Χθες βράδυ έπεσα για ύπνο κατά τις δύο και ξύπνησα κατά τις έξι παρά το πρωί. Το τρέξιμο δε, άρχισε από τις οκτώ, σχεδόν νον-στοπ. Όταν κάποια στιγμή χαλάρωσα από τις υποχρεώσεις  μου κατά τις 4.30, είπα να ξαπλώσω για μία ώρα. Τελικά κοιμήθηκα σχεδόν δύο. Κι ένιωσα υπέροχα ξυπνώντας. Το περιέργο είναι ότι ονειρεύτηκα κιόλας.

Κι ονειρεύτηκα συγκεκριμένο άνθρωπο που γνώρισα σχετικά πρόσφατα (και είδα πριν καμιά εβδομάδα) ο οποίος με είχε συγκινήσει για το ενδιαφέρον του για τους άλλους και το χρόνο που αφιερώνει εθελοντικά σε θέματα του "κοινού καλού". Γοητευτικό ιδιαίτερα δεν τον βρήκα, κυρίως γιατί δεν ήταν αρκετά ψηλός, όχι, ομως, ότι δε σκέφτηκα πώς "δεν είναι και κακός".  Στο όνειρό μου, πάντως, πρωταγωνίστησε. Ερχόταν, λέει, συνεχώς, από τη δουλειά για τα θέματα τα εθελοντικά και καταλήξαμε να βρισκόμαστε καθημερινά και να κάνουμε πολύ στενή παρέα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και, στο όνειρό μου πάλι, κάποια στιγμή μέσα σε αυτό το πολύ σύντομο διάστημα της γνωριμίας μας, μού εξέφρασε ότι έχει ως προς εμένα διάθεση ερωτική. Κι εγώ... θεώρησα και εξέφρασα ότι "είναι πολύ νωρίς". Δηλ., τι εννοούσα; Ότι, αν τον γνώριζα περισσότερο και δεν "ήταν νωρίς" θα τον ήθελα κι εγώ; Τίποτα περισσότερο από το όνειρο δε θυμάμαι. Ίσως σε λίγο να μη θυμάμαι ούτε αυτά.

 Τι άβυσσος είναι πια αυτή η ψυχή μου...   

Είδα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να υποκλίνεται με το χέρι στην καρδιά στους ανάπηρους πολέμου που παρήλαυναν και η άμεση, ανεπεξέργαστη αντίδραση του οργανισμού μου ήταν να συγκινηθεί. Αποφασίσα την ίδια στιγμή να μην αναλύσω με το μυαλό μου ούτε το πώς, το γιατί, την ειλικρίνεια ή μη αυτού που είδα, αλλά ούτε και τη δική μου συναισθηματική αντίδραση. Απλά να τη δεχτώ ως βίωμα και να τη σημειώσω, να τη θυμάμαι...

Έτσι θυμήθηκα και τη "Μπουμπουλίνα", το ποίημα που είπα στο Νηπιαγωγείο, μια μέρα σαν σήμερα πριν λίγα (δε θέλω αντιρρήσεις :)) χρόνια. Είναι απίστευτο, αλλά θυμάμαι πολύ καλά όλους τους στίχους και των δύο στροφών. Το απαγγέλλω από μέσα μου τέλεια :).

Κι αναρωτιέμαι, αν μετά από χρόνια θα θυμόμαστε τη σημερινή ημέρα ως εθνική επέτειο της απελευθέρωσης ή/και ως κάτι άλλο...

"Είμαστε ασφαλείς" κατά το "λεφτά υπάρχουν" ;

μου είπε "σ' αγαπώ".

'Ετσι όπως είναι οι ζωές μας, ήταν το τελευταίο που περίμενα να μου συμβεί.

Με "κούφανε".

Και δεν έχω ιδέα πώς να το διαχειριστώ... 

Ξημερώματα 11.02.2010 στο ταξί:

Το ταξίμετρο γράφει 2,38. Η ελάχιστη χρέωση είναι 2,80. Το πορτοφόλι μου είναι γεμάτο κέρματα και το μυαλό μου αντί στα 3,20 (σκεπτομενη και την επαγγελματική τσάντα που από υπερφόρτωση και κούραση είχε μπει στο πορτ-παγκάζ), πηδάει στα 4. 

"4,20 είναι καλά;",ρωτάω τον ταξιτζή, καθώς του δίνω το ακριβές ποσό σε ψιλά. "Ναι" απαντάει (εμ, δύο χαζοί σε ένα ταξί, θα πήγαινε πολύ :)), τα παίρνει και τα μετράει. Βγαίνει να μου δώσει την τσάντα  μου και με ρωτάει τι άρωμα φοράω, γιατί, λέει, του άρεσε. (Σου λέει, εκτός από χαζή, μυρίζει και ωραία, να την κάνω πελάτισσα). Κόμπιασα. Δεν μπορούσα να απαντήσω. "Αδυνατώ να θυμηθώ" του είπα κι ήταν η πάσα αλήθεια. Δεν ήξερα ούτε πότε το έβαλα ούτε τι άρωμα ήταν. Βέβαια το προηγουμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί ούτε ένα λεπτό, είχα ξεκινήσει τη μέρα μου στις 7 και ήταν 1 παρά τη νύχτα. Ως εκ τούτου, άντε, να πεις, ένα μυαλό είναι αυτό, λογικό να υπολειτουργεί.

Σούπερ-μάρκετ στις 12.02.2010: 

Μπαρς δημητριακών με λευκή σοκολάτα ως νέο προϊόν. Βλέπω την τιμή λίγο πιο υψηλή από αυτήν για τα λοιπά μπαρς δημητριακών, αλλά αποφασίζω ότι αξίζει να πληρώσω παραπάνω, για να τα δοκιμάσω, αφού μου αρέσει πολύ και η λευκή σοκολάτα. Φαρδιά-πλατιά πάνω από την τιμή έγραφε 1+1 δώρο. Εγώ γκαβή. Δεν είδα τίποτα. Η κοπέλα στο ταμείο μου είπε ότι μπορώ να πάρω άλλο ένα δώρο (για καλή μου τύχη, δηλ. δεν ήταν αδερφή του ταξιτζή) κι έτσι δε στερήθηκα το επιπλέον κουτάκι με τα μπαρς δημητριακών, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην επιλεκτική (εις βάρος μου) γκαβομάρα.

13.02.2010 στο περίπτερο:

Τι παθαίνει κανείς όταν αγοράζει εφημερίδα με κριτήριο την προσφερόμενη ταινία... Θέλω να αγoράσω την εφημερίδα που έχει "προσφορά" το Volver του Αlmodovar. Μια αδυναμία του έχω αυτού του σκηνοθέτη και μου είχε αρέσει πολύ και η συγκεκριμένη ταινία. Η εφημερίδα πάνω πάνω αναφέρει ότι έχει προσφορά την ταινία αυτή. Γράφει και κάτι άλλο που δε διαβάζω. Μέσα στο σελοφάν βλέπω μια άλλη ταινία, αλλά δεν πτοούμαι. "Κάπου θα είναι και το Volver", σκέφτομαι. Αφού αγοράσω την εφημερίδα, πάω σπίτι, σκίσω το σελοφάν, δε βρω πουθενά το Vovler, διαβάζω πιο προσεκτικά ότι με την εν λόγω εφημερίδα προσφέρονται δύο ταινίες εναλλακτικά, ή η μία ή η άλλη... 

Σήμερα το πρωί: 

Εκτός από το ξενύχτι της Τρίτης που ήταν λόγω ... υπερβολικής ευαισθησίας (αυτής της χαζής που κατακλύζει τις σκέψεις μερικές φορές και δεν τις αφήνει να πάρουν ούτε έναν υπνάκο...), Παρασκευή και Σάββατο είμαι προσκεκλημένη σε χορούς... και πολύ λογικά :) ξενυχτάω.  Χθες ξύπνησα νωρίς και ήμουν πτώμα. Το βράδυ, στο θέατρο πριν το χορό, κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Ήθελα το κρεβατάκι μου, αλλά επέλεξα να κρατήσω το λόγο μου, γιατί μας περιμέναν (και για να φάνε) και θα ήταν μεγάλη αναισθησία εκ μέρους μου να το ακυρώσω τελευταία στιγμή. Το πρωί, όμως, είχα ταξίδι. Και δεδομένης της τόσης έλλειψης ύπνου μου, ήταν σημαντικότατο ακόμα και το μισάωρο παραπάνω κάτω από το παπλωματάκι μου. Ε, όχι, το αγαπημενο μου μυαλουδάκι πάλι κόλησε.  Καταλόγισε σε μία διαδρομή που  κάνω συνέχεια τη διπλάσια διάρκεια χρόνου. Κι έτσι έβαλε το ρολόι πολύ νωρίτερα. Το "αστείο" είναι ότι δεν το πήρα είδηση, παρά μόνο όταν έφτασα νωρίτερα από το χρόνο που υπολόγιζα... Μα τι έχω πάθει;

"Είναι πολλά τα gaps, μυαλουδάκι".

Ας σε καλοπιάσω με ένα πολύ γλυκό Μελινάκι by Antonis Vardis...