Μα καραμέλες είναι τα κιλά;Τρώς, τρως και ξεχνάς πόσες έφαγες (δεν ξέρεις πόσα έβαλες...;)!

Πώς τα παίρνουμε έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε (ειδικά από το Μ. Σάββατο το βράδυ και μετά); Έπρεπε να δω τον εαυτό μου σε φωτογραφία, για να καταλάβω ότι (παρα-πάχυνα), να ανέβω στη ζυγαριά και να σοκαριστώ από τα + 6 κιλά!

Ούτε 1-2, το πολύ 3, όπως υπολόγιζα... λόγω (μικρο-)στενότητας των ρούχων (μικρή ήταν η κούνια που με κούναγε)! Τα φορεματάκια φταίνε, που φορώ συνήθως, και δεν το καταλάβαινα. (Ναι, μωρέ, τα φορέματα φταίνε, όχι εγώ που τρώω λες και δε θα υπάρχει φαΐ αύριο...:))

Εμ, γι' αυτό τώρα τελευταία μου λέγανε ότι μου πάνε καλύτερα τα παντελόνια...Τστστς! Κλαααψ! Εμ, γι' αυτό τα τζην δεν φαρδαίνανε μετά το πλυσιμο... Τώρα εξηγούνται όλα!

Και να που με πήρε σήμερα ένας από τους πλέον αγαπημένους πρώην συμφοιτητές μου να επιβεβαιώσει τη διεύθυνση για την πρόσκληση στο γάμο του, για τον οποίο ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι με είχε ενημερώσει ήδη από τον Οκτώβρη που αποφάσισαν την ημερομηνία. Κι εγώ όχι μόνο δεν ήξερα το πότε, αλλά μόλις έμαθα ότι είναι και εντός του μηνός! Και μου δωσε και παραγγελία να βάλω "τουαλέτα" και να είμαι ωραία, ο .... να μην τον χαρακτηρίσω κι αυτόν (κι αυτός φταίει για τα 6 κιλά, εννοείται)! Βρε, πώς να είμαι ωραία, που με ενημερώνεις τελευταία στιγμή κι έχω μόλις πάθει το +6 σοκ, του λέω.  Που να τη βρω την τουαλέτα  με  τόσες καραμέλες; Δεν προλαβαίνω και να τα χάσω (όχι υγιεινά, τουλάχιστον). Με τη φόρμα, θα έρθω, τον απείλησα (για να μάθει να λέει τέτοια βασικά πράγματα νωρίτερα!), αλλά ότι θα έρθω δεν το συζητώ! Τόσα πήγαινε-έλα κάνω κάθε εβδομάδα ένα Σάββατο στο Βόλο δε θα έρθω; Τώρα, αν θα φοράω φόρμες (για να χωράω) ή όχι, η παρουσία (και η αγάπη) μετράει... Τα πάχη μου, τα κάλη μου και οι ... φωτογραφίες κομμένες! :)  

Αποφάσισα προχθές να μείνω μόνη μου στο πατρικό σπίτι του μπαμπάκα μου, στην πόλη που αποκαλούμε χωριό, αλλά ούτε χωριό είναι ούτε πόλη... :) Χάρηκα που έφυγαν οι δικοί μου και θα μπορούσα επιτέλους να απολαύσω την ηρεμία του σπιτιού και του "χωριού.".. Σπίτι χτισμένο κάπου στο τέλος του 19ου αι. με τις όποιες μικροανακαινίσεις του, την τουαλέτα έξω, το πλυσταριό, τις τριανταφυλλιές, τις λεμονιές, τις μανταρινιές και ... τις αδέσποτες γάτες. Ό,τι πρέπει για να ηρεμήσω, να διαβάσω και να γράψω (έλεγα). Αντ' αυτού εγώ βολτάρω στα σοκάκια, πίνω από κανέναν καφέ με τα ξαδέρφια μου και ζαλίζομαι (εύκολα, αλλά ελαφρά) με λίγη μπύρα... Έλεγα να φύγω σήμερα και το ανέβαλα για αύριο. Δεν μπορώ να αποχωριστώ τις φυσικές μυρωδιές των λουλουδιών και των φρουτόδεντρων της αυλής ούτε τη γλύκα της βροχής, ίσως ούτε και αυτήν την πολυπόθητη, ιδιότυπη μοναξιά μου.

Ιδανικές οι συνθήκες, για να αφουγκραστεί κανείς την αλήθεια του. Ένα μέρος της δικής μου είναι ο αριθμός ένα.  Είμαι του (φυσικού δια βίου) "ένα", όχι  (ή για να είμαι ακριβής όχι κυρίως) λόγω της συντηρητικής μου ανατροφής ούτε λόγω των θρησκευτικών μου πεποιθήσεων, αλλά ΚΥΡΙΩΣ λόγω του "υλικού" μου, της "στόφας" μου, γιατί έτσι είμαι. Όσο περισσότερο απελευθερώνομαι με την πάροδο των ετών, τόσο πιο πολύ σαφές γίνεται ότι οι επιλογές μου και η πορεία μου είναι η "φύσει" ροπή μου... Είναι άραγε μία προβληματική ροπή, όπως πρόσφατα αναρωτήθηκα (με -μη σκοπούμενη -σοφή εξωτερική προτροπή); Μα γιατί να είναι; Όσο φυσικό είναι το ακριβώς αντίστροφο των πολλών εναλλαγών, όσο φυσικό είναι το όποιο ενδιάμεσο, άλλο τόσο φυσικό ειναι και το δικό μου επιθυμητό ένα... Ο κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος διαφορετικά. Δεν υπάρχουν κανόνες στο ανθρώπινο "υλικό". Κοινωνικοί κανόνες, που αλλάζουν με τις εποχές, μπορεί να υπάρχουν. Η ψυχή, όμως, δεν υπάγεται σε εξωτερικούς κανόνες καμίας εποχής και καμίας κοινωνίας Έχει, η κάθε μία, τη δική της "φύση". Να τη συνειδητοποιήσουμε, να την αφήσουμε να εξωτερικευθεί και να τη σεβαστούμε, οφείλουμε μόνο. Τόσο τη δική μας, όσο και αυτήν, τη διαφορετική κι αντίθετη των άλλων...

Προπασχαλινή περίοδος κι όταν έχει κανείς περισσότερες κουμπαριές, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες... Μάλλον δεν είναι αναπόφευκτες, αν είσαι ανώτερος άνθρωπος και δε δίνεις σημασία σε αυτά, αλλά εγώ αυτό το διάστημα έχω στερέψει ανωτερότητας και είμαι μεσα σε μία γενική γκρίνια...Ως εκ τούτου, ενώ κατανοώ τις διαφορές των ανθρώπων ως χαρακτήρων, αδυνατώ να τις αποδεχτώ, χωρίς να τις κρίνω, χωρίς να λάβω θέση συναισθηματικά, χωρίς να απορρίψω και, εν τέλει, χωρίς να στεναχωρηθώ γιατί από αδυναμία προχώρησα σε πράξεις που πραγματικά δεν ήθελα...

Ενδεικτικά, είναι, φυσικά, τα όσα αναφέρω, με αφορμή τα παπουτσάκια που παραδοσιακά αγοράζει η νονά στα βαφτιστήρια για το Πάσχα, αφού η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων βρίσκεται σε πολύ πιο σοβαρά θέματα... Οι κουμπαριές πρέπει να γίνονται με ανθρώπους, με τους οποίους επιθυμούμε να συνδεθούμε με δεσμούς συγγένειας, αφού η ζωή δε μας έδωσε αυτήν τη χαρά. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνονται γιατί πρέπει ή από δειλία μπροστά στην αλήθεια. Κι εγώ κράτησα το λόγο που έδωσα στα 15, όταν ένιωθα και πίστευα ότι ζω το απίστευτο μεγαλείο της φιλίας, κι έκανα μία κουμπαριά με έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να απέχει μακρύτερα από αυτό... Το αντιλήφθηκα τότε κι ήταν πράγνατι αργά... Αντί να τιμήσω αυτήν την ανακάλυψη και να αποχωρήσω με αξιοπρέπεια, δείλιασα μπροστά στο πώς θα ερμήνευε "ο κόσμος" τα πραγματικά μου κίνητρα, κλείδωσα την καρδιά μου και προχώρησα σε  μία τυπική πράξη, αποφασίζοντας ότι ήταν μόνο αυτό... Όμως, ήταν λάθος η απόφαση αυτή, αφού δε μου δίνει χαρά, ως υπάρχουσα (αναγκαστική) σχέση στη ζωή μου. Με καταπιέζει και με κάνει, χρονιάρες μέρες, να προσέχω ασήμαντες λεπτομέρειες σαν την παρακάτω... Πόσο "μικρό" εκ μέρους μου, αλλά αληθές...  

 Η ως άνω κουμπάρα μου, λοιπόν, όταν τη ρωτησα τι νούμερο παπουτσάκια φορά η μικρούλα (μια γλυκύτατη νεραϊδούλα, που άρπαξε το τηλέφωνο για να μου πει ότι θέλει να της αγοράσω λαμπάδα με τη Ντόρα), μου λέει ότι έχει ιδιαίτερο πόδι και είναι τόσα εκατοστά με αυτού του είδους τα παπούτσια και τόσα με το άλλο και θα πρέπει να πάω  (η μανούλα μου, δηλ. που έχει επιφορτιστεί αυτό το δικό μου χρέος) στα μαγαζιά με μία μεζούρα και να μετρώ και από μέσα και από κάτω το κάθε παπουτσάκι που μου αρέσει και θα ήθελα να της πάρω. Η άλλη κουμπάρα μου μού λέει ότι δε χρειάζεται να πάρω ούτε παπουτσάκια ούτε τίποτα στη μικρή της κόρη και βαφτιστήρα μου (ένα πανέμορφο παιχνιδιάρικο πλασματάκι) που αρπάζει το τηλέφωνο, για να μου πει "πότε θα έρθεις να μας δεις, νονά"; Παρόμοιο ήταν και το περσινό σκηνικό...