Κι εκεί που λόγω συνεχόμενης και παρατεταμένης έλλειψης επαρκούς ύπνου, σαφέστατα η παραγωγικότητά μου έχει πέσει (κι΄αλλο), έχει φτάσει στο ναδίρ και η υπομονή μου με πελάτες που γκρινιάζουν για τα χίλια κακά της κατεστραμμένης προσωπικής τους ζωής (για τα οποία ουδεμία ευθύνη, βεβαίως, φέρουν ποτέ οι ίδιοι) και απαιτούν δεκαπλάσιο από τον απαραίτητο για τη συνεργασία μας χρόνο...

Δεν αντέχω άλλο να ακούω με τις ώρες (και να συγκρατούμαι από το να μιλήσω, αφού δεν πρέπει) πώς "εκείνος φταίει για όλα [καλά, αυτό εξυπακούεται, πού ακούστηκε ότι φταίνε κι οι δύο κι αλληλοπλέκονται οι ευθύνες στη δυσλειτουργία μιας σχέσης;], του πρόσφερε τα καλύτερά της χρόνια [άρα τώρα που είναι χειρότερα, τι να κάτσει μαζί της να κάνει;], επένδυσε στη δουλειά του κι έγινε αυτός ό,τι έγινε, [ενώ αυτή μέσα στο βούρκο και τη θυσία, τι χαρά να την έχει δίπλα του!] ανέχτηκε να την απατάει και το ευχαριστώ (!!) του είναι να την εγκαταλείψει τώρα (!!) [εμ, με τόσο υψηλό τον αυτοσεβασμό της, πώς να αντέξει ο άνθρωπος;], δεν τον νοιάζει αν θα φάνε το παιδιά του, και στην πρώτη γυναίκα του είχε φερθεί πολύ σκάρτα (!) [κι αφού το ήξερε, ποιος την "έσπρωξε" να γίνει η δεύτερη;], είναι πολύ κακός άνθρωπος [ναι, ναι, όλοι οι άλλοι είναι κακοί, καλοί είμαστε μόνο εμείς]" και η γκρίνια δεν έχει τέλος.

Μπορεί εμένα οι αντοχές μου να έχουν μειωθεί, αντιλαμβάνομαι, όμως, ακόμα, όπως και όταν είχα περισσότερη υπομονή, ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν πολυ μεγάλη ανάγκη να μιλήσουν, να ακούσουν μερικά "ναι, έχεις δίκιο", να βρουν μία φίλη στον άνθρωπο στον οποίο έχουν έρθει για μια επαγγελματική συνεργασία. Δε θέλω, δε μπορώ και δεν πρέπει να αναλάβω αυτό το ρόλο, όμως, για πολλούς λόγους. Θα ήθελα πολύ, παρ' όλα αυτά να μπορούσα να συμβούλευα να κοιτάξουν τις δικές τους ευθύνες (απέναντι στον εαυτό τους κυρίως, στην αγάπη και το σεβασμό απέναντι στον οποίο΄εκαναν όλα αυτά τα χρόνια τόσο τεράστιο σκόντο). Και σαφέστατα να επισκεφτούν έναν ειδικό.

Κι αφού σε όλες τις σχέσεις που πονούν πάντα φταίει ο άλλος (χαχαχα), εγώ (άσχετο) πάω να  αυξήσω τις αντοχές μου με ονειρόσκονη made by Scorpions... :)

 ΥΓ. Ορθή επανάληψη του τίτλου, που μου ξέφυγε ονομαστική αντί για αιτιατική, ζαλισμένη καθώς ήμουν από την ονειρόσκονη του You and I των Scorpions... :)

Ποτέ δεν είναι αργά, για να διορθώνουμε τα λάθη μας... :)

Καλοκαίρι, ξεγνοιασιά, χαλάρωση κι εμένα ο ύπνος μου μοιάζει με μισοφαγωμένο, γλυκο ροδάκινο, που έπεσε στην άμμο και δεν απήλαυσα μέχρι τέλους...

Ούτε η καθημερινή γυμναστική ούτε το καθημερινό μπάνιο στη θάλασσα, το τελευταίο 4ημερο τουλάχιστον, το έσωσαν το τόσο γλυκό, ζουμερό και ελαφρά σφιχτό μου ροδακινάκι. Ξυπνώ μέσα στη νύχτα και το βλέπω, αταίριαστο σώμα πάνω στην άμμο, γεμάτο από όλα τα συστατικά της...  

Αφενός το υποσυνείδητό μου είναι προφανώς υπερβολικά ανήσυχο, αφετέρου η ίδια η διαπίστωση αυτή στριφογυρίσει περισσότερο το ροδακινό μου πάνω στην άμμο, να μην υπάρχει πισογύρισμα... Και το νερό της θάλασσας να το ξεπλύνει, εγώ δε θα μπορώ να το φάω. 

Κοιμάμαι σαν πουλάκι, είναι η αλήθεια. Μετά γίνομαι ... ιπποπόταμος και χάνω τη μάχη του "βάρους" κάθε ξημέρωμα... πρώτα στις 5.30, μετά στις 5 παρά κι απόψε από τις 2.30... [εκτός αν στο μεταξύ η αγκαλιά του Μορφέα αποφασίσει να φανεί πιο γενναιόδωρη και μεγαλώσει λίγο για  να χωρέσει τον ιπποπόταμό μου]

Η λύση --> κλασική: Από Δευτέρα "δίαιτα"...

ΥΓ. Ήθελα και τραγουδάκι, αλλά, όπως ο ύπνος μου, είναι άφαντο και το σχετικό βιντεάκι :)

Καληνύχτα, κοιμήσου...

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Δυο χρόνια απ' τη ζωή μου
μαζί σου τα 'χω χάσει,
οι φίλοι κι οι γνωστοί μου
μ΄ έχουν χάσει.

Παράνομες αγάπες,
χαμένη εφηβεία,
σ' αγάπησα και
τέλειωσαν τ' αστεία.

Καληνύχτα κοιμήσου
δεν μπορείς να μου φύγεις
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
μη μου φύγεις.

Αχ μωρό μου κοιμήσου
κι η ζωή μου ζωή σου,
σ' αγαπώ σ' αγαπάω κοιμήσου.

Οι τύψεις σου στη τσέπη
κι εσύ δε θες ν' αλλάξεις
θα φύγω να σ' αφήσω
και θα κλάψεις.

Θα πάω σ' άλλα στέκια
να βγεις και να με ψάχνεις
που μ' έμπλεξες
στα δίχτυα της αράχνης.

Καληνύχτα κοιμήσου
δεν μπορείς να μου φύγεις
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
μη μου φύγεις.

Αχ μωρό μου κοιμήσου
κι η ζωή μου ζωή σου,
σ' αγαπώ σ' αγαπάω κοιμήσου.
 

Ένιωσα μια περίεργη χαρά, διαβάζοντας την παρακάτω ιστορία, σχεδόν συγκινήθηκα... (καλώς ή κακώς, δε θα το αναλύσουμε τώρα. Όχι, το ότι τα αναλύω όλα συνήθως μέχρι τελικής πτώσεως δεν έχει καμία σημασία :)!) Διαβάζοντας τo ότι οι άνθρωποι αυτοί ερωτεύτηκαν πολύ, χάθηκαν, αλλά δεν έφτιαξαν τη ζωή τους στο μεταξύ με κάποιον άλλο (παρά το γεγονός ότι τα χρόνια περνούσαν) μέχρι που, τελικά, στα 42 τους ξαναβρέθηκαν, ένιωσα ως να βλέπω μπρος μου να θριαμβεύει η ζωή, όπως την ονειρευόμουν από παιδί, απένταντι στη "ζωή", όπως όλοι λένε ότι είναι στην πραγματικότητα. Ένιωσα ως να νικάει το όνειρο τη "διδακτή αλήθεια", το παραμύθι την "that's life" πραγματικότητα, η αντισυμβατικότητα το κοινωνικά αναμενόμενο. Τελικά η πραγματικότητά μας μπορεί  (στ' αλήθεια :)) να είναι τόσο παραμυθένια,  όσο της αξίζει, αν εμείς δε βιαστούμε  να προδώσουμε το παιδικό παραμύθι,  υποκύπτοντας στις συμβάσεις της κοινωνίας, στις πιέσεις του χρόνου, στο η "ζωή είναι αλλιώς" ;     

Από την ιστοσελίδα της εφημερίδας "Τα ΝΕΑ"

"Η ερωτική επιστολή άργησε ... 10 χρόνια

Στο τέλος και τα εμπόδια παραμέρισαν. Η επιστολή του ερωτευμένου Στιβ από το Ντέβον άργησε να φτάσει στα χέρια της αγαπημένης του 10 χρόνια. Τα πάντα λες και είχαν συνωμοτήσει εναντίον τους.

Θυμίζει σενάριο του Χόλυγουντ. Ο Στιβ Σμιθ από το Ντέβον συνάντησε την Ισπανίδα Κάρμεν πριν από 17 χρόνια, όταν εκείνη επισκέφτηκε την πόλη του ως φοιτήτρια.

Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε όμως, στην πορεία, οι σχέσεις τους ψυχράνθηκαν. Για τους δικούς της λόγους, η Κάρμεν πήγε να ζήσει στο Παρίσι. Ο Στιβ δεν ακολούθησε. Και εκεί θα σταματούσαν όλα αν ο Στιβ δεν άρχιζε να την ψάχνει απεγνωσμένα. Της έγραψε ένα γράμμα και το έστειλε στη διεύθυνση που είχε στο Παρίσι όμως η Κάρμεν είχε μετακομίσει. Έτσι το γράμμα έμεινε αναπάντητο.

Ο Στιβ δεν το έβαλε κάτω. Αποφασισμένος να βρει την αγαπημένη του, έγραψε άλλη μια επιστολή και την έστειλε στη διεύθυνση της μητέρας της Κάρμεν, στην Ισπανία.Τελικά κατέληξε πάνω στο τζάκι και κάποια στιγμή γλίστρησε και από εκεί. Βρέθηκε ξανά όταν μπήκαν στη βίλα της μητέρας εργάτες για να κάνουν ανακαίνιση. Δέκα χρόνια μετά την αποστολή της επιστολής, ο Σμιθ είχε αλλάξει σπίτι αλλά διατηρούσε τον ίδιο τηλεφωνικό αριθμό.

Η Κάρμεν τα 'χασε: «Όταν διάβασα την επιστολή, δεν τηλεφώνησα στον Στιβ αμέσως. Ήμουν νευρική. Έπιανα το ακουστικό και το κατέβαζα αλλά, βαθιά μέσα μου γνώριζα ότι έπρεπε να το κάνω αυτό το τηλεφώνημα. Δεν είχα παντρευτεί και τώρα παντρεύτηκα τον άνδρα που πάντα αγαπούσα».

Λίγες μέρες μετά το τηλεφώνημα ο Στιβ πήγε στο Παρίσι: «Όταν ξανασυναντηθήκαμε...ήταν σαν ταινία. Τρέξαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου στο αεροδρόμιο και 30 δευτερόλεπτα μετά, φιλιόμασταν. Είμαι ευτυχισμένος γιατί το γράμμα κατέληξε εκεί που έπρεπε να καταλήξει αν και άργησε».

Το ζευγάρι- 42 ετών και οι δύο σήμερα- παντρεύτηκε την περασμένη Παρασκευή."

(θεμελιώδεις) θέσεις ζωής.

1. Τηλεφωνική συνομιλία με άγνωστο συνάδελφο από Λαμία για δουλειά (που, παρεμπιπτόντως, περιλαμβάνει και ολίγον φλερτ).

...

Αυτός: "Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που συνεννοούμαστε, τάδε. Είσαι σαφής, ευγενική κι έχεις και πολύ ωραία φωνή."

Εγώ (η τάδε;)): "Ευχαριστώ".

Αυτός: "Θα ήθελα να γνωριστούμε από κοντά, οπότε θα κοιτάξω να κατέβω κι εγώ Αθήνα, όταν έρθει η ώρα και θα είσαι κι εσύ, και θα ήθελα οπωσδήποτε να πιούμε έναν καφέ".

Αυτός: "Που συχνάζεις, αλήθεια, για καφέ στην Αθήνα";

Εγώ: "Εεεε, σε πολλά μέρη, Μοναστηράκι, Θησείο, Κολωνάκι". 

Αυτός: "Μα εκεί είναι πολύ ακριβά, απ' όσο ξέρω! "Σου κοστίζει ο κούκος αηδόνι"!  Σίγουρα θα υπάρχει και κανένα μέρος που να έχει πιο χαμηλές τιμές, για να σε κεράσω έναν καφέ, ε;;"

Εγώ (καγκελάκι άλατος, αφού πέρασαν μερικά δεύτερα σιωπής μέχρι να εννοήσω, η αργόστροφη, τι είπε...) ψέλισα μετά δυσκολίας: "Εεεε, αφού θα είσαι εκτός έδρας, θα τον κεράσω εγώ τον καφέ..." (Μην το χάσουμε, τέτοιο κελεπούρι! :)).

Σκεφτόμουν μετά τη συνομιλία και γέλαγα! Ευτυχώς ο άνθρωπος είναι τόσο πολύ τσιγκούνης, που φαίνεται με το καλημέρα σας!  Κι η εξυπνάδα (στο φλερτ, έστω) από τα μπατζάκια του τρέχει... Κι ο Κιανού Ριβς να ήταν, δε θα έμπαινα καθόλου στον κόπο να τον γνωρίσω περισσότερο. Δική μου αντίληψη (ακόμα και λάθος) ότι κάθε προσπάθεια για χαρά στη ζωή με έναν τόσο τσιγκούνη (και χαζό, ώστε να φαίνεται με τη μία) είναι καταδικασμένη στην αποτυχία. Ούτε να τον φλερτάρω, δηλαδή...! Για πλάκα, βέβαια, έναν καφέ μαζί του τον πίνεις! Και τον κερνάς κιόλας! Και του προτείνεις και μία έξοδο για δείπνο να ανταποδώσει το κέρασμα, ειδικά αν του αρέσεις ... :) :))

2. Μέσα σε δικαστική αίθουσα, τη στιγμή που ανεβαίνει ως μάρτυρας μία κοπέλα από τη Βουλγαρία (η οποία δε φαίνεται καθόλου ότι είναι αλλοδαπή) σε μία απλή υπόθεση εργασίας χωρίς υγειονομική άδεια, γυρνά και μου ψιθυρίζει στο αυτί ένας μεγάλης ηλικίας συνάδελφος, τον οποίο γνωρίζω αρκετά καλά: "Αυτήν την ξέρω. Έχει κλείσει πολλά σπίτια! Και τους λέω: Πηδήξτε όσο θέλετε! Αλλά μην πάτε παραπέρα. Τη γυναίκα σας γιατί να τη χωρίσετε; Τα σπίτια σας, γιατί να τα κλείσετε, να γίνετε ρεζίλι στον κόσμο;..."

(Δεν του είπα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Απλά τον άκουσα. Σκέφτηκα, όμως, με αφορμή τα όσα μου είπε, πόσα "πιστεύω" του για τη ζωή αποκαλύπτονταν από αυτές τις 2-3 φράσεις: Παρατηρεί κανείς τον πλήρη υποβιβασμό:

α. της ουσίας των ανθρωπίνων σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και

β. της γυναίκας (i. της συζύγου, που άβουλη ούσα, οφείλει να τα ανέχεται όλα και μόνο ο άνδρας μπορεί να πάρει την αποφαση να "κλείσει" το σπίτι τους και ii. της ξένης κοπέλας, η οποία, ως αλλοδαπή, δεν μπορεί να αξίζει ούτε να αξιώνει μία ουσιαστική σχέση αγάπης, αλλά μόνο να είναι αντικείμενο σωματικής ικανοποίησης...)]. 

Μόλις τον είδα αυτόν τον υπέροχο κόκκινο ήλιο να πέφτει στη θάλασσα, πίσω από ένα νησάκι...

Κι ενώ άλλα ξεκίνησα να γράφω... τα έσβησα.

Μαγική αυτή η ώρα, μαγικές κι οι μυρωδιές της... :)

Για λίγο όλα τα ξεχασα και αφέθηκα στη μαγεία του δειλινού.

Βρε κάτι δώρα που μας κάνει η καθημερινότητα κι εμείς ... το (μπου ου, μπου χα) χαβά μας... 

Τώρα πλεόν χαλαρή από το πρωινό ζόρι, ξεκούραστη και δροσερή, κάθομαι στο μπαλκόνι του  ξενοδοχείου με θέα τη θάλασσα κι όοοοολο το λιμάνι ... Κόσμος πολύς, φωνές και χαρούμενα τιτιβίσματα... :) Ξένοι μπαμπάδες, κατάξανθοι, που σέρνουν καροτσάκια (εμ, που θα έπεφτε εμένα το μάτι μου; στις ξανθές μαμάδες;) ζευγαράκια πολλα με διαφορετικές ηλικίες, ύψη κι αμφιέσεις (σπόντα στην ανδρική σαγιονάρα είναι αυτό, αλλά που να το καταλάβει η έρμη;), παιδιά στην εφηβεία, ο ασπρομάλλης αμαξάς με το ταλαιπωρημένο αλογάκι που περιμένει στη μέση του δρόμου και το νερό...ααχ, το νερό...Μια βουτιά απ' το μπαλκόνι και δροσερή γουλιά!

Κλείνω βιαστικά, γιατί απόψε δε θα δουλέψω, ειδικά εδώ που βρίσκομαι. Πάω βολτούλα με παρεούλα αγαπημένη κι είμαι όλο χαρά!

Φιλάκια μαβιά, του μαγικού, χαρούμενου δειλινού ... :) 

1η Πέμπτη του Ιούλη πέρυσι. Ξεκινήσαμε, όπως κάθε μέρα, από το νοσοκομείο. Φορτώσαμε στο ένα λεωφορείο τα φάρμακα, το γάλα και λίγα πράγματα και επιβιβαστήκαμε. Προορισμός η επονομαζόμενη "Κοιλάδα των Ληστών". Δύσβατη περιοχή, δύσκολη η πρόσβαση κι άγνωστο σε εμάς και τον υπέροχο παππούλη γιατρό-συνοδό μας το πώς θα πάμε ακριβώς.  Άγνωστο και το γιατί η Επισκοπή της Μουάνζα δεν μας είχε στείλει οδηγό. Σε ένα σταυροδρόμι, όπου υπήρχε σχολείο, πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι και μία υπαίθρια αγορά (τι νόστιμα εκείνα τα τηγανητά ψωμάκια που μας πήρε ο παππούλης και μας έκαναν να αψηφήσουμε τον κανόνα ότι δεν τρώμε τίποτα από πλανόδιους, τι ονειρικές οι μίνι (παιδικές για τους ντόπιους) μπανάνες!), ανέβηκαν να μας οδηγήσουν ένας -δύο ντόπιοι που έλεγαν ότι ήξεραν που είναι η ενορία του Αγ. Δημητρίου (η εκκλησία, δηλ. γιατί δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί) μέσα στην περίφημη, επικίνδυνη κοιλάδα. Στην πορεία αποδείχτηκε ότι δεν είχαν ιδέα... και χαθήκαμε! Βρήκαν, ομως, ένα σκοπό για την ημέρα τους κι εκείνοι: να μοιραστούν αυτήν την περιπέτεια μαζί μας. :)

Δρόμος ουσιαστικά δεν υπήρχε μέσα στην πάλαι ποτέ ζούγκλα, μόνο κόκκινοι χωματόδρομοι (όπως παντού στη χώρα), αλλά με τεράστια σκαμπανεβάσματα, λοξότητες και λακκούβες, που μόνο τζιπ θα μπορούσαν να διαβούν. Πού πηγαίναμε εμείς με τα δύο αυτά "αρχαία" λεωφορεία με πινακίδες Ουγκαντας, κατακόκκινα μέσα κι έξω από το κοκκινόχωμα... Κάποια στιγμή, μετά από 6 ώρες πολύπαθης πορείας, έγινε το (αναμενόμενο;) "γκουπ." Ήταν τόσο μεγάλο το βαθούλωμα, που το λεωφορείο έσπασε στο πίσω μέρος του κι ακινητοποιήθηκε. Φαινομενικά αδύνατο να βγει από τη λακκούβα, σοβαρός (άραγε;) κίνδυνος για μας, που βρεθήκαμε στη μέση του πουθενά; Κατεβήκαμε όλοι και από τα δύο λεωφορεία. Για πότε εμφανίστηκαν ντόπιοι γύρω μας, εκεί, στην τόσο έντονη ερημιά, ούτε που το καταλάβαμε. Κάποιοι από περιέργεια, κάποιοι να βοηθήσουν. Για πότε βρήκαμε σανίδες λεπτές, γερές και πλατιές, ως φτιαγμένες από χέρι ανθρώπου (και τοποθετημένες πίσω από τους παράπλευρους θάμνους από χέρι Θεού) ήταν κάτι που μόνο ψυχή πιστού θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να δεχτεί ως λογικό. Το λεωφορείο βγήκε στο διπλανό ίσιωμα. Και είχαμε φτάσει στον προορισμό μας! 10' λεπτά περπάτημα κι ήμασταν εκεί. Από λάθος δρόμο, αλλά εκεί.

Μεταφραστές δεν υπήρχαν, η ώρα είχε περάσει πολύ και αποφασίστηκε να μη στηθούν ιατρεία. Νομίζω οι οδοντίατροι κάτι θα έκαναν με τα επείγοντα μέσα στην εκκλησία, αλλά με τους παιδιάτρους, που βοηθούσα εγώ, αποφασίστηκε να δώσουμε  ό,τι πράγματα είχαμε, δηλ. παιχνίδια, ρουχαλάκια, καραμελίτσες, γάλα και κρεμούλες, στα παιδάκια και τις μαμάδες. 

Στηθήκαμε κάτω από το μοναδικό τεράστιο δέντρο στα δυτικά της εκκλησίας. Μπροστά μας ένας χαμός, σχεδόν πανζουρλισμός. Προσπαθήσαμε να οργανώσουμε τις μαμάδες και τα παιδάκια (με τάξη;!) σε 3-4 ουρές, ώστε με τη σειρά να τους δίνουμε  ό,τι είχαμε. Για να ησυχάζουν τα μικρά, γεμίζαμε τα χεράκια τους "πίπι", καραμελίτσες!:) Κάποια κοριτσάκια γύρω στα 5,6 κουβαλούσαν στην πλατούλα ένα αδερφάκι τους. Ήταν τόσο μικρά και γλυκά, που δε χόρταινα να τα παίρνω αγκαλιά.:)

Πίσω μας, μακριά από το χαμό, σχεδόν αόρατη, κάθησε μόνη, ήσυχη, πάνω στο γρασίδι, μία γιαγιά. Φαινόταν να μας παρατηρεί. Την πρόσεξα και της χαμογέλασα. Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβε ότι της χαμογέλασα. Θυμάμαι ότι  μου ανταπέδωσε το βλέμμα κι ότι τα μάτια της ήταν ιδιαίτερα, έτσι τα ένιωσα εγώ, δηλαδή. Καθώς έδινα στα μικρά καραμελίτσες, θυμήθηκα ότι η γιαγιά πιο πίσω, μακριά, μας κοιτάει. Πήρα καραμελίτσες, πήγα προς το μέρος της και της τις έδωσα. Με κοίταξε πάλι με αυτό το βαθύ, σοφό (;), υγρό  της βλέμμα...

Κάποια στιγμή αρχίσαμε να μαζεύουμε. Ήταν σημαντικό να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής πριν νυχτώσει, κυρίως γιατί, με "τραυματισμένο" λεωφορείο, δεν μπορούσαμε να πάρουμε το ρίσκο να μείνει πάλι. Στα σημεία που ο δρόμος ήταν πολύ ανώμαλος,  ο οδηγός θα πήγαινε το λεωφορείο άδειο, όσο γίνεται προς το πλάι κι εμείς θα κάναμε τη διαδρομή με τα πόδια.

Εκεί, ανάμεσα στα λεωφορεία, σε μια στιγμή που ξαπόσταζα, αφού είχαμε λίγο πριν τελειώσει τη μικρή ανθρώπινη αλυσίδα που σχηματίζαμε, για να φορτώνουμε  γρήγορα, η γιαγιούλα με το υγρό βλέμμα με πλησίασε. Κοιτάζοντάς με, έκανε με το χέρι την κίνηση που κάνουμε όταν βουρτσίζουμε τα δόντια. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ.  Οι άλλοι κατάλαβαν ότι ήθελε οδοντίατρο και κουνώντας τα χέρια της έλεγαν ότι τέλειωσε, ότι θα φεύγαμε τώρα. Εκείνη με ξανακοίταξε κι επανέλαβε την κίνηση. Θυμήθηκα εκείνο το χαρτόνι που είχα δει πριν με τις πολλές οδοντόβουρτσες μία δίπλα στην άλλη, καλυμμένες με διάφανο πλαστικό, όπως τα παιχνιδάκια στα παζάρια.  Έψαξα να βρω τη μοναδική λευκή σακκούλα που είχε τα πράγματα που περίσσεψαν, βρήκα με χαρά το χαρτόνι, έβγαλα μία οδοντόβουρτσα και της την έδωσα. 

Δακρύζω και τώρα, έναν ολοκληρο χρόνο μετά, και μόνο που σκέφτομαι την αντίδρασή της. Χαμογελούσε με τα πολυκαιρισμένα δοντάκια της, μου μιλούσε, μου έπιασε το χέρι. Και καταλάβαινα κι ας μην καταλάβαινα.... Την αγκάλιασα τρυφερά και της χάιδεψα το μπράτσο. Με αγκάλιασε κι εκείνη.

Αυτή η γιαγιά με το υγρό, βαθύ βλέμμα, το φαφούτικο στόμα, το μακρύ καφέ ύφασμα τυλιγμένο στο κορμί της και την ευτυχία ... που της χάρισε μία οδοντόβουρτσα στοιχειώνει τη σκέψη μου και τη μνήμη της Αφρικής.

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος κι εγώ δεν ησύχασα. Να ξαναπάω. Ναι, αυτό θέλω. Να ξαναπάω εκεί, στην "επικίνδυνη" μέση του πουθενά...