Μετάφραση: Πες μας καλέ, είσαι ζουρλό και δεν παντρεύεσαι; Η' έχεις κάποιο κουσούρι και δε σε παίρνει κανείς (και πώς καταφέρνεις να μας το κρύβεις τόση ώρα που σου μιλάμε);   

Χαχαχα! Γελάω πλέον ως απάντηση στη χιλιοειπωμένη (μεταφρασμένη) ερώτηση κι αντιγράφω (για περισσότερο γέλιο) ένα απόσπασμα από το Βήμα, από άρθρο της Αστερόπης Λαζαρίδου, που

α) παραθέτει σχετικό πρόσφατο σχόλιο του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου (όλο το μεγαλείο της ώριμης ψαγμένης σκέψης του - μετά από αυτό τι εκτίμηση να του' χει κανείς ως κριτικού κινηματογράφου;) προς την τριαντάρα πια και πανέμορφη Ζέτα Μακρυπούλια: "Είναι κωμικό μια τόσο όμορφη κοπέλα να βρίσκεται στην κατάσταση της Σούλας (σ.σ. ανύπαντρη στα τριάντα). Είναι δυνατόν;"  "Εντάξει, υπάρχουν φάσεις της ζωής μας που είμαστε μόνοι..." είπε διστακτικά η ηθοποιός, σχεδον απολογούμενη, που, όπως και η ηρωίδα της, έχει πατήσει τα τριάντα χωρίς βέρα στο δεξί". 

και

β) σχολιάζει: "Η αθάνατη ελληνική κοινωνία θέλει τις όμορφες να παντρεύονται νωρίς και τις άσχημες να μένουν στο ράφι, εκτός αν οι πρώτες είναι "σαλεμένες" και οι δεύτερες "φραγκάτες." 

Μάλιστα, η αθάνατη ελληνική κοινωνία (όπως εκφράζεται από έναν Κουτσογιαννόπουλο και αρκετές θειτσες μας) θεωρεί και εν έτει 2009 ότι η γυναίκα επιλέγεται. Δεν έχει ούτε μυαλό ούτε προσωπικότητα ούτε επιλογή η ίδια. Μόνο της μέλημα και σκοπός ζωής να είναι όμορφη, να βρει κάποιον να την παντρευτεί, γιατί αλλιώς (αν δεν είναι αυτό το μέλημά της) έχει πρόβλημα, δεν πάει καλά το κορίτσι, κάτι έχει...

Τουλάχιστον δεν είμαι η μοναδική που λέω ότι η ταινία της Σούλας περνάει λάθος μηνύματα; :) :) 

Κοίτα να δεις που ο Γιάλομ έρχεται στην Ελλάδα, ακριβώς τις δύο μέρες που εγώ δεν μπορώ να είμαι στην Αθήνα... Τώρα θα μου πεις γιατί αν ήσουν, θα κατάφερνες να πάρεις πάσο προτεραιότητας για το Μέγαρο; Δεν ξέρω`, αλλά πιθανόν να κατάφερνα να  τον  έβλεπα λίγο τη Στοά του Βιβλίου, όπου παρουσιάζει δύο βιβλία της η γυναίκα του τη Δευτέρα.

Έπεσα (από έλλειψη ύπνου και βήχα πάλι) πάνω σε (παλιά; υποθέτω) συνέντευξή του στην Μπήλιω Τσουκαλά στη ΝΕΤ, εκπομπή που συνεχίζεται και αυτήν τη στιγμή που γράφω με την υπέροχη Τάνια Τσανακλίδου.

Εκείνος, μέσα στη συνέντευξή του τόνισε ότι η ζωή, όταν την ερευνούμε, όταν αναζητούμε την αλήθεια μας, αξίζει να τη ζούμε. Τον ρώτησε η Μπηλιω αν εμείς οι Έλληνες, λόγω του ότι είμαστε πιο "ανοιχτοί" ως λαός κι έχουμε πολλούς φίλους (!) [ερμηνεία της φιλίας δεν έδωσε, όμως] δε χρειαζομαστε ψυχοθεραπεία τόσο όσο άλλοι. Πιθανόν, απάντησε ο άνθρωπος, ευγενικά, εντοπίζοντας μόνο τον κίνδυνο να "εμπλακούμε υπερβολικά" με το φίλο μας και να εξαρτηθούμε από αυτόν. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ενώ  σαφέστατα μας κάνει τεράστιο καλό να υπάρχει εμπιστοσύνη και να βγάζουμε τα "εσώψυχά" μας με δικούς μας ανθρώπους, η γνώση που απαιτείται για να σκεφτούμε κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό σχετικά με αυτό που έχουμε μέσα μας και τον τρόπο που αντιδρούμε, μόνο από έναν ειδικό μπορεί να δοθεί  (και κατ' εξαίρεση μέσα από τη σοφία της ζωής ή την εμπεριστατωμένη βαθιά γνώση ενός "μερακλή" μη ειδικού). Επειδή πιστεύω ότι το ενδοψάξιμο είναι μονόδρομος για μια ουσιαστική ζωή, δε θεωρώ ότι η  σχετική αναζήτηση, η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία προϋποθέτουν το να υποφέρει κανείς από κάποια σοβαρή παθολογική ασθένεια. Κι όμως, ακούω πανέξυπνους, μορφωμένους ανθρώπους να αποστρέφονται την ιδέα, ισχυριζόμενοι ότι είναι ... "υγιείς". Χαχαχα! :) 

Κι η Τσανακλίδου φιλοσοφεί, όμως...  για την έλλειψη του έρωτα μιλά αυτή και τον αντίκτυπό της στη χαρά της ζωής χωρίς τη μουσική...

Να κι ένα υπέροχο τραγουδι της που μόλις είπε:

Αν μ' αγαπάς

Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Αν μ' αγαπάς, θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί,
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή,
αν μ' αγαπάς, δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς,
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Μα αν όλα αυτά που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή,
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δεν θα 'ρθεί,
θα 'ναι χαμός, θα σκοτεινιάσει όλο το φως, θα σβηστεί,
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ' εσύ, μόνο εσύ!

Αν μ' αγαπάς, δε θα 'χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά,
με το βοριά και με τ' αστέρια της νυχτιάς συντροφιά,
αν μ' αγαπάς, με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς,
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς, δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς,
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας.

Αν μ' αγαπάς, θα κλέψω χρώμα της φωτιάς, μόνο αν μ' αγαπάς!
Αν μ' αγαπάς, δεν θα 'χει σύνορα για μας, μόνο αν μ' αγαπάς!

Άσχετο, αλλά έχω πει πόσο πολυ λατρεύω τον Firefox; Τώρα που έγραφα, πάλι χωρίς να το καταλάβω πατήθηκε το back button. (Με τον μικρό μου, μας συμβαίνει συχνά αυτό, αλλά  τι να κάνω... τον αγαπάω τον ατιμούλη και τον συγχωρώ  :))  Και από τότε που επανεγκατέστησα τον Firefox, δε χρειάζεται και να τον συγχωρω! Πατάω το δεξί βελάκι , επανέρχεται η σελίδα διαχείρισης και ... όλα στη θέση τους! Τίποτα δε χάθηκε! Να είχα τώρα τον χαζοexplorer, να εβλεπες frustration από τη λευκή σελίδα! Τι λύτρωση! :)

Τέλειωσε κι η Μπήλιω, άρχισαν τα πολύ πρωινά ενημερωτικά προγράμματα του Σαββάτου. Τι απότομη προσγείωση! Δεν με ενθουσίαζε ποτέ η Μπήλιω, αλλά διαπιστώνω ξαφνικά πόσο προτιμότερες από αυτά τα "ζωντανά" προγράμματα είναι οι επαναλήψεις της με την όμορφη μουσική και τις μικρές αναζητήσεις της ψυχής...

 "Πρέπει να κρίνουμε με επιείκια κάθε άνθρώπινη επιπολαιότητα, αποτυχία και κακία, έχοντας κατά νου ότι μπροστά μας δεν έχουμε άλλο από τις δικές μας επιπολαιότητες, αποτυχίες και κακίες. Γιατί δεν είναι παρά οι αδυναμίες της ανθρωπότητας, στην οποία κι εμείς ανήκουμε, επομένως τις ίδιες αδυναμίες κρύβουμε όλοι μέσα μας. Δεν πρέπει ν’ αγανακτούμε με τους άλλους γι’ αυτά τους τα ελαττώματα, απλώς και μόνο επειδή προς στιγμήν δεν εκδηλώνονται σ’εμάς".

Αναζητώντας βάλσαμο...

Δεν καλυτερεύω κι ανησυχώ... Ξύπνησα πάλι μες τη νύχτα βήχοντας και κάθε φορά που βήχω πονάει η μέση μου, η πλάτη μου, τα κόκκαλά μου. Αύριο πρέπει να δουλέψω, τα περιθώρια στενεύουν... Κι εγώ είμαι ξάγρυπνη, με κεφάλι που βουίζει, κορμί πονεμένο, δυσχερή αναπνοή κι αναζήτηση ερεθισμάτων να φύγει το μυαλό μου απ' όλα αυτά... 

Πριν πιάσω αγκαλιά τον μικρό μου ελλείψει ύπνου, άνοιξα την τηλεόραση. Έπεσα πάνω σε μία εκπομπή ξενάγησης στη Ν.Υ. Βλέποντάς τη, θυμήθηκα  (ευτυχώς) κάποια πράγματα από τη μία και μοναδική επισκεψή μου εκεί, πριν λίγα χρόνια. Και στεναχωρήθηκα που  είχα ήδη τότε πάψει να κρατώ ημερολόγιο... όχι τόσο από τα  μουσεία και τις τουριστικές ατρακτιόν  που έβλεπα (και μπορώ -θεωρητικά- πάντα να ξαναδώ), αλλά από τα συμβάντα, τους ανθρώπους που συνάντησα, το πιο πολύτιμο interaction...  

Αποφάσισα, λοιπόν, να σημειώσω εδώ τα λίγα που θυμήθηκα, πριν τα πάρει ο αέρας οριστικά απο το μυαλό μου...

Σε τρία κτίρια που επισκέφτηκα, μας περνούσαν από σωματικό έλεγχο με ακτίνες, οπως ακριβώς στο αεροδρόμιο. Μέσα στο σάκο μου είχα ξεχασμένο ένα μαχαιράκι, για να καθαρίζω τα φρουτάκια μου. Μόνο στα Ηνωμένα Έθνη το είδαν, το κράτησαν και μου το έδωσαν κατά την έξοδό μου. Στο Empire State Building και το NBC δεν είδαν τίποτα... (κι εγώ δεν ήξερα ότι το έχω, μέχρι που βρέθηκε, οπότε το έβγαλα από την τσάντα). Τώρα που θυμήθηκα το NBC, θυμάμαι ότι είχα βρει πολύ απογοητευτική την ξενάγηση, ενώ κάτι αμερικανίδες που ήταν μαζί με το γκρουπάκι περιήγησης φώναζαν κάθε τρεις και λίγο με ενθουσιασμό. Όταν πιάσαμε την κουβέντα κι εξέφρασα με επιχειρήματα τους λόγους απογοήτευσής μου, εκείνες μου είπαν: Μα για μας είναι περιήγηση σε στούντιος, όπου γυρίζονται εκπομπές που μας μεγάλωσαν, που βλέπουμε από μωρά! Κι αυτό είναι τέλειο! 

Θυμάμαι κάποια στιγμή στην Times Square, που μπήκα σε ένα κτίριο, στο οποίο ο Δήμος της Ν.Υ. παρουσίαζε την πόλη για τους τουρίστες, έδινε πληροφορίες, έδειχνε βίντεος, κλπ. Τώρα που το γράφω, δεν είμαι κι απόλυτα σίγουρη ότι αυτό ήταν, αλλά έτσι νομίζω. Τέλος πάντων, ενώ έκατσα να δω ένα βίντεο, μου βγήκε η κούραση (έμεινα 9 μέρες κι έριξα απίστευτο περπάτημα, γιατί ένιωθα ότι αλλιώς θα έβλεπα πολύ λιγότερα πράγματα) και παραλίγο να με πάρει ο ύπνος. Λέω παραλίγο, γιατί μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ένας φρουρός, φρόντισε να με ξυπνήσει και να μου πει ότι δεν επιτρέπεται να κλείνω τα μάτια μου εκεί... Πιάσαμε την κουβέντα με το παλικάρι, που ήταν μετανάστης απο την Αλβανία. Δε θυμάμαι τι ακριβώς έκανε για μένα, θυμάμαι, όμως, ότι αφού μιλήσαμε κάτι έκανε, από ευγένεια και φιλική διάθεση. Αλλα αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι καθόλου τι ήταν.

Περπάτησα τη Brooklyn bridge και από ένα σημείο και μετά το έκανα αυτό ξυπόλυτη!  Δεν υπήρχε κόσμος, βέβαια, και τα παπούτσια μου με είχαν κουράσει. Αυτό ναι, είναι μία εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ! Θυμάμαι να βλέπω κοροιδευτικά τους τουρίστες στη χώρα μας που έκαναν αντίστοιχες κινήσεις... Κι όμως να που εγώ εκεί έκανα κάτι που κορόιδευα και τη στιγμή που το έκανα ένιωθα μια εκπληκτική αίσθηση ελευθερίας απολαμβάνοντας αυτή τη μοναδική διαδρομή..!

Και πόσο αγέλαστος ήταν ο ινδός ταξιτζής, στον οποίο έδωσα την οδηγία να με πάει στο εστιατόριο που γυρίστηκε η πασίγνωση σκηνή του ψεύτικου οργασμού της Μεγκ Ράιαν, στο When Harry met Sally. Εκεί με περίμεναν για φαγητό κι αν και μου έδωσαν πιο ακριβείς οδηγίες, εγώ συγκράτησα μόνο αυτό το hint. :)

Και στον κεντρικό σταθμό τρένων, στο κέντρο του Μανχάτταν,  που τον έδειξε η εκπομπή και τον θυμήθηκα πεντακάθαρα, δε θυμάμαι πώς έγινε η έναρξη της κουβέντας. Ήταν ένας νεαρός άνδρας πολύ ανοιχτόχρωμος και ψηλός, που σε καμία περίπτωση δε θύμιζε Έλληνα. Αφού με ρώτησε από που είμαι και του είπα, τρελάθηκε! Έλληνας είμαι κι εγώ, μου είπε με ενθουσιασμό στα ελληνικά! Εγώ προχωρούσα προς την έξοδο του σταθμού κι αυτός μου μίλαγε με μία εκπληκτική ευγένεια, σχεδόν συστολή, ακολουθώντας με, όμως, γεγονός που με τρόμαξε. Ανάμεσα στα πολλά που μου είπε ήταν: Πάμε να σου κάνω το τραπέζι, είναι υπέροχο που είσαι Ελληνίδα, είμαι καλός, μη φοβάσαι!  Να πάμε σε αυτό το εστιατόριο εδώ απέναντι. Θα τηλεφωνήσω και στη μαμά μου να έρθει να σε γνωρίσει (!), μη φοβάσαι, να πάρε την ταυτότητά μου (!). Να σου τηλεφωνήσω άλλη ώρα, αν δεν μπορείς τώρα. Κάνε μία υπέρβαση, μπορεί να αλλάξει η ζωή μας!  Πάρε το τηλέφωνό μου. Μη με προσπερνάς... Όσο γράφω, μου έρχονται περισσότερες λεπτομέρειες από τα λόγια του στο μυαλό. Το μόνο που δε θυμάμαι με τίποτα είναι το όνομά του. Ηλίας ήταν; Δεν είμαι σίγουρη καθολου.  Συνηθισμένη καθώς ήμουν να μην κάνω τέτοιες "υπερβάσεις" με αγνώστους, αρνήθηκα ευγενικά και έφυγα. Αν και τον είχα βρει συμπαθή και ομορφούλη, τότε δεν το πήρα το ρίσκο, γιατί αυτή ήταν η "συνήθης τακτική" μου σε ανάλογες περιπτώσεις. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αφενός χαίρομαι που δεν εχω ξεχάσει το περιστατικό, αφετέρου ... χαχα, μπορεί αν ήταν ψηλός, μελαχρινός και μου έκανε κλικ να αψηφούσα τον κίνδυνο! 

Θυμάμαι κι άλλα τελικά, αλλα δεν έχω άλλο κουράγιο να γραψω... οι λιγοστές μου δυνάμεις με εγκαταλείπουν. 

Περί παγκόσμιας ημέρας...

κατά του ρατσισμού (ή κατά της αϋπνίας). Η σημερινή ημέρα εφιστά την προσοχή και στα δύο... (έτσι διάβασα και άκουσα). Είναι πράγματι πολύ σημαντικό για την υγεία μας να είμαστε ενήμεροι και σε εγρήγορση για (τυχόν) προβληματα ύπνου και τις λύσεις τους.

Όταν, όμως, συγκρίνω το θέμα αυτό με το πρόβλημα του ρατσισμού, το πρώτο μου φαίνεται (κακώς;) μικρής σημασίας, ίσως γιατί ο αντίκτυπός του στις ζωές άλλων να είναι  σχεδόν μηδαμινός σε σύγκριση με τις συνέπειες των ρατσιστικών θεωρήσεων ζωής και πράξεων... 

Νομίζω ότι όλοι οφείλουμε να είμαστε συμμέτοχοι (έστω με το να απασχολήσουμε για λίγο το μυαλό μας γι' αυτό, αν θεωρουμε ότι δεν μας "αγγίζει") στην εξάλειψη του ρατσισμού, ειδικά σε μία περίοδο οικονομικής ύφεσης, όπως η παρούσα, που το φαινόμενο αυτό φαίνεται να εντείνεται.

Πρεσβεύοντας πάντα και ακούραστα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει αξία και  του οφείλεται σεβασμός μόνο γιατί ζει και αναπνέει, θεωρώ ότι αξίζει μία επίσκεψη, μεταξύ άλλων, η ιστοσελίδα για το "Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών" 

http://www.ksm.gr/

"Η γλώσσα ενώνει – Ίσα δικαιώματα για όλους
δωρεαν μαθηματα σε εργαζόμενους ,πρόσφυγες και μετανάστες,
νομική στήριξη, αντιρατσιστική δράση .
Άργους 145, 10441, Κολωνός, ΑΘΗΝΑ
Τηλ: 210-5130373 (Σαββατοκύριακα) & 210-3306286 (Καθημερινές) FAX: 210-3303566 - e-mail: kyriakatiko@yahoo.gr" 

ΥΓ. Έχει και απογευματική αντιρατσιστική συναυλία στην Πλατεία Κοτζιά σήμερα! :)

ΥΓ. Κι επειδή ο ρατσισμός έχει (δυστυχώς) πολλές εκφάνσεις, χθες συνειδητοποίησα ότι είναι ρατσιστικό και το να θεωρούμε ότι τυφλοί πρεπει υποχρεωτικά να παντρεύονται με τυφλούς...

Μόλις κάθησα και τακτοποίησα τα πράγματά μου τον είδα. Καθόταν στον απέναντι δερμάτινο καναπέ και του έμοιαζε σχεδόν ως δίδυμος αδελφός! Μα έμοιαζαν σε όλα! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό. Ήταν τέτοιο το σοκ και η έκπληξή μου, που έμεινα να τον κοιτάζω κατευθείαν στα μάτια για κάποιες στιγμές...Μου ανταπέδωσε το βλέμμα με την ίδια ένταση, μόνο που εκείνα τα λεπτά δεν σκεφτόμουν. Μόλις συνήλθα, ντράπηκα. Δε θυμάμαι άλλη φορά στη ζωή μου να έχω κοιτάξει κάποιον άγνωστο άνθρωπο τόσο έντονα και τόσο αδιάκριτα. Σκέφτηκα αμέσως ότι έπρεπε να του ζητήσω συγγνώμη. Τι να του έλεγα όμως; Σας ζητώ συγγνώμη για πριν. Μου θυμήσατε κάποιον που ξέρω; Τελείως μπανάλ, σχεδόν χαζομαρούλα (άσχετα με το ότι ήταν αλήθεια). Μήπως πιο ειλικρινά: Μου θυμήσατε κάποιον που όχι απλά ξέρω, τον έχω αγαπήσει κιόλας; Μέχρι να το αποφασίσω, εκείνος, κοιτάζοντάς με, έπιασε το κινητό και τηλεφώνησε κάπου. Άρχισε να μιλάει δυνατά και συνέχισε να με κοιτάει. Χαζογελούσε κι απ'το ωραίο στοματάκι του βγήκαν κάτι "γ@μ@σ@ τ@, ναι ρε μ@λ@κ@" και δε συμμαζεύεται, με έ να στυλάκι τόσο δήθεν και μάγκικο, που ήταν ως να χαστουκίστηκα και να συνήλθα. Χαμογέλασα μέσα μου ανακουφισμένη... Δεν έχω ιδέα, γιατί ένιωσα ανακουφισμένη, πάντως από εκείνη τη στιγμή  συγκεντρώθηκα στα διαβάσματά μου...και εκείνος απλά "εξαφανίστηκε"...   

Το ακούω στον Δίεση αυτήν ακριβώς τη στιγμή που γράφω και με συγκινεί, όπως πάντα. Οι στίχοι αυτοί μου δίνουν την αίσθηση ότι τραγουδούν κάτι universally desired... Νιώθω ότι ακούγοντάς τους μοιράζομαι τον πυρήνα της ανθρώπινης λαχτάρας...

Και με τη συγκλονιστική (σ' αυτό το τραγούδι) φωνή του Σαββόπουλου.

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου
Άλλες ερμηνείες: Διονύσης Σαββόπουλος

Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινα

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι'αυτά που μέσα δεν χωράνε πια

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά

Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ΄την στάχτη μου ξανά φωτιά

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά,έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Καλή μας γλύκα :))

 ΥΓ. Γαμήλιο δώρο στην Mpara και τον Mpriza

Γιαουρτάκι νομίζεις ότι αγοράζεις, μάτια μου, αν δεν προσέξεις καλά τα μικροσκοπικά γράμματα πάνω στη συσκευασία, που σε ενημερώνουν (όπως είναι εκ του νόμου υποχρεωτικό) ότι αυτό που παίρνεις δεν είναι γιαούρτι, αλλά "επιδόρπιο γιαουρτιού". 

Τι σημαίνει "επιδόρπιο γιαουρτιού"; Ακριβώς δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι σημαίνει πώς αυτό που τρωμε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙ [ΔΕΝ πληροί, δηλαδή, τις προϋποθέσεις της κείμενης νομοθεσίας, σύμφωνα με τις οποίες αυτό το δροσερό, λευκό, παχύρευστο - και συχνά γλυκό (λόγω της προσθήκης σιροπιού φρουκτόζης, γλυκόζης ή ασπαρτάμης) οργανικό υλικό που γλυστράει σιγά σιγά μέσα στο στομαχάκι μας μπορεί να θεωρηθεί νόμιμα και να είναι γιαούρτι].  

Εντάξει, δεν είναι κάτι τραγικο αυτό. Ως ενημερωμένοι καταναλωτές που είμαστε (οι οποίοι πάντα φροντίζουμε να διαβάζουμε τις ετικέττες με τα ψιλά γράμματα, για να ξέρουμε τι ψωνίζουμε - φατσούλα με γλωσσίτσα έξω ;)), το έχουμε διαπιστώσει εδώ και καιρό ότι  μόνο 1 στις 7-8 συσκευασίες που μοιάζουν με γιαούρτι είναι όντως γιαούρτι. Οι υπόλοιπες είναι "επιδόρπιο γιαουρτιού".

Ε, τότε τι μ' έπιασε; Τίποτα καλέ, δεν με έπιασε! Τα συγχαρίκια μου θέλω να δώκω για τον πολύ έξυπνο (και διόλου σκοπούμενα παραπλανητικό για τα έξυπνα μάτια) σχεδιασμό της συσκευασίας του κάπως ιδιαίτερου "γιαουρτιού" που ΄(νόμιζα ότι) αγόρασα, το οποίο περιέχει και βασιλικό πολτό! Εμ, ενθουσιάστηκα, το κορίτσι! Και πώς να μην ενθουσιαστώ; Μου αρέσει να τρέφομαι υγιεινά κατά κανόνα (γιατί τρελαίνομαι και για τις εξαιρέσεις, που καμιά φορά γίνονται ο κανόνας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας! :)) Οπότε μόλις το είδα, καταχάρηκα: Βασιλικός πολτός!! Ουάου! Και γιαουρτάκι! Τι δίδυμο φοβερό δωράκι θα του δώσω εγώ, μωλέ, έλεγα και ξανάλεγα, χαριεντιζόμενη με τον αγαπημένο μου οργανισμό. Όποτε θυμάμαι τον αγαπάω, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα μας :)) .Μες την καλή χαρά το πήρα, λοιπόν, νομίζοντας αφενός ότι αγοράζω γιαούρτι (τόσο ενθουσιάστηκα, που ξέχασα την παγίδα του "επιδορπίου"), αφετέρου ότι το γιαούρτι μου περιέχει σχεδόν 1,5% βασιλικό πολτό (ούτε αναρωτήθηκα εκείνη την ώρα, ότι αν αυτό αλήθευε, θα κόστιζε πολύ περισσότερο από τα 2,4 κάτι ευρώ που έδωσα για να το πάρω - στη διπλή συσκευασία). 

Και τώρα που πραγματικά απολαμβάνω αυτό που πήρα (είναι εύγεστο... να λέμε και το σωστό), διαπιστώνω ότι ενώ με μεγάλα, σχετικά, γράμματα γράφει πάνω στην συσκευασία "βασιλικός πολτός" και με την ίδια γραμματοσειρά ακριβώς δίπλα γράφει 1,5%, δίπλα στο 1,5% με πολύ μικρότερα γράμματα (αλλά το ίδιο χρώμα γραμματοσειράς... να καλύπτει και τα νώτα του ο σχεδιαστής του προϊόντος, μην του πούμε κι ότι μας παραπλάνησε (!), γράφει "λιπαρά"). Το 1,5%, λοιπόν πάει στα λιπαρά κι όχι στο βασιλικό πολτό, του οποίου η περιεκτικότητα στο "επιδόρπιο γιαουρτιού" είναι  0,16% (για τα έξυπνα μάτια που διαβάζουν στο πλάι τα πολύ μικρά γράμματα). Και η καλή, γλυκιά γεύση του...δύσκολο να πεις από που προέρχεται, αφού περιέχει και σιρόπι φρουκτόζης (ευτυχώς όχι την πολύ βλαβερή ασπαρτάμη, που έχουν τα περισσότερα "επιδόρπια" που θα ήθελαν στην άλλη τους ζωή να γεννηθούν γιαούρτια...)

Γιαουρτοσυζήτηση απογευματιάτικα (μάλλον επιδορπιογιαουρτόσυζήτηση, για να ακριβολογούμε, ενημερωμένοι άνθρωποι :))) και καλά να είμαστε! :)

Χθες ξύπνησα χαρούμενη, ξαλαφρωμένη, ως να έχω μέσα μου τη δύναμη και τη χαρά  όλου του κόσμου! Είναι υπέροχο να νιώθεις έτσι, επειδή απλά ετσι νιώθεις κι όχι επειδή έχεις καταβάλει κόπο να κατευθύνεις τα συναισθήματά σου (με τη λογική, με τη γνώση, με την υγιή σκέψη...). Πέρασα ένα ΣΚ δουλεύοντας, γιατι η εβδομάδα που έρχεται είναι πολύ φορτωμένη. Και σήμερα, έτσι όπως κάθομαι στο γραφείο κι έχω ακόμα ένα βουνό να κάνω, διαπιστώνω ότι κάπου μέσα στο διήμερο έχασα ένα μέρος αυτής της υπέροχης αίσθησης.

Με λυπεί αυτό. Άντε να βάλω τη σκέψη μου πάλι στη δουλειά τώρα... :). Άντε να βρω και υγιεινή τροφή να της δώσω χωρίς τοξίνες :) Μα πού να τα βρω, καλή μου, βραδιάτικα και κυριακάτικα τρόφιμα βιολογικής καλλιέργειας; Τι με σκοτίζεις; Έχω κι άλλες δουλειές! 

Στο κελάρι; Στο βιβλίο που διάβαζα το πρωί; Μμμμ, για να δω... Α, κάτι βρήκα! Ναι, μας οφείλουμε να ζουμε καλά, ναι!  Οφείλουμε στον εαυτό μας να νιώθουμε τη χαρά αυτού του είδους της αγάπης που σε αφήνει γεμάτο πραότητα και κατανόηση, αυτού του είδους της αγάπης που σε οδηγεί στο να βλέπεις το καλό σε όλα και σε όλους, ακόμα κι εκεί που είναι καλά κρυμμένο, αυτού του είδους της αγάπης που σε κάνει να χαμογελάς με εσωτερική λάμψη, με κατανόηση για τον άλλο, όταν λόγια ή πράξεις του θα μπορούσαν, ελλείψει αυτής της αγάπης, να σε θίξουν. Αν ο καθένας μας εξοφλούσε αυτό το χρέος, (λέει) οι άνθρωποι γύρω μας θα ήταν πιο ευτυχισμένοι, ο κόσμος που ζούμε, σαν πολλά τεράστια συγκοινωνούντα δοχεία, θα ήταν πιο όμορφος...

"Ζήσε καλά και να είσαι σίγουρος ότι από σένα θα προέλθουν καλά πράγματα, έστω κι αν δεν το μάθεις ποτέ".

Βραδινές αμπελοφιλοσοφίες, ανάσα και χρώμα...και μουσική

Όοοοχι, δε χάθηκε, γιατί μπήκε εκεί κατά λάθος και τώρα δεν ξέρει πώς να βγει. Ξέρει τι κάνει...αρσενικό είναι! :)

Ως εκ τούτου, κατάλαβέ το, επιτέλεους..."he is just not into you"!

Με δυσκολία βρήκα παρέα να δω αυτήν την ταινία (που φέρει τον πολύ ευγενή ελληνικό τίτλο "απλά δε σε γουστάρει"), αφού κάθε φορά που λέγαμε να πάμε σινεμά με κάποιον και την πρότεινα, λάμβανα την ωραία απάντηση: ελα, μωλέ, αυτήν την ελαφριά χαζομάρα να πάμε να δούμε; Ναι, φαινόταν ως μια απο αυτές τις χαζοχαρούμενες, αμερικανικές ρομαντικές κομεντί που δε σου αφήνουν τίποτα περισσότερο από ένα ευχάριστο δίωρο (και συχνά με το πολύ σοβαρό ερώτημα -ζωής και θανάτου-: μα γίνονται αυτά στην πραγματική ζωή;) Εμένα, όμως, μου αρέσουν και τα ευχάριστα, άνευ προβληματισμών και μετά ονειροπολήσεων  κινηματογραφικά δίωρα κι ήθελα να πάω να τη δω. Ωχου!! Τελικά τα κατάφερα με το φιλαράκι μου, που είχε τις ίδιες ακριβώς περί ελαφρότητας απόψεις! Κι όχι μόνο πέρασαμε ένα σχετικά ευχάριστο δίωρο, διδαχτήκαμε κιόλας! Μάλιστα! :) 

Η 1η και κύρια διδαχή αφορά την ερμηνεία της ανδρικής συμπεριφοράς στο φλερτ και τον έρωτα: Δεν υπάρχει περίπτωση ένας άνδρας να ενδιαφέρεται για μία γυναίκα (να θέλει να τη δει και να είναι μαζί της) και να μην κάνει κινήσεις, που θα οδηγήσουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, αν θέλει, θα το ξέρουμε. Δεν υπάρχουν άλυτοι γρίφοι πίσω από την ανδρική συμπεριφορά. Αν εξαφανίστηκε, πολύ απλά δε θέλει. Κι αν είναι ερωτευμένος, θα κινήσει γη και ουρανό, για  τη γυναίκα που αγαπάει! Ας το καταλάβουμε και ας το αποδεχτούμε, για να πάμε παραπέρα, όταν ούτε η γη ούτε ο ουρανός κινείται... :) (ή όταν πάψουν να κινούνται, όσο όμορφα και μοναδικά κι αν τα είχε κινήσει εκείνος στο παρελθόν, για ν' ακούω κι εγώ αυτά που λέω... Η ζωή είναι σήμερα. Ούτε χτες ούτε αύριο).

Η 2η διδαχή αναφερόταν στο  αν έχει ή όχι αξία το τυπικό περίβλημα του γάμου. Κι ήταν πραγματικά όμορφο πώς η κοπέλα διαπίστωσε ότι οι "τυπικά σύζυγοι" των τριών αδερφών της δεν ενδιαφέρονταν για τίποτε πέρα από την προσωπική τους καλοπέραση, (απαιτώντας αυτήν, μάλιστα, εντελώς "γαϊδουρινά" και αναίσθητα σε μία δύσκολη στιγμή), ενώ ο φίλος της (που δεν επιθυμούσε την τυπικότητα του γάμου, αλλά πραγματικά την αγαπούσε), βρέθηκε κοντά της και κοντά στην οικογένειά της (εκείνη τον είχε αφήσει) δείχνοντας ότι πραγματικά νοιάζεται και βοηθώντας με πραγματική ευαισθησία και συναίσθηση στη δύσκολη στιγμή.

Μμμ, για επιδόρπιο το μενού έχει ένα τραγούδάκι, του οποίου το περιεχόμενο παραπέμπει στις κινηματογραφικά ελαφριές, "χολιγουντιανού τύπου" αγάπες, που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα... :)

"Θέλω κοντά σου να μείνω"

Στίχοι: Γιώργος Γιαννακόπουλος
Μουσική: Γιώργος Μουζάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Βάνου
Άλλες ερμηνείες: Αλέξια || Ελευθερία Αρβανιτάκη

Δε ζω χωρίς εσένα ούτε λεπτό
Αγάπη μου της μοίρας ήταν γραφτό.

Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά...

Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά...!

Σε νιώθω, σε λατρεύω και σε ποθώ
Κι αν κάποτε σε χάσω θα τρελαθώ.

Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν' απαλύνω
Που σε πονά...
 

Γνώρισα σήμερα, στο καράβι, έναν εκπληκτικό συνταξιδιώτη-συνομιλητή. Βέρος νησιώτης, πάνω από 60, πολύ χαμογελαστός, με ψαρά μαλλιά κι ένα χαριτωμένο μουστάκι που χαμογελούσε γλυκά συνεχώς μαζί με τα ομιλητικά του χείλη. Μου άρεσε που χαμογελούσε τόσο συχνά, μου άρεσε το ότι ήταν τόσο προσιτά γλυκός. Εκτός από πολύ ευχάριστος, τολμώ να πω, ότι μου φάνηκε και διαφορετικός από την πλειοψηφία όσων ντόπιων έχω γνωρίσει, ενός νησιού που πλούτισε πολύ και απότομα (τεράστια η αλλαγή ειδικά για ανθρώπους της δικής του γενιάς)  λόγω του τουρισμού.  Αυτή η απότομη αφθονία δυστυχώς είχε και τον αρνητικό της αντίκτυπο: τον αποχαιρετισμό της φιλοξενίας και... (εικόνα του θείου Σκρουτζ με δολάρια στα ματάκια)... Μέσα στην πολύ ευχάριστη  δίωρη κουβέντα μας, έκανε κι εκείνος μια σχετική αναφορά: 

"Έφτασαν στο σημείο οι άνθρωποι να βλέπουν τους άλλους ως εισιτήρια. Κι όχι μόνο οι άλλοι, δηλαδή. Κι εγώ. Είχα λεωφορείο παλιά, ξέρεις, κι έκανα δρομολόγια. Σε κάθε στάση δεν έβλεπα ανθρώπους, εισιτήρια έβλεπα. 7 εισιτήρια εδώ, 9 εισιτήρια εκεί. Θα τους στριμώξουμε. Θα μπουν. Εισιτήρια είναι. Κάποια στιγμή το συνειδητοποίησα κι είπα: πρέπει να βλέπω ανθρώπους, όχι εισιτήρια. Κι όταν ανέβαινε εκείνη η πολύτεκνη γυναίκα με τα παιδιά της, έλεγα του εισπράκτορα: μην πάρεις χρήματα. Όταν ανέβαινε κάποιος που ήξερα ότι έχει ανάγκη, δεν έκοβε εισιτήριο".

Το απόγευμα της Παρασκευής τους είδα να διασχίζουν την πλατεία. Όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω τους, εκείνος την κοιτούσε με έναν τρόπο που μου είναι αδύνατο να ξεχάσω: ως να έσταζε η ματιά του μέλι. Μέλι και λατρεία... Τους ξανάδα το πρωί του Σαββάτου στη σάλα αναμονής του αεροδρομίου και,  φυσικά, τους θυμήθηκα. Άλλωστε δεν ήταν δύσκολο να τους προσέξω ξανά: Ήταν το μοναδικό ζευγάρι που καθόταν αγκαλιά... κι ήταν ένα τρυφερό, γλυκό κράτημα, που θα ήμουν αναίσθητη να μην παρατηρήσω (και συγκρατήσω). Κάποια στιγμή, μέσα στο λεωφορείο που μας μετέφερε στο αεροπλάνο ,τον άκουσα να μιλά γερμανικά...ναι, ξανθοί κι οι δύο, είναι αλήθεια ότι δεν έμοιαζαν με Ελληνες. Στη σκέψη ότι ήταν Γερμανοί, θυμήθηκα τις αστείες, χαζογυναικείες γενικεύσεις μας το διάστημα που σπούδαζα στη Γερμανία: ότι οι Γερμανοί άνδρες ήταν πολύ τρυφεροί σύντροφοι, γεμάτοι φροντίδα και κατανόηση (όχι σαν τους μάτσο ανατολίτες τους δικούς μας... Ας με συγχωρήσουν όσοι διαβάζουν, δε μιλούσα εκ πείρας και μεγάλωσα από τότε ;)! Ξέρω πλέον ότι όλα είναι θέμα χαρακτήρα, που είναι ιδιαίτερος για τον καθένα μας... :)   

Απογευματάκι Σαββάτου, στο παρκάκι κάτω από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός. Δύο γιαγι ούλες (με τη γλύκα των γιαγιάδων άλλης εποχής) κάθονταν σε ένα παγκάκι και έριχναν ψωμάκι στα περιστέρια. Μου άρεσε αυτή η αναπάντεχη εικόνα, εκεί, στο γεμάτο καυσαέριο κέντρο της Αθήνας. Δύο γιαγιάδες, ένα παγκάκι, τα περιστέρια... μία τρυφερή φωτογραφία άλλης εποχής. Τους χαμογέλασα, ως να τους ευχαριστούσα που με ταξίδεψαν...   

Σήμερα... βγήκα από το κομμωτήριο με το μαλλί ίσιο και μακρύ, καρφί. Εγώ, που έχω ισιώσει συνολικά στη ζωή μου τα μαλλία μου 5-6 φορές, τα ισιώνω κάθε τρεις και λίγο, από τις προάλλες που μου τα κούρεψαν παραπάνω από όσο ήθελα και πλέον, στο σγουρό, μου φαίνονται κοντά (κι εκνευρίζομαι)... Έχω κόλλημα με το μακρύ μαλλί, τι να κάνουμε; ..δύο "θεματάκια" έχω με την εμφάνιση: το μακρύ μαλλί στις γυναίκες και το ύψος στους άνδρες (ναι, ναι τους είδα τους φελλούς που επιπλέουν πάνω μου, τους είδα! :)  - είμαι τόοοσο επιφανειακή - "διατί να το κρύψωμεν άλλωστε":) )... Το θέμα είναι ότι το μαλλί αυτό πρέπει να έχει μεγάλη πέραση στις ηλικίες άνω των 65,-70 διότι από τη στιγμή που βγήκα από ένα τυχαίο κομμωτήριο στο κέντρο (όπου μπήκα χωρίς να έχω ραντεβού, αφού ακυρώθηκε η μια από τις δύο δουλειές που είχα) και μέχρι να φτάσω σπίτι, με τα πόδια,  άκουσα από μεγάλους ασπρομάλληδες κυρίους, διάφορα  (χαριτωμένα, οφείλω να πω) σχολιάκια, τουλάχιστον 5 φορές! Είναι πάρα πολλές, για να είναι τυχαίο ή να οφείλεται σε μία "λαμπερή ημέρα". Άλλωστε προ του κομμωτηρίου, τίποτις...  Αντί να χαρώ για την επιτυχία του μαλλιού, άρχισα να αναρωτιέμαι για το ηλικιακό εύρος των ευγενών "καμακιών"... Μόνο ένας  κάτω των 65 (με μουστάκι!) μου μίλησε (αλλά το σχόλιό του ήταν χυδαίο, οπότε δεν πιάνεται). Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ότι οι νεότεροι άνδρες δεν καταδέχονται να πουν μια ευγενική κουβεντούλα στο δρόμο (αραιά και που ένα βλέμμα  μόνο ρίχνουν)/ ότι οι νεότεροι άνδρες δε γουστάρουν το μαλλί καρφί κομμωτηρίου ή ότι οι νεότεροι άνδρες δεν γουστάρουν εμένα; Εεεεε;  Μα τι υπαρξιακό ζήτημα με ταλαιπωρεί πάλι... :))! Δεν πειράζει... να φεύγει το μυαλουδάκι μου από τα περί αγάπης κι έρωτα, να παίζει και με κανένα φελλό, γιατί πολλούς κόμπους ένιωσα στο λαιμό τελευταία και θα πάθω ασφυξία... :)   

Μα πρέπει να βάλω και τίτλο; Δεν έχω τίτλο. Δεν υπάρχει τίτλος. Δεν πάω καλά σήμερα, καθόλου καλά... Χτύπησα από το "πέσιμο" στο κεφάλι και νιώθω ξανά (μέχρι τα "μπούνια", όμως) αυτό που μού οφείλω να σβήσω. Τόσο λογικά και ορθά κι ωραία σβησμένο το'χα. Πώς πήρε πάλι μπρος; Πώς από τη μια στιγμή στην άλλη φούντωσε, έτσι χωρίς λόγο, δεν καταλαβαίνω. (Μα τι χαζό είμαι, τέλος πάντων...δεν καταλαβαίνω το ένα, δεν καταλαβαίνω το άλλο). Αναρωτιέμαι τι θα λέει το Μαρινάκι, που απλώνω άκριτα ό,τι μου έρθει στο κεφάλι σαν μπουγάδα σε κοινή θέα... Tαλαιπωρώ κι όποιον αφιερώνει λίγα δεύτερα από τον πολύτιμο χρόνο του να ρίξει μια ματιά εδώ. Ζητώ συγγνώμη ειλικρινά. Θέλω να γράψω και γράφω για αυτό που νιώθω και δε με τιμά... Θα το νικήσω και θα αυτο-τιμηθώ :) αργότερα. Σήμερα όχι...

Αχ, αχ, αχ, λίγη μουσική...ΜΟΥΣΙΚΗ!  

Από εδώ το γυροφέρνω στο μυαλό μου, από εκεί το γυροφέρνω, σκέφτομαι κι αυτό το φοβερό ποιήμα, το "Αν" του Κιπλινγκ, αλλά εν τέλει... παραδίνομαι. Δε γίνεται να μη στεναχωρηθώ... Ας το αφήσω το συναίσθημα να με συνεπάρει κανονικά και να φύγει ήσυχα ήσυχα μετά, όπως ήρθε...

Χθες με πήρε μία πολύ νέα συνάδελφος να με ρωτήσει πώς να διαμορφώσει το ιστορικό μιας αγωγής. Όχι ότι εγώ είμαι παλιά και ξέρω, αλλά το συγκεκριμένο είδος το έχω "δουλέψει" πολύ. Ό,τι μπορούσα, της το είπα απ' το τηλέφωνο και της πρότεινα, αν θέλει, να της στείλω ένα υπόδειγμα δικό μου. 'Έχω βρει από το ιντερνετ", μου απάντησε. Σήμερα, που την είδα το πρωί στο Υποθηκοφυλακείο, της ξανάπα τη γνώμη μου για το θέμα που την απασχολούσε και της πρότεινα, αν θέλει, να το δούμε μαζί, αφού το γράψει και πριν το καταθέσει. Θυμήθηκα κι ότι της έστειλα μία πελάτισσα για ένα θέμα, με το οποίο εγώ δεν ασχολούμαι, και της είπα κι αυτό να προετοιμαστεί. Μια φυσιολογική, συναδελφική συμπεριφορά, δηλαδή. Αφού εκείνη έφυγε από το Υποθ/κείο, με πλησιάζει μία υπάλληλος  που με γνωρίζει καλά, μου εμπιστεύεται τα θέματά της και, γενικά, πάντα με εξυπηρετεί ευχαρίστως και μου λέει: "Για να ξέρεις με τι ανθρώπους έχεις να κάνεις, η κοπέλα που έφυγε, ήρθε  το πρωί και μου ζήτησε αντίγραφο μιας αγωγής σου με το θέμα τάδε και μου είπε, "εμπιστευτικά", ότι ζήτησε τη βοήθειά σου, αλλά εσύ "της τα μασούσες", δεν της είπες και δεν ήθελες να τη βοηθήσεις"...

Μα για ποιο λόγο να πει κάτι τέτοιο; Να μην τη βοηθούσα, εντάξει,  να πει ό,τι θέλει, αλλά να τη βοηθώ και να διαδίδει ότι δεν το κάνω; Τι κουφό είναι πάλι ετούτο από το πουθενά; Το ξέρω... το ξέρω ότι δεν έπρεπε να πέσω από τα σύννεφα κι ότι αυτά συμβαίνουν... Το ξέρω. Εγώ όμως έπεσα, τι να κάνουμε τώρα; ...Ούτε στον έλεγχό μου δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και βιαζόμουν τόσο! Όλο αυτό σκεφτόμουν, ακόμα αυτό σκέφτομαι. Μα είναι δυνατόν; Μια χαρά κοπέλα είναι, καινούρια αυτή, σχετικά καινούρια εγώ, τι έχουμε να χωρίσουμε; Δεν καταλαβαίνω... Με πήρε τηλ. πριν λίγο, μία καλή φίλη πιο μεγάλη, που έχει σκληρύνει, είναι η αλήθεια, με όσα έχει περάσει (και συχνά-πυκνά μου λέει να το αφήσω το άσπρο, απαλό συννεφάκι μου και να κατέβω κάτω, αλλιώς θα πέσω με δύναμη και θα χτυπήσω). Με την ευκαιρία, της είπα και αυτό που μόλις μου συνέβη, για να ξεσπάσω λίγο, κι εκείνη μου είπε ότι οι  περισσοτεροι άνθρωποι έτσι ενεργούν και τώρα που ξέρω "τι είναι" πλέον  η νέα συνάδελφος, να μην την βοηθήσω ξανά ούτε να της ξαναστείλω δουλειά κι ότι εγώ παρά είμαι καλή και νά πως λειτουργεί ο κόσμος. Ε, όχι, ρε, της λέω! Τι καλή; Φυσιολογικός άνθρωπος είμαι. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Αν ξέρεις, να πεις. Βοηθώ, όπως βοηθήθηκα κι εγώ. Όλοι αυτοί που βοηθούν, που βοήθησαν κι εμένα κι άλλους, είναι οι σπάνιες/περίεργες περιπτώσεις; Δεν είναι. Περίεργο και ιδιαίτερο είναι αυτό το κορίτσι, που δε με ξέρει ούτε την ξέρω, να διαδίδει έτσι, ελαφρά τη καρδία και χωρίς λόγο, κάτι αναληθές. Αυτό είναι το περίεργο.

Σκέφτομαι πώς να πράξω μαζί της από εδώ και πέρα... Μήπως να εκτυπώσω το "Αν" του Κίπλινγκ και να της το δώσω την επόμενη φορά που θα τη δω; Έτσι, χωρίς λόγια κι εξηγήσεις; Χα, καλή ιδέα, μου φαίνεται. Σαν να είμαι καλύτερα ήδη... :)      

"Έχω την επιχείρησή μου που πάει καλά, πληρώνω ανελλιπώς τους φόρους μου σ' αυτό το κράτος, είμαι ξένος πολίτης, αλλά νομοταγής και, επιπλέον, προσφέρω εργασία σε Έλληνες. Πώς μπορούν να μου συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο;" Ο "τρόπος", κατά περιγραφή, ήταν από αγενής και υποτιμητικός εώς "βάρβαρος" και αποδόθηκε σε συμπεριφορά Ελλήνων αστυνομικών σε έναν απλό έλεγχο ρουτίνας (δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας) στο δρόμο. Τα δε λόγια αυτά προέρχονται από έναν εύπορο Αιγύπτιο επιχειρηματία, που δραστηριοποιείται πολύ επιτυχώς στη χώρα μας, είναι πανέξυπνος και πολύ ευγενής, ενώ μιλά άψογα ελληνικά. Αναφέρθηκε και σε παρόμοια περιστατικά με δημόσιους υπαλλήλους, στα πλαίσια αιτήσεών του για άδεια διαμονής κι εργασίας, κλπ. 

Η απάντησή μου, όταν έθεσε το ερώτημα ήταν, φυσικά, ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως υπηκοότητας (κλπ, κλπ) και ανεξαρτήτως του αν έχει μία επικερδή επιχείρηση και πληρώνει τους φόρους του ή έχει μπει στη χώρα μας λαθραία, αξίζει συμπεριφορά σεβασμού από όλους μας, των αστυνομικών συμπεριλαμβανομένων. Η αξία του ανθρώπου υπάρχει μόνο που ζει και αναπνεει. Αυτό αρκεί, για να του συμπεριφέρονται με σεβασμό, άσχετα με το τι επιτεύγματα έχει κάνει. Με κοίταξε περίεργα, χωρίς να πει κάτι, ως να ξαφνιάστηκε, αλλά μπορεί να ήταν κι η εντύπωσή μου. Έπειτα του είπα ότι  ανάλογη αγενής και άνευ σεβασμού συμπεριφορά δεν εκδηλώνεται μόνο σε αλλοδαπούς - του διηγήθηκα ένα παρόμοιο περιστατικό με πολύ νεαρό αστυνομικό και τον μπαμπούλη μου - αλλά και ότι αυτές είναι συμπεριφορές "δύστυχων ανθρώπων" κι ότι, ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι Ελληνες αστυνομικοί και δημόσιοι υπάλληλοι τόσο δυστυχισμένοι...

Είπαμε ένα σωρό άλλα πράγματα, το φαγητό ήταν εξαιρετικό και το όλο σκηνικό πραγματικά πολύ ενδιαφέρον κι ευχάριστο. Κάποια στιγμή αφαιρέθηκα στην απόλαυση της στιγμής και σκέφτηκα ότι αν δεν είχα γνωρίσει την πολύ αγαπημένη πλέον φίλη (και  εξαιρετικό άνθρωπο και "μεντόρισσά" μου:)) με καταγωγή από τη Σερβία σ' εκείνο το σταθμό του μετρό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δε θα απολάμβανα τώρα αυτό το εξαιρετικό γεύμα με τη δική της παρέα, την παρέα του Αιγύπτιου επιχειρηματία κι ενός ακόμη Έλληνα που όμως μιλά τα αράβικα καλύτερα από τα ελληνικά. Νιώθω, είναι η αλήθεια, ζάμπλουτη και μακαρίζω την τύχη μου για φιλίες σαν αυτή και για τις τόσες υπέροχες εμπειρίες...  Πήγε το μυαλό μου και σε εκείνη την pub έξω από το Δουβλίνο το Δεκέμβρη του 2004, που είχα περάσει τόσο συγκλονιστικά υπέροχα με την παρέα (όλοι ιταλοί κι ένας σκοτσέζος) της φίλης μου της Μπάρμπαρας κι ήμουν τόσο ευτυχισμένη, που ακόμα "μυρίζω" εκείνη την αίσθηση. Και εκείνο το βράδυ στην εστία, στη Γερμανία, που ετοιμαζόμουν για το πάρτυ της χρονίας και δεν μπορούσα  να σηκωθώ από το γέλια, όταν είδα πώς μ'εβαψαν οι μετρ  (συγκάτοικοι)  του είδους, ο Ρούι με τη Τζένη  -  τόσο έντονα, λες κι ήμουν η queen σε gay parade :)

Και ύστερα ήρθε εκείνο το τηλεφώνημα με απόκρυψη, που το σήκωσα και δε μίλησε κανείς.  Παρακαλώ, ξανάπα 2-3 φορές... τίποτα. Ναι, πήγε σ' εκείνον το μυαλό μου -κι όχι με εκείνη τη γνωστή φιλική νοσταλγία, όπως συμβαίνει όταν σκέφτομαι την πρώτη μου αγάπη  -αν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αποκλείεται να ήταν εκείνος, γιατί δεν είναι άνθρωπος που θα έπαιρνε τηλέφωνο και μετά δε θα μιλούσε. Κι όμως, αυτόν σκέφτηκα ... Όχι, τα λόγια και οι σκέψεις καμία αξία δεν έχουν. Αυτό που θέλουμε είναι πράξεις, μόνο πράξεις. Κι "εδώ η καλή απραξία". Αχ, Θεούλη μου, ένα delete στο συγκεκριμένο μικρό τμήμα του μυαλού μου, που ξυπνάει ακόμα που και που ανάποδα... Τίποτα δεν είναι, μωλέ, ένα κουμπάκι μόνο.

Αχ, αχ, νιώθω ότι έχω τόσα να μοιραστώ, τόσες σκέψεις να ταξινομήσω... :) Αλλά αυτήν ακριβώς τη στιγμή, I am overwhelmed with joy χάρη σ' ένα τραγούδι...Θα μοιραστώ, λοιπόν, ακριβώς αυτή τη χαρά που νιώθω ακούγοντας αυτό το παλιό ρετρό ;) τραγουδάκι, που μου έφτιαξε την πρωινή διάθεση και μυρίζει η καρδιά μου άνοιξη! 

Καλημέρα με χαρά :) :)