Τι φθορά για το πουλί που πετά, τι υποκριτικό/τι πόνος για την κανάρα που θα το δεχθεί... 

"Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, που δεν πικραίνεται. Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο - γιατί όσο γενναιότερος, τόσο πιο ευαίσθητος - αλλά ο φόβος (η πίκρα) δε μεταλλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του." ¨

"Ο άνθρωπος που ψυχοθεραπεύεται, νικώντας παλιούς τρόμους, επουλώνοντας βαθιές πληγές, αντιμετωπίζοντας απωθημένα, εγκαταλείποντας νοσηρές άμυνες και αμυντικούς μηχανισμούς, δε μεταβάλλεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο ψυχοθεραπευτής μπορεί να τον γιατρέψει από τις πληγές του, όμως δεν μπορεί να τον γιατρέψει από τα ελαττώματα του χαρακτήρα του.  Άλλο η ψυχολογική ή συναισθηματική ασθένεια και άλλο η πνευματική ή ηθική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο του Θεού στο πλάσμα Του είναι το προνόμιο της ελευθερίας' το δυσμενές προνόμιο της ελευθερίας, όπως σαρκάζουν μερικοί. Δώρο μεγαλειώδες και επικίνδυνο: η ελευθερία που έχει ο άνθρωπος ακόμα και να καταστραφεί, να χαθεί' το αναφαίρετο δικαίωμά του να είναι, αν το επιθυμεί, κακός.... Μόνο η ελευθερία μας να επιλέξουμε, αν θέλουμε, το κακό είναι πραγματική ελευθερία."

Από το βιβλίo της Μ. Βαμβουβάκη "Ο Παλιάτσος και η Άνιμα".

Πάντα τα Χριστούγεννα, την ημέρα που Εκείνος ήρθε στη γη, για να σωθούμε εμείς, για να γίνει το ανίκητο παράδειγμά μας στην αλήθεια της Αγάπης, ανοίγω το καπάκι της καρδιάς μου και παρακαλώ να γεμίσει με αγάπη, να γεμίσει μέχρι απάνω, να ξεχειλίσει... να μπορώ να φέρομαι όπως θέλω να μου φέρονται, να μην κακοκαρδίζομαι με αυτούς που δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς, να μη στεναχωριέμαι με το κακό, αλλά να το κατανοώ, να χαμογελώ με πραότητα και να προχωρώ.  Και μέσα σε όλα αυτά, ο έρωτας και η έλλειψή του κάνουν τη δική τους "γύρα" στη σκέψη μου.

Και σήμερα η σκέψη μου γύρισε σε άλλους ανθρώπους, σε αυτούς που με θυμήθηκαν, αλλά εγώ δεν έχω προσέξει. Με θυμούνται με μία συνέπεια που με εκπλήσσει, με μία προσοχή που νιώθω ότι δε μου αξίζει, με μία προσμονή να μπουν στη ζωή μου που με προβληματίζει. Ναι, μία πράξη αγάπης είναι αυτή η θύμηση και, ως τέτοια, μου δίνει μία κάποια χαρά, με κολακεύει ίσως, αλλά δε μου δίνει τη χαρά που θα μου έδινε αν προερχόταν από κάποιον στη ζωή και τη σκέψη μου σημαντικό... Να' ναι, άραγε, αχαριστία αυτή η μη εκτίμηση της αγάπης, απ΄όπου κι αν λαμβάνεται;

Γλύκας, ναι, ναι!

Τόσο συχνά δηλώνουμε τον εκνευρισμό μας από ανθρώπους και συμπεριφορές (αν και γενικά είμαι της "ανεκτικής" φιλοσοφίας)...Όταν αντίστοιχα μας γλυκαίνουν, να μένουμε σιωπηλοί; Τστστστς!

Άσε που όλα συνέβησαν την ίδια μέρα και μάλιστα στο ίδιο κομμάτι της μέρας. Έχει πολλούς ευγενικούς ανθρώπους η Αθήνα... :)

Ιστορία 1η --> Βγήκα φορτωμένη από το ασανσερ με τη βαλίτσα μου για το ταξίδι, την τσάντα μου, μία σακούλα με το παλτουδάκι μου το δεύτερο, μη μου τσαλακωθεί, και τη σακκούλα με τα σκουπίδια. Ένας άγνωστος κύριος παππούλης, που τότε έμπαινε στην πολυκατοικία, αντί να πάρει το ασανσέρ και να φύγει, έκατσε να με βοηθήσει να βγάλω τα πράγματα και περίμενε να μου τα φυλάξει, μέχρι να πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο απ' έξω. :)

Ιστορία 2η --> Τρέχω να προλάβω το μετρό και για καλή μου τύχη βλέπω ότι το ασανσέρ είναι στην έξοδο (θα γλυτώσω τον κύκλο από τη σκάλα κι είμαι και φορτωμένη, σκέφτομαι, άσε που είμαι στο τσακ να προλάβω το τραίνο). Μέχρι να φτάσω, μπαίνει μέσα μία κοπελίτσα στην εφηβεία ακολουθούμενη από μία μεγαλύτερη κοπέλα. Πατάει η πρώτη το κουμπί (κλείνει η πόρτα, αν πατήσεις το κουμπί, ακόμα κι αν κάποιος πάει να μπει), μπουρδουκλώνομαι εγώ με σακούλα, βαλίτσα, τσάντα. Ανοίγει η δεύτερη την πόρτα πατώντας το άλλο αντίστοιχο κουμπί, μου χαμογελά γλυκά και με βοηθά επίσης με τα πράγματα :)

Ιστορία 3η --> Η καθαρίστρια του μετρό, με το μαύρο της κοντό μαλλάκι, με το χαριτωμένο της χαμογελάκι, με βλέπει από μακριά να κατευθύνομαι στο ασανσέρ που οδηγεί στην αποβάθρα, ενώ εκείνη καθαρίζει απ' έξω. Επειδή ήταν εκεί, βάζει μία σκούπα να κρατήσει την πόρτα ανοιχτή. "Μη σας το πάρουνε, μου λέει", καθώς πλησιάζω. "Είστε πολύ καλή, χίλια ευχαριστώ". "Παρακαλώ, καλές γιορτές να έχετε, με υγεία", μου απαντάει. :)

Γλυκάθηκε η καρδούλα μου...και γέμισε χαρά! Είναι όμορφοι οι άνθρωποι.

Είναι όμορφη η ζωή...

Οι σκέψεις μου, στο πρόσφατο χθες και στο τώρα, μπλέκονται μέσα μου κι αδημονούν να μπουν σε σειρά, να εκφραστούν... Η ζωή, αυτό που αναπάντεχα βίωσα (απορώντας, είναι η αλήθεια, πώς αφέθηκα in the first place), με διδάσκει. Με διδάσκει "εμένα". Με μαθαίνω μέσα από τις αντιδράσεις μου στη ζωή και τα τερτίπια της και, τελικά ... με θαυμάζω... όχι για τα λάθη και την απογοήτευσή μου που πλανεύτηκα, με θαυμάζω για την αλήθεια μου.  

Κι αντί να αποφασίσω ότι πρέπει να προσγειωθώ, προστίθενται νέα σύννεφα στον κόσμο μου, μεγαλώνουν τα φτερά μου, προασπίζω την όποια αθωότητα/αφέλειά μου. Είναι όμορφος ο κόσμος ο δικός μου! Δε θα αφήσω καμία έλλειψη αρχών, καμία μπερδεμένη ψυχοσύνθεση, κανέναν έρωτα πλανευτή να με κατεβάσει κάτω!   

Το τραγούδι αυτό, που χθες βράδυ τραγούδησε με τόση δύναμη ο Παπακωνσταντίνου, με καρφωμένο ένα χαμόγελο ψυχής στα χείλη, είναι αφιερωμένο στο γνήσιο έρωτα που θα έρθει,

ανήκει στα Όνειρα!

Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Σοφία Βόσσου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

(Από το www.stixoi.info)

κι ανακούφιση τα πρωινά μου δάκρυα.

Μπήκα στην εκκλησία, λίγο πριν λήξει η Θεία Λειτουργία κι όταν το κατάλαβα, ένιωσα χαρούμενη, όχι μόνο που μία Κυριακή ξύπνησα "νωρίς", ώστε να σηκωθώ να πάω, αλλά που έφτασα πριν τελειώσει. Τη στιγμή που πήγα ο παππάς καλούσε τον κόσμο να κοινωνήσει. Δεν είχα προετοιμαστεί. Νύστεψα ελάχιστα ως τώρα και να εξολομολογηθώ έχω κοντά 4 χρόνια. Αλλά ένιωσα εκείνη τη στιγμή αφενός ότι το ήθελα και το χρειαζόμουν ως τα βάθη της ψυχής μου, αφετέρου ότι δεν ανήκα στις δύο περιπτώσεις που μόλις είχε αναφέρει ο παππάς, λέγοντας "όλοι οι άλλοι να προσέλθουν". Αποφάσισα να πάρω μέσα μου τη χάρη Του, έτσι απροετοίμαστη, κι άρχισα να κλαίω, γι' αυτό και για τόσα άλλα. Έκλαιγα, χωρίς να μπορώ να συγκρατηθώ, έκλαιγα, ως την ώρα που ψέλισα το όνομά μου και Κοινώνησα... Μετά ηρέμησα.

Γύρισα σπίτι και τηλεφώνησα στους δικούς μου να τους ζητήσω, έστω και αφού κοινώνησα, να με συγχωρέσουν. Ξέρω ότι μέσα στην καθημερινότητα πολλές φορές τους στεναχώρεσα, σχεδόν όλες χωρίς να το θέλω. Έκλαψα πάλι. Δε στερεύουν σήμερα... Έχω τους πιο υπέροχους γονείς που θα μπορούσε να ζητήσει ποτέ ένα παιδί. Κι όχι μόνο τους έχω, το ξέρω κιόλας... Μίλησα για τον ίδιο λόγο και με άλλους δικούς μου ανθρώπους. Σκέφτηκα κι εκείνον, το διαγεγραμμένο εκείνον, από τον οποίο επίσης έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη για όλα τα μικρά (ίσως και τα μεγάλα που δε μου είπε ποτέ) αυτά, τα μεταξύ μας...

Και τώρα νιώθω ανακούφιση.. ως να καθάρισε το μέσα μου και να μπορώ πια να χαρώ στην προσμονή των όσων θα κάνω σήμερα: μία μέρα όλο ανεμελιά, βόλτα και διασκέδαση, με την υπέροχη ενέργεια που σου δίνει η συναναστροφή με φίλους αληθινούς, στους οποίους έχεις εδώ και χρόνια με εμπιστοσύνη ακουμπήσει την καρδιά σου και ξεκουράζεται, πάντα, no matter what. Τι πλούτος... τι θείο δώρο... τι τύχη...

Ευγνωμοσύνη.