Σε φθηνά ξενοδοχεία που ούτε ταυτότητα ζητούν

που αλλάζουν τα σεντόνια κάθε βδομάδα αν θυμηθούν

σέρνομαι, μένω τόσα χρόνια, ξένος και μοναχός

η μνήμη μου απ' όλα άδεια, λεν πως ήμουν ναυαγός.

Κάτι εικόνες φευγαλέες μου' ρχονται βέβαια στο νου

σαν αστραπές γιγαντιαίες σε βραδιά κατακλυσμού

έχω μακριά τα γένια κι ένα μικρούλι τατουάζ

με μπαρούτι απλά φτιαγμένο σα χαλασμένο μακιγιάζ.

Συχνάζω πάντα στο λιμάνι, κάνω δουλειές του ποδαριού

τ' αγγλικά μου είναι σπασμένα, τα ρούχα μου όλα ναυτικού

βοηθάω τους ψαράδες, στα δίχτυα, στις μεταφορές

μαζεύω χρήματα, μα πίνω σα τρελός κάποιες βραδιές.

Πού να είναι η πατρίδα; πόσο απέχει από δω;

τρισκατάρατη αμνησία που με γέμισες κενό

έχω μάνα; έχω αδέλφια; έχω σπίτι πατρικό;

ή γεννήθηκα εδώ πέρα στο μοτέλ το βρωμερό;

Είμαι Έλληνας μου λένε και η Αθήνα είν' μακριά

λεν για κάποιο Παρθενώνα, για ηλιοφάνεια και νησιά

μα μες το άδειο μου κεφάλι είναι άγνωστα αυτά

κάνω μόνο το σταυρό μου και λέω '' Βόηθα Παναγιά ''.

Ένας καφενές παλιός το στέκι μου έχει γίνει

το' χουν δυο γραφικές κυρές, η Φρόσω κι Μυρσίνη

τσιμέντο έχει στο δάπεδο, τραπέζια σιδερένια

παλιές καρέκλες ψάθινες κι όλα καλοβαλμένα.

Μείναν στο ράφι και οι δυο, δε θέλαν παντριλίκια

δεν τα σηκώνουν όπως λεν αυτές τα ζοριλίκια

απ' το μπαμπά τους έμεινε αυτό το μαγαζάκι

και τ' αναλάβανε μαζί με μπόλικο μεράκι.

Την πρόσοψή του γέμισαν με γλάστρες στολισμένες

σαν έργα τέχνης εποχής, καλά ζωγραφισμένες

ζουμπούλια και γαρίφαλα, βασιλικό, τουλίπες

δυο αδελφές δυναμικές παρ' όλες τους τις λύπες.

Ό, τι τραβάει η καρδιά αμέσως θα ετοιμάσουν

μετά τα δύο τσίπουρα το τρίτο θα κεράσουν

σωστές - καλές μαγείρισσες λες κι είναι σπουδαγμένες

στο κράτημα των πελατών είναι ειδικευμένες.

Μη φανταστείτε ούτε στιγμή, γέροι ότι συχνάζουν

και φανταράκια κι έφηβοι, εδώ όλοι αράζουν

βάζουν τραγούδια στο τζουκμπόξ π' ακόμη ' ναι σε χρήση

κι έχει επάνω ζωγραφιά γλάρους σ' ερημονήσι.

Λένε στην πόλη πως θα γίνουν αλλαγές

πως θα θελήσουνε πολλοί εδώ να μείνουν

θ' ανοίξουν δρόμοι και πολλές - πολλές δουλειές

και τα ενοίκια απλησίαστα θα γίνουν.

Δε θα περνούν μες απ' την πόλη φορτηγά

θα' ρθούνε τραστ και εταιρίες με λεφτά

πενήντα αν είμαστε χιλιάδες μοναχά

σε δέκα χρόνια θα περνάμε τις διακόσιες.

Αν είναι τώρα έστω και ένας χωματόδρομος

κι αυτός με άσφαλτο θα κλείσει φυσικά

η εξέλιξη του τόπου είναι μονόδρομος

μα πού θα παίζουν σβούρα - μπίλιες τα παιδιά.

Θα απαγορεύεται μια βόλτα στο λιμάνι

κάγκαλα ετοίμασαν και φύλακες θα μπουν

από μακριά των πλοίων το ντουμάνι

τα παιδάκια των παιδιών μας θα κοιτούν.

Αχ ..... που είναι η πόλη που μεγάλωσα μικρός

που' ναι ο γαλάζιος ο παλιός μου ουρανός

μας έχει πάρει κι εδώ ο πολιτισμός

κι είναι απάνθρωπος - απαίσιος - στυγνός.

Στο βλέμμα των ανθρώπων

βουλιαγμένα όνειρα

καράβια αρματωμένα

που ξεκίνησαν

και δεν έφτασαν ποτέ

σε λιμάνια ησυχίας

και γερούς ντόκους.

Το βλέπω στις μονάκριβες κόρες τους

ό, τι χρώμα και να' χουν

βαδίζουν και ταξιδεύουν

στην ίδια ζωή.

Περνούν τα ίδια σκοτάδια

αντικρίζουν την ίδια αυγή.

Άλλα κλαίνε, άλλα γελούν

στο βλέμμα οι χαρές

στο βλέμμα και η πίκρα.

Δοξαριά σε ένα τσέλο

άρπισμα κιθάρας

φυσαρμόνικας ανάσα

ξερή νότα πιάνου

μπότα σε ντραμς

φλάουτο σε δειλινό

τρίχορδο σε μεράκι

σαξόφωνου στριγκλιά

των ανθρώπων η ματιά.

Η στάθμη στο μπουκάλι έχει πέσει

το πλοίο στο λιμάνι έχει δέσει

σε αποβάθρα άγνωστη θα βγούμε

ποίος ξέρει κι εδώ τι θα βρούμε.

Θα βάλουμε τα ρούχα της εξόδου

κολώνιες, αφτερ - σεϊβ και λοιπά

θα πάρουμε το ύφος παρανόμου

ξανά οι ναυτικοί μες τη στεριά.

Θάλασσα που με κρατάς μες  ένα πλοίο πικραμένο

θάλασσα όπου υπάρχεις εκεί πέρα κι εγώ μένω

θάλασσα από μικρό παιδάκι μ' έχεις νταντεμένο

θάλασσα που με κρατάς δίπλα σου πάντα ερωτευμένο.

Στου Τσάο - Λην το μπαρ πρώτα θα μπούμε

να δούμε αν ζει ακόμη η Νανά

στο υπόγειο καμπαρέ θα πιούμε

μια αγάπη έχω εδώ από παλιά.

Τραγούδια - γέλια - ναυτικά αστεία

ατέλειωτο ουϊσκι ιρλανδικό

παράξενη πούν' η ζωή στα πλοία

μα μπήκε στο πετσί μου από καιρό.