Πριν από 3 χρόνια είχα πάει με την κόρη μου (τότε ήταν στα 10) στον Καναδά.

Το ταξίδι με προορισμό το Τορόντο και  διάρκειας σχεδόν 12 ωρών με μια μεγάλη στάση στο Μόντρεαλ ,  ήταν στην αρχή συναρπαστικό, στην συνέχεια βαρετό και στο τέλος κουραστικό!  Για μένα τουλάχιστον,  που εκτός από έναν αεροσυνοδό της Ολυμπιακής  δεν είχα βρει κάποιον άλλον ενδιαφέροντα τύπο για να μιλήσουμε, είχα δει και τις τρεις ταινίες που είχα στην διάθεση μου και είχα ακούσει όλα τα τραγούδια που είχε το I-pod μου από  2 φορές.    Επίσης είχα παίξει με την Άλκηστις  όλα τα πιθανά παιχνίδια που μπορούσαμε να παίξουμε καθισμένες στην στενή και άβολη θέση ενός αεροπλάνου της παλιάς Ολυμπιακής.

Κάποια στιγμή απορροφήθηκα λιγάκι από το βιβλίο που κρατούσα( νομίζω πως διάβαζα το βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα βαθιά νερά» παρεμπιπτόντως θαυμάσιο βιβλίο) και όταν γύρισα το βλέμμα μου η Άλκηστις  δεν ήταν δίπλα μου. Κοίταξα λίγο πιο πέρα και την είδα δυο καθίσματα μπροστά να μιλάει με ένα κοριτσάκι στην ηλικία της.

Αναρωτήθηκα πως μιλάνε! Εννοώ σε τι γλώσσα… Αν δεν κάνω λάθος το κοριτσάκι το είχα ακούσει πριν από λίγο να μιλάει Γαλλικά στους γονείς του.  Και η κόρη μου, γαλλικά είχε μόλις αρχίσει να μαθαίνει.

Παρατήρησα καλύτερα! Αυτές περνούσαν ωραία! Λέγανε αστεία, και γελούσαν με απίστευτη οικειότητα και ευχέρεια!

Και τότε συνειδητοποίησα πως η γλώσσα του σώματος , τα χαμόγελα, οι γκριμάτσες, οι χειρονομίες …αλλά πιο πολύ η απλή  επιθυμία να επικοινωνήσουν είχαν μηδενίσει  τις τυχόν δυσκολίες που παρουσιάστηκαν αρχικά στο να παίξουν ή να συνεννοηθούν!

Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει τόσο απλή την συναναστροφή των παιδιών και άρα την ζωή τους πιο εύκολη και πιο ευχάριστη! Είναι μάλλον ο τρόπος που σκέφτονται. Δεν αναρωτιούνται μόλις τους πλησιάσει κάποιος γιατί το κάνει, ούτε και ανησυχούν αν ο  στόχος τους εμπεριέχει δόλο…

Κι εμείς κάποτε ήμασταν παιδιά… Κι εμείς κάποτε σκεφτόμασταν έτσι…

Τότε γιατί αλλάξαμε; Τι μας έκανε τόσο επιφυλακτικούς με όλα;  Γιατί επιτρέψαμε να γίνει η ζωή μας τόσο πολύπλοκη….

Η ζωή είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Μια ασταμάτητη πάλη ανάμεσα στο τι θέλεις να κάνεις και στο τι τελικά κάνεις. Γιατί δεν μπορείς;  Γιατί δεν θέλεις καταβάθος να το κάνεις;

Πολλές φορές μου δίνεται η εντύπωση πως αρκετοί άνθρωποι ζουν σαν το τραντάφυλλο της παρακάτω ιστορίας. Δεν θέλουν στην ουσία να πραγματοποιήσουν ότι ονειρεύονται, από το φόβο του να μην χάσουν την δυνατότητα τους να ονειρεύονται. Ίσως ξέρουν, πως αν το πάθουν αυτό κινδυνεύουν να εξασθενίσουν, όπως το τριαντάφυλλο που ζούσε και κάλυπτε την μοναξιά του μόνο μεσα από τα όνειρα του.

Το τριαντάφυλλο που ζούσε για να ονειρεύεται…

Ένα τριαντάφυλλο ζούσε  πολύ καιρό για την συντροφιά των μελισσών, όμως καμιά  δεν το πλησίαζε…

Ακόμη κι έτσι,   το λουλούδι  ήταν ικανό να ονειρεύεται.

Όταν ένιωθε μόνο του ονειρευόταν πως βρίσκεται σ έναν  τεράστιο κήπο με μέλισσες που ερχόταν να το φιλήσουν.

Κι έτσι κατάφερνε να αντέχει μέχρι την επόμενη μέρα, που και πάλι άνοιγε τα πέταλά του ξανά.

«Δεν κουράστηκες;» Ρώτησε ένα άλλο τριαντάφυλλο.

«Όχι. Πρέπει να παλεύω.»

«Γιατί;»

«Επείδή αν δεν το κάνω… θα  εξασθενίσω... θα μαραζώσω.»

A rose longed for the company of the bees, but none would come to her.
Even so, the flower was still capable of dreaming. When she felt all alone, she would imagi­ne a garden filled with bees that came to kiss her. And so she managed to resist until the next day, when she opened her petals again.

“Aren’t you tired?” another rose asked her.
“No. I have to go on fighting.”
“Why?”

“Because if  I don’t open up, I wither.”

Paulo Coelho's Blog

Translated by Maria

Ο καλύτερος φίλος για μένα  είναι αυτός που με ακούει  προσεκτικά ότι κι αν του λέω, (κατά προτίμηση κάνοντας πως κοιμάται δίπλα μου), δεν με κρίνει ούτε με κοιτά σαν να με κρίνει, αλλά με λατρεύει  σαν ένα πρόσωπο πολύτιμο και μοναδικό στην ζωή του.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά. Όμως  ένας τετράποδος φίλος μπορεί να τα προσφέρει με γεναιοδωρία και μοναδική ευκολία.

Ως εδώ, αυτά είναι γνωστά σε όλους όσους έτυχε να συνδέσουν την ζωή τους μ’  ένα κατοικίδιο.

Τα σκυλιά θεραπευτικής επαφής  όμως,  έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά κι  έχουν εκπαιδευτεί  για να διευκολύνουν αλλά και να ομορφαίνουν την ζωή  ατόμων με ειδικές ανάγκες .  Είναι εκεί για να για να τους  ξυπνήσουν το πρωί μ ένα φιλάκι, να παίξουν μαζί τους, να τους συνοδέψουν στις δουλείές τους , αλλά και να τους κρατήσουν συντροφιά όποτε νιώθουν μοναξιά.

Η παρακάτω επιστολή περιγράφει με υπέροχο τρόπο την καθημερινότητα μιας οικογένειας της οποιας δυο μέλη είναι άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και με ιδιαίτερες ικανότητες....

“Ειναι 7 το πρωί και το ξυπνητήρι δεν έχει χτυπήσει ακόμα όταν μια υγρή μουσούδα χώνεται κάτω απο τα σκεπάσματα και ψάχνει για το χέρι μου... «Έχω ακόμα δεκα λεπτά» σκέφτομαι και προσπαθώ να αλλάξω πλευρό. Ο κάτοχος της εν λόγω μουσούδας όμως δεν το βάζει κάτω και τώρα αρχίζει να με σπρώχνει στην πλάτη. Είναι ώρα να ξυπνήσει τα παιδιά. Μέχρι να σηκωθώ και να βρω τις παντόφλες μου, η Πανδώρα, το μαύρο Λαμπραντόρ, εχει ήδη διασχίσει ανυπόμονα τον διάδρομο μεταξύ των δωματίων μας τρεις φορές και με συναντά μπροστά στην πόρτα με τα ξύλινα γράμματα.

«Γιάννης - Κωστής» γράφει η πόρτα. Ανοίγω και η Πανδώρα μπαίνει αργά στο δωμάτιο. Το κόλπο της μουσούδας επαναλαμβάνεται ώσπου μέσα απο τα βάθη της κάτω κουκέτας, δυο χεράκια, λεπτά σαν σπιρτόξυλα, τυλίγονται γύρω απο τον λαιμό της. Απο την πάνω κουκέτα, ακούγεται μια χαρούμενη κραυγή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ένα κουβάρι από σκύλο και παιδιά κυλιέται στα πόδια μου.

Από το άλλο δωμάτιο ακούγεται ο εκνευριστικός ήχος του ξυπνητηριού. Σιχαίνομαι να ξυπνάω με αυτόν τον ήχο στα αυτιά μου... ίσως η Πανδώρα το διαισθάνεται και αυτό όπως διαισθάνεται τα πάντα, γι’αυτό και με ξυπνάει με τον δικό της τρόπο, τον ευπρόσδεκτο τρόπο (γιατί ποιος δεν θέλει να ξυπνάει με ένα φιλί κάθε πρωί, έστω και αν είναι...μουσουδάτο;)

Είναι πλέον 8 το πρωί. Έχω βοηθήσει τον Γιάννη να ντυθεί, τον Κωστή να βρει τα παπούτσια του, οι τσάντες είναι γεμάτες με το φαγητό της ημέρας, τα μπουφάν έχουν φορεθεί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Σήμερα είναι η σειρά του Κωστή να κρατήσει την Πανδώρα στον δρόμο για το σχολείο. Της φοράω το ειδικό σαμαράκι με τους ανακλαστήρες και τον κρίκο με τις πολλές τρύπες για πολλαπλά λουριά. Ειδική παραγγελία από Αμερική, ένα σαμαράκι για σκύλους ειδικούς, σαν τον δικό μας, ένα σαμαράκι που επιτρέπει την πρόσδεση πολλαπλών οδηγών πάνω στο σκυλί. Με τον άλλον οδηγό, τον «τιγρέ» όπως τον αποκαλλεί, δένω τον Γιάννη στο σαμαράκι και ξεκινάμε.

Η Πανδώρα ξέρει τον δρόμο για το σχολείο και συζητάμε μεταξύ μας όσο προχωράμε. Εκείνη περπατά κρατώντας το βήμα της αργό, χωρίς να τραβάει, για να την προλαβαίνουν τα παιδιά. Περπατάει δίπλα τους χωρίς να αποσπάται από ήχους ή άλλα ζώα στον δρόμο. Όταν φτάνουμε στο σχολείο, τα παιδιά την χαιρετάνε και μπαίνουν στην τάξη τους, ενώ πολλές φορές άλλα παιδάκια βγαίνουν για να την χαϊδέψουν και εκείνη δεν λέει ποτέ όχι σε ενα χάδι.

Γυρνάμε στο σπίτι αργά απολαμβάνοντας την βόλτα μας. Περνάμε απο ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο για να κάνει την ανάγκη της, δεν λερώνει ποτέ μέσα στο σπίτι. Αν δεν μπορεί να κρατηθεί και λερώσει στον δρόμο, έχω πάντα σακούλα μαζί μου και τα μαζεύω, γιατί σεβόμαστε και τους άλλους που ζουν στην πόλη.

Στο σπίτι φτιάχνω έναν καφέ μέχρι εκείνη να φάει το πρωινό της και μαζί φεύγουμε πάλι να πάμε στην δουλειά. Όση ώρα δουλεύω εκείνη κάθεται στα πόδια μου. Όταν κάνω διάλειμμα, βγαίνουμε έξω και παίζουμε κυνηγητό. Καμιά φορά της κρύβομαι και με ψάχνει, κάνοντας μεγάλες χαρές όταν με βρει. Για λίγο γίνομαι και εγώ παιδί μαζί της.

Στις δύο γυρνάμε σπίτι και μαγειρεύουμε παρέα. Ξέρει ότι ποτέ δεν ζητιανεύουμε φαγητό κι έτσι δεν ζητάει. Είναι κάτι που το έχουμε μάθει και στα παιδιά κι έτσι λιχουδίτσες δεν έχει και το ξέρει.

Στις 3.20 φεύγουμε να πάρουμε τα παιδιά. Κουνάει την ουρά της στην διαδρομή γιατί ξερει τι θα επακολουθήσει. Τα παιδιά πέφτουν πάνω της όλο χαρά μόλις βγουν από την τάξη! Μερικά χαδάκια από τα άλλα παιδάκια και φεύγουμε για το κοντινό πάρκο όπου οι τέσσερίς μας θα παίξουμε μπάλα για την υπόλοιπη μία ώρα. Με τα αυτιά τεντωμένα, το ήρεμο και αργοκίνητο πλάσμα, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε έναν μαύρο ανεμοστρόβιλο ενέργειας καθώς τρέχει πίσω από τη μπάλα. Τα παιδιά γελάνε και προσπαθούν να κλωτσήσουν την μπάλα μακριά, ενώ σύντομα κι άλλα παιδάκια ζητάνε να παίξουν μαζί μας. Μπορώ πια να καθίσω λίγο κι εγώ στο παγκάκι και να τους χαζέψω.

Σπίτι για απογευματινό για όλους και η Πανδώρα κάθεται στα πόδια των παιδιών και βλέπει μαζί τους μια παιδική εκπομπή. Ύστερα βραδινό, μπάνιο, γάλα και ύπνο. Η Πανδώρα περιμένει να της απλώσω την κουβερτούλα της δίπλα στο κρεβάτι του Γιάννη και ξαπλώνει δίπλα του για την σιέστα της. Είναι 7.30 το απόγευμα. Μόλις αποκοιμηθούν θα της ανοίξω να βγει, γιατί είμαι και λίγο εγωίστρια, θέλω κι εγώ λίγη Πανδώρα για παρέα!

Το τελευταίο πραγμα που θα κάνω πριν κοιμηθώ είναι να βγάλω την Πανδώρα για την ανάγκη της στο κοντινό εγκαταλελειμμένο οικόπεδο. Ύστερα θα ξαπλώσει δίπλα στο κρεβάτι μου στο πάτωμα και θα με ξυπνήσει δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι μου το επόμενο πρωί”.

Την επιστολή έστειλε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ η κ. Τίνα Καπνιά

Οι αρχαίοι μύθοι περιγράφουν με μοναδικό τρόπο φαινόμενα που σήμερα έχουμε

απομυθοποιήσει αλλά που τότε ως ανεξήγητα προκαλλούσαν το δέος και την περιέργεια.

Γράφτηκαν για να λύσουν απορίες αλλά και για να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων καταφέρνοντας να περιγράψουν ότι παράξενο με φυσικότητα αλλά και με υπερβολή. Ο παρακάτω μύθος είναι επίκαιρος. Αφού οι Αλκυονίδες μέρες έρχονται σε λίγο καιρό για να κάνουν τις μέρες μας πιο φωτεινές και λίγο πιο ζεστές. Πέρα από τις μέρες πάντως το ενδιαφέρον θα ήταν να ζεσταθούν οι καρδιές μας και φέτος να γίνουν κι εκείνες πιο φωτεινές...

Καλή χρονιά σε όλους μας!

Αλκυονίδες Μέρες (Halcyon Days): Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα.

Είναι μέρες ηλιόλουστες χωρίς σύννεφα και ανέμους. Η ονομασία τους προήλθε από τις αλκυόνες που τις μέρες αυτές γεννούν. Οι «Αλκυονίδες ημέρες» τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου εκάστου έτους, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου.

Όπως λοιπόν μας λέει ο μύθος, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.

Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.

Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας.
Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία.
Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητος καθώς ήταν να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.

Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της.
Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.
Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της.

Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.