Τα χέρια μου τα έσπασα για μεροκαματάκι

από φτωχούς γεννήθηκα και μένω φτωχαδάκι

ποτέ δεν είδα γω λεφτά, δεν είδα αραλίκι

μία ζωή στην πίεση για ένα χαρτζιλίκι.

Άλλοτε υπάρχουνε δουλειές και άλλοτε κεσάτια

και κλείνομαι στο σπίτι μου και κλαίω στα δωμάτια

και λογαριάζω τα ψιλά που μου' χουν απομείνει

το δε ερώτημα έρχεται '' τώρα τι θα γίνει ''.

Κάποια ελπίδα βέβαια κρύβω για την Τετάρτη

που ένα LOTTO έγραψα στην τύχη μου τη σκάρτη

αν με σταμπάρει ο Θεός εδώ κάτω που μένω

μπορεί να στείλει τίποτα, ρέστος να μη ξεμένω.

Τελειώνει το Φθινόπωρο και θα μας μπουν τα κρύα

θα τρέχω πάλι για χαρτιά, να πάρω ανεργία

και σα μυρμίγκι δύστυχο, τον Μάρτη θα προσμένω

να ξεμπουκάρω απ' τη φωλιά, τους σπόρους μου να σέρνω.

Ω ! μοίρα μου απαίσια, καταραμένη μοίρα

αλλού πετάς ωκεανούς και γω σταλιά δεν πήρα

καλά που υπάρχουν κ' οι βραδιές που όνειρα κοιτάω

και με χαλάκια μαγικά στα σύννεφα πετάω.

Τι σκηνικό για μια παράσταση μαζί σου

και τι κοστούμι για ένα ρόλο αληθινό

ποτέ δε γνώρισα τι κρύβει η ψυχή σου

είναι χρυσάφι ή ένα νόμισμα φθηνό.

Τι διαβατήριο για να' μπω στη ζωή σου

είσαι σαν χώρα που δεν θέλει αλλοδαπό

ποιο εισιτήριο για μια διαδρομή σου

το νόμισμά μου πάντα το ' βλεπες πλαστό.

Ποιο μονοπάτι για να φθάσω στην πηγή σου

που ' ναι κρυμμένη σ' ένα βράχο σκοτεινό

πόσα ξενύχτια για να δω μία αυγή σου

ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα φωτεινό.

Πως να γυρίσω σ' ανηφόρες του κορμιού σου

έχω αισθανθεί ότι είμαι τόσο χαμηλά

πώς να ξεχάσω αυτό το απίθανο ατού σου

στόμα κλειστό, που όμως πάντα μου μιλά.

Όταν πρωτόβαλε το πρώτο του κραγιόν

νόμισε ήταν ο πιο όμορφος της πόλης

ήταν απόκριες κι ένα με μάσκες ρεβεγιόν

έκανε σπίτι του ο φίλος του ο Μανώλης.

Ένα φουστάνι με καρφίτσα βυσσινί

μία ζωνίτσα ασημένια της μαμάς του

μία περούκα σγουρομάλλα καστανή

κι εντύπωση πως σπάει τα δεσμά του.

Τη νύχτα αυτή, τότε , αφέθηκε πολύ

σε όσα απο παιδί αναζητούσε

και ήτανε του Μανώλη το ... κλειδί

που ξεκλείδωσε εκεί που λαχταρούσε.

Κάτι τον κράταγε να μείνει ως αργά

ενώ είχαν φύγει όλοι οι καλεσμένοι

είχαν δράσει τα ποτά θαυματουργά

κι απομείνανε οι δυο αγκαλιασμένοι.

Ο δίσκος έπαιζ' ένα μπλουζ απ' τα παλιά

ήταν τα έπιπλα στην άκρη τραβηγμένα

αυτός κι ο Μάνος το χορέψανε αγκαλιά

με τα δυο χείλη τους υγρά και κολλημένα.