Κάθησα σ΄ένα δαχτυλίδι του καπνού

και βάλθηκα στα σύννεφα να φτάσω

χάθηκα στην άπλα του ουρανού

είπα απόψε στο φεγγάρι θα πλαγιάσω.

Ξενοδοχείο κίτρινο, ωραίο, στρογγυλό

δέξου απόψε έναν ένοικο τρελό

στρώσε κουβέρτα φεγγαρόσκονη παχειά

γιατί κρυώνω κι έχω άδεια την καρδιά.

Εκεί ανάμεσα στα μάτια σου κρεβάτι

πάνω στο στόμα σου που μοιάζει με σκιά

σ΄ένα κρατήρα σου που είναι σαν παλάτι

κάνε με απόψε του ονείρου βασιλειά.

Τα μέτρα που΄χει το δωμάτιο δεν φτάνουν

σε κάποια κούνια του καπνού θα ανεβώ

κι όσο ανεβαίνω οι διαβάτες θα με χάνουν

κοντά σου άσε με να΄ρθώ να κοιμηθώ.

Αν είχες γεννηθεί σε φυλή

κάπου στη Νότια Αμερική

θα πίστευες στον ήλιο, στο φεγγάρι,

για φάρμακο θα είχες

κάποιου μάγου αλοιφή.

Αν σε γεννούσε μία μάνα στην Ινδία

θα σ΄είχε κάνει 

ταοϊστή, ινδουιστή,

θα ήταν οικείο το να δεις

συχνά μια κόμπρα

και η πιο γνωστή σου πόλη

θα ήταν το Δελχί.

Αν ήσουν Ιάπωνας

θα σήκωνες σημαία

με κόκκινο κύκλο

σε ολόλευκο πανί.

Αν ήσουν Ρώσος

το λιμάνι στην Κριμαία

θα ήταν εικόνα σου

γνωστή απο παιδί.

Αν ήσουν Γάλλος

θα εγνώριζες σαμπάνιες,

σαν Ισπανός

κάποτε θα΄λεγες ΟΛΕ,

σαν Γερμανός

ίσως αγάπαγες τον Χίτλερ,

σαν Βραζιλιάνος

τον απίθανο Πελέ.

Τώρα όμως , είσαι Έλληνας

σε μέγγενη κομμάτι

που σφίγγουν χρόνια και πατούν

τριών ηπείρων κράτη.

Το ένα σου πόδι Ανατολή

το άλλο σου Ευρώπη

το βλέμμα σου στην Αφρική

η Ακρόπολη λέξη πρώτη.

Μ΄ένα μικρό νεράκι

πετσέτα και μαγιό

πηγαίνω κάθε μέρα 

κι αράζω στο γυαλό.

Θα βάλω το λαδάκι μου

θα πάρω ένα καφέ

στων άνεργων τη λίστα 

με βάλανε κι εμέ.

Τι να κάνω; τι να πω;

να πνιγώ; να σκοτωθώ;

Όχι ! αυτή τη χάρη

δεν τους την κάνω εγώ.

Κάτι θα γίνει ευελπιστώ

γοργά ή αργά θα φέξει

ως τώρα δεν εχάθηκα

και ούτε θα χαθώ,

βροχή η ατυχία μου

μα κάπου θα στερέψει.

Κάτι και πάλι θα βρεθεί

πάλι δουλειά θα πιάσω

δεν φεύγω ούτε Αφρική

ούτε Ιράν κι Ελ - Πάσο.

Εδώ είναι ο τόπος μου

εδώ θα την παλέψω

εδώ θα μείνει ο κόπος μου

θα μείνω και θ΄αντέξω.

Αν θα μου πεις τι πράγμα είναι η αγάπη

αν θα μου πεις ποιος ο σκοπός μας στη ζωή

αν καταλάβεις την αξία απ΄το δάκρυ

θα πάρεις δέκα μ΄ένα τόνο σαν καρφί.

Αν βοηθήσεις δίχως ψάξιμο του μπράβο

αν αισθανθείς πόσο αξίζει η προσευχή

αν δεις ποτέ σου την νεραϊδα απ΄τον κάβο

θα πάρεις άριστα, με τόνο δηλαδή.

Αν χέρι δώσεις στον τυφλό συνάνθρωπό σου

που΄ χει το φως του μα δε βλέπει μακριά

αν διορθώσεις τον κακό τον εαυτό σου

θα΄χεις ευχές απ΄τους αγίους γενικά.

Αν πας ν΄ανάψεις το καντήλι του Αϊ - Νικόλα

και πεις : - Θεέ μου ! κάνε λάδι τα νερά

αν είσαι φτωχός και πεις: - Χριστέ μου, τα΄χω όλα

στου Παραδείσου θα΄χεις φτάσει τα μισά.

Αν παρακάμψεις τα στραβά αυτού του κόσμου

και ζεις μονάχα για να κάνεις το καλό

αν όλο δίνεις και ξεχνάς τη λέξη δως μου

τότε θα έχεις μια συνέίδηση χρυσό.

Ήρθε το πλοίο φώλιασε στου λιμανιού τα μπράτσα

οι ταξιδιώτες γέλαγαν που φτάσαν στο νησί

η μέρα ήτανε ζεστή και η θάλασσα μπουνάτσα

δουλειά πολύ μες τη χρονιά, μα τώρα διακοπή.

Άλλος με εντούρο μηχανή και άλλος με Ασκόνα

άλλος μ΄ένα σακκίδιο, κιθάρα ή βιολί

ζευγάρια που΄ταν αγκαλιά ή δυο κορίτσια μόνα

τρίτη ηλικία άνθρωποι και άλλοι με παιδί.

Γέμισε το νησί, ξεχάστηκε ο χιονιάς

χρώμα θαλασσί νερό και ουρανός

γέμισε το νησί, απ΄άρωμα κερασιάς

αγάπη περισσή, κανένας μοναχός.

Κορίτσια τρέχουν και τους λεν, δωμάτια νοικιάζω

κάποια αγόρια πιο εκεί το γράφουν σε χαρτί

απο την πρώτη τη στιγμή πολύ το διασκεδάζω

σώμα σαν φύγω απο δω, θα΄χω σοκολατί.

Όλα είναι τόσο γραφικά και πέλαγος μυρίζουν

γλαστρούλες στα παράθυρα και κάτασπρα στενά

απ΄όλης της γης τις γωνιές τους δρόμους πλημμυρίζουν

εδώ όλοι ερωτεύονται, γεμίζουν την καρδιά.

Όλες τις δύσκολες στιγμές που συναντάω

αν είσαι δίπλα μου, μπορώ και ξεπερνάω

σ΄όποια κι αν μου΄τυχε ως τώρα δυσκολία

κι ήσουνα πλαϊ μου, την έπαιρνα στ΄αστεία.

Η ζωή όσα παιχνίδια

κι αν μου παίξει

εσύ μην λείψεις 

και η καρδιά μου

θα το αντέξει.

Μαζί σου νοιώθω σαν να΄χω ένα ευεργέτη

μακριά σου γίνομαι δειλός σα τον δραπέτη

κι όσες φορές γι΄αυτό σου είπα '' ευχαριστώ''

μου είπες '' τίποτα , εγώ κάνω ότι μπορώ ''.

Στους μικρούς θανάτους

στη νυχτερινή σιωπή

τις ώρες που ανθεί το μαύρο χρώμα

τότε που γελάει η ηδονή.

Μεταφέρομαι και πάντα ταξιδεύω

στης πλατειάς της φαντασίας τα στενά

μπαίνω σε παλάτια ξεχασμένα

ξέρω κόκκους πόσους έχει η αμμουδιά.

Με κινήσεις ανεξέλεγκτες παλεύω

τέρατα που΄ρχοναι μ΄απαίσια μορφή

μονολογώ, απλώνομαι, γελάω

φτάνω ορειβάτης στην πιο ψηλή κορφή.

Δεν υπάρχουν οι συνάνθρωποι της μέρας

δεν πατώ τη μαύρη άσφαλτο της γης

γίνεται διάφανος το σώμα μου αγέρας

περνώ τα σύνορα, φεύγω στους πόλους

πιάνω βυθούς, κοράλλια,

αγγίζω αγάλματα ψυχής.

Στους μικρούς θανάτους της νύχτας

που σαν ταινίες δεν θυμάμαι το πρωϊ

κερδίζω σε θάρρος

κερδίζω σε εικόνες

στα όνειρά μου κλεισμένος

δε με ενοχλεί πια κανείς.