Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν... Τις ρουφάς με τέτοιο πάθος... Σαν να είναι η τελευταία φυσαλίδα μέσα στο καλαμάκι από το αναψυκτικό σου... Τόσο δροσερές στα χείλη σου και στην ψυχή σου... Που νιώθεις γάργαρες τις εικόνες στο μυαλό σου να κυλούν...Ποτάμι που σε παρασέρνει σε ουτοπικές κατευθύνσεις... Στο σεντούκι των θέλω σου που ανοίγει και δεν λέει να κλείσει... Δεν ξέρεις πως κλείνει και δεν σε απασχολεί... Εκεί στην αγκαλιά του ονείρου κουρνιάζεις... Σκεπάζεσαι με χαμόγελο και αισιοδοξία και κλείνεις τα μάτια... Κάπου κάπου ένα χάδι σε ταρακουνά... Δεν κοιμάσαι... Είσαι ξύπνιος... Μα είναι σαν να κοιμάσαι... Είναι τόσο όμορφα...

Μόλις άνοιξαν τα μάτια σου. Δεν θέλω να σου πω καλημέρα. Θέλω απλά να σε κοιτώ και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Έτσι απλά. Να χαθώ, να βυθιστώ στην θάλασσα των ματιών σου και να παρασυρθώ από τα κύματα των συναισθημάτων σου στην πιο γλυκιά βαρκάδα της ζωής μας. Είναι τόσο ωραία εδώ. Τόσο ήρεμα. Τόσο γλυκά. Τόσο όμορφα. Τόσο ταιριαστά. Όπως είναι και τα χείλη σου πάνω στα δικά μου. Η πνοή του έρωτα που πανηγυρίζει ανενόχλητα για τα όσα κατάφερε να κατακτήσει. Για όσα έβαλε και αυτός το χεράκι του να αναδιθούν στην επιφάνεια και να δέσουν μεταξύ τους στο πιο ψηλό κατάρτι των επιθυμιών μας. Και είσαι εδώ μαζί μου. Πάνω από το σεντόνι των φόβων μας που καταπατήσαμε καιρό τώρα. Φίλα με και όπου βγει... Φίλα με σαν να μην υπάρχει αύριο... Κι όσο υπάρχει κόβε μου την πνοή κάθε μέρα λέγοντας μου σ'αγαπώ...Έρωτα...

Eίναι και αυτά τα βράδια που νιώθεις το αεράκι να χαϊδεύει απαλά την πλάτη σου.Να γδύνει αισθησιακά τον εγωισμό σου και να γίνεται ένα με την σάρκα σου για να γαργαλήσει σπασμωδικά το αδύναμο εγώ σου που τόσο καιρό κάλυπτες καλά κάτω από χίλιες δυο ηλίθιες προφάσεις. Απέναντι μια βαρκούλα. Αγκυροβολημένη μεσοπέλαγα φλερτάρει με τα κύματα.Ακόμη και αυτή. Με την αγέρωχη και όμορφη κορμοστασιά της. Κι εσύ εκεί.Να σκέφτεσαι αν θα φλερτάρεις την μοναξιά τώρα στο ρεπό της ή θα παίξεις το μήλο της έριδος όταν θα έχει κατσικωθεί στον επόμενο υποψήφιο για να την ταμπουρώσεις ξανά μέσα στο κελί των απεγνωσμένων συναισθημάτων.Κοίτας κάτω. Η τσάντα σου.Έχεις μέσα ένα πακέτο τσιγάρα. Τσιγάρο.Το τελευταίο. Άλλωστε, υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μην κάνεις άλλο. Τελείωσε το μαζί με τα λάθη της ζωής σου. Κι αύριο που θα ξημερώσει πάρε την βαλίτσα με τα όνειρα εκείνα που νταντεύαμε μαζί και πάτα πάνω στην σελίδα την άδεια...Εκείνη την λαμπερή που κάποτε λιμπίζοσουν να γυρίσεις με όλες τις σκοτούρες που είχες στο κεφάλι σου...Ναι, μπορείς να το κάνεις...Είσαι ελεύθερη να σμίξεις με το άνεμο και να γίνεις ένα με αυτόν... Ως το αύριο και το πιο ύστερα αύριο...

Αγαπητό Σύμπαν,
Είναι ένα από τα πολλά μηνύματα που σου γράφω. Θέλω να σου πω ευχαριστώ που μπήκε το κουφετίνι μου στην ζωή μου. Θεωρώ ότι χρειαζόμουν λίγη αλλαγή. Μαζί του γελάω και περνάω όμορφα. Έστω και από το ίντερνετ. Αν και από όσο ξέρω, θα έρθει κάποια στιγμή. Ίσως τον δω και από κοντά. Να πιούμε έναν καφέ.
Επίσης, θέλω να σου πω ευχαριστώ που με βοήθησες και πάνε όλα καλά με την σχολή παρά το άγχος που έχω. Θέλω να σου ζητήσω όμως, για άλλη μια φορά, να με κάνεις καλά. Να μπορώ να είμαι καλά για να δουλέψω και να στρώσουν κάπως τα οικονομικά. Δεν είπα να γίνουμε πλούσιοι. Όμως να μπορούμε να ξεγλιστράμε. Να μην φτάσουμε στο σημείο να είμαστε νηστικοί και χωρίς σπίτι. Αυτό. Άλλωστε τα μεγάλα πλούτη, δεν σημαίνουν ευτυχία. Εγώ θα είμαι ευτυχισμένη αν γίνω καλά όσους αγαπώ δίπλα μου. Ειδικά την ηχοληπτάρα μου την τρελή. Μου λείπει τόσο πολύ. Θέλω να μάθω νέα του. Να μου τον προσέχεις. Αλλιώς σε έφαγα. Τον αγαπώ. Α, και... Σε ευχαριστώ και πάλι.
Υστερόγραφο: Αν δεν έχεις σκοπό να με βοηθήσεις, πες το μου. Θα στείλω ένα προωθητικό μήνυμα και στον Άγιο Βασίλη. Ίσως εμφανιστεί πιο φιλικός.

Θα σε κλέψω να πάμε στο νησί μας. Το έχω ανάγκη. Θα γεμίσω τα πνευμόνια μας με καθαρό οξυγόνο και την ψυχή μας με ελπίδα και όνειρα. Κοιτάζω το φεγγάρι. Είναι μεγάλο, φωτεινό και στρόγγυλο. Μεγάλο σαν την αγκαλιά σου, φωτεινό σαν την καλοκαρδοσύνη σου και στρογγυλό σαν τα πεντανόστιμα ροξάκια μας.
Είναι πολλά τα αστέρια στον ουρανό και η πόλη τόσο ήσυχα φωτισμένη. Ο αέρας κάνει τα φύλλα των δέντρων να χορεύουν με κρυμμένες νεράϊδες και ξωτικά, το χώμα μυρίζει πανέμορφα. Ελευθερία. Είναι από αυτές τις νύχτες που θέλεις να χαθείς, να εναρμονιστείς με τη φύση και τα θεϊκά στοιχεία. Κι είναι τόσα πολλά εκεί έξω. Βυθισμένοι στον εθισμό της πλαστής πραγματικότητας, το αγνοούμε πια. Όμως αν κοιτάξουμε κάτω, λίγο πιο κάτω από εμάς... Θα δούμε τα σαλιγκαράκια, τα σκουλικάκια, τα μυρμηγκάκια, ακόμη και βατράχια.
Αυτός ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όχι επειδή ζούμε εμείς μέσα σε αυτόν. Αλλά επειδή καταφέρνουν να εναρμονιστούν χιλιάδες άλλοι κόσμοι μέσα σε αυτόν. Ο αέρας, τα φυτά, τα δέντρα, τα έντομα, τα τρωκτικά, τα ψάρια, οι πέτρες, το χώμα, οι νεράϊδες, τα ξωτικά, οι γοργόνες, τα σύννεφα, οι θεοί και οι δαίμονες.
Δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Κι όμως, νιώθουμε μόνοι. Επειδή δεν έχουμε μια αγκαλιά. Ένα χέρι να μας κρατά όσο βαδίζουμε. Κράτα το χέρι μου σφιχτά και πάμε να ανοίξουμε την πόρτα στο δικό μας παραμύθι... Αγάπη μου.