Κάθε φορά που η αρχόντισσα νύχτα αποφασίζει να σκεπάσει με ερωτικά περίτεχνο πέπλο της την πλάση... Οι νεράιδες ξεφυτρώνουν από κάθε λογής λουλούδι αργά αργά, με γελάκια και νάζι, κάπου κοντά στη χώρα του Ονείρου...

Είναι η στιγμή που κάθε ένα πριγκιπόπουλο της δικής μας σκοπιάς παραδίνει, νικημένο, τις αντοχές του στον Μορφέα και αυτός, για να του ευφράνει την ψυχή, τον ταξιδεύει στα λιμέρια του για λίγη ώρα... Ένα γλυκό πέταγμα επάνω από λιμνοθάλασσες στολισμένες με εναρμονισμένα χορευτικά νούφαρα και βατραχάκια που καλούν το ταίρι τους για ακόμη μία νυχτερινή γιορτή... Είναι το κατάλληλο τοπίο για να βρει μία νεράιδα τον έρωτα της!

Για αυτό το σκοπό, κάθε φορά που έχει πανσέληνο, όλες οι νεραιδούλες της περιοχής βάζουν το πιο όμορφο χυτό τους... Άλλοτε ασύμμετρα κοντό και άλλοτε ασύμμετρα σε αποχρωστικές συνθήκες και ποτίζουν το κορμί τους με φαεγγαρόσκονη, ώσπου να εντοπίσουν το κατάλληλο ταίρι και να το κάνουν δικό τους για όσο ποθήσει η ψυχή τους...

Κτητικές και απόλυτες παραδίνονται στο πιο γλυκανάλατο παιχνίδι...Το παιχνίδι του έρωτα!!!! Ξέρουν πως μία μέρα θα μείνουν ξανά μόνες... Όμως συνεχίζουν να παλεύουν να ζήσουν, να ανασάνουν, να αναδυθούν...Συνεχίζουν να αγαπούν τον κόσμο κι όταν αγαπάς κάτι, κρύβεις βαθιά μέσα σου την ελπίδα πως δε θα χαθείς ποτέ... Γιατί είσαι ένα κομμάτι της ψυχοσυνθετικής ύπαρξης του ανθρώπου που αγάπησες... Είσαι το άλλο του μισό και νιώθεις έτσι...

Μόνο αν χαθεί και δεν έχεις τη δύναμη να το στηρίξεις, να αφήσεις τα δάκρυα σου να κυλήσουν ελεύθερα στη φύση αμολώντας τη θλίψη και την μονοτονία να ψάξουν ένα καλύτερο αύριο στην υπαρξιακή υπόσταση σου...