Δώδεκα η ώρα κάποτε  λέγανε πώς έβγαιναν τα φαντάσματα και πώς χαλούσαν τα φανταστικά ρούχα και οι άμαξες γινόντουσαν κολοκύθες και γινόσουν απλά μια Σταχτοπούτα κρυμμένη κοντά στο τζάκι του σπιτιού με αμπαρωμένες πόρτες. Και εμείς νομίζαμε πώς είναι παραμύθια και αμπαρώναμε τα μάτια μας για να έρθει πιο γρήγορα το πρωί.
Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια, δεν είναι και τόσο παραμύθι τελικά. Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και οι δήθεν φίλοι, δεν είναι τίποτα άλλο από φαντάσματα. Πιο φαντάσματα ακόμη και από τα φαντάσματα. Αν ένα κανονικό φάντασμα θέλει χίλιους εξορκισμούς, εσύ με ένα κλικ έχεις διώξει τον καθένα και είσαι και μάγκας του εαυτού σου από πάνω. Συνήθως εκεί φοράς και ωραία στυλάτα ρούχα για να μαζέψεις τον θαυμασμό και ένας Ρουβάς σε κοτσαδούρα από πίσω για το χειροκρότημα. Κι ύστερα τι; Ενα δωμάτιο με μια λεκάνη για να μαζέψεις όσα οι άλλοι ποτέ δεν επιτρέπεται να δουν.... Τα δάκρυα.

Είναι από τις μέρες που κοιτάς λίγο να απομακρυνθείς από όλα τα ναρκωτικά και τους εθισμούς που σου προσφέρει απλόχερα η τεχνολογία το τελευταίο διάστημα. Να γυρίσεις πίσω στην φύση. Να απολαύσεις τον ουρανό και τα σύννεφα, τον ήλιο, την βροχή. Να τα νιώσεις στο δέρμα σου, στην πλάτη σου, στα μαλλιά σου. Να χαμογελάσεις στο Θεό, γιατί ναι. Είναι πανέμορφα τελικά να περπατάς μέσα σε κόσμο και να παρατηρείς αντιδράσεις. Να προσπαθείς να αναγνωρίσεις αρώματα, τόνους φωνής και πρόσωπα. Σαν το παιχνίδι που παίζαμε παιδάκια με τις ταμπέλες. Είναι ψηλός με μουστάκι και κόκκινα μαλλιά. Όχι, δεν είναι. Το θυμάσαι όμως και αυτό έχει σημασία. Και σημασία έχει το κάθε τι τελικά, αρκεί να πάρουμε την απόφαση και να του την δώσουμε. Τόση όση του αρμόζει και δεν το κάνει να φαίνεται φθηνό και άνοστο στα γούστα της ψυχής μας, γιατί αυτήν την κουβαλάς για πάντα μέσα σου.
Θυμάμαι μια χρονιά που πήγαμε σε μοναστήρι. Είχε κάνει τάμα η μάνα μου και μείναμε είκοσι μέρες εκεί. Καθαρίζαμε μπάμιες, φασολάκια, πατάτες. Φτιάχναμε γλυκά για τους επισκέπτες και φαγητό για το βράδυ. Μάλιστα, αν έφερναν προσφορά για κάποιο τάμα, έπρεπε να μαγειρευτεί την ίδια μέρα και οι φιλοξενούμενοι του μοναστηριού να έχουν την άψογη αντιμετώπιση και φροντίδα. Προσεύχομασταν ανά τακτά διαστήματα. Ξυπνούσαμε πολύ πρωί και η μόνη επικοινωνία που είχαμε ήταν αυτή με τους μοναχούς. Όταν γυρίσαμε στην πόλη πια, και περάσαμε ανάμεσα από το κέντρο της πόλης, η κίνηση και ο θόρυβος, μας τρόμαξε. Αγρίμια που έτρεχαν σε μια παράλληλη οδό προβατοποίησης και τρέλας. Τότε το μόνο που ένιωθα να θέλω, ειναι να κλειστώ στο σπίτι μου και να μην βγω ώσπου να πεθάνω. Ύστερα άρχισα την αλληλογραφία με τα μοναστήρια και μου πέρασαν όλα.
Αυτό που με κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον, είναι κάτι που μας είχε πει μια καθηγήτρια φέτος, που της το είχε πει ένας φίλος της φωτογράφος που τώρα δεν ζει πια. Έλεγε, λοιπόν, πως κανένας άνθρωπος δεν κοιτάζει πάνω από το ύψος του την ώρα που περπατάει. Στην αρχή, ομολογώ πως δεν το πίστεψα και στο τέλος γέλασα. Όμως, επειδή είμαι και περίεργος άνθρωπος, άρχισα να παρατηρώ και να το έχω συνεχώς στο μυαλό μου. Παρατήρησα πως είχε δίκιο. Όλοι ήταν τόσο βιαστικοί που ούτε καν το φανάρι δεν κοιτούσαν. Από ένστικτο περνούσαν το φανάρι, επειδή έβλεπαν να περνάνε κι άλλοι. Μιλούσαν στο κινητό τους και παράλληλα κρατούσαν δέκα σακούλες από ψώνια σε ποζέρικα μαγαζιά και ένα βαρέλι καφέ για να τους κρατήσει τα νεύρα σε σειρά για να δουλέψουν το τετράωρο για το οποίο ζήτημα αν θα πληρωθούν, αλλά θα τα χρεωθεί το πορτοφόλι του μπαμπά ή του συζύγου ή δεν θα πληρωθεί και ποτέ και θα μείνει στην λίστα με τα χρωστούμενα. Ίσως σε πιο όμορφη πόζα από αυτήν που παίρνει συνήθως ο ιδιοκτήτης του στα μπαρ. Δεν έχω κάτι με τα μπαρ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από τα παγκάκια. Αυτά που από πάνω τους έχω ένα δέντρο και τα ανακαλύπτεις σαν πηγή νερού στην έρημο λίγο πριν την αφυδάτωση και την τρέλα. Καθισμένος εκεί μπορείς να δεις τα πάντα. Από άλλο ύψος και από άλλη γωνία. Συνήθως, οι περαστικοί που σε κοιτάζουν σε περνάνε για τρελό και δεν σου δίνουν σημασία. Όμως ούτε εσύ θέλεις να σου δώσουν σημασία. Δεν πήγες εκεί για να πιάσεις την κουβέντα. Είσαι ένας απλός παρατηρητής και τίποτα άλλο. Η κουβέντα θα γίνει στο μυαλό σου. Το βράδυ, στο κρεβάτι σου. Πάνω στο μαξιλάρι που  αναλύεις τα πώς και τα γιατί πριν τον ύπνο. Και θα χαμογελάσεις. Γιατί θα έχεις κάνει καλά την δουλειά σου...

Είδα σήμερα μια συνταγή στου Παρλιάρου το κανάλι
Και θέλησε και αδερφός μου να το φάει με καμάρι
Κοψομεσιάστηκα και εγώ να βρω τα υλικά και τώρα που καθόμαστε
Να σας πω τα τελικά....

Kαι δώστου κλάμα το κρεμμυδάκι μου χάλασε τ'αδιάβροχο στο μάτι
Και δώστου κλάμα το κρεμμυδάκι, γέμισε με φλούδες το καλάθι
Και καθαρίζω και καθαρίζω, για να γίνει η πίτα μου ωραία
Εκτός από νέα και τσαχπινιάρα να είμαι και στην κουζίνα μου μοιραία

Με μια ποδιά στην μέση γυροφέρνω την κουζίνα από γωνία
Και με μάτι έντρομο πεθαίνω από αγωνία
Είναι αυτό που ελπίζεις να βγει κάτι
Και να μην είναι η εικόνα απλά απάτη, μια απάτη

Μέρες που βλέπεις τον καθρέφτη σαν εχθρό και σαν ληστή
Μέρες που βλέπεις την ψυχή σου σαν ποτάμι του θυμού
Μέρες που βλέπεις όλα τα θέλω να βουλιάζουν στα γιατί
Μέρες που βλέπεις τα όνειρα σου στα ελέη  του Θεού

Tρέξε να φύγεις μακριά μου δεν έχω χώρο για άλλα δάκρυα
Τρέξε να φύγεις μακριά μου δεν έχω χρόνο για να εξηγώ
Αν ήταν ο έρωτας ένα αγγελούδι με βέλος στο χέρι του
Στο μάτι μας πέτυχε σε λάθος καρτέρι και τελειώσαμε

Νύχτες που βλέπεις το φεγγάρι οδηγό μες τα σκοτάδια
Νύχτες που βλέπεις το κερί σαν σημάδι στα μονοπάτια
Νύχτες που βλέπεις την προσευχή σαν τραγούδι απ'τα μάτια
Νύχτες που βλέπεις τους ιππότες να κατακτούνε τα παλάτια

Θέλησα να σε βγάλω από την ζωή μου μέσα σε μια νύχτα
Γιατί ήσουν αγκάθι τριααντάφυλλου που πλήγωνε την σάρκα μου
Αίματα που τρέξανε στην ψυχή, στο σώμα και στο πάτωμα
Αποδεικτικά στοιχεία της δυστυχίας που βιώσαμε μαζί και μας ένωσε
Ήταν άραγε οι εικόνες που είδαμε ή αυτές που θα θέλαμε να δούμε;
Δεν έχει σημασία πια. Τρέξε να φύγεις από την σκιά
Κι αν αδύνατο σου φαίνεται να περπατάς στον ήλιο

Είναι από τις μέρες που πονώ. Σωματικά και ψυχολογικά. Με έπιασε και μια γρίπη και νιώθω τα κόκκαλα μου ακόμη πιο αδύνατα από πριν. Η μέση μου με πεθαίνει και με κάνει να νιώθω σαν γριά που μόλις έβαλε το ένα πόδι στον τάφο και περιμένει. Συνήθως, δεν ένιωθα τόσο αδύναμη ούτε η μέση με πονούσε τόσο πολύ. Όμως οι πάτοι έχουν την ιδιότητα να προσπαθούν να ισιώσουν όλα τα κόκαλα που πιθανώς να ήταν στραβά και να σε κάνουν να περπατάς ίσια. Με αποτέλεσμα να πονάς πού και πού. Εγώ πονάω συχνά. Πιο συχνά από όσο θα περίμενα. Νιώθω να μαγκώνουν τα πάντα. Πέφτω συχνά και μαζί με αυτό, πέφτει και η ψυχολογία μου. Η γιατρός μου λέει ότι είναι καλό που πέφτω... Όμως, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Γεμίζω μελανιές και πονάω. Συνήθως αν χτυπήσω, τα σημάδια δεν φεύγουν. Έχω καντούρια από την γιαγιά και βάζω. Τσούζει αλλά βοηθάει πολύ. Σε μια βδομάδα φεύγει αρκετά το σημάδι. Ίσως να μην το έχεις και καθόλου. Μου είπε, ότι είχα αρχίσει να εμφανίζω σκωλείωση και πως με τους πάτους, μπορεί και να το γλιτώσω, μακάρι. Είμαι που είμαι κοντή, κουτσένω που κουτσένω δεν θέλω να έχω και σκωλείωση μέσα σε όλα. Νιώθω τόσο πολύ άγχος. Όλοι μου οι γνωστοί βγαίνουν έξω και κάνουν σχέσεις. Εμένα, όπως και να το κάνουμε δεν με ψάχνει κανείς. Βρήκα διέξοδο βέβαια, στην μουσική και στο γράψιμο, αλλά και αυτό πολλές φορές δεν φτάνει να γλιτώσει το κλάμα που βγαίνει αβίαστα από μέσα σου.
Ίσως είναι και η ηλικία. Είμαι δυνατή ρε, δεν νιώθω. Είμαι νίντζα. Ε... Ναι, είμαι και δεν είμαι, θα πρέπει να γίνω. Υπάρχουν και χειρότερα, έτσι πρέπει να σκέφτομαι και να χαμογελάω και να ευχαριστώ που έχω μια ζωή... Καλύτερη από κάποιον άλλον.

Ίσως κάποια μέρα να ανήκω στους ανθρώπους... Σε αυτούς που παρατηρούσα από μωρό σε μια απλή βόλτα στο πάρκο, σε μια απλή αναζήτηση στην λαϊκή αγορά... Εκείνους τους βιαστικούς, με τις βαριές τσάντες που το ρολόι τους το είχαν σύμμαχο και εχθρό ταυτόχρονα. Ντρέπομαι και λυπάμαι όταν το είδος αυτό εξευτελίζεται τόσο πολύ στον πέρασμα των χρονών. Βλέπεις γιαγιάδες με πολύχρωμα ρούχα και τσεμπέρια στο κεφάλι να κουτσένουν και να χαμογελούν, νομίζεις πως θα πέσουν και κάνεις την κίνηση για να τους δώσεις το χέρι σου να στηριχτούν... Ύστερα ανακαλύπτεις πως το βάδισμα τους είναι μια χαρά και γρηγορότερο και από ελάφι ακόμη... Απλά κοροϊδεύουν εσένα. Όλα είναι ένα δυνατό αντικαθρέπτισμα. Από τον τρόπο που κινείσαι μέχρι τον τρόπο που σκέφτεσαι και υπάρχεις. Σκέφτεσαι να την βρίσεις για να καταλάβει αυτό που είναι, μα... Κάτι σε κρατάει και δεν το κάνεις. Ισως τελικά, μεγαλύτερη σημασία να έχει να μάθεις ποιος είσαι εσύ και σε ποιον δρόμο βαδίζει η ψυχή σου... Δεν ξέρω αν είναι ο σωστός δρόμος και δεν ήξερα ποτέ για να πω την αμαρτία μου, αλλά όπου πάει το ρέμα της αλήθειας και της συνέπειας πάμε και εμείς... Ετσι έλεγε ο παππούς μου και αν και δεν ζει τώρα, δεν είναι λίγες οι φορές που μου λείπει. Ήταν αυτός που διδάχτηκε από πρώτο χέρι στην οικογένεια μας τις δυσκολίες της ζωής κι ύστερα τις μάθαμε και εμείς. Είτε ακούγοντας είτε βιώνοντας. Μερικές φορές, το να βιώνεις είναι καλύτερο γιατί δεν κοιτάς μόνο την καμπούρα του άλλου, αλλά και τρόπους για να βελτιώσεις τον εαυτό σου ένα κομματάκι παραπάνω. Πάει σχεδόν ένας μήνας που έχω τους πάτους στα παπούτσια μου. Υποτίθεται θα είχα καλύτερη ισορροπία και θα πατούσα πιο ίσια στο περπάτημα. Μια μικρή διαφορά την βλέπω. Αν όχι εγώ, οι γύρω μου σίγουρα. Σπάνια το παραδέχονται. Για δύο λόγους: 1. Για να μην επαναπαυτώ όσοι με αγαπάνε 2. Γιατί ο εγωισμός τους έχει φτάσει το ταβάνι και αν ήταν η ζήλια ψόρα, θα κολλούσε η χώρα όλη. Είναι πολύ ρατσιστικό να ακούς από κάποιους ότι οι <<ανάπηροι>> αν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω έτσι, γιατί δεν θεωρώ με ένα απλό κούτσεμα να μπαίνω σε αυτήν την κατηγορία, δημιουργούν την δική τους κλίκα και σε απομονώνουν, την ίδια ακριβώς στιγμή που οι αρτιμελείς κάνουν ακριβώς το ίδιο αφήνοντας σε στο περιθώρια. Ισες και καλά αξίες και ευκαιρίες δουλειάς, ίση αντιμετώπιση στην παρέα και στην  πρώτη ευκαιρία σου πετάνε τα καρφιά το ένα μετά το άλλο. Ειδικά στις εξόδους που εσύ δεν φοράς τακούνια και δεν χωρεύεις και δεν είσαι δύο μέτρα ύψος με ψεύτικη βλεφαρίδα και αη λάινερ να ανεμίζει. Βασικά, δεν ξέρω κατά πόσο με πειράζει πια... Θέλω να το αντιμετωπίσω και να γίνω καλά. Κάποια μέρα θα γίνω και θα τα πάω και περίφημα. Και θα έχω μάθει να ζω και τις δυο πλευρές και θα το ευχαριστηθώ παραπάνω. Θα έχω μάθει να αγαπάω τα ίδια πόδια που κάποτε μισούσα και έκλαιγα επειδή τα είχα. Δεν είναι εύκολο να σε αγαπάς τελικά, είναι μεγάλη υπόθεση να αγαπάς τον εαυτό σου και να ξοδεύεις ενέργεια για αυτόν στην σωστή δόση και κλίμακα. Συνήθως λέμε ότι μας αγαπάμε βέβαια. Είναι αυτό που το λες για να το πεις στους άλλους και κρυφά ελπίζεις πως θα το ακούσεις και εσύ... Όλα ξεκινάνε από την μοναξιά. Αυτή μας βάζει μέσα στα δίχτυα της κατάθλιψης. Αν και κανονικά, δεν θα έπρεπε. Ούτος ή άλλος, μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε από δω. Οκ, ίσως να μην είμαστε και τόσο μόνοι μας αν λάβω υπόψην μου το θρησκευτικό κομμάτι. Όμως μόνοι μας επιλέγουμε κάποια πράγματα. Κι ας ελπίσουμε η επιλογή μου να γίνω καλά να πιάσει τόπο. Ίσως να ήρθα να μάθω τον εαυτό μου και να μάθω μέσα από αυτό σε κάποιους άλλους να σέβονται, ίσως να μην το χειρίστηκα καλά ως τώρα αλλά ένα είναι το ζητούμενο. Αν ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, τότε και οι δυο πλευρές είναι αδύναμες. Οι μεν να αποδείξουν ότι ο ελέφαντας δεν είναι καμήλα και οι δε να το κατανοήσουν. Όπως εσύ έχεις ανάγκη για να πιεις νερό, να φας, να ψυχαγωγηθείς, να κρατήσεις την ψυχολογία σε ένα σταθερό επίπεδο έτσι ακριβώς νιώθει και ο εκάστοτε ανάπηρος που αποκαλείς εσύ με τόση ευκολία και αλαζονία στην γλώσσα σου χωρίς να διαχωρίζεις τις κλίμακες και χωρίς να αναγνωρίζεις τα χωράφια που πας να αγγίξεις με τόσο θράσσος. Και να σου πω και κάτι... Ανάπηρος δεν είναι αυτός που θα βρει χίλιους τρόπους να κάνει κάτι που εσύ το κάνεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο και απλά δεν ψάχτηκες παραπάνω γιατί σε θεώρησαν απλά φυσιολογικό... Και δεν είμαι επιθετική... Απλά σήμερα πήρα θέση σε όλα τα χαζά που άκουγα τόσο καιρό. Χρειάζεται και η πιπίλα σε κάποιους, άδικα φλύαρους καμιά φορά. Και ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που ξεπερνάνε το θάνατο και περπατάνε ξανά και χαμογελάνε ξανά και κάνουν μια καινούρια αρχή και λένε υπάρχει Θεός και βοηθάνε κόσμο... Απλά, μικρά θαύματα... Κούρασα σήμερα. Σιωπώ.