για τη mardhm και τον hithtoly. :) :)
Χάσαμε τακτικούς συμπλογκίτες και... αναρωτιέμαι τι να κάνουν. (Ο Χρήστος νομίζω έχει να γράψει από τότε που ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Να τον καταβρόχθισε, άραγε, η πόλη; :))
Να είναι καλά και οι δύο, όπου και να'ναι και ... φιλάκια τους πολλά που λέει και η μωβένια!
:)
20 (χρόνια)
7 (παιδιά)
24 (ώρες)
....
....
Τις προάλλες χρειάστηκε να μείνω για ένα διάστημα μόνη με τα δύο παιδάκια μιας φίλης μου, στο σπίτι της.
Με τη μεγάλη μας ένωσε γρήγορα δυνατή χημεία :). Μετά από λίγη ώρα παιχνίδι μέσα στο παιδικό δωμάτιο, κι ενώ φαινόταν ότι ζωγράφιζε στο γραφειάκι της, ήρθε ξαφνικά εκεί που καθόμουν, χωρίς να της πω κάτι ή να της το ζητήσω, και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα φιλί διαρκείας στο μάγουλο. Περιττό να πω ότι με τρέλανε! :)
Το μικρότερο όλη την ώρα χαμογελούσε! Μία τρέλα κι αυτό! Αλλά και μία αέναη κίνηση: να σκαρφαλώνει (με λίγο κόπο, αλλά απόλυτη επιτυχία) σε δερμάτινοι καναπέδες και τραπέζια και να πρέπει να είσαι από πάνω, μην τυχόν πέσει με το σβέρκο ή χτυπήσει άσχημα. Αγχώθηκα μαζί της, αφού δεν καθόταν σε ένα μέρος, κι ένιωθα την ευθύνη να μην την αφήνω από τα μάτια μου.
Κι ύστερα σκέφτηκα τη φίλη μου: Δεν δουλεύει, αλλά οτιδήποτε κι αν κάνει μέσα ή έξω από το σπίτι, πρέπει να έχει το νου της (και τα μάτια της) στα μικρά. Μου φάνηκε απίστευτα κουραστικό όλο αυτό. 24 ώρες είναι σε εγρήγορση, σε έγνοια για άλλους περα από τον εαυτό της.
Έτσι μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι μία ημέρα full time μητέρας, που δ ε ν έχει βοήθεια, είναι πιο κουραστική από μία ημέρα εργαζόμενης γυναίκας (που δεν είναι μητέρα), γιατί αυτή τουλάχιστον μπορεί κάποια ώρα να χαλαρώσει, χωρίς να έχει την ευθύνη τρίτων πάνω της.
Χθες παρακολούθησα την εκδίκαση μιας αγωγής διατροφής για 5 ανήλικα παιδιά που η μητέρα έκανε στο όνομά τους, εναντίον του πρώην συζύγου της. Συνολικά είχαν 7 παιδιά, τα δύο μεγαλύτερα, ενήλικα πια. Αφελείς, ίσως, οι πρώτες μου σκέψεις, αλλά εξέφραζαν απορία για το πώς αυτοί οι άνθρωποι χώρισαν, δεδομένου ότι είχαν πάρει την τόσο μεγάλη και δύσκολη απόφαση να γίνουν πολύτεκνοι γονείς. Αν η ανατροφή ενός παιδιού είναι ένα υπέροχο μεν, αλλά δύσκολο και υπεύθυνο έργο, η ανατροφή επτά παιδιών είναι, στα δικά μου μάτια, μία τεράστια, ηρωική προσπάθεια. Συζητώντας το με τη συνάδελφο που χειριζόταν την υπόθεση κι ενώ είχα ήδη ακούσει μαρτυρικές καταθέσεις σχετικά με το ότι ο πατέρας συνεχώς βγαίνει και διασκεδάζει, έμαθα ότι όταν τον κάλεσε στο γραφείο να συζητήσουν εκείνος της είπε: "20 χρόνια δούλευα, κουράστηκα. Θέλω να κάνω κι εγώ τη ζωή μου".
Θεωρώ σημαντικό να αποφασίσει ένας άνθρωπος να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να τη ζήσει, όπως επιθυμεί. Αυτού του είδους η υπεύθυνη στάση απέναντι στον εαυτό του, όμως, πρέπει να είναι υπεύθυνη και απέναντι στη μέχρι τώρα πορεία του στη ζωή, απέναντι σε αυτά που με συνειδητή πράξη και απόφαση δημιούργησε, έτσι δεν είναι; Μιλάμε για παιδιά που δεν μπορούν να τραφούν μόνα τους, που έχουν ανάγκη τη φροντίδα των μεγάλων, αν όχι για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα, τουλάχιστον για την επιβίωσή τους.
Φαίνεται αδιανόητο ένας πατέρας να αποφασίζει να ζήσει χωρίς στερήσεις εις βάρος των παιδιών του. Ο νόμος, όμως, έχει προβλέψει το αδιανόητο και πέρα από αυτό: Επιτάσσει να διατρέφει ο γονιός τα ανήλικα τέκνα του, ακόμα και όταν διακινδυνεύει η δική του διατροφή, δηλ. ακόμα κι όταν δεν επαρκούν οι πόροι του, για να συντηρηθεί ο ίδιος.
Αν και αγαπώ τις κατηγοριοποιήσεις, δε θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε με "διαφορές ανδρών-γυναικών". Θέμα ψυχής είναι το πως πράττει και συμπεριφέρεται ο καθένας κι όχι θέμα φύλου. Πιστεύω, όμως, ότι λόγοι βιολογικοί, πρακτικοί, και κοινωνικοί - ίσως- οδήγησαν αφενός στο να μην είναι η μητέρα ο κύριος "προμηθευτής" της οικογένειας, αφετέρου στο να πλειοψηφούν οι περιπτώσεις που μετά από ένα διαζύγιο μένουν μόνες γυναίκες με παιδιά κι όχι άνδρες με παιδιά,
Αναπόφευκτα το μυαλό μου "έτρεξε" σε κάποιες μελέτες που κάνουν λόγο για δραματική μείωση του βιωτικού επιπέδου των γυναικών με παιδιά μετά από ένα διαζύγιο. Δεδομένα στοιχεία στις μελέτες αυτές ήταν ότι οι γυναίκες έχουν την επιμέλεια των παιδιών κι ότι δεν έχουν επαρκείς οικονομικούς πόρους (δηλ. ή ότι δε δούλευαν πριν το διαζύγιο ή ότι, ακόμα κι αν δούλευαν, δε θα επαρκούσε ο μισθός τους, χωρίς αυτόν του συζύγου τους, για να ζήσουν με τα παιδιά τους).
Ποιο ήταν αρχικά το θέμα μου; Α, ναι, ότι η ανατροφή παιδιών είναι μία full time job...
θέλω στοργή και κανάκεμα.
Θέλω τη μανούλα μου να με φροντίσει και τον μπαμπούλη μου να με κανακέψει ή εκείνον να με κρατά αγκαλιά όλο το βράδυ (και να μη σκέφτομαι απολύτως τίποτα).
Νιώθω ότι με παίρνει κρύωμα... πονάει το λαιμουδάκι, τα κοκαλάκια... όλα. Είμαι γραφείο, γιατί έχω "αγώνα" αύριο :) και το μόνο που θα'θελα είναι να χωθώ κάτω από απαλά παπλώματα και να εισπράττω χάδια.
Ναι, το ξέρω: who cares? Εδώ η Ε.Ε. χάνει ολόληρες τούφες μαλλιά, το ευρώ φλερτάρει με το διαζύγιο, η Οικονομία πετάει χωρίς καύσιμα στο κενό, με ανάγκες για χάδια θα ασχολούμαστε τώρα;
Κι όμως...
video | |
Μια τρέλα με το μασκάρεμα την έχω... 'και με το χορό και με την αυτο-γελοιοποίηση που φέρνει γέλιο. 'και με κάθε τι αυθόρμητο. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό μάλλον είναι μέρος της γενικότερης τρέλας μου κι όχι κάτι μεμονωμένο. (Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στην τρέλα που σε κάνει άνθρωπο, στο λόγο ή τη συνέπεια του οποίου οι άλλοι δεν μπορούν να βασιστούν).
Και να μην ακούσω να λένε ότι τα μασκαρέματα δεν ταιριάζουν στους "σοβαρούς" ανθρώπους.... :) Το τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους άλλους στις σχέσεις του, στην καθημερινότητά του, στη δουλειά του. Όχι από το αν του αρέσει να μασκαρεύεται και να αλευρώνεται με κάθε ευκαιρία. :) Αν υπάρχει κάτι για το οποίο με αγαπώ είναι που αφενός αυτοσαρκάζομαι και μου αρέσει να γελοιοποιούμαι η ίδια, αφετέρου μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που επίσης γελοιοποιούνται χωρίς φόβο (και πάθος), που χορεύουν χωρίς να τους νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, που μασκαρεύονται αστεία, που χαμογελούν, που είναι έξω καρδιά, που μπορούν να απολαύσουν τη ζωή.
Τρελαίνομαι δε, να βλέπω ζευγάρια, νέα ή μεγαλύτερα σε ηλικία, χωρίς παιδιά ή με αυτά μαζί μασκαρεμένα ασορτί να παρελαύνουν. Και πουθενά δεν είναι αυτά τόσο πολλά, όσο στην Πάτρα! Ίσως γι' αυτό η πόλη αυτή κρατά την πρωτοκαθεδρία τέτοια εποχή χρόνια τώρα... Εντάξει, το παραδέχομαι: Τρελαίνομαι και για τους άνδρες που μασκαρεύονται ευχαρίστως, που είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους, ώστε να μη φοβούνται να γελοιοποιηθούν, που χορεύουν με άνεση, που γλεντούν. Άσχετο, αλλά σκέφοτμαι πόσο με εντυπωσίασε ένας ασπρομάλης κύριος, πάνω από 70, που χόρευε τη ντάμα του ροκ και μετά μπλουζ, τόσο ωραία, μα τόσο ωραία...
Ακολουθεί ένα τραγούδι που με εκτοξεύει :) Αν δεν κουνηθώ, όταν το ακούω... μπορεί και να σκάσω... :) To πρωτάκουσα στις Fogueras στην Αlicante το 2000 κι έκτοτε... Χέρι στη μέση, χέρι στο κεφάλι και ... πάμε! :)
video | |
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Εσωτερικός χάρτης ημερολογίου: Μου συμβαίνει κάτι που είναι (μάλλον) ευχάριστο. Όμως, τώρα δεν μπορώ να ανοίξω την ψυχή μου και να το δεχτώ. Η λογική μου υψώνει τείχη. Θέτει σοβαρά ερωτήματα, με κυριότερα αυτά που πηγάζουν από την αμφιβολία αν αυτό που γίνεται (ή που θα μπορούσε να γίνει, αν το άφηνα) είναι καλό (για μένα...).
Εξωτερικός χάρτης ημερολογίου: Η υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας που εδώ και 4 εβδομάδες με βλέπει να παίρνω μία συγκεκριμένη πτήση (καθώς και να φτάνω πάντα το τελευταίο λεπτό :)) και με είχε "τσεκάρει" πριν φτάσω στο αεροδρόμιο. Φυσικά όταν έφτασα δεν ήταν κανείς στο γκισέ, αλλά ακούω κάποιον να με φωνάζει από μακριά και να μου λέει χαμογελώντας: Έτοιμη η κάρτα σας... (!) Ε, δε με τιμά και πολύ αυτό, αφού μάλλον το έκανε, για να μη με περιμένει πάλι τελευταία στιγμή... Αλλά το χαμόγελο κι η ευγένειά της τα σκεπάζουν όλα :)
Τυπος του στυλ "είμαι ο πιο ωραίος απ' όλους", με πολλές κατακτήσεις, αλλά καμία σοβαρότητα και (σ' εμένα) τόσο αδιάφορος που πάσχιζα να θυμηθώ το όνομά του. Τον είχα γνωρίσει κάποιους μήνες πριν και τον χαιρέτησα από μακριά προχθές που τον είδα (και μάλλον ήμουν σε μία από τις "ωραιες" μέρες μου :)). Με πλησίασε αμέσως, με ρώτησε τι κάνουν οι κοινοί γνωστοί μας κι αν τους βλέπω, μου ζήτησε να τους πω τα χαιρετίσματά του, επιβεβαίωσε σε ποια περιοχή μένω και με παρότρυνε να ... μετακομίσω στην περιοχή του! Χαχαχα... :) :)
Το αγαπημένο μου "τερατάκι" στο τηλέφωνο: - Και ποιοι θα είμαστε στη Γαλάνη; Δεν πιστεύω να είμαστε πάλι εσύ και οι ... άντρες σου; - Όχι, παιδί μου, του λέω. Θα είναι και η τάδε φιλη και η τάδε, κλπ. Τζίφος. Έκλεισα το τραπέζι, προσπάθησα να κάνω το κλασικό μου ανακάτεμα παρεών, αλλά από γυναίκες... ούτε για δείγμα (εκτός από την αφεντιά μου). Βγήκαμε, λοιπόν, 5 αγόρια κι εγώ. Ότι εγώ πέρασα πολύ ωραία, με τόσα γέλια που ρίξαμε, δεν το συζητώ. :) Για εκείνους, δε βάζω και στοίχημα... :)
Κυριακή, επίσκεψη μαμάς - έκπληξη! Τι μανούλα είναι αυτή, μωλέ...! ΤΙ ΜΑΝΟΥΛΑ! Αααχ! :) Ψιλόβροχο, αλλά το ήπια και το καφεδάκι μου στο Μοναστηράκι, με παρεούλα πολυ σπέσιαλ ;) . Πάω στοίχημα ότι όλο το ΜΗ θα με ζήλευε, αν ήξερε ποια ήταν η παρέα.... χεχεχε! :) Φιλούνια :)
video | |
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
μαύρες γάτες είδα βγαίνοντας από το σπίτι μου πριν καμια ώρα περίπου...
Και τι σκέφτηκα αμέσως χωρίς... σκέψη; :) "Μπααα, δεν είναι γρουσουζιά, αφού φοράω κόκκινο."
Τώρα γιατί να αλληλοεξουδετερώνεται (αν υπάρχει) η γρουσουζιά της μαύρης γάτας με την τύχη του κόκκινου παλτού, δεν ξέρω... Μυαλό είναι αυτό (λέμε τώρα...), έτσι λειτούργησε.
Ευκαιρία, όμως, μια που ξεδιπλώνω το φόβο της μαύρης γάτας (των μαύρων γατών, για να κυριολεκτώ), να γράψω και για μία από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών (κατά την ταπεινή μου γνώμη), που είδα πρόσφατα.
Invictus, σε σκηνοθεσία Κλιντ Ιστγουντ, με τον αξεπέραστο Μοργκαν Φριμαν (υποψήφιο για Οσκαρ Α' ανδρικού ρόλου) και τον Ματτ Ντεμον (υποψήφιο για Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου).
video | |
Ίσως η (προσωπική) ελλιπής γνώση του μεγαλείου της ψυχής και της ηγετικής φυσιογνωμίας του Νέλσον Μαντέλα να συνετέλεσε στο ότι δεν μπορούσα να σηκωθώ από την καρέκλα του σινεμά μετά το τέλος της ταινίας, αποσβολωμένη... Μπορεί αν ήξερα περισσότερα γι' αυτόν, να μην πάθαινα αυτό που έπαθα.
Πάντως, ακόμα και για αυτούς που ξέρουν η ταινία είναι απολαυστική. Για αυτούς που δεν ξέρουν, ένα εξαιρετικό μάθημα ζωής... Εξαιρετικό, όμως! :) :)
video | |
Αγάπη Έρωτας Ζωή Αγαπημένα Σχέσεις Προσωπική αλήθεια Μητέρα Βασικές αρχές Σινεμά Ποίηση Ψυχολογία Φιλοσοφία της καθημερινότητας Σελίδες ημερολογίου Το τέλος της ιδιωτικότητας Καταναλωτής (ο) ενημερωμένος Μουσική Ορθογραφία Προσωπική αληθεια