Αγαπητό 2013,
Μιας και οι Μάγιας έπεσαν έξω και δεν ήρθε τελικά η συντέλεια του κόσμου που τόσο επιθυμούσα μπας και γλιτώσω από ένα μάτσο ηλίθιους και φορτωμένους εγωισμό ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν εδώ και κάατι μήνες και κάνω την πάπια πως όλα είναι τέλεια - για να μην μαλλώνω- θα αναγκαστώ να σε καλωσορίσω...
Μην περιμένεις κόκκινα χαλιά και δάφνες ή τριαντάφυλλα κεντημένα πάνω σε μαξιλαροθήκες με καλλιγραφικά γράμματα. Δεν ξέρω να κεντάω. Δεν ήθελα να μάθω ποτέ. Άλλωστε ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα. Δεν βγήκε τυχαία. Μόλις μπεις, λοιπόν, κοίταξε να σκουπίσεις καλά τα πόδια σου στο χαλάκι και να μου φέρεις χαρμόσυνα νέα. Κάθε μέρα. Άντε καλά. Μέρα παρά μέρα. Να είμαι ελαστική. Φρόντισε να μην κάνει πολύ κρύο, γιατί δεν έχω λεφτά και όσο κάνει κρύο, θα πρέπει να ζεστάνουμε κάπως το κοκαλάκι μας. Να ανέβουν κάπως οι μισθοί μας και να μην μπαίνουν συνέχεια καινούριοι φόροι. Ααα και που σαι; Να κάνει πιο συχνά η γιαγιά πιπεριές με σάλτσα. Από κεινες της Φλωρίνης... Μου αρέσουν... Πολύ...
Και τώρα για να σοβαρευτώ. Δεν σε πήρα με κακό μάτι κι ούτε είμαι αρνητική. Απλά έχω τρομάξει να κάνω σχέδια και να ελπίζω. Εύχομαι να μας φέρεις υγεία και λίγα χρήματα στην τσέπη να μπορούμε να διατηρούμε την υγεία μας. Κι όλα αυτά τα ιδρύματα που δήθεν στηρίζουν παιδιά, να τα βοηθάνε στα αλήθεια και να μην είναι μούφες λόγω εορτών και περισσότερης ευαισθησίας για να πάνε και πάλι στο κράτος όλα και σε ανθρώπους που τρώνε εκμεταλλεύομενοι τους αδύναμους... Αυτό.
Α, και κάτι τελευταίο. Κάνε την Ζακλίν να μην κλάνει τόσο. Η Φωτεινή όλο φωνάζει.
Με αγάπη. Μαρία