Υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή μας, που πολύ απλά δεν μας νοιάζει η εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν προλαβαίνουμε να την παρατηρήσουμε. Γιατί έχουν καταφέρει να μας κάνουν να δούμε πολύ βαθιά μέσα τους. Και να χαθούμε εκεί. Γιατί εκεί  καθρεφτίζεται η δική μας ομορφιά. Αυτή είναι που παρατηρούμε σ αυτούς.  Όπως η λίμνη με τον Νάρκισσο…

Ο Νάρκισσος και η λίμνη

Ο Αλχημιστής πήρε ένα βιβλίο από κάποιον που του το έφερε στο τροχόσπιτο. Ξεφυλλίζοντάς το,  βρήκε μια ιστορία για τον Νάρκισσο. Ο Αλχημιστής ήξερε τον μύθο του Νάρκισσου: «Ενός νέου άντρα που καθημερινά γονάτιζε δίπλα στη λίμνη και παρατηρούσε την ομορφιά του. Ήταν τόσο εντυπωσιασμένος από τον εαυτό του, που ένα πρωί έπεσε μέσα στην λίμνη και πνίγηκε. Στο σημείο που έπεσε ένα λουλούδι γεννήθηκε, το οποίο και ονόμασαν Νάρκισσο.»

Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος που διάλεξε ο συγγραφεας του βιβλίου να δώσει στην ιστορία αυτή.  Αυτός έγραψε πως όταν ο Νάρκισσος πέθανε, οι Θεές του Δάσους εμφανίστηκαν και βρήκαν την λίμνη που πάντα είχε φρέσκο νερό να έχει μεταμορφωθεί σε αλμυρή λίμνη δακρύων.

«Γιατί κλαίς;» ρώτησαν οι Θεές.

«Κλαίω για τον Νάρκισσο»,  απάντησε η λίμνη

«Χμ, δεν αποτελεί έκπληξη που κλαίς για τον Νάρκισσο» Είπαν, « Παρότι εμέις πάντα επιδιώκαμε να τον έχουμε στο δάσος, εσύ μόνο είχες την δυνατότητα να την ατενίζεις από κοντά.»

«Μα… ήταν ο Νάρκσισσος όμορφος;» ρώτησε η λίμνη.

Δεν υπάρχει καταλληλότερος από σένα για να το ξέρει αυτό!» είπν οι Θεότητες σκεφτικές. Αφού ήταν στην δική σου όχθη που γονάτιζε κάθε μέρα για να παρατηρήση τον εαυτό του.»

Η λίμνη παρέμεινε σιωπηλή για λίγο. Τελικά είπε:

«Θρηνώ για τον Νάρκισσο, αλλά ποτέ δεν παρατήρησα πως ο Νάρκσισσος ήταν όμορφος. Κλαίω επειδή κάθε στιγμή που γονάτιζε στις όχθες μου, μπορούσα να δω πολύ βαθιά μέσα στα μάτια του, την δική μου ομορφιά να αντικατοπτρίζεται»

«Τι όμορφη ιστορία!» Είπε ο Αλχημιστής.

Narcissus and the lake

The Alchemist picked up a book that someone in the caravan had brought. Leafing through the pages, he found a story about Narcissus.
The Alchemist knew the legend of Narcissus, a youth who daily knelt beside a lake to contemplate his own beauty. He was so fascinated by himself that, one morning, he fell into the lake and drowned.
At the spot where he fell, a flower was born, which was called the narcissus.

But this was not how the author of the book ended the story. He said that when Narcissus died, the Goddesses of the Forest appeared and found the lake, which had been fresh water, transformed into a lake of salty tears.
“Why do you weep?” the Goddesses asked.
“I weep for Narcissus,” the lake replied.
“Ah, it is no surprise that you weep for Narcissus,” they said, “for though we always pursued him in the forest, you alone could contemplate his beauty close at hand.”
“But….. was Narcissus beautiful?” the lake asked.
“Who better than you to know that?” the Goddesses said in wonder, “After all, it was by your banks that he knelt each day to contemplate himself!”
The lake was silent for some time. Finally it said:
“I weep for Narcissus, but I never noticed that Narcissus was beautiful. I weep because, each time he knelt beside my banks, I could see, in the depths of his eyes, my own beauty reflected.”

“What a lovely story,” the Alchemist thought.

Paulo Coelho «The Alchemist»

Translated by Maria