Έχω στεναχωρηθεί, επειδή έχει στεναχωρηθεί πολύ το Νικούλι μου με όσα της αποκαλύφθηκαν μετά από 8 χρόνια σχέσης. Την έχω από κοντά, σε καθημερινή βάση, να μιλάμε, να ξεδίνει, να το μοιράζεται.

Κι αναρωτιέμαι αν εννοείται, αν μπορεί βάσιμα να υποτεθεί, ότι, αφού είσαι με έναν άνθρωπο 8 χρόνια, θέλεις να είσαι μαζι του για πάντα. (Προσωπικά με το για πάντα δεν εννοώ το να εισέλθεις "εις γάμου κοινωνίαν", για το οποίο έχω μία πολύ συγκεκριμένη θεώρηση, που ίσως αναπτύξω άλλη φορά - αν και για τους περισσότερους ανθρώπους το για πάντα αυτό συνεπάγεται). Τεκμαίρεται, λοιπόν, η επιθυμία αυτή λόγω των πολλών χρόνων σχέσης; ΄Ή τίποτα δεν μπορεί να εννοείται ή να υποτίθεται, εφόσον δεν έχει εκφραστεί σαφώς και ευθέως;

Δεν έχω άποψη, γιατί δεν έχω ιδία πείρα και γιατί δε βλέπω καμία λογική στο να μη μιλούν οι άνθρωποι που είναι σε μία σχέση, να μην εκφράζονται και να μη γνωρίζει ο ένας τι θέλει ο άλλος, ώστε να καταφεύγουν σε υποθέσεις

Δεν είναι όμως μία μοναδική περίπτωση το περιστατικό που αναφέρω. θα έλεγα ότι είναι ένα συχνό φαινόμενο. Πρόσφατα άκουσα και για άλλη ιστορία που μετά από τέσσερα χρόνια η κοπέλα θεωρούσε ότι θα παντρεύονταν κι εκείνος, μόλις ένιωσε ότι εκείνη αυτό περίμενε, αν και στεναχωρήθηκε που θα την πλήγωνε, τη χώρισε. Δε φαντάζομαι να την αγαπούσε και να μην ήθελε να είναι μαζί. Αλλά αφού δεν την αγαπούσε, γιατί διατηρούσε τη σχέση 4 ολόκληρα χρόνια; (ή 8 στην άλλη περίπτωση;). Θα ήθελα πολύ να καταλάβω το λόγο που οι άνθρωποι μένουν/βολεύονται σε μακροχρόνιες σχέσεις, χωρίς να θέλουν πραγματικά τον άλλον στη ζωή τους. Δεν είναι ανέντιμο αυτό (προς τον εαυτό τους, αν δεν το έχουν αντιληφθεί, προς τον άλλο...);

Καταλήγω στο ότι, επειδή είναι δύσκολο (θέλει αμοιβαίο, έντονο συναίσθημα και "δουλειά" και εξωτερίκευση και, κυρίως, το να μπορεί ο (καθ)ένας "να ακουμπήσει την ψυχή του" στον άλλο) αυτό το στενό "δούναι-λαβείν" μίας ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, εξ ορισμού είναι και σπάνιο. Αφού, λοιπόν, στην παρούσα καθημερινότητα, στον "καιρό μας" οι άνθρωποι κάνουν "σχέσεις" εύκολα, είναι ίσως επόμενο είτε να τις χαλούν εύκολα είτε να μένουν σ' αυτές με ελαφρά καρδιά, χωρίς να είναι ερωτευμένοι, επειδή δεν έχουν/δε νιώθουν/ή δε θέλουν να κοπιάσουν ή να αναζητήσουν αυτό το "δύσκολο" κάτι άλλο...

Αααχ, ακούω πάλι το "Να κοιμηθούμε αγκαλιά" του Παπακωνσταντίνου και τρελαίνομαι... Δεν το χορταίνω. Η (αγέννητη) αγάπη μέσα μου, το απόσταγμα της ψυχής μου, όλο, ένα τραγούδι...

... while they are still alive". 

Δεν έχω ιδέα ποιος το είπε αυτό, αλλά μ' αρέσει. Και το ακολούθησα, πολύ πρόσφατα και πολύ συνειδητοποιημένα. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει δυνατή. Σίγουρα, όμως, με έκανε ωριμότερη, ίσως και καλύτερη ως άνθρωπο... Αλλά αυτά, τα δικά μου, έχουν ξεθωριάσει τώρα μέσα μου... 

Διαβάζω μερικά love quotes, μήπως ξυπνήσει πάλι κάτι...τίποτα, μία γλυκιά αόριστη αίσθηση μόνο.

Τώρα, ανάμεσα σε χαρτιά, βιβλία, αναλύσεις, αποφάσεις, σκέφτομαι και προσπαθώ να γράψω.

Στα μικρά διαλείμματα, η σκέψη μου ξεφεύγει στα χτεσινά. Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι η έλλειψη λογικής με παραλύει. "Με προσβάλλετε που μιλάτε έτσι για μένα και τη νέα μου σχέση" (απάντηση σε απλή αναφορά του γεγονότος ότι ο άλλος ήρθε εδώ ένα ΣΚ κι ήταν μαζί). "Με παρουσιάζετε ως κακή μητέρα" (απάντηση στο ότι είναι καλύτερο για τα παιδιά να μείνουν στο οικείο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον τουλάχιστον ως το τέλος της χρονιάς και να μετακομίσουν στην άλλη πόλη μαζί της το καλοκαίρι). Μου πού είναι οι αξιολογικές κρίσεις που την προσβάλλουν; Ένα γεγονός και μία πρόταση αναφέρθηκαν. Κι αυτά τέθηκαν επί τάπητος και από το δικηγόρο της.

Δυστυχώς ενεπλάκην προσωπικά και δεν πρέπει. Μου λείπει η πείρα...να πάρει!

Και σκέφτομαι: Αν ένιωθε καλά με τη νέα σχέση της κι αν πίστευε όντως μέσα της ότι κάνει το καλύτερο για τα παιδιά, δε θα την ένοιαζε τι πιστεύω εγώ, τι πιστεύει ο καθένας. Θα ήταν εντάξει με τη συνείδησή της, θα στήριζε τις αποφάσεις της και θα προχωρούσε. Με τον εαυτό της δεν τα έχει καλά, λοιπόν, με τον εαυτό της είναι θυμωμένη και προβάλει τις ενοχές της αλλού... Όλοι τα περνάμε αυτά. Όλοι έχουμε ανάγκη από βοήθεια. Αν τουλάχιστον μιλούσε με κάποιον επαγγελματία, ίσως έβρισκε άκρη. Ίσως ήταν καλύτερα τα πράγματα. Τι κρίμα, μωλέ...

Στον εαυτό μου αναφέρομαι... και σε πολύ συγκεκριμένη άλλη γυναίκα. "Βγήκα από τα ρούχα μου" και δεν έπρεπε, ούτε ως άνθρωπος ούτε ως επαγγελματίας. Αλλά συνέβη...

Ζευγάρι στα late thirties, 15 χρόνια γάμου, 2 παιδιά. Εκείνη ερωτεύεται συνάδελφο του άνδρα της. Το συζητάει μαζί του (με τον άνδρα της) πριν προχωρήσει σε δημιουργία εξωσυζυγικής σχέσης. Εκείνος την ακούει, κατανοεί, δεν τη διώχνει, δε θέλει να χαλάσουν την οικογένειά τους. Της καθιστά σαφές ότι είναι "εκεί" κι ότι είναι διατεθειμένος να το "δουλέψει", να το "δουλέψουν μαζί". Της ζητάει, τέλος, να αποφασίσει τι θέλει. Κι όλα αυτά με μια υπομονή, μια μεγαλοψυχία και έναν αυτοσεβασμό, που τον κάνει να ξεχωρίζει. Αναπόφευκτα τον θαυμάζω για τη στάση του. [Κι αυτό γιατί έχω δει την ψευτομαγκιά και την αγριότητα του θιγμένου "ανδρικού εγωισμού", με την οποία αντιδρά ο μέσος, (μαμόθρεφτος) ανατολίτης]. Μήνες τώρα εκείνη παραπαίει. Συζητούν, προσπαθούν, κοιτούν τι είναι καλύτερο για τα παιδιά. Αποφασίζει τελικά για τον άλλο. Με την πολλή συζήτηση και την πολλή κατανόηση του ανδρα της, όμως, φτάνει σε σημείο να εξακολουθεί να ζει στο σπίτι τους, να μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο απροκάλυπτα με την καινούρια της αγάπη, να βγαίνει μαζί του και, κατόπιν, σε γνώση συζύγου και παιδιών, να επιστρέφει στο σπίτι τους! Φυσικά, ο άνδρας της έφτασε πια στα όριά του... Δεν αντέχει.  Ο χωρισμός φαίνεται ότι είναι μονόδρομος. Άλυτο θέμα: τι θα γίνει με τα παιδιά. Με την ανεκτικότητα και την κατανόηση που της έδειξε τόσο καιρό, αυτή (ουσιαστικά μη αναγνωρίζοντας την υπέρβασή του - είναι και πληγωμένος, αφού την αγαπούσε, πέραν του φυσιολογικού ανθρώπινου εγωισμού - που δεν έδειξε) εξακολουθεί να μένει στο σπίτι! Με εντυπωσίασε το ότι θίχτηκε, όταν έγινε απλή, ανώδυνη αναφορά στην επιλογή της να είναι με κάποιον άλλο. Εντάξει, ερωτεύτηκε. Ας τη στηρίξει την επιλογή αυτή κι ας υποστεί τις όποιες συνέπειες. Αυτή φαίνεται ότι νιώθει ανασφάλεια με τον εαυτό και το μέλλον της, αναρωτιέται πώς θα ζήσει τα παιδιά φεύγοντας και παίρνοντάς τα μαζί, αλλά φοβάται τι θα πει ο κόσμος αν τα αφήσει και, σίγουρα (φαντάζομαι) ως μάνα, δε θέλει πραγματικά να τα αφήσει. Δεν ξέρει τι να κάνει πρακτικά με τη ζωή της. Αυτό που κάνει, όμως, είναι, κατά τα λεγόμενά της, "άνευ άλλης επιλογής έτσι όπως είναι η κατάσταση", να μένει στο σπίτι με τον άνδρα και τα παιδιά της και φανερά να είναι με τον άλλο. Μάλιστα, βάζει τα παιδιά της να μιλάνε μαζί του στο τηλέφωνο, ενώ βρίσκεται στο σπίτι με τον άνδρα της! 

Σαφέστατα η κατάσταση είναι νοσηρή (ο άνδρας της επανειλημμένα πλέον λέει ότι με δυσκολία συγκρατείται από το να χειροδικήσει εις βάρος της, ενώ εκείνη, γνωρίζοντας ότι δεν είναι τέτοιος άνθρωπος, εξακολουθεί αναποφάσιστη στο ίδιο μοτίβο). Δική μου κρίση είναι ότι η συμπεριφορά της, εκμεταλλευόμενη την κατανόηση, την αγάπη και την υπομονή του άνδρα της είναι (και) απίστευτα εξευτελιστική για αυτόν (ως άνθρωπο), τελείως αναξιοπρεπής για την ίδια και αναμφίβολα πολλαπλά τραυματική για τα παιδιά...

Τελικά, όσο και να προσπαθεί ο ένας (συνειδητοποιημένα, με συζήτηση, με υπομονή, με διάθεση για "δουλειά") να δημιουργήσει, να διατηρήσει μία καλή, λειτουργική σχέση ή να την τερματίσει αξιοπρεπώς και με τρόπο υγιή, it takes two to tango... Και το λογαριασμό πληρώνουν, άνευ επιλογής κι ευθύνης, τα παιδιά...

στο παράθυρο, ο ουρανός με αυτή τη μελαγχολική σκοτεινότητα, η θάλασσα χειμωνιάτικη, αγριεμένη βασίλισσα κι εγώ, απορροφημένη στις σκέψεις μου, με τη θύμηση της μυρωδιάς της βροχής, να απολαμβάνω τον ήχο του νερού, τη γλυκιά ζεστασιά του χειμώνα. Οι άλλοι δίπλα μου να μιλούν δυνατά κι εγώ να μην ακούω τίποτε ανθρώπινο.  Μα τι ομορφιά, εκεί έξω, Θεέ μου! Δώρο.. Στιγμές που σκιρτίζει η καρδιά... Πόσο θα ήθελα να απομονωθώ να τις απολαύσω...Τι υπέροχα να είχε τη θέα αυτή το σπίτι μου και να βυθιζόμουν στο χαλί, κοιτάζοντας έξω, ακούγοντας τη βροχή, μετρώντας τις σταγόνες της, πετώντας ανάμεσα στα μαύρα και γκρι σύννεφα, που παίζουν μ' εκείνο το διστακτικό, μαγεμένο φως που έχει το βρόχινο σκοτάδι. Κι ίσως εκεί ν' ακουμπουσα την ψυχή μου ήρεμη, σίγουρη, ζεστή...   

"Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά"

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά
Με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
Και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά
Για να πετάει τους νόθους γιους της

Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά
Μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη
Γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,
Γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
Και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι

Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
Κι ένας θεός που με κοιτάζει βαλσαμωμένος
Κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά
Να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος

Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά
Είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο
Διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
Είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά

Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
Μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
Και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά
Σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
Από ανθρώπους και θεούς καταραμένος

Ενδιαφέρον μου ακούστηκε: Βάζεις τον τραγουδιστή/συγκρότημα που σου αρέσει και ακούς ράδιο με τραγούδια δικά του και ίδιου ύφους; Πολύ καλό! Lets give it a try, σκέφτηκα.

Αλλά η δοκιμή έδειξε ότι τα feeds δε λειτουργούν σωστά (ή οι άνθρωποι έχουν συγκεχυμένες προτιμήσεις...) Μόνο στα Κρίνα δεν με απογοήτευσαν τελείως οι λοιπές επιλογές... (αν και δεν τα έβαλε πρώτα πρώτα, όπως ήθελα). Κατά τ' αλλα: Δεν μπορεί να ζητάω Αρβανιτάκη και να μου βάζει τραγούδια της Πέγκυς Ζήνα ως ταιριαστής συναδέλφου (έλεος, δηλαδή!). Ούτε να βάζω Πρωτοψάλτη και να μου βγαίνει πρώτος πρώτος Μπιθικώτσης (εντάξει, εδώ κάποια συγκεκριμένα κομμάτια μου αρέσουν - αλλά αυτά που μου έβαλε να ακούσω όχι!). Εκνευρίστηκα. Το έκλεισα τελείως αντί να κάτσω να μάθω καλύτερα πώς λειτουργεί. Επιστροφή στα δικά μας γνωστά λημέρια....

... είναι η ατάκα της ημέρας από τη φίλη μου τη Μαρία.

Με άλλα λόγια δε θα δώσουν σημασία  στο (ίσως ούτε καν καταλάβουν το) ότι μία γυναίκα, για λόγους αρχής, δε θα έμπλεκε ποτέ με κάποιον που είναι "αλλού" (δεσμευμένος ή απλά "μπλεγμένος" μέσα του/ έξω του, δεν έχει σημασία).

Ως εκ τούτου, κατά τη φίλη μου, ακόμα κι αν αυτό το γνωρίζουν ως θέση και αρχή της συγκεκριμένης γυναίκας, το... "ξεχνούν", το παραβλέπουν και μπορεί να παρεξηγήσουν τυχόν φιλική συμπεριφορά της προς αυτούς (αν και είναι γνωστό ότι οι ίδιοι βρίσκονται "αλλού").

Πολύ γενικεύουμε και δεν είναι σωστό. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά. Αυτό ήταν η πρώτη μου αντίδραση. Όσο το σκέφτομαι, όμως, αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι και τελείως άστοχη η υπόθεση αυτή. Ίσως, στη "διαφορετικότητα" των δύο φύλων να ανήκει και αυτό το χαρακτηριστικό, δηλ., στην πλειοψηφία τους, οι άνδρες όντως να παραβλέπουν μία τέτοια πληροφορία, όταν μία γυναίκα συμπεριφέρεται φιλικά, με αποτέλεσμα να πρέπει εκείνη να είναι ιδιαίτερα προσεκτική στον τρόπο που φέρεται, για να μην παρεξηγηθεί...

ΟΚ, αρκετός προβληματισμός για απόψε. Μου χρειάζεται μία βόλτα στα σύννεφα. Μόνο μία "Bonnie" μπορεί να με συντροφεύσει στην πτήση ως εκεί:)

"Holding out for a hero"

Ποιήμα του Γιάννη Ρίτσου

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ποιήμα της Μαρίας Τζιρίτα

"Εσύ φορούσες την αγάπη. Ρούχο καθάριο και αγνό

Εσύ, σαν Άγγελος, χωρίς πρόθεση κακιά

Έτσι ήρθες. Σαν αλήθεια και σαν φως

Σαν τη μοιραία Χάρη, τη βαθιά

Τα μάτια σου δυό πέλαγα, ατέρμονα

Τα χέρια σου σα μαγικά ραβδιά

Με τύλιξες με την αγάπη σου

Με κράτησες ζεστά

Σαν Άγγελος, χωρίς πρόθεση κακιά

Μα δε σε είδα. Το φως σου το αρνήθηκα

Την αλήθεια σου δεν πίστεψα

Με ξένο ρούχο ντύθηκα

Δεν κοίταξα τα μάτια σου, δεν ήρθα στο ταξίδι

Τη μοίρα την αγνόησα και τη μοιραία Χάρη

Τον Άγγελό μου πρόδωσα, του γύρισα την πλάτη

Μα εσύ φορούσες την αγάπη κι έμεινες κι επέμεινες

Έκανες τον πόνο δύναμη και την καρδιά σου πέτρα

Και δε με πέταξες, μα μ'έκλεισες πιο μέσα

Ακόμα πιο σφιχτά, ακόμα πιο ζεστά

Με αγάπη τόσο δυνατή που δε χωράει σε μέτρα

Σε είδα Άγγελέ μου, σε βλέπω, σε κοιτώ

Και τώρα σε παρακαλώ

Κοίτα με ξανά και μη φοβάσαι, το ρούχο το φορώ

Εκείνο το καθάριο, το αγνό και σ'αγαπάω

Μη φύγεις, μη μ'αφήσεις, ταξιδεύω

Στα πέλαγα τα μάτια σου, στα μαγικά ραβδιά σου

Με το δικό σου φως κοιτώ, τη Χάρη σου γυρεύω

Και μέσα απ'τη ζωή σου ζω

Μ'ανάστησες και μ'έστησες ξανά εδώ μπροστά σου

Στα χείλη μου πνοή δώσανε τα φιλιά σου

Η καρδιά μου, το κορμί μου, η ψυχή μου

Όλα δικά σου... "

Είδα ένα γκρουπ στο facebook, το "Αγάπη μου, δε φταίω εγώ. Η πόρτα δεν κλειδώνει", το οποίο αναφέρεται στην απιστία και το πώς την αντιμετωπίζουν οι απατήσαντες, οι απατημένοι και οι ... εν δυνάμει απατήσαντες και απατημένοι.

Η πρώτη αντίδρασή μου, διαβάζοντας τα ποστς στo discussion board, ήταν η έκπληξη για την "καθολικότητα" του τρόπου αντιμετώπισης (π.χ. υπάρχει και κανείς να μην το έχει  κάνει / αν το μάθαινα, θα έκανα το ίδιο /δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς που δεν το έχει κάνει, γιατί όλοι θέλουμε να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο, και έχω απατήσει και έχω απατηθεί, κλπ).

Αν δηλαδή τα μέλη του γκρουπ και όσοι πόσταραν είναι ενδεικτικά του τρόπου που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των σύγχρονων Ελλήνων την απιστία (άρα και την ερωτική σχέση με έναν άλλο άνθρωπο), τότε είναι σαφές ότι η ζωή μάς αντιμετωπίζει επιφανειακά, γιατί έτσι επιφανειακά την αντιμετωπίζουμε κι εμείς.

Ποια δυσκολία στις σχέσεις των ανθρώπων σήμερα και ποια προβλήματα στην επικοινωνία; Κολοκύθια! Τα πράγματα είναι απλά: Δεν υπάρχουν ούτε σχέσεις ούτε επικοινωνία, γιατί αυτά που εμείς δημιουργούμε δεν είναι σχέσεις, είναι απλές επιφανειακές συναντήσεις. Άντε, πάμε για άλλα, βαρεθήκαμε, τι είχαμε τι χάσαμε, ωραίο το καινούριο - που σε λίγο θα παλιώσει κι αυτό- , μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο, όπου ούτε τα συναισθήματα ούτε ο άνθρωπος ούτε καν αυτή η ιερή ένωση των κορμιών (ξεγύμνωμα ψυχής το λέω εγώ) έχει καμία ιδιαίτερη σημασία. Ως να τρώμε ψωμί και τυρί. Σήμερα μαζί, αύριο με το φίλο σου, μεθαύριο με την αδερφή σου... Φαγητό είναι μωρέ, σιγά τα ωά! Είμαι υπερβολική, ίσως. Δε διεκδικώ κανένα αλάθητο απόψεων. Απλά τις εκφράζω. Τώρα αν δικαίως με αποκάλεσαν κάποιοι φίλοι μου την τελευταία των Μοϊκανών..., το ψάχνω ακόμα.

Άντε καλά... Για απόψε θα ξεσκονίσω το άσπρο συννεφάκι μου και θ' αράξω παρέα με τους Scorpions ...

 "Send me an angel"

The wise man said just walk this way
To the dawn of the light
The wind will blow into your face
As the years pass you by
Hear this voice from deep inside
Its the call of your heart
Close your eyes and your will find
The passage out of the dark

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

The wise man said just find your place
In the eye of the storm
Seek the roses along the way
Just beware of the thorns

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

The wise man said just raise your hand
And reach out for the spell
Find the door to the promised land
Just believe in yourself
Hear this voice from deep inside
Its the call of your heart
Close your eyes and your will find
The way out of the dark

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star
Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

Υπέροχες λέξεις, ειδικά η πρώτη, όταν τη λες, όταν την ακούς...

Αλλά και ό,τι νιώθουμε, είναι υγιές να το εκφράζουμε... Θα ήταν αλλιώτικη η ζωή μας, αν τολμούσαμε να εκφραζόμαστε πιο πολύ, αν λέγαμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε (ειδικά, όταν αυτό που μας κρατάει να εκφραστούμε δεν είναι η ευγένεια, αλλά ο εγωισμός και ο φόβος...).

Σήμερα, όμως, πάλι σε ορθογραφικό θέμα θα αναφερθώ.

Νιώθω (κι όχι νοιώθω)

Νοιάζομαι (κι όχι νιάζομαι, αν και το λάθος αυτό δεν είναι τόσο συχνό).

Περνάμε τόσο μεγάλο μέρος της ημέρας γράφοντας, διαβάζοντας...ας επικοινωνούμε (τουλάχιστον ορθογραφικά) σωστά (με το γραπτό λόγο)...

Κι ένα υπέροχο τραγουδάκι της Νατάσσας Μποφίλιου για επίλογο :)

"Εν λευκώ"

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ.... 

Τώρα, βέβαια, μου προκύπτει κόλλημα!

Πολύ καιρό τώρα προσέχω ότι το επίθετο "πολύς" στο θηλυκό του το γράφουν ΌΛΟΙ "πολύ" κι όχι "πολλή", όπως θεωρούσα ότι είναι σωστό. Κι άντε να το επισημάνεις, χωρίς να νιώσει ο άλλος ότι ασκείς κριτική. Τέχνη θέλει αυτό κι εγώ ακόμα διδάσκομαι... Όλοι κάνουμε λάθη, δεν τρέχει τίποτε, δεν είμαστε λάθη εμείς, σιγά το πράγμα τώρα να διορθώσω κάτι που γράφω λάθος! Αλλά ο άλλος νομίζει ότι του τη λες, άσχετα με το ότι δεν έχεις τέτοια πρόθεση... οπότε "μούγγα στη στρούγκα"! :)

Τώρα όμως, που είδα και μήνυμα φίλης μου, νέας και πανέξυπνης δασκάλας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, να μου γράφει ότι είχε "πολύ δουλειά", αμφισβητώ σοβαρά τις βασικές γραμματικές μου γνώσεις από το σχολείο. Λέω, δεν μπορεί, για να το γράφουν έτσι παντού, πάντα, οι πάντες, μέχρι και μια δασκάλα, εγώ θα κάνω λάθος. Με έπιασε πρόωρα το Αλχτσχάιμερ κι επιμένω κιόλας! Χαμένο το΄χω και δεν το ξέρω...

Άνοιξα, λοιπόν, μια παλιά γραμματική, έβαλα και το λήμμα στο internet και βρήκα ότι πράγματι το επίθετο είναι πολύς-πολλή-πολύ, π.χ. έχει πολλή κίνηση (θηλ.), κάνει πολύ κρύο (ουδ.).΄Το θηλυκό του επιθέτου "πολύς" είναι "πολλή" κι όχι "πολύ".

Είναι άλλο το "πολύ", το οποίο προσδιορίζει ρήματα, επίθετα (αλλά ΌΧΙ ουσιαστικά) και γράφεται πάντα έτσι (π.χ. έχει πολύ μεγάλη κίνηση, ευχαριστώ πολύ, σ' αγαπώ πολύ...

πολύ, όμως! :) ).

Λέξεις ενός άνδρα που μόλις έγινε πατέρας, όταν μου έστειλε φωτογραφία του μωρού τους. Είναι τόση η χαρά και η ευτυχία του, που τις πρώτες αυτές μέρες τα έχει αφήσει όλα κι ασχολείται μόνο με το μωράκι και τη "γυναίκα της ζωής του" (πάλι δικά του λόγια... :)). Και πάνες αλλάζει και μπανάκι του κάνει κι έχουν απορροφηθεί εντελώς κι οι δύο από το θαύμα...

Προφανώς περί θαύματος πρόκειται και με διττή έννοια.... Θαύμα είναι από τη μια το γεγονός της νέας αυτής ζωής. Θαύμα, όμως, είναι σήμερα το να γεννιέται ένα παιδί μέσα σε μία αληθινή σχέση αγάπης δύο ανθρώπων, που συνειδητοποιούν (αμοιβαία) αυτή την έλευση, γιατί έχουν ψάξει μέσα τους λίγο πιο βαθιά και γιατί, αν δεν "ήταν ο ένας για τον άλλο", δε θα ήταν μαζί ούτε θα αποφάσισαν να "δημιουργήσουν ζωή". Πόσο τυχερό αυτό το μωράκι..! :) 

Έχω δει άλλα παιδιά να γεννιούνται, γιατί "έτσι είθισται", σε σχέσεις μη λειτουργικές, σε σχέσεις που οδηγούνται στο γάμο από αδυναμία, απελπισία ή συνήθεια. Δε λέω ότι απουσιάζει πάντα ο έρωτας. Συχνά υπάρχει, αλλά κάπου εκεί, στα σκοτεινά, χάνεται. Και μετά βλέπω γυναίκες να "πιέζουν" τα πράγματα, ώστε να παντρευτούν, κάτω από την πίεση του χρόνου και της κοινωνίας (που λίγο νοιάζεται για την ουσιαστική ευτυχία, για την αλήθεια της ζωής). Βλέπω άνδρες να παντρεύονται και να γίνονται γονείς, χωρίς να νιώθουν το "θαύμα" της γυναίκας της ζωής τους, χωρίς καν να νιώθουν το "θαύμα" της νέας ζωής, συχνά χωρίς καν να είναι εκεί, άλλοτε "φυσικά" κι άλλοτε "ψυχικά". 

Μα πώς μπορούν; Πώς μπορούν να παίρνουν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή, έτσι υπολογιστικά οι μεν, χωρίς συναίσθηση οι δε, χωρίς αληθινή αμοιβαία αγάπη κι επιθυμία; Πώς αποφασίζουν να ζήσουν μια ζωή μέσα στο συμβιβασμό και τη δυστυχία; Ή μήπως δεν είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν συνειδητοποιούν τι γίνεται;

Ναι, ναι, μου το είπε η φίλη μου η Γκέλυ ότι είμαι πολύ ρομαντική κι ότι η ζωή δεν είναι έτσι, ας το πάρω χαμπάρι μια ώρα αρχίτερα. Κι ότι κι εκείνη έκλαιγε που αναγκάστηκε να "παραιτηθεί" από τη φαντασίωση της ρομαντικής πρότασης γάμου και του είπε "αν δε θέλεις να παντρευτούμε, χωρίζουμε. Δεν έχω άλλο χρόνο". Κι ότι έκανε μία καλή οικογένεια και υπέροχα παιδιά κι αυτό είναι ένα θαύμα από μόνο του, ακόμα κι αν εκείνος δεν είναι ο μεγάλος της έρωτας ή ό,τι ονειρευόταν. "Με τα όνειρα θα μείνεις μόνη σου", μου είπε.

Κι εμένα μου φαίνεται απίστευτο να προχωράς σε κάτι τόσο σημαντικό με κάποιον που δεν είναι ο μεγάλος σου και αμοιβαίος έρωτας. Μου φαίνεται αδιανόητος, σκλαβιά, ακόμα κι απεχθής ένας γάμος, έτσι, γενικά κι αόριστα. Είναι που είναι κάτι πολύ δύσκολο. Θέλει κόπο, θέλει δουλειά πολλή... από το να φροντίζεις για άλλους, άταν έχεις μάθει μια ζωή να σε φροντίζουν, μέχρι να μειώσεις την ατομική σου ελευθερία, να παραιτηθείς από την ανάγκη των προσωπικών στιγμών απομόνωσης, να είσαι εκεί γιατί "έτσι πρέπει". Όλα αυτά είναι τόσο δύσκολα, που για να γίνουν ... θα πρέπει να νιώθει ο ένας για τον άλλο ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να είναι μαζί... να επικοινωνούν ουσιαστικά, να μη φοβούνται να μοιραστούν, να ανοιχτούν, να ακουμπήσουν ο καθένας την ψυχή του στον άλλο...

Από αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα...

Μακάρι όλα τα μωράκια να βιώνονται ως "θαύματα"

κι από τους δύο...

Δεν ξέρω αν είναι καλός ο τρόπος που αντιδρώ στην πίεση που νιώθω για πράγματα που πρέπει να κάνω και δεν τα θέλω.

Επιλέγω απλά να ξεφύγω από αυτά, στο βαθμό που μπορώ. Δε θέλω να κάνω μάθημα. Σκέφτομαι σοβαρά να βρω έναν λόγο, για να μην πάω. Δε θέλω να δουλέψω το τάδε θέμα. Δε θα το δουλέψω. Κι ας μην πληρωθώ. Νιώθω ότι δεν αντέχω να πιέζομαι, ότι η ζωή είναι σύντομη και ότι δεν μπορώ άλλο να κάνω πράγματα που δε μου δίνουν χαρά.

Το θέμα είναι, όμως, ότι στη ζωή πρέπει να κάνουμε και πράγματα που δεν μας αρέσουν. Πρέπει να είμαστε συνεπείς με αυτά που αναλαμβάνουμε. Αυτή η ευκολία με την οποία αποκηρύσσω το "πρέπει" με τρομάζει. Κι αν ακόμα (θεωρητικά) είμαι τυχερή, που μπορώ και ξεφεύγω (όχι χωρίς τίμημα, βέβαια συν τις τύψεις), μήπως επιλέγω τον εύκολο δρόμο; Μήπως δεν παλεύω αρκετά; Μήπως είμαι απλά άνθρωπος που τα θέλει όλα εύκολα και δεν προσπαθεί; Δεν ξέρω, να πάρει η ευχή!

Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω πίεση, ότι δε θέλω να νιώθω έτσι, ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο, ώστε να με ευχαριστεί αυτό που δουλεύω, για να μην πιέζομαι. Κι αναρωτιέμαι, μήπως τελικά είμαι ακόμα στην αρχή. Μήπως ακόμα δεν έχω βρει τον επαγγελματικό μου δρόμο... Μια δουλειά να με εξιτάρει, για να την κάνω με ευχαρίστηση, χωρίς αυτήν την (απαίσια) πίεση.

Αϊντε, άαααιντε! Γραμμή για τον ψυχίατρο...

Τελευταία μέρα στο Λονδίνο σήμερα και, αφού έπεισα τους άλλους να φύγουν χωρίς εμένα, βγήκα να απολαύσω τη βόλτα μόνη μου. Ήταν υπέροχη η βόλτα! Εκτός του ότι σε κάποια στιγμή χιόνισε και περπατούσα σχεδόν χορεύοντας από τη χαρά μου, ενώ μετά έβγαλε ήλιο (!) κι ήταν πανέμορφα, μέρος της απόλαυσης ήταν ότι ήμουν μόνη μου. Μία μέρα έτσι τη χρειαζόμουν και την καταευχαριστήθηκα. Τελικά συναντηθήκαμε το απόγευμα, για να φάμε όλοι μαζί και μετά πήγαμε στους "Αθλιους", το μιούζικαλ. Ήταν πραγματικά τόσο καλό, όσο λένε κι εγώ ... έβαλα τα κλάματα. Συνδύαζα σκέψεις, βιώματα, διαβάσματα. Κάποια στιγμή ήθελα να τελειώσει να φύγουμε. Δεν άντεχα τη φόρτιση...

Το "τόξο της ελευθερίας": Η επιλογή να κάνεις το καλό, όταν ξέρεις ότι υπάρχει το κακό (και furthermore όταν έχεις "υποφέρει τόσα που μισείς τον κόσμο", όπως οι Άθλιοι, και θα ήσουν δικαιολογημένος, αν δεν το έκανες). Αυτή η ελευθερία είναι που κάνει τη διαφορά. Όλοι ελεύθεροι είμαστε να επιλέξουμε.

Κι αυτό είναι συνάμα το μεγαλειώδες: Το να επιλέξεις  ελεύθερα να κάνεις καλό, να φερθείς με καλοσύνη, ενώ νιώθεις ότι "δικαιούσαι" να μην το κάνεις... Συμπλήρωσα αυτό το ποστ μετά το βράδυ που είδα το μιούζικαλ. ΄Κάτι πολύ μικρό μου συνέβη κατόπιν, στο οποίο, όμως, η αρχική μου αντίδραση ήταν αρνητική, ως να μην είχα καταλάβει ούτε αυτά που η ίδια έλεγα...

Ταρακουνήθηκα με τη διαπίστωση. Άλλαξα αντίδραση. Θα μου είναι το μάθημα διαρκείας, άραγε.... ; 

Βρίσκομαι σε ένα υπέροχο δωμάτιο με τεράστιες μπαλκονόπορτες κι όπως είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, χαζεύω τα φώτα που αντανακλούν στα νερά του ποταμού ακριβώς από κάτω, ακούω ραδιόφωνο και γράφω. Απομονώθηκα πριν λίγο, γιατί με έπιασε ένας δυνατός πονοκέφαλος. Τελειώνει η όμορφη εβδομάδα του ταξιδιού, αλλά δεν αισθάνομαι καμία μελαγχολία. Όλα χαλαρά τα αντιμετώπισα απ' την αρχή, αν και με χαροποιούσε ιδιαίτερα η ιδέα της Πρωτοχρονίας εδώ.

Κι αφού κατάφερα να απομονωθώ και να απολαύσω μόνη (επιτέλους) τη θέα, έπιασε πάλι δουλειά το τσερβέλο μου και σκέφτομαι και θέλω να γράψω, να εκφραστώ, να ονειρευτώ...

Νέος χρόνος μπήκε (έχει και το αγαπημένο μου νούμερο) κι είναι η σκέψη μου γεμάτη Αλήθεια, γεμάτη όνειρα, γεμάτη αισιοδοξία, γεμάτη χαρά! Είναι άραγε συστατικό του κόσμου ανάμεσα στα σύννεφα η αισιοδοξία; Ή μήπως είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και γι' αυτό επιμένουν όλοι ότι τα όνειρα είναι για τα μικρά παιδιά κι εγώ, ως μεγάλη, καλά θα κάνω να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα και να προσγειωθώ;

Πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συζήτηση που είχα με ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, που μου είπε ότι πνίγομαι στα ποτάμια της "ηθικής" κι ότι αν συνεχίσω έτσι, δεν πρόκειται να προσαρμοστώ ποτέ στη ζωή, όπως είναι στην πραγματικότητα. Η κουβέντα έδινε στην "ηθική" μία αρνητική έννοια, μία έννοια τυπολατρικού συντηρητισμού.

Το σκέφτηκα, το σκέφτομαι. Νομίζω, τελικά, ότι δεν έχει σημασία η ονομασία που θα δώσουμε στα "πιστεύω" μου...

Είμαι θερμός υποστηρικτής της ελευθερίας, της αυτοδιαχείρισης, της προσωπικής αυτοδιάθεσης. Αλλά δεν αποδέχομαι την απάτη. Αν αυτή η μη αποδοχή θεωρηθεί συντηρητισμός, ας θεωρηθεί. Βγαίνει από μέσα μου, (όπως βγαίνουν κι άλλα πράγματα που "δε συνάδουν με τον καιρό μας", αλλά είναι η ψυχή μου, το μέσα μου, είναι εγώ). Κάποια πράγματα δεν έχουν "καιρό"...

Στο θέμα της συζητήσής μας τώρα, δεν μπορούσα να αποδεχτώ την πρόταση "ας είναι με τον παντρεμένο/δεσμευμένο, για να περνάει καλά κι όταν βρει κάποιον καλύτερο, ας τον αφήσει". Ότι μπαίνει μέσα σε μία οικογένεια είναι μικρής σημασίας; (γιατί ο συγκεκριμένος παντρεμένος έχει ως χόμπι τις εξωσυζυγικές σχέσεις). Ότι υπάρχει μία άλλη γυναίκα που εξαπατάται, λοιπόν, είναι μικρής σημασίας; Ότι η σχέση (ως σχέση με έναν άλλο άνθρωπο να τη δούμε και μόνο) είναι ανειλικρινής, άνευ ουσίας, δηλαδή, είναι μικρής σημασίας; Ότι δεν υπάρχει αλήθεια στη συναισθηματική ζωή αυτής της κοπέλας είναι μικρής σημασίας; Και είναι αυτή αποδεκτή ως προτροπή ή/και ως πρακτική, γιατί "έτσι λειτουργούν τα πράγματα στις μέρες μας;" 

Ο πονοκέφαλος επανήλθε δριμυτερος, so... to be continued.