Κατακόκκινο,  δειλά δειλά άρχισε να ξεπροβάλλει χθες το βράδυ μέσα από την θάλασσα. Ανέβαινε, κάθε λεπτό και περισσότερο. Ώσπου φάνηκε ολόκληρο.  Σαν πίνακας ζωγραφικής. Αλλά με τόσο ζωντανά χρώματα που ήταν αδύνατον να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.

Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως το φεγγάρι είναι από χρυσόσκονη.  Αναρωτιόμουν ποιος το κρατάει και δεν πέφτει.  Μου έκανε εντύπωση που έβλεπα στο πρόσωπο του να απεικονίζονται τα δικά μου συναισθήματα.  

Με εντυπωσιάζει πολύ η πανσέληνος.  Τι κι αν κάθε μήνα το φεγγάρι εμφανίζεται ολόγιομο; Εμένα με εντυπωσιάζει με την ίδια ένταση  κάθε φορά!  

Κάπου διάβασα πριν λίγο πως:

¨ευτυχία δεν είναι ο σταθμός που φτάνεις, αλλά ο τρόπος που ταξιδεύεις¨.

Και ο τρόπος,  δεν έχει να κάνει με τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικοοικονομικές  συνθήκες αλλά με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο σκέψης. Κάθε μέρα μπορεί να μην εκτιμάται εύκολα σαν ένα πολύτιμο δώρο… αλλά αυτό πραγματικά είναι ! Ένα δώρο που καθένας από μας το παίρνει , ξεσκίζει το περιτύλιγμα και φέρεται στο περιεχόμενο του κουτιού όπως εκείνος θέλει. Τι κι αν το αμπαλάζ είναι πολύχρωμο γεμάτο κορδέλες… Η ουσία κρύβεται στο περιεχόμενο! Και κάθε μέρα το περιεχόμενο του κουτιού είναι διαφορετικό!  

Σε αναμονή του αυριανού μου δώρου λοιπόν είμαι σήμερα. Το σίγουρο είναι πως θα πάω να το πάρω. Δεν θα περιμένω να μου το φέρουν στο σπίτι!

Και στο μεταξύ λέω να ρίξω και καμιά δροσερή βουτιά στα καταπράσινα και πεντακάθαρα (ακόμη) νερά του Λιβυκού!  :-)