silliness in their life again.

When you are on your deathbed, what others think of you is a long way from your mind. How wonderful to be able to let go and smile again, long before you are dying.

Life is a choice. It is YOUR life. Choose consciously, choose wisely, choose honestly. Choose happiness.

Να τη πάλι η ανάγκη μου για γράψιμο.Όσο ήμουν στην Αφρική, σκεφτόμουν πόσα πολλά πράγματα θα εξιστορούσα εγγράφως στο ημερολογιάκι μου. Τι μάθημα το ταξίδι αυτό! Πόσο δρόμο εχω εγώ ακόμα για να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Κι όμως, τίποτα από αυτές τις σκέψεις και τις εμπειρίες δε βγήκε στο ηλεκτρονικό χαρτί. Γιατί, δεν ξέρω να πω με σιγουριά. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι τώρα ένιωσα την ανάγκη να γράψω, αλλά για κάτι παντελώς διαφορετικό από τη συγκλονιστική εμπειρία της μαύρης ηπείρου.  

Το είχα πει, ναι: Αν, έστω κι από μέσα μου, έστω και μία φορά, φτάσω στο σημείο να αποκαλέσω "εκείνον" μ@@@κ@, ο άνδρας αυτός δεν αξίζει να βρίσκεται στο πλάι μου. Και χθες δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μην του το ξεστομίσω. Το σκέφτηκα, όμως, και το πίστεψα. Κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό, για να τον διαγράψω για πάντα κι από το μυαλό κι από τη ζωή μου.  Και είναι αρκετό.Μετά, όμως, μπαίνουν οι δεύτερες σκέψεις: Μήπως είμαι υπερβολική; Μήπως από την πολλή επιλεκτικότητα δεν καταφέρνω τελικά να καλύψω την ανάγκη μου για συντροφικότητα; Μήπως πια αυτό που θεωρώ το "δικό μου καλό", που είναι και το κριτήριο επιλογής συντρόφου, είναι πολύ απόλυτο; Μήπως θα μείνω όλη μου τη ζωή μόνη μου, εφόσον λειτουργώ έτσι; Ωραίες σκέψεις κάνω την επομένη των γενεθλίων μου, μπράβο μου! Πολύ αισιόδοξες... :) 

Φτου, ξελευθερία, φτου! Η ζωή είναι πολύ όμορφη κι εγώ θα τη ρουφήξω, που να πάρει, αλλά μόνο όπως πραγματικά μου αξίζει...   

Ετοιμάζομαι ξανά.

Αυτή τη φορά δεν πηγαίνω με την καρδιά γεμάτη παιδικά όνειρα για προσφορά και το βλέμμα γεμάτο περιέργεια.

Πηγαίνω με τη λαχτάρα της επανάληψης: Τα τοπία του ισημερινού, τα υγρά μαύρα βελούδινα μάτια, τα ευτυχισμένα (χωρίς νερό, κρέας και γιατρό) χαμόγελα, την πανέμορφη βλάστηση, την κατακόκκινη (κυριολεκτικά) γη κι εκείνο το φοβερό συναίσθημα που ένιωσα όσο ήμουν εκεί, ότι, ενώ πηγαίνεις κι εργάζεσαι, για να προσφέρεις, γίνεται η ψυχή σου πλούσια. Μπορεί η ψυχή να πλουτίσει; Τι χαζό κι οξύμωρο ακούγεται αυτό για μια άβυσσο. Κι όμως...

Απ' την άλλη, νιώθω το κορμί μου κουρασμένο κι εξαντλημένο. Θέλω διακοπές με ξάπλα δίπλα στη θάλασσα, στίβες με βιβλία, ύπνο, καλό φαγητό και χαλαρά, γλυκά κοκτέηλς. Και σκέφτομαι ότι, έτσι όπως είμαι τώρα, μπορεί να μην αντέξω το ταξίδι αυτό, με όλους τους κινδύνους και τις δυσκολίες του. "Γκιωτεύω". Μπήκε στο μυαλό μου η ανάγκη της προσωπικής καλοπέρασης και πάει να το κυριεύσει. Αλλά δεν αντέχω άλλη εσωτερική πάλη. Κι αυτή ακόμα η σκέψη με εξαντλεί.

Έπαψα να σκέφτομαι. Το λαχταρώ εδώ και μήνες. Δεσμεύτηκα απ' την μεγάλη επιθυμία μου γι' αυτό (έστω και μόνο ηθικά, προς τον εαυτό μου), εδώ και μήνες. Και τελικά θα πάω κι όπως - όσο αντέξω... 

:) 

Αγαπημένο τραγούδι που έχω τόσο καιρό να ακούσω:

Marisa Monte --> Προφήτης Gentilezza...kindness generates kindness (ίσως και λίγη σωματική ευρωστία :))

Margaret Anderson

http://en.wikipedia.org/wiki/Margaret_Caroline_Anderson

είμαι σήμερα. Δικαστήρια ως αργά το μεσημέρι, άσκοπο χάσιμο χρόνου το απόγευμα...

Κι εχω τόσα να βγάλω ακόμη.

Κουράγιο δεν έχω ...

Ούτε επιλογή...

Ξέρω πολύ καλά τι θα' θελα, τι θα με ξεκούραζε.

Αλλά ούτε αυτό το έχω.

Επιλογή, άραγε;

Κι ακούω ξαφνικά αυτό το τραγουδάκι στο ράδιο, σε αυτήν την παλιά εκτέλεση, κι ανθίζει η καρδιά μου... για όσο διαρκεί...  

Χθες είχαμε κανονίσει να βγούμε μετά τις 11. Ο Γ. πρότεινε να έρθει να με πάρει και συμφωνήσαμε ότι θα μου τηλεφωνούσε λίγο πριν ξεκινήσει.  Είχα ξυπνήσει, ως συνήθως, από τις 5.00, δεν είχα ξαπλώσει για μεσημέρι και σκέφτηκα να ξεκουραστώ λίγο πριν βγω. Ξάπλωσα, λοιπόν, κατά τις 9.00. Τότε θυμήθηκαν όλοι να με πάρουν τηλ... Χαμήλωσα το κιν. και γύρισα μπρούμυτα.

Next thing Ι know, ξυπνάω στην ίδια στάση και είναι 2.30 τα ξημερώματα :). Από τη μία το χάρηκα το ότι κοιμήθηκα, γιατί είναι κάτι που έχω πολλή πολλή ανάγκη. Από την άλλη, ένιωσα τύψεις και ... γιαγιά :). Θυμήθηκα ότι πριν κάποια χρόνια, καλοκαίρι, υπήρξαν βραδιές που έβγαινα τέτοια ώρα! Τώρα ήμουν ξεκούραστη, αλλά τέτοια διάθεση δεν είχα ούτε για σκέψη.... Δε νύσταζα, όμως, άλλο κι άνοιξα την τηλεόραση. Η ταινία που άρχισα να παρακολουθώ παραήταν προβλέψιμη κι έτσι έκλεισα το χαζοκούτι κι έπιασα το Logicomix (εξαίρετο, by the way). Λίγο αργότερα ξανακοιμήθηκα. Μάλιστα! Και μέχρι τις 8.00. Για μένα τόσες ώρες ύπνου είναι... ευτυχία! Δεν τελειώνει, όμως, εδώ η επίθεση του ύπνου: Ξανακοιμήθηκα μετά από ένα διάλειμμα μιας ώρας περίπου μέχρι τις 11. (Ευτυχία, είπα; Παράδεισος!) Πώς να μην περάσω όλη μέρα στη θάλασσα σήμερα, με φινάλε ένα εξαιρετικό απογευματινό γεύμα by the sea? Αν δεν είχα και χαζοδικ. αύριο, :(... ακόμα μέσα στην ευτυχία θα ήμουν...

Καλή εβδομάδα, καλό, δροσερό, ξεκούραστο και χαμογελαστό καλοκαιράκι (και καλούς ...  ύπνους!)

:) 

Γνωρίζοντας καλά πόσο παραποιημένα και συχνά απέχοντα απο την ακριβη αλήθεια φτάνουν στη δημοσιότητα τα στοιχεία υποθέσεων από τους δημοσιογράφους, προσπαθώ να μην επηρεαστώ απο αυτά που ακούω/διαβάζω. 

Δεν τα καταφέρνω.  

Τόσους πολλούς μπαμπάδες μαζεμένους, χαλαρούς, να έχουν βγει βόλτα με τα παιδιά τους απόγευμα καθημερινής δεν είχα ξαναδεί. Οι μαμάδες πλειοψηφούσαν, μεν, αλλά ο αριθμός των μπαμπάδων ήταν αξιοπρόσεκτος. Τοποθεσία: Παραλία Θεσ/νίκης. Κι εγώ συνόδευα τον κουμπάρο μου και τα τέσσερα παιδιά του στη βόλτα, τη στιγμή που η σύζυγός του εργαζόταν.

Το να υπάρχει (ή να βρίσκεται επί τούτου) χρόνος για τα παιδιά από αμφότερους τους γονείς (και ειδικά τους μπαμπάδες), είναι κάτι που, υποθέτω, όλοι επιθυμούν και εύχονται. 

Αυτό που με εξέπληξε είναι που το είδα να γίνεται πράξη (σε όποιο βαθμό, βέβαια, ένα απόγευμα Τετάρτης μπορεί να θεωρηθεί ενδεικτικό του τι ισχύει γενικότερα).

Γνωρίζοντας τις ιδέες των κουμπάρων μου, θεωρούσα το παράδειγμά τους (μήνες τώρα κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και προσέχει τα παιδιά ο κουμπάρος μου, - λόγω γονεϊκής άδειας από το Δημόσιο - και όλο αυτό το διάστημα τρέχει, κυριολεκτικά από το πρωί ως το βράδυ, για τη δική της δουλειά στον ιδιωτικό τομέα η κουμπάρα μου) φυσικό για αυτούς, αλλά την εξαίρεση στον κανόνα. Ξέρω κι δύο άλλους που, δεδομένων των συνθηκών εργασίας αυτών και των συζύγων τους, θα μπορούσαν να βοηθούν με τα παιδιά, αλλά δεν το "καταδέχονται"... Εξήγηση αυτής της άρνησης δίνει η επιστήμη της ψυχολογίας: η αυταξία στην ανδρική ψυχοσύνθεση εντοπίζεται πρωταρχικά στην επαγγελματική τους επιτυχία. 

Με αφορμή την τόσο όμορφη εικόνα των τόσο πολλών μπαμπάδων που είχαν βγάλει βόλτα, πρόσεχαν ή έπαιζαν με τα παιδιά τους στην παραλία την Θεσσαλονίκης ένα απόγευμα καθημερινής, αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν ισχύει αυτή η γενική ψυχολογική διαπίστωση; Μήπως, τελικά, είναι πολλοί αυτοί που επενδύουν (εξίσου ή περισσότερο) ευχαρίστως και στην πατρότητα; 

(or my need too strong), tonight...

Thursday, 20.05.2010 (general strike), in the middle of the sea.

"The Whispers In The Morning
Of Lovers Sleeping Tight
Are Rolling By Like Thunder Now
As I Look In Your Eyes

I Hold On To Your Body
And Feel Each Move You Make
Your Voice Is Warm And Tender
A Love That I Could Not Forsake

'cause I'm Your Lady
And You Are My Man
Whenever You Reach For Me
I'll Do All That I Can

Lost Is How I'm Feeling Lying In Your Arms
When The World Outside's Too
Much To Take
That All Ends When I'm With You

Even Though There May Be Times
It Seems I'm Far Away
Never Wonder Where I Am
'cause I Am Always By Your Side

'cause I'm Your Lady
And You Are My Man
Whenever You Reach For Me
I'll Do All That I Can

We're Heading For Something
Somewhere I've Never Been
Sometimes I Am Frightened
But I'm Ready To Learn
Of The Power Of Love

The Sound Of Your Heart Beating
Made It Clear Suddenly
The Feeling That I Can't Go On
Is Light Years Away

'cause I'm Your Lady
And You Are My Man
Whenever You Reach For Me
I'm Gonna Do All That I Can

We're Heading For Something
Somewhere I've Never Been
Sometimes I Am Frightened
But I'm Ready To Learn
Of The Power Of Love

The Power Of Love
The Power Of Love
Sometimes I Am Frightened
But I'm Ready To Learn
Of The Power Of Love"

Για την αφεντιά μου, μιλάω...

Πρέπει σε κάποιον να το πω, αλλιώς ή θα σκάσω ή θα το πω εκεί που δεν πρέπει.

Έπαθα κατακούτελο crash. Από αυτά τα αιφνιδιαστικά, που όσο γρήγορα σε γεμίζουν ενθουσιασμό, τόσο γρήγορα ξεφουσκώνουν. Τώρα είμαι στο γέμισμα, λοιπόν, κι έχω πιάσει σύννεφο... Δεύτερη φορά σε έξι μήνες είναι ανησυχητικό. Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά νόμιζα ότι με χαρακτηρίζει και μία κάποια ωριμότητα... :)

Αυτός ... τόσο μα τόσο γλυκός... :):) Άλλο στυλ τελείως από αυτό που μου αρέσει συνήθως, το οποίο, όμως, ήταν ολόιδιο με αυτό κάποιου που έχω αγαπήσει. Κι όχι μόνο έμοιαζε πολύ στην παλιά μου αγάπη, αλλά ήταν και ομορφότερος.... Εμφανίστηκε ξαφνικά ως μάρτυρας της αντίδικης πλευράς και μου χαμογελούσε τόσο γλυκά, που κόντευα να ξεχάσω ότι πρέπει να είμαι αυστηρή και σαφής. Εν τέλει την έκανα τη δουλειά μου καλά, πιστεύω, αφού μου έδωσε τις απαντήσεις ακριβώς που χρειαζόμουν. Όμως τέλειωσε η εξέτασή του κι εγώ έψαχνα να δω αν βγήκε από την αίθουσα, αν έφυγε, αν θα τον ξανάβλεπα...

Καλά, σιγά μην τον ξαναδώ...

Τι γλύκα ήταν αυτή, όμως, κοτζάμ γαϊδάρα κι έχω λιώσει... :) :) 

Αααααχ! :) :) 

Η δημιουργία ζωής.

Νιώθω έκσταση στη σκέψη της δύναμης ζωής που κρύβει η ανθρώπινη αδυναμία.

Η συναίσθηση της θεϊκής πνοής που απλόχερα αλλά απλοϊκά φέρουμε μέσα μας, με παραλύει. 

Η ένωση, η συνάντηση με τον έναν Άλλον*.

Εμείς, μικροί θεοί, δημιουργοί...

ΥΓ. Δε συντελέστηκε σε μένα το θαύμα, αλλά σε έναν άνθρωπο που μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα και αγαπώ όσο εμένα :)

* [Τι να μας διδάσκει άραγε το ότι η σοφία της φύσης και του Θεού δημιουργεί ζωή από 1+1 (=1) κι όχι από 1+2 ή 1+3 ή 1 +... ;]

Ε, λοιπόν όχι.    

Βαρέθηκα να ακούω τους πάντες να κατηγορούν τα πάντα, ως να διεκδικούν για τον εαυτό τους το αλάθητο. Βαρέθηκα να ακούω για στιλιτισμό, καταδίκες, αβύσσους και τρομοκρατίες. Δε δέχομαι ως αποδεδειγμένο ότι ζω σε μία χώρα, της οποίας οι πολίτες επιθυμούν ο ένας να καεί ο άλλος. Δε δέχομαι ότι ζω σε έναν τόπο, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εκφράζονται με σκοπούμενη αφαίρεση της ζωής. Δε δέχομαι ότι οι συνειδήσεις και οι φωνές θα ησυχάσουν με την εκδίκηση. Αρνούμαι να δώσω στο θάνατο φονική διάσταση και στην τρομοκρατία υπόσταση.

Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στο κατάστημα της Μαρφιν σκόπευαν σε υλικές μόνο καταστροφές και πίστευαν ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα. Θέλω να πιστεύω ότι έχουν κι αυτοί χάσει τον ύπνο τους από το αποτέλεσμα που έφερε η ενέργειά τους. Θέλω να πιστεύω ότι κλαίνε που, σκοπεύοντας μόνο να "χτυπήσουν" υλικά όλα αυτά που εκπροσωπεί για αυτούς μία τράπεζα, στέρησαν το φως της ζωής από τρεις ανθρώπους και την ευκαιρία να το αντικρύσει  ένας τέταρτος. Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που φώναζαν "να καείτε, ...." σε όσους από επιλογή ή ανάγκη αποφάσισαν την ημέρα της απεργίας να δουλέψουν, δεν το εννοούσαν και σέβονται την ανθρώπινη ζωή περισσότερο από το δικαίωμα στη διαφορετική επιλογή, στην εργασία ή στην απεργία...   

... γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε όλο αυτό δεν είναι παρά η "εξέλιξη" προς το χειρότερο μιας στάσης ζωής και νοοτροπίας που μας αντιπροσωπεύει όλους...  
 

-----------------------------

(όλους εμάς που διαμαρτυρόμαστε για τους νέους διορισμούς στη Βουλή, αλλά πολύ θα θέλαμε να είχαμε θείο τον Πρόεδρό της...)

Κι εκεί που τα πράγματα δείχνουν ότι (πολύ λογικά) κανείς δε θέλει άμεσα να μας συνδράμει, ασχέτου μηχανισμών και δεσμεύσεων [αφού έχουμε κάνει ό,τι περνά από το χέρι μας, για να δημιουργήσουμε τη βεβαιότητα ότι θα χάσει αυτά που θα δώσει (γι' αυτό και προ-απαιτεί "τα αδύνατα", βλ. Μέρκελ)] κι ότι ο ενεργοποιηθείς μηχανισμός δεν είναι παρά ένα βήμα πριν τον Καιάδα (προσπάθησαν την "τιμή" της Ευρωζώνης να σώσουν οι έρμοι οι εταίροι, αλλά αν είναι να παρασυρθούν κι αυτοί στο βυθό μαζί μας, δεν πάει να χάσει την "τιμή" της κι αυτή... άλλωστε υπάρχει και η παρθενοραφή), εγώ διάβασα σε ένα περιοδικό χθες ότι οι έξυπνοι άνδρες τείνουν να είναι ... πιστοί και μονογαμικοί! (Επιστροφή στο αγαπημένο θέμα, που κόντεψε να θάψει η αγωνία για την επιβίωση του φραπόγαλου :).

Μάλιστα, μάλιστα, συμπέρασμα μελετών, όχι αστεία... Κι έδινε συγχαρητήρια (ο συγγραφέας του άρθρου) στις γυναίκες που ερωτεύονται το μυαλό του άνδρα (πρώτα) και μετά αυτόν :).... 

Να λειτουργεί άραγε κι αντίστροφα; Ότι δηλ. όσοι απατούν τις συντρόφους τους έχουν κι ΙQ ραδικιού (και με την ευρύτερη έννοια της συναισθηματικής νοημοσύνης, ίσως);  Κοίτα να δεις που τελικά αποφεύγουμε τους ανέντιμους και πολυγαμικούς και για έναν επιπλέον λόγο: να μην πεθάνουμε και με κέρατα και από "βαρεμάρα" ;)   

ΥΓ. Προσωπική εμπειρία δεν επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα του άρθρου...

ΥΓ.2. *Τίτλος του άρθρου από το 1ο τεύχος του περιοδικού Psychologies Magazine, σελ.30, το οποίο έχει αυτούσιο ως εξής: "Έξυπνοι άνδρες είναι οι πιστοί άνδρες. Την επόμενη φορά που θα δείτε έναν άντρα να τρέχει πίσω από διαφορετικά φορέματα, απλά αγνοείστε τον! Είναι - κυριολεκτικά - ανόητος. Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι μελετητές της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου (LSE), οι οποίοι αντιστοίχισαν στους δείκτες νοημοσύνης τις κοινωνικές στάσεις και τις αντιλήψεις χιλιάδων ανδρών και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι "οι εξυπνότεροι άνδρες είναι πιθανότερο να εκτιμούν περισσότερο τη μονογαμία σε σχέση με τους λιγότερο έξυπνους". Αν λοιπόν ανήκετε στις γυναίκες που θεωρούν ότι η πιο ερωτογόνος περιοχή ενός άνδρα είναι ο εγκέφαλός του, αξίζετε συγχαρητήρια. Έχετε κάνει την καλύτερη επιλογή".

Ένα από τα αγαπημένα "φοιτητικά" ΣΚ που λατρεύω ήταν κι αυτό που πέρασε... Από αυτά, που το μυαλό χαλαρώνει από τα πρέπει, είσαι όλη μέρα έξω για καφέ, βόλτα, φαγητό, κλπ,  επιστρέφεις σπίτι για καμιά ώρα και το βράδυ ξαναβγαίνεις [κι ας κοιμάσαι όρθιος από την κούραση (καλά, εγώ πλέον κοιμάμαι και κυριολεκτικά όρθια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα...)]. 

Σάββατο με πολλαπλούς καφέδες, βόλτα, φαγητό, κόκκινα χαλιά :) και Μύρωνα Στρατή - κατά τις 12.30πμ άκουγα με τα μάτια κλειστά από την κούραση και ονειρευόμουν το κρεβάτι μου, στο οποίο βρέθηκα λίγο αργότερα λόγω ανωτέρας...νύστας :)).

Και Κυριακή πανομοιότυπα..., αλλά με bonus παραδεισένια κερασάκια :)  Ααααα, δε λέω με ποια υπέροχα μελάκια βρέθηκα ούτε πόσο ωραία περάσαμε all day long. Ένα θα πω μόνο: ότι μέχρι και τον "καπετάνιο" είχα την τιμή να δω το βράδυ  μετά του Κ. Λεμονίδη  (όσο άντεξα πάλι, γιατί στο 60 λεπτο ήρθε η νύστα και με πήρε... :)   

http://www.costaslemonidis.gr/news/index.php 

Τα φιλάκια μου στα ... "κερασάκια" και εις αλλα repetitions με υγεία :)