Τελικά τι είναι ζωή; Είναι η καθημερινότητα; Οι δυσκολίες της; Οι επιλογές μας... καλές και κακές;

Ή μήπως είναι οι στιγμές;  Ότι απολαύσαμε; Ότι μας σημάδεψε ευχάριστα και ενώ το θυμόμαστε  μας ξεφεύγει ένα κρυφό χαμόγελο…

Μια μέρα ένας ερευνητής διαισθάνθηκε πως έπρεπε να πάει στην πόλη του Καμίρ.

Φτάνοντας εκεί το βήμα του τον έβγαλε σε ένα καταπράσινο  λόφο!  Δέντρα, λουλούδια,  χρώματα,  παντού. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παράδεισου.

Τα μάτια του όμως ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις  πέτρες που ήταν εκεί:

Αμπντούλ Τάρεγκ:  Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες δυο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ εκείνο το μέρος.

Κοιτάζοντας γύρω του,  συνειδητοποίησε πως και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:

Γιαμίρ Καλίμπ: Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.

Μια μια, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές.:

Ένα όνομα και τον  ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που  είχε ζήσει  τον πιο πολύ καιρό μόλις ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια.

Έμεινε εκεί αρκετή ώρα να στέκεται συγκλονισμένος  και βαθύτατα συγκινημένος  από αυτήν την διαπίστωση, όταν εμφανίστηκε ο φύλακας του νεκροταφείου.

« Γιατί κλαίτε κύριε;» Τον ρώτησε.

«Μα πώς να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν βλέπω πως ο μεγαλύτερος άνθρωπος που είναι θαμμένος  εδώ  είναι 11 ετών.

« Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα… Θα σας εξηγήσω , εμείς εδώ στο Καμίρ έχουμε μια παράδοση. Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του  χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Από εκείνη την στιγμή και μετά κάθε φορά που  απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο του και το σημειώνει.

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δυο; Τρεις και μισή;  Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε;  Μόνο το ενάμιση λεπτό του φιλιού; Δυο μέρες μια εβδομάδα;  Και η εγκυμοσύνη; Και ο γάμος καλών φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε κάθε λεπτό…

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του

και να αθροίζουμε το χρόνο απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.

Γιατί αυτός είναι για μας ο μοναδικός πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει.

Περίληψη από το βιβλίο του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ «ιστορίες να σκεφτείς»

Ένα παραμύθι του Jay Rabon.

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί στην  αγγλική γλώσσα  υπάρχει μια κοινή λέξη για την αγάπη και τον έρωτα. Γιατί δυο έννοιες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους να αναφέρονται με την ίδια ακριβώς λέξη;

Όταν μετέφραζα το το παρακάτω κειμενάκι του Paulo Coelho με προβλημάτισε ακόμη περισσότερο αυτό το γεγονός.

Αρχικά μιλάει για δυο ανθρώπους, που συναντιούνται, ερωτεύονται,  φτιάχνουν την ζωή τους μαζί, κάνουν παιδιά και τα μεγαλώνουν. Χρησιμοποιεί την  λέξη"love"

Αμέσως μετά παρουσίαζει  τον έρωτα σαν κάτι πάντα νέο,  ως τροφοδότη της ύπαρξης μας, τον οπόιο πρέπει να ζούμε όπου κι αν μας συμβεί... Και πάλι χρησιμοποιεί την λέξη "love".

Καταμπερδεύτηκα... :-)

Όταν έχουμε κάποιον που  μας θέλει πραγματικά τότε βρίσκονται κι άλλοι πολλοί που  μας θέλουν.  Αλλά όταν βρεθούμε μόνοι μας, τότε παραμένουμε για καιρό εντελώς μόνοι.

Η ζωή είναι παράξενη.

Έχεις ποτέ ακούσει για το βιβλίο που λέγεται  “I Ch’ing ” ;  την ρώτησε.

«Όχι δεν το έχω»

Λέει ότι μια πόλη μπορεί να μετακινηθεί αλλά όχι κι ένα πηγάδι.

Γύρω από το πηγάδι οι εραστές βρίσκουν ο ένας τον άλλον, ικανοποιούν την δίψα τους χτίζουν σπιτικά, και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αλλά αν ο ένας από τους δυο αποφασίσει να φύγει, τότε το πηγάδι δεν μπορεί να πάει μαζί του. Τα απομεινάρια του έρωτα  είναι εκεί αφρόντιστα – ακόμη κι αν είναι γεμάτα με το ίδιο καθάριο νερό που ήταν και πιο πριν.

Ο Έρωτας είναι πάντα κάτι νέο.  Άσχετα εάν ερωτευτούμε μια,  δυο ή δώδεκα  φορές στην ζωή μας, πάντα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ολοκαίνουρια κατάσταση.

Ο έρωτας μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή τον παράδεισο αλλά πάντα μας πάει κάπου.  Πρέπει απλά να το αποδεχτούμε, γιατί είναι αυτός που τροφοδοτεί την ύπαρξη μας.  Εάν τον απορρίψουμε μπορεί να πεθάνουμε από την πείνα, διότι χάνουμε το θάρρος μας κι έτσι δεν τεντώνουμε το χέρι μας, ώστε να κόψουμε ένα φρούτο από τα κλαδιά του δέντρου της ζωής.

Πρέπει να παίρνουμε την αγάπη εκεί που την βρίσκουμε ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα περάσουμε μετά, μέρες, εβδομάδες απογοήτευσης και θλίψης.

«Θα έπρεπε να έχεις ρωτήσει» είπα. « Ο έρωτας δεν κάνει πολλές ερωτήσεις, επειδή αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε θα τρομοκρατηθούμε. Είναι ένας ανεξήγητος φόβος, Είναι δύσκολο ακόμη και να τον περιγράψω. Πιθανόν  είναι ο φόβος της περιφρόνησης, της μη αποδοχής, ή της διάλυσης της μαγείας.

Είναι γελοίο αλλά έτσι είναι. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ρωτάς αλλά δρας.

Όπως έχεις πει πολλές φορές, πρέπει να παίρνεις ρίσκα.

Περίμενε! Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τον έρωτα. Εκείνη είναι η μέρα που αρχίζεις να σχεδιάζεις μόνος, κάνοντας χιλιάδες όνειρα, προσπαθείς να  φανταστείς κάθε πιθανή συζήτηση,  υπόσχεσαι να αλλάξεις την συμπεριφορά σου με διάφορους τρόπους και κάθε μέρα ένιωθες όλο και περισσότερο αγχωμένος μέχρι που έφτασε  στην ζωή σου ο αγαπημένος σου. Αλλά μετά δεν ήξερες τι να πεις.   Οι ώρες της αναμονής είχαν δώσει τη θέση τους στην ένταση, η ένταση γινόταν φόβος, και ο φόβος σου προκαλούσε  αμηχανία για το πώς να δείξεις την τρυφερότητα που αισθάνεσαι.

Ο έρωτας είναι παγίδα. Όταν εμφανίζεται, μπορούμε να δούμε μόνο το φως κι όχι τις  σκιές.

English version

If one person really wants us, everyone does. But, if we’re alone, we become even more alone. Life is strange.
“Have you ever heard of the book called the I Ch’ing?” I asked her.
“No, I haven’t.”
“It says that a city can be moved but not a well. It’s around the well that lovers find each other, satisfy their thirst, build homes, and raise their children. But if one of them decides to leave, the well cannot go with them. Love remains there, abandoned – even though it is filled with the same pure water as before.”

Love is always new. Regardless of whether we love once, twice or a dozen times in our life, we always face a brand-new situation.

Love can consign us to hell or to paradise, but it always takes us somewhere. We simply have to accept it, because it is what nourishes our existence. If we reject it, we die of hunger, because we lack courage to stretch out a hand and pluck the fruit from the branches of the tree of life.
We have to take love where we find it, even if it means hours, days, weeks of disappointments and sadness.

“You shouldn’t have asked,” I said. “Love doesn’t ask many questions, because if we stop to think we become fearful. It’s an inexplicable fear; it’s difficult even to describe it. Maybe it’s the fear of being scorned, of not being accepted, or of breaking the spell. It’s ridiculous, but that’s the way it is. That’s why you don’t ask-you act. As you’ve said many times, you have to take risks.”

Wait. This was the first lesson I learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways – and you feel more and more anxious until your loved one arrives.
But by then, you don’t know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.

Love is like a trap. When it appears, we see only light, not its shadow

“By the river Piedra I sat down and wept”

translated by Maria

Καλό μας  μήνα! Κι ας είναι και κουτσός!

Το ξέρω πως τα περισσότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί για τους 12 μήνες είναι καταπληκτικά! Τότε γιατί κάθε φορά που διαβάζω ένα που δεν είχα διαβάσει πριν,  εντυπωσιάζομαι τόσο…;  Μάλλον γιατί όλα λένε τα πιο πολύπλοκα  πράγματα με τις πιο απλές λέξεις…

Όταν γεννήθηκε ο Φλεβάρης, ο αδερφός του ο Γενάρης του έκανε δώρο ένα μπαλάκι από χιόνι.

«  Τρώγε να μεγαλώσεις, για να μπορείς να παίξεις με τον αδερφό σου», του έλεγε κάθε τόσο η μαμά του, η Παγωνιά. «Μόλις μάθεις να τρέχεις, θα παίξετε χιονοπόλεμο, κυνηγητό και κρυφτό».

Ο Φλεβάρης ωστόσο αργούσε να μάθει να τρέχει. Ούτε να περπατήσει καλά καλά δεν μπορούσε. Το γιατί δεν το είχε προσέξει κανείς στην αρχή. Έπειτα, πρώτος το παρατήρησε  ο πατέρας του, ο Χειμώνας.

«Γυναίκα»,  είπε στην Παγωνιά, «το παιδί μας το δεύτερο θαρρώ πως γεννήθηκε λίγο κουτσό. Να δεις που δε θα μπορέσει να τρέξει σαν μήνας κανονικός…»

« Να φωνάξουμε  γρήγορα ένα γιατρό»! ανησύχησε  η Παγωνιά. «Να φέρουμε τον καλύτερο»!

Έτσι ο Χειμώνας φώναξε τον πατέρα του, γιατί όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν’ ο Χρόνος...»

(Από το βιβλίο «Τα παιδιά του Χειμώνα» - Σειρά: Ιστορίες με τους 12 μήνες , Πατάκης 1988, 18η έκδοση 2009. Εικ.: με κολάζ της Λ.Π.-Α.)