Τι σημασια εχει τι θα πω απο δω και περα...

Ειναι σαν να με σκοτωσες, σαν να μου πηρες τον αερα...

Τι σημασια εχει πια οτι χανω, εμαθα ζω σαν χαμενος

Χωρισαμε κι ο χαρτης των ονειρων στεκεται σκισμενος

Ολα εχουν μια αρχη και ενα τελος στη ζωη...

Μεγαλη μουφα ο αγγελος με τα βελη στο σακι...

Ολα αλλαζουν καπου ή σταματουν τη διαδρομη...

Μη πιστευεις τα σ'αγαπω των μεθυσμενων, μη...

Τι σημασια εχει τι θα κανω απο δω και περα...

Ολα σαν συννεφο λευκο που τρεχει στον αερα...

Τι σημασια εχει πια οτι ποναω, εμαθα να με χτυπουν...

Χωρισαμε, μα οι αναμνησεις τη μορφη σου ζωντανη κρατουν...

Ολα πανε καλα αν το βαλεις στο μυαλο σου

Τη ζωη σου ζησε με ενα σχεδιο δικο σου

Αν μαθεις τι θελεις ειναι ολα τοσο απλα

Ολα πανε καλα θα το δεις στην πορεια

Συνηθισε στο γελιο, πες ναι στη δημιουργια

Ολα αλλαζουν αν το θελεις, μαθε τι θελεις

Προς το καλυτερο γυρνα το διακοπτη, ετσι...

Ετσι απλα και σταθερα ειναι γυρω σου τα παντα

Ειναι ο δρομος της ζωης μια γλυκια μπαλαντα

Μικρα πραγματα που γινονται θερια στη ψυχη

Και χαρωπα οταν τα αγαπας και τους δινεις ζωη

Κανουν τα δυσαρεστα να μοιαζουν με τελεια

Να μοιαζουν με κοκκο αμμου μπροστα σε παραλια

Μια σταλια νερο σε μια καταιγιδα, οσα ακουσα...

Κι οσα απλα ακομη δεν ειδα...

Το βλεμμα σου κρατα σταθερο στον ουρανο

Κοιτα ψηλα κι απλα χαμογελα, σαν ευχαριστω

Σηκωσε αναστημα στο δρομο και προχωρα

Συνηθισε στη χαρα κανει καλο στη μπορα

Ολα αλλαζουν θα δεις, γεμιζουν με χρωμα

Προς το καλυτερο γυρνα το διακοπτη, ετσι...

Στον ουρανο κοιτω με το κεφαλι ψηλα

Ψαχνω καπου να βρω τα δικα σου τα ματια

Θα ειναι καπου εκει σε κυκλακια μπερδεμενα

Μες τα συννεφα θα στεκονται τωρα ειναι αγιασμενα

Ενα δωματιο ο ουρανος που τον κοσμο μαζευει

Να ξερω πως εισαι καλα κι ασε το νου να χαζευει

Και μου λειπεις... Μου λειπεις τοσο πολυ...

Να σε εχει καλα ο παραδεισος ψυχη μου

Να σε φυλανε οι αγγελοι εκει ψηλα γλυκα

Καθε νυχτα, καθε μερα, καθε ωρα και στιγμη

Κι αν ποτε νιωσεις πως πονας ή δεν εισαι καλα

Ζητα με απλα στα ονειρα μου...και εγω...

Θα σου κρατω το χερι οπως καναμε οταν ειμασταν μικρα

Θα σβηνω το φοβο σου κι εσυ τους δικους μου

Απο εκει ψηλα που μενεις τωρα πια...

Που να ψαξω να σε βρω; Ειναι ο παραδεισος το πανω ή το κατω;

Τι να πω στη λογικη οταν το μεσα μου ειναι ανω κατω;

Για μενα δεν εφυγες, θα εισαι παντα εδω...

Μ'ακους ψυχουλα μου; Σ'αγαπω κι ας μη σε βλεπω...

Αποψε χρειαζομαι η νυχτα να μου δωσει ενα κομματι απο τον μανδυα της... Ισως το πιο σκουροχρωμο κομματι... Εκεινο που δεν θα διακρινεται ουτε ενα κοκκος αμμου απο μακρια... Γιατι θελω να κλαψω... Να ριξω δακρυα πονου, θλιψης, αγανακτησης, ικεσιας και ελπιδας... Προς καθε κατευθυνση που μπορει να θεωρειται παραδεισος... Και να κλεισω μεσα στην ψυχη μου βαθια την φλογα της αναμνησης... Τοσο βαθια που να μην οριζεται βαθος...Τοσο εντονα που να ξεπερνα τον ορισμο... Αγγελουδια μου... Και τι δεν θα εδινα να σας γυρισω πισω...