Σε υπονόμους ξενυχτώ να κοιμήσω τον καημό μου
Πίσω από κουρτίνες να σκεπάσω το όνειρο μου
Είναι το φως για λίγους σε παρέα κορακιών
Υποσχέσεις που δοθήκαν με σφραγίδα των ποτών

Κι έτσι περνάνε οι ώρες σε ένα ρολόι πλαστικό
Κι έτσι περνάνε οι ώρες σε ένα έργο χωρίς σκοπό
Κι έτσι περνάνε τα χρόνια σε ένα σύμπαν συμβατικό
Κι έτσι περνάνε τα χρόνια εκεί που πάντα πατάω εγώ

Σε υπονόμους ξενυχτώ να ηρεμήσω τα απομεινάρια μου
Σε στενά ξεδιπλώνω κομμάτια από τα σενάρια μου
Είναι η αλήθεια παιχνίδι σκληρό στον κόσμο αυτό
Ξεψυχάει  στεγνή η  ανάσα  στον τελευταίο ασπασμό

Μαγιω εβαλες, αντιηλιακο εβαλες, σαγιοναρα εβαλες και ειπες να πας στην θαλασσα. Προσπερνας το πρωτο σκηνικο της πετρας στο ποδι... Προσπερνας και το δευτερο με τα εμποδια πετσετας και φορητων ψυγειων... Και καπου εκει συνειδητοποιεις οτι ολες οι γκομενες φορανε παρομοια μαγιω, με το ιδιο γκλος στα χειλη εν τω μεταξυ, μανικιουρ ετοιμο να κανει γεωτρυση και ψαθινο καπελο αλα Βουγιουκλακη... Και ρωτω εγω η καψερη... Εχω χασει επεισοδεια μηπως; Μηπως παιζω σε καμια ταινεια γκεστ σταρ και δεν το πηρα χαμπαρι ακομη; Μηπως ξεπουλα καμια μεγαλη εταιρεια και τα δινει μισοτιμης ολα; Μηπως ειχε καμια συναυλια και ξεμειναν απο αναπτηρες και ειπαν να μοιρασουν καπελα; Χμ... Τι να πω... Ηρθε ο Αυγουστος... Αυτος αρκει ή να περιμενω κι αλλους;;;