Τα γράμματα ξεθώριασαν στον τοίχο

παλιό το σύνθημα και το΄φαγαν βροχές

λέξεις πινέλου μοναχές και δίχως ήχο

λέξεις μιας άλλης εποχής μέσα στο χθες.

Ποιος να συλλάβει γιατί γράφτηκαν οι τρεις τους

ποιος αγανάκτησε και πήρε την μπογιά

γιατί το χρώμα ήταν μαύρο της βαφής τους

και ποιος προέτρεπε να βρουν ελευθεριά.

Η μία ήτανε Ψωμί

η άλλη ήταν Παιδεία

η τρίτη η ομορφότερη

ήταν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Είχε πάντα το κορδόνι του λυμένο

στο δεξί του το παπούτσι από παιδί

το πατούσε και ήταν όλο μπερδεμένο

στο γόνατό του είχε μόνιμη πληγή.

Βρε !! του λέγαν,σκύψε,δέστο ένα λεπτάκι

γιατί να βρωμίζει στο δρόμο μια ζωή;

νοιώθω ότι είναι το μικρό μου σκουληκάκι

που πιστά από κοντά μ΄ ακολουθεί.

Στο σχολείο,στο γυμνάσιο, στο λύκειο

στα αθλήματα, όταν παίζαν στην αυλή

στο παπούτσι το δεξί, ίδιο συνήθειο

μέχρι που πήγε στο στρατό, κάποια στιγμή.

Ο λοχίας, του έριχνε καμπάνα

ο διοικητής του, δέκα μέρες φυλακή

του στερήσαν το φαϊ στην καραβάνα

μα στην αρβύλα το σκουλήκι πιο μακρύ.

Ψυχολόγοι και λοιπά ασχοληθήκαν

ήταν περίπτωση αυτός μοναδική

ώσπου στο τέλος, όλοι αυτοί αποφανθήκαν

πως είχε ψώνιο με το κορδόνι το παιδί.

Τον δεχτήκαν τελικά και υποχωρήσαν

και συνέχισε τον δρόμο στη ζωή

γυναίκες σχέση μαζί του δημιουργήσαν

μ΄ένα κορδόνι να σέρνεται στη Γη.

Όσοι έχουν κάτι, έστω μικρό που ξεχωρίζει

απο των άλλων των ανθρώπων τη σειρά

να το στηρίζουν απο κάθε μετερίζι

η δικαίωση θα΄ρθει και θα είναι μια χαρά.

Φέρνω στο νου κάτι εικόνες απ΄το χθες

και με πινέζες τις καρφώνω μπρος τα μάτια

για όσα γίνανε εσύ μονάχα φταις

σε παρενθέσεις δυο ντροπές και δυο γινάτια.

Τις παροιμίες δεν τις πρόσεξες ποτές

πως του ανθρώπου το γινάτι βγάζει μάτι

τις φωτεινές μας μέρες γέμισες βροχές

κι ο πλούτος όλος συρικνώθηκε σε κάτι.

Τούτο το πόστερ οι πινέζες που κρατούν

και μου τρυπούν τέσσερα μέρη του προσώπου

το΄χω στη σκέψη και οι μύτες με πονούν

οι χειρισμοί σου ήταν όλοι λάθος τρόπου.

Έφυγες κι έμεινα με αύπνες βραδιές

με αντιπάλους το καλό και το κακό μου

έγινε ίδιο το χθες με το προχθές

μπρούμητα κι ανάσκελα τα ίδια στο μυαλό μου.

Όταν σ΄αγγίζω στα μικρά τα ραντεβού

κάποια βραδάκια συνήθως που συμβαίνουν

ταβάνι έχουμε τα άστρα του ουρανού

κι καημοί απ΄την καρδιά μας όλοι βγαίνουν.

Φως μου!!

Μες τα σκοτάδια αυτού του κόσμου.

Φως μου !! 

ανάσα δως μου ζωής

και ποτέ από με μη χαθείς.

Ο, τι έχω βρεί μες στη ζωή, το πιο καλό

είσαι εσύ που σαν ήλιος με θαμπώνεις

αξίζεις για μένα, όσο η ακτή για το γιαλό

και όσα λείπουνε, εσύ τα συμπληρώνεις.

΄Ενας ήλιος σαν τους άλλους του χρόνου

τριάντα μία Δεκέμβρη πρωί

δεν λιγοστεύει το φορτίο του ώμου

δεν ήρθε ακόμη ειρήνη στην γη.

Στα μαγκάλια πανσέτες - μπριζόλες

κάλαντα γύφτων με κλαρίνο - ζουρνά

φαγητά σε βαθιές κατσαρόλες

μπύρες - τσίπουρα, γέλια πολλά.

Μια καινούργια χρονιά θα μας έρθει

τα ημερολόγια θ΄ αλλαχτούνε ξανά

χέρι πάλι βαθιά μες την τσέπη

ο ίδιος κύκλος ζωής θα γυρνά.

Να΄χουμε υγεία πάντα εύχομαι μόνο

και ανθρώπους δίπλα που αγαπούμε πολύ

άγνωστες να΄ναι οι καταστάσεις με πόνο

και οι δρόμοι μας όλοι μεταξένιο χαλί