Πέσαν επάνω μου οι τοίχοι χθες το βράδυ

μπήκα στις μπότες μου κι έφυγα στο δρόμο

έγινα ένα με σκιές μες το πυκνό σκοτάδι

ήτανε τόσα στο μυαλό, ήμουν κουφάρι μόνο.

Αφού τριγύρισα τετράγωνα και πάρκα

με τα δυο χέρια μου χωμένα μες στο τζιν

σα λιμανάκι που υποδέχεται μια βάρκα

βρήκα ένα μπαρ που ονομαζόταν '' πλην και συν ''.

Πέντε καθόντουσαν κι ακούγαν μουσικούλα

μ' ένα ποτήρι ξεχασμένοι στα σκαμπό

μου' στειλε αμέσως το γκαρσόν κάποια '' ομορφούλα ''

της πιάτσας σκιάχτρο και της ζήσης ρημαδιό.

Κερνάς μια μπύρα παλικάρι; να καθίσω;

μου'πε και τράβηξε καρέκλα εκεί κοντά,

της είπα όχι, θέλω μόνος να μεθύσω

δεν έχω όρεξη μα ούτε και λεφτά.

Μου χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι

και τότε το'νοιωσα, την είχα ξαναδεί

δεν ήταν δυνατόν να ήταν κάποια άλλη

ήταν η Μαίρη, του Μανώλη το παιδί.

Σήκωσα αμέσως το μπουκάλι μου στο στόμα

ήπια γουλιά και αναστέναξα βαθιά

τι άλλο απόψε θα μου συμβεί ακόμα

την αγαπούσα εγώ αυτή την κοπελιά.

Με βηματάκια πεταλούδας τσακισμένης

ψεύτικα γέλια και χαμόγελα πλαστά

το πλάσμα αυτό πως είχε όψη σιχαμένης

πώς κατρακύλησε σαν πέτρα σε πλαγιά;

Σίγουρο ήτανε δε μ' είχε αναγνωρίσει

λίγο το ντύσιμο, λιγάκι τα μαλλιά

σε άλλο χώρο θα'χε 'ρθεί να με φιλήσει

στην ίδια αυλή είχαμε ζήσει από μικρά.

Σ' αλλάζει η νύχτα, σε τσακίζει, σε πεθαίνει

σε θολώνει, σε ρυτιδιάζει, σε χαλά

μικρές ανάσες το στήθος ανασαίνει

είναι κακούργος ο καπνός, φαρμάκι τα ποτά.

Μια μπύρα δεύτερη και τρίτη μα και πέμπτη

γέμισα γόπες το τασάκι εκεί μπροστά

κι όταν αισθάνθηκα σα θρύψαλα καθρέπτη

στον ώμο την άγγιξα και βγήκα έξω σκυφτά.

Τούτη την άθλια βραδιά θα την θυμάμαι

που αντί να διώξω σκέψεις, πρόσθεσα πολλές

κι άλλη φορά είπα θα πέφτω να κοιμάμαι

να κάνω βόλτες σε ονείρων διαδρομές.