Όλοι μας τα λένε, αλλά εμείς ακόμη επιμένουμε να σκεφτόμαστε μικροπολιτικά, μικρόψυχα, κοντόφθαλμα... Ξεπουλάμε την ψήφο μας, για το τίποτα και χρεωνόμαστε ως έθνος για τα πάντα. Το παρακάτω κείμενο σήμερα κυκλοφορεί ευρέως σε πολλά μπλόγκ. Η αναπαραγωγή του όμως θεωρώ πως είναι χρέος όλων μας. Μήπως επιτέλους ξυπνήσουμε από το λήθαργο....  "Κι αν τα φάγαμε μαζί" κ. Πάγκαλε ποιός το επιδίωξε; Ποιον βολεύει αυτό το ξεχύλωμα των νόμων; Αυτή η καλλιέργεια της ενοχικής συμπεριφοράς που διαδίδεται από στόμα σε στόμα; Ο αγρότης όταν παίρνει την επιδότηση και πάει και αγοράζει Datsun αντί να επενδύσει τα χρήματα σε καινοτόμες καλλιεργειες ποιος του το επιτρέπει; Δεν τα φάγαμε λοιπόν μαζί...Εσείς μας τα ταϊσατε με το ζόρι. Για να βρείτε συνένοχους στο έγκλημα. Ποιο έγκλημα; Διαβάστε παρακάτω:

« Αυτό, το οποίο σήμερα απειλεί τους Έλληνες με απόλυτη καταστροφή, δεν είναι το χρέος. Αυτό, το οποίο τους απειλεί, είναι η άγνοια. Οι Έλληνες αγνοούν τα πλέον βασικά πράγματα της οικονομίας και σ' αυτήν την άγνοια στηρίζονται τόσο οι ξένοι, που τους λεηλατούν, όσο και οι δικοί τους "Εφιάλτες", που τους προδίδουν.
Το ΔΝΤ του Εβραίου Στρος Καν θα "υποθηκεύσει" ολόκληρη τη χώρα, μετατρέποντας τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Αυτός θα απειλήσει την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Γιατί; Γιατί το ΔΝΤ είναι ένας "μετατροπέας" χρημάτων και υποχρεώσεων. Το ΔΝΤ μετατρέπει τα χρέη του κράτους απέναντι σε ιδιώτες —και μάλιστα απατεώνες— σε χρέη του κράτους απέναντι σε άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς.
Το ΔΝΤ μετατρέπει τα ακίνδυνα χρέη του ελληνικού κράτους απέναντι σε ιδιώτες σε επικίνδυνα χρέη απέναντι σε κράτη και λαούς.Βάζουν την Ελλάδα να "δανείζεται" από τους λαούς, για να ξεπληρώνει τους τοκογλύφους. Όταν θα τους ξεπληρώσει πλήρως, θα έχει μπροστά της ακόμα μεγαλύτερο χρέος, το οποίο όμως —δυστυχώς γι' αυτήν— θα είναι πραγματικό χρέος απέναντι σε λαούς. Θα είναι πραγματικό χρέος με υποθήκες και όχι "αέρας" των "τζογαδόρων". Το "μοιραίο" της χρεοκοπίας δεν θα το αποφύγει, εφόσον εξακολουθεί να δανείζεται, χωρίς να παράγει, αλλά οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες, εφόσον απέναντί της θα στέκονται κράτη και λαοί και όχι τα λαμόγια της τοκογλυφίας. Οι τοκογλύφοι θα έχουν πάρει ήδη τα χρήματά τους και θα τα ξεκοκαλίζουν στα διάφορα σημεία του Πλανήτη.
Μια "κανονιά" της Ελλάδας θα παρασύρει στην ολοκληρωτική πτώση ολόκληρη την εβραϊκή συμμορία, που νόμισε ότι με χρωματιστές "δολαριοπορδές" μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Μια "τόγκα" —σύμφωνα με την αργκό της οικονομικής πιάτσας— της Ελλάδας θα τους κάνει να δακρύσουν μέχρι θανάτου.
Η Ελλάδα, με μια στάση πληρωμών, αυτήν τη ζημιά αυτή μπορεί να την κάνει τεράστια. Τόσο τεράστια, που να τις πάρει όλες με τη σειρά σαν ντόμινο.
Γιατί μπορεί να υπάρξει αυτό το ντόμινο; Γιατί η Ελλάδα με τη στάση της μπορεί να δώσει απτές αποδείξεις στους πελάτες τους ότι τους εξαπάτησαν. Υπάρχει απάτη, όταν η ίδια εταιρεία, που έβαζε τους πελάτες της να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα, ήταν η ίδια που επένδυε σε CDS σε πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας. Υπάρχει απάτη, όταν βάζεις τους πελάτες σου να αγοράσουν με "χρυσάφι" αυτό, το οποίο στη συνέχεια εσύ ο ίδιος αποκαλείς "σκουπίδι" και "τζογάρεις" εις βάρος του. Για όσο διάστημα οι κερδοσκόποι έπειθαν τους πελάτες τους ότι έχουν τον τρόπο —μέσω ΔΝΤ— να πάρουν τα χρήματά τους από την Ελλάδα, δεν κινδύνευαν με αγωγές και μηνύσεις. Ήταν συνένοχοι μεταξύ τους και όλοι μαζί προσέβλεπαν στην ίδια "λεία". Αν η Ελλάδα αρνηθεί να τους δώσει αυτά τα κέρδη, θα διχάσει αυτήν τη συμμορία. Όλοι αυτοί οι τοκογλύφοι πελάτες τους θα στραφούν εναντίον των τοκογλυφικών εταιρειών για αποζημιώσεις» .

O Webster Tarpley είναι συγγραφέας, ερευνητής,  πτυχιούχος Ιστορικός και Οικονομολόγος,

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σπάνιο μικρό  πουλί.  Ήταν στολισμένο με δυο γυαλιστερά,  πολύχρωμα, φανταχτερά,  τέλεια,  φτερά!  Μετά από λίγο διάστημα έγινε ένα πλάσμα ικανό να πετάει ελέυθερα στον ουρανό, μαγνητίζοντας τα βλέματα όσων είχαν την τύχη να το συναντήσουν.

Μια μέρα, μια γυναίκα το είδε και το ερωτεύτηκε. Παρακολουθούσε την πτήση του με ανοιχτό το στόμα ενώ η καρδιά της κόντευε να σπάσει  από την ομορφιά και την έκπληξη. Τα  μάτια της έλαμπαν από το εντυπωσιακό θέαμα. Κάλεσε το πουλί να πετάξει μαζί της και οι δυο τους πετούσαν στον ουρανό με μια καταπληκτική αρμονία! Θαύμαζε, σεβόταν και  τιμούσε αυτό το εκπληκτικό πουλί.

Αλλά μια μέρα σκέφτηκε:  Πολύ πιθανόν, να βαρεθεί εδώ και να θέλει να πετάξει ως πέρα στα μακρινά βουνά.  Και ξαφνικά άρχισε να φοβάται και να αγχώνεται πως  αν φύγει θα είναι πολύ δυστυχισμένη γιατί ποτέ δεν θα ξανανιώσει  το ίδιο για κάποιο άλλο πτηνό.

Και σκέφτηκε:  Θα φτιάξω μια παγίδα.  Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί δεν πρόκειται να φύγει ποτέ ξανά.  Το πουλί που ήταν κι αυτό ερωτευμένο μαζί της, φάνηκε την επόμενη μέρα. Έπεσε στην παγίδα που του είχε στήσει η γυναίκα και μπήκε στο κλουβί.

Η γυναίκα ευτυχισμένη κοιτούσε το πουλί μέσα στο κλουβί κάθε μέρα.  Είχε εκεί το αντικείμενο του πάθους της και όποιος φίλος της ερχόταν να την επισκεφτεί του το έδειχνε με καμάρι.  Κι εκείνοι της έλεγαν: Τώρα έχεις ότι ήθελες κι ευχόσουν πάντοτε!

Εντωμεταξύ  μια περίεργη μεταμόρφωση άρχισε να συμβαίνει:  Τώρα που είχε το πουλί στο κλουβί και δεν χρειαζόταν να το ψάχνει κάθε μέρα για να ερωτοτροπήσει μαζί του άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον της. Το πουλί ανίκανο να πετάξει αλλά και να βιώσει την πεμπτουσία της ζωής, την ελευθερία,  άρχισε να μαδάει και να χάνει μέρα με την μέρα την λάμψη του.  Έγινε άσκημο. Η γυναίκα έπαψε να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για αυτό εκτός από το να του καθαρίζει το κλουβί και να το ταϊζει.

Μια μέρα το πουλί πέθανε… Και η γυναίκα στενοχωρληθηκε πάρα πολύ! Περνούσε όλη της τη μέρα με το να το σκέφτεται!  Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί. Θυμόταν μόνο την πρώτη μέρα που το είδε να πετάει ευχαριστημένο κι ελέυθερο ανάμεσα στα σύννεφα.

Αν είχε κοιτάξει λίγο πιο βαθιά μέσα της, θα είχε ανακαλύψει πως αυτό που την είχε ενθουσιάσει στο πουλί ήταν η ελευθερία του,  η ενέργεια και  η κίνηση των φτερών του και όχι το σώμα του.

Χωρίς το πουλί η ζωή της έχασε κάθε νόημα.  Και ο θάνατος ήρθε χτυπώντας της την πόρτα…

«Γιατί ήρθες;» Ρώτησε τον θάνατο.

«Για να σε βοηθήσω να πετάξεις ψηλά στον ουρανό μαζί του ακόμη μια φορά » Απάντησε ο θάνατος.

«Εάν του είχες επιτρέψει να πηγαινοέρχεται,  θα το αγαπόυσες και θα το  θαύμαζες για πάντα.  Αλοίμονο! Τώρα με χρειάζεσαι προκείμένου να τον συναντήσεις ξανά!

(Paulo Coelho) in eleven  minutes. (translated by Maria)

Once upon a time, there was a bird. He was adorned with two perfect wings and with glossy, colorful, marvelous feathers.
In short, he was a creature made to fly about freely in the sky, bringing joy to everyone who saw him.

One day, a woman saw this bird and fell in love with him.
She watched his flight, her mouth wide in amazement, her heart pounding, her eyes shining with excitement. She invited the bird to fly with her, and the two travelled across the sky in perfect harmony. She admired and venerated and celebrated that bird.
But then she thought: He might want to visit far-off mountains!
And she was afraid, afraid that she would never feel the same way about any other bird. And she felt envy, envy for the bird’s ability to fly.

And she thought: “I’m going to set a trap. The next time the bird appears, he will never leave again.”
The bird, who was also in love, returned the following day, fell into the trap and was put in a cage.

She looked at the bird every day. There he was, the object of her passion, and she showed him to her friends, who said: “Now you have everything you could possibly want.”

However, a strange transformation began to take place: now that she had the bird and no longer needed to woo him, she began to lose interest.
The bird, unable to fly and express the true meaning of his life, began to waste away and his feathers to lose their gloss; he grew ugly; and the woman no longer paid him any attention, except by feeding him and cleaning out his cage.

One day, the bird died. The woman felt terribly sad and spent all her time thinking about him. But she did not remember the cage, she thought only of the day when she had seen him for the first time, flying contentedly amongst the clouds.

If she had looked more deeply into herself, she would have realized that what had thrilled her about the bird was his freedom, the energy of his wings in motion, not his physical body.

Without the bird, her life too lost all meaning, and Death came knocking at her door.
“Why have you come?” she asked Death.
“So that you can fly once more with him across the sky,” Death replied.

“If you had allowed him to come and go, you would have loved and admired him ever more; alas, you now need me in order to find him again.”

Πηγαίνοντας σήμερα το πρωί στο εκλογικό τμήμα να ασκήσω το δικαίωμα αλλά και  την υποχρέωση της ψήφου, ήμουν πολύ σκεφτική!  Βέβαια αν αναλογιστεί κανείς τι μας ζητούν να  ψηφίσουμε στις σημερινές εκλογές,  είναι για να μην πηγαίνει  άνθρωπος  να ψηφίζει…. Για τον Καλλικράτη ψηφίζουμε σωστά;  Γι αυτόν που τόσος ντόρος έγινε τότε και τόση δυσαρέσκεια αρχικά είχε δημιουργηθεί.

Τι να κάνω ! Τι να κάνω!  Να ρίξω άκυρο;  Να ζωγραφίσω μια τεράστια μούτζα και σε κάθε δάχτυλο του χεριου να γράψω  κι από έναν λόγο; Μπά… Δεν θα με φτάσουν τα δάχτυλα! Να ψηφίσω κάποιον  που δεν έχει δοκιμαστεί στην εξουσία; Μεταξύ μας… Τα «μικρά» κόμματα (για μένα) φέρουν την ίδια ευθύνη με τα «μεγάλα»… Γιατί τόσο καιρό ουσιαστική αντίδραση σε όλα αυτά τα απάνθρωπα για την κοινωνία μας μέτρα,  δεν είδα να έχουν!  Ούτε κι επαρκές έλεγχο στις κλεψιές των προηγούμενων ετων είδα!  Ή ήξεραν και σιωπούσαν;  Γιατί αν είναι έτσι η σιωπή είναι συνενοχή!  Άσε που χτες άκουσα και το κορυφαίο! Πως δηλαδή πίσω από κάποιια  μικρά κόμματα βρίσκονται τα επιτελεία πολιτικών που είναι ήδη  καμένα χαρτιά  στα  ¨μεγάλα κόμματα» …

Άρα τι μένει;  Κάτι εντελώς εντελώς νέο.. Και ποιο είναι αυτό; Χμ…

Δεν έχω άλλο χρόνο. Κάτι πρέπει να σκεφτώ και σύντομα…   Αυτό κι αν είναι χούντα ε! Με το γάντι αυτή τη φορά μας επιτρέπουν μεν να ψηφίσουμε για κάτι που δεν θα θέλαμε να ψηφίσουμε γιατί εξαρχής θεωρούμε πως είναι λάθος, κι επίσης  να ψηφίσουμε  αλλά…μόνο αυτούς! Καταπληκτικό και πέρα για πέρα δημοκρατικό! Δεν λέω!  Σκεφτόμενη όλα αυτά έφτασα στην είσοδο του εκλογικού κέντρου.

Μπαίνοντας στην αυλή  ένας παλιός συμμαθητής μου με πλησιάζει χαμογελαστός.

«Μαρία τι κάνεις; Πω! πω! Μέρα δεν πέρασε από πάνω σου! Έχεις παιδιά, οικογένεια; Πως είναι η μαμά σου; Τι θυμάμαι τότε..Πολύ όμορφη γυναίκα!»

(Βρε τι έπαθε τούτος πρωί πρωί!  Πολύ καλόπιασμα πέφτει…)  Αν  και δεν είμαι καχύποπτο άτομο, μέρα που ’ ναι  θα την π την αμαρτία μου! Αυτό  το σκέφτηκα!  Ήταν  ύποπτα πολλές οι κολακίες για όλη μου την οικογένεια και για μένα!  Το βγαλα όμως από το μυαλό μου σύντομα! Και πανω που άρχισα να νιώθω  άνετα μου σκάει το μύστικό! Ξέρεις, είμαι υποψήφιος με τον συνδυασμό που έχει το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ.  Το λέει και περιμένει αντιδράσεις…

Πες το βρε Κώστα μου! Κι έχω πέσει σε περισυλλογή τι να ψηφίσω!  Εϊσαι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ ε;  Βέβαια…κι εγώ ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζα…αλλά μετά σκέφτηκα πως ο επικεφαλής της παράταξης σας , είναι ήδη 8 χρόνια στην εξουσία… Ξέρεις οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως πάνω από 4 χρόνια η εξουσία φθίρει!  Άρα ο συγκεκριμένος υποψήφιος Δήμαρχος έχει πάρει ήδη την παράτασή του!  Άσε για το κομματικό μήνυμα που είπε ο άλλος ο κεντρικός επικεφαλής σας πως θα του στείλει η ψήφος μου… Δεν ειναι του παρόντος να το αναλύσω αυτό το μήνυμα… Έχουν φροντίσει γι αυτό τα κανάλια τις προηγούμενες μέρες! !

Για αυτό μάλλον θα σε στενοχωρήσω ….Δεν νομίζω…  Σου εύχομαι πάντως καλή επιτυχία!

Ένιωσα πολύ καλά που του είπα την άποψη μου…  Κι ένιωσα ακόμη πιο καλά που τελικά ψήφισα αυτό που ψήφισα… Δεν θα πω τι! Η ψηφοφορία είναι μυστική! Σσσς!