Καλημέρα! :-)

Όσοι αναρωτιόμαστε που χάθηκε η αθωότητα της παιδικής ηλικίας καλό είναι να παρατηρήσουμε με μια προσεκτικότερη ματιά το επόμενο παραμύθι, nidento, ή playstation που θα αγοράσουμε στα παιδιά μας. Εκεί είναι κρυμμένη η απάντηση!

Δείτε τη χιονάτη. Έχει μπλέξει! Αν και μικρό παιδί, έχει να θρηνήσει για τον χαμό της πολυαγαπημένης της μανούλας. Να παλέψει να πείσει τον μπαμπά πως μια χαρά είναι  οι δυο τους και δεν έχουν ανάγκη από μια μητριά. Και το κλου είναι πως τελικά πρέπει να αντιμετωπίσει την πανούργα μητριά , που είναι ωραιοπαθείς, και συνεχώς ρωτάει τον μαγικό καθρέφτη ποια είναι η ωραιότερη στον κόσμο. Κι επειδή τυχαίνει να είναι η χιονάτη διατάζει να της φέρουν την καρδιά και τα πνευμόνια της για να τα φάει βρασμένα σε αλατισμένο νερό! !

Αυτή φεύγει κι όταν  καταφέρνει μετά από όλους αυτούς τους κινδύνους στο δάσος να επιβιώσει, μια μέρα η ίδια μητριά μεταμορφωμένη σε κακιά μάγισσα, της δίνει ένα δηλητηριασμένο μήλο και την δηλητηριάζει!  

Το παραμύθι αυτό το διαβάζουμε ή το διηγούμαστε στα παιδιά μας, όταν αυτά είναι σε πολύ μικρή ηλικία. Και σιγά σιγά συνηθίζουν …. στο αίμα … στην βία στην μαλαγανιά, στις μάγισσες και τα μέντιουμ με τους μαγικούς καθρέφτες και τις μαγικές σφαίρες.

Ακόμη φτιάχνεται το κέντρο της Αθήνας από την περυσινή κρίση βίας των κουκουλοφόρων οι περισσότεροι ηλικίας 14-18 ετών. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν κι έγιναν έφηβοι παίζοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο τους όχι στην αλάνα με τους φίλους τους, αλλά στο computer ή την τηλεόραση με το nitendo & το  playstation. Πρόσφατα σε κάποια άσκηση γραπτής έκφρασης στην τάξη με θέμα το αγαπημένο μου παιχνίδι, ένας μαθητής, μας περιέγραψε με φοβερή λεπτομέρεια ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζει στον υπολογιστή του, το οποίο σε μαθαίνει πώς να γίνεις ένας καλός κουκουλοφόρος που θα την γλιτώνει από την δαγκάνα του νόμου! Όλο το σχέδιο δράσης για το πώς να κλέβεις τράπεζες χωρίς να σε πιάσουν, πως  να κλέβεις σούπερ μάρκετ, ακόμη και πως θα σπας βιτρίνες χωρίς να γίνεσαι αντιληπτός! Το όνομα του παιχνιδιού δεν το γράφω για να μη κάνω κι εγώ άθελα μου διαφήμιση. Δεν είναι όμως δύσκολο να το βρει κανείς αν το θέλει. Δεν είναι απαγορευμένο. Κυκλοφορεί ελεύθερα!

Τα cartoons  και τα παιδικά προγράμματα.

Όποιος έχει παιδιά κι έχει κάτσει μαζί τους να δει τα πρωινά  του Σαββατοκύριακου την παιδική ζώνη της τηλεόρασης, ξέρει πολύ καλά πως η βία που προβάλλεται μέσα από τα παιδικά κατά τα άλλα cartoon είναι ωμή! Τα παιδιά έχουν αρχίσει να θεωρούν βαρετά τα cartoon τύπου χάϊντι, ντοναλντ ντακ κ.λ.π επειδή κανέις δεν μαχαιρώνει κανέναν! Επίσης για ντοκιμαντέρ ούτε συζήτηση εκτός κι αν είναι κανένα από αυτά που προβάλλει ο sky με τα extreme  ενδεχόμενα! 

 Είναι αδύνατον να μην σε παρασύρουν να γελάσεις μαζί τους!!!

 Και το γελιο ηρεμεί....

 Καλό απόγευμα

Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ξεκινούν από την ιδέα ότι δίκιο υπάρχει μόνο στη μία πλευρά. Η παρακάτω επιστολή στόχο έχει να συμβάλει στην αναγνώριση της σύνθεσης, των απόψεων!

 το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του δυσφημισμένου λύκου.

  Καλή διασκέδαση....

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό.

Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από που ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.

Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ’αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.

Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λεει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι’ αυτό το κορίτσι που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ’ όλα αυτά έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή  στ’ αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φαω καλύτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμίσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. ΄Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

                                                                    Με εκτίμηση

                                                                               Ο λύκος

(Παρουσιαστηκε σε σχετικό σεμινάριο το 2002 από τη Ν Ραμπάνη)

 Εντάξει μπορεί να μην έχει φεγγάρι απόψε όμως μ έχει πιάσει μια διάθεση να το υμνήσω. Ίσως γιατι στην τελευταία πανσέληνο πέρασα πολύ όμορφα, έχοντας το μυαλό και την καρδιά γεμάτη...

Οι παρακάτω μαντινάδες δεν είναι δικές μου. Είναι όμως οι αγαπημένες μου!

Φεγγάρι μου χαμήλωσε απόψε να με πάρεις

καντάδα να τση κάνουμε μη πάω πορπατάρης.

Απόψε αργά φεγγάρι μου σ έχω αγγαρεμένο

φίλε πιστέ του ερωτα και κοσμογυρισμένο.

Απόψε αργά φεγγάρι μου παρέα θα σου κάνω

κι όντε θα βγεις στον ουρανό θα σου κλουθώ απάνω.

Σιγά σιγά φεγγάρι μου θέλω να τση σιμώσεις

και ξάνοιγε το μυστικό που σουπα μη προδώσεις.

Φεγγάρι κι αν με πλήγωσε δεν τση βαστώ αμάκη

κι ας μ έχει αφήσει μοναχό στου ερωτα τη μάχη.

Φεγγάρι ανε σε κούρασα μη με παρεξηγήσεις

 μα μοναχό σου εζήτησες παραγγελιά ν αφήσεις.

Η ομορφιά δεν έχει έλεος!

Δεν την κοιτάζεις!

Αυτή σε θωρεί...και δε συγχωρεί!

                                                      Ν. Καζαντζάκης

καλό βραδυ.

και καλή εβδομάδα!

Αυτό το άρθρο το διάβασα πρόσφατα σε κάποιο περιοδικό.  Εντάξει έχει μια υπερβολή. Αλλά η ουσία είναι μια. Πως όλοι μας πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να μετράμε τα παιδιά μας με μέτρο τον εαυτό μας.  Εδώ πρόκειται  για την πραγματική εξομολόγηση ενός πατέρα προς τον γιο του.

 «Άκου γιε μου! Στα λέω αυτά ενώ εσύ κοιμάσαι, διπλωμένο κουβαράκι μικρό , και τις σγουρές ξανθές σου μπούκλες  να σου πέφτουν στο μέτωπο. Μπήκα κρυφά στο δωμάτιο σου λίγα λεπτά πριν, καθώς κοιμόμουν και διάβαζα στο σαλόνι, ένα αποπνικτικό κύμα τύψεως  με πλημμύρισε.

Νιώθοντας λοιπόν ένοχος ήρθα στο κρεβάτι σου. Να τι σκεφτόμουν:

Τα έβαλα μαζί σου γιέ μου, σου φώναξα και σε μάλωσα ην ώρα που ντυνόσουν για να πας στο σχολείο επειδή δεν έπλυνες καλά το πρόσωπό σου. Τα βαλα μαζί σου επειδή έφευγες με αγυάλιστα παπούτσια. Σου φώναξα αγριεμένος όταν κάτι από το χέρι σου έπεφτε στο πάτωμα.

Την ώρα του προγεύματος σου ανακάλυπτα σφάλματα. Λέρωνες το τραπεζομάντηλο. Μπουκωνόσουν με πολύ φαγητό. Ακουμπούσες του αγκώνες σου στο τραπέζι. Αλοιφές με πιότερο βούτυρο την φέτα του ψωμιού σου. Κι ωστόσο όταν έβγαινες  έξω να παίξεις, κι εγώ έφευγα για την δουλεία μου εσύ μου φώναζες και μου κουνούσες το χέρι: Γεια σου μπαμπά! Κι εγώ ζάρωνα τα φρύδια μου και σου έλεγα: Μην καμπουριάζεις…. !

Αυτά όλα λοιπόν σκεφτόμουν το απόγευμα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά ! Γυρνώντας από τη δουλειά σε στο πεζοδρόμιο πεσμένο στα γόνατα, να παίζεις αμάδες. Οι κάλτσες σου ήταν τρύπιες. Σε ταπείνωσα μπρος στους φίλους σου, παίρνοντας σε μαζί μου στο σπίτι. Σου φώναζα πως οι κάλτσες είναι ακριβές και πως αν τις πλήρωνες εσύ θα τις πρόσεχες περισσότερο!

Θυμάσαι  αργότερα όταν  διάβαζα στο σαλόνι, που μπήκες μέσα ντροπαλά, με μια πληγωμένη έκφραση στο βλέμμα; Όταν σήκωσα τα μάτια μου από την εφημερίδα, εκνευρισμένος από την διακοπή στάθηκες διστάζοντας στην πόρτα. Τι συμβαίνει; Σου φώναξα; Κι εσύ δεν είπες τίποτα, παρά μονάχα έτρεξες ίσια πάνω μου και με αγκάλιασες και με φίλησες , και  τα μικρά σου χέρια  μ έσφιγγαν με τόση τρυφερότητα, όση μπορούσε να βάλει ο Θεός στην μικρή σου καρδούλα, και που σ αυτήν κανένας δε θα μπορούσε ν αντέξει. Κι ύστερα έφυγες ανεβαίνοντας τρέμοντας τη σκάλα.

Λοιπόν γιέ μου, αμέσως μετά από αυτό, η εφημερίδα μου πέσε από τα χέρια κι ένας τρομερός αρρωστημένος φόβος με πλημύρισε. Τι ήταν αυτό που μου έκανε  η συνήθεια; Η συνήθεια να βρίσκω λάθη παντού, να κατηγορώ τους άλλους; Τάχα δεν έκανα κι εγώ τα ίδια όταν ήμουν μικρός; Όχι πως δεν σ αγαπώ γιέ μου, αλλά είναι που έκανα το λάθος να περιμένω πολλά από ένα μικρό αγόρι σαν κι εσένα. Σε μετρούσα με το δικό μου μέτρο.

Κι ωστόσο υπάρχουν τόσα πολλά που είναι καλά , αληθινά, κι όμορφα στον χαρακτήρα σου. Η μικρή σου καρδιά ήταν πελώρια και γεμάτη καλοσύνη και τρυφερότητα. Αυτό μου έδειξες  με τον αυθόρμητο τρόπο που έτρεξες  να μ αγκαλιάσεις και να με φιλήσεις για να με καληνυχτίσεις .  Τίποτε δε άξιζε περισσότερο από αυτό γιέ μου!  Έτσι ήρθα μες το σκοτάδι, πλάι στο κρεβατάκι σου και γονάτισα ταπεινωμένος.

Είναι κάτι πολύ λεπτό το ξέρω πως δεν θα τα καταλάβαινες όλα αυτά αν σου τα έλεγα όταν θα ξυπνήσεις. Αλά από αύριο θα είμαι ένας αληθινός πατέρας! Θα παίζω μαζί σου, και θα υποφέρω όταν υποφέρεις, και θα γελώ όταν γελάς. Θα δαγκάνω την  γλώσσα μου όταν ανεβαίνουν στο στόμα μου απότομες κουβέντες. Θα λέω συνέχεια μέσα μου: «Μα είναι ένα μικρό αγόρι- μόνο αγόρι!» Φοβάμαι πως σε αντιμετώπιζα σαν άντρα ως τώρα.

Όμως καθώς σε βλέπω τώρα γιε μου μαζεμένο σαν κουβαράκι να κοιμάσαι αδύναμος καταλαβαίνω πως είσαι ακόμη μωράκι. Χτες ακόμη ήσουν στην αγκαλιά της μητέρας σου κι ακουμπούσες το κεφαλάκι σου στον ‘ώμο  της.

 Σου ζήτησα πολλά! πάρα πολλά!

 Όσοι δουεύουν σε εφημερίδα μόλις κάνουν κάποιο λάθος λένε πως το έκανε ο δαίμων του τυπογραφείου. Ε λοιπόν !

Για την δική μου απουσία από το blog μου φταιει ο δαίμων της τεχνολογίας.

Στενοχωρήθηκα, τσατίστηκα, έκλαψα και λίγο από τα νευρα! Λογομαχήσαμε, παλέψαμε,(με τον δαίμων της τεχνολογίας, βρε που πήγε το μυαλό σας;)  Αλλά στο τέλος τα καταφερα να επιστρέψω.

 Μου ελειψε το blogaki μου. Κι εσείς!

 Καλό Φθινόπωρο!

Η αλήθεια είναι πως εδω στην Κρήτη το Φθινόπωρο μπήκε πολύ απότομα. Σήμερα ο Αγιασμός στα σχολεία έγινε με την συντροφιά καταρακτωδους βροχής και κάτω από ένα ουρανό μαύρο και απειλητικό!

Παρόλα αυτά ο καιρός αυτός σε καλεί να ερωτευτείς να γεμίσεις το μυαλό εικόνες και να χαθείς σε ένα ταξίδι για δυο...Χειμερινό, με κεραυνούς αλλά όλο εκπλήξεις και γοητεία!

Καλώς σας βρήκα