Ορισμένες φορές, λένε, πως είναι καλό και θαυμαστό έργο να δίνεις το χέρι σου στο διπλανό σου και να του εκδηλώνεις την αγάπη σου. Μέσα από αυτήν την πράξη λαμβάνεις έμμεσα και άμμεσα, ένα δυνατό αντικαθρέφτισμα του εαυτού σου...

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν το προαναφερόμενο αντικαθρέφτισμα ανταποκρίνεται σε αυλό υπερμετρικοεγωϊστικό υλικό ή αν είναι μέρος της πραγματικής ροής εξέλιξης των καταστάσεων, τόσο στη ψυχοσυνθετική μας ύπαρξη όσο και στη γήινη ύπαρξη, ως σαρκικώς φθαρτά όντα.

Ο άνθρωπος, από την φύση του, είναι σαν την πλαστελίνη που πασπατεύαμε αδέξια, κατά μικρά χρονικά διαστήματα, στην παιδική μας ηλικία... Είτε από βαρεμάρα είτε από την λαχτάρα να ανακαλύψουμε το κάτι παραπάνω που θα μας οδηγήσει, στην προσωπική για τον καθένα, θέωση...

Σαν το φύλλο στο βοριά αμφισβητεί το ένστικτο του και οδηγεί τη δομή του εκεί που προστάζει το πολυπληθές σύνολο απόψεων και αντιλήψεων.

Κι έπειτα, γυρίζει αποσβολωμένος, καθώς τα όνειρα που έταξε το σύνολο δεν ήταν να γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Θα παρέμεναν για πάντα φρικιαστικά ωραιοποιημένα παραμύθια που κατά την διήγηση τους, προσκαλούν ακατάσχετο δέος και ελπίδα...

Είναι εκείνη η στιγμή που θα τρέξει το πρώτο δάκρυ θυμού, λύπης και εξαγρίωσης επειδή παραμέλησε την εσωτερική φωνή του και πήγαινε ενάντια στις προσταγές της... Είναι η στιγμή που θα βγει απλά ντυμένος στο δρόμο, απαλλαγμένος από τα λούσα της νεανικής υπεροψίας και θα ζητήσει λίγο από το οξυγόνο και το πνεύμα της ψυχικής ηρεμίας...

Είναι η στιγμή που θα κατανοήσει πως κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες και όχι απεριόριστες δυνάμεις... Έχει όμως τις πιο σημαντικές... Την αγάπη και την ανθρωπιά!

Αν αυτές οι δυό δυνάμεις βρουν τόπο να ξαποστάσουν τη μεγαλοσύνη τους, ίσως τα πράγματα να μεταμορφωθούν στα πιο όμορφα σχέδια που πλάθαμε αδέξια όταν είμασταν παιδιά και αντικρίσουμε τη δική μας ευτυχία... Ίσως δούμε στα μάτια του άλλου τον ουτοπικό μας χαρακτήρα...

Κυκλοφόρησε το πέμπτο κατά σειρά album του Νίκου Βέρτη σε παραγωγή Universal Music!
Ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Αντώνης Βαρδής, η Βίκυ Γεροθόδωρου, ο Δημήτρης Δέκος,
ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος, ο Νίκος Γρίτσης, ο Παναγιώτης Παυλής, ο Βασίλης Γιαννόπουλος,
ο Αδάμος και ο ίδιος ο Νίκος Βέρτης, υπογράφουν τα 12 τραγούδια που εμπεριέχονται σε αυτό.

Ό,τι είναι σημαντικό δε φαίνεται...

Είναι όπως με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε ένα αστέρι, νιώθεις γλυκά τη νύχτα όταν κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ' αστέρια είναι ανθισμένα.

Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό, δεν μπορώ να σου δείξω που βρίσκεται. Καλύτερα έτσι. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα ανάμεσα σ' όλα τ' αστέρια. Έτσι θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τ' αστέρια... Θα είναι όλοι φίλοι σου. Κι έπειτα θα σου κάνω ένα δώρο...

Για όλους τους ανθρώπους τ' αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για εκείνους που ταξιδεύουν τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου ήταν χρυσάφι. Όμως όλ' αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ θα έχεις τ' αστέρια που δεν έχει κανένας...

Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σε ένα από αυτά, αφού εγώ θα γελάω σε ένα από αυτά, θα είναι για σένα λοιπόν σαν να γελάνε όλα τ' αστέρια. Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε....

Κι όταν θα έχεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα χαίρεσαι που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο σου, έτσι για κέφι... Κι οι φίλοι σου θ' απορούν να σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους λες: “Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ”. Και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα είναι το πιο αστείο που θα σου έχω σκαρώσει...

Θα είναι σαν να έχω δώσει, αντί γι' αστέρια, πολλά καμπανάκια που ξέρουν να γελάν....

Απόσπασμα από:

Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Μετάφραση: Μελίνα Καρακώστα

Εκδόσεις Πατάκη