Ωραίο τίτλο διάλεξα, μπράβο μου!

Αυτή τη στιγμή έχει κάνει κατάληψη στο αγαπητό κεφαλάκι μου (μαζί με τον κ. Πονοκέφαλο, που θυμήθηκε να με τιμήσει με την παρουσία του από το απόγευμα) και, του δίνω τα πρωτεία...

Το λοιπόν: Μετά από μία μαραθώνια επαγγελματική συνάντηση μες στο καταμεσήμερο (δύο πελάτες-δύο συνάδελφοι), με προσκαλεί ο σκασμένος συνάδελφος (και φίλος) για φαγητό. Σκασμένος ήταν ο καημένος, διότι ήταν αδύνατο να συνεννοηθεί με τον πελάτη του, έναν παππού με απίστευτο πείσμα και κεφάλι που δε γυρνά ούτε μισή μοίρα... Δεν είναι και συχνό φαινόμενο να σου δηλώνει ο αντίδικος (η δική μου πλευρά είναι αυτή:)) εκ των προτέρων ότι δεσμεύεται και εγγράφως να σου καλύψει κάθε ζημία που τυχόν προκύψει από τις εργασίες που κάνει και να σου γλυτώνει τα δικαστήρια! (Οι δικηγόροι, ως γνωστόν, κοιτάμε να δημιουργήσουμε "δικαστήρια", όχι να τα αποφύγουμε). Οι δικηγόροι, βέβαια όχι εμείς :):). Προτείναμε, λοιπόν, στον παππού τον τρόπο να τα αποφύγουμε , αλλά αυτός ανένδοτος! Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε αυτό που θα βγάλει η δικαστική απόφαση σου το δίνουμε εγγράφως "στο πιάτο" από τώρα... Τίποτε αυτός!  Σε τοίχο να μιλούσαμε περισσότερα θα καταλάβαινε. Συγχύστηκε κι ο συνάδελφος που δεν μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί του, συγχύστηκα κι εγώ... Ε, από την πολλή σύγχυση ...το ρίξαμε στο φαί! :) :)

Κι εκεί που λέγαμε τα νέα μας, μια που είχαμε καιρό να βρεθούμε εκτός δουλειάς, τον ρωτώ αν είναι ακόμα εν ζωή ο περσινός του έρωτας (εξ αποστάσεως) για μία κοπέλα στην Αμερική. Πρώτη φορά την είχε "πατήσει", θυμάμαι, και είχε κολήσει με τη σκέψη του εκεί. "Ναι, ναι, συνεχίζουμε και είμαι πολύ ερωτευμένος", μου απάντησε. "Τρελαίνομαι για εκείνη! Μιλάμε στο τηλ, της στέλνω χρήματα, θα έρθει κιόλας τον επόμενο μήνα".

"Χαίρομαι πολύ που το ακούω, ειδικά από σένα", του είπα, αφού ξέρω ότι γενικά δύσκολα "αγκυροβολεί" ως άνθρωπος (κάτι σαν το Ζάρα μας, ένα πράμα) :) ."Για να νιώθεις έτσι, πρώτη φορά τόσα χρόνια που σε ξέρω, προφανώς της είσαι και πιστός", συνεχίζω. "Ναι", απαντάει, αν και έχω πάει με διάφορες γυναίκες μέσα στο χρόνο...

Ζγκντουπ! 

"Μα καλά, αφού είσαι τόσο ερωτευμένος, πώς μπορείς να πας με άλλες;" 

"Αφού σου το έχω ξαναπει, είμαστε λίγο ζώα οι άνδρες..."

Τη βλέπω και ηρεμώ. Τη βλέπω κι η ψυχή μου αγαλλιάζει. Λατρεύω αυτήν και το κύριο συστατικό της σε κάθε του μορφή. Να το αγγίζω, να με αγκαλιάζει, να με ξεδιψά...  

Σήμερα κοιμήθηκα λιγότερες από 3 ώρες. Από το χτεσινό μου αυθημερόν ταξίδι έφτασα σπίτι κατά τη 1. Κι η πρωινή μου πτήση ήταν στις 7. Αδύνατο, δε, να πέσω στο κρεβάτι μου χωρίς ένα καυτό μπάνιο. Λίγο το ένα λίγο το άλλο, πάλι ο ύπνος "την πλήρωσε". Ήμουν ψιλοδιαλυμένη σήμερα. Κι εκεί που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στην επιτήρηση, πέφτει η ματιά μου έξω από το παράθυρο. Δεν είχα ξαναμπεί σε αυτήν την αίθουσα όλο το εξάμηνο και δεν ήξερα ότι βλέπει το "θησαυρό", που σήμερα ήταν τόσο μελαγχολικά γκρίζα και κυματώδης.  

Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό ή τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ένας ψυχαναλυτής για την περίπτωσή μου :), αλλά μόλις την είδα, ένιωσα να με κατακλύζει μία αίσθηση ευτυχίας, σχεδόν ξεκούρασης. Ο κόσμος να γυρίζει ανάποδα, εγώ, έστω και στιγμιαία, νιώθω ευτυχισμένη. 

Αυτή την ίδια ευτυχία της στιγμής που ένιωσα και την Παρασκευή πίνοντας καφέ στο Journal, ως να μην είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που ήμουν φοιτήτρια ή το Σάββατο το πρωί ξάπλα στον δερμάτινο καναπέ με αγαπημένη παρέα, καφέ και κουλουράκια ή το μεσημέρι στο Μονοπήγαδο, χαζεύοντας μικρές παιχνιδιάρικες νυφάδες χιονιού κι απολαμβάνοντας τη θάλασσα πάλι, στο βάθος, αλλά και ζεστή συντροφιά :)  Άπληστη καθώς είμαι, νιώθω ένα παράπονο, που αυτές οι μικρές ευτυχισμένες στιγμές εναλλάσσονται και δε διαρκούν, τροφή στην ψυχή μου, για πάντα...    

γροθιά.

Τώρα, βέβαια, το πόσο θα με πονέσει εξαρτάται από το βαθμό της πνευματικής μου εξέλιξης...

:)

Διότι και καθ' ό,τι, όπως πολύ σωστά λέγεται, κανείς δεν μπορεί να σε προσβάλει, αν δεν του το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος. 

Ως εκ τούτου, υπάρχει η δυνατότητα να μη νιώσω προσβεβλημένη που στενοί οικογενειακοί φίλοι (εκ των οποίων ο γιος τους είναι  ασκούμενος  στο γραφείο μου και προσωπικός φίλος) έκαναν μία δουλειά (η οποία ως υπογραφή γίνεται σε μία μέρα και επιφέρει μεγάλες οικονομικές απολαβές, αν και ως προετοιμασία θέλει το χρόνο της, χωρίς , όμως να είναι δύσκολη) με άλλο συνάδελφο, με το πρόσχημα ότι εγώ την ημέρα της υπογραφής ... έλειπα.

Σε αντίστοιχες περιπτωσεις, ενημερώνονται όλα τα συμβαλλόμενα μέρη και οι νομικοί τους σύμβουλοι και βρίσκουν μία ημέρα και ώρα που να βολεύει όλους, ώστε να "πέσουν" οι υπογραφές. Δεν καλούν  δικηγόρο την τελευταία στιγμή να έρθει να υπογράψει, χωρίς να γνωρίζει καν ότι έχουν μπει στη διαδικασία σύναψης της συγκεκριμένης σύμβασης. Δηλαδή, εγώ δεν ήξερα καν ότι οι γονείς και ο αδερφός του θα προέβαιναν σε μία τέτοια ενέργεια, που, προϋποθέτει τουλάχιστον έναν στοιχειώδη έλεγχο των εγγράφων. Και με παίρνουν τηλέφωνο μία ώρα πριν το συμβόλαιο, που εγώ βρίσκομαι σε άλλη πόλη, στην οποία, λόγω δουλειάς, πηγαίνω κάθε εβδομάδα; Μάλιστα, δεν ανέφερε καν ο πατέρας του ότι αφορά τους ίδιους κι έμεινα με την εντύπωση ότι αφορούσε κάποιον πελάτη του και πρότεινε εμένα τελευταία στιγμή εκείνος.

Μου το ανέφεραν χθες (ότι επρόκειτο για δική τους δουλειά), που τρώγαμε όλοι μαζί, ως να μην τρέχει τίποτα. Και δε θα μου το ανέφεραν, αν δεν είχε ανακύψει μεγάλο πρόβλημα. Αν, δηλ., όλα πήγαιναν ομαλα, δε θα μάθαινα τίποτα. Χθες, συζήτησαν τα πάντα από την αρχή και ζήτησαν συμβουλή. Κι εγώ, είναι η αλήθεια, επειδή, ειπαμε, δε φημίζομαι για το γρηγορόστροφο ρετιρέ μου, δεν αντελήφθην ακριβώς τι είχε συμβει και αντί να φάω χαλαρά, κούρασα για κάμποση όση ώρα το μυαλό μου, προσπαθώντας να κατανοήσω τις λεπτομέρειες και να προτείνω λύση, (κι ας με είχαν καλέσει για γεύμα...αναψυχής). 

Το βράδυ, που έπεσα για ύπνο, συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.

Το (επιπλέον) θέμα είναι ότι η όλη δική τους συμπεριφορά είναι τέτοια, που να δείχνει πώς ό,τι έγινε είναι "νορμάλ" κι όχι κάτι για το οποιο θα μπορούσα να παρεξηγηθώ ή να προσβληθώ.

Αυτό που εγώ πάντως κατάλαβα είναι ότι οι εν λόγω άνθρωποι, προκειμένου να "κάνουν τη δουλειά τους", δηλ. να ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους, παρακάμπτουν και φιλίες και σεβασμό στον άνθρωπο και επαγγελματική  συνεργασία και τα πάντα. Αν το ενδεχόμενο να προσβληθώ είχε κάποιο αντίκτυπο στα συμφέροντά τους, δε θα το έκαναν. Όμως, δεν έχει. Μόνο προσωπικό αντίκτυπο μπορεί να έχει και ως προς αυτό... σαφέστατα με γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Ως περαιτέρω στοιχείο, και δεδομένων των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν, τα οποία εμπλέκουν μηχανικούς, συμβολαιογράφους κλπ. θεωρώ , όμως, ότι το "γράψιμο" αυτό έχει αντίκτυπο στην επαγγελματική μου εικόνα προς τους τρίτους.  Κι αυτό, διότι όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι βλέπουν ότι δεν με υπολογίζουν και με παρακάμπτουν ως επαγγελματία αυτοί οι τόσο κοντινοί μου άνθρωπο...

Μέχρι στιγμής το αντιμετωπίζω πολύ ήρεμα. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν γινόμουν πυρ και μανία. Τώρα, αναζητώ μέσα μου την απάντηση στο αν πρέπει ή όχι να νιώσω προσβεβλημένη... Μάλλον είναι (προσωπική) πρόοδος αυτό, ε; (Ή η μπουνάτσα πριν ξεσπάει η φουρτούνα; Ή, απλά, χαζομάρα; (από την οποία, ως γνωστόν, έχουμε τεράστια αποθέματα) :).   

ΥΓ. Άσχετο με το θέμα, αλλά ενδεικτικό της αλήθειας του τελευταίου μου... statement:

Πώς, στο καλό, γίνεται κανείς fun άλλου μέλους; Ψάχνω, ψάχνω και δε βρίσκω το κατάλληλον κουμπίον

ΥΓ.2 Ούτε κατάλληλο τραγούδι βρίσκω...

- Επειδή είχε μία πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα, αφού ο φωτισμός, τα κεριά, η έλλειψη καπνού και η όλη διακόσμηση έδιναν μία εξαιρετική αίσθηση χαλάρωσης και ζεστασιάς.

- Επειδή, ναι, στην κύρια αίθουσα ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ! Και, επιπλέον, δε χρειάζεται να βγει κανείς στο κρύο, για να καπνίσει, αλλά υπάρχει ιδιαίτερος χώρος προς τη σκάλα που καθόλου δεν ενοχλεί. 

- Επειδή τα σχήματα που ανεβαίνουν εκεί κάθε φορά είναι φοβερά!

- Επειδή κι η Μελίνα Τανάγρη είναι υπέροχη, αλλά και το αγαπημένο ΤΡΙΦΩΝΟ εξαιρετικό, με τη μοναδική φωνή κι ερμηνεία του Νίκου, όσες φορές τραγούδησε σόλο, να φέρνει δάκρυα στα μάτια και ανατριχίλα στο κορμί...

- Επειδή και το άγνωστο μέχρι χτες σε μένα ΔΙΔΥΜΟ είχε γούστο!

- Επειδή είναι γενικά ένα καλό μαγαζί κι έχει και γενέθλια! :) :) 

Να τα χιλιάσει, εύχομαι, και το διαφημίζω ειλικρινά, με χαρά! 

Και το τραγούδι που με τρελαίνει:

... μου έγραψε το ερωτευμένο κοριτσάκι πριν λίγο. :)

Κι αναρωτιέμαι: Είναι άραγε ο αμοιβαίος έρωτας στη ζωή ένα θαύμα, δηλ. κάτι σπάνιο, μεγαλειώδες και (λογικά) μη πραγματοποιήσιμο; 

Τόσοι γύρω μας είναι/δηλώνουν ερωτευμένοι. Επομένως: Σπάνιο; Φαινομενικά ΟΧΙ. Μη πραγματοποιήσιμο; Πάλι φαινομενικά ΟΧΙ.

Μάλλον, όμως, έχω πέσει εδώ στην παγίδα των ορισμών και ερμηνειών, αλλά και των συσχετισμών...

Άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται από τη φύση τους σπάνια. Άντε τώρα να πετύχει και το timing και να είναι ο έρωτας αυτός αμοιβαίος..., τέτοιος που να σε ξεσηκώνει, να σε γεμίζει τόση ανείπωτη χαρά, σχεδόν έκσταση, που να μοιάζει θαύμα, να μην πιστεύεις ότι τον βιώνεις ...  :)

Σήμερα νιώθω ότι "επέστρεψα", ακόμα κι αν αύριο φεύγω πάλι.  

Αν και κουρασμένη, ήταν αδύνατο να αντισταθώ σε μία μικρή βόλτα εδώ γύρω, σ' αυτήν την όμορφη γειτονιά, που τόσο αγαπώ. Βγήκα μόνη να περπατήσω, με την απολαυστική παρέα των ... σκέψεών μου :), που έπαιζαν με τα σύννεφα μες στο σκοτάδι, με φόντο το μεγαλείο της αρχαιότητας.    

Ήθελα να τις αναπτύξω εδώ αυτές τις σκέψεις, να τις βάλω σε σειρά, κατά την αγαπημένη μου συνήθεια. Τώρα, όμως, λίγο νυστάζω, λίγο το ξανασκέφτομαι...νομίζω ότι θα αφήσω το ποστ μισό. 

Θα μοιραστώ, όμως, ένα εξαιρετικά σοφό ρητό, που λέει τόσα πολλά, με λίγες μόνο λέξεις:

 "He, who angers you, conquers you".

 Άντε, καλή μας εβδομάδα! :)
  
  

Όλη μέρα έξω ήμουν σήμερα και τέτοιες μέρες είναι από τις αγαπημένες μου. :)

Φαγητό αργά το μεσημέρι, μετά για καφεδάκι, κατόπιν σινεμά (Soul Kitchen) και τέλος ποτάκι (καϊπιρίνια ήπια απόψε, μα πώς το ξέχασα το μπράντι Αλεξάντερ, που χτες δεν μπορούσα να πιω;).

Σήμερα είπα να βάλω και τις αγαπημένες μου κόκκινες μπότες, μια που το φορεματάκι μου ήταν γκρι με κόκκινο. Καιρό είχα να τις βάλω... Χαριτωμένα "εδεσαν", αλλά δεν περίμενα να μου "παραχωρούν προτεραιότητα" και  οι παππούδες (είπαμε, στο δρόμο όλο σε παππούδες έχω "πέραση"), για να διασχίσω το πεζοδρόμιο. Με περίμενε, λοιπόν, στην άκρη ενός σχετικά στενού πεζοδρομίου ένας "παππούς" κι όταν έφτασα στη γωνία του δρόμου, πριν μπει αυτός στο ίδιο πεζοδρόμιο, μου χαμογέλασε ευγενικά και μου είπε: "Προυηγείστε, τόσ' ουραία που' στε'!" :) lol.

[Απουλαυστικό του ρίμα με τα κουμμένα φουνήεντα :)] 

Πολύ καλό το Soul Kitchen. Βέβαια είχα εξαιρετικά μεγάλες προσδοκίες λόγω του υλικού του: το σενάριο έχουν γράψει ο Αδαμ Μπουσδούκος και ο Fatih Akin. Δεύτερης γενιάς μετανάστες και οι δύο, Έλληνας και ηθοποιός ο ένας, Τούρκος και γνωστός σκηνοθέτης ο άλλος, φίλοι κολλητοί που ζουν στο αγαπημένο μου Αμβουργο. Εκεί είχε γυριστεί και η ταινία και αναγνώρισα αρκετές εικόνες της πόλης, αλλά όχι τόσες όσες περίμενα. Επειδή είναι τόσο όμορφη πόλη το Αμβούργο, περίμενα να προωθηθεί περισσότερο, είναι η αλήθεια. 

Η ταινία έχει πολλά να πει: για το φιλότιμο, την αδερφική αγάπη, την ντροπή (των Ελλήνων αδερφών απέναντι στους γονείς τους, αλλά και γενικά), την αποτυχία, την επιτυχία, την μαγειρική ως τέχνη, τον εθισμό στη χαρτοπαιξία, την τιμωρία της παράνομης πράξης, ακόμα κι αν προέρχεται από κάποιον καλό, το "φίλο" με τον υπέρμετρο εγωισμό που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, την τιμωρία του, τον έρωτα (γενικώς, αλλά και τον έρωτα του Ζήνου για μία πανέμορφη Γερμανίδα και την προδοσία αυτής με έναν Κινέζο (!)), την αληθινή αγάπη στα μαύρα μάτια μιας γλυκιάς μελαχρινής φυσιοθεραπεύτριας, κλπ.

Πολύ γλυκός ως Έλληνας και ο Bleibtreu, ενώ η ταινία είναι αρκετά "ντυμένη" με ελληνική μουσική (από τη Φραγκοσυριανή κι ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, που δεν αναγνώρισα, μέχρι Ολύμπιανς!). 

Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Καθόλου χολιγουντιανή και αξίζει τον κόπο! 

ΥΓ. Τραγουδάκι (άσχετο με την ταινία, αλλά) σούπερ:

Αποστρέφομαι τον πατερναλισμό σε κάθε του έκφραση, ειδικά δε αυτήν την νομοθετικής επιταγής, όταν ο νομοθέτης, "ως άλλος πατερούλης", επιτάσσει ή απαγορεύει το ένα ή το άλλο "για το καλό μας". Ο κάθε άνθρωπος ξέρει καλύτερα τι είναι για το "καλό του" και, στην τελική, είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που εκείνος θέλει, άσχετα με το τι πιστεύουν, θέλουν ή αποδέχονται οι τρίτοι. Μία μόνο προϋπόθεση τίθεται σε αυτό: να μην έχει αντίκτυπο, αρνητική δηλαδή επίδραση, στους τρίτους αυτό που εκείνος  επιλέγει για τον εαυτό του. Ας πάρουμε για παράδειγμα το κάπνισμα: Αν κάποιος αγαπά το κάπνισμα και το να καπνίζει τού δίνει χαρά, ας καπνίζει. Δικαίωμά του. Κι από συνήθεια ή εθισμό να καπνίζει και πάλι καλά κάνει. Δική του η ζωή, δικά του και τα πνευμόνια, ας κάνει με αυτά ό,τι θέλει. Δεν αφορά κανέναν άλλον αυτή η προσωπική επιλογή του. Όταν, όμως, οι συνθήκες είναι τέτοιες που τον καπνό του δεν τον αναπνέει μόνο εκείνος, αλλά και άλλοι, όταν δηλαδή καπνίζοντας εκείνος, θίγεται η υγεία και των άλλων, τότε η συγκεκριμένη επιλογή /πράξη του καπνίσματος (όχι η γενική επιλογή αυτού) αφορά και τους άλλους. Με άλλα λόγια, οφείλει, αποφασίζοντας αν θα τελέσει την πράξη αυτή, να λάβει υπ' όψη του την αρνητική επίδρασή της στους τρίτους: δηλ. ή να βγει από τον κλειστό χώρο που βρίσκονται, για να καπνίσει, ή να κάνει υπομονή και να μην  καπνίσει, όση ώρα αναγκαστικά θα αναπνέουν τον καπνό του και οι τρίτοι.

Αν αυτού του είδους η συμπεριφορά σεβασμού στην υγεία των άλλων ήταν αυτονόητη για όλους, δε θα υπήρχε ανάγκη νομοθετικών απαγορεύσεων του καπνίσματος σε συγκεκριμένους χώρους.

Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι. Γι' αυτό και νομοθετήθηκαν οι απαγορεύσεις που νομοθετήθηκαν κι όχι από πατερναλισμό. (Οι λόγοι που ο άλλος καπνίζει μέσα στο κλειστό αυτοκίνητο ή ακριβώς δίπλα στο κεφάλι σου, αν και βλέπει ότι δεν μπορείς να ανασάνεις ή ότι βήχεις και καίει ο λαιμός σου από την κάπνα, οι λόγοι δηλαδή που τόσο λίγο υπολογίζει τους άλλους μπροστά στη δική του εξάρτηση ή καλοπέραση είναι θέμα άλλου ποστ - ή ειδικής μελέτης, ίσως).

Πριν τη σαφή απαγόρευση του καπνίσματος πέρσι τον Ιούλιο, οι περισσότεροι ταξιτζήδες ούτε καν ρωτούσαν αν ενοχλούν και άναβαν τσιγάρο στη μέση της διαδρομής και χωρίς να σου αφήνουν πολλές επιλογές. Τότε εγώ άνοιγα το παράθυρο κι αν κρύωναν και μου ζητούσαν να το κλείσω, τους έλεγα ότι δεν μπορώ, εκτός κι αν σβήσουν το τσιγάρο. "Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη σας να καπνίσετε" έλεγα, "αλλά, ξέρετε, κι εγώ δεν μπορώ να αναπνεύσω. Βγάζοντας το πρόσωπό μου έξω από το παράθυρο, εγώ αναπνέω κι εσείς καπνίζετε. Έτσι κάπως ικανοποιούμαστε και οι δύο..." 

Από τον Ιούλιο και μετά, δεν μου έτυχε άλλη φορά να μπω σε ταξί κι ο οδηγός να ανάψει τσιγάρο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, χωρίς να ρωτήσει αν με ενοχλεί. Όταν δε, σταματώ ταξί κι ο ταξιτζής καπνίζει, λέω ευγενικά "ευχαριστώ πολύ, θα απευθυνθώ σε κάποιον άλλο,  γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω με το τσιγάρο ". Όλοι μα όλοι λένε ότι θα το σβήσουν αμέσως και το σβήνουν, ενώ αφήνουν τα παράθυρα ανοιχτά μέχρι να "καθαρίσει" ο αέρας. 

Τουλάχιστον αυτή ήταν η εμπειρία μου από τους ταξιτζήδες της Αθήνας. Αντίθετα, η εμπειρία μου από τους ταξιτζήδες της επαρχίας με το που έκανε "ντου" το 2010, είναι διαφορετική: Τσιγάρο και παράθυρο κλειστό (κλειδωμένο, να μην ανοίγει!) και κόψτε το λαιμό σας. Διαμαρτυρήθηκα ευγενικά για το παράθυρο (!) κι η φίλη (που μας παρέλαβε με το ταξί) με σκούντησε ότι τον κάλεσε με ραδιοταξί και ξέρει το σπίτι της κι ότι αν τον εκνευρίσουμε ποιος ξέρει τι μπορεί να της κάνει, αφού η πόλη είναι μικρή κλπ, κλπ. (!) Με τέτοια μυαλά σιγά μην εφαρμοστεί ποτέ ο νόμος...

Ίδια στάση και στα μαγαζιά που πηγαίναμε, όπου πλέον τα τασάκια έχουν την τιμητική τους παντού... Στην αρχή, θυμάμαι ότι τα καταστήματα δεν είχαν τασάκια πάνω στα τραπέζια (στους χώρους μη καπνιστών, αν μπορούσαν να διαχωρίσουν το μαγαζί ή σε όλο τον κλειστό χώρο, αν δεν μπορούσαν να το διαχωρίσουν ούτε ενέπιπταν στις εξαιρέσεις των  μαγαζιών μέχρι 70 τ.μ., που είχαν την επιλογή να είναι μόνο καπνιστών). Αντί για τασάκια, χρησιμοποιούνταν τα κουτάκια των αναψυκτικών για τους λίγους κρυφοκαπνίζοντες, αλλά έβλεπα, είναι η αλήθεια, τους περισσότερους, να βγαίνουν έξω, για να καπνίσουν.

Τώρα; Τασάκια παντού και η κατάσταση όπως και πριν τον Ιούλιο: ούτε σεβασμός στην υγεία του διπλανού αλλά ούτε  και "σεβασμός" (φόβος του προστίμου δηλαδή) του νόμου. Γραμμένα στα παλιά μας τα παπούτσια αμφότερα... 

ΥΓ. Με ενοχλεί που γκρινιάζω, ακόμα δεν μπήκε το 2010. Με ενοχλεί που η επιθυμία μου να καταγγείλω τον ταξιτζή και αυτούς που κάπνιζαν μέσα στα μαλλάκια μου στα γεμάτα κόσμο μαγαζιά συγκρίνεται σε μέγεθος με τη λαχτάρα μου για ψητά μανιτάρια πλευρώτους  με σως βαλσάμικου και σκόρδου :). Φοβάμαι μήπως αυτό είναι σημάδι ότι (λόγω "γήρατος, lol) :) εξασθενεί η γενική μου φιλοσοφία του χαμόγελου και της ανεκτικότητας  κι αρχίσω να "τα παίρνω" γενικά με όλους αυτούς που ως τώρα αντιμετώπιζα συγκαταβατικά και δεν έδινα σημασία (π.χ. αυτούς που "κλέβουν" τη σειρά σε μία ουρά, αυτούς που κάνουν σφήνες με το αυτοκίνητο, τους αγενείς, κλπ). 

ΥΓ2. :)